Vriendin Clairke was om
08.15u thuis om samen te vertrekken
richting Lanaken voor de eerste rit van de fietsvierdaagse, georganiseerd in
het kader van 20 jaar fietsparadijs Limburg.
Keuze uit 3 routes: 25 -
40 of 60 km. We hebben gekozen voor de 40 km: De Kempen en het Nationale Park.
Uiteindelijk was het
toch nog 46 km.
Het was leuk, en met de
nodige tussenstops is het gelukt.
Deze avond nog op ziekenhuisbezoek geweest bij Oma.
Ze had vorige nacht niet goed geslapen en het eten had haar ook niet
gesmaakt.
Weer een aantal onderzoeken.
En de sociale dienst van het ziekenhuis zit ook al dagen te pushen voor
de toekomst. Maar Oma kan niet stappen, heeft geen kracht meer, ze kan zelfs
haat boterham niet meer smeren.
Toch krijgt ze een score van 25/30 waardoor ze zogezegd nog te goed
is voor een bejaardentehuis. Oma is 87 jaar. Moet je dan halfdood zijn
om in het bejaardentehuis te geraken?
Waar zijn ze (ons land, regering,... mee bezig? Jaarlijks betalen voor
de zorgkas en als het dan nodig is: NIETS!
Vanavond weer eens met een ongerust gevoel gaan slapen.
Een hectische dag, van
deze morgen 10.30 u onderweg.
Om 11.00u afspraak
Bodystyling (6 weken niet geweest en alweer in gewicht toegenomen, de moed
zinkt me soms in de schoenen).
Dan richting Diepenbeek
voor de medicatie van Hilaire in de apotheek van onze dochter Inge.
Geld afhalen bij de
bank voor Oma.
Naar Hasselt, de
serviceflat van Oma om de frigo leeg te maken.
Daar het telefoonnummer
van de kapster opzoeken en de afspraak voor vrijdag te annuleren, maar het is
maandag ende kappers werken dan niet, dus morgen zeker niet vergeten om dit te
doen.
Ondertussen 14.30u en
richting Hasselt; Jessa Ziekenhuis, Oma bezoeken.
Na een kwartier kwamen
ze Oma halen voor een onderzoek van de halsslagaders.
Afspraak met de sociale
assistent hoe het is en hoe verder moet
Het onderzoek heeft
uiteindelijk bijna 2u geduurd (het waren uiteindelijk wel 3 onderzoeken i.p.v. één), waarom kunnen ze dat niet
rechtstreeks en onmiddellijk zeggen?
Nadien richting
Salvator Ziekenhuis waar tante Alice (de zus van Oma) opgenomen is.
Met een bang hartje,
want zondag zag ze er helemaal niet goed uit, ze heeft me niet herkend voor de
opname in de ambulance.
Wonder boven wonder zag
tante er goed uit. En opgelucht dat ik was.
Terug huiswaarts,
richting Tongeren. Met een ommetje richting Mal, waar mijn vriendin woont.
Ze voelde zich gisteren
niet goed en zou vandaag naar de dokter gaan.
2 smsjes gestuurd,
maar geen reactie, dat was ik niet gewoon.
Alles was OK, gelukkig.
Morgen begint onze 4-daagse
fietstocht in en rond Lanaken. k Weet niet of ik er zal gaan van genieten met
al die toestanden met Oma.
Gisteren een lange dag
geweest met de trouwreportage.
Bloedheet, maar het was
al bij al toch nog meegevallen.
In het vooruitzicht van
de fietsvierdaagse in Lanaken van volgende dinsdag tot en met vrijdag hadden we
ons voorgenomen om in de voormiddag nog een ritje te maken.
Het heeft niet mogen
zijn.
Om 02.00u in bed en om
09.00u telefoon en die vroege telefoontjes voorspellen meestal niet veel goeds.
Inderdaad, geen goed
nieuws. Mijn mama is weer eens gevallen. De verpleegster heeft haar deze morgen
gevonden in de keuken, liggend in bloed en nog meer
Ze heeft daar ocharmen
vanaf 18.00 u s avonds en de hele nacht gelegen en kon niet meer recht en dus
ook haar zus (buurvrouw) niet bereiken. De ambulance gebeld en onmiddellijk
naar spoed. Gelukkig niets gebroken, want haar schouder deed pijn, maar dat
kwam dan waarschijnlijk doordat ze daar de hele nacht daarop heeft gelegen.
