"Maisan" betekent "Paard-Oren-Berg", en dit omdat je de twee kale rotsen die de berg vormen al van heel ver kan zien staan.

Dit park is heel wat minder druk , er zijn maar een paar busjes per dag.

Het infobord op de parking aan de noordkant van de berg is enkel in het Koreaans.

Er zijn wegen op aangeduid in groen , oranje en rood.

Ik kies voor een groen baantje en denk dat dit dus de gemakkelijkste weg zal zijn.

Het baantje blijkt een pad door het bos te zijn en gaat heel steil omhoog.

Soms zijn er zelfs railingen geplaatst om je omhoog te hijsen..

Ik ben helemaal alleen hier en begin te twijfelen of dit wel de makkelijkste weg was?

Volgens mijn zelf getekend mapje is het slechts 2 km naar de tempel, ik besluit dus vol te houden.

Op de top heb ik een schitterend uitzicht op de omgeving.

En twee medewandelaars!

Nu nog 700 meter naar beneden....bijna daar.

Maar bergaf is dus nog wat steiler.

Ik moet mij echt stevig vasthouden aan de railing, die op grijphoogte voor een Koreaan is gemaakt.

Te laag voor mijn rug dus.

Ik ga dus heel voorzichtig en traag naar beneden , stapje voor stapje, en voel nu al dat ik morgen pijn ga hebben.

Denk ondertussen aan die andere baantjes op het plan ,terug naar parking noord of naar parking zuid..

Allebei oranje..

Dat beloofd!!

Uiteindelijk stap ik uit het bos en sta aan de Tapsa Tempel.

Deze tempel heeft zo'n 80 stenen pagodas, allemaal gebouwd door een ietwat vreemde Buddist .

De pagodas zijn tot 15 meter hoog en zijn gebouwd zonder cement...en toch vallen ze niet om.

Hier zijn meer bezoekers, dus dat oranje baantje terug naar parking noord zal wel meevallen?

Het gaat natuurlijk eerst weer omhoog, lang omhoog , maar nu met gewone trappen.

Onderweg is er nog een tempel en op het hoogste punt kan je nog een hike naar de top van de berg maken, ik laat het aan mij voorbij gaan...

Ik drink mijn fles water uit, rust wat, beloof mezelf om morgen geen berg op te klimmen..

En begin dan aan de vele trappen naar beneden..