Nog 72 dagen … en een live verslag vanuit Lanzarote.

We zijn momenteel op stage met het ganse Code Roth team in Club La Santa, samen met nog een hele hoop andere atleten en sporters die door Luc getraind worden. Een toffe bende ! Ook Focus TV is mee om onze belevenissen vast te leggen.

De trainingen hier, en vooral het weer, vormen een aangename afwisseling op het weer in België. Vorige donderdag bijvoorbeeld was ik na een fietstocht van 60 km met veel wind, regen en hagel als een verzopen konijn teruggekomen en werd door Tom spontaan begroet met ‘zie hem daar, en zelf nu nog is hij aan het lachen’. Het woord ‘zot’ heeft hij niet uitgesproken maar stond duidelijk tussen de regels te lezen. Nu ja, misschien had hij wel gelijk, ik had me wel geamuseerd maar gek is het in ieder geval een beetje. En aangezien er voor zondag, in hetzelfde weer, 120 km fietsen in groep in de streek van Veurne op de kalender stond, stuurde ik Luc een mail. Of we zondag niet beter de 10 Miles in Antwerpen konden lopen als training ? Anderhalf uur in de regen lopen leek me leuker dan 5 uur in de regen fietsen.

Zo een mail stuur ik dus niet meer ! Heel snel had ik antwoord dat we wel trainen voor een Ironman en we ons dus niet laten afschrikken door een beetje regen en wind ! Trouwens, voegde hij eraan toe, wie zin had, kon, na de 120 km, met hem nog naar Brugge terug meefietsen ! Iets om over na te denken dus …

Voor het echter zondag was, had Team Code Roth 2 op vrijdagavond nog een afspraak voor een uurtje spinning in de Paramount in Brugge. Dat diende vooral om onze officiële kledij en de fietsen eindelijk voor te stellen. En de kledij was er inderdaad, de fietsen jammer genoeg nog niet ! De outfits zien er wel heel leuk uit. Na deze week hier in Lanzarote moet ik wel 1 deftige foto ervan hebben die ik hier dan aan jullie kan/durf tonen.

De volgende dag zat ik al om 6.30u op de fiets om 80 kilometer af te leggen. Later ging niet want bij ons stonden open deurdagen op het programma en ’s avonds de Blue & White party in Knokke. De 80 km zijn er uiteindelijk 90 geworden. Je zou toch verwachten dat ik ondertussen mijn weg op de fiets al een beetje ken, maar dat blijkt dus niet waar te zijn.

Na een korte nacht, verzamelden we dan om 8.15u in Veurne voor een tocht door de Moeren van 120 km. Wim was mij in Brugge komen ophalen want de uitdaging die Luc in zijn mail gezet had, speelde uiteraard nog door mijn hoofd. Met 8 zijn we op pad gegaan. De harde wind was er zoals voorspeld maar verder viel het weer goed mee. 1 echte bui hebben we over ons gekregen maar verder bleef het als bij wonder droog. Op de stukken recht tegen wind zette Luc zich steeds op kop en konden we in zijn wiel, allemaal mooi op 1 rij, onze kilometers afmalen. En dat tegen 26 à 27 km per uur. Met de wind mee ging het dan nooit onder de 30 en vaak een heel stuk erboven.

Toen ik hem nadien vroeg of hij nu aan zijn normale trainingstempo gereden had, bevestigde hij dat. ‘Zeker tegen wind, mooi aan een hartslag die onder de 110 blijft’ Toe in dat hoorde, viel ik bijna van mijn fiets. Om hem in zijn wiel te kunnen volgen, netjes uit de wind, lag mijn hartslag al een pak hoger. Had ik zelf dat tempo, met mijn neus in de wind, moeten rijden, dan had ik zeker een hartslag van rond de 160 gehad, vermoed ik.

