De corona pandemie is nog niet voorbij, maar we zijn hopelijk op de goede weg.

Meer en meer mensen hebben een vaccin gekregen , ik ook.

Met dank aan de ensemble-2 study van Johnson & Johnson en het ITG.

Reizen was lang niet mogelijk , dus heb ik eindeloos veel wandelingetjes gemaakt in het park van Brasschaat.

De lente de zomer zien worden ,daarna de herfst, de winter en weer de lente.

Mooi ons park , maar na een jaar ben je dus rond.

Dus, volledig gevaccineerd begonnen aan het grot-syndroom te werken.

Zo noemen de wetenschappers het, terug wennen aan sociale contacten, meer mensen zien , en voor mij, reizen.

Rustig begonnen met een dagtrip naar Charlerloi, Brussel, een paar dagtrips naar Luxemburg, eens naar Aken , eens naar Trier.

Dat ging goed , dus tijd om er nog eens uit te vliegen.

Ik was nog nooit in Roemenie, het is niet ver en je mag er zonder test binnen als je gevaccineerd bent.

Ik dus een ticket gekocht naar Bucharest.

Er is hier een beetje oud, er is een beetje nieuw.

Zoals in de meeste voormalige sovjetstaten zijn er brede straten , gigantische gebouwen, veel groen, veel parken en veel bankjes.

Bucharest heeft ook een metro , da's dus handig.

Het is goed weer en de mensen zijn vriendelijk.

Meer moet dat niet zijn!!

Er werd bericht dat er ergens op een markt in China een nieuwe ziekte was uitgebroken.

Tsja,als je weet dat Chinezen de reputatie hebben alles op te eten behalve de poten van de tafel.

En dat ze de wereld record houder zijn van de meest vreemde dingen te eten om onder andere hun viriliteit een boost te geven, zijnde botten van tijgers, schubben van pangolins, ..

Ze zijn ook met heel veel en wonen soms zeer dicht bij elkaar.

Nog een factor om ziektes te krijgen en te verspreiden.

We dachten dus dat dit iets van en voor de chinezen was en keken geinteresseerd toe toen ze steden isoleerden en een ziekenhuis bouwden in 10 dagen.

We lachten erom en maakten grapjes over hoelang het hier duurt om een Lange Wapper of zoiets te bouwen.

Maar terwijl we China volgden bleek opeens het virus in Europa te zijn.

Italie, Spanje,..

We zagen beelden van overstelpte ziekenhuizen en kerken die het aantal doden niet meer konden bijhouden.

En opeens gingen alle grenzen dicht.

Opeens was het virus niet meer ver-van-mijn-bed maar was het overal.

We mochten niks meer, alle winkels gingen dicht, scholen sloten, alleen naar de winkel voor voeding was nog toegelaten.

Iederen bleef braaf binnen en als je al eens buiten ging werd je argwanend bekeken.

Iedereen leek bang om hallo of goedendag te zeggen.

We voelden ons schuldig om naar buiten te gaan.

Ook bij ons in Belgie kregen we ontzettende cijfers te horen.

Gelukkig had ik in deze periode maar 1 vriend die positief getest werd op Covid en die gelukkig hersteld is.

Ondertussen zijn we een paar maanden verder.

De saga van de mondmaskers die onze overheid ons beloofde en die maar niet kwamen is ondertussen voorbij.

De cijfers en statistieken gingen de goede kant op en dus kwamen er versoepelingen.

We mochten terug naar onze winkel naar keuze, ook als die een paar kilometer verder was .

Week na week gingen andere winkels, zwemaden, cinema's weer open.

Het was een prachtig voorjaar en een warme zomer, en we dachten dat het voorbij was, we waren klaar voor back to normal.

Toen kregen we hier in het Antwerpse een 'piekje' in de besmettingen en werd een avondklok ingesteld.

Door mijn job ben ik een 'braaf' kindje dat s' nachts toch nog op weg mag zijn,

De ene avond zag ik nog -alles is voorbij feestjes-- en de volgende avond was alles dicht , geen geluid te horen..

