Sinds juli heeft Macho er opnieuw een vriendinnetje bij. Tatou woont nu een drietal maand bij ons, maar noch Macho noch wij zouden dat kleine schatje nog willen missen. Zalige match!
Vandaag opnieuw "keuring" en... ze zijn goedgekeurd! Zo veel stress, echt typisch, maar deze keer geen dokter in opleiding die aan mijn borsten zat. Dokter B nam wel haar tijd. Ze liet me maar liefst 35 minuten op haar wachten in dat kleine, donkere behandelkamertje. Fuck the world! Fuck you all!. Ik ben geslaagd! Zij zijn geslaagd! Ik ben gezond. Mijn borstjes zijn gezond! Joehoeeeee!!!
Heerlijke zomerse temperaturen, geen to-do lijstjes, etentje hier, terrasje daar, barbecuetje ginder, met de fiets naar de winkel en de fruitboer, tijd om eindelijk werk te maken van die boekweitpannekoekjes met vers fruit, op een zwoele zaterdagavond door manlief afgezet worden op een van de Lierse trekpleisters in een (hou u vast) Porsche Cayman en nog een zalig want-to-do lijstje dat ligt te wachten om afgevinkt te worden! Wat wil een mens nog meer?
Genieten van de kleine dingen in het leven... Dat kan ik als de beste!!
Na enkele zalige ontspannen weken, veel mindfulness, ademhalingsoefeningen en pauzemomenten zijn ze er weer! Donderwolken!!
Toen onze waarnemend directeur er vlak voor de Paasvakantie de brui aan gaf, vond ik rust. Eindelijk! En heerlijk dat dat was. Haar opvolgster bracht ook heel veel rust, maar... Ze hield het slechts een maand vol. Ondertussen hebben we een derde interne waarnemend directeur gevonden die tijdelijk de honneurs waarneemt, de scepter zwaait en probeert om het schip niet te laten kapseizen.
Ik ben geen fan! Ik word verre van gespaard! Bovendien doet de tamtam zijn werk en verspreiden de geruchten zich. Het zal vanaf september extra zwaar worden! Nog zwaarder!! Nog grotere klassen! Geen studiemeester meer! Veel onbetaalde extra uren voor iedereen. Lees: nog meer afwezige leerkrachten.
Er zijn vier kandidaten voor de job van directeur. Er zou 1 man bij zijn, een manager. Wie het ook wordt, hij of zij beseft hopelijk waar ie aan begint. Het zal geen lachertje worden.
In afwachting probeer ik tussen de drukte door weer wat balans te vinden. Af en toe wat lectuur van Martine Prenen, gezonde gerechtjes van Sandra Bekhari en een goede dosis anti pieker oefeningen houden de migraine misschien wel wat in toom... Hoppa!!!
Vanmiddag mammografie en echo laten nemen. Was niet aan mijn proefstuk toe ondanks mijn leeftijd... Twee jaar geleden werd ik goedgekeurd! Oef, weer een tijdje gerust.
Deze keer was het zogezegd routine onderzoek. Mijn gynaecologe begint er graag vroeg genoeg aan. Nadat ik beide borsten mocht laten pletten op de dienst radiografie, moest ik ook bij de dokter langs voor een echo. Toen het deurtje van de behandelkamer openging, verwachtte ik een vrouw, maar verrassing. Er stond een redelijk jonge knaap voor mijn neus. De assistent! Uitgebreid onderzoek van beide borsten. Duurde een eeuwigheid. Als je daar dan zo ligt met de borsten bloot, besef je dat er in een paar minuten tijd een bommetje kan gedropt worden dat je leven aardig op zijn kop zet. Maar, meneer de assistent stelde me gerust: alles zag er goed uit, maar de dokter ging het onderzoek nog eens overdoen.Echt waar! Weer zo'n eeuwigheid en opnieuw toch die knagende onzekerheid, zeker wanneer dokter en assistent een paar blikken wisselen en met moeilijk vakjargon beginnen te goochelen. Het verdict? We zien cystes gevuld met water, goedaardig op dit moment, maar volgens de procedure moet er over een half jaar opgevolgd worden en opnieuw een echo gemaakt worden om te zien of er niks verandert!! Blij wordt ge daar toch niet van.
Alweer een reden om de dagen te plukken want het tij kan heel snel keren!
Een paar weken eerder moesten we ook onze kleine Diva naar de poezenhemel laten vertrekken... met heel veel pijn in ons hart. Macho lijkt het zich niet aan te trekken en geniet met volle teugen van alle aandacht die alleen en alleen hem toebehoort! Ik was toch een tijdje de pedalen kwijt. Twee katjes op enkele maanden tijd zien vertrekken, de donkere wintermaanden en bijhorende winterblues en de nodige fratsen op het werk... Ondertussen sta ik weer met de 2 voetjes op de grond, heb in mijn hoofd een klik gemaakt en werk ik aan mijn mind!
Dat we de moeilijke periode nu maar weer achter ons laten en focussen op de mooie dingen in het leven!
Heb nog vaak moeten terugdenken aan mijn droom over de zondvloed. Heb soms het gevoel dat het water me aan de kin staat, maar dan denk ik aan die droom en hoe het water weer wegtrok.
Het waren moeilijke maanden. Een partner met een burn-out die als zelfstandige quasi geen inkomen heeft, het afscheid van ons trouwe viervoetertje en de komst van 2 nieuwe jonge kittens met de nodige zorgen.
Onze nieuwe huisgenootjes zorgen wel voor ambiance en afleiding in huis. De jongste (een katertje) is een echte macho en doet zijn naam alle eer aan. Toen hij net bij ons was, bleek hij niesziekte te hebben. Dat eenmaal onder controle, kreeg de kleine deugniet diarree die wekenlang aanhield. Ondertussen lijkt dit allemaal onder controle en wordt hij (als alles goed gaat!) volgende week eindelijk - met wat vertraging- gecastreerd. Hoognodig, want de kleine macho vertoont paargedrag naar ons ander katje toe en zij is hiervan niet gediend! Onze kleine kattin is een diva, maar eentje met een neurologisch probleem. Toen we haar samen met haar kameraadje adopteerden, was er een vermoeden van epilepsie. Het is een raar katje (met een afwijking in de hersenen, maar volgens onze dierenarts geen epilepsie), maar ze kan enorm lief zijn. Sinds enkele weken is ze gestopt met spinnen (hoewel ze vaak nog gelukkig lijkt) en ze is ineens onzindelijk geworden en weigert meestal in de kattenbak te gaan. Alles hebben we al geprobeerd! Weg met de geurkaarsen, kom hier met de feliway, de catnip en het valeriaankruid. Geen deksels meer op de kattenbakken, een kattenbak extra (een open exemplaar dan nog wel) in de living, extra veel liefde en aandacht... Het mag niet baten! Ze poept en plast in huis en als we chance hebben doet ze het wel eens in de design kattenbak. Vanmorgen lag er een vies slijmerig kakje bij de drankfontein (ook speciaal voor de diva gekocht, want ze maakte van onze keuken een zwembad). Volgens Mister Google kan dit wijzen op een darmontsteking. Alweer een afspraak bij de dierenpraktijk gemaakt. Jammer dat ze geen 10 beurten kaarten aanbieden... En nu maar hopen dat het een kakje van de diva was en dat dat de oorzaak van haar onzindelijkheid mag zijn zodat er snel een oplossing komt en ook mijn man zijn rust terugvindt want wat eerst een geweldige remedie tegen de stress bleek te zijn, lijkt nu een extra stressfactor geworden. En 2 kleine deugnietjes adopteren was wel mijn idee!!!
Zelf schreeuw ik altijd van de daken dat alles altijd goedkomt. Ik wil dat zo graag geloven!
Na veel gepieker vannacht belandde ik in een vreemde droom. Langs alle kanten omringd door stijgend water leek de zondvloed nabij. Veel details herinner ik me niet meer, wel enkele oude kasten en stoelen en ... koffie! Toen de capsules bijna op waren, stelde ik voor te rantsoeneren en van 1 capsule 2 kopjes koffie te maken. Alsof dat belangrijk is als het water bijna aan je nek staat!! Angst was slechts in beperkte mate aanwezig en op het einde van de rit bleek het water zich aan een kant geleidelijk aan terug te trekken. En dan komen we bij wat ik altijd zeg: "Alles komt altijd op een of andere manier wel goed!".
Met ons tweetjes genieten van een vakantie in eigen land. Wat hebben we de dagen al geplukt... Bezoekjes aan Antwerpen, Mechelen, Lier, Knokke en Hasselt. Terrasjes in Goes, Bergen op Zoom en Yerzeke. Lekker lunchen, kuieren en genieten. En... slapen in je eigen bed! FANTASTISCH!
Wat fijn dat je ons weer een bezoekje hebt gebracht!
Het gaat ons weer handenvol geld kosten... Meer dan drie weken geleden crashte onze net geen tweejarige Siemens wasmachine, maar geen paniek! Snel even de technieker bellen en het zou wel weer in orde komen. Meneer de technicus maakte er werk van en maakte talloze foto's voor ons dossier want dit was "du jamais vu". De glazen deur was tijdens het zwieren in duizend stukjes uiteen gevlogen en beschadigde ook de trommel en al de rest. Gelukkig hebben we vijf jaar garantie op het toestel en zelfs 10 jaar op de motor!
Je voelt het al aankomen, nietwaar? Het cynisme druipt eraf... Gisteren eindelijk mail van ... Siemens! Hoera! Het bleek om een tevredenheidsenquête te gaan. Echt waar!
Vanmorgen nogmaals met een van die tweetalige, lieftallige secretaresses gebeld. Aanvankelijk kalm en beleefd, maar ik ben toch een beetje mijn geduld en zelfbeheersing verloren. Ze zetten ons wekenlang zonder wasmachine om dan vriendelijk mee te delen dat we geen beroep kunnen doen op de garantie. Kleine tegemoetkoming: we krijgen 20 percent korting op een nieuw exemplaar, maar de interventie van de technicus wordt ons wel lekker aangerekend.
Wat een service!! Dan sta je met je rug tegen een muur want je wil natuurlijk zo snel mogelijk al die achterstallige bergen vuile was wegwerken en dit 'incidentje' zo snel mogelijk vergeten.
Lieve Murphy, kan je er (please) volgende keer rekening mee houden dat het geld niet op onze rug groeit? Bij voorkeur verdwijn je nu weer voor een heel heel lange tijd uit onze buurt. Ik vraag straatverbod aan, hoor!
