Ibague , Juntas , Rovira , Valle de los Munecos , Colombia ,2018.
Het is zondagmorgen als ik naar het busstation van Neiva wandel.
Vandaag zijn er hier presidentsverkiezingen.
Het is de tweede ronde ,en de mensen kunnen kiezen tussen: Ivan Duque, rechts , Gustavo Pedro, links , en 'geen van beide'.
Het stembiljet bestaat uit 2 foto's en een blanco vak.
Je moet een kruis zetten over de kandidaat die je kiest.
Terwijl ik wacht op mijn bus zie ik president Santos zijn stem uitbrengen op het grote Simon Bolivar plein in Bogota.
Daarna spoort hij zijn landgenoten aan om allemaal te gaan stemmen , voor Duque of voor Pedro , beide kandidaten hebben hun goede en slechte kanten zegt hij....een wijs man , die Santos!
Zijn opvolger wacht een moeilijke taak.
Het vredesverdrag met de Farc , de onderhandelingen met het ELN.
Wat te doen tegen de coca-teelt, terug besproeien vanuit de lucht , met alle gevolgen voor de mensen en de rest van de natuur?
En dan het vluchtelingen probleem.
Niemand weet hoeveel Venezuelanen er ondertussen in Colombia zijn.
De 6 miljoen Colombianen die naar Venezuela uitgeweken waren tijdens de 50 jaar burgeroorlog hier willen allemaal terug.
En volgens een enquete zou 89 %!!!!! van de Venezuelanen overwegen om naar Colombia uit te wijken..
Op de trieste lijst van landen die het meest asiel aanvragen staat Venezuela ondertussen al op nummer 4.
Als ik in Ibague aankom zijn de stembureaus nog open.
Er is dus nog heel wat extra groen op straat.
In mijn hotel word ik onthaald op een tasje lekkere Colombiaanse koffie,--welkom in Ibague!
Ik vraag wat ze het belangrijkste vinden , de verkiezingen of de worldcup?
Tsja, de verkiezingen zijn natuurlijk ook belangrijk..
Op het centrale plein gaat alles zijn gewone gangetje.
Mensen eten een ijsje, kinderen rijden met een autotje, het is , na de hitte in Neiva , een aangename 30 gr.
De volgende dag neem ik de bus naar de Canyon de Combeima tot de laatste stop in Juntas.
Vanuit Juntas kan je naar een mirador -uitkijkpunt , het gaat natuurlijk wel wat bergop..
Dit is ook het beginpunt van een zesdaagse trip over 80 km door het Sierra Nevado Nationaal Park.
Ik ben eens naar de eerste 500 meter gaan kijken....het ging "wel wat bergop"...
Het was er mooi, rustig, frisse , zuivere lucht..
Vandaag wil ik naar Rovira.
Er is geen mens op straat.
Iedereen , bij de bakker , in het cafe , in het restaurant , bij de kapper , in het benzinestation ,in de apotheek,bij de taxi's,in het bustation ,zit , in een geel Colombiaans truitje ,voor de TV.
Colombia speelt zijn eerste wedstrijd in de World Cup.
Ik koop een ticket en onze bus vertrekt.
Zo'n 15 minuten later staan we stil en wordt de film die we aan het zien waren stopgezet en vervangen door de laatste 2 minuten van de wedstrijd Japan-Colombia.
Het staat 2-1 voor de Japanners.
Dan worden er nog 5 minuten extra gespeeld, helaas , geen gooooaaaaaaalllll meer voor Colombia.
Het blijft dus zeer stil op de bus , en nog eens 5 minuten later rijdt onze bus verder.
Rovira is een klein dorpje zoals er zoveel zijn , en je komt er via een hobbelige weg met veel bochten.
Het heeft een kerk , een paar mooie pleintjes en 1 hoofdstraat waar ongeveer 20 restaurants zijn.
Even buiten het dorp , zo heb ik ergens gelezen , moet er de Valle de los Munecos zijn.
Ik vraag dus overal , wandel en wandel , kom uiteindelijk aan het ene bord , nog 500 meter.
Natuurlijk is er iets verder een splitsing en staat er geen bord meer.
Die 500 meter zijn dus een paar kilometer en veel zweten geworden.
Uiteindelijk kruip ik onder een prikkeldraad en SI !!!
De Valle is een minigebied van ge-erodeerde zandstenen te midden van het tropisch groen van de omgeving.
Een speciaal plekje waar ik helemaal alleen ben , wat het nog een stuk specialer maakt!!
De 79 km van Ibague, op 1225 m, naar Armenia , op 1483 m, gaat over La Linea, op 3250 m.
La Linea is deel van de zeer drukke weg tussen Bogota en Cali ,met zeer veel zwaar vervoer .
Veel haarspeldbochten , in de meeste bochten staat er iemand om het verkeer te regelen.
De echt grote vrachtwagens kunnen hier echt niet samen door de bocht.
La Linea heeft 1 van de hoogste ongevallencijfers in Colombia.
Maar er wordt aan gewerkt.
Men bouwt een hoofdtunnel die meer dan 8 km lang gaat zijn.
Er komen ook nog 18 kleinere tunnels en 23 bruggen.
Bijna klaar!
Ondertussen blijft het een mooie rit die ons tot in de wolken brengt.
