Nog 72 dagen … en een live verslag vanuit Lanzarote.

We zijn momenteel op stage met het ganse Code Roth team in Club La Santa, samen met nog een hele hoop andere atleten en sporters die door Luc getraind worden. Een toffe bende ! Ook Focus TV is mee om onze belevenissen vast te leggen.

De trainingen hier, en vooral het weer, vormen een aangename afwisseling op het weer in België. Vorige donderdag bijvoorbeeld was ik na een fietstocht van 60 km met veel wind, regen en hagel als een verzopen konijn teruggekomen en werd door Tom spontaan begroet met ‘zie hem daar, en zelf nu nog is hij aan het lachen’. Het woord ‘zot’ heeft hij niet uitgesproken maar stond duidelijk tussen de regels te lezen. Nu ja, misschien had hij wel gelijk, ik had me wel geamuseerd maar gek is het in ieder geval een beetje. En aangezien er voor zondag, in hetzelfde weer, 120 km fietsen in groep in de streek van Veurne op de kalender stond, stuurde ik Luc een mail. Of we zondag niet beter de 10 Miles in Antwerpen konden lopen als training ? Anderhalf uur in de regen lopen leek me leuker dan 5 uur in de regen fietsen.

Zo een mail stuur ik dus niet meer ! Heel snel had ik antwoord dat we wel trainen voor een Ironman en we ons dus niet laten afschrikken door een beetje regen en wind ! Trouwens, voegde hij eraan toe, wie zin had, kon, na de 120 km, met hem nog naar Brugge terug meefietsen ! Iets om over na te denken dus …

Voor het echter zondag was, had Team Code Roth 2 op vrijdagavond nog een afspraak voor een uurtje spinning in de Paramount in Brugge. Dat diende vooral om onze officiële kledij en de fietsen eindelijk voor te stellen. En de kledij was er inderdaad, de fietsen jammer genoeg nog niet ! De outfits zien er wel heel leuk uit. Na deze week hier in Lanzarote moet ik wel 1 deftige foto ervan hebben die ik hier dan aan jullie kan/durf tonen.

De volgende dag zat ik al om 6.30u op de fiets om 80 kilometer af te leggen. Later ging niet want bij ons stonden open deurdagen op het programma en ’s avonds de Blue & White party in Knokke. De 80 km zijn er uiteindelijk 90 geworden. Je zou toch verwachten dat ik ondertussen mijn weg op de fiets al een beetje ken, maar dat blijkt dus niet waar te zijn.

Na een korte nacht, verzamelden we dan om 8.15u in Veurne voor een tocht door de Moeren van 120 km. Wim was mij in Brugge komen ophalen want de uitdaging die Luc in zijn mail gezet had, speelde uiteraard nog door mijn hoofd. Met 8 zijn we op pad gegaan. De harde wind was er zoals voorspeld maar verder viel het weer goed mee. 1 echte bui hebben we over ons gekregen maar verder bleef het als bij wonder droog. Op de stukken recht tegen wind zette Luc zich steeds op kop en konden we in zijn wiel, allemaal mooi op 1 rij, onze kilometers afmalen. En dat tegen 26 à 27 km per uur. Met de wind mee ging het dan nooit onder de 30 en vaak een heel stuk erboven.

Toen ik hem nadien vroeg of hij nu aan zijn normale trainingstempo gereden had, bevestigde hij dat. ‘Zeker tegen wind, mooi aan een hartslag die onder de 110 blijft’ Toe in dat hoorde, viel ik bijna van mijn fiets. Om hem in zijn wiel te kunnen volgen, netjes uit de wind, lag mijn hartslag al een pak hoger. Had ik zelf dat tempo, met mijn neus in de wind, moeten rijden, dan had ik zeker een hartslag van rond de 160 gehad, vermoed ik.

Na de 120 km ben ik dus meegereden met Luc naar Brugge, als enige ‘vrijwilliger’. We hadden nu wel het geluk dat we de wind vol in de rug hadden of rechts achter. Behalve in de laatste kilometers ging het steeds tussen de 35 en 40 km/uur. Een hoger gemiddelde haalde ik nooit over zo een afstand ! Ik moet toegeven, ik ben wel niet uit zijn wiel geweest ! Normaal gezien zou ik niet fier zijn om dat te vertellen maar nu ben ik eerder trots dat ik kon volgen.

Na afscheid genomen te hebben van Luc in Brugge, na 175 km, zette ik koers naar de garage waar mijn auto stond. Ik had echter een dilemma. Ik moest ’s anderendaags met de trein naar Brussel om met een auto terug te komen. Om geen 2 auto’s in Knokke te hebben, ben ik dan maar met de fiets, en nog steeds wind in de rug, naar Knokke  verder gereden. 196 km in totaal met een gemiddelde van 31km/uur ! Nooooooit gedacht dat ik dat ooit zou kunnen en ik voelde me echt wel goed toen ik thuiskwam.

Ondertussen zijn we een halve week verder en zit ik hier in Lanzarote. Gisteren zijn we aangekomen en stonden er al onmiddellijk 2 trainingen op het programma : 40 km fietsen en 6 km lopen. Beiden om het parcours van de kwarttriathlon van zaterdag te verkennen. Dat fietsen zal een zware dobber worden. Niet zozeer door de 250 m hoogteverschil die we moeten overbruggen maar wel door de wind. Na het keerpunt halverwege gaat het dus gedurende 7 km bergaf maar recht tegen de wind in waardoor je echt bijna nauwelijks vooruit komt. Natuurlijk hebben Wim en ik on laten verleiden om eens echt te testen en goed door te rijden. Dat was een goede les voor zaterdag. Zo hebben we geleerd dat we ons in de eerste helft, die nochtans vooral bergop loopt, beter een beetje sparen.

Tja, de triathlon op zaterdag is natuurlijk enkel een ‘training’ maar ik geloof niet iemand van ons zich echt zal sparen. Ik zeker niet, dat wil ik nu al toegeven, ik ken mezelf. Het valt me in groep ook steeds moeilijk om bijvoorbeeld rustig te lopen , iets waar ik dan als ik alleen loop geen probleem mee heb. Vreemd hé. Tijdens de looptraining deze morgen viel dat nog mee. Samen met Danielle en Wim ging het redelijk rustig, maar gisterenavond was het ‘maar’ 6 km lopen en kon ik het niet laten de veel snellere lopers toch te volgen. Dat ging nog redelijk vlot, tot Luc ons na 5 kilometer inhaalde en de hele groep achter hem aanging. Daar heb ik wijselijk besloten om in mijn eigen tempo verder te lopen want daar was de kans groot dat ik me om te kunnen volgen , echt kapot zou gelopen hebben.

La Santa is voor sporters trouwens een echt paradijs ! Eerst en vooral door het warme weer, maar verder ook door de infrastructuur en door het feit dat iedereen hier komt om te sporten. Je kan niet om je heen kijken zonder mensen te zien die aan het lopen, fietsen, zwemmen zijn. Ook een paar professionele sporters blijkbaar.

Het is dan ook vreemd dat ik net op zo een plaats het meest last heb van mijn ‘dieet’. Gisterenavond, voor het avondeten zijn we met een hele groep gaan aperitieven. Toen er echter 2 mensen aan onze tafel een Bacadri cola bestelden en ik hun met ijsgevulde glazen zag staan, was de verleiding heel erg groot om er zelf ook een te bestellen. Maar heb ik niet gedaan. Ik heb mezelf wel beloofd , dat als ik een goede prestatie neerzet zaterdag, ik mezelf op 1 Baco tracteer. Meer niet !