Dadelijk mijn schoonzus
opgebeld, die woont maar enkele kilometers van haar, en zij heeft mama Oma
dan opgevangen in het ziekenhuis.
Wat ben ik blij met zon schoonzus, het is er één uit de
duizend.
Dan ben Ik ook richting
Hasselt vertrokken.
Oma was verward, ik
verstond haar niet goed en ze zag weer bont en blauw.
De onderzoeken van
hart, longen en de schouder waren goed, gelukkig niets gebroken.
Maar het rare is dat
haar zus niets gehoord heeft op dat uur 18.00u s avonds?
Na het avondeten gaan
ze altijd samen TV kijken in de gemeenschappelijke zaal van hun serviceflat.
Wat was er gebeurd?
Haar zus, mijn tante, voelde zich s avonds ook niet goed en is gaan rusten op
bed, maar door de warmte was ze helemaal gedehydrateerd, waardoor ze geen besef
meer had en ook niet meer kon bewegen.
De conciërge is dan de
deur komen openen en ze hebben haar gevonden op bed en met koorts.
De verpleegster (wat
zouden we zonder haar zijn) heeft dan weer de ambulance gebeld. En geloof me,
twee geliefden op één dag, het doet pijn.
Ik heb tante Alice nog
gezien voor ze met de ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. Ze zag er
absoluut niet goed uit. Tanteke, hou vol.
Vandaag was er ook een atletiekmeeting
voor de jongsten, benjamins-pupils-miniemen en ik had mij opgegeven om te
helpen. Dat zou dus niet lukken, maar een lieve echtgenote hebben is fijn, hij
heeft mijn taak aan de inkom overgenomen tot 02.00u.(dank liefste, wat zou ik
zonder jou zijn).
Schoonzusje bleef bij Oma
en ik naar de serviceflat om wat spullen op te halen. Wat heb ik moeten zoen om
alles te vinden.
Om 13.45u was ik op
post op de atletiekmeeting om mijn taak af te maken zodat manlief de micro
(uitslagen, enz. ) kon doen.
Meestal blijf ik tot het
laatst, maar vandaag ben ik het afgestapt om 17.30u om nog eens bij Oma langs
te gaan.
Ze was beter, maar .
Ik weet het niet, als
ze na een paar dagen ontslagen word uit het ziekenhuis? Kan ze zich alleen behelpen?
Onze kleindochter is op
balletkamp geweest, weliswaar maar 2 dagen, maar voor de eerste maal slapen in
groep, een nieuwe uitdaging. Benieuwd hoe het is verlopen. Namiddag om 16.00u zijn
we haar gaan ophalen in Godsheide en deze nacht blijft ze bij ons, Moeke en
Vake, overnachten.
Spijtig dat het maar
voor één nacht is. Zaterdagmorgen om 8.30u komen haar mama en papa haar al
ophalen, want Hilaire heeft een trouwreportage.
Waarom vallen de
mooiste momenten toch steeds samen? t Is zo iets als de wet van Murphy.
Wegens de warmte hebben
mijn vriendin en ik besloten om s morgens te trainen.
Afspraak op de Motten
om 09.00u, maar het was toch al zeer warm.
Desondanks hebben we
onze 6 rondes afgelegd en een betere tijd dan maandag (ronde 5 hadden we
afgesproken om een versnelling in te lassen) en zo was het eindresultaat 50 seconden
beter. SUPER!
Het jaarlijkse
ledenfeest van de liberale vrouwen heeft dit plaatsgevonden in Blankenberge.
Vertrek met de bus in
Hasselt om 07.00u.
Wat we natuurlijk al
wisten, file tussen Wetteren en Drongen wegens wegenwerken en een groot
accident om 06.0u s morgens
Dus via Antwerpen naar
Blankenberge, ook geen oplossing, want in Mechelen was een zwaar accident
gebeurd.
Onze buschauffeur was
zeer alert en nam onmiddellijk een alternatieve route via de E17. Het was wel
een beetje omweg, maar we waren maar 10 minuutjes te laat op de afspraak van
het nationale ledenfeest, dat plaatsvond in de zalen op de pier van
Blankenberge. (uiteindelijk waren we nog niet de laatste, die van
Vlaams-Brabant hebben er maar liefst 4 uren over gedaan).