Na de 120 km ben ik dus meegereden met Luc naar Brugge, als enige ‘vrijwilliger’. We hadden nu wel het geluk dat we de wind vol in de rug hadden of rechts achter. Behalve in de laatste kilometers ging het steeds tussen de 35 en 40 km/uur. Een hoger gemiddelde haalde ik nooit over zo een afstand ! Ik moet toegeven, ik ben wel niet uit zijn wiel geweest ! Normaal gezien zou ik niet fier zijn om dat te vertellen maar nu ben ik eerder trots dat ik kon volgen.

Na afscheid genomen te hebben van Luc in Brugge, na 175 km, zette ik koers naar de garage waar mijn auto stond. Ik had echter een dilemma. Ik moest ’s anderendaags met de trein naar Brussel om met een auto terug te komen. Om geen 2 auto’s in Knokke te hebben, ben ik dan maar met de fiets, en nog steeds wind in de rug, naar Knokke  verder gereden. 196 km in totaal met een gemiddelde van 31km/uur ! Nooooooit gedacht dat ik dat ooit zou kunnen en ik voelde me echt wel goed toen ik thuiskwam.

Ondertussen zijn we een halve week verder en zit ik hier in Lanzarote. Gisteren zijn we aangekomen en stonden er al onmiddellijk 2 trainingen op het programma : 40 km fietsen en 6 km lopen. Beiden om het parcours van de kwarttriathlon van zaterdag te verkennen. Dat fietsen zal een zware dobber worden. Niet zozeer door de 250 m hoogteverschil die we moeten overbruggen maar wel door de wind. Na het keerpunt halverwege gaat het dus gedurende 7 km bergaf maar recht tegen de wind in waardoor je echt bijna nauwelijks vooruit komt. Natuurlijk hebben Wim en ik on laten verleiden om eens echt te testen en goed door te rijden. Dat was een goede les voor zaterdag. Zo hebben we geleerd dat we ons in de eerste helft, die nochtans vooral bergop loopt, beter een beetje sparen.

Tja, de triathlon op zaterdag is natuurlijk enkel een ‘training’ maar ik geloof niet iemand van ons zich echt zal sparen. Ik zeker niet, dat wil ik nu al toegeven, ik ken mezelf. Het valt me in groep ook steeds moeilijk om bijvoorbeeld rustig te lopen , iets waar ik dan als ik alleen loop geen probleem mee heb. Vreemd hé. Tijdens de looptraining deze morgen viel dat nog mee. Samen met Danielle en Wim ging het redelijk rustig, maar gisterenavond was het ‘maar’ 6 km lopen en kon ik het niet laten de veel snellere lopers toch te volgen. Dat ging nog redelijk vlot, tot Luc ons na 5 kilometer inhaalde en de hele groep achter hem aanging. Daar heb ik wijselijk besloten om in mijn eigen tempo verder te lopen want daar was de kans groot dat ik me om te kunnen volgen , echt kapot zou gelopen hebben.

La Santa is voor sporters trouwens een echt paradijs ! Eerst en vooral door het warme weer, maar verder ook door de infrastructuur en door het feit dat iedereen hier komt om te sporten. Je kan niet om je heen kijken zonder mensen te zien die aan het lopen, fietsen, zwemmen zijn. Ook een paar professionele sporters blijkbaar.

Het is dan ook vreemd dat ik net op zo een plaats het meest last heb van mijn ‘dieet’. Gisterenavond, voor het avondeten zijn we met een hele groep gaan aperitieven. Toen er echter 2 mensen aan onze tafel een Bacadri cola bestelden en ik hun met ijsgevulde glazen zag staan, was de verleiding heel erg groot om er zelf ook een te bestellen. Maar heb ik niet gedaan. Ik heb mezelf wel beloofd , dat als ik een goede prestatie neerzet zaterdag, ik mezelf op 1 Baco tracteer. Meer niet !

Nu ga ik eerst iets eten want straks staan er anderhalve kilometer zwemmen in de laguna op  het programma, na de ochtendloop van 8 km en een pittige zwemtraining over de middag. Als het lukt schrijf ik mijn volgende blog nog hier, na de wedstrijd. Tot dan, en ik wens iedereen een tof verlengd weekend.