Antwerpen kwam er bovenop, maar daarna gingen in september  de scholen open... en kwamen de reizigers terug.

Cijfers weer omhoog.

In oktober ook nog de kotstudenten.

Die hun bubbel thuis ,in de jeugdvereniging, op de trein en op kot hebben.

Natuurlijk, want je bent maar één keer jong .

Er bovenop hadden we ook nog een regeringswissel.

Waardoor de noodregering geen verstrengingen meer invoerde, en de nieuwe regering rustig de tijd nam om zich in te werken.

En toen begonnen ook nog eens al onze regeringen een eigen beleid te voeren.

Niet goed voor de besmettingscijfers..

De tweede golf werd een pijl.

Daardoor zitten we nu in een soort lockdown die eerst niemand een lockdown wou noemen en die ook nu--nog--geen echte lockdown is.

We zitten in een corona-barometer saga, alhoewel..?

Wat wel duidelijk is ,

This is not the end,

This is not even the beginning of the end.

But , perhaps, is the end of the beginning..

Wordt vervolgd...

Na de rust van Loja vind ik het er vooral druk.

In Loja was geen toerist te zien, hier zijn dan wel geen bussen chinezen , maar toch overal toeristen.

Er zijn ook honderden souvenirwinkeltjes waar je kleurrijke sjaals, mutsen, hoeden, aardewerk kan kopen..

Ik logeer in een zeer mooie possada  en ga nog eens een heerlijke menu ejecutivo eten.

Bij zo'n 'dagschotel' heb je keus tussen 2 soorten soep, tussen zo'n 5 hoofdschotels met vis, vlees of kip, en daarbij krijg je dan ook nog een drankje en een nagerecht.

De porties zijn groot en voedzaam,  in de bergen moet je goed eten , zijn vers klaargemaakt en kosten 2 of 2,5 dollar.

Met een volle maag ziet alles er natuurlijk beter uit.

Hoe meer ik ronddwaal door de straatjes , hoe meer mooie plekjes ik ontdek.

Cuenca heeft ook , op wandelafstand van het centrum ,een archeologische site :Pumapungo, een oude inca stad.

Men heeft de site wat interessanter gemaakt door ook een park aan te leggen met de groenten en planten zoals ze ook gebruikt en gekweekt werden door de inca's.

Het begint te regenen, dus naar het museum ernaast met de archeologische vondsten.

Mooie dingen, die inca's konden er wat van!

In hetzelfde museum is ook het etnografisch museum waar alle etnische groepen van Ecuador aan bod komen.

Van sommige stammen zijn er nog slechts 10.000 mensen over.

Van iedere groep is er duidelijk uitleg over hun geloof , hun kleding en hun feestdagen.

Ik ben het meest onder de indruk van de grote tentoonstelling over de Shuar tribe en hun 'shrunken heads'.

Beneden is er nog een tijdelijke tentoonstelling over India .

Prachtige beelden van de belangrijkste goden ,mooi patchwerk ,een paar zeer oude poorten en muziekinstrumenten.

Het is ondertussen al lang terug droog en zonnig .

Dus ga ik terug naar het centrale plein en geniet van een lekker ijsje.

Overdag zo'n 20 gr , s'nachts wat frisser.

Het is er vergeleken met Guayaquil heerlijk rustig rondwandelen .

De stad is ergens in de 16de eeuw door een spanjaard gesticht en de stadspoort staat er nog altijd.

Ook in het centrum nog veel gebouwen uit die tijd.

En dan is er ook nog het Jipiro park.

Een park waar je met een bootje kan varen , met een treintje kan rijden,met een paard kan gaan rijden, iets eten, drinken.

Speciaal eraan is dat men hier replica's gebouwd heeft van bekende gebouwen.

Zo is er een kopie van de tempel van Palenco, een eifeltoren, een chinese pagode, een Basilius kathedraal, een moskee, een boedistische tempel.

