Ik was het bijna
vergeten, 21 juli nationale feestdag en dus geen werkdag.
Als je gepensioneerd
bent vergeet je soms welke dag het is. Bijna elke dag word ik wakker met in
gedachte: welke dag is het vandaag, zaterdag, zondag, weekdag
De laatste dagen, weken
waren wel hectisch, dus besloten mijn echtgenote en ik om nog eens te
profiteren, een uitstap naar Maasmechelen Village op solden jacht. Nog enkele
koopjes kunnen doen en s middags heerlijk genoten van de Italiaanse keuken. Tot
grote spijt rond 15.00 u richting Hasselt ziekenhuis vor mijn moeder. Maar ondanks
alles ligt ze me toch aan het hart en wil ik het dagelijks bezoek niet missen.
Om 15.50u worden we
verwacht in het Jessa ziekenhuis voor de laatste inentingen, o.a. gele koorts,
buiktyfus en rabiës, voor onze
familiereis naar Ethiopië in november.
Hopelijk ondervinden we
geen bijwerkingen hiervan, want donderdagavond vertrekken we richting kust voor
een trouwreportage op zaterdag 25/07/2015.
En voor mij is het
belangrijk dat Oma haar toestand stabiel blijft, anders zal ik zeker niet
meegaan.
Ook al is de relatie
met mijn moeder niet altijd optimaal, ze is en blijft toch mijn moeder.
Bij aankomst wist ze
dadelijk te vertellen dat ze ALLEEN naar de badkamer kon stappen.
Een hele vooruitgang
uiteraard.
Maar als je mij kent,
ik zag alweer een addertje in het gras.
En inderdaad, ze vroeg
wanneer ze naar huis mocht.
Ik zei dat ze normaal
gezien binnen een paar weken voor een proefperiode van 2 maanden naar het
rusthuis mocht gaan om te revalideren. Daar heeft ze haar akkoord ook voor
gegeven.
Haar probleem is: haar
zus is terug thuis. Oma vroeg: kan tante Alice ook niet naar het rusthuis
komen?.
Maar zo werkt het wel
niet. Ik denk niet dat ze dit doorheeft.
Voor het bezoek aan Oma
nog eventjes langs geweest bij haar zus, mijn tante Alice.
Ze zag er goed uit,
maar nog een beetje slapjes.
Volgende week ga ik
zeker nog eens langs bij haar. Ze mist haar zus wel, maar ik heb al eerder
ontdekt dat ze soms liever alleen is, zonder het dominante van Oma en dat
begrijp ik volkomen.
Tante Alice; bedankt om
die dominantie al die jaren verdragen te hebben. Het is pas mij nu pas
doorgedrongen.
Jij bent een supertante
voor mij en ik hoop van ganser harte dat het nog jaren goed gaat met jou.
In het mate van het
mogelijke zal ik je regelmatig komen bezoeken en ik nee je alvast mee voor een
gezellig kopje koffie in je vroegere brasserie het Borrelhuis. Dat ben ik je
verplicht, nadat je alles voor mijn moeder hebt gedaan en ook moeten aanvaarden.
De laatste tijd was
mijn zicht niet meer zo goed. Bij controle in juni ll. werd er dan ook cataract
vastgesteld. In die mate zelfs dat de dokter voorstelde om er dringend iets aan
te laten doen.
De operatiedatum werd
toen vastgelegd voor vandaag.
Om 07.15 u afspraak op
de dag hospitalisatie van AZ Vesalius.in Bilzen.
De operatie heeft
maximum 15 minuten geduurd en ik heb er niets van gevoeld.
Twee uurtjes later was
ik alweer thuis.
Tot nu toe voel ik nog
geen pijn, alleen zie ik nog niet zo goed, maar dat komt door de zalf en de
schelp die erop zit ter bescherming.
In november maken we samen met de
familie een rondreis in Ethiopië, om er aldaar de roods van ons Ethiopisch
kleinkind te ontdekken.
Het word een groep van 9
personen: kleindochter Rewina, haar mama
en papa, haar 2 peters, haar oma en opa en wij Moeke en Vake.