26-04-2012 om 16:32 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 80 dagen ... en weer is een week voorbij. Misschien is het beter te zeggen dat deze week echt voorbij ‘gewaaid’ is want de voorbije week stond echt in het teken van de wind.

Eerst en vooral hadden Wim en ik vorige week woensdag afgesproken om onze fietstraining samen te doen. We zijn dus vanuit de garage vertrokken langs het kanaal Brugge-Oostende en vanuit Plassendale  dan verder richting Nieuwpoort. Tegen de (stevige) wind in vertrokken natuurlijk. Stevig doorgefietst tot in Slijpe, wat net 30 km is. Het viel ons overigens op dat we meestal gedoemd zijn alleen te fietsen, en dat ondanks al die fietsers en groepen die we onderweg kruisen of zien fietsen. Zelden of nooit kunnen we eens aansluiten bij een groep of als dat eens lukt blijkt die fietser of groep aan het volgende kruispunt meestal een andere richting uit te gaan. De Wet van Murphy toegepast op de eenzame fietser …

Een goed voorbeeld was ons keerpunt in Slijpe. We werden er ingehaald door een groep van een man of 15. Perfect om je mooi achter te verschuilen maar net daar moesten wij rechtsomkeer maken. Nu ja, klagen moesten we niet doen. Vanaf daar werden me mooi naar huis geblazen. Zonder echt inspanningen te moeten doen ging onze snelheidsmeter niet meer onder de 30km/u.

Nadat we eerst al Sabine (Jans echtgenote en Code Roth 1 deelneemster) tegen het lijf gefietst waren, hebben we op de terugweg naar Brugge ook Annelies ingehaald. Net als voor Wim stonden er voor haar ook 80 km op het programma. Met ons drieën zijn we dan rustig verder gefietst tot in aan het Waggelwater waar ik afscheid genomen heb van mijn teamgenoten die nog 20 km meer moesten doen dan ik.

Ik heb er geen probleem mee om alleen te gaan lopen of fietsen, ook niet als het om langere afstanden gaat maar zo een training in gezelschap vliegt toch nog iets sneller voorbij. Misschien ook omdat je elkaar stimuleert en er toch ook net iets sneller gereden wordt dan als je alleen op pad bent.

Vrijdag stond er dan voor het eerst sinds een paar weken dan een rustdag op mijn programma. Geen sport dus ! Ideaal om mijn petekindje, Louis, eens mee naar Plopsaland te nemen, samen met zijn kleinere broer Jules en Cathy, Jules’ meter. Tot mijn grote verbazing gingen ook hun grotere zus en broer, Charlotte en Arthur graag mee. En mijn zus was precies ook blij dat zij en Alain eens een rustige dag zouden hebben. Kort samengevat hebben we een erg toffe en leuke dag gehad met ons zessen. Relatief mooi weer, weinig volk, en superenthousiaste neefjes en nichtje ! Meer moest dat niet zijn. Maar … ’s avonds was ik echt moe. Een echte rustdag was het precies niet geweest. Door zo een pretpark slenteren is precies even vermoeiend als een goede looptraining, althans zo voelden mijn benen dat aan.

En tijdens het weekend hebben ze niet echt tijd gehad om te recuperen. Naast wat fietsen (beetje meer dan op mijn programma stond maar wilde profiteren van het droge weer) stond ook de 3^de iduathlon in Duinbergen op het programma. Op zich stelde de afstand niet veel voor : 5 km lopen, 22 km op de mountainbike en dan nog 2,5 km lopen. Daar draai ik mijn hand niet meer voor om. Of toch …

Een erg strakke wind die recht uit zee kwam, zorgde ervoor dat het fietsen op het strand  echt wel zwaar was. Enkel tijdens de eerste ronde heb ik op het strand het geluk gehad om een stuk in Jean Boudins wiel te kunnen zitten.  Bedankt daarvoor Jean ! Maar de 3 volgende ronden heb ik het gevecht tegen de wind in mijn eentje mogen voeren. Mijn conditie is wel goed, maar de kracht die je hiervoor nodig hebt, heb ik blijkbaar niet. Daar train ik dan ook niet echt op.

