|
De meeste mensen hebben er veel ... of denken er veel te hebben! Goede vriendinnen, ik heb er slechts één die het heeft overleefd!
Het liep al fout in de kleuterklas. Ik was niet bepaald populair bij mijn kleine klasgenootjes. Een haantje de voorste waarover tijdens het oudermoment een heel boekje moest worden open gedaan. Met Martinneke, het overbuurmeisje dat in mijn klasje terechtkwam, leek het even goed te komen. Doch, nadat we samen dode vogeltjes een mooi rustplekje gaven, verdween mijn eerste vriendinnetje uit mijn leven. Ouders gescheiden, Martinneke verhuisd!
Later was er Ilse, het buurmeisje naast ons. Ik stond er al 's morgens vroeg aan de deur om samen met de barbies te spelen, maar ook dat bleef niet duren. Ouders kochten grond, bouwden een mooi nieuw huis en ... Ilse ? Verhuisd!
In de lagere school ontmoette ik Leentje, het leuke dochtertje van mijn juf in het eerste leerjaar en ... we werden goede vriendinnen. Onze vriendschap hield best lang stand totdat Leentje in het zesde leerjaar niet mee op skireis kon. Een drama want mijn vriendin moest voorlopig een corset dragen opdat ze zo snel mogelijk zou groeien want er was iets met haar rugwervel. Meer dan dertig jaar later verwijt ik het mezelf nog steeds dat ik wel mee op skireis ben vertrokken, een mooie medaille scoorde als beste skiester, maar niet bezig was met mijn vriendinnetje dat het heel erg moeilijk had en tenslotte bloedde onze vriendschap dood!
Passeerden ook nog de revue: Pascale, Katharina, Nans, Phae, Heidi, Ilse,...
Ik leerde ook An T. kennen. We gingen samen naar het voetbal en zaten uiteindelijk ook samen op school. Op een mooie woensdagmiddag liep het helemaal mis en maakten we ruzie voor de schoolpoort toen we op Ans mama stonden te wachten die ons zou ophalen. Het kwam nooit meer goed! We "ezelden" erop los... Echt jammer!
Op het atheneum werd ik ook redelijk goede maatjes met Daisy. We reden elke morgen samen met de brommer naar school, ze was erbij toen ik mijn huidige man leerde kennen, we gingen nadien ook samen verder studeren en zelfs jaren nadien hield de vriendschap stand. Ik was erbij toen ze trouwde, ik zag hoe ze een gezinnetje stichtte, 2 kindjes op de wereld zette en in de buurt kwam wonen. Toch, liep het weer fout. Een paar jaar geleden stelde ik vast dat onze vriendschap geen vriendschap meer was, maar me enkel energie koste om met een beetje geluk eén maal per jaar eens af te spreken, samen te tafelen en over ons leven te vertellen. Ons laatste dinertje ging voor mij echt de mist in en ik moest nadien echt "bekomen" omdat ik me er zo slecht bij voelde. Ik besliste om een einde te maken aan al die verplichte jaarlijkse nepetentjes en overtuigde mezelf dat je soms moet aanvaarden dat wegen scheiden...
Maar, gelukkig is er Karo die ik leerde kennen toen ik twintig was. Ze is, net als ik, kindervrij. We spreken een paar keer per jaar af om bij te babbelen en we steunen mekaar door dik en dun. De vriendschap overleeft, al meer dan 23 jaar!
Ik ben soms wel stiekem jaloers op al wie tonnen vriendinnen heeft, maar ik besef maar al te goed dat echte vriendschap zeldzaam is en dat je die ook moet verdienen. Ik vermoed dat het daar wel al eens fout is gelopen...
|