Armenia is hoofdstad van de Quindo provincie en deel van de Zona Cafeteria.
Zona Cafetaria , dat betekent goed weer, mooie stadjes, lekker eten, veel toeristen, een gezellige sfeer en natuurlijk koffie!!
Salento is een uurtje rijden van Armenia, heeft een ,je kan het niet anders noemen dan "kleurrijk" centrum, het is er zeer druk met vooral Colombiaanse toeristen die de artisenale winkeltjes binnen en buiten lopen.
Ik weersta de verleiding om iets te kopen en ga lekker eten.
Ik zie vandaag ook de eerste andere buitenlandse toeristen .
Ze zijn met een hele groep , hebben heel veel bagage bij en vullen op hun eentje een hele bus.
Niets voor mij!
Filandia is mijn volgende bestemming.
Minder toeristisch , maar voor mij veel mooier dan Salento.
Terwijl in Salento alleen maar een paar straten "kleurrijk" waren , is heel dit dorp mooi!
Er zijn toeristen , maar weinig.
Ik ga mijn "bandeja paisa" eten en koop een nieuwe handtas, een prachtig lokaal gemaakt kunstwerk .
Vandaag Pijao.
Een mooie rit erheen door koffie- en bananenplantages , op de bus een aangenaam muziekje .
Dan de berg op , voorbij een natuurpark en we zijn in het dorp.
Pijao is helemaal niet toeristisch , maar toch ook in dit dorp mooi gekleurde huizen .
Gewoon omdat ze het mooi vinden en het mooiste dorp van de provincie willen zijn.
Het is een piepklein dorpje ,1 lange straat met wat korte zijstraatjes.
Er zijn zo'n 6000 inwoners , waarvan er naar ik vermoed 5998 katholiek en 2 Getuigen van Jehova zijn.
Natuurlijk is er een Plaza Bolivar , waar het heerlijk is om op een bankje te zitten en naar de prachtige natuur te kijken.
Terug in Armenia ga ik een "cazuela de mariscos" eten , een overmaats en overheerlijk vispannetje zoals ik dat ook alleen nog maar gegeten heb in Colombia.
Daarna nog een tropisch onweer , maar dat kwam mij eigenlijk goed uit met mijn overvolle maag.
Manizales is al jaren top 3 van steden waar het het best wonen is in Colombia.
De stad ligt in het hogere deel van de koffie-zone ,de plantengroei is groen ,divers , de omgeving overweldigend mooi.
Manizales is een grote stad en de verschillende stadswijken liggen verspreid over de bergen eromheen.
Je neemt hier van de busterminal een kabelbaan naar het centrum van de stad.
Een paar minuten genieten van een mooi uitzicht en geen files.
Als ik aankom in Manizales is het nog een half uurtje te gaan voor de voetbalwedstrijd Colombia-- Polen begint.
Er is al heel wat sfeer , getoeter en zeer veel gele truitjes op het plein waar ik logeer.
Ik ga 10 minuten de sfeer opsnuiven in een klein shoppingcentrum en besluit dan toch maar wat van de stad te gaan zien.
Ik ben nog niet ver of ik hoor vanuit alle richtingen gejuig...blijkbaar hebben ze hun eerste WK-goal binnen.
Ik zie de paar mensen die nog op straat zijn hollen naar de dichtsbijzijnde TV, wat natuurlijk nooit ver is.
ik zie ook mensen met tranen in de ogen de mindervaliden op straat een high-five geven..
Die mindervaliden zitten trouwens ook allemaal in een fonkelnieuw Colombiaans t-shirtje op straat.
En ze zijn even gelukkig en enthousiast als al de anderen.
Ik ook blij voor Colombia, je kan om de sfeer niet heen.
Ik ga , om niemand te storen ,tijdens de rust mijn dagschotel eten en wandel dan verder.
Manizales is een mooie stad met heel wat mooie gebouwen.
Even later sta ik op het Bolivar Plein en neem een foto van Bolivar , half vogel, half mens, met de kathedraal op de achtergrond.
Op dat moment galmt het door de stad "un otro, un otro, un otro!!!"
Nog een goal!!
Uiteindelijk wint Colombia met 3-0.
En gelukkig dat ze zijn!!
De rest van de dag rijden de auto's rondjes en is er een getoeter en lawaai...
Euforie!!
Toch nog iets over de mindervaliden in Colombia.
Door de algemene rijstijl in Colombia , de 50 jaar burgeroorlog, en misschien ook wel door de besproeingen met giftige stoffen van de streken waar men coca teelt , zijn er heel veel mindervaliden.
Of misschien lijkt het alleen maar of ze met veel zijn.
Punt is dat ze overal kunnen komen en dus zeker niet thuis , uitgesloten van alles ,moeten doorbrengen.
Ze komen buiten , je ziet ze overal , ze vragen nooit geld , maar genieten van bvb in de winkelstraat te zitten en onder de mensen te zijn.
Colombia maakt er ook een punt van om een ''inclusief'' maatschappij te zijn.
Iedereen telt mee!
Dat is hun hoop om de strijd tegen drugs , ongelijkheid, rassenverschillen , te winnen.
Heel anders dan de daklozen die te veel drank ,medicinale marihuana , cocaine ,of wat dan ook gebruikt hebben.