Nu ga ik eerst iets eten want straks staan er anderhalve kilometer zwemmen in de laguna op  het programma, na de ochtendloop van 8 km en een pittige zwemtraining over de middag. Als het lukt schrijf ik mijn volgende blog nog hier, na de wedstrijd. Tot dan, en ik wens iedereen een tof verlengd weekend.

26-04-2012 om 16:32 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 80 dagen ... en weer is een week voorbij. Misschien is het beter te zeggen dat deze week echt voorbij ‘gewaaid’ is want de voorbije week stond echt in het teken van de wind.

Eerst en vooral hadden Wim en ik vorige week woensdag afgesproken om onze fietstraining samen te doen. We zijn dus vanuit de garage vertrokken langs het kanaal Brugge-Oostende en vanuit Plassendale  dan verder richting Nieuwpoort. Tegen de (stevige) wind in vertrokken natuurlijk. Stevig doorgefietst tot in Slijpe, wat net 30 km is. Het viel ons overigens op dat we meestal gedoemd zijn alleen te fietsen, en dat ondanks al die fietsers en groepen die we onderweg kruisen of zien fietsen. Zelden of nooit kunnen we eens aansluiten bij een groep of als dat eens lukt blijkt die fietser of groep aan het volgende kruispunt meestal een andere richting uit te gaan. De Wet van Murphy toegepast op de eenzame fietser …

Een goed voorbeeld was ons keerpunt in Slijpe. We werden er ingehaald door een groep van een man of 15. Perfect om je mooi achter te verschuilen maar net daar moesten wij rechtsomkeer maken. Nu ja, klagen moesten we niet doen. Vanaf daar werden me mooi naar huis geblazen. Zonder echt inspanningen te moeten doen ging onze snelheidsmeter niet meer onder de 30km/u.

Nadat we eerst al Sabine (Jans echtgenote en Code Roth 1 deelneemster) tegen het lijf gefietst waren, hebben we op de terugweg naar Brugge ook Annelies ingehaald. Net als voor Wim stonden er voor haar ook 80 km op het programma. Met ons drieën zijn we dan rustig verder gefietst tot in aan het Waggelwater waar ik afscheid genomen heb van mijn teamgenoten die nog 20 km meer moesten doen dan ik.

Ik heb er geen probleem mee om alleen te gaan lopen of fietsen, ook niet als het om langere afstanden gaat maar zo een training in gezelschap vliegt toch nog iets sneller voorbij. Misschien ook omdat je elkaar stimuleert en er toch ook net iets sneller gereden wordt dan als je alleen op pad bent.

Vrijdag stond er dan voor het eerst sinds een paar weken dan een rustdag op mijn programma. Geen sport dus ! Ideaal om mijn petekindje, Louis, eens mee naar Plopsaland te nemen, samen met zijn kleinere broer Jules en Cathy, Jules’ meter. Tot mijn grote verbazing gingen ook hun grotere zus en broer, Charlotte en Arthur graag mee. En mijn zus was precies ook blij dat zij en Alain eens een rustige dag zouden hebben. Kort samengevat hebben we een erg toffe en leuke dag gehad met ons zessen. Relatief mooi weer, weinig volk, en superenthousiaste neefjes en nichtje ! Meer moest dat niet zijn. Maar … ’s avonds was ik echt moe. Een echte rustdag was het precies niet geweest. Door zo een pretpark slenteren is precies even vermoeiend als een goede looptraining, althans zo voelden mijn benen dat aan.

En tijdens het weekend hebben ze niet echt tijd gehad om te recuperen. Naast wat fietsen (beetje meer dan op mijn programma stond maar wilde profiteren van het droge weer) stond ook de 3^de iduathlon in Duinbergen op het programma. Op zich stelde de afstand niet veel voor : 5 km lopen, 22 km op de mountainbike en dan nog 2,5 km lopen. Daar draai ik mijn hand niet meer voor om. Of toch …

Een erg strakke wind die recht uit zee kwam, zorgde ervoor dat het fietsen op het strand  echt wel zwaar was. Enkel tijdens de eerste ronde heb ik op het strand het geluk gehad om een stuk in Jean Boudins wiel te kunnen zitten.  Bedankt daarvoor Jean ! Maar de 3 volgende ronden heb ik het gevecht tegen de wind in mijn eentje mogen voeren. Mijn conditie is wel goed, maar de kracht die je hiervoor nodig hebt, heb ik blijkbaar niet. Daar train ik dan ook niet echt op.

En op de hellingen van Duinbergen was ik geen held in het afdalen. De schrik om te vallen en een tijdje buiten strijd te zijn, zat er goed in. Bijna was het zover. In het opdraaien naar de dijk kon ik net een paar waterbakken ontwijken die het parcours afbakenden . De sterke wind blies ze plots een stuk op het parcours net toen ik mijn bocht nam. Gelukkig niets gebeurd maar nadien ging het nog iets voorzichtiger.

Het lopen ging erg goed, ook tegenwind. Vorig jaar werd ik, in mijn laatste ronde na het fietsen, door ja en alleman voorbijgelopen omdat ik echt leeg was. Nu heb ik zelf een paar mensen kunnen inhalen en mocht het lopen best nog een rondje langer geduurd hebben. Al met al was ik toch heel tevreden : 10 minuten sneller dan vorig jaar (had wel de indruk dat het loopparcours iets korter was) en een hartslag die gemiddeld ook 10 slagen lager lag dan vorig jaar. En dat na in de voormiddag toch al 75 km met de Snooker meegereden te hebben op mijn gemakske. Dat laatste was niet op mijn programma voorzien maar zou zonde geweest zijn het zonnetje te negeren en in mijn bed te blijven liggen.

Voor de rest is het een beetje slalommen tussen de weergoden door deze week. Maandagavond heb ik nog van een beetje goed weer kunnen genieten en viel de wind mee voor mijn fietstraining. Gisteren was het dan weer heel erg koud, met veel wind en regen toen ik moest lopen. Voor vandaag hebben ze hagel en onweer voorspeld. Ik zal wel zien wat het straks wordt.

Ik kijk ook al uit naar dit weekend en volgende week. Vrijdagavond gaan we allen samen spinnen in de Paramount hier in Brugge. We zullen er ook voor het eerst onze sportkledij te zien krijgen. En ook onze fietsen, die we van Ridley mogen gebruiken, zullen we daar overhandigd krijgen. Uiteraard netjes vastgelegd door Focus.

Zaterdag dan vroeg gaan fietsen want we hebben open deurdagen voor de voorstelling van de nieuwe C4 Aircross. Dat zal ’s middags wel op de tanden bijten zijn. Immers, van 14 tot 18 uur hebben we voor alle bezoekers een pannenkoekenbuffet voorzien. Al die lekkernijen links laten liggen zal niet zo evident zijn.  Iedereen is trouwens van harte welkom !