Geen haar op mijn hoofd dat er momenteel aan denkt om mijn nieuwe 3 Suisses beddengoed in een nieuwe Siemens wasmachine te wassen! En wat dat bedlinnen betreft... dat verhaal krijgt misschien ook nog een staartje! Wordt heel waarschijnlijk vervolgd...
Ha, hier is het al Pasen! Meer dan zes weken te vroeg, maar ik heb graag wat geniet van mijn creatie. Het wekt de illusie van de 'lente' die jammer genoeg nog niet echt in het land is, maar wat niet is, kan nog komen!
Onze bovenverdieping wordt echt de finishing touch met eindelijk een fantastische plek voor één van mijn verzamelingen. Vrouwen en schoenen, het is wat. Het is een begin, want ook het assortiment jassen, handtassen en de vele boeken wachten op een paradijselijk plekje op ons nieuwe 'schoon verdiep'.
Een moeder-dochter uitstap! Een duo workshop servies maken...
We volgen het goede voorbeeld van Pascale, Sergio en Delphine en moeten niet voor hen onderdoen . Nu nog glazuren en afbakken en 4 weken wachten op het resultaat. De eerste foto's zijn hoopvol.
Originele kerstwensen van een toffe collega met het hart op de juiste plaats! De boodschap luidt: "Ook voor de vogels is het kerst. Daarom deze home made kerstcake voor de gevleugelde bezoekers aan de tuin."
Nochtans de voorbije weken wilden de gevleugelden (op een verloren gevlogen roodborstje na) niet echt weten van al dat lekkers in onze tuin. Begon echt te denken dat de feng shui in onze bomen dit jaar niet oké was voor de beestjes...
Misschien heeft de self made versie meer geluk! Duimen maar!
Teleurgesteld ben ik in de mensheid! Ik zie het bij collega's, vrienden, kennissen, familie en overal om mij heen... Bij buren, handelaars, winkeliers, chauffeurs, ...
Niemand heeft interesse in de medemens! Het luidt allemaal "ikke, ikke, ikke"!
De buurman die snel binnenglipt en doet alsof ie me niet heeft gezien...
De collega die mij haar werk in de schoenen probeert te schuiven ... Ik ben Moeder Theresa niet!
De beste vriendin die totaal geen interesse toont en met een suffe kater op onze tweejaarlijkse lunchafspraak komt opdagen ...
De papa die in het verre Oosten vertoeft en niet eens een antwoordje kan terug mailen tenzij ik weer een brandje voor hem moet blussen...
De mama die haar eigen moeder in de kou laat staan wanneer die haar even heel hard nodig heeft...
Nichtje X dat onze gedachten zeven uur lang terroriseert met haar problemen, maar niet eens vraagt hoe het met ons gaat...
Neefje Y die mijn handige Harry nodig heeft, net nu we zelf tot over onze oren in de verbouwingen zitten...
De arrogante chauffeur die je niet laat tussen voegen ...
De hopeloze fietser die er geen begrip voor kan opbrengen dat je even iemand moet oppikken in een drukke winkelstraat ...
...
Waarschijnlijk ben ook ik schuldig!
Toch kan ik met de hand op het hart zeggen dat ik altijd oprecht interesse hebt in anderen! Ik zoek de blik van de buurman om hem gemoedelijk dag te roepen en te vragen hoe het met hem gaat. Ik reageer correct, maar beleefd op de mail van de collega die het zich gemakkelijk wil nemen. Ik luister geboeid naar mijn beste vriendin haar verhalen! Ik probeer het contact met het verre Oosten levend te houden. Ik doe er alles om de verontwaardigde mama die vecht met haar demonen uit het verleden een luisterend oor te bieden en de goede weg te wijzen. We luisteren zonder morren naar het lange lange lange verhaal van het nichtje. Mijn handige Harry help zonder zagen en klagen neefje Y uit de nood en werkt nadien ijverig verder in ons eigen huisje waarbij ik braaf assisteer...
Veel frustraties en het doet goed die eens te uiten! Voilà! Het is eraf en nu kan ik weer geboeid gaan luisteren naar al die egoïstische, egocentrische individualisten!
Na veel zagen, denken en nog meer zagen en denken heb ik uiteindelijk twee visjes geworpen en een sollicitatie annex CV verstuurd... Vanmiddag kruiste nochtans toevallig iemand mijn pad die mij dit al had voorgedaan bij dezelfde baas voor hetzelfde bedrijf met ongeveer dezelfde professionele achtergrond als ik. Het relaas van die sollicitatie was hallucinant. Ik ben verwittigd! Heb mijn poging gewaagd en hoop voorzichtig op meer geluk dan vorig jaar. Een reactie zou alvast een goed begin zijn! Maar, ik laat het voorlopig los. Ik heb uiteindelijk niets te verliezen, heb al een job en moet mij dus geen zorgen maken. Lukt het niet, dan stop ik het hele idee voorgoed weg en bekijk ik de mogelijkheden van een carrière switch... Een luxe probleempje, voorlopig toch!!
Een nieuwe job behoort weer tot de mogelijkheden. Wie niet waagt, niet wint! Deze keer pak ik het serieus aan. Heb mijn contacten aangesproken en 'uitgezet' en heb ook twee niet van de minste referenties kunnen bemachtigen. Mijn cv ligt klaar. Enkel nog een motivatiebrief toevoegen en op het hopelijk goede moment naar de juiste personen sturen in de ijdele hoop dat het wordt gelezen en dat ik op zijn minst voor een gesprekje zal worden uitgenodigd.
Met dank aan de twee straffe personen die mijn referentie willen zijn en met een scheef knipoog naar de huidige bazin die mij weer dat ene trapje heeft gegeven dat ik nog net nodig had om mijn kans elders te wagen...
Woordenwisseling met een secretariaatsmedewerker. Meningsverschil met de bazin. Het was een leuk begin van de week!
Ik geef toe, als ik in een Franse colère schiet (meestal omdat ik me onrechtvaardig behandeld voel), dan is het menens. Schelden en vloeken doe ik niet, maar mijn lichaam en geest zijn dan zo oververhit dat ik tril van opgekropte woede. En dat moet er dan uit en liefst meteen! Als je dan enkele uren later een mail krijgt van de bazin waaruit blijkt dat ze zich gewoon geen bal aantrekt van al je argumenten en alweer gewoon haar zin doordrijft, dan wordt het te veel en trop is te veel, nietwaar?
Toch zal ik bij mijn standpunt blijven en niet toegeven! Ik zal niet nog harder werken dan ik nu al doe. Integendeel! En de dreigementen die je tussen de regeltjes door in haar mail kan herkennen, kunnen mij wat! Ze doet maar. Ik draai niet bij!! Het beloven top weken te worden...
Het was een druppel op een hete plaat, want er werd de voorbije weken regelmatig een druppeltje op de plaat gemorst. Niet echt goed voor geest noch lichaam. De migraine was al op en top aanwezig de voorbije weken. Ook de pijn aan de nek steekt terug de kop op. Het zijn typische symptomen die jaarlijks tijdens het najaar terugkeren en na de winter vanzelf weer verdwijnen.
Hoop doet leven! Morgen weer hard labeur, maar de motivatie is diep gezonken... Misschien moet ik toch eens goed vloeken! Ze kunnen daar mijn k..... kussen. Awel, dat lucht op! Vanaf morgen zal de nieuwe ik op het werk verschijnen! Een minder braaf, vriendelijk collegaatje, want brave meisjes komen nergens, maar stoute overal!
Meer dan twee maand verder en ja ik spreek nog steeds drie keer per week af met mijn geweldige start to run vriendin! Mijn personal coach kan tevreden zijn! De adrenaline is er weer, de goesting om te lopen eveneens. En ik maak vorderingen. Maar eerlijk? Het mooie weer en het heerlijke nazomertje hebben absoluut geholpen. Genieten is het, keer op keer! Drie keer per week echt tijd voor mezelf en de kans om alles even van me af te zetten en vooral het werk te vergeten. Maar, ik zie ook af, hoor. Een heerlijk hoorntje vanille ijs of een zalig proeverke met vleessaus en mayonaise kan ik dan ook af en toe zonder schuldgevoel verorberen... en het liefst van al in het geniep!
Niks mis mee! Heerlijk slenteren, kuieren, lunchen, zonnen, fietsen, ... in Belgenland en 's avonds slapen in je eigen bed. Een zalige natural voetscrub in onze eigen Mer du Nord. Dat kunnen ze ons niet meer afpakken...
Weer een jaartje ouder, maar het beste moet nog komen! Haha!! Toch mijn start niet gemist. Vanmorgen een afspraak met Evi gevolgd door een heerlijke koffie met appeltaart. Niet echt een logische combinatie, maar vandaag moet dit echt wel kunnen. Ik ben de VIP en ik geniet ervan met volle teugen...
Mezelf knus installerend in mijn relax voorzien van nepbont dierenvelletje en pelsen kussentje en genietend van een koffietje met praline realiseerde ik dat het al de vijfde dag op rij is dat ik niet meer ben buiten geweest. Nuance: niet meer ben weg geweest! De laatste keer dat ik de garage uitreed moet zaterdag geweest zijn... om de frigo aan te vullen. Ik vergeet mijn kleine uitspatting van maandag toen ik snel even naar de frituur fietste om mijn lijstje met zonden nog wat langer te maken.
Heerlijke dagen zijn het ondanks de humeurige zomer die regelmatig roet in het eten komt gooien. Het moet gezegd, voor een "weervrouw" als ik doet het me bitter weinig. Ik geniet, profiteer, doe waar ik zin in heb. Ik pluk de dag!! En dus tellen we tijdelijk ook geen calorietjes en maken we voorlopig geen afspraken met Evi... We eten en drinken dus ook waar we zin in hebben! Het doosje pralines dat ik maandag kado kreeg moest er daarnet aan geloven. Voorzichtig maakte ik de mooie verpakking open en koos één lekker chocolaatje voor bij de koffie terwijl de geur van vers afgebakken pistolets en een mini croissantje zich in huis verspreidde. Gisterenavond bestond het avondmaal uit calameres a la romana en rosé cava. Voor vanavond wacht er een portie diepgevroren spaghetti, een overschotje van een tijdje geleden en ja, er is nog een fles witte wijn open die lekker matcht met de veel te grote portie spaghetti! Hoog tijd dat manlief weer terug is van zijn driedaags schildersavontuur aan zee waar hij zijn vader helpt bij een werkopdracht. Poezemie zal minder blij zijn want zal 's nachts weer plaats moeten maken en content moeten zijn met een plekje aan mijn voeten in plaats van zich koninklijk uit te rekken in het midden van het kingsize bed en van contentement luid spinnend toe te geven aan een diepe slaap.