Vriendelijke, degelijke
ontvangst met een lekkere koel fruitsapje en heerlijke koffie met
mini-ontbijtkoeken à volonté. Spijtig dat de zaal niet optimaal was. Doordat we
bijna als laatste aangekomen waren, hadden we een niet zo goede plaats en
konden we bijna niets horen van het gesprek van de nationale voorzitster.
Nadien vrije keuze,
museumbezoek of winkelen. Museums interesseren me niet altijd, dus na een licht
hapje de winkelstraten doorkruisen.
Je wilt in die korte
tijdspanne zoveel als mogelijk zien en met een temperatuur van + 30
graden, je kan het al raden: ZERE VOETEN. Gelukkig vond ik nog een mooi paar
teensliffers en ook nog in solden, een meevaller dus.
Om 17.00u samenkomst
aan het stadhuis met een ontvangst om U tegen te zeggen, fruitsap en witte
wijn.
Helaas, mooie liedjes
duren niet lang, om 18.00u vertrek huiswaarts. Toch nog een kleine file in
Vilvoorde, maar om 20.30u waren we terug thuis: weliswaar in Hasselt en dan nog
een ritje van ½ uur richting Tongeren.
Deze morgen vroeg
vertrokken naar Erps-Kwerps om onze zoon te helpen in te tuin.
Klimophaag snoeien,
spuiten tegen onkruid, onkruid wieden langs de garage. Dat plantenperk is maar
7m op 1m, maar onkruid, een hele zak vol, de grond is daar bikkelhard, met
allerlei wortels en dus heb ik de ganse voormiddag hieraan besteed.
Manlief wou gaan
fietsen. Ik eigenlijk niet, want vandaag zouden mijn vriendin en en ik terug
beginnen met de looptraining na 2 maanden onderbreking
Toch om de lieve vrede
toegegeven. Het zou geen moeilijke rit worden. Vergeet het, hier is niets
gemakkelijk; bergop en bergaf (landweggetjes, modder en steentjes, steeds
schuivend, op een bepaald moment dacht ik: nu ga ik vallen en is het gedaan met
mij, uiteindelijk toch nog goed gekomen, maar mijn goesting was wel ver te
zoeken. Als ik al eens terug aansloot, dan werd het tempo weer opgedreven (dat
was met het wedstrijdlopen ook zo. Typisch, een man kan niet verdragen dat een
vrouw in zijn spoor loopt en al zeker niet voorbijloopt)
Op een bepaald punt
zijn we elkaar uit het oog verloren (ik moest stoppen voor een rood licht en
manlief reed lustig door). Bij het volgende kruispunt wist ik het niet,
rechtsaf of rechtdoor. Ik heb dan maar gewacht in de hoop dat hij terug zou
keren. 10 minuten, 15 minuten, ik wou al huiswaarts keren, maar toen kwam de wederhelft
eindelijk terug. Vanaf nu neem ik steevast mijn GSM mee.
Nog ongeveer 5 km te
rijden.
Vanaf dan gaf ik niet
meer toe. Ik volgde, bergaf met risico, bergop fiets kleine versnelling en verstand
op nul en denken; mij heb je niet en ik geef niet op.
Ik heb het gehaald
zonder achterstand.
Trots, maar ook
teleurgesteld. Onze fietstochten worden meer en meer een wedstrijd.
Terug thuis na 22 km
i.p.v. de geplande 20 km (wegens weeral foutief rijden).
Voormiddag op zoek naar
een nieuwe fiets voor mij. De fiets aan zee is een stadsbike (vroeger een
hype), maar nu een marteling voorde rug, schouders en polsen.
Bij de plaatselijke
fietshandelaar hebben we nog een koopje gedaan: een fiets met 24 versnellingen,
merk Thomson en de prijs viel enorm mee, liefst 250 euro in afslag
(waarschijnlijk wegens de kleur, wit met oranje)
Het kan mij niet
schelen, hij voelt goed aan tijdens een proefritje en mee moet dat niet zijn.
Oranje, trouwens de kleur van mij n vroegere werkgever ING.
Namiddag dus fietsen.
Spermaliefietsroute 32
km: uiteindelijk 35 km geworden (2u46) na een paar omwegen. Maar de fiets is
super meegevallen, nergens pijn of last.
Na een goede nachtrust
voelden mijn benen deze morgen goed aan, ik voelde praktisch geen stijfheid.