Zondagmorgen hebben we dan met het Code Roth Team allemaal om 8.15u in Veurne afgesproken om 120 km te gaan fietsen. Dat zal minder vlot gaan vrees ik aangezien ik de avond voordien een feestje heb in Knokke : The Blue & White party. En 3 dagen later zijn we weg naar Lanzarote op stage … dus de kans is groot dat ik mijn volgende blog van ginds uit schrijf ! Althans, als ik tussen het drukke programma door tijd vind daarvoor want het trainingsschema ziet er erg pittig uit. Op zaterdag, 28 april staat, midden in de stage, een ¼ triathlon op ons programma : de Volcano. Een zwaar beestje naar het schijnt met leuke hellingen en altijd veel wind. Maar die wind, daar zijn we ondertussen al op getraind. Veel om naar uit te kijken  …

PS : Het is dus lopen geworden deze middag. Veel wind maar de hagel is gelukkig weggebleven. Leve de buienradar !

18-04-2012 om 14:03 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 87 dagen … en eind deze week doe ik weer eens mee aan een wedstrijd : de iduathlon in Duinbergen. Het is een kleine maar leuke wedstrijd waar veel mensen uit Knokke zelf aan deelnemen. Zoals ik vorige week al vertelde, bestaat de wedstrijd uit lopen, mountainbiken en dan nog eens lopen. Al met al een korte wedstrijd, zeker met wat ik in de voorbije weken allemaal al gedaan heb.

Om mijn 2^de volumeweek af te werken, heb ik tijdens het paasweekend een bezoekje gebracht aan het Groothertogdom Luxemburg. Ik had het immers even gehad met de strakke wind en de vlakke ritten hier bij ons. En omdat ik eigenlijk nog nooit in het Groothertogdom was, tenzij om er zo snel mogelijk door te rijden op weg naar Frankrijk of Oostenrijk, leek me dat eens een mooi alternatief.

En ik moet zeggen dat ik niet teleurgesteld was ! Ik had een betaalbaar hotelletje gevonden in een pittoresk dorpje, Esch sur Sure. Esch is een klein middeleeuws gehucht. Je wandelt er in 15 minuten omheen. Het hotel bleek dan ook nog eens uitgebaar door Nederlanders. Alles dus om je onmiddellijk thuis te voelen.

En ook het fietsen op zaterdag was super. 120 kilometer stond op mijn trainingsschema en die heb ik ondanks de grijze hemel en de occasionele druppels, met plezier afgelegd. Eerst en vooral zijn alle wegen, ook de kleinste zijwegen, in heel goede staat. Heel anders dan hier bij ons in België. Het lijkt wel of ze heel het land net opnieuw geasfalteerd hebben. Bovendien hebben ze ook een heel netwerk van min of meer autovrije fietswegen, dat ze nog steeds aan het uitbreiden zijn. De bewegwijzering van die fietswegen is wel nog voor verbetering vatbaar want het heeft 40 km geduurd voor ik eindelijk mijn eerst pijl naar een van die meer dan 20 fietsroutes gevonden had. 40 km wil wel zeggen dat ik al bijna de helft van het land doorkruist had !

Maar eens op de fietsroute kan je bijna niet meer missen. Prachtige landschappen wisselden zich af met een leuk pad door de bossen. En uitdagende beklimmingen, maar nooit echt stijl, wisselden af met licht glooiende afdalingen en passages door kleine dorpjes. Super om te fietsen. Veel terrasjes voor een stop heb ik niet gevonden maar daar was het ook geen ideaal weer voor. Na 120 km had ik een 1500m hoogteverschil overwonnen wat toch overeenkomt met een kleine bergrit in de Alpen bijvoorbeeld. Toen ik nadien de folder over de fietsroutes nog eens doornam bleek ook dat ik een groot stuk van het trainingsparcours van Frank en Andy Schleck gereden had.

Op zondagmorgen, zat ik dan ook heel vroeg aan het ontbijt want ik kon nauwelijks wachten om voor nog 60 km op pad te gaan. Ondanks de 4 graden zat ik om 9 uur al op de fiets maar … Murphy was samen met mij op de fiets gesprongen blijkbaar. Mijn versnellingsapparaat was achteraan geblokkeerd op mijn kleinste (dus zwaarste) tandwiel. Niet ideaal om beklimmingen te doen en op Pasen een fietswinkel te vinden in een dorpje dat nauwelijks een winkel heeft, is onbegonnen werk. Desondanks ben ik toch op pad gegaan maar na 15 km heb ik ontgoocheld de strijd gestaakt. Maar aan alles is een positieve kant. Doordat ik dus veel vroeger dan verwacht mijn terugweg naar Knokke moest aanvangen, was ik nog meer dan op tijd om van Tom Boonens triomftocht tussen Parijs en Roubaix te genieten. Hoed af ! Ikzelf heb een hekel aan het rijden over kasseien dus mijn respect voor zijn prestatie is des te groter !

IK had me in de auto ook voorgenomen om maandagmorgen vroeg mijn fiets weg te brengen zodat ik dan misschien nog om 9.30u kon meerijden met mijn fietsclub om de verloren kilometers toch nog goed te maken. Toen ik maandagmorgen opstond en de regen, wind en zware wolken zag, was mijn enthousiasme al een stuk minder. Maar plichtsgetrouw bracht ik om 9 uur toch mijn fiets weg. Jammer genoeg begonnen ze op paasmaandag pas om 10 uur te werken maar kon ik mijn fiets er wel achter laten. Het perfecte excuus om niet te moeten meerijden !!! En dus ging ik met een halve glimlach, zonder fiets naar huis. Ik was nog niet helemaal thuis of Vincent , een teamgenoot van mijn fietsclub die ook in de fietswinkel werkt, belde me op dat mijn fiets al hersteld was en dat hij mijn fiets zo meteen wel zou meebrengen. Weg excuus en dus kon ik niet anders dan toch starten.

Mijn enthousiasme zakte nog wat toen ik merkte dat we nauwelijks met 7 waren om te fietsen. Anders zijn we met minstens een 20tig tal. Je wegstoppen in de groep is dan een stuk makkelijker. Maar zoals gezegd, er was geen ontkomen aan … en ik moet toegeven dat ik me goed geamuseerd heb ! Veel wind, dat wel, maar nauwelijks een paar druppels verder. En in een kleine groep is het makkelijker rijden dan in een grote bende en gaat het er veel regelmatiger aan toe. Het kopwerk was zwaar maar ik merkte ook dat ik telkens heel snel recupereerde van een inspanning. Achteraf was ik heel blij dat ik toch gaan fietsen ben.

Deze week heb ik dus een ‘rust’ week. Nauwelijks 120 km fietsen en 30 km lopen, na in de vorige 2 weken samen bijvoorbeeld meer dan 700 km gefietst te hebben. Ik ga me vermoedelijk vervelen !

Integendeel ! Vrijdag bijvoorbeeld heb ik voor het eerst sinds een paar weken nog eens een dag waarop ik niet mag/moet/wil sporten en dan staat een bezoek aan Plopsaland, met mijn petekindje Louis en zijn broers en zus, gepland. En de avond voordien geef ik met Cathy een quiz in de Cubano in Knokke. Iedereen mag meedoen. We beginnen er aan om 22 uur…

Drukke tijden dus. Ik moet nu trouwens afsluiten want zo meteen komt Wim, mijn Code Roth teamgenoot, me ophalen om 60 km te fietsen (hij moet er 80 doen). Hopelijk blijft de hagel die we hier zonet hadden achterwege !

11-04-2012 om 16:05 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 96 dagen ... en nog een volumeweek op het programma.