Dat zijn zowat de enigen die niet aan de TV gekluisterd zijn als Colombia , of bij uitbreiding ieder zuid amerikaans land ,voetbal speelt.
De volgende dag neem ik de kabellift naar het busstation en daar een gedeelde taxi naar Salamina.
Weer zit ik een paar uur door het raampje te kijken en te genieten van de hoge bergen en de mooie uitzichten .
In Salamina zijn de straatjes wel heel steil , dus is het puffen om dit toch ook kleurrijk dorpje te bekijken.
Ik rij terug met de bus , wat meer mijn ding is.
De volgende dag ga ik Manizales zelf verkennen .
Ik ga oa eens kijken naar de enige toren van de oude kabelbaan die vroeger 71 km lang was en diende om vooral goederen te vervoeren.
Vandaag speelt Argentinie en terwijl ik in een foodcourt zit, maak ik het live mee dat ze hun kwalificatie goal maken.
Bijna evenveel sfeer als bij de match van Colombia zelf, en ik leef evengoed mee..
Hoera!!! voor Argentinie!!
Hun land is voor de zoveelste keer bijna failliet..
Dus gun ze deze overwinning!
Laatste dag in Manizales maak ik een dagtrip naar Chinchina.
Chinchina is een klein dorpje met een grote koffiefabriek.
Als ik uit de bus stap , voel ik het meteen.
Dit is een dorpje waar het zalig wonen is.
Groot genoeg , dus meer dan genoeg winkels en restaurants.
Maar klein genoeg om geen echte stad te zijn.
De kinderen krijgen juist les in verkeersveiligheid op het Bolivar plein.
De politie staat er glimlachend bij.
Ik wandel dus wat rond in het stadje op zoek naar een plekje voor een mooie foto zonder electriciteitskabels.
Bewonder de mooie huisjes en tuintjes.
En toch..
Opeens komen er een paar helikopters over die wat rondtoeren en dan toch iets verder aan grond gaan.
Ik zie ook nationale politie uit Pasto en een hele bus soldaten uit Medellin, twee steden hier allebei toch een heel eind vandaan!
Doet mij onmiddellijk denken aan Pijao , waar ik op weg was naar de mirador voor een mooi uitzicht.
En waar het leger eerst was , en alle plantjes aan 't controleren was (op bladluis)??
Medellin, Guatape, Santa Fe de Antioquia, Colombia ,2018.
Medellin is mijn laatste stop op deze reis.
Het historisch centrum , waar ik logeer , is nog steeds overweldigend druk.
Dus maak ik nog een paar dagtrips.
Naar Guatape.
Een dorpje aan een zeer groot stuwmeer dat voor meer dan 30 % van de elektriciteit in Colombia zorgt.
Guatape is een dorpje waar vooral de onderkant van de huizen mooi versierd is.
Er zijn wat toeristen , maar de meeste stranden op een paar km van hier waar je , tegen betaling , op een 1 km hoge rots kan klimmen.
Ik bekijk het dorpje en ga eens lekker eten .
Naar Santa Fe de Antioquia.
Santa Fe was vroeger de hoofdstad van Antioquia voordat Medellin dat werd.
Je komt er via een bijna 6 km lange tunnel en een betoverend mooi landschap waarbij ik mij afvraag waarom ik hier eigenlijk een maand gaan rondrijden ben?
Santa Fe heeft veel mooie witte huizen , mooie kerkjes, mooie pleintjes.
Je kan wel zien dat hier altijd al de upper class gewoond heeft.
Santa Fe is 1000 meter lager dan Medellin , dus het is hier warm , zeer warm, 35 gr.
In het stadje zelf weinig toeristen.
De meeste Colombianen hebben hier ofwel een buitenverblijf met zwembad of komen hier naar 1 van de vele aquaparks.
De rijke buitenrand van Medellin, je moet het eens gezien hebben..
Mijn laatste dag wordt een rustdag, ik blijf in Medellin.
Ik heb nog wat geld over en ga dus shoppen naar Poblado, de rijke binnenring van Medellin..
Na 47 busritten , 6 kabelliften , 10 metroritten en heel wat live uitzendingen op groot scherm van de Mundial ..
Is het tijd om terug naar huis te gaan.
Rest nog een busrit naar de luchthaven hier, een vlucht naar Panama, Amsterdam, Zaventem.
Een trein naar Antwerpen en een bus naar Brasschaat.
Vanaf het station van Chisinau kan je de bus van Eurolines nemen naar zowat overal, ook naar Brussel.
Ik wil nog niet naar huis , maar naar Soroca ,in het noorden van Moldavia.
Chisinau heeft drie busstations.
Het Gara de Nord is amper twee kilometer van mijn hotel, dus ik ga wandelen.
Ik ben net op tijd voor de bus van tien uur.
In het witte 19+1 busje is er wel wifi maar geen airco, dus het is zweten...heel hard zweten...
Ik heb plaatsje nummer 14 en de dame naast mij deelt spontaan haar ijsje met mij.
De criminaliteit op de bus zal dus ook wel meevallen.
We verlaten Chisinau op een 2 keer 3-vaks autoweg.
Later wordt dat een 1,5-1,5 weg , nog later een 1-1 weg.
Alle wegen zijn goed , en blijkbaar gesponsord door de USA.