Het zal wel toeval geweest zijn , maar net als ik aan de Big Ben kom begint het te regenen...

Vandaag naar de kapper geweest, nog eens een menu del dia gaan eten, en daarna nog wat rondgewandeld langs de vele pleintjes en kerken.

Mooie kerken ,met veel goud en veel gelovigen, zoals altijd in zuid amerika.

Maar toch , het valt me op dat er vandaag toch wel heel vaak een kerkdienst is.

Om 7-8-9-10-11-12 uur...

En de gelovigen staan tot buiten toe aan te schuiven???

Dan merk ik dat iedereen met een zwart kruisje op zijn voorhoofd rondloopt.

Het is aswoensdag!

Ik was er al eens in 2010 ,achter op een GS Adventure van BMW.

Mijn broer aan het stuur, en ik dus achterop, op de beste plaats, rondkijken en genieten!

Een memorabel ritje was dat .

Helemaal van New York naar Buenos Aires.

Een rit met de A van Avontuur, en de J van Je maakt eens heel wat mee!

Ecuador ligt op de evenaar, dus ik dacht dat het er zeer warm ging zijn.

Maar was ik blij met mijn dikke gekregen fleece toen ik op de evenaarslijn stond!

Het monument waar wij officieel van noord naar zuid en van winter naar zomer reden lag hoog in de bergen en het was er koud .

Het was een land waar we meestal 'in de wolken' reden en we regelmatig terecht kwamen in een hotelletje waar men geen spaans begreep en het internet maar bepaalde uren van de dag werkte.

Tijd om nog eens terug te gaan ..

Ik vlieg met KLM naar Guayaquil .

Het begint al spannend, want het waait in Belgie en dus is 'mogelijk' het treinverkeer verstoord.

Thalys en Shinkansen zijn niet echt synoniemen..

Op Schiphol is het druk,ik ben juist op tijd aan de gate om in te stappen.

Op de vlucht krijgen we 3 keer te eten ,maar er wordt vooral wijn, veel wijn, heel veel wijn  gedronken.

En in deze mondiale wereld kan je het dus meemaken dat je in een nederlands vliegtuig een flesje wijn uit zuid afrika krijgt ,waarop een taxfree bandje van maleisie zit, en dat je dan aan je mongoolse buurman moet vragen om je te helpen het open te maken..

Na nog een korte tussenlanding in Quito zijn we 14 uur later in Guayaquil.

In deze luchthaven moet iedereen onder streng toezicht "zijn voeten vegen" aan een desinfecterende mat om ziektes bij de bananenteelt te voorkomen.

Er staan ook wat grote borden met info over het coronavirus.

Voor een keer heb ik een taxi besteld en ik krijg al direct van mijn knappe chauffeur --met 5 kinderen--een briefing over waar het veilig is en waar niet.

Guayaquil is de grootste havenstad van Ecuador en ligt dus op zeeniveau.

Het is er warm en zwoel dus ga ik wandelen langs de Malecon 2000.

Ik ga ook nog naar Iguana park, naar de wijk Las Penas en beklim de trappen van Cerro Santa Ana.

Daarna koop ik een Metrovia kaart en rij eens naar de busterminal.

De busterminal is zeer groot en zeer druk, op het gelijkvloers zijn de kantoortjes van 112 verschillende busmaatschappijen en komen de bussen aan.

Op het eerste en tweede verdiep vertrekken de bussen.

Natuurlijk zijn er ook veel winkeltjes , en verschillende foodcourts.

Terug in de stad zie ik de carnavalstoet , ze hebben hier beter weer dan in Aalst.

Vorige nacht heeft het geregend, dus was het vandaag nog wat plakkeriger.

Ik dus terug naar de Malecon zoveel mogelijk schaduw opgezocht, en af en toe een shopping mall en museum ,airco kan zalig zijn!!

Yokohama is een havenstad op een half uurtje rijden van Tokyo.