Nochtans kreeg ik zondag een mail van Luc met een programma dat er eerder als een rust week uit zag : 10 km zwemmen, 30 km lopen en 220 km fietsen. Nooit gedacht trouwens dat ik dat ooit een rust week zou noemen. Omdat ik er pas 1 volumeweek opzitten had en die meestal per 2 of soms per 3 komen, stuurde ik een bericht terug naar onze coach om te vragen of dat klopte. Nog geen half uur later kreeg ik een 'aangepaste' versie terug met als resultaat : 10 km zwemmen, 46 km lopen en 320 km fietsen. Gedaan dus met 'rusten'. Soms zou ik dus inderdaad beter zwijgen en geen vragen stellen

Vorige week stonden er dus ook al 320 km op de fiets op mijn kalender en ik had gedacht dat dat echt moeilijk zou gaan om die allemaal afgewerkt te krijgen. Dankzij het droge weer is me dat wonderwel gelukt met als hoogtepunt een ronde rond het Veerse Meer in Zeeland afgelopen zaterdag. Zo helemaal zonder slag of stoot is dat niet gegaan. Na in Breskens de overzet genomen te hebben, net buiten Vlissingen, ben ik lek gereden. Geen probleem, deze jongen is goed uitgerust. En deze keer was het niet ijzig koud zoals die keer in Torhout. Dus mijn achterste binnenband was heel vlug vervangen. Daarmee was het probleem echter niet opgelost want ook mijn buitenband was helemaal uitgerafeld. Zo verder rijden zou zeker verkeerd aflopen. Een koppel vriendelijke wandelaars die toevallig langskwamen, vertelden me dat ik in 'Souburg' (waar ligt dat in hemelsnaam) zeker 2 fietswinkels zou vinden. Meer dan 2 km was het niet volgens hen.

Als op eieren ben ik die 2 kilometer dan maar terug gefietst en ik had al vlug een fietswinkel gevonden. Supervriendelijk waren ze daar ! Ze lieten hun werk onmiddellijk vallen om mijn stalen ros te voorzien van een nieuwe band, en met nog een extra binnenband op zak, was ik snel weer op weg richting Goes.

In bijna geen tijd en zonder echt veel inspanningen te doen, was ik in Goes. Verrassend snel eigenlijk want ik dacht dat ik min of meer toch een beetje tegen de wind in aan het fietsen was. Wat kan een mens zich daarin vergissen ! In Goes moest ik afslaan richting Zierikzee en pas toen was het echt tegen wind ! Veel sneller als 22 à 24 km/uur ging niet meer en het was zelfs echt vechten om die snelheid aan te houden. En dat 10 km lang. En dan de Zeelandbrug op waar de wind vol van links op me inbeukte.

Na ongeveer een kilometer op de brug heb ik rechtsomkeer gemaakt. Enerzijds had ik telkens de indruk dat de windtubulenties me tegen de betonwand gingen werpen, en anderzijds hielp mijn hoogtevrees me ook niet als je daar op je fiets zo heen en weer zwalpt. Zo de 5 km lange brug overfietsen leek me gekkenwerk.

Dan maar gewoon rond het Veerse Meer, zonder over de afsluitdijk terug te komen. En het is heerlijk fietsen in Nederland. Mooie brede fietspaden, overal speciale richtingsaanwijzers voor de verschillende steden en dorpen, verlaten landwegen ... ook al heb ik nog tegen de wind moeten vechten tot ik de kust bereikte. Maar vanaf dat punt ging het dan in gestrekte draf langs bosrijke fietspaden of door de duinen langs leuke plaatsen als Domburg en Westkapelle. Nee, niet het Westkapelle in Knokke-Heist maar het plaatsje in Zeeland dat je 's nachts vanop het strand van Knokke kan zien liggen door de grote vuurtoren die er staat. Vandaar ging het dan verder naar Vlissingen om terug de 'pont' naar Breskens te nemen. 25 km verder was ik terug thuis. Al met al een rondje van 154 km, ietsje meer dan voorzien.

Gisteren heb ik dan voor mezelf een rustdag ingelast. 's Morgens ben ik met mijn fietsclub netjes 60 km gaan fietsen, gewoon meegereden, op het gemak. En 's middags heb ik dan, net als bijna iedere Vlaming die niet moest werken, in mijn luie zetel naar de Ronde gekeken en voor Tom Boonen gesupporterd.

Toen ik deze morgen mijn schema met afgewerkte trainingen invulde, stelde ik vast dat ik vorige week 350 km op de fiets gezeten had. Ik denk niet dat ik ooit in een week tijd 350 km gefietst heb tenzij tijdens de Rennradwochen in St Anton waar ik elke zomer met veel plezier meerijd. Maar dan doe ik ook niets anders dan fietsen ! Nu komt er ook nog lopen, zwemmen ... en werken bij.

Binnen 2 weken komt daar nog wat afwisseling bij. Op 15 april sta ik voor de 3de keer aan de start van de iduathlon op het strand van Duinbergen. Voor hen die willen : er zijn nog een paar startplaatsen vrij ! Lopen op het strand, dan met de mountainbike fietsen op het strand en in de 'heuvels' van Duinbergen, om dan nog een ronde op het strand te lopen. Heel tof en ik kijk er wel naar uit of ik ten opzichte van de vorige jaren toch een stap vooruit zal kunnen doen. Uiteraard komt hier dan een verslag van !

Verder niets te melden behalve dat iedereen op 21 april hier in de garage is uitgenodigd voor de voorstelling van de nieuwe C4 Aircross. En tussen 14 en 18 uur zijn er pannenkoeken à volonté (ja, een beetje sluikreclame mag want de Garage Vanderkeilen is ook sponsor van Code Roth ).

02-04-2012 om 16:26 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog exact 100 dagen !!! Tijd dus om even stil te staan en een korte blog neer te tikken. Want niet alleen de dagen, weken en maanden schieten voorbij, ook mijn blogs hier. Het is al 130 dagen geleden dat ik mijn eerste stappen in de blogwereld zette en aarzelend 'Als kleine jongen droomde ik ervan...' schreef. Mijn pagina hebben jullie meer dan 1300 keer aangeklikt. (Momenteel 1318 maar op het moment dat je dit leest zal er dus al minstens1tje bijgekomen zijn hé). Volgens de statistieken die ik hier kan inkijken, heb ik niet enkel in België lezers maar ook in Nederland, Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland , Oostenrijk (Danke Sandra) en in Spanje (Maar daar zitten mijn ouders voor een groot deel voor iets tussen). Inderdaad, Big Brother is watching you. Weinig blijft voor de heren en dames van 'bloggen.be' verborgen.

Dit is ook al mijn 22ste bijdrage ondertussen en ook dit doe ik nog steeds graag. Naast de steeds langer wordende trainingen is dit deel gaan uitmaken van mijn Code Roth avontuur. En waar ik in het begin vooral voor vreesde, namelijk het niet volhouden van deze blog door gebrek aan inspiratie, is tot nu toe gelukkig ongegrond gebleken.

Een andere reden waarom ik ondertussen ook graag schrijf, zijn de vele positieve reacties die ik van jullie krijg. Het is altijd prettig als iemand me een compliment geeft over mijn blog, of me een toffe mail schrijft met een reactie op mijn avonturen. In de mate van het mogelijke, probeer ik ook rekening te houden met de dingen die jullie me over mijn blog vertellen, nietwaar Danielle . Ik heb ook bijgeleerd. Door die uitgebreide statistieken ben ik ook te weten gekomen dat een opvallende titel voor mijn blog meer lezers aantrekt. Had ik eigenlijk wel moeten weten.

