Ik praat er inmiddels al jaren over. Nu heb ik eindelijk actie ondernomen! Na rijp beraad, veel nadenken en nog eens nadenken heb ik het uiteindelijk toch gedaan: vanaf september met één vijfde loopbaanonderbreking aangevraagd. De baas geeft gunstig advies. Cool!
Wijze beslissing? Midlifecrisis? Impulsief? Dat alvast niet. Hier is echt niet over een nacht ijs gegaan. Minder verdienen, meer me-time. Meer tijd om te shoppen en ... minder geld om uit te geven. Ach, we kopen wel een paar laarsjes minder! Ik kijk er enorm naar uit en hoop dat ik die extra vrije tijd ook werkelijk ga voelen. Heb veel plannen: meer joggen, meer tijd voor familie, gezonder en lekkerder koken (nog lekkerder), meer tijd om juweeltjes te ontwerpen en wie weet om ze ook te verkopen, eindelijk die cursus kunstgeschiedenis hervatten, ook tijdens het jaar eens een kunstwerkje creëren en niet enkel in de zomervakantie,... 
De tijd is rijp om iets meer afstand van mijn job te nemen. Ik ben al lang geen jong fris ding meer.  Ik kom vaak moe en als een uitgeperst citroentje thuis om dan na een al dan niet gezonde maaltijd op de bank te ploffen. Naar het schijnt zaag en klaag ik er de laatste maanden op los. Ik heb eindelijk beslist om hier wat aan te veranderen door mezelf iets meer vrije tijd te gunnen. Er zal vermoedelijk meer voor nodig zijn, maar het is alvast een begin.
Ik zag de voorbije maanden rondom mij zo veel mensen ziek worden, ik hoorde zo veel "slechte" verhalen waardoor ik meer dan ooit aan het "Carpe Diem" denk. Daar ga ik dan ook werk van maken!
|