Het is er aangenaam wandelen langs Tokyo bay.

Er is een pretpark, een ijspiste, een landmark tower, de grootste chinese wijk van japan.

Je kan een havenrondvaart maken of vanaf de passagiersterminal genieten van het uitzicht.

Hoewel hier ook zo'n 5 miljoen mensen wonen is het hier veel rustiger en aangemaner dan in Tokyo.

Morgen terug naar huis.

Het zal weer wennen zijn.

Geen shinkansen treinen meer die op tijd rijden , luxueus zijn, met free wifi en verwarmde WC.

Geen hotelkamers meer met slippers, kamerjas, en literflessen shampoo ..

Geen ekiben maaltijden voor op de trein of bestelautomaten aan het restaurant.

Geen winkeltje meer op het perron waar geen personeel aanwezig is , en waar men er dus van uit gaat dat je correct je aankopen scant en die dan ook nog eens correct betaalt.

De supermarkt werkt trouwens op hetzelfde systeem vermits de kassa's niet aan de uitgang staan maar ergens binnenin.

Japan waar er rekening wordt gehouden met de medemens.

Waar de persoon die op de rij voor je zit in de trein ,zich eerst omdraait en vraagt of het niet stoort als hij zijn stoel wat achterover laat leunen.

Waar niemand belt of lawaai maakt op de trein,metro.

Het land waar alles georganiseerd is.

Van het in en uitstappen in de trein tot en met de daklozenopvang.

En wat ik natuurlijk ook weer ga missen is de vriendelijkheid van de japanner.

Je bent hier dus echt welkom als toerist.

Niet alleen zijn er de 'toeristenprijzen' voor de japan railpas..(voor een japanner zou ons tripje zo'n 4 keer duurder zijn).

Maar de houding van de japanners zelf.

Overal werden we vriendelijk geholpen , kwamen ze zelf vragen of ze ons konden helpen.

Lieten ze ons voorgaan.

Hielpen ze ons bij het gebruik van een automaat.

Bedankten en bogen ze voor ons voor alles en nog wat..

En ja, natuurlijk bogen wij met hun mee..

Het is helder weer en dus hebben we een prachtig uitzicht over de immens gote stad.

Daarna rijden we naar het noorden .

Via de Seikan tunnel, een tunnel van 53 km lang en meer dan 200 meter diep naar Hokkaido.

We logeren in Asahikawa , het stadje waar de meeste sneeuw valt in Japan.

De volgende dag maken we een dagtrip naar Wakkanai,

Meer dan 500 km rijden met de trein door een postkaart-mooi landschap.

Wakkanai is the-end-off-the-road van de spoorweg.

In 2014 was ik in Makurazaki, helemaal aan het andere eind van Japan, 3144 km hiervandaan, nog wat ten zuiden van Kagoshima.

Vanuit Wakkanai kan je een ferry nemen naar Korsakov op Sachalinsk-Rusland.

Helaas vaart die enkel in de zomermaanden en bovendien hebben we geen visum.

Het voelt er nog steeds multicultureel aan, voor zover dat mogelijk is in Japan.

Er is een wandelpromenade, een oude chinese wijk, een nieuwe chinese wijk en we zien ook nog een zeer bijzondere tempel waar de Boedha van dienst gedragen wordt door een schildpad.

Verder naar Kagoshima, bekend voor zijn nog zeer actieve vulkaan.

Helaas regent het wat , dus deze keer weinig vulkaan te zien.

We wandelen eens naar de ferryhaven ,daarna naar de shoppingmalls.

Ik koop een muts in de 100 yen shop en we gaan eten in de 100 yen bakkerij.

Zeer lekker en een unieke ervaring!

De volgende dag naar Takamatsu , een stadje op het Shikoku eiland.

Je komt op Shikoku via een zeer lange brug .

Vanuit Takamatsu vertrekken heel veel ferry's naar de omliggende eilanden.

Verder is er ook een mooi kasteel.