Maar nu heb ik jullie en ook mezelf genoeg bewierookt. Back to business. Deze week zitten 4 van mijn 7 Code Roth collega's in Lanzarote om er onder leiding van Luc te trainen. Ik kon er jammer genoeg niet bijzijn. Af en toe moet er een beetje gewerkt worden en gisteren moest ik bijvoorbeeld in Brussel zijn voor de voorstelling van een nieuw model, de C4 Aircross, die Citroëneind april lanceert. Mijn 8 km lopen heb ik dus gisteren in alle vroegte gedaan en mooi de zon zien opkomen terwijl ik op de dijk liep. Prachtig !

Maar wat ik deze week moet doen, is blijkbaar klein bier met wat mijn collega's op stage te verwerken krijgen. Wim stuurt me af en toe een mail met hoe hard Luc hen afbeult. Ik ga als ze terug zijn wel een serieuze trainingsachterstand met hen hebben, vermoed ik zo. Gelukkig is het weer hier ook schitterend zodat ik straks om 17 uur nog kan beginnen aan mijn 80 km fietsen. Zaterdag moet ik trouwens 120 km fietsen en ik ga vermoedelijk eens de overzet in Breskens nemen en een rondje rond het Veerse Meer, de Zeelandbrug en de afsluitdijk maken. Mocht iemand zin hebben om mee te rijden, altijd welkom ! Normaal rij ik altijd 140 kilometer op het parcours van de Ronde op de zaterdag voor de grote dag, maar het lijkt me veiliger om me nu niet tussen meer dan 10.000 fietsers te gaan tussenwringen. Volgend jaar ben ik er wel weer bij !

Nog een kleine anekdote uit het bestaan van een Code Roth atleet : 2 weken geleden was Tom Testeron aan het trainen om bodybuilder te worden. De scene die blijkbaar het meest bijgebleven is, is die waarop hij voedingsproducten en supplementen ging inkopen voor een gigantisch bedrag en hoe hij achteraf al die 'pillen' moest innemen. Een heel bekend en vertrouwd beeld ! Naast isotone dorstlesser, sportrepen en gels voor tijdens het sporten, recovery shake voor na het sporten moet/kan/mag ik nog een hele serie voedingssupplementen en vitaminen nemen, al dan niet op doktersvoorschrift : Vitamine D, mariadistel (voor een beter werkende lever), visolie (met vitamine E, voor soepele gewrichten en een betere cholesterolspiegel), Multimax sportvitaminen en mineralen, HMB100 (spierversterker), magnesium (tegen de krampen) en tenslotte Bififlor (voor de darmen). Alles samen 10 pillen !!! Gelukkig kost mij dat geen 5.000 € zoals Tom op televisie maar krijgen wij al onze produkten van Etixx, onze sponsor.

Een positief gevolg van dit alles is ook dat ik tot nu toe zelden of nooit (eerder nooit) sojaprodukten at of dronk. En nu drink ik een paar liter vanille soja per week in mijn recovery shake. Heel lekker ! Mijn schoonbroer Alain, die bij Alpro werkt, zal tevreden zijn !

Voor een blogje tussendoor, om van die 100 dagen die me resten te vieren, is het toch nog behoorlijk lang geworden. Bedankt allemaal in ieder geval voor de steun, op alle mogelijke manieren ! De volgende 100 dagen worden heel spannend !!!

29-03-2012 om 14:40 geschreven door Peter Code Roth II  

 Nog 103 dagen ... dus nog een goede 3 maanden te gaan en het is al zover.

Ik zie mezelf nog staan aan de start van de Zwintriathlon, een kleine 7 maanden geleden. Ik had daags voordien een telefoontje gehad van Peter Callant met de vraag of ik eventueel geïnteresseerd was om deel te nemen aan een 2de jaargang van Code Roth. Vol twijfels maar ook vol goesting. Wat volgde, weten jullie ondertussen al wel. Al die maanden zijn voorbijgevlogen en ondertussen heb ik al 155 km gezwommen, 800 km gelopen en 2900 km gefietst. En dat tijdens wintermaanden waarin ik normaal weinig of niets doe.

En ik geniet er nog elke dag van, hoe hectisch het soms ook is. Zaterdag bijvoorbeeld ben ik eerst gaan werken, daarna 100 km gaan fietsen om me dan snel piekfijn uit te dossen voor het galabal van de Lions in Blankenberge. Een beetje stress om overal netjes op tijd te zijn was er wel. Maar zondag dan had ik min of meer een rustdag met enkel 16 km lopen op het programma. Ik heb zelf eens kunnen uitslapen, dat was ook al een eeuwigheid geleden.

Verder valt er niets speciaals te melden. Alles gaat gewoon zijn gangetje met werken en trainen, een quizavond in de Cubano op donderdagavond, veel water en vruchtensappen in plaats van cola en verder nog steeds geen alcohol en chocolade. En dat alles gaat makkelijker dan ik dacht. Dat 3 maanden volhouden lijkt me al een stuk makkelijker dan een week geleden. Nu ja, uitdagingen zullen er nog genoeg komen in de volgende maanden.

Een kleine hint daarvoor kreeg ik zaterdag al van Luc. Hij stuurde me een mail met mijn programma voor deze week. Daar staat een stuk meer fietsen op dan in de laatste weken (320 km wat ongeveer het dubbel is van vorige week) maar ongeveer hetzelfde aantal kilometers lopen. Op mijn vraag of dat normaal was, antwoordde hij me dat dit alles nog maar een voorbereiding is op de Ironman training die in mei begint ... slik ... 'nog maar een voorbereiding'.

Nu ja, de volgende maanden, hoe zwaar ook, zullen dus voorbij vliegen met eind april een week stage in Lanzarotte met daarin een kwart triathlon als training. In mei is er de halve triathlon van Leuven en daarna de stage in de Ardeche bij Vacancesoleil. Vanuit de Ardeche gaat het dan naar de Mont Ventoux waar ik door Callant verzekeringen uitgenodigd ben om deze legende te gaan beklimmen. Ben eens benieuwd of dat beter zal gaan dan bij vroegere beklimmingen. En een week later is het dan de kwarttriathlon van Brugge. Daarna blijven er nog 3 weken tot aan de start in Roth.

Veel werk dus nog voor de boeg ! Maar ik blijf ernaar uitkijken en van genieten en probeer me aan de regels te houden. Dat dat niet altijd makkelijk is heb ik zaterdag ondervonden. Ik was rustig mijn 100 km op de fiets aan het afmalen toen ik op een stuk tegenwind voorbijgevlogen werd door iemand op een tijdritfiets. Ja natuurlijk ! Volgen maar ! Ik heb me gedurende 15 km in zijn wiel genesteld en aan snelheden tussen de 36 en 42 km/uur heb ik hem kunnen volgen langs het Schipdonkkanaal. Naar mijn 2 protesterende pootjes heb ik niet echt geluisterd maar na 15 km dwongen ze me min of meer toch om te gehoorzamen. Tijdens de 30 km die nog overbleven is het tussen hen en mij niet echt meer goed gekomen. Misschien moet ik volgende keer toch proberen gewoon rustig mijn eigen tempo te rijden maar sommige goede voornemens zijn makkelijker te volgen dan anderen.

Tot volgende week ! Hoe mijn blog dan zal beginnen laat zich al raden. Dan zal immers die 1 verdwenen zijn van het aantal dagen ...