Het landschap is droog, zeer droog.
De enige waarschuwing die ik vond over Moldavie was trouwens een waarschuwing voor hitte en bosbranden.
Soroca heeft een middeleeuws kasteel, en is mooi gelegen aan de rivier, die de grens vormt met Oekrainie .
In theorie is dit een redelijk groot stadje, maar het is zo rustig hier.
Geen toeristen ,een mooi, schaduwrijk park rond het kasteel , waar je je dag kan doorbrengen van 1 bank naar de andere , en toch in de schaduw kan blijven zitten, met een verfrissend windje door de nabijheid van de rivier.
Ideaal dus voor wie een burn-out heeft.
En toch..
Toevallig is het feest..
Er is een tweedaags middeleeuws spektakel in het kasteel , met ridders die elkaar in kleurrijke kostuums bekampen.
Ook wordt hier de nationale feestdag van Moldavia gevierd met parades, bloemen die neergelegd worden aan de monumenten voor de tweede wereldoorlog, de oorlog in Afganistan ,het monument van de onafhankelijkheid, de oorlog met Transnistrie.
Overal veel officielen en oudstrijders met heel veel medailles.
Soroca is ook Zigeuner hoofdstad van Moldavia, dus ik ga naar hun huizen-kastelen kijken.
De volgende dag is het weer feest.
Vandaag is het de feestdag van de stad Soroca.
Terug optredens , parades, en het middeleeuws feest van gisteren gaat ook gewoon door.
Je kan hier ook met een ferry de rivier over naar Oekraine.
Mijn grensoverschrijdend gedrag begint weer te spelen..
Maar het is hier feest..
En dus vier ik hier op het centraal plein de dorpsdag van Soroca met duizenden mensen...
Ik zit nu vooraan in het busje en heb nu goed zicht op de weg.
Onze chauffeur houdt een tempo aan van 50-70-terug 50.
Ik zie nu ook dat op de nieuw aangelegde weg zowat om de paar honderd meter een maximumsnelheid is geschilderd.
Beide kanten van de weg hebben een andere maximumsnelheid.
Bergop anders dan bergaf, binnenkant van de bocht een andere snelheid dan buitenkant van de bocht.
We komen zonder 1 politiewagen te zien aan in Chisinau en ik ga naar mijn hotel.
Voor het eerst ervaar ik hier dat mijn russisch niet altijd welkom is.
Niet in het hotel, en niet als ik de weg vraag naar het memorial park.
Maar ik ga ook lekker in een cantina soljanka en pelmeni eten.
Volgende dag met de trolleybus naar het Gara de Sud-West.
Daar een busje naar Comrat.
Comrat is de hoofdstad van Chaukasia.
Chaukasia is een deel van Moldavia dat bij het uiteenvallen van de sovjetunie liever bij Rusland was gebleven.
En voor 1 keer hebben ze daar geen oorlog over gevoerd, maar met een referendum beslist.
Het staat nu in de grondwet van Moldavia dat als Moldavia ooit opgaat in zoiets als de Europese Unie, Gaugazia automatisch Russisch gebied wordt.
In het busje is het al duidelijk, er wordt alleen russisch gesproken , de bard op de radio zingt het russisch levenslied, voor zij die er meer dan tien jaar geleden bij waren, zima, zima, zima en kroshka menja zijn nog steeds hits.
Op weg naar Comrat weet onze chauffeur duidelijk ook waar de politie staat..
Het is een mooie rit door golvend landschap met hier en daar een communistisch standbeeld.
In Comrat ben ik terug in Rusland.
Er wordt kvass verkocht, de vele bankjes hebben een blauwe kleur.
Er zijn monumenten voor de 2de WO, de oorlog van Afganistan ,de repressie na WO2, de slachtoffers van de onafhankelijkeid, en het centrale plein met zijn kerk is prachtig.
De hoofdstraat heet weer Ulitsa Lenina, en ja, hij staat er nog steeds!!
Mijn hotelletje is ook weer een russische toestand.
Eerst moet ik wat wachten , drink eerst een koffietje, de sleutel is er nog niet.
Dan blijkt mijn kamertje een appartement te zijn groter dan ik thuis heb, met prive sauna en bubbelbad.
Maar dan werkt de TV niet.
Er moet een masterskaja komen.
Na een paar uur kom ik terug en blijkbaar kon de master de TV niet herstellen.
Ik krijg dan de mooiste kamer van het hotel met airco en terras.
Ik ga een paar keer zeer lekker eten.
Kies voor russische gerechten , en die zijn lekker gekruid en smaken heerlijk.
Het is zeer warm in Comrat, dus ik beperk mij tot bank-zitten en heb heel wat gesprekken met mensen die zich afvragen wat ik hier kom doen.
Buiten de Ulitsa Lenina is er inderdaad niets te zien.
Maar ze hebben hier natuurlijk wel kappers en dus heb ik nu een Gaugazisch kapsel!!
Comrat eindigt zoals het begonnen was...met toestanden.
Ik ga naar het busstation en zeg dat ik een ticket wil voor morgen naar Tiraspol.
De dame achter het loket vraagt, hoe laat wil je de bus nemen?
Ik heb op het grote bord zitten kijken, er zijn maar 4 bussen per dag, dus ik zeg : de bus van 11 uur aub.
