De grasmachien van Vera aan't nazien. In't zwart ja! 

Komt Brigitje niet binnen zeker. In de week zien we elkaar nie veel. Kwestie van de spanning er in te houden, maken we onszelf wijs. 

Ze had cake gebakken. Zei ze.. Ik had andere vermoedens. En niet alleen door haar gemaakt zwoele stem. De sloerie was gekleed alsof ze naar een aflevering van de Pinup Club moest. 

Ik haastte me om de grasmaaier van de werkbank te halen en bezeerde me daarbij. Ik kon een vloek niet onderdrukken en opeens veranderde ze van toon... 

 'Wat ziet ge eigenlijk in da wijf?' 

Ik: ????????????? Euucchhh. De vraag moest blijkbaar niet beantwoord worden.

 'Zijn haar tetten misschien mooier dan de deze?' Ze kwam angstaanjagend dicht met haar joekels en wachtte niet op een repliek.

 'Of is het om dat ze altijd in een veel te korte rok rondloopt en ge zit te wachten totdat ge haar string ziet?

 Ik keek naar het lapje stof dat rond haar eigen fraai gevormde derierre gespannen zat, maar zei niets.

Of vallen, gijlie venten, tegenwoordig op blonde stoten met een ventennaam??? 

Nee ik val op roste teven die Cornetje genoemd worden. Dacht ik, want er was niets tussen te krijgen.

Ze was koleirig en ik wist niet waardoor. Vera van het grasmachien voldeed niet aan de beschrijving, dus ik had geen idéé waardoor ik de midweekse stoeipartij aan mijn neus voorbijgaan zag.

'Eet uwe cake maar alleen op vanavond!' En weg was ze.

Ik wachtte tien minuten en belde. Ze was afgekoeld en kwam terug. 

Na wat geflikflooi wist ik de oorzaak. En de identiteit van de boosdoenster. 

Als ik vloekte mag ik geen ' Kurva' meer zeggen. 

Wijven. Om horendol van te worden. Gelukkig zitten er interessante openingen in.

De cake stond vanmorgen nog onaangeroerd op de keukentafel.

Te veel naar de 'Hiehoehadme' gemoeten de laatste tijd. De dokter dus.

Een beetje uitleg. Verleden jaar bij de dokter een anaal onderzoek moeten ondergaan. Kwestie van te kijken of mijn anus nog intact was, voorzeker. Die zelfde avond na het het nuttigen van de gebruikelijke Jups, ineens beginnen zingen. Niet met de originele tekst maar iets dat ik ter plaatse verzin. Dat gebeurd nog en is niet om aan te horen.

Nu, ik begin daar ' He, who had me with his finger.........' te zingen op de tonen van het liedje 'Killing me softly' van één of andere zwarte zangeres. De lettergrepen pasten wonderwel, vond ik, waardoor ik het nog een paar keer herhaalde. 

Copain verstond er niets van en keek me, zoals gewoonlijk, nogal stom aan. Brigitje daarentegen, was meteen mee. De roste tééve. 

Sindsdien zegt zij 'Hiehoehadjoe' als ze over mijn dokter spreekt. Om in het Engels te blijven spreek ik dan van 'Hiehoehadme'. 

Copain verstaat het nog altijd niet.

Kga afsluiten want we vertrekken naar Landen.