Wat een leven! Hoog tijd om de koffiemachine nog wat te laten werken!! Proost! Op de zomer!
Na heel wat jaren op tram drie door te brengen - wat heel fijn was trouwens- begon ik stilletjes aan ook wat kilootjes te "winnen". Het ging aanvankelijk zo traag dat ik het (bewust?) nog niet eens doorhad totdat ik een reeks vakantiefoto's bewonderde en bestudeerde en ik zag wat ik niet wilde zien. Ik was duidelijk wat aangekomen!
Toen uit mijn jaarlijks bezoek aan meneer doktoor bleek dat mijn cholesterol wat was verhoogd (nog niet te hoog hoor!) en in de wetenschap dat ik sowieso lijd aan een hoge bloeddruk (lijkt wat in de genen te zitten) besefte ik dat ik echt iets moest gaan doen.
Dus, omwille van mijn gezondheid begon ik te "start to runnen" en dat bleek een schot in de roos. Ik beleefde echt plezier aan mijn afspraakjes met Evi en binnen de drie maanden liep in op mijn eigen tempo de 5 kilometer. Ik stopte er na die drie maanden niet mee zoals zovelen, maar hield het maar liefst 4 jaar vol. Af en toe eens zondigen en een frietje steken of een pruimentaartje verorberen bezorgden me geen schuldgevoel meer, ik genoot met volle teugen en probeerde gezond door het leven te sjeezen. Bovenop mijn looptrainingen maakte ik meerdere keren per week een gezonde en vaak groene smoothie want dat paste bij mijn gezonde levensstijl!
Maar, beetje bij beetje, heel geleidelijk aan begon ik te slabakken... Minder en minder smoothies, minder en minder loopsessies en weer meer en meer vetophopingen en kilootjes 'gewonnen'. Zo veel mogelijk niet op de weegschaal gaan staan helpt natuurlijk om je kop tijdelijk in het zand te steken totdat de bom echt barst en het besef weer groeit dat er iets moet veranderen.
Dus, sinds vorige week tellen we weer calorieën en letten we op ons suikergebruik, want het moet echt anders. Geen suikertjes meer in de koffie, geen gratis koffiekoeken meer bij Charif, einde verhaal voor de dagelijkse cornflakes en de musli, dag pruimentaartjes en theekoeken! Lang leve magere yoghurtjes, rijstkoeken, volkorenboterhammetjes, caloriearme slaatjes en havermout. Na 7 dagen minder suiker had ik al ontwenningsverschijnselen en stak de eerste hoofdpijn de kop op, maar die hebben we alweer overwonnen zonder toegevingen te doen!
Vanmiddag mezelf toch wel getrakteerd op een proevertje frietjes met saus om nu weer volop binnen de lijntjes verder te kleuren en niet te veel scheve schaatsen te rijden.
De weegschaal geeft al 500 gram minder aan sinds een week geleden, dus er is vooruitgang op dat vlak.
En nu nog een nieuwe vaste afspraak met Evi regelen!
Maandagmorgen net geen 8 uur en het zit al tegen. Na het nodige speurwerk uiteindelijk toch het ontbrekend stukje gevonden om mijn café latte te prepareren. Oef! De dag kan dan toch goed starten... of niet?
Slecht geslapen, raar gedroomd, maar ik kan het niet navertellen. Toch was het zo'n droom waarvan er nog een hele poos flarden door je hoofd schieten die je danig uit evenwicht brengen. Het weer help ook niet echt mee. Grijs, donker, nat en heel koud en dat gaat nog een tijdje duren als we de weermannen en -vrouwen mogen/moeten geloven. Net voor de middag ook nog een mail van een bazige directeur die weer totaal geen rekening lijkt te houden met eerdere uitgebreide argumenten contra deze beslissing. En merde! Heb wel boterhammen bij, maar geen charcuterie. Gelukkig heb ik nog een potje choco ergens verstopt om dat missertje goed te maken en terwijl ik duchtig chocopasta op mijn boterhammetjes smeer, is daar dan die ene domme opmerking van die collega die vindt dat choco eten "snoepen" is! Ach, man! Laat mij toch gerust vandaag!
Geen zon, slecht humeur, vermoeidheid, te veel werk! Slechte combinatie! De uren aftellen en opgelucht naar huis vertrekken in de wetenschap dat dinsdag mijn vrije dag is, dat helpt... totdat je thuis arriveert en vaststelt dat de plastiek mand met oud papier vandaag niet werd meegenomen en er een stom briefje in de brievenbus werd gepropt met de mededeling dat het papier niet in plastiek manden mag aangeboden worden. We doen dat al meer dan 2 jaar, stomme idioten van de milieudienst! Dat werkt perfect en is heel praktisch. De halve buurt doet dat op die manier, maar ineens is dat een probleem. Bovendien staat daar nu een volle plastiek bak oud, vies en nat papier, want het heeft heel de dag gestrontregend. Dikke merci aan de gemeente! Snel even bellen om mijn ongeloof en boosheid te uiten, maar er neemt geen kat meer op aan de andere kant van de lijn! Werken doen ze daar niet echt graag, dat is duidelijk...
Laat het duidelijk wezen, het was een klotedag! Maar, niet onbelangrijk, ik ben er toch in geslaagd om het allemaal los te laten, foert te zeggen en van mijn avond te genieten. Hakuna matata!!
Vandaag (op mijn vrije dag) kon ik het niet nalaten om toch de nodige acties te ondernemen om mijn frustraties van mij af te mailen... De bazin haar zin gegeven, maar toch even langs mijn neus weg laten weten dat ik tegen haar beslissing ben en haar toch snel effie met de neus op de feiten gedrukt. Ook de milieudienst kreeg ervan langs... voor wat het waard is!
Aanpassingswerken voor de riolering (heel de oprit opengebroken!), problemen met telenet (met dank aan de grote telenet werf!), nog meer problemen met telenet (kabel over als gevolg van de werken aan de riolering en de oprit) en nog meer zever met telenet (nieuwe digibox bleek na uren zoekwerk toch de oplossing...)
Gaslek in de garage (stuk oprit opnieuw opengebroken), afwerking rioleringswerken in de straat (stuk oprit opnieuw opengelegd want er moet afwaterend gewerkt worden en de nieuwe straat lijkt hoger te liggen dan vroeger- ononzelaars -). En nog steeds geen reparatie van onze muur die weken geleden geramd werd door de arbeiders die de straat al maanden terroriseren (in huidige omstandigheden is dit werkwoord misschien ongepast).
Ook onze oven gaf de pijp aan maarten, maar na het nodige denk- en opzoekingswerk en het spenderen van de nodige eurootjes kwam dit snel weer in orde. En... het nieuwe salon moest er ook al aan geloven. Nog geen jaar oud en er moest al een technieker aan te pas komen die natuurlijk het onderdeel bij de Italianen moet bestellen waardoor we nog een twaalftal weken geduld moeten hebben.
Vanmorgen weigerde een van de twee wagens dienst en dat op Paasmaandag. Dat wordt de volgende dagen niet uitslapen want manlief moet op het werk geraken en ik heb de volgende dagen de auto nodig. Ik dacht nochtans dat ik Murphy voor bewezen diensten had bedankt en wandelen had gestuurd...
Dinsdag bleek uiteindelijk het geluk aan onze kant te staan. Onderweg naar Zaventem hoorden we rond 8u10 dat er een aanslag was op Brussels Airport... Mijn hart stond even stil want mijn papaatje liep daar - net geland na een lange reis - wel ergens rond en zou ons tegen 8u30 buiten opwachten. Zelf waren we vrij laat vertrokken en hadden onze planning om vroeg te vertrekken en van een koffietje te gaan genieten tussen de vertrekkende en aankomende passagiers uiteindelijk aangepast. Onze beschermengels deden hun werk want we kwamen er alledrie met de schrik vanaf.
Geen haar op mijn hoofd dat er nu nog aan denkt om die massa lieveheersbeestjes die ons huis overspoelen een kopje kleiner te maken! Blij met alle geluk dat ze ons brachten zet ik ze allemaal om beurten geduldig buiten zodat ze nog lang van buitenaf Murphy op een afstand kunnen houden...
Sinds de rioleringswerken in de straat is ons huis al maanden - in het beste geval - via één kant bereikbaar. Drie maand geleden moest ik alweer (met een auto vol boodschappen die moesten uitgeladen worden en een bureau vol werk dat lag te wachten) een grote détour doen om thuis te geraken. Een enorme camion gooide roet in het eten en moest werkelijk vlak voor mijn neus het straatje versperren om bijna 1 uur lang bakstenen te lossen voor een of andere nieuwbouw in de buurt.
Binnen de kortste keren een file van jewelste met slechts één iemand die zich enorm druk maakte in de situatie en uitstapte om de chauffeur die aan het lossen was ervan langs te geven... zonder resultaat. Die vent bleef heel kalm en negeerde mij volledig! Je moet maar durven!De andere buurtbewoners die in hetzelfde schuitje zaten, bleven - naar mijn mening- veel te rustig, aanvaardden hun lot en lieten hun wagen aan de kant staan om in alle rust en zonder stress naar huis te wandelen en de auto een paar uur later weer op te halen. Niet onbelangrijk in het hele verhaal: het merendeel van de buurtbewoners heeft de pensioengerechtigde leeftijd bereikt en heeft tijd zat...
Enkele uren later vertelde ik aan tafel het hele avontuur en nog steeds kookte ik van woede.
Het feit dat ik blijkbaar de enige was die hier zo'n tumult rond maakte, zette me aan het denken. Ik dook nog eens in mijn boek over mindfulness en enkele hoofdstukken later werd ik iemand anders. Ik heb geleerd om los te laten en heb aanvaard dat ik de wereld en mensen rond mij niet moet veranderen, maar moet accepteren zoals ze zijn.
Met resultaat! Zelfs een opgebroken oprit die ons dan ook nog eens 3000 gaat kosten om in orde te zijn met de nieuwe riolering in de straat en een kapotte kabel die televisie, radio (want we luisteren digitaal), internet en telefoon een hele dag saboteerde kunnen me niet meer van mijn stuk brengen. Ik kan het zelf nauwelijks geloven, maar die enkele seconden gevloek negerend, was ik de rust zelve.
De nieuwe stressloze versie van mezelf meent dat alles altijd goedkomt!
Door het leven lopen, steeds meer doen en niet meer stoppen! Is dat de goede keuze? Niet meteen datgene dat ik me een jaar geleden had voorgenomen. Maar, het besef dat ik weer niet goed bezig ben is er, dat is al een begin.