En op de hellingen van Duinbergen was ik geen held in het afdalen. De schrik om te vallen en een tijdje buiten strijd te zijn, zat er goed in. Bijna was het zover. In het opdraaien naar de dijk kon ik net een paar waterbakken ontwijken die het parcours afbakenden . De sterke wind blies ze plots een stuk op het parcours net toen ik mijn bocht nam. Gelukkig niets gebeurd maar nadien ging het nog iets voorzichtiger.

Het lopen ging erg goed, ook tegenwind. Vorig jaar werd ik, in mijn laatste ronde na het fietsen, door ja en alleman voorbijgelopen omdat ik echt leeg was. Nu heb ik zelf een paar mensen kunnen inhalen en mocht het lopen best nog een rondje langer geduurd hebben. Al met al was ik toch heel tevreden : 10 minuten sneller dan vorig jaar (had wel de indruk dat het loopparcours iets korter was) en een hartslag die gemiddeld ook 10 slagen lager lag dan vorig jaar. En dat na in de voormiddag toch al 75 km met de Snooker meegereden te hebben op mijn gemakske. Dat laatste was niet op mijn programma voorzien maar zou zonde geweest zijn het zonnetje te negeren en in mijn bed te blijven liggen.

Voor de rest is het een beetje slalommen tussen de weergoden door deze week. Maandagavond heb ik nog van een beetje goed weer kunnen genieten en viel de wind mee voor mijn fietstraining. Gisteren was het dan weer heel erg koud, met veel wind en regen toen ik moest lopen. Voor vandaag hebben ze hagel en onweer voorspeld. Ik zal wel zien wat het straks wordt.

Ik kijk ook al uit naar dit weekend en volgende week. Vrijdagavond gaan we allen samen spinnen in de Paramount hier in Brugge. We zullen er ook voor het eerst onze sportkledij te zien krijgen. En ook onze fietsen, die we van Ridley mogen gebruiken, zullen we daar overhandigd krijgen. Uiteraard netjes vastgelegd door Focus.

Zaterdag dan vroeg gaan fietsen want we hebben open deurdagen voor de voorstelling van de nieuwe C4 Aircross. Dat zal ’s middags wel op de tanden bijten zijn. Immers, van 14 tot 18 uur hebben we voor alle bezoekers een pannenkoekenbuffet voorzien. Al die lekkernijen links laten liggen zal niet zo evident zijn.  Iedereen is trouwens van harte welkom !

Zondagmorgen hebben we dan met het Code Roth Team allemaal om 8.15u in Veurne afgesproken om 120 km te gaan fietsen. Dat zal minder vlot gaan vrees ik aangezien ik de avond voordien een feestje heb in Knokke : The Blue & White party. En 3 dagen later zijn we weg naar Lanzarote op stage … dus de kans is groot dat ik mijn volgende blog van ginds uit schrijf ! Althans, als ik tussen het drukke programma door tijd vind daarvoor want het trainingsschema ziet er erg pittig uit. Op zaterdag, 28 april staat, midden in de stage, een ¼ triathlon op ons programma : de Volcano. Een zwaar beestje naar het schijnt met leuke hellingen en altijd veel wind. Maar die wind, daar zijn we ondertussen al op getraind. Veel om naar uit te kijken  …

PS : Het is dus lopen geworden deze middag. Veel wind maar de hagel is gelukkig weggebleven. Leve de buienradar !

18-04-2012 om 14:03 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 87 dagen … en eind deze week doe ik weer eens mee aan een wedstrijd : de iduathlon in Duinbergen. Het is een kleine maar leuke wedstrijd waar veel mensen uit Knokke zelf aan deelnemen. Zoals ik vorige week al vertelde, bestaat de wedstrijd uit lopen, mountainbiken en dan nog eens lopen. Al met al een korte wedstrijd, zeker met wat ik in de voorbije weken allemaal al gedaan heb.