26-03-2012 om 11:31 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 110 dagen … en een week met ups en downs.

Ooit moest het er eens van komen. Ik heb niet de meest gezonde eetgewoontes en dat is dan nog heel zacht uitgedrukt. Enerzijds eet ik als ik tijd heb en soms wil dat zeggen dat ik pas ’s avonds voor de eerste keer een echte maaltijd binnenkrijg. Ook vaak als ik ’s middags dan al gesport heb. Echt honger heb ik eigenlijk zelden of nooit. Tussendoor heb ik dan wel al wat gesnoept en chocolade staat daarbij hoog op mijn favorietenlijst !

Anderzijds is wat ik eet en drink nu ook niet meteen wat iedereen onder ‘gezonde voeding’ verstaat. Een paar liter cola per dag is/was voor mij niet abnormaal, veel fruit en groeten verschijnen er niet op mijn bord, en de enige manier waarop ik melk binnenkrijg is via een milkshake of iets dergelijk. O ja, of via ‘melk’chocolade. Een mooi stukje rood vlees daarentegen is bij mij niet veilig, net als pasta, frietjes, een lekkere pizza, … Met bier kan je mij dan weer geen plezier doen, maar iedereen die me een beetje kent weet dat ik tegen een Bacardi-cola nooit geen nee zal zeggen.

Toen ik voor Code Roth toezegde, wist ik al dat ik hiermee ergens onderweg geconfronteerd zou worden. En dat is deze week gebeurd !

We hebben allemaal een ‘HIP’-bloedonderzoek laten doen bij Dokter Françoise Wellekens, zelf een heel verdienstelijk triathlete. En zij had zowel goed als minder goed nieuws voor mij. Enerzijds was bijvoorbeeld mijn hematocriet, mijn goede cholesterol en ijzer heel goed. Anderzijds … niet geheel onverwacht was mijn slechte cholesterol en mijn suikers te hoog en mijn fosfaten te laag. Ook mijn lever heeft het hard te verduren volgens de bloedtesten. Ook heb ik een gebrek aan vitamine D : zon !

De voorgestelde oplossing : geen cola en frisdrank meer, geen chocolade en geen alcohol meer ! Cola bijvoorbeeld zorgt er immers voor dat je botten brozer worden en je een groter risico op stressfracturen hebt. En dat is inderdaad iets wat me in het verleden al overkomen is. Ik heb ooit een stressfractuur in mijn scheenbeen gehad terwijl ik trainde voor een marathon. Ook in mijn voet heb ik ooit een stressfractuur gehad. Je lever anderzijds zorgt voor meer vermoeidheid en slechtere recuperatie als die niet in orde is. En het chocolade- en alcoholverbod helpt daar dan weer bij.

Nu ja, wat de dokter voorstelde leek me nogal radicaal en overdreven tot ze er 1 zinnetje bijvoegde : ‘Het is een beetje spijtig om hard te trainen en af te zien om dan die training te laten verloren gaan door dit alles.’ En gelijk heeft ze ! Het zou niet alleen spijtig zijn, maar ook heel dom van mezelf ! Dan kan ik er maar beter helemaal voor gaan.

Verder kreeg ik nog te horen dat, op basis van deze testen, ik redelijk stressbestendig zou moeten zijn en ik normaal gezien, mist goede training, medisch gezien de finish in Roth makkelijk zou moeten halen. Dat kunnen ze dus blijkbaar allemaal in je bloed zien. Maar dus ook goed nieuws.

In de auto op weg naar huis had ik toch even een dip. Zou ik dat allemaal volhouden ? Hoe ging ik dat in hemelsnaam aanpakken ? pfff…. Maar toen in na de rit in de garage aankwam ben ik recht naar mijn frigo gegaan en heb er alle cola uit verwijderd : de korte pijn ! Ja, ik zou me aan de richtlijnen houden : geen cola, frisdrank (met suikers), geen alcohol en geen chocolade. Om het mezelf verder nog makkelijker te maken heb ik het ook overal rondverteld en ook op mijn facebook gezet. Op die manier moet ik wel volhouden als ik op dit vlak niet wil afgaan. Een ander voordeel is dat de plagerijen van sommigen me extra motiveren om niet op te geven. (Ollie, je moet je nu niet persoonlijk aangesproken voelen of gemotiveerd om nog meer…  )

We zijn nu 5 dagen verder en ik hou het nog steeds vol ! Ik heb al een paar alternatieven voor de cola gevonden want ik krijg nooit zoveel liter water per dag binnen. Tonissteiner orange bijvoorbeeld of ook appelsap aangelengd met water. Het wortelsap en ook het rode bietensap, dat de dokter voorstelde, zie ik echt niet zitten. Met het chocolade- en alcoholverbod heb ik het veel makkelijker.

Trouwens ik heb zo ook het gevoel dat ik nu beter tussen iedereen rond me inpas. Ongelooflijk hoeveel mensen momenteel aan het diëten zijn. Mijn bewondering voor hen is er in de laatste week enkel groter op geworden. Maar voor alle duidelijkheid : ik ben niet op dieet hé !!!

Verder had ik deze week nog een ‘volume’ week op het programma staan. Vooral dit weekend was het lastig om de 21 km lopen, 3 uur groepstraining in het Olympiabad en de 60 km fietsen in te plannen tussen het werken, etentje met vrienden, een retro fuif (die ook echt zo aanvoelde) en Cercle-Club. Vooral het lopen ging erg goed en weer stond ik versteld van de relatief lage hartslag die ik tijdens het lopen had. Het fietsen was iets lastiger omdat ik het blijkbaar niet meer gewoon was zo snel te rijden in groep. De laatste weken heb ik immers vooral in mijn eentje ‘op mijn gemakske’ gefietst. Maar net die afwisseling was weer eens leuk. Gisterenavond, na een leuk maar uiteindelijk teleurstellend voetbalspektakel, was ik echt moe !

Maar een goed nachtje slapen, heeft me weer vol energie aan de start van een nieuwe week gebracht. Vanaf vandaag staat een ‘rustweek’ op mijn programma : 12 km zwemmen, 160 km fietsen en 38 lopen. Dat valt dus nog mee, alhoewel het misschien jammer is dat ik net nu zo ‘weinig’ moet doen net nu het mooi trainingsweer zal zijn.

19-03-2012 om 13:53 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 116 dagen ... en ik heb een veelbewogen week achter de rug met pech onderweg, een doktersbezoek, veel kilometers op het programma en nog steeds een grote honger naar meer !

Maar laat ik maar beginnen bij het begin. Vorige maandag , toen ik mijn vorige blog aan het typen was, was het een echt hondenweer. Als alternatief voor mijn 40 km fietsen van die dag ben ik een uurtje gaan spinnen. Dat was eens iets anders maar niet echt mijn ding. Ik heb de hele tijd meer naar het uurwerk zitten kijken dan naar iets anders, terwijl ik dat buiten op de fiets zelden doen. Daar vliegt de tijd voorbij. Vandaar ook dat ik vastbesloten was mijn resterende kilometers op de fiets dan ook daadwerkelijk buiten te doen, weer of geen weer ...