Op oudejaarsavond gaan we een curry udon eten en trakteren onszelf daarna op twee taartjes.

Geen vuurwerk hier om middernacht.

De japanners zitten waarschijnlijk in een van de 88 tempels van Shihoku op de dageraad van het nieuwe jaar te wachten?

De volgende morgen naar Tokyo.

We gaan al eens naar het keizerlijk paleis kijken en logeren in de Ginza wijk.

Op 1 januari is bijna alles gesloten, winkelcentra, restaurants , zelfs de meeste musea.

Gelukkig is Tokyo station in volle werking.

Daar is het lang aanschuiven aan de restaurantjes.

Het is hier de gewoonte dat je je op een wachtlijst inschrijft om in het restaurant te gaan.

Daarna heb je dan wat tijd over om nog ergens anders te gaan shoppen.

Wij gaan voor het avontuur van een maaltijd te kopen aan de automaat.

Hierbij kies je een schotel, die betaal je aan de automaat.

Dan krijg je een briefje-betaalbewijs.

Daarmee ga je het restaurant binnen...

Voordeel van dit systeem is dat de kok al je maaltijd kan klaarmaken.

Geen tijdverlies van in het restaurant te kiezen uit het menu, een bestelling te doen, te wachten op de bestelling, afrekenen..

Nee, dit systeem is snel en dat is wat men wil in een station?

Deze keer met mijn broer voor een ritje met de trein.

We hebben een japan rail pass en dus kunnen we onbeperkt met de treinen van Japan Railways rijden.

Voor Herbert is het de eerste keer Japan , dus we gaan voor een toertje langs de 'highlights" van Japan.

We zijn begonnen met Matsumoto , een dorpje in de japanse alpen met een zeer mooi kasteel.

Daarna naar Kanazawa, het 'kleine Kyoto' met zijn geisha  en samourai district en ook een mooi kasteel.

Dan naar Hiroshima waar we natuurlijk eens naar het memorial park geweest zijn  en ik nog maar eens de 'Bell For Peace" geluid heb.

Wie weet brengt het vrede op aarde, je weet maar nooit.

Vanuit Hiroshima hebben we een dagtrip gmaakt naar Miyajima eiland.

Het beroemde shrine stond ingepakt voor renovatie, maar het eiland zelf is mooi genoeg om er eens naartoe te gaan.

Daarna zijn we ook nog even naar Kobe gereden.

Kobe is een zeer gezellig stadje .

Er is een levendige chinatown en de uitgangs- en museumbuurt rond Kobe Tower is zeker de moeite waard.

Alles verloopt hier dus zoals verwacht naar wens.

De japanners zijn nog steeds zeer vriendelijk en behulpzaam.

Het personeel van japan railways maakt onze reis zoveel gemakkelijker.

We genieten van de rust en orde in japan.

We genieten iedere dag van het lekkere eten hier.

En tot hiertoe hebben we zelfs geluk met het weer...

Aangenaam om over te wandelen en om van een bankje te kijken naar de joggers,de vissers en de zee.

Ook een mooi jachthaventje en veel mooie gebouwen en shops in het centrum.

Ik ga s'avond nog eens kijken naar het Martyrs-plein, waar er al 'dagenlang 'geprotesteerd wordt.

Zelfde situatie als deze morgen, een paar tentjes, een paar mensen, 5 keer zoveel soldaten , stil en rustig.

Het is ook goed weer en s'avonds nog een aangename temperatuur.

Ik heb de indruk dat als het hier zou regenen en koud zijn, er geen tentjes zouden staan , en er geen protest zou zijn.

Maar toch : er zijn wat kapot gegooide  vitrines en een aantal straten zijn no-go-zone.

De militairen zijn vriendelijk genoeg, maar ik mag er niet voorbij.

Ook alle museums zijn gesloten , en zelfs bij de Amerikaanse Universiteit van Beirut staat een bordje, vandaag en morgen gesloten..