De voorbije maand was best fijn. Er waren veel vrije momenten met tijd voor anderen en vooral ook voor mezelf. Een dag werken en ik voel me alweer wat gespannen en snel geërgerd. Dus, drink ik weer thee met mijn demonen en zie ik kantjes van mezelf die ik liever niet zie.
Hoog tijd om mijn boek over mindfulness nog eens te raadplegen zodat ik weer een human being kan proberen te worden. Werk aan de winkel dus zodat ik op regenachtige dagen (en daar hebben we er hier genoeg van) mijn innerlijk zonnetje kan laten schijnen...
Dat iedereen zijn rugzakje met zich meedraagt, dat is de boodschap die we gisteren tijdens de eindejaarsreceptie van de bazin meekregen.
Een videofragment gefilmd in een Amerikaans ziekenhuis maakte ons allen stil en een enkeling moest zelfs een traantje wegpinken. Nadien deden we een mini-teambuilding vergezeld van een glaasje bubbels. Leerrijk en gezellig! Als het goed is, zeggen we het ook. Als je dan na zo'n namiddag huiswaarts keert met 2 weken vakantie in't verschiet besef je weer dat je veel fijne collega's hebt. Als je dan ook nog wat complimentjes hebt gekregen en zelfs een pluimpje van de baas dan krijg je heel eventjes vleugels...
Zorgt ook voor veel twijfel over de sollicitatiekwestie. Maar, kreeg nog steeds geen antwoord, dus waarover zou ik piekeren? We laten alles voorlopig z'n gangetje gaan en genieten nu eerst van een korte vakantie en de eindejaarsperiode.
En... mijn huisje heeft gelukkig maar een heel klein kruisje!
6u30 Terrorisme in de straat: de werkmannen doen weer goed hun best. Iedereen wakker!!
7u20 Akkeakketuuttuut en yes een hoekje zetel kunnen bemachtigen (met dank aan meneer X die nauwelijks wilde opschuiven)
8u00 Paraat om aan mijn dagtaak te beginnen, verder geen ziel te bespeuren op het werk...
8u30 Nog een snelle roddel... Ik ben weer bij!
8u40 Nerveuze, maar lieve gezichtjes met veel vragen
11u30 Het verplichte nummertje zit erop. Huiswaarts! Wat een leven...
12u15 Werkdag: part two (het zal een korte worden, voel ik)
15u00 Powernapje (of poging tot, want te veel cafeïne gooit roet in het eten)
16u00 Mailtje van de nieuwe bazin en veel frustratie. Moet nu werkelijk alles veranderen? Tja, nieuwe bazen, nieuwe wetten! Een berichtje met een bitsige ondertoon, zal ik even bitsig van repliek dienen? Laten passeren!
17u00 Dag vriendjes van de avondschool, ik ben onderweg...
De mogelijk nieuwe bazen hebben er geen oren naar. De mail werd 10 dagen geleden verstuurd met tot op heden... geen antwoord.
Zo frustrerend, maar ach! We laten het weer even los en net nu doet de inbox van de email 'ping' en kondigt een nieuw bericht aan, maar niet datgene waarop ik zit te wachten.
Loslaten dus! Voilà! Is gebeurd... Focus op al wat wel goed gaat en dat is een heel arsenaal ondanks de gezondheid en de mind die de laatse tijd veel kenmerken vertonen van een nakende burn-out. Vaak verminderde eetlust, vermoeidheid, lusteloosheid, maagpijn, oprispingen, migraine, muizenissen,... Ook wel de tijd van het jaar: regen, wind, weinig zonlicht, vroeg donker, te veel werk. Druk, druk, veel te druk!
En dan nog die vreselijke werkmannen die onze straat al meer dan een half jaar terroriseren en niet meteen van plan zijn hun biezen te pakken. Gisteren moest het muurtje in de voortuin eraan geloven nadat ze de voorbije maanden stelselmatig putten in de voortuin hebben gedabd en onze reuzegrote oprit inpalmden en gedeeltelijk ruïneerden. Komt allemaal goed, hebben ze beloofd!
Maar, wat zit ik toch weer te zagen? Geen reden tot klagen en zagen! December is begonnen, de prachtig black en white opgetuigde kerstboom staat de glunderen in de woonkamer, de haard verpreidt zijn zalige warmtegolven, de kerstverlichting smukt de donkere winkelstraten op, geen overvolle treinen deze maand en een aangepast werkschema dat voor nieuwe lichtpuntjes zorgt in de duisternis.
Maandagmorgen, iets na zeven. Fietsje op, vrieskou en regen trotseren, treintje op en neen, weer geen plek om te zitten! Akke akke tuut tuut weg zijn wij!
De vooruitzichten zijn somber. Deze week is er eentje om indien mogelijk te deleten. Een mini-winterslaap daar droom ik in stilte van! Heerlijk lang uitslapen en cocoonen in pyjama en kamerjas met een goed boek, een dekentje en onze poezemie. Het zal bij dromen blijven!
De plicht roept! Geconditioneerd zoals ik ben vervul ik braaf mijn dagtaak en neem ik zonder morren deel aan de vergaderingen die deze week op de planning staan... Zelfs op vrijdagavond worden we verwacht! Deze marionet voert gehoorzaam uit als er aan haar koordjes getrokken wordt. Zelden ziek, nooit een snipperdagje, geen profitariaat!
Proficiat aan mezelf voor de vier vijfde beslissing die ik vorig jaar nam. Maakt veel goed! Desondanks toch veel lange perioden vol stress, maagpijn en migraine. Het lichaam reageert en reclameert! De dolle rit die alle dagen heen en terug naar het werk moet afgelegd worden, wordt er niet toffer op. Vroeg opstaan, massa's volk en geen zitplaats op de trein, terreurdreiging in het land en bomalarm in Antwerpse scholen, lange vergaderingen, laat thuiskomen,... De emmer loopt over! Genoeg! Stop! Tijd voor verandering!
De teerling is geworpen... De brief is verzonden. Hopelijk maak ik een kans op deze job in een fantastische omgeving dicht bij huis. Bericht voor de nieuwe bazen: jullie zouden hier geen spijt van krijgen! ...
Vorige maand was het weer zover: met poes op jaarlijkse visite bij haar niet zo graag geziene vriendin, madame de dierendokter. Nageltjes knippen, oortjes nakijken, ontwormen (bah, niet lekker), een prikje tegen allerlei lelijke ziektes en eens even kijken naar die tandjes...
Had ik mooi geregeld dit (dacht ik). Was na een vergadering maar nipt op tijd thuis om de afspraak te kunnen halen, dus kon ik deze keer eens aan dit vreselijke uitje ontsnappen en het baasje meesturen met het poezenbeest. In een kleine uurtje was die klus alweer geklaard en zouden we hopelijk weer een jaartje verder kunnen. "Dag dierendokter, hopelijk toch volgend jaar!"
Pech! Een nieuwe afspraak kwam in het vaccinatieboekje mee en was gepland voor 17 november. De diagnose? Ontsteking aan de tandjes! Nuchter binnen te brengen op dinsdagmorgen 17 november om 9u.
Dus, ik hang er toch aan dit jaar! Vanmorgen vele verontschuldigingen opperend, bracht ik ons pelsejasje naar de dierenarts waar ik haar een ganse dag moest achterlaten overgeleverd aan de goede zorgen van haar minder goede vriendin. Hartzeer heb ik daar van. Een ganse dag loop je dan verloren en hoop je dat ons oud rakkertje van zeventien de narcose overleeft en weer dat oude, vinnige beestje zal worden...
Over enkele uurtjes mag ze weer opgehaald worden door het nerveuze baasje dat hopelijk weer rust vindt als we vanavond opnieuw kunnen lachen met de snurkgeluidjes en het heerlijke gespin van onze lieve poezemin.
Sinds enkele weken lijkt onze tuin op een pretpark... voor beestjes.
Niet een, twee, maar drie eekhoorntjes fladderen tussen de coniferen en sjeezen door de afgevallen bladeren van de notenboom op zoek naar heerlijke, grote noten om die dan in onze tuin of die van de buren te gaan verstoppen om ze dan later nooit meer terug te vinden. Schoon om zien, is dat. Poeslief lag erbij, keek ernaar en droomde lekker verder van een of ander lekker tussendoortje of een stukje rosbief.
Ondertussen knabbelen meesjes en roodborstjes aan de vetbolletjes en de pindanootjes en kwetteren er duchtig op los terwijl papa merel komt baden in zijn privé-zwembadje in de voortuin van ons huis. Ook het kleine winterkoninkje pikt een paar graantjes mee, maar dat lijkt de eekhoorntjes niet te storen totdat de vrouw des huizes in rubberen laarzen en voorzien van schepje en tulpenbolletjes plots de synergie in het dierenpark voor eventjes lijkt te verstoren.
Wat doe je als een nieuwe job dichter bij huis min of meer op een presenteerblaadje wordt aangeboden?
Niet evident! Kiezen voor wat je kent of voor wat je niet kent? Je weet wat je hebt, maar waar kom je terecht? Een sprong in het duister al dan niet berekend! Echt een lastig vraagstuk voor een conservatief type als ikzelf. Misschien is het tijd om de voor-en nadelen van mijn huidige job eens op een rijtje te zetten en te vergelijken met wat zou kunnen zijn. Veel vragen, weinig antwoorden. Veel gepieker, weinig actie. Ook typisch, want zoals ik ooit al schreef, ik ben geen doener, maar een denker.
Ach, we twijfelen gewoon nog wat rustig verder terwijl we ook genieten van een welverdiend weekje vakantie. Misschien moet ik dit moeilijk vraagstuk even loslaten en komt het antwoord vanzelf...
Toen ik gisteren vlijtig aan het werk was kreeg ik opeens bezoek van 2 heren elektriciens! Super, denk je en zeg je dan totdat blijkt dat ze me niet van mijn werk kwamen houden om mijn beamerprobleem op te lossen, maar om de helft van de kapotte TL-lampen te vervangen. U leest dit goed: de helft, want voor de twee resterende niet meer marcherende lampen had onze firma geen reservelampen meer in voorraad...
Waar heb ik dat nog gehoord?
Me realiserend dat dit nu al de negende dag op rij was dat ik op een rood knipperend lichtje moest kijken dat me sinds vorige week maandag half negen al vertelde dat het moest vervangen worden, liep mijn emmertje over. Ik heb de zoveelste mail aan de betrokkenen gestuurd en deze keer heb ik me niet meteen ingehouden en voorlopig met resultaat, want binnen de minuut kreeg ik van bijna alle betrokken partijen antwoord (van de nieuwe met het niet storen bordje niet natuurlijk).