Dinsdag stonden er 16 km lopen op het programma, en dat 2 dagen na de 10 Miles. Wat zou dat worden ? Wel, het ging beter dan gedacht ! En ook verder dan gedacht. Omdat ik eens iets anders wou lopen, ben ik vertrokken in de richting van de fiets- en voetgangersbrug over de Expressweg die naar Zuienkerke loopt. Leuke polderwegen allemaal, geen mens te zien (kat kan ik niet zeggen want die heb ik wel gezien), geen auto's. Kortom, perfect om te lopen. En dan zo via Meetkerke terug, met als resultaat dat er plots 18 kilometers op mijn teller stonden. 2 teveel dus.

Ik was niet de enige die me die dag misrekend had. Nico moest fietsen op dinsdag en is in Knokke lek gereden. 11 Euro voor een andere band die hij dan meer dan een uur later mocht gaan ophalen. Een beetje problematisch als je maar 10 € bij je hebt, die je dan nog wou aan drank spenderen. Om alle misverstanden te voorkomen : water hé !!! Gelukkig heeft de hersteller hem die ene Euro kwijtgescholden zodat hij niet in Knokke gestrand is.

Eindelijk moest Nico niet op dinsdag maar ook op woensdag fietsen , net als ik. Hij had echter aan het begin van de week de weersvoorspellingen eens bekeken en had zijn planning een beetje omgegooid. Slim gezien eindelijk, zou ik misschien ook beter doen in de toekomst. Want ... op woensdag stond voor mij ook 80 km fietsen op het programma. Mijn ervaring met de spinning indachtig, was ik vastbesloten om weer en wind te trotseren. Niets zou mij tegenhouden. Dus ook de regen, de 5°, en de stevige wind niet !

Gekleed met 4 lagen, handschoenen, muts, halsdoek, regenjas, schoenovertrekken, winterbroek ... ik dus op weg. Netjes met de wind op kop ging het richting Torhout en eindelijk viel het wel mee. Koud had ik niet echt zolang ik tegen de elementen aan het vechten was. Snel ging wel niet. Ik durf het bijna niet te bekennen maar ik had een gemiddelde van nog geen 24 km/uur. Maar dat zou ik goedmaken op de terugweg waar ik naar huis geblazen zou worden aan 35 km/uur ... althans dat hoopte ik.

En dan sloeg Murphy toe. Lek op de ring rond Torhout na 35 km. Op zich geen probleem, ik ben immer goed uitgerust met een reserveband, luchtpatronen en een magische spuitbus die het wisselen van een band overbodig maakt. Over dat ding had ik al wonderverhalen gehoord zoals Peter Callant die de hele afstand in Roth gereden had dankzij dat product. Niet twijfelen dus, inspuiten, wiel beetje laten draaien en dan terug op weg. T’ is te zeggen voor 2 kilometer toch, verder ben ik niet meer geraakt. Met goede moed wilde ik mijn band dus wisselen maar binnen de kortste tijd waren mijn handen, was mijn hele lichaam eigenlijk een ijsklomp. Het lukte me niet om zo mijn band te vervangen en na lang twijfelen heb ik dan toch voor de meest schamele oplossing gekozen : opbellen om me te komen halen.

Nu was dat nog niet helemaal het einde van mijn lijdensweg. Van de garage naar Torhout is het zelf met de auto een eind dus moest ik even geduld hebben. En je raad het nooit : geen café, tearoom of restaurant in de buurt. Je kan in Vlaanderen geen 100 m rijden bij wijze van spreken zonder op elke hoek van de straat een café te vinden maar ik val lek waar er in de verste verte geen plaats om te schuilen te bespeuren valt. Een klein half uurtje heb ok nog helemaal doorweekt staan bibberen. Nico is inderdaad een heel stuk slimmer dan mij !!! Die gaat fietsen bij mooi weer. Achteraf gezien ben ik wel blij dat ik niet ziek geworden ben.

Voor de rest van de week vielen mijn trainingen dan weer mee. Donderdag moest ik 'nuchter' 10 km gaan lopen. Was voor één leuk om 's morgens om 6.30uur te zien hoe het langzaam klaar wordt en de straten langzaam drukker worden. Gelukkig staat dat nuchter lopen niet te vaak op mijn programma

Met de 40 km op vrijdag en de 100 km fietsen op zaterdag ben ik toch nog aan 220 km gekomen in plaats van de geplande 260 km.

Een veel gestelde vraag is of ik niet te veel vraag van mijn lichaam, en vorige week is mijn lichaam voor het eerst een beetje beginnen protesteren. Pijn aan mijn scheenbeen, tijdens het autorijden, en pijn aan mijn linker hiel, telkens na het lopen. Op Lucs advies ben ik bij de dokter langs geweest en die heeft mij toch gerustgesteld. Het is niet zo abnormaal met al de inspanningen die we doen en met een ontstekingsremmer zou het vlug weer in orde moeten komen. En hij lijkt gelijk te hebben. Ik heb deze middag 16 km gelopen en heb tot nu toe niets gevoeld. Ik zal maar veel hout vasthouden dat het zo blijft ...

Voor volgende zondag staat er een halve marathon op ons programma, de Zwinstedenloop in Sluis. Nu zit ik wel met een dilemma daarvoor. Die start immers om 13.00 u en dan raak ik nooit meer op tijd in Brugge voor Cercle-Club dat om 14.30u begint. Misschien is het toch wel beter dat ik die 21 km alleen ga lopen in de voormiddag. Dan haal ik de match en zal ik me ook aan het tempo houden dat Luc opgegeven heeft. Als je me loslaat in een wedstrijd, en mijn haas Danielle loopt weer in de buurt, dan vrees ik het ergste voor mijn schema. Nu ja, ik heb nog even tijd om erover na te denken.

13-03-2012 om 18:07 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 124 dagen ... en ik ben op de goede weg. Daar ben ik gisteren achter gekomen door een beetje (ok, veel) ongehoorzaam te zijn.

De 10 Miles Oostende- Brugge stonden op ons programma. Enkel Peter , Nico en Chantal konden niet meelopen. Allemaal hadden we een schema gekregen waar we ons netjes moesten aan houden : Eerst 3 km opwarmen, dan 10 km doorlopen en tenslotte 3 km rustig aan. Voor mij zou dat ongeveer op 1u 25 minuten 30 komen, min of meer mijn tijd van vorig jaar.

Bij de start was wel duidelijk dat iedereen vol goede voornemens was. Allemaal zouden we ons min of meer aan het schema houden. Ik ook, eerlijk waar ! Alleen die laatste 3 kilometer zo traag lopen, daar zag ik wel wat tegenop en twijfelde ik aan. O ja, voor ik het vergeet, aan de start ben ik ook Carine, met wie ik samen bij de Snooker fiets, tegen het lijf gelopen. Zij was zomaar eventjes al van Brugge naar Oostende gelopen als voorbereiding op een marathon die ze in april loopt ! Respect !!!

En dan de start ... waarbij je natuurlijk wel een beetje meegezogen wordt door de groep. Na 1 kilometer liep ik dus al 30 seconden te snel zonder dat ik iets van moeite moest doen. En kijk, rond mij nog heel wat teamgenoten Na 1 kilometer al vertragen, dat is dus echt moeilijk hé, zeker als het zo makkelijk gaat. En dus ben ik maar doorgelopen, samen met Danielle, die voor mij het perfecte tempo liep, de perfecte haas was. En nee, het is zeker niet haar schuld dat ik me niet aan mijn schema gehouden heb ! Dat heb ik enkel aan mezelf te danken, het competitieve beestje stak weer eens de kop op, competitief naar mezelf toe in dit geval. Ik moest dit even vermelden.