Twee dagen later staat er een bordje , volgende 3 dagen gesloten voor bezoekers..

Nu werkt mijn triestige blik wel, ik mag het terrein op voor een paar foto's.

Als ik het goed begrepen heb gaat het protest hier over de ongelijke verdeling van de rijkdom en de corruptie..

Ik weet er niet genoeg over , maar bij de 'rijken' ben ik hier zeker niet.

Er wordt mij afgeraden om Beirut te verlaten.

Roadblocks vooral naar het noorden , maar je weet maar nooit.

Dus blijf ik gewoon in Beirut en ga iedere dag een andere wijk verkennen.

Morgen mijn laatste dag hier .

Hopelijk geen roadblock naar de luchthaven..

Desnoods te voet--het is maar 8 km... 

Een woord dat bij de meeste mensen , en ook bij mij, synoniem staat met oorlog en het beeld van een totaal kapot geschoten stad.

Maar ik hoorde ook dat Beirut een mooie wandeldijk heeft en een aangenaam klimaat...

Als ik midden in de nacht aan de paspoortcontrole sta is de eerste vraag die mij gesteld wordt:

Ga je naar Syrie?

Nee, natuurlijk niet!

Ik ga naar Beirut, als toerist.

Wat is mijn job in Belgie?

Er volgt een geanimeerd gesprek en een paar minuten later heb ik  mijn ingangsstempel.

Bij het eerste daglicht wandel ik eens naar buiten en heb direct 'taxichauffeurs' die mij voor een vriendenprijs naar het centrum willen brengen.

70 dollar, 50 dollar, 10 dollar, 20 dollar..

Er zijn geen officiele taxi's,geen bussen  en bovendien zijn er betogingen in het centrum..

Ik wandel terug naar binnen , ga wat geld wisselen en stap dan op niveau vertrek weer buiten.

Ik heb ergens gelezen dat er wel minibusjes zijn voor het personeel, dus zwaai ik naar het eerste oude busje dat er aan komt.

Ik leg uit waar ik ongeveer moet zijn en mag mee.

Met 8 in een busje , een stuk veiliger dan alleen in een 'taxi' en ik betaal in Libanese Pond.

10 minuten later ben ik in het centrum.

Het is nog veel te vroeg voor mijn hotel , dus wandel ik al eens door de binnenstad.

Op het plein waar de protesten doorgaan staan er een paar tentjes, maar om 7 uur s'morgens zijn er nog geen betogers te zien.

Ik ga een stadsplattegrond halen in een duur hotel aan de jachthaven en maak dan nog een lange wandeling langs de zee.

Het water van Jalal-Abad kan 33 ziekten genezen waaronder lepra....en geloof kan bergen verzetten.

Het sanatorium is nog steeds open en het water wordt nog steeds verkocht.

Verder is Jalal-Abad een rustig stadje waar verder niets te zien is.

In Uzbekistan heb ik gelogeerd in een kamer waar een bordje hing om de richting aan te geven van de Kaaba-steen in Saoudi-Arabie.

Ik dacht eerst dat het de nooduitgang aangaf, maar nee, er was zelfs een bidmatje voorzien in de kamer.

Zo hadden ooit in mijn kamertje --in Taiwan denk ik-- de steunbalken een aparte kleur.

Kwestie van veilig te kunnen schuilen in geval van een zware aardbeving.

Hier in Kirgistan heb ik het genoegen nog eens in een echt Sovjet hotel te logeren.

Hotel gelegen op de Leninstraat, kamer uitzicht op het belangrijkste plein.

Hotel vermeld op ieder busje dat hier rondrijdt

Hotel helemaal in sovjetblauw.

Beneden een madam administrator die mij sympathiek vindt ,EN, recht tegenover mijn kamertje waakt een dezoernaja !

Ieder zijn geloof , maar mij kan hier dus niets gebeuren!

Ik maak een daguitstap naar Kotsjor-Ata.

Waarom?Er reden veel bussen naartoe.