Goed nieuws! Hoera!! Er komt gewoon een nieuwe beamer! Ben nu al benieuwd of er morgenvroeg op dag tien van het beamerverhaal licht zal zijn aan het einde van deze tunnel...
Als je op maandagmorgen half negen, na een fijn weekend en een goede nachtrust, op het werk vaststelt dat de lamp van de beamer moet vervangen worden en je geplande activiteiten in het water dreigen te vallen, dan kan je dat incasseren.
Als je op woensdagmorgen half negen opmerkt dat het mailtje dat je maandagmorgen om vijf over halfnegen verstuurde om te vragen dat een van de werkmannen de lamp kan komen vervangen, nog steeds als ongelezen staat gemarkeerd dan krijg je het toch al een beetje op je heupen. Maar, ach, keep on smiling!
Als je dan uiteindelijk bij de juiste dame aanklopt om navraag te doen naar de lamp voor je beamer en te horen krijgt dat de lamp moest besteld worden, dan stel je jezelf toch wel vragen. Maar, ach, dat kan je dan nog wel hebben!
Als dan donderdag de grote baas langsloopt en terloops opmerkt dat je beamer nog steeds niet werkt en het ernaar uitziet dat ze daar eens werk van zal gaan maken dan geloof je dat het eindelijk goed zal komen.
Als je dan vrijdagmiddag na alweer het nodige mailverkeer (puur tijdverlies!) moet aanhoren dat je toch nog wat meer geduld zal moeten hebben want dat de elektricien er volgende week moet worden bijgehaald dan geraakt een mens zijn geduld toch op.
Is het nu echt zo moeilijk om een klein voorraadje reservelampen in huis te hebben als je weet dat mensen die lampen en hun beamers nodig hebben om hun job fatsoenlijk te doen? Is het nu echt zo veel gevraagd om je mails te lezen? Geraak je nu werkelijk overwerkt als je de moeite doet om mensen kort, beleefd en to the point een antwoordje te sturen op hun mails zodat ze weten waar ze staan? Gezellig in het zonnetje staan zeveren met een collega, maar wel bij de baas gaan zagen dat je te veel mails krijgt, te veel werkt hebt en te vaak in je bureel gestoord wordt!
Ze loopt hier nu enkele maanden rond, die nieuwe. Ik zag het al meteen. Ze lag me niet! Ik wilde haar wel een kans geven toen ik besefte dat ze natuurlijk niet zomaar de eerste de beste collega kwam vervangen! Haar voorgangster was een correcte, sociale madam die goed op de centjes van de firma lette en haar job nauwgezet uitvoerde! Lamp stuk? Een paar uur later gerepareerd! Een ander technisch probleem? Werd meteen werk van gemaakt!
Dat is dan mooi voltooid verleden tijd! Vanmiddag kondigde de baas aan dat onze nieuwkomer met een niet storen-bordje aan haar deur gaat werken... Bij voorkeur mailen! Haha!
Amateurisme ten top op het werk! Een kopieerapparaat (eentje slechts om te delen met hordes personeel!) weigerde al meteen dienst aan het begin van het nieuwe werkjaar. Eerste werkweek en al meerdere afwezige personeelsleden. Verschillende online documenten kunnen nog niet gebruikt worden! Twee vaste computers lijken verdwenen, maar dan eenvoudigweg "verhuisd "te zijn naar we weten niet meer waar...
Wat ben ik blij dat ik ervoor koos om mijn werktijd met een vijfde te verminderen! Gelukkig beleef ik twee keer per week een heerlijk zen-moment in de avondschool waar er alleen aandacht is voor mezelf en m'n koperen plaatjes...
Zwaar heeft ze het te verduren, de laatste maanden, de familie B! Ze verloor op korte tijd 2 dierbaren. De eerste was een 47 jarige spring in't veld in de fleur van zijn leven die zijn levenspartner totaal onverwachts heeft moeten loslaten ten gevolge van een longembolie. De tweede was mijn schoonmama die op 31 juli na een lange strijd tegen longkanker aan haar laatste, eeuwigdurende reis is begonnen.
Als schoondochter probeer ik mij sterk te houden en zo veel mogelijk zaken op mij te nemen. Wat een geregel! Eerst was er de begrafenis die moest georganiseerd worden en nadien word je overladen door alle paperassen. Papiertje hier, briefje naar daar, aan alles moet gedacht worden: opzeg huur, telefoon, internet, televisie,... bank verwittigen, attest van erfopvolging aanvragen, notaris contacteren,...
En niet te vergeten... zo snel mogelijk het appartement leegmaken, want al snel kom je tot de conclusie dat al dat getalm heel veel geld kost!
Zo kwam het dat mijn man gisteren de familie B had samengeroepen op het appartement van zijn moeder om te kijken of iemand iets van haar spulletjes zou willen erven. Toen we tien minuten voor afgesproken tijd arriveerden, stond de B clan ons al op te wachten. Een beetje overrompeld bestormden we het appartementje van mijn schoonmama.
Al na enkele minuten hield een van de nichtjes het voor bekeken en vluchtte in tranen naar buiten. Broer en zussen B voelden zich aasgieren en durfden niet al te opzichtig duidelijk maken wat ze graag wilden. Mits wat voorzichtig, gedurfd coördinatiewerk van mezelf kwamen de mooiste erfstukken bij de juiste personen terecht.
Ook het oudste nichtje van de familie B en haar dochter waren van de partij, op de eerste rij. Ze stormden door elke kamer en grabbelden erop los. Het leek alsof ze aan het sprokkelen waren voor een of andere rommelmarkt! Het waren net kleine kinderen die werden losgelaten in een grote speelgoedwinkel. Zelfs de hipster onderbroekjes, sloggi's en behaatjes moesten eraan geloven. Eerlijk? Ik heb er echt een kater aan overgehouden! Ik heb me heel de avond en nacht slecht gevoeld en me afgevraagd of onze aanpak wel de juiste was. Maar, bestaat dat wel in zo'n situatie, een goede aanpak?
Vanmiddag kreeg ik telefoon van dat oudste nichtje. Gewapend met bananendozen stond ze me op te wachten aan het appartement van mijn schoonmoeder en deze keer niet om met pak en zak naar huis te verdwijnen, maar om mij effectief te helpen om alle kasten verder leeg te maken, in zakken en dozen te stoppen en alle overgebleven spulletjes naar "Opnieuw & Co" te voeren. Tijdens onze werkzaamheden taterde ze er duchtig op los en vertelde fier dat de giraffen die ze had geërfd stonden te pronken op de vensterbank (en niet op de rommelmarkt - oef!) en dat dochterlief heel de avond thuis fier had rondgelopen in een ensemble van mijn schoonmama.
We werkten de hele namiddag en sleurden de zware dozen en volgeladen zakken naar onze wagens om ze nadien bij het dankbare personeel van " Opnieuw & Co" achter te laten. Het hulpvaardige nichtje liet tijdens het uitladen van de auto's meteen haar oog vallen op 6 pas gearriveerde lederen eetkamerstoelen die zelfs nog niet geprijsd niet aan haar verzamelwoede zouden ontsnappen. Slechts 7 het stuk! Vermoedelijk staan de oude nieuwe stoelen nu in haar woonkamer te pronken tussen alle souvenirs en erfstukjes die ze gisteren heeft buitgemaakt.
Ik wil heel graag geloven dat mijn schoonmamaatje van hierboven lachend heel het spektakel aanschouwt terwijl ze zorgeloos met een gouden lepeltje haar rijstpapje naar binnen werkt...
Wat als een mooie, oude kastanjeboom op een heerlijk, idyllisch plekje niet meer volstaat?
Wat als je verkeerd begrepen wordt?
Wat als je diep vanbinnen ook beetje bij beetje aftakelt?
Wat als me-time niet meer leuk is?
Wat als de zon volop schijnt terwijl het regent in je hoofd?
...
Dat het een moeilijke zomer zou worden, dat wist ik, maar dat het zo'n impact zou hebben, dat had ik niet zien aankomen. Ik kan alleen maar heel erg mijn best doen om weer plaats te maken voor het zonnetje in mijn hoofd!
Na een jaar hard labeur start vandaag officieel onze gedeelde vakantie: drie weekjes tijd voor elkaar, dagtripjes maken, terrasjes doen, vaak gezellig uit eten gaan zonder de stress van de gewone dagtaak in het kielzog, weekendje naar zee, onverwachts een midweek naar het Zuiden, ... Het zou weer een fantastische tijd kunnen zijn!
Helaas! Het lijkt wel of we permanent van wacht zijn... Vanmorgen bij het krieken van de dag beloofde het alvast een mooi begin van de vakantie te worden: mooi zomerweer, proper huisje, lonkend terrasje, koffietje, boekje en dan ... telefoongerinkel! Zoonlief sprong voor de zoveelste keer meteen in de bres om mijn zieke schoonmama bij te staan. Dat siert! Het is schoon om zien hoe hulpvaardig mijn ventje is, maar eerlijk, af en toe vloek ik in alle stilte, want ik ben het keer op keer die zit te wachten en te wachten en te wachten (als ik niet mee in de bres ben gesprongen...). Af en toe ben ook ik stand-bye. Om naar de chemo te rijden, om naar de apotheek te gaan, om even poolshoogte te nemen, om een beetje gezelschap te houden, ... en vooral om mijn man te steunen en bij te staan in deze zware periode.
Ik doe dit al een jaar zonder luidop te morren. Als ik het moeilijk heb, denk ik aan hem en vooral aan haar, maar mijn gedachten zijn meer dan eens egoïstisch getint met schaamrode wangen als gevolg.
Terwijl mijn lieve man de eerste dag van zijn vakantie op spoed doorbrengt, durf ik voorzichtig te dromen van wat qualite-time met ons tweetjes...
Het lijkt eindeloos... De ideeën blijven komen en door mijn hoofd spoken. Het is niet te stoppen.
Dat duurt al dagen zo. Ik verstop me al twee opeenvolgende dagen in mijn atelier en krijg er niet genoeg van. Oude gebruikte en lekgereden fietsbanden, tientallen kleurrijke flesjes nagellak en -gel, stijlvolle lederen bandjes, magneetsluitingen, aluminium-, zink- en messingdraad, gegraveerde bedeltjes, koddige floches en ja ook een schuifmaat, schaar en allerlei tangen en toebehoren sieren mijn heerlijke werkplekje en brengen het beste in me naar boven. Het ziet ernaar uit dat deze oorspronkelijke onschuldige vrijetijdsbesteding uit de hand begint te lopen en een obsessief karakter krijgt.