Ik heb mezelf eigenlijk de hele weg verbaasd. Aan de start had ik twijfels of ik de opgelegde 4'55'' per kilometer 10 km zou kunnen aanhouden omdat ik tijdens de training enkel echt korte stukjes zo snel had mogen lopen. En zie, al vanaf kilometer 3 liepen mijn haas en ik daar een stukje onder. En in de volgende kilometers ging het zelf telkens een fractie sneller. Nooit ben ik echt in de problemen gekomen. Wat een verschil met vorig jaar. In die laatste kilometers hebben we ons wel afgevraagd of ... maar nee ... doorlopen.

In die laatste kilometers heeft Danielle wel even op me moeten wachten. We waren in een groepje terechtgekomen dat met de meet in zicht nog eens duidelijk ging versnellen en dat was er voor mij wel te veel aan , wilde ik heelhuids aankomen. Ik zei nog tegen Danielle dat ze niet op me hoefde te wachten maar die antwoordde : samen uit, samen thuis ... waarvoor ik haar dankbaar ben !

En het resultaat van dit alles : 1'16'40'' !!! Bijna 9 minuten sneller dan vorig jaar ! En dat was niet het enige verschil. Waar ik vorig jaar echt kapot zat voor de rest van de dag en nauwelijks nog naar mijn auto kon waggelen, daar voelde ik me nu na 10 minuten alweer fris. Iets wat ik ook bij de meeste van mijn teamgenoten vastgesteld heb.

Ja, ik heb me (uitzonderlijk) niet aan mijn schema gehouden, maar net daardoor heb ik vastgesteld hoeveel beter ik in vorm ben in vergelijking met vorig jaar. Tot nu toe had ik daar echt geen idee van. Echt een wereld van verschil. En door dit goede resultaat besef ik nog veel meer hoe belangrijk het is om me (min of meer ) strikt aan Luc zijn programma's te houden want zij hebben ervoor gezorgd dat ik dit gisteren kon ! Anderzijds besef ik ook wel dat een 16 km loop geen marathon , laat staan een volledige triathlon is. Daar zal ik me deze fratsen niet kunnen permitteren !

Ik wil toch ook even mijn bewondering uitdrukken voor mijn teamgenoten die zich wel rigoureus aan hun schema hebben gehouden, in het bijzonder Annelies die in haar laatste kilometers gelukkig de verveling kon verdrijven door een babbeltje te doen met een begeleider op de motor. Die man zal zich ook wel vragen gesteld hebben, vermoed ik.

Ik ga me hier in de toekomst wel onthouden van commentaar op de weergoden. Waar ik hen in mijn blog vorige week nog bedankte voor het perfecte trainingsweer, hebben ze nu blijkbaar wraak gezworen door smeltende sneeuw, rukwinden, regen en zo op ons af te sturen. En dat net in een week waar ik 260 km zou moeten fietsen. Als ik die allemaal op de rollen doe, dan stuurt mijn onderbuur zeker de politie op me af ! Ik vind er wel iets op !

05-03-2012 om 11:34 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 129 dagen ... en deze week stonden er lactaattesten op het programma. Dat houdt in : rustig opwarmen, bloed prikken, 2 km lopen, bloed prikken, 2 km sneller lopen, nieuwe prik, dan nog 2 km echt snel lopen, nog eens wat bloed afstaan, 10 minuten rustig uitlopen, 600 m alles uit de kast halen, nog 2 keer een druppel bloed laten testen en dan nog 10 minuten rustig aan ... Die 'bloedafname' is telkens maar een prik in de vingertop dus dat valt op zich wel mee.

En wat voor de rest eenvoudig lijkt was dat voor mij duidelijk niet. Voordien hadden we de tijden voor de 3 keer 2 km doorgekregen. Ik zou vooral de laatste 2 km sneller moeten lopen dan ik ooit over die afstand gelopen had. En dan moest ik nadien nog eens 600 m sneller proberen te lopen. Ongerust was ik dus wel op voorhand ... vandaar misschien dat ik te enthousiast mijn opwarming gedaan heb. Ik had immers een paar keer versneld om te zien of ik de tempo's aankon die Luc opgegeven had. Ik ging na de opwarming ietwat gerustgesteld naar binnen voor mijn eerste prik. Het verdict : opnieuw 10 minuten opwarmen omdat ik me teveel had ingespannen. Rustig opwarmen is dus ook echt rustig opwarmen. 

De rondjes zelf gingen eindelijk best goed. Ook de gevreesde laatste 2 kilometer die ik onder de 9 minuten moest lopen. Ik kon Garmin, mijn virtuele trainingspartner, vlot volgen en zo een heel gelijkmatig tempo lopen met als resultaat mijn snelste 2 km ooit ! Gaf toch wel een goed gevoel ! 

Als ik na de testen zelf al beetje zweefde, hebben de resultaten van de bloedtests mij terug met mijn voeten op de aarde teruggebracht. Op de mail met de resultaten had Luc immers genoteerd :  Hier de uitslag van je test. Zo te zien een verbetering maar niet zoveel als de anderen. Natuurlijk had jij reeds een conditie wat de andere atleten niet hadden.

Even sloeg toch de twijfel toe ! Ik heb tot nu toe mijn schema's steeds nauwgezet gevolgd (nu ja, ik heb soms iets sneller gelopen dan ik mocht, maar zeker niet veel). Ben ik dan niet goed bezig ? Waarom heb ik slechts een kleine vordering gemaakt ? Moet het anders ? Na 24 uur piekeren heb ik dan ook maar een mail naar Luc gestuurd om te vragen of ik me zorgen moet maken. Nog geen 10 minuten later kreeg ik als antwoord dat ik niet moest piekeren. Toch een hele geruststelling !! Blijkbaar was mijn conditie in september, ondanks dat ik altijd verkeerd heb getraind toch zo slecht niet.

En ja, bijna alles wat ik doe staat nu in het teken van de sport. Zelf een tandarts bezoek, hoe gek dat ook mag klinken. Ik moest daar gisteren zijn voor een paar afgebroken vullingen, waaronder ook een wijsheidstand. Mijn tandartse is toevallig ook mijn nicht en is op de hoogte is van dit avontuur. Met die ruine van een wijsheidstand valt niets meer te doen en die zou er dus uitmoeten. Op zich geen probleem, ware het niet dat ik enerzijds een paar dagen niet zou mogen trainen. Anderzijds is bij iemand anders uit de familie recent een wijsheidstand getrokken (maar niet door Lutje, mijn tandarts hoor !) en dat is op intensieve zorgen in het AZ hier in Brugge geëindigd. Daarom hebben we samen besloten om dat uit te stellen tot na 8 juli ! Alles voor Roth !

Voor de rest had ik een redelijk normaal programma af te werken. En ik moet zeggen, ook de weergoden staan voorlopig aan de kant van Code Roth. Het fietsen en lopen was aangenaam deze week en vandaag , tijdens mijn 50 km fietstochtje, was er zelf nauwelijks wind. Zo is het leuk trainen ! Naar het einde van de week zou het gaan regenen maar zondag staat er toch lopen op het programma : 10 Miles Oostende - Brugge met een paar van mijn Code Roth collega's ! Ik kijk er al naar uit !! Hoe het verloopt , lees je hier dan wel volgende week.

29-02-2012 om 21:03 geschreven door Peter Code Roth II