|
Jaren geleden droomde ik van een eigen huis met tuin. Huisje, tuintje, boompje, neen geen kindjes... Maar van bomen droomde ik wel en mijn droom kwam op een mooie dag in februari ook uit! Toen we dat jaar tijdens het Paasweekend eindelijk onze intrek namen in ons eigen huisje kon ik mijn geluk niet op. Voor, achter, links, rechts, langs alle kanten werden we omringd door groen. Al snel leerde ik ook de andere kant van de medaille kennen...
Onze buren blijken de fiere eigenaars van twee prachtige bomen waar we volop van kunnen meegenieten. Op Paasmaandag ligt dan ook gans de tuin vol roze bloemetjes. Maartse buien en aprilse grillen zorgen jaarlijks voor veel vieze, natte, roze verwelkte bloementapijten. Nog meer fun in het najaar wanneer die schitterende hebbedingen ook hun bladeren verliezen.
Het pronkstuk van de tuin was (met de nadruk op de verleden tijd) de oude beuk. Jaren geleden op de scheiding van 3 percelen gezaaid, maar op een dag door de buurman (onaangekondigd) zonder slag of stoot van het leven beroofd. Lang heb ik niet getreurd. Want ook deze knapperd verloor natuurlijk jaarlijks zijn jasje...
Tegenover ons huisje is er een oud bos met torenhoge bomen. Mooi, maar... Ik ben inmiddels specialist groene aanslag reiniger!
Ook in het voortuintje was de natuur tegenwoordig: kilo's lavendel, heide en brem moesten plaatsmaken voor een hoge bamboehaag die het geheel nu een moderne look geeft. Gelukkig fluisterde er tijdens het bamboe shoppen iemand in mijn oren dat ik echt wel moest kiezen voor de niet woekerende versie zodat manlief de haag met een jaarlijkse snoeibeurt de baas blijft.
Tenslotte, de doorn in het oog: de coniferen in de achtertuin! Aanvankelijk waren we enorm fan want die dingen beperken natuurlijk de inkijk in onze achtertuin. En, we zijn namelijk op onze privacy gesteld. Niets zo heerlijk na een dagje hard werken dan met een aperitiefje nagenieten op het zomerterrasje in je eigen tuin zonder dat je buren in je glas en bord kunnen kijken! Na meer dan tien jaar eurootjes spenderen aan renovatiewerken aan het huis staat dan nu ook onze achtertuin eindelijk op de planning. De coniferen zijn ondertussen grote mannen geworden en moeten dus dringend aangepakt worden. Daar de lelijke oude dingen niet in ons moderne plaatje passen, willen we niets liever dan deze te bedanken voor hun jaren dienst en naar de eeuwige jachtvelden sturen. Een moderne, onderhoudsvriendelijke omheining van drie meter hoog zou ideaal zijn. Maar, toen was er Maria. Zoals elke goede buur zou doen, legden we onze ideeën voorzichtig uit aan de achterburen. Meneer zag dit meteen zitten, mevrouw aanvankelijk ook, maar toen het woord "3 meter hoog" eruit was, was er bij Maria geen houden meer aan en moesten en zouden de coniferen (de onze dan nog wel!) blijven staan! We zullen Maria nog maar wat tijd geven om aan het idee te wennen. Wij zoeken alvast naar een plan B. De vogeltjes zijn voorlopig blij en Maria kan stiekem tussen de coniferen gluren om te kijken wat de pot schaft...
|