Vandaag heeft onze schoonzoon een
bijeenkomst gepland samen met de reisleider over wat we zoal mogen verwachten
van de rondreis. De uitleg werd gegeven in een Ethiopisch restaurant in
Antwerpen.
Natuurlijk kon een Ethiopische maaltijd niet ontbreken.
Eerst een lekker aperitiefje.
Dan het hoofdgerecht. Per 4 personen
eten uit één grote schotel. Geen mes, vork of lepel, maar met de handen. Je krijg er een soort
pannenkoek bij en dan moet je het voedsel opnemen met een stuk pannenkoek. Dat was
wel wat vreemd, maar het eten was superlekker.
Achteraf nog een sterk tasje koffie,
die ter plaatse gebrand was.
Na onze laatste rit van
de vierdaagse fietstocht vlug nog wat iets gedronken en van een lekkere
dame-blanche genoten te hebben weer onmiddellijk naar huis. Vlug douchen en
weer richting Hasselt naar mijn mama.
Nog steeds hetzelfde.
Nog geen uitslag van de onderzoeken.
Nu hebben mijn
schoonzus en ik wel een afspraak gemaakt met de behandelende geneesheer,
dinsdag om 16.15u. Benieuwd hoe dit zal aflopen!
Toch nogmaals
ingeschreven voor de 40 km, alhoewel ik al weet dat het moeilijk gaat worden,
richting Haspengouw.
Het weer viel super
mee. Beetje fris bij het vertrek om 9.00 u, maar later een aangename
temperatuur. Ik had mij er wel op voorzien. Begonnen met kledij in 4 lagen (
topje, T-shirt zonder mouwen, T-shirt met mouwen en windjack). Geleidelijk een
item uitgespeeld en tegen de middag in mijn topje verder gefietst.
Vandaag was het
heerlijk fietsen, een mooi parcours, en een tweetal keer een super daling waar
ik altijd moest remmen omdat ik bang ben om te vallen.
Maar je weet, na een
afdaling komt er ook steeds weer een helling en één keer ben toch moeten
afstappen omdat ik het te laat had gezien.
Eens boven wachtte er
ons nog een verrassing: uitleg over de nieuwe Neanderthalersite, officieel
sinds enkele weken geopend[JA1]. Prima gids.
En zo is het weer
voorbij. k Had nooit gedacht dat ik dit zou kunnen.
t Is triestig om te
zien. Ze plaatsen haar nu vanaf s morgens in de zetel met een tablet ervoor
zodat ze niet meer kan opstaan en dat blijft zo tot s avonds rond 10.00 u.
Ik zou het niet kunnen,
k zou de boel afbreken, maar als je geen kracht meer hebt???
Na 2 dagen nog altijd
geen uitslag van het hartonderzoek.
Weer ingeschreven voor
de 40 km - Mergelland - Maastricht.
In Maastricht centrum
was het wel goed opletten. We hadden een groepje van 6 en toch nog een paar
keer fout gereden. Maar dat vond ik niet erg, het verkeer was er niet druk.
Vandaag was het weer
ook wisselvallig en halverwege doken er donkere wolken op. Juist op tijd aan
een controlepost en de hemelsluizen gingen open. Een uur hebben we gewacht en
toen was de regenbui over. Vertrek dan voor de tweede helft van het parcours.
Geen regen meer gehad,
maar de wind langs de Maas en op de verkavelingswegen was wel enorm. Gelukkig was
de weg min of meer plat.
Bij aankomst was het
resultaat weer 47,50 km.
Vandaag had ik wel last
van mijn quadriceps, maar dat is een gezonde pijn.
Blij dat we goed en wel
aangekomen waren.
Morgen de laatste rit
en daar ben ik tocht een beetje bang voor. Richting Haspengouw en dat betekent
veel bergop en bergaf.
Na het fietsen onmiddellijk
naar huis, douchen en richting Hasselt naar mijn mama.
Geen goed nieuws bij aankomst.
Oma was s nachts gevallen: weeral gewond aan haar benen en op haar achterhoofd
gevallen, 4 draadjes. Het lijkt voor ons misschien miniem, maar geloof me, voor
haar is dat veel.
Vragen naar hoe,
wanneer en waar? Niemand van de verpleging kon me daar een antwoord op geven.