Dat is wat een week vakantie met een mens kan doen! Genieten is dat! In een mum van tijd heb ik een feestcollectie van Madeleine G ontworpen. Het ziet er prachtig uit en ... in mijn hersenpan krioelt het van de nieuwe creaties. Nog wat denkwerk en research en mijn eerste ontwerp voor een mannencollectie is een feit. Wordt nog vervolgd!
Even alle zorgen vergeten en even alles loslaten genietend van een kleine picknick onder een kastanjeboom op een hete, zwoele zomerdag in de vakantie. Energie verzamelen om er nadien weer volop tegenaan te gaan om dan twee dagen later vast te stellen dat de batterijen leeg, leger, leegst... blijken te zijn.
Ik ben nochtans bij de gelukkigen. Ik kan heerlijk niks doen als ik dat wil. Vandaag, morgen, overmorgen... Vandaag ga ik voor platte rust. Languit op de zetel met een koffietje, een boek, de poes en straks op de achtergrond geroezemoes en beelden van de tweede rit van de Tour de France zodat morgen het lampje van de oplader weer op groen staat!
Vanmiddag bij het afstappen met fiets en al mijn hebben en houwen van de trein gedonderd met dank aan de festivalgangers van graspop en nog meer dank aan de Belgische spoorwegen...
Wachtend op het perron in Berchem-station zag ik de problemen al van ver aankomen. Tientallen rare snuiters bestormden mijn perron gepakt en gezakt met tenten, kilo's bagage, waterflessen, bier, tafels, piketten, ... en veel lawaai om rond 11u30 zonder reservatie op mijn trein te stappen. Twee wagons voor al dat volk, dat dat niet goed ging aflopen dat wist ik meteen.
Daar zat ik dan! Een sukkelaar met een vervoersbewijs eersteklas in een fantastische eersteklascoupé tussen al dat jong feestgedruis (met een vervoersbewijs tweedeklas) omringd door al die rommel en veel kabaal. Een beetje werken op de trein kon ik wel vergeten. Met de focus op mijn ademhalingsoefeningen en gered door mijn noodpakket oordopjes bereikten we zonder al te veel moeilijkheden een van de volgende haltes waar we vergezeld werden van ... nog meer graspoppers! "Kom er gezellig bij, jongens en neen, doorschuiven moet niet, hoor! Blijf lekker staan waar jullie staan zodat de doorgang heerlijk versperd wordt!"
Een tent en een hoop bagage overwinnend, lukt het me net om tijdig mijn kleine vouwfiets vast te grabbelen en me tot aan de deur te wringen waar ik moedig (maar gehinderd door een festivalgast en zijn rommel) probeer uit te stappen. Twaalf kilo fiets, mijn loodzware boekentas en de gevolgen van vermoeiende, afmattende dagen meesleurend, slaag ik er niet in om in stijl het perron van mijn afstapplaats te bereiken. Mijn val wordt gelukkig gebroken door mijn fiets waardoor de schade zich lijkt te beperken tot een kapotte laars, een bezeerde pols en enkel, een gehavend scheenbeen en een paar blauwe plekken in wording. Maar, voor de rest is het leven mooi!
De festivaljongens zitten nu waarschijnlijk in trance voor hun tentjes een pintje te drinken en zijn zich van geen kwaad bewust! Ikzelf ben weer een beetje bekomen van mijn valpartij en de rekening van de schoenmaker, die sturen we naar de nmbs!
Een rubberen halsketting van Madeleine G met magnetische rvs sluiting en hanger gemaakt uit fietsband. Zou mijn creatie in de smaak vallen? Ze is in elk geval "Home made with love by La Miss"...
Het gebeurt niet vaak, maar vanmiddag stond ik met mijn mond vol tanden. Ik werd overladen met mooie woorden, cake en tekeningen om dit voor mij mentaal zware jaar (voor mij begint het jaar in september en eindigt het in juni) af te ronden. Nooit eerder zat ik met zoveel vragen betreffende mijn job en nooit eerder werden mijn inspanningen zo beloond en op prijs gesteld. Dat doet deugd!
Bovendien kreeg ik van een lieve collega zomaar een dikke, welgemeende, stevige knuffel toen ze aanvoelde dat ik een moeilijke periode beleef.
Na een behoorlijke emotionele dag kreeg ik ook nog een reactie van Ilse (over wie ik in een vorig verhaal al berichtte) en aan wie ik nadat ze me haar toekomstplannen toevertrouwde een aanmoedigend mailtje stuurde waarin ik haar feliciteerde met de stap die ze durft te zetten.
Ik had ook mijn stoute schoentjes aangetrokken toen ik een van mijn eerste kaartjes van Madeleine G meegaf met Ilse. Hierop pronken mijn eerste juweelontwerpen... Ik ben er toch wel een beetje fier op!
Blijkbaar ben ik ook wat aan het netwerken want eenmaal thuisgekomen heb ik in mijn ateliertje een hippe halsketting uit mijn creaties gekozen en het in een leuk doosje gestopt zodat ik er hopelijk morgen mijn leuke, trendy collega wiens pensioen gevierd wordt, mee kan verrassen. En een kaartje van Madeleine G by La Miss mag natuurlijk niet ontbreken...
Veel mensen denker erover na, sommigen praten erover, anderen doen het!
Ik botste vanmorgen op Ilse, iemand waarmee ik in 1989 samen afstudeerde aan het Atheneum. Onze wegen hadden al eens gekruist de jaren nadien, maar nu was het een tijdje geleden. Na meer dan twintig jaar voor de klas te hebben gestaan, vond ze het welletjes geweest. Ze ging een jaar geleden parttime aan de slag, volgde een opleiding, slaagde voor het examen, liet een chalet in de tuin zetten en start begin september met haar eigen zaak! Knap vind ik dat. Daar is moed en lef voor nodig. Een vast inkomen en goede job inruilen voor veel onzekerheid, maar wel veel vrijheid en een nieuwe uitdaging in de plaats...
Ik ben alvast op goede weg. Een carrière switch zit er niet onmiddellijk aan te komen (hoewel ik daar ook wel eens stiekem van droom), maar de eerste stappen naar mijn nieuw pad, zijn wel gezet. In februari hakte ik een eerste knoopje door: iets minder werken vanaf september (een voorzichtige keuze). Een week geleden ontwarde ik een tweede knoop. Na veel opzoek- en denkwerk was mijn inschrijving voor de avondschool een feit! Vanaf september zal ik 2 avonden per week de opleiding 'basistechnieken goudsmid' volgen. Het zal zwaar worden (met veel gehavende vingertjes, toegetakelde handjes en een hoop geknoei) , maar ik kijk er enorm naar uit! Ik zou er meteen willen invliegen!
En wie weet, misschien eindigt dit verhaal ooit nog wel met een chalet in de achtertuin!
Wakker worden van geroezemoes beneden in de living... Wat is daar aan de hand? Ik strompel zonder bril (dus heel slechtziend) de arduinen traptreden af en roep op mijn partner! Geen antwoord, maar er zit wel degelijk iemand in mijn woonkamer, dat is zeker! Op de grond slingert een trui rond van mijn man. Daar moet ik echt iets van zeggen straks hoewel dit niet van zijn gewoonte is. Raar! In de trappenhal naast het raam op de achterkant van de voordeur zie ik in de vlucht een krijtbord hangen met een handschrift dat me vreemd is. Wat is dit allemaal?
Ik duw de grote, moderne witgeschilderde deur open en sta oog en in oog met iemand die ik nog nooit van mijn leven heb gezien. Een jonge gast van een jaar of zeventien met een brilletje. Help! Waar is mijn bril? Wie is dat ventje? Wat doet die vreemde hier in mijn huis?
Als ik de woonkamer betreed, weet ik echt niet meer wat ik zie! Onze nieuwe, lederen salon staat aan de andere kant van de living en ziet er anders, geel en afgeleefd uit. Het parket is vervangen door de oorspronkelijke, lelijke, beige, ouderwetse tegelvloer. Twee kleine keffers vliegen door de leefruimte en maken een hels kabaal. Aan het plafond sieren afschuwelijke, ouderwetse moluren en de grijswitte muren hebben plaatsgemaakt voor lelijke, crèmekleurige exemplaren.
Overdonderd en totaal overstuur bereik ik de garage waar ik een man aantref (niet de mijne!), maar hij gedraagt zich alsof hij thuis is. In de weer met pakken en dozen bekijkt hij me even en doet verder met dat waarmee hij bezig was.
Ik aanschouw een overvolle garage, veel rommel, tientallen fietsen en zie onze nieuwe Ikea kast die een totaal nieuwe look heeft gekregen op een nieuwe, gekke plaats. Uiteindelijk kan ik toch even de aandacht trekken van die vreemde, rare vent en ik overrompel hem met al mijn vragen.
Ik kom te weten dat mijn allerliefste schat mij heeft verlaten en ook de wereld van het fietsen heeft ingeruild ... voor het voetbal! Jezus!
Ikzelf zit blijkbaar in een sukkelstraatje, want werken lijk ik niet meer te doen.
Van al mijn regeltjes en normen is niets meer over als ik dit vreselijke, rommelige, zonder smaak ingerichte interieur met open mond aanstaar. "Ik voel mij hier niet goed, ik ben hier niet graag" kan ik nog net prevelen. Wat is er met mij gebeurd? Lijd ik aan geheugenverlies? Heb ik een lange winterslaap gehouden? Waar is mijn leven? Dit ben ik niet!
Een paar uur later zit ik te bekomen op mijn vaste plekje aan de eetkamertafel genietend van een lekkere café au lait in mijn vertrouwde grijswitte woonkamer met parket, zonder molures aan het plafond en het nieuwe salon staat mooi op haar vaste stek te wachten tot de dekentjes worden bovengehaald en ik me samen met man en poes op de bank laat zakken voor een heerlijke zondagavond.
Beseffen dat je de lat weeral te hoog hebt gelegd en toch badend in het zweet eindigen voor de computer na de normale dagtaak uitgebreid met al die huishoudelijke klusjes waarvan je vindt dat ze niet kunnen uitgesteld worden.
Tijdens het grasmaaien voorzichtig mijmerend over die verplichte taakjes die je jezelf keer op keer weer oplegt en die misschien best wel even konden uitgesteld worden!
Snel nog even een mail sturen, een tekstje op de blog posten en in gedachten al bezig zijn met de gezonde maaltijd die vanavond op tafel zal getoverd worden.
Weer zo typisch ik! De kat voelt al de stress en loopt al een uur te janken en te zagen omdat ze net als ik onrustig en lastig is.