'Er is maar 1 bus en die gaat om 8u40' brult de dame.
Dus zeg ik , dan wil ik de bus van 8u40.
De volgende morgen kom ik om 8 uur beneden in mijn hotel en de buitendeur is vast , geen mens te zien.
Ik geraak via de achterdeur en de tuin van de buren op straat.
De winkel naast het hotel gaat net open en de dame daar vertelt me dat het hotel vandaag maar om 9 uur opent omdat er gisteren een trouwfeest was.
Ik ga dus weer door de tuin van de buren naar binnen, leg de sleutel in mijn kamer en schrijf een verklarend briefje.
De weg naar Tiraspol is geen hoofdweg.
De staat van de weg is dus de belangrijkste snelheidsremmer, als je snapt wat ik bedoel.
We hebben een vriendelijke chauffeur, de muziek is eentalig russisch en voor het eerst wordt er gelachen in de bus en zeggen mensen goedemorgen en tot ziens.
Na twee uur zijn we aan de grens van de Pridnestrovian Moldavian Republic.
De Pridnestrovian Moldavian Republic ,is een deel van Moldavia dat zich in 1990 onafhankelijk heeft verklaard.
Als ik het goed begrepen heb wou Moldavia bij het uiteenvallen van de sovjetunie het Moldavisch als enige taal invoeren.
Daar waren ze hier niet mee akkoord en dus hebben ze twee jaar oorlog gevoerd.
Uiteindelijk kwam er een staakt het vuren ,en dat geldt nog steeds.
Er is ondertussen al veel gepraat maar nog niets opgelost.
Internationaal wordt de Pridnestrovian Moldavian Republic door geen enkel land erkend, zelfs door Rusland niet..
Een rare toestand dus..
Voor Moldavia blijft het gebied gewoon Moldavia.
De Pridnestrovian Moldavian Republic heeft een eigen president, een eigen parlement, een eigen munt ,postzegels , en een eigen leger, politie en douane.
Als je naar de Pridnestrovian Moldavian Republic rijdt ,krijg je dus geen uitgangsstempel van Moldavia , maar moet je wel voorbij de douane van de Pridnestrovian Moldavian Republic.
Aan de grens laat ik mijn hotelreservatie zien en krijg een verblijfsvergunning voor vijf dagen.
Tiraspol is de hoofdstad .
Een mooie , rustige stad .
Dankzij Moedertje Rusland zegt iedereen hier.
Die steunen de Pridnestrovian Moldavian Republic , terwijl dat in Moldavia de USA is...niets nieuws onder de zon dus.
Tiraspol heeft een Ulitsa Lenina, een Ulitsa Karl Marx , een Dom Knigi, een Detski Mir, theaters, een botanische tuin,veel monumenten, goed en goedkoop openbaar vervoer...
Tiraspol heeft ook een heerlijke wandelboulevard naast de rivier, een strand op linker- en op rechteroever, een bateau-mouche ,een groot nieuw sportcomplex, verschillende nieuwe supermarkten , een casino , een groot chique hotel Russia en ook zijn deel van zeer dure auto's.
Op 2 september is het hier nationale feestdag.
Om 8 uur s'morgens begint men met het neerleggen van de bloemen aan het monument van de onbekende soldaat.
Elders op de centrale weg is van iedere stad in de Pridnestrovian Moldavian Republic een stand met live muziek , dans en eten.
En de shaslik wordt al op de barbeque gelegd.
Maar eerst nog de parade.
Dit is natuurlijk Moskou niet, maar dankzij de ontspannen sfeer sta ik hier wel op de eerste rij.
Bij het hijsen van de vlag gaat de Russische vlag gelijk omhoog met de Pridnestrovian Moldavian Republic vlag als dank voor de steun.
Daarna alle vlaggen van de steden van de Pridnestrovian Moldavian Republic.
Daarna schouwt een multi-medailles generaal vanuit zijn jeep met chauffeur het voetvolk...
Oeraaaa!!!Oeraaaa!!!Oeraaaa!!!
En dat veel keer!
Uniek om eens mee te maken!
Daarna ga ik overal wat kijken, en krijg dan de mogelijkheid om gratis een begeleide uitstap te maken naar het Fort van Bender.
Met een wit busje en een gids dus eerst een rondrit langs de bezienswaardigheden van Tiraspol en dan naar Bender.
Het fort van Bender is gesticht in 1538 en naar goede traditie is het al in zowat iedereen zijn handen geweest.
Nu mooi gerestaureerd en open voor het publiek.
Terug in Tiraspol haast ik mij voor mijn portie sashlik.
Als ik aan een tafeltje ga zitten brengt men mij spontaan een bodempje Kvint, de plaatselijke cognac.
Te sterk voor mij..
s'Avonds zijn er nog optredens, daarna een zeer mooi vuurwerk , en daarna gaan de optredens gewoon verder..
De volgende dag wil ik naar een klooster in de buurt, maar ik heb geen rok en geen sjaal..
Dus ga ik naar het strand, naar de botanische tuin en maak een rondvaart met de lokale bateau-mouche.
Morgen komt een eind aan dit verhaal.
Dan ga ik een land uit dat niet bestaat , terug een land binnen dat ik niet uit ben geweest.
