Vorige maand was het weer zover: met poes op jaarlijkse visite bij haar niet zo graag geziene vriendin, madame de dierendokter. Nageltjes knippen, oortjes nakijken, ontwormen (bah, niet lekker), een prikje tegen allerlei lelijke ziektes en eens even kijken naar die tandjes...
Had ik mooi geregeld dit (dacht ik). Was na een vergadering maar nipt op tijd thuis om de afspraak te kunnen halen, dus kon ik deze keer eens aan dit vreselijke uitje ontsnappen en het baasje meesturen met het poezenbeest. In een kleine uurtje was die klus alweer geklaard en zouden we hopelijk weer een jaartje verder kunnen. "Dag dierendokter, hopelijk toch volgend jaar!"
Pech! Een nieuwe afspraak kwam in het vaccinatieboekje mee en was gepland voor 17 november. De diagnose? Ontsteking aan de tandjes! Nuchter binnen te brengen op dinsdagmorgen 17 november om 9u.
Dus, ik hang er toch aan dit jaar! Vanmorgen vele verontschuldigingen opperend, bracht ik ons pelsejasje naar de dierenarts waar ik haar een ganse dag moest achterlaten overgeleverd aan de goede zorgen van haar minder goede vriendin. Hartzeer heb ik daar van. Een ganse dag loop je dan verloren en hoop je dat ons oud rakkertje van zeventien de narcose overleeft en weer dat oude, vinnige beestje zal worden...
Over enkele uurtjes mag ze weer opgehaald worden door het nerveuze baasje dat hopelijk weer rust vindt als we vanavond opnieuw kunnen lachen met de snurkgeluidjes en het heerlijke gespin van onze lieve poezemin.
|