Ik weet al dagen met mezelf geen blijf. Ligt het aan het weer, ben ik gewoon humeurig of heb ik echt teveel aan mijn hoofd? Ondertussen geraakt ook de agenda voor de volgende weken voller en voller en daar word ik bang van. Trouwerij hier, etentje of barbecue ginds, lunchafspraakje daar... en heel druk op het werk! Ik weet nu al dat ik mezelf zal voorbijlopen. Een stemmetje in mijn hoofd smeekt om die agenda niet voller te proppen. Ik ben hier echt niet voor gemaakt. Help!
Het besef dat we in het rood gaan, is er! Wat doen we eraan? Alvast een paar goede ademhalingsoefeningen toepassen (werkt echt!) en zorgen voor wat me-time! Dan toch maar de loopschoenen uit de kast halen en tijdens mijn looptraining proberen om mijn hoofd weer even leeg te maken? Doen we!! Laat de groentjes, het aardappelmesje en de potten en pannen nog maar even liggen. Nu is het tijd voor me, myself and I en de poes die heeft het opgegeven en doet hopelijk een extra dutje totdat er in de potten zal geroerd worden.
We moeten niet rond de pot draaien, ik zit er volop in: de midlife!
In een interessant artikel las ik dat je het leven moet bekijken als een voetbalmatch: twee geweldige helften, maar tijdens de rust moet je toch eens terugblikken op de eerste helft en kijken wat er beter kan...
Welke doelen had ik toen ik achttien was? Heb ik aan die verwachtingen voldaan? Had ik eigenlijk wel doelen? Ik kan het me niet meteen herinneren...
Waar ben ik trots op? Nou, moeilijke denkoefening! De meeste mensen zijn trots op hun nageslacht, maar ik ben kindervrij.
Wat kon er beter? Wat een vraag! Alles kan altijd beter, nietwaar?
Ik besluit dat ik een vrij goede eerste helft heb gespeeld. Op naar de tweede helft!
Even vooruit kijken... Heb ik ambities voor de tweede helft van mijn match? Jazeker! Ik ga er alles aan doen om mijn levensmotto waardoor ik de eerste helft werd gedreven volledig om te gooien. Ik ga werken om te leven en niet meer leven om te werken. Niet echt simpel als de grote bazen aan je oren zeuren, (te) veel eisen stellen en hun warme adem in je nek blazen. Ik merk dat ik met de jaren wel heb leren neen zeggen. Ook ontdekte ik mijn rebels kantje dat steeds meer op de voorgrond treedt!
Terug naar mijn ambities! Ik ben zeker niet bang om oud(er) te worden en ik ben ook niet van plan om er met een jong, nieuw lief vandoor te gaan, op wereldreis te vertrekken of naar het Zuiden te verhuizen. Ik stel mezelf geen vragen zoals: "Is dit het nu?" of "Voldoet het leven wel aan mijn verwachtingen?". Weinig eisen op dat vlak! Ik ben blij met mijn huidig, kindervrij, gemakkelijk , benijdenswaardig leventje: in de fleur van mijn leven, gezond, gelukkig met een redelijk goed betaalde job en vooral veel vakantie! Laat de bazen maar zagen!
Misschien is dat net wel de sleutel tot een succesvolle midlifecrisis!
Vandaag onverwachts op een vrije, regenachtige dinsdag leuk bezoek gehad. Gezellig bijpraten en koffiekransen, meer moet dat niet zijn om een druilerige namiddag te doen slagen en hopelijk heb ik ook weer iemand blij gemaakt met een creatie van Madeleine G. ( een bedelring uitgevoerd in messing)...
"There's no place I'd rather be" moeten veel mensen vanmorgen gedacht hebben, want half Vlaanderen deed, net als ik, deze voormiddag boodschappen bij Aldi. Het leek wel uitverkoop!
Zigzaggend met de winkelkar tussen al dat drukdoend, booskijkend volk dat na twee dagen Hemelvaartweekend opnieuw voorraden hamstert alsof Wereldoorlog III voor de deur staat, lukt het me net om bijna alles wat op mijn denkbeeldig boodschappenlijstje staat in mijn karretje te laden om me als een wervelwind (nog gauw een pak verse snijbloemen mee graaiend, maar de aankoop van toiletpapier toch maar uitstel tot mijn volgend winkelbezoekje) naar de kassa te begeven.
Bij Renmans lijkt het in eerste instantie nog mee te vallen totdat meneer met nummer elf ineens tot de vaststelling komt dat hij daar nog steeds staat met zijn nummertje elf (dat komt ervan als je de slimme wilt uithangen door eerst een nummertje te trekken en dan je boodschappentassen in je koffer gaat deponeren) terwijl nummertjes twaalf en dertien een versnelling hoger schakelen en een gat in de lucht springen als ze vaststellen dat ze een plaats gewonnen hebben en dus zeker ook 2 minuten voorsprong hebben. Een verontwaardigde, bijna kinderlijke nummer elf werkt me echt op de zenuwen als hij er ook nog in slaagt om toch nog na de dertien bediend te worden. Hem een vieze blik toewerpend en mijn nummertje dertien in het daarvoor voorziene bakje gooiend, betaal ik en snel ik naar mijn wagen zodat ik dit slagveld meteen kan verlaten.
Nog meer ellende! Alle klakmansen lijken net nu eveneens 'on the road' , maar veel rare manoeuvres en een boel egocentrisch gedrag negerend, lukt het me om zonder kleerscheuren de wagen met volgeladen kofferbak in onze garage te parkeren.
Volgende keer misschien toch beter met belgerinkel naar de buurtwinkel?
Carpe Diem! Hier kan ik uren lang liggen, hangen, zitten, genieten, lezen, slapen, dromen, niks doen,... op een vrije zonnige dag zoals vandaag. Nog van dat! Laat maar komen, lieve weergoden! Zal ik een zonnedansje doen?
Alweer een illusie minder rijk sinds vanmorgen! Lasertherapie? Niet (meer) voor mij, tenzij voor mijn benen, huid of wat dan ook, maar NIET voor mijn schone, groene ogen.
Weer zoiets waar ik in gedachten al jaren mee bezig ben, maar altijd heb uitgesteld. Eerst wegens te duur, dan wegens te bang, dan wegens te vroeg en nu ... omdat het niet meer kan.
Vanmorgen op controle geweest bij de oogarts. Kreeg aanvankelijk een voorzichtig standje omdat het alweer drie jaar geleden was dat ik op 'onderhoud' kwam. Ik beken: ik heb wat gefoefeld wetende dat er op mijn tweejaarlijks bezoekje aan de oogarts ook elke keer weer enkele nieuwe brillen volgen. Inderdaad! Ik investeer steeds in 2 montuurtjes in verschillende kleurtjes (je draagt dat ding dan ook van 's morgens vroeg tot je in je bed kruipt én ik ben een fashionista op dat vlak, bij voorkeur zou ik er me een heel arsenaal verwerven, bij elke outfit een ander brilletje) en natuurlijk moet er ook een nieuwe zonnebril aangeschaft worden (aangepast en met verdunde glazen). Ik zal weer diep in mijn portefeuille mogen tasten. Het kost aardig wat eurootjes, maar ach, zo zijn we weer helemaal mee met de laatste nieuwe trends in brillen-modeland en zo onderscheiden we weer een roodborstje van een koolmeesje wanneer die achter in de tuin genietend en schommelend hun buikjes komen vullen aan de pindanetjes.
Maar nog even terug naar madame de oogarts... Geen lasertherapie dus! Wegens een te grote afwijking zou er te veel hoornvlies moeten weg geschraapt worden waardoor dit veel te dun zou worden. Bovendien heb ik astigmatisme! En mijn zicht gaat er bij elke controle nog steeds op achteruit.
Dus, als ik onze specialiste mag geloven (en eerlijk, ik wantrouw ze wel een beetje wetende dat ze heel negatief staat tegenover laseren puur voor de esthetiek - alhoewel het in mijn geval al niet veel meer te maken zou hebben met het esthetische-): einde laserverhaal, back to earth! Opties? Lensen laten inplanten! Doch, aan dat idee zal ik eerst nog enkele jaartjes moeten wennen.
Zo staan we weer stevig met beide voetjes op de grond met binnenkort een trendy, coole nieuwe aangepaste bril met ultra verdunde glazen op mijn bolletje en ... een minder gelukkige bankrekening.
Ooit schreef iemand een gedicht over mij met als titel weervrouw...
Ik ben dan wel geen Jill Peeters of Sabine H., maar een weervrouw ben ik echt!
Als tiener vond ik het al heerlijk om te studeren in een zonovergoten tuin terwijl de meeste klasgenootjes vurig verlangden naar de regen tijdens de zo gehate examenperiodes.
Hoge temperaturen hoeven niet. Een rustig lente-, herfst- of winterzonnetje volstaat (zelfs als ze af en toe eens achter de wolken verdwijnt) zolang het maar niet regent.
Ik haat het wanneer het dagenlang grijs en regenachtig is en wat erger is, het beïnvloedt mijn humeur in erge mate! Ik blokkeer en mijn ledematen weigeren op een normale manier te fuctioneren. Liefst van al kruip ik op zo'n dagen met een warm, knus dekentje in de zetel bij de haard met een boeiende pageturner en doe ik af en toe een heerlijk powernapje dromend van een mooie, zachte lentedag waarop een prille Madame Soleil een eerste couche legt op mijn bleke winterhuid. Heerlijk!
Verschrikkelijk vind ik het als ik 's morgens 2 minuten voor de wekker wakker word van de degoutante regendruppels die tegen de ramen klotsen. Nog erger wordt het als ik een uur later goed ingeduffeld en gewapend met regenjas, paraplu en pet of muts op mijn kleine fiets stap richting station waar je dan na 10 minuten wachten in de gutsende regen te horen krijgt dat je trein wordt 'afgeschaft'. Nog meer ellende wanneer dan na 20 minuten wachten in de gietende regen en de koude, gure noordenwind twee volgepropte wagonnetjes voor je neus stoppen en je een plek moet zien te bemachtigen tussen al die uitgeregende, slechtgehumeurde lotgenoten die net zoals deze sukkelaar onderweg zijn naar hun werk om met de zuurverdiende centjes hun huis af te betalen en alle rekeningen en facturen op tijd betaald te krijgen.
Soms, heel soms, heb je dan geluk en komt na een helse ochtendrit toch het zonnetje eens piepen om je dag goed te maken. En als het geluk helemaal aan je zijde staat heb je kans dat sommige collega's zonnetjes zijn die erin slagen om de regen en de wolken te verdrijven zodat je - weervrouw of niet- weer met een brede, mooie glimlach aan je dagtaak kan beginnen...