Krijg daar dan een uitgangsstempel.
Hoop dan dat mijn machineleesbaar paspoort deze keer wel werkt om Fort Europa weer binnen te komen.
Op de vlucht naar Korea serveerde KLM al bibimbap, het exportgerecht van Korea.
Mijn buurman vroeg en kreeg een extra tube spicy saus , die hij liefhebbend met mij deelde.
Ik hou van spicy en heb echt smakelijk gegeten , maar de rest van de vlucht heb ik genoeg lucht geproduceerd om zoals dat heet 99 luftballons in de lucht te krijgen.
Gelukkig alleen maar lucht en geen welriekend parfum..
In Korea moet je voor aankomst een arrival card invullen ,een douaneformulier invullen en je moet aangeven of je in een quarantaine-gebied bent geweest, of in contact geweest bent met reizigers uit Azie, , de golfregio ,Afrika, Zuid Amerika..
Ik vul als beroep employee in en zwijg over mijn werk.
Geld afgehaald aan de bankautomaat voor buitenlandse kaarten, slechts bij de derde lukt het..
In Incheon heb ik een hotel gelegen op het kruispunt van metrolijn 1 van Seoul en metrolijn 1 van Incheon.
Dit metrostation is ook home voor het grootste ondergronds shoppingcenter van Korea.
Druk dus en veeeeeeel uitgangen.
In mijn hotel met 26 verdiepingen,brandnieuw, werkt weer geen enkele van mijn betaalkaarten..
De kamer is perfect , met verwarmde WC, en s'morgens lekker ontbijtbuffet.
De volgende dag met de bus naar Jeonju.
De bus vertrekt stipt en is zeer comfortabel.
In Jeonju ga ik naar de grootste Hanok wijk van Korea.
Zeer toeristisch, heel veel mensen huren hier een traditioneel kostuum en maken dan de rest van de dag foto's.
Ik ben hier zeer populair, hoewel ik geen kostuum gehuurd heb ,wil men toch met mij op de foto.
Mijn hotel hier heeft vloerverwarming en een electrisch verwarmd bed...
En is s' avonds omringd door mannen die in mij de vrouw van hun leven gevonden hebben...
Ik heb nog 1 dag in Jeonju en de dame van het toeristbureau raadt mij aan om naar Gangcheon Park te gaan.
Wat moeilijker met openbaar vervoer, maar ze schrijft wat woorden op een papiertje.
Eerst rij je naar Sunchang en dan toon je dit briefje en je zal er wel geraken...
Ik dus de bus op naar Sunchang en doe dan de truuk met het briefje.
Voor de man achter het loket is het niet duidelijk waar ik naartoe wil.
Maar gelukkig is er een jongeman die begrijpt dat ik naar het park wil.
Blijkbaar zijn de woorden op mijn lijstje bestemmingen waarbij het traject van de bus voorbij het park loopt.
Mijn helper vraagt wat rond en wacht dan tot er een bus komt en rijdt met me mee.
We rijden zo'n 10 km en in dit lokaal busje alleen wat huisvrouwen die met de boodschappen terug op weg naar huis zijn.
Op een kruispunt waar verder niets te zien is maakt de buschauffeur ons duidelijk dat we eruit moeten.
Hier naar rechts en dan nog 3 km wandelen.
Die bestemming op het papiertje was er dus 1 die in de buurt van het park komt.
Enfin , het is goed weer ,dus gaan we op weg en ik probeer te onthouden waar ik uit de bus gestapt ben..
Het is helemaal niet zo ver, en als we aan de parking komen is het zeker dat ik hier niet alleen zal zijn.
Er staan minstens 100 toerbussen..
Er is een toeristische dienst en ik ga voor een plannetje van het park.
Helaas , alleen Koreaans,maar de vriendelijke dame maakt me duidelijk dat ik gewoon de rivier moet volgen.
Eerst is er een tempel , dan een brugje over, dan verder langs de rivier, dan is er een waterval.
Dan terug....totaal 6 km.
Dit park ontvangt jaarlijks 1,2 miljoen bezoekers, waarvan natuurlijk een massa nu de herfstkleuren op hun mooist zijn.
Het is dus weer een soort Koreaanse Kermis, met dit verschil dat men hier blijkbaar vooral komt om gezellig te picknicken.
Ik volg dus de groep en geniet nog maar eens van de mooie kleuren.
Voorbij de tempel, dan over het bruggetje..
En dan is er opeens nog een brug,..de brug ...
Men heeft hier een brug gespannen 50 meter hoog en 75 meter lang...
En ik kan het natuurlijk niet laten..
En eens boven kan je natuurlijk nog hoger naar een mooi uitzichtspunt ,met vogelperspectief van de brug....
Mooi!!
Ik neem me voor...morgen geen trappen!!
Terug in Seoul wil ik wat cultuur .
Ik begin met Jongmyo Shrine, op de Werelderfgoedlijst.
In deze tempel worden de koninklijke voorouders geeerd ,maar bijzonder is dat ook de muziek en rituelen tot op heden bewaard gebleven zijn.
Twee keer per jaar ,in de lente en in de herfst ,worden hier nog steeds dezelfde muziek en rituelen uitgevoerd.
En de goden zijn blijkbaar met mij , want juist vandaag is de tempel dus net als vroeger!!