Om mijn 2^de volumeweek af te werken, heb ik tijdens het paasweekend een bezoekje gebracht aan het Groothertogdom Luxemburg. Ik had het immers even gehad met de strakke wind en de vlakke ritten hier bij ons. En omdat ik eigenlijk nog nooit in het Groothertogdom was, tenzij om er zo snel mogelijk door te rijden op weg naar Frankrijk of Oostenrijk, leek me dat eens een mooi alternatief.

En ik moet zeggen dat ik niet teleurgesteld was ! Ik had een betaalbaar hotelletje gevonden in een pittoresk dorpje, Esch sur Sure. Esch is een klein middeleeuws gehucht. Je wandelt er in 15 minuten omheen. Het hotel bleek dan ook nog eens uitgebaar door Nederlanders. Alles dus om je onmiddellijk thuis te voelen.

En ook het fietsen op zaterdag was super. 120 kilometer stond op mijn trainingsschema en die heb ik ondanks de grijze hemel en de occasionele druppels, met plezier afgelegd. Eerst en vooral zijn alle wegen, ook de kleinste zijwegen, in heel goede staat. Heel anders dan hier bij ons in België. Het lijkt wel of ze heel het land net opnieuw geasfalteerd hebben. Bovendien hebben ze ook een heel netwerk van min of meer autovrije fietswegen, dat ze nog steeds aan het uitbreiden zijn. De bewegwijzering van die fietswegen is wel nog voor verbetering vatbaar want het heeft 40 km geduurd voor ik eindelijk mijn eerst pijl naar een van die meer dan 20 fietsroutes gevonden had. 40 km wil wel zeggen dat ik al bijna de helft van het land doorkruist had !

Maar eens op de fietsroute kan je bijna niet meer missen. Prachtige landschappen wisselden zich af met een leuk pad door de bossen. En uitdagende beklimmingen, maar nooit echt stijl, wisselden af met licht glooiende afdalingen en passages door kleine dorpjes. Super om te fietsen. Veel terrasjes voor een stop heb ik niet gevonden maar daar was het ook geen ideaal weer voor. Na 120 km had ik een 1500m hoogteverschil overwonnen wat toch overeenkomt met een kleine bergrit in de Alpen bijvoorbeeld. Toen ik nadien de folder over de fietsroutes nog eens doornam bleek ook dat ik een groot stuk van het trainingsparcours van Frank en Andy Schleck gereden had.

Op zondagmorgen, zat ik dan ook heel vroeg aan het ontbijt want ik kon nauwelijks wachten om voor nog 60 km op pad te gaan. Ondanks de 4 graden zat ik om 9 uur al op de fiets maar … Murphy was samen met mij op de fiets gesprongen blijkbaar. Mijn versnellingsapparaat was achteraan geblokkeerd op mijn kleinste (dus zwaarste) tandwiel. Niet ideaal om beklimmingen te doen en op Pasen een fietswinkel te vinden in een dorpje dat nauwelijks een winkel heeft, is onbegonnen werk. Desondanks ben ik toch op pad gegaan maar na 15 km heb ik ontgoocheld de strijd gestaakt. Maar aan alles is een positieve kant. Doordat ik dus veel vroeger dan verwacht mijn terugweg naar Knokke moest aanvangen, was ik nog meer dan op tijd om van Tom Boonens triomftocht tussen Parijs en Roubaix te genieten. Hoed af ! Ikzelf heb een hekel aan het rijden over kasseien dus mijn respect voor zijn prestatie is des te groter !

IK had me in de auto ook voorgenomen om maandagmorgen vroeg mijn fiets weg te brengen zodat ik dan misschien nog om 9.30u kon meerijden met mijn fietsclub om de verloren kilometers toch nog goed te maken. Toen ik maandagmorgen opstond en de regen, wind en zware wolken zag, was mijn enthousiasme al een stuk minder. Maar plichtsgetrouw bracht ik om 9 uur toch mijn fiets weg. Jammer genoeg begonnen ze op paasmaandag pas om 10 uur te werken maar kon ik mijn fiets er wel achter laten. Het perfecte excuus om niet te moeten meerijden !!! En dus ging ik met een halve glimlach, zonder fiets naar huis. Ik was nog niet helemaal thuis of Vincent , een teamgenoot van mijn fietsclub die ook in de fietswinkel werkt, belde me op dat mijn fiets al hersteld was en dat hij mijn fiets zo meteen wel zou meebrengen. Weg excuus en dus kon ik niet anders dan toch starten.