Buiten een Lenin standbeeld en een monument van de 2de wereldoorlog is er niets te zien.

Het is een zeer klein dorpje, waar blijkbaar wel iedereen in het bad van de gratis Mercedes gevallen is.

Behalve die ene--op is op--die moest tevreden zijn met een Bentley.

De volgende dag rij ik eerst naar Bazar Korgon en stap daar over naar Arslanbop.

Het wordt een zeer mooie rit en ik stap uit op 1600 meter hoogte .

Arslanbop was 1 van die bestemmingen in het grote boek waaruit men in de sovjetunie een bestemming kon kiezen voor de jaarlijkse vakantie.

De turbaza en de kermis staan er nog  met nog altijd het fantastische uitzicht.

De vinger leggen op 'het mooiste-plekje' is natuurlijk hopeloos..

Maar helemaal alleen met Moeder Natuur--het heeft iets!!

Voor mij is het maar een kort ritje , maar zij die een ticket verder weg , of meerdere tickets willen , staan in de rij met een plastic zakje.

Inderdaad vol geld.

Ik had wat veel geld gewisseld, dus ook ik met een plastic zakje naar de bank.

Daar durfde ik natuurlijk niet te vragen of ik een foto mocht nemen, maar dat beeld van de zakken geld die achter de twee dames uitgestort werden...tsjonge!!

Op de ochtend van mijn vertrek werkt de printer in het hotel niet, dus krijg ik nog een handgeschreven registratie.

Ik neem afscheid en beloof om nog eens terug te komen.

Dan wandel ik naar het station..een mooi station met een mooie fontein...foto!

Er is een groep in traditionele kledij  en je raadt het ondertussen al..ik moet mee op de foto.

Zij zijn hier al voor het festival van binnen een paar dagen.

Er is ook een TV ploeg, en ik moet een interview geven.

Veerle dus op Fergana TV..

De trein is op tijd, proper , heeft airco en TV.

Anderhalf uur later ben in Andijon.

Van Andijon heb ik geen plannetje en de enige informatie is dat er hier in 2005 een bloedbad heeft plaats gehad , rebellen tegen dictator of dictator tegen terroristen, slachtoffers tussen 150 en 1000 afhankelijk van de bron.

Volgens mijn boek ligt zelfs het woord 'Andijon' gevoelig, laat staan dat je er zou naartoe gaan.

Ik was er dus wel een namiddag en ik kan jullie uit eerste hand vertellen dat het een zeer mooie moderne stad is, waar veel terrasjes en winkelcentra zijn.

Ze hebben heel wat oud-mooi en zijn zoals overal in Uzbekistan aan het bouwen .

Als ik s'avonds in een winkelcentrum ben is men in een klein winkeltje aan het sluiten.

De uitdrukking "de kas maken" krijgt een andere betekenis nadat je de kar vol geld gezien hebt..

s'Morgens een vroege bus naar Dostyk, de grens.

Zoals altijd een gesprekspartner, deze keer een jongedame die studeert in Osh, zij 'doet' deze grens iedere week.

Ik moet zeker nog eens terugkomen naar Andijon, er is zoveel meer te zien en zij zal mijn gids zijn.

Ze geeft mij --oude gewoonte--een geldbriefje als aandenken met haar handtekening erop.

Ik draai het om en daar staat een andere handtekening..ik vraag--van je oud lief?

Als we uitstappen betaald ze ook nog mijn busticket, gastvrijheid...en kom nog eens terug..

De grens gaat weer verbazend vlot en dit keer aan de grens van Kirgistan moet ik weer voorgaan, zelfs al staan er maar 2 anderen voor mij..

Ik heb nog wat Uzbeeks geld te wisselen en mijn vriendinnetje ook.

Ik ga naar hetzelfde loketje waar ik vorige week geweest ben, mijn vriendin wisselt hier ook altijd.

De man herkent mij -natuurlijk? eenzelfde T-shirt heeft zo zijn voordelen.