Is er dan geen communicatie tussen nacht- en dag personeel?
Morgen probeer ik een
afspraak te maken met de dokter die haar behandeld.
Start fietsen om 9.00
u. Te vroeg ter plaatse, maar ze kenden ons al.
Ingeschreven voor de 40
km - richting Eisden.
Knooppunt 60 verkeerd
ingeschat en dus 5 km verkeerd gefietst.
s Middags kwam plots
een hevige wind opsteken en dat was natuurlijk vechten tegen die wind, langs de
Maas, maar we hebben het gehaald. De laatste kilometers toch nog moeten stoppen
om onze regenjas aan te trekken voor een kortstondige regenbui.
Na 50 km waren we terug
aan de startplaats.
We hebben het weer
gehaald en morgen gaat de fietstocht richting Nederland..
Vriendin Clairke was om
08.15u thuis om samen te vertrekken
richting Lanaken voor de eerste rit van de fietsvierdaagse, georganiseerd in
het kader van 20 jaar fietsparadijs Limburg.
Keuze uit 3 routes: 25 -
40 of 60 km. We hebben gekozen voor de 40 km: De Kempen en het Nationale Park.
Uiteindelijk was het
toch nog 46 km.
Het was leuk, en met de
nodige tussenstops is het gelukt.
Deze avond nog op ziekenhuisbezoek geweest bij Oma.
Ze had vorige nacht niet goed geslapen en het eten had haar ook niet
gesmaakt.
Weer een aantal onderzoeken.
En de sociale dienst van het ziekenhuis zit ook al dagen te pushen voor
de toekomst. Maar Oma kan niet stappen, heeft geen kracht meer, ze kan zelfs
haat boterham niet meer smeren.
Toch krijgt ze een score van 25/30 waardoor ze zogezegd nog te goed
is voor een bejaardentehuis. Oma is 87 jaar. Moet je dan halfdood zijn
om in het bejaardentehuis te geraken?
Waar zijn ze (ons land, regering,... mee bezig? Jaarlijks betalen voor
de zorgkas en als het dan nodig is: NIETS!
Vanavond weer eens met een ongerust gevoel gaan slapen.
Een hectische dag, van
deze morgen 10.30 u onderweg.
Om 11.00u afspraak
Bodystyling (6 weken niet geweest en alweer in gewicht toegenomen, de moed
zinkt me soms in de schoenen).
Dan richting Diepenbeek
voor de medicatie van Hilaire in de apotheek van onze dochter Inge.
Geld afhalen bij de
bank voor Oma.
Naar Hasselt, de
serviceflat van Oma om de frigo leeg te maken.
Daar het telefoonnummer
van de kapster opzoeken en de afspraak voor vrijdag te annuleren, maar het is
maandag ende kappers werken dan niet, dus morgen zeker niet vergeten om dit te
doen.
Ondertussen 14.30u en
richting Hasselt; Jessa Ziekenhuis, Oma bezoeken.
Na een kwartier kwamen
ze Oma halen voor een onderzoek van de halsslagaders.
Afspraak met de sociale
assistent hoe het is en hoe verder moet
Het onderzoek heeft
uiteindelijk bijna 2u geduurd (het waren uiteindelijk wel 3 onderzoeken i.p.v. één), waarom kunnen ze dat niet
rechtstreeks en onmiddellijk zeggen?
Nadien richting
Salvator Ziekenhuis waar tante Alice (de zus van Oma) opgenomen is.
Met een bang hartje,
want zondag zag ze er helemaal niet goed uit, ze heeft me niet herkend voor de
opname in de ambulance.
Wonder boven wonder zag
tante er goed uit. En opgelucht dat ik was.
Terug huiswaarts,
richting Tongeren. Met een ommetje richting Mal, waar mijn vriendin woont.
Ze voelde zich gisteren
niet goed en zou vandaag naar de dokter gaan.
2 smsjes gestuurd,
maar geen reactie, dat was ik niet gewoon.
Alles was OK, gelukkig.
Morgen begint onze 4-daagse
fietstocht in en rond Lanaken. k Weet niet of ik er zal gaan van genieten met
al die toestanden met Oma.
one2more