Mijn enthousiasme zakte nog wat toen ik merkte dat we nauwelijks met 7 waren om te fietsen. Anders zijn we met minstens een 20tig tal. Je wegstoppen in de groep is dan een stuk makkelijker. Maar zoals gezegd, er was geen ontkomen aan … en ik moet toegeven dat ik me goed geamuseerd heb ! Veel wind, dat wel, maar nauwelijks een paar druppels verder. En in een kleine groep is het makkelijker rijden dan in een grote bende en gaat het er veel regelmatiger aan toe. Het kopwerk was zwaar maar ik merkte ook dat ik telkens heel snel recupereerde van een inspanning. Achteraf was ik heel blij dat ik toch gaan fietsen ben.

Deze week heb ik dus een ‘rust’ week. Nauwelijks 120 km fietsen en 30 km lopen, na in de vorige 2 weken samen bijvoorbeeld meer dan 700 km gefietst te hebben. Ik ga me vermoedelijk vervelen !

Integendeel ! Vrijdag bijvoorbeeld heb ik voor het eerst sinds een paar weken nog eens een dag waarop ik niet mag/moet/wil sporten en dan staat een bezoek aan Plopsaland, met mijn petekindje Louis en zijn broers en zus, gepland. En de avond voordien geef ik met Cathy een quiz in de Cubano in Knokke. Iedereen mag meedoen. We beginnen er aan om 22 uur…

Drukke tijden dus. Ik moet nu trouwens afsluiten want zo meteen komt Wim, mijn Code Roth teamgenoot, me ophalen om 60 km te fietsen (hij moet er 80 doen). Hopelijk blijft de hagel die we hier zonet hadden achterwege !

11-04-2012 om 16:05 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 96 dagen ... en nog een volumeweek op het programma.

Nochtans kreeg ik zondag een mail van Luc met een programma dat er eerder als een rust week uit zag : 10 km zwemmen, 30 km lopen en 220 km fietsen. Nooit gedacht trouwens dat ik dat ooit een rust week zou noemen. Omdat ik er pas 1 volumeweek opzitten had en die meestal per 2 of soms per 3 komen, stuurde ik een bericht terug naar onze coach om te vragen of dat klopte. Nog geen half uur later kreeg ik een 'aangepaste' versie terug met als resultaat : 10 km zwemmen, 46 km lopen en 320 km fietsen. Gedaan dus met 'rusten'. Soms zou ik dus inderdaad beter zwijgen en geen vragen stellen

Vorige week stonden er dus ook al 320 km op de fiets op mijn kalender en ik had gedacht dat dat echt moeilijk zou gaan om die allemaal afgewerkt te krijgen. Dankzij het droge weer is me dat wonderwel gelukt met als hoogtepunt een ronde rond het Veerse Meer in Zeeland afgelopen zaterdag. Zo helemaal zonder slag of stoot is dat niet gegaan. Na in Breskens de overzet genomen te hebben, net buiten Vlissingen, ben ik lek gereden. Geen probleem, deze jongen is goed uitgerust. En deze keer was het niet ijzig koud zoals die keer in Torhout. Dus mijn achterste binnenband was heel vlug vervangen. Daarmee was het probleem echter niet opgelost want ook mijn buitenband was helemaal uitgerafeld. Zo verder rijden zou zeker verkeerd aflopen. Een koppel vriendelijke wandelaars die toevallig langskwamen, vertelden me dat ik in 'Souburg' (waar ligt dat in hemelsnaam) zeker 2 fietswinkels zou vinden. Meer dan 2 km was het niet volgens hen.