Ik wissel mijn Uzbeekse sum en 70 dollar en vraag hem waarom ik hier maar een dikke 4000 Som krijg...weet hij wel hoeveel ik hiervoor in Uzbekistan zou krijgen?

Hij begrijpt de joke.

Wat een relaxte grensovergang!

Ik wandel mijn 10 minuten naar het busstation en neem de bus naar Jalalabad.

Mooie muziek waarvan ik vooral het woord Uzbekistan onthoud en mooie kostuums.

s'Avonds geen vuurwerk , dat hebben ze blijkbaar een paar dagen geleden al gedaan?

Rare kerels daar in Fergana!

Ik neem de bus naar Kokand.

Kokand was vroeger een belangrijke stad met veel moskeeen en medressas.

Na Buxara de mooiste stad.

Helaas , omdat ze hier zo traditioneel moslim wilden zijn, met zelfs een moslimstaat binnen de sovjetunie, werden door de communisten zowat alle moskeeen en medressas vernield.

Ook van de vorige  Grote Leider hier, moesten de meeste gebedsplaatsen dicht.

Nu zijn ze wel weer open , sommige mogen zelfs 1 keer per dag muziek maken.

Het geluid is in tegenstelling  met andere moslimlanden niet het geluid van een mislukte doe-het-zelver, aiaiaiaaaaaaaaaaaaaaai!

Het is ai-ai-ai en dan volgt er een hele tekst..in het Uzbeeks, misschien --het is tijd om te stoppen met werken en te gaan eten??

De alcoshops zijn hier in ieder geval ook, en dit is een universiteitsstad, de jeugd draagt bijna geen hoofddoek.

In Kokand is er binnen een paar dagen een groot kunstfestival, men verwacht ongeveer 10.000 toeristen.

Daardoor is men overal bezig met het restaureren van gebouwen , het aanplanten van hoeveel? eenjarige bloementjes langs iedere meter weg van de stad. 

Bovenop de 'gewone' housingboom die de Staat hier organiseert.

De Staat wil dat iedere Uzbeek zijn eigen groot huis heeft, gedaan met huren.

En dus bouwt de Staat mooie huizen die de Uzbeek met een 'modaal' inkomen makkelijk in 20 jaar aan de Staat kan betalen.

Geen krediet via de bank dus.

Toen ik hier in 2009 voor het eerst was , was er 1 fabriek van Daewoo en had iedereen een Daewoo.

Nu is er ook een fabriek van Chevrolet, en rijdt iedereen met een Chevrolet.

Toen op propaan , nu ook veel op metaan.

De sukkels die nog een moskvisch op benzine hebben betalen toch al bijna een 1/2 euro per liter.

De mensen hier in Kokand zijn extreem vriendelijk.

Iedereen zegt me gedag en vraagt van waar ik ben.

De enige keer wanneer je hier enigszins meewarig bekeken wordt is wanneer je zegt dat je geen brood bij je maaltijd wil.

Ik heb me dus geintegreerd en eet dus braaf hun trouwens zeer lekker brood.

Het is hier iets minder warm dan in Fergana, dus ik ga wandelen door de stad.

Moeilijk, want mijn plannetje is verouderd, op grote wegen staan geen straatnaambordjes en de kleine hebben wel bordjes maar staan niet op  mijn kaartje.

Behalve het paleis van de Khan , dat makkelijk te vinden is,ga ik dus op zoek naar medressas en moskeeen, en ik ben er overal welkom.

Ik krijg een gratis uitleg in het russisch , word uitgenodigd om iets te komen eten, krijg al een preview van het kunstfestival.

En aan 1 moskee komt er een jongetje naar me toe.

Hij heeft een egeltje.

Hij probeert het egeltje te aaien.

Ik leg hem uit dat je een egeltje wel kan tam maken , maar anders en met wat geduld.

Ik mag zijn egeltje zelfs even vastnemen...

Kokand, een van die stadjes waar je niet graag vertrekt!