De combinatie van muziek ,rituelen en kostuums in eeuwenoude gebouwen met als achtergrond de kleurenpracht van nog maar eens een mooi park.....
Je moet maar geluk hebben!!
Vandaag naar Changdeokgung Palace,ook al Werelderfgoed en dat niet alleen omdat het zo mooi is ,maar vooral omdat men bij het ontwerp vertrokken is van de omgeving en daar de paleizen ingepast heeft.
Het wordt beschouwd als het meest Koreaanse Paleis van Korea.
Om het nog wat authentieker te laten lijken is de toegang gratis voor wie het bezoekt in traditionel klederdracht.
De Albanese Maffia , daar heeft iedereen al eens van gehoord, maar waar Albanie nu juist ligt?
Het is een land met een zeer lange geschiedenis.
De Grieken , de Romeinen, de Turken , ze zijn er allemaal geweest.
Na heel wat schuiven met de grenzen voor, tijdens en na de twee wereldoorlogen werd Albanie een communistische staat.
Toen Stalin stierf vonden ze de Sovjetunie niet communistisch genoeg meer.
Ze gooiden de Russen buiten en werden dikke vriendjes met de Chinezen.
Toen Mao er niet meer was gooiden ze ook de Chinezen buiten , want niet communistisch genoeg.
Daarna hadden ze hun eigen Grote Leider Hoxha en verder geen vrienden meer.
Maar zelfs die had het eeuwig leven niet en sindsdien is dat Echte Ware Communisme nogal verwaterd.
Het is een beetje simpel uitgedrukt , maar ik heb natuurlijk niet de pretentie om een geschiedenisboek te schrijven.
Als ik het goed heb is in Albanie momenteel officieel 80% van de bevolking moslim .
Maar wel van een aparte strekking binnen de moslimgemeenschap.
Ik heb eens ergens gelezen dat ze hier een paar honderd jaar geleden belastingsvermindering kregen als ze 'moslim' werden.
Je hoefde daarvoor niet eens naar de moskee te gaan..
Tsja..
Ze hebben dus moskee's , vieren de ramadan en het suikerfeest.
Maar toch hebben ze hun enige internationale luchthaven genoemd naar Moeder Theresa , bij mijn weten toch een katholieke non?
En blijkbaar zijn ook Kerstdag en de geboortedag van Moeder Theresa officiele feestdagen in Albanie.
Trouwens, Moeder Theresa was wel een Albanese , maar leefde in Kosovo, waar meer dan 80 % van de bevolking Albanees is, maar ze was eigenlijk wel geboren in Skopje, wat nu Macedonie is.
Samengevat reis ik dus weer naar het kluwen van de Balkan...
Ik heb me voorgenomen niet aan politiek en niet aan religie te doen..
Maar gewoon eens te gaan zien hoe het daar nu eigenlijk is..
Het begint al goed op de luchthaven.
Na 3 minuten wachten is het al aan mij.
Zoals altijd geef ik mijn paspoort met een klein hartje aan de man van de grenspolitie.
Hij kijkt mij met een grote glimlach aan: eerste keer in Albanie?
Ik zeg ja.
Kom je hier voor Kerstmis?
Ik zeg nog maar eens ja.
Dan wil mijn machineleesbaar paspoort weer niet gelezen worden.
Na een paar keer proberen lukt het toch.
De ambtenaar schuift mijn paspoort terug: Welkom in Albanie !! zegt hij.
En mijn stempel?
Dat geven we niet--Hij zegt iets van Shengen..
Shengen ?? Is Albanie bij Shengen??
Beteuterd sta ik naar mijn paspoort te kijken.
Weer geen stempel.....waar gaat de wereld naartoe?
Verder gaat alles perfect.
Als ik naar de uitgang loop hoor ik slechts een paar keer taxi?, you need taxi?
Ik neem de bus naar het centrum, die zich net als thuis vastrijdt in het verkeer op een vrijdagavond.
Uiteindelijk is het al lang donker als ik uitstap vlakbij het grote centrale plein.
Voor het eindejaar is alles mooi verlicht en er zijn vele kraampjes waar vooral (zeer) grote pinten bier en gluhwein gedronken worden.
De muziek "White-White-Xmas" en "Rudolf the Red Nosed Rendeer"..
Vandaag dus een dagje Tirana.
Tirana is geen wereldstad, de bezienswaardigheden kan je op een dag zien.
Geen toeristen te zien, en ik val hier ook minder op dan in Azie.
Toch vraagt af en toe iemand mij of ik geen hulp nodig heb..
Tirana heeft geen centraal busstation, de bussen naar noord, zuid, oost vertrekken vanop verschillende plaatsen.
Maar dankzij google, het internet en de toeristische dienst weet ik waar ik moet zijn.
Het is een mooie ,rustige zondagochtend en dus maak ik een wandeling in plaats van de stadsbus te nemen.
Ik ben net op tijd voor de bus van 10u en krijg de voorlaatste plaats toegewezen.
Met 20 Albanezen en het griekse, turkse en albanese levenlied dus op weg naar Gjirokaster.
Het is rustig op de bus.
Toch is er 1 dame die niet tevreden is over de haar toebedeelde zetel.
Ze wil vooraan zitten ,op de plaats van de busbegeleider.