Ik praat er inmiddels al jaren over. Nu heb ik eindelijk actie ondernomen! Na rijp beraad, veel nadenken en nog eens nadenken heb ik het uiteindelijk toch gedaan: vanaf september met één vijfde loopbaanonderbreking aangevraagd. De baas geeft gunstig advies. Cool!
Wijze beslissing? Midlifecrisis? Impulsief? Dat alvast niet. Hier is echt niet over een nacht ijs gegaan. Minder verdienen, meer me-time. Meer tijd om te shoppen en ... minder geld om uit te geven. Ach, we kopen wel een paar laarsjes minder! Ik kijk er enorm naar uit en hoop dat ik die extra vrije tijd ook werkelijk ga voelen. Heb veel plannen: meer joggen, meer tijd voor familie, gezonder en lekkerder koken (nog lekkerder), meer tijd om juweeltjes te ontwerpen en wie weet om ze ook te verkopen, eindelijk die cursus kunstgeschiedenis hervatten, ook tijdens het jaar eens een kunstwerkje creëren en niet enkel in de zomervakantie,...
De tijd is rijp om iets meer afstand van mijn job te nemen. Ik ben al lang geen jong fris ding meer. Ik kom vaak moe en als een uitgeperst citroentje thuis om dan na een al dan niet gezonde maaltijd op de bank te ploffen. Naar het schijnt zaag en klaag ik er de laatste maanden op los. Ik heb eindelijk beslist om hier wat aan te veranderen door mezelf iets meer vrije tijd te gunnen. Er zal vermoedelijk meer voor nodig zijn, maar het is alvast een begin.
Ik zag de voorbije maanden rondom mij zo veel mensen ziek worden, ik hoorde zo veel "slechte" verhalen waardoor ik meer dan ooit aan het "Carpe Diem" denk. Daar ga ik dan ook werk van maken!
De meeste mensen hebben er veel ... of denken er veel te hebben! Goede vriendinnen, ik heb er slechts één die het heeft overleefd!
Het liep al fout in de kleuterklas. Ik was niet bepaald populair bij mijn kleine klasgenootjes. Een haantje de voorste waarover tijdens het oudermoment een heel boekje moest worden open gedaan. Met Martinneke, het overbuurmeisje dat in mijn klasje terechtkwam, leek het even goed te komen. Doch, nadat we samen dode vogeltjes een mooi rustplekje gaven, verdween mijn eerste vriendinnetje uit mijn leven. Ouders gescheiden, Martinneke verhuisd!
Later was er Ilse, het buurmeisje naast ons. Ik stond er al 's morgens vroeg aan de deur om samen met de barbies te spelen, maar ook dat bleef niet duren. Ouders kochten grond, bouwden een mooi nieuw huis en ... Ilse ? Verhuisd!
In de lagere school ontmoette ik Leentje, het leuke dochtertje van mijn juf in het eerste leerjaar en ... we werden goede vriendinnen. Onze vriendschap hield best lang stand totdat Leentje in het zesde leerjaar niet mee op skireis kon. Een drama want mijn vriendin moest voorlopig een corset dragen opdat ze zo snel mogelijk zou groeien want er was iets met haar rugwervel. Meer dan dertig jaar later verwijt ik het mezelf nog steeds dat ik wel mee op skireis ben vertrokken, een mooie medaille scoorde als beste skiester, maar niet bezig was met mijn vriendinnetje dat het heel erg moeilijk had en tenslotte bloedde onze vriendschap dood!
Passeerden ook nog de revue: Pascale, Katharina, Nans, Phae, Heidi, Ilse,...
Ik leerde ook An T. kennen. We gingen samen naar het voetbal en zaten uiteindelijk ook samen op school. Op een mooie woensdagmiddag liep het helemaal mis en maakten we ruzie voor de schoolpoort toen we op Ans mama stonden te wachten die ons zou ophalen. Het kwam nooit meer goed! We "ezelden" erop los... Echt jammer!
Op het atheneum werd ik ook redelijk goede maatjes met Daisy. We reden elke morgen samen met de brommer naar school, ze was erbij toen ik mijn huidige man leerde kennen, we gingen nadien ook samen verder studeren en zelfs jaren nadien hield de vriendschap stand. Ik was erbij toen ze trouwde, ik zag hoe ze een gezinnetje stichtte, 2 kindjes op de wereld zette en in de buurt kwam wonen. Toch, liep het weer fout. Een paar jaar geleden stelde ik vast dat onze vriendschap geen vriendschap meer was, maar me enkel energie koste om met een beetje geluk eén maal per jaar eens af te spreken, samen te tafelen en over ons leven te vertellen. Ons laatste dinertje ging voor mij echt de mist in en ik moest nadien echt "bekomen" omdat ik me er zo slecht bij voelde. Ik besliste om een einde te maken aan al die verplichte jaarlijkse nepetentjes en overtuigde mezelf dat je soms moet aanvaarden dat wegen scheiden...
Maar, gelukkig is er Karo die ik leerde kennen toen ik twintig was. Ze is, net als ik, kindervrij. We spreken een paar keer per jaar af om bij te babbelen en we steunen mekaar door dik en dun. De vriendschap overleeft, al meer dan 23 jaar!
Ik ben soms wel stiekem jaloers op al wie tonnen vriendinnen heeft, maar ik besef maar al te goed dat echte vriendschap zeldzaam is en dat je die ook moet verdienen. Ik vermoed dat het daar wel al eens fout is gelopen...
Jaren geleden droomde ik van een eigen huis met tuin. Huisje, tuintje, boompje, neen geen kindjes... Maar van bomen droomde ik wel en mijn droom kwam op een mooie dag in februari ook uit! Toen we dat jaar tijdens het Paasweekend eindelijk onze intrek namen in ons eigen huisje kon ik mijn geluk niet op. Voor, achter, links, rechts, langs alle kanten werden we omringd door groen. Al snel leerde ik ook de andere kant van de medaille kennen...
Onze buren blijken de fiere eigenaars van twee prachtige bomen waar we volop van kunnen meegenieten. Op Paasmaandag ligt dan ook gans de tuin vol roze bloemetjes. Maartse buien en aprilse grillen zorgen jaarlijks voor veel vieze, natte, roze verwelkte bloementapijten. Nog meer fun in het najaar wanneer die schitterende hebbedingen ook hun bladeren verliezen.
Het pronkstuk van de tuin was (met de nadruk op de verleden tijd) de oude beuk. Jaren geleden op de scheiding van 3 percelen gezaaid, maar op een dag door de buurman (onaangekondigd) zonder slag of stoot van het leven beroofd. Lang heb ik niet getreurd. Want ook deze knapperd verloor natuurlijk jaarlijks zijn jasje...
Tegenover ons huisje is er een oud bos met torenhoge bomen. Mooi, maar... Ik ben inmiddels specialist groene aanslag reiniger!
Ook in het voortuintje was de natuur tegenwoordig: kilo's lavendel, heide en brem moesten plaatsmaken voor een hoge bamboehaag die het geheel nu een moderne look geeft. Gelukkig fluisterde er tijdens het bamboe shoppen iemand in mijn oren dat ik echt wel moest kiezen voor de niet woekerende versie zodat manlief de haag met een jaarlijkse snoeibeurt de baas blijft.
Tenslotte, de doorn in het oog: de coniferen in de achtertuin! Aanvankelijk waren we enorm fan want die dingen beperken natuurlijk de inkijk in onze achtertuin. En, we zijn namelijk op onze privacy gesteld. Niets zo heerlijk na een dagje hard werken dan met een aperitiefje nagenieten op het zomerterrasje in je eigen tuin zonder dat je buren in je glas en bord kunnen kijken! Na meer dan tien jaar eurootjes spenderen aan renovatiewerken aan het huis staat dan nu ook onze achtertuin eindelijk op de planning. De coniferen zijn ondertussen grote mannen geworden en moeten dus dringend aangepakt worden. Daar de lelijke oude dingen niet in ons moderne plaatje passen, willen we niets liever dan deze te bedanken voor hun jaren dienst en naar de eeuwige jachtvelden sturen. Een moderne, onderhoudsvriendelijke omheining van drie meter hoog zou ideaal zijn. Maar, toen was er Maria. Zoals elke goede buur zou doen, legden we onze ideeën voorzichtig uit aan de achterburen. Meneer zag dit meteen zitten, mevrouw aanvankelijk ook, maar toen het woord "3 meter hoog" eruit was, was er bij Maria geen houden meer aan en moesten en zouden de coniferen (de onze dan nog wel!) blijven staan! We zullen Maria nog maar wat tijd geven om aan het idee te wennen. Wij zoeken alvast naar een plan B. De vogeltjes zijn voorlopig blij en Maria kan stiekem tussen de coniferen gluren om te kijken wat de pot schaft...
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam La Miss.
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is niet van belang voor mijn blog.
Ik ben geboren op 24/07/1971 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, shoppen, juwelen ontwerpen, van het leven genieten.
Sinds juli heeft Macho er opnieuw een vriendinnetje bij. Tatou woont nu een drietal maand bij ons, maar noch Macho noch wij zouden dat kleine schatje nog willen missen. Zalige match!
Het werk een paar weken loslaten? Easy!
. Nu nog glazuren en afbakken en 4 weken wachten op het resultaat. De eerste foto's zijn hoopvol.
Een berichtje met een bitsige ondertoon, zal ik even bitsig van repliek dienen? Laten passeren!
eekhoorntjes fladderen tussen de coniferen en sjeezen door de afgevallen bladeren van de notenboom op zoek naar heerlijke, grote noten om die dan in onze tuin of die van de buren te gaan verstoppen om ze dan later nooit meer terug te vinden. Schoon om zien, is dat. Poeslief lag erbij, keek ernaar en droomde lekker verder van een of ander lekker tussendoortje of een stukje rosbief.
Een rubberen halsketting van Madeleine G met magnetische rvs sluiting en hanger gemaakt uit fietsband. Zou mijn creatie in de smaak vallen? Ze is in elk geval "Home made with love by La Miss"...
Vandaag onverwachts op een vrije, regenachtige dinsdag leuk bezoek gehad. Gezellig bijpraten en koffiekransen, meer moet dat niet zijn om een druilerige namiddag te doen slagen en hopelijk heb ik ook weer iemand blij gemaakt met een creatie van Madeleine G. ( een bedelring uitgevoerd in messing)...
Ik kom vaak moe en als een uitgeperst citroentje thuis om dan na een al dan niet gezonde maaltijd op de bank te ploffen. Naar het schijnt zaag en klaag ik er de laatste maanden op los. Ik heb eindelijk beslist om hier wat aan te veranderen door mezelf iets meer vrije tijd te gunnen. Er zal vermoedelijk meer voor nodig zijn, maar het is alvast een begin.