Als op eieren ben ik die 2 kilometer dan maar terug gefietst en ik had al vlug een fietswinkel gevonden. Supervriendelijk waren ze daar ! Ze lieten hun werk onmiddellijk vallen om mijn stalen ros te voorzien van een nieuwe band, en met nog een extra binnenband op zak, was ik snel weer op weg richting Goes.

In bijna geen tijd en zonder echt veel inspanningen te doen, was ik in Goes. Verrassend snel eigenlijk want ik dacht dat ik min of meer toch een beetje tegen de wind in aan het fietsen was. Wat kan een mens zich daarin vergissen ! In Goes moest ik afslaan richting Zierikzee en pas toen was het echt tegen wind ! Veel sneller als 22 à 24 km/uur ging niet meer en het was zelfs echt vechten om die snelheid aan te houden. En dat 10 km lang. En dan de Zeelandbrug op waar de wind vol van links op me inbeukte.

Na ongeveer een kilometer op de brug heb ik rechtsomkeer gemaakt. Enerzijds had ik telkens de indruk dat de windtubulenties me tegen de betonwand gingen werpen, en anderzijds hielp mijn hoogtevrees me ook niet als je daar op je fiets zo heen en weer zwalpt. Zo de 5 km lange brug overfietsen leek me gekkenwerk.

Dan maar gewoon rond het Veerse Meer, zonder over de afsluitdijk terug te komen. En het is heerlijk fietsen in Nederland. Mooie brede fietspaden, overal speciale richtingsaanwijzers voor de verschillende steden en dorpen, verlaten landwegen ... ook al heb ik nog tegen de wind moeten vechten tot ik de kust bereikte. Maar vanaf dat punt ging het dan in gestrekte draf langs bosrijke fietspaden of door de duinen langs leuke plaatsen als Domburg en Westkapelle. Nee, niet het Westkapelle in Knokke-Heist maar het plaatsje in Zeeland dat je 's nachts vanop het strand van Knokke kan zien liggen door de grote vuurtoren die er staat. Vandaar ging het dan verder naar Vlissingen om terug de 'pont' naar Breskens te nemen. 25 km verder was ik terug thuis. Al met al een rondje van 154 km, ietsje meer dan voorzien.

Gisteren heb ik dan voor mezelf een rustdag ingelast. 's Morgens ben ik met mijn fietsclub netjes 60 km gaan fietsen, gewoon meegereden, op het gemak. En 's middags heb ik dan, net als bijna iedere Vlaming die niet moest werken, in mijn luie zetel naar de Ronde gekeken en voor Tom Boonen gesupporterd.

Toen ik deze morgen mijn schema met afgewerkte trainingen invulde, stelde ik vast dat ik vorige week 350 km op de fiets gezeten had. Ik denk niet dat ik ooit in een week tijd 350 km gefietst heb tenzij tijdens de Rennradwochen in St Anton waar ik elke zomer met veel plezier meerijd. Maar dan doe ik ook niets anders dan fietsen ! Nu komt er ook nog lopen, zwemmen ... en werken bij.

Binnen 2 weken komt daar nog wat afwisseling bij. Op 15 april sta ik voor de 3de keer aan de start van de iduathlon op het strand van Duinbergen. Voor hen die willen : er zijn nog een paar startplaatsen vrij ! Lopen op het strand, dan met de mountainbike fietsen op het strand en in de 'heuvels' van Duinbergen, om dan nog een ronde op het strand te lopen. Heel tof en ik kijk er wel naar uit of ik ten opzichte van de vorige jaren toch een stap vooruit zal kunnen doen. Uiteraard komt hier dan een verslag van !

Verder niets te melden behalve dat iedereen op 21 april hier in de garage is uitgenodigd voor de voorstelling van de nieuwe C4 Aircross. En tussen 14 en 18 uur zijn er pannenkoeken à volonté (ja, een beetje sluikreclame mag want de Garage Vanderkeilen is ook sponsor van Code Roth ).

02-04-2012 om 16:26 geschreven door Peter Code Roth II