|
We moeten niet rond de pot draaien, ik zit er volop in: de midlife!
In een interessant artikel las ik dat je het leven moet bekijken als een voetbalmatch: twee geweldige helften, maar tijdens de rust moet je toch eens terugblikken op de eerste helft en kijken wat er beter kan...
Welke doelen had ik toen ik achttien was? Heb ik aan die verwachtingen voldaan? Had ik eigenlijk wel doelen? Ik kan het me niet meteen herinneren...
Waar ben ik trots op? Nou, moeilijke denkoefening! De meeste mensen zijn trots op hun nageslacht, maar ik ben kindervrij.
Wat kon er beter? Wat een vraag! Alles kan altijd beter, nietwaar?
Ik besluit dat ik een vrij goede eerste helft heb gespeeld. Op naar de tweede helft!
Even vooruit kijken... Heb ik ambities voor de tweede helft van mijn match? Jazeker! Ik ga er alles aan doen om mijn levensmotto waardoor ik de eerste helft werd gedreven volledig om te gooien. Ik ga werken om te leven en niet meer leven om te werken. Niet echt simpel als de grote bazen aan je oren zeuren, (te) veel eisen stellen en hun warme adem in je nek blazen. Ik merk dat ik met de jaren wel heb leren neen zeggen. Ook ontdekte ik mijn rebels kantje dat steeds meer op de voorgrond treedt! 
Terug naar mijn ambities! Ik ben zeker niet bang om oud(er) te worden en ik ben ook niet van plan om er met een jong, nieuw lief vandoor te gaan, op wereldreis te vertrekken of naar het Zuiden te verhuizen. Ik stel mezelf geen vragen zoals: "Is dit het nu?" of "Voldoet het leven wel aan mijn verwachtingen?". Weinig eisen op dat vlak! Ik ben blij met mijn huidig, kindervrij, gemakkelijk , benijdenswaardig leventje: in de fleur van mijn leven, gezond, gelukkig met een redelijk goed betaalde job en vooral veel vakantie! Laat de bazen maar zagen!
Misschien is dat net wel de sleutel tot een succesvolle midlifecrisis!
|
