|
Zwaar heeft ze het te verduren, de laatste maanden, de familie B! Ze verloor op korte tijd 2 dierbaren. De eerste was een 47 jarige spring in't veld in de fleur van zijn leven die zijn levenspartner totaal onverwachts heeft moeten loslaten ten gevolge van een longembolie. De tweede was mijn schoonmama die op 31 juli na een lange strijd tegen longkanker aan haar laatste, eeuwigdurende reis is begonnen.
Als schoondochter probeer ik mij sterk te houden en zo veel mogelijk zaken op mij te nemen. Wat een geregel! Eerst was er de begrafenis die moest georganiseerd worden en nadien word je overladen door alle paperassen. Papiertje hier, briefje naar daar, aan alles moet gedacht worden: opzeg huur, telefoon, internet, televisie,... bank verwittigen, attest van erfopvolging aanvragen, notaris contacteren,...
En niet te vergeten... zo snel mogelijk het appartement leegmaken, want al snel kom je tot de conclusie dat al dat getalm heel veel geld kost!
Zo kwam het dat mijn man gisteren de familie B had samengeroepen op het appartement van zijn moeder om te kijken of iemand iets van haar spulletjes zou willen erven. Toen we tien minuten voor afgesproken tijd arriveerden, stond de B clan ons al op te wachten. Een beetje overrompeld bestormden we het appartementje van mijn schoonmama.
Al na enkele minuten hield een van de nichtjes het voor bekeken en vluchtte in tranen naar buiten. Broer en zussen B voelden zich aasgieren en durfden niet al te opzichtig duidelijk maken wat ze graag wilden. Mits wat voorzichtig, gedurfd coördinatiewerk van mezelf kwamen de mooiste erfstukken bij de juiste personen terecht.
Ook het oudste nichtje van de familie B en haar dochter waren van de partij, op de eerste rij. Ze stormden door elke kamer en grabbelden erop los. Het leek alsof ze aan het sprokkelen waren voor een of andere rommelmarkt! Het waren net kleine kinderen die werden losgelaten in een grote speelgoedwinkel. Zelfs de hipster onderbroekjes, sloggi's en behaatjes moesten eraan geloven. Eerlijk? Ik heb er echt een kater aan overgehouden! Ik heb me heel de avond en nacht slecht gevoeld en me afgevraagd of onze aanpak wel de juiste was. Maar, bestaat dat wel in zo'n situatie, een goede aanpak?
Vanmiddag kreeg ik telefoon van dat oudste nichtje. Gewapend met bananendozen stond ze me op te wachten aan het appartement van mijn schoonmoeder en deze keer niet om met pak en zak naar huis te verdwijnen, maar om mij effectief te helpen om alle kasten verder leeg te maken, in zakken en dozen te stoppen en alle overgebleven spulletjes naar "Opnieuw & Co" te voeren. Tijdens onze werkzaamheden taterde ze er duchtig op los en vertelde fier dat de giraffen die ze had geërfd stonden te pronken op de vensterbank (en niet op de rommelmarkt - oef!) en dat dochterlief heel de avond thuis fier had rondgelopen in een ensemble van mijn schoonmama.
We werkten de hele namiddag en sleurden de zware dozen en volgeladen zakken naar onze wagens om ze nadien bij het dankbare personeel van " Opnieuw & Co" achter te laten. Het hulpvaardige nichtje liet tijdens het uitladen van de auto's meteen haar oog vallen op 6 pas gearriveerde lederen eetkamerstoelen die zelfs nog niet geprijsd niet aan haar verzamelwoede zouden ontsnappen. Slechts 7 het stuk! Vermoedelijk staan de oude nieuwe stoelen nu in haar woonkamer te pronken tussen alle souvenirs en erfstukjes die ze gisteren heeft buitgemaakt.
Ik wil heel graag geloven dat mijn schoonmamaatje van hierboven lachend heel het spektakel aanschouwt terwijl ze zorgeloos met een gouden lepeltje haar rijstpapje naar binnen werkt...
|
