Godmiljaar! Ik begin een heel ander idéé te krijgen van rallymensen. Wij, mijne copain en iemand die wel wat van rally afweet en dat autootje kent, en ik, werden eergisteren aanzien als de grootste dommekloten die er op deze aardkluit rondlopen. Die garagist was nog te doen maar de eigenaar en copiloot van dat stukje verdriet dacht dat hij ons alles kon wijsmaken.
Ik zag direct dat er aan gewerkt was. Er lagen andere wielen op, de zetels waren dezelfde niet en de boite was vervangen.
Toen ik hem erop wees dat er een andere versnellingsbak in zat ontkende hij in alle talen. Zelfs toen ik hem toonde dat ik, op aanraden van de mens die mee was, alle onderdelen gemerkt had probeerde hij het nog te ontkennen. De garagist kwam hem te hulp en zei dat hij waarschijnlijk de verkeerde boite er in geplaatst had toen hij de ambreyage verving. 'Hoe die was toch goed toen ik kwam kijken?' Ik was pas binnen en al kregelig. Geen goed teken. Zij kenden me niet. Nog niet.
De zetels waren ook vervangen en die klootzak zei dat we zo overeengekomen waren. Toen hij bleef volhouden is mijne maat tussen ons komen staan. Hij kent me.
Ik wilde daar geen minuut meer blijven en blies de deal af. Begon dat ettertje mij en mijn maten niet te beledigen zeker. Zo van ' Dat wil rallyrijden en heeft geen Euro in zijn zak' en ' Ze waren beter in hun boerenhol gebleven, de achterlijken' en nog iets over puisten.
Ik ben rustig op hem toegestapt en hem beleefd de hand gedrukt. Gedrukt is een understatement. Hij zal in de eerste dagen geen stilo moeten hanteren. Nu kent hij me wel.