Die , en de rest van de bus ,is niet akkoord.
Er wordt hevig gediscuteerd,..uiteindelijk stopt ons busje op de pechstrook.
De chauffeur spreekt de dame toe.
Ik hoef geen Albanees te verstaan om te begrijpen wat hij zegt.
De volgende 5 uur zegt ze niets meer .
De weg is goed ,weinig verkeer.
In de buurt van Tepelena hebben we een sanitaire stop.
Een van die mooie plekjes!
Gjirokaster is een zeer oude stad, gebouwd tegen de helling van een berg.
Volgens de Albanese geschiedschrijver Kadare '''Zijn de huizen zo dicht op elkaar gebouwd en is de helling zo sterk, dat als je valt ,je op het dak van het onderliggende huis terecht komt.Vooral de dronkelappen weten daar van mee te praten"".
Er is ook nog een kasteel, gebruikt door alle veroveraars van de stad, en dat heeft natuurlijk het mooiste uitzicht.
Gjirokaster is ook geboorteplaats van Grote Leider Hoxha.
De eerste dag dat ik hier ben is grijs met af en toe motregen.
Het geeft een speciale mysterieuze sfeer .
Vandaag een stralend mooie zonnige dag..
Gjirokaster toont zich van zijn mooiste kant.
Ik wandel heel de dag door de nauwe straatjes,zonder plannetje,nergens te vinden....
Nog geen 10 andere bezoekers gezien.
Toch heb ik ook hier een hondje dat heel de dag met me mee wandelt.
En een paar keer zegt er een kleine jongen "Merry Christmas" tegen mij ,
En joelt daarna van vreugde dat ik zijn engels verstaan heb.
Als de zon ondergaat en de stad en de omliggende bergen prachtig verkleuren ben ik het eens met Unesco.
Dit stadje verdient een plaatsje op hun lange lijst!!
Van Saranda naar Vlora zijn er slechts 2 bussen per dag.
Er zijn 2 mogelijkheden om naar Vlora te rijden,1 langs de kust en 1 terug naar Gjirokaster en dan verder door het binnenland.
Mijn busje kiest de snelste weg, via Gjirokaster.
Terug de mooie bergpas over .
Onderweg krijg ik nog te horen dat Gjirokaster misschien wel mooi is, maar de mensen daar..
Het zijn voornamelijk joden en die zijn helemaal niet vriendelijk....
De man die dit vertelt heeft naar eigen zeggen vrienden over heel de wereld, alleen in Gjirokaster niet...en de reden daarvan ziin natuurlijk de anderen..
De Caucasus, daar gaan we weer...
Een uurtje later maakt ons busje een stop, geen dorp te zien.
Iedereen de bus uit en ik dus ook.
Er worden hier levende kalkoenen verkocht.
Ik maak eerst nog een grapje..aha, de gelukkige , ontsnapte kalkoenen na Kerstmis.
Blijkt dat men hier voor nieuwjaar ook kalkoen eet.
Een van mijn medereizigers heeft 33 kg kalkoen bij voor zijn zus in Vlora.
33kg?
Tsja, t' is een feest met 10 personen..
In Vlora werd in 1912 de onafhankelijkheid van Albania uitgeroepen.
Maar Vlora werd vooral bekend als de stad waar het protest ontstond tijdens de Piramide Crisis in 1997.
Meer dan 2 miljoen mensen waren toen opeens al hun geld kwijt , de helft van het BNP was opeens weg..
Naar schatting een half miljoen wapens werden gestolen van politie en leger.
En vooral Vlora werd het rovershol.
Albanese en Italiaanse maffia , drugs- en mensensmokkel...
In die tijd waren er hier dus waarschijnlijk meer kalasjnikovs dan hotelkamers..
Van mijn hotel naar de baai van Vlora loop ik langs een brede drukke weg met palmbomen .
En daar sta ik dan.... te kijken...
Het is een zeer grote baai, en kilometers lang zijn er niets dan nieuwbouw appartementen, hotels ,design-cafe's en restaurants...
Allemaal om te mooier.
De terrasjes zitten vol met mensen die een koffie , een borreltje, een cognacje, een biertje drinken.
Ook als het donker wordt blijft de kermis goed draaien, onveilig is hier lang weg.
Vandaag heb ik dus een grote wandeling langs de promenade van Vlora gemaakt, heb het kleine oude centrum bezocht, en ben naar de kapper geweest.
De mensen zijn hier vriendelijk.
Regelmatig wordt mij gevraagd waar ik vandaan kom..
Belgie ...
Bedankt om te antwoorden en om naar Albania te komen..
Behalve dan die ene.
Hij kwam op de bank naast mij zitten , want "hier is betere GSM ontvangst".
Het is zondagmorgen als ik naar het busstation van Neiva wandel.
De 79 km van Ibague, op 1225 m, naar Armenia , op 1483 m, gaat over La Linea, op 3250 m.
Manizales is al jaren top 3 van steden waar het het best wonen is in Colombia.
Vanaf het station van Chisinau kan je de bus van Eurolines nemen naar zowat overal, ook naar Brussel.
Terug naar Chisinau.
Op de vlucht naar Korea serveerde KLM al bibimbap, het exportgerecht van Korea.
Albanie, ik wou er al lang eens naartoe.