Deze voormiddag bij
mijn beste vriendin lang geweest. Ik ben tenslotte weer 5 dagen niet thuis, en
zij verzorgt mijn vissen en maakt de postbus leeg. Ik ben haar daar enorm
dankbaar voor. DANK JE CLAIRKE, op jou kan ik steeds rekenen.
Binnen een uurtje vertrekken
we naar zee tot volgende dinsdag. Hopelijk is het weer daar ook zo goed als
hier.
Ditmaal gekozen voor
een vertrek in Lanaken en aldaar een tour te fietsen.
Auto geparkeerd op
domein Pietersheim.
Hilaire had een
surprisefietsroute op de GPS geïnstalleerd van 40 km.
Ok, want daar is het
redelijk vlak.
Maar na ong. 3 km gaf
de GPS aan om af te slaan; een raadsel, want rechts was in de
berm en links in het kanaal.
Opnieuw de route
ingesteld. Je kan het niet geloven, maar de GPS stuurde ons richting Gellik,
Eigenbilzen, Spurk Bilzen, Zutendaal, Genk ZOL ziekenhuis en als we de GPS
moesten volgen, de eerste afslag rechts was wel de spoedopname. Dus niet
en links een bosweg genomen om tenslotte aan de rand van Genk-centrum aan te komen.
Terug naar rechts waar we uitkwamen waar we waarschijnlijk een verkeerde weg
hadden genomen. (de GPS stuurt je steeds terug naar het punt waar je verkeerd
bent gereden).
Maar niet met mij om
nog eens die toer te maken. Terug richting Zutendaal en uiteindelijk terug Pietersheim
Lanaken ingegeven. Ondertussen hadden we al 38 km op de teller staan en
eindelijk, daar was een ijssalon waar we iets konden gaan drinken: een straffe
koffie voor mij en Cola voor Hilaire.
Volgens de GPS zou het
nu nog 12 km fietsen worden tot het beginpunt. Dat zou wel lukken. Vergeet het,
het werden tenslotte 14 km en dat dan nog dankzij informatie van een toevallige
tegengekomen fietser.
Na 3.16 u en 52 km i.p.v.
40 km eindelijk terug bij het beginpunt.
Mijn quadriceps voelden
enorm stijf aan, dadelijk terug huiswaarts Henis.
Na een douche bij thuiskomst voelde ik me al beter.
Hopelijk ben ik morgen niet
te stijf. We zullen wel zien.
Deze morgen zag het
weer er allesbehalve goed uit. Dan maar de garage gekuist (was wel nodig).
Maar tegen de middag
kwam het zonnetje erdoor.
Besluit. We gaan eens
een tochtje ondernemen rond Sint-Truiden, onze vroegere thuisbasis. Tenslotte hebben
we niet voor niets een fietsdrager voor de auto aangeschaft.
De auto geparkeerd aan
het Speelhof. Wat was dat veranderd sedert wij er woonden, nu al weer 15 jaar
geleden, in de positieve zin. Mooie fietsroutes en ook een extra lange Finse
piste voor de loopfanaten (zeker dubbel zo lang als voorheen).
Een groot verschil met
Tongeren, veel minder hellingen en dus ook minder inspanning, plus een
landschap om U tegen te zeggen.
De krieken op de bomen
begonnen al redelijk goed te kleuren. Als we binnen een paar weken terug zouden
komen, dan zou ik de drang om te proeven niet kunnen negeren, alhoewel het
tegen mijn principe is: blijf af wat niet van jou is.
Vooraf een route van 25
km ingesteld op de GPS en bij aankomst nog niet moe, dus wat extras kilometers
ingevoegd, zo n 7 km, zodat we aan een totaal van 32,1 km kwamen in een tijd
van 1.51 u, wat een verschil.
Hilaire
wilde weer gaan fietsen. Nu al 3 dagen na elkaar en een uitgestippelde route
van 29 km richting Bilzen.. Wat kan een man toch gelukkig zijn met een nieuw
speelgoedje, zo noem ik de fiets GPS. Steeds meer en meer. Het was weer eens afzien,
maar ik heb volgehouden en het vertikt om af te stappen, ook al stond ik soms bijna
stil. Bij thuiskomst heb ik hem dan ook duidelijk gemaakt dat het niet voor mij
is weggelegd om alle dagen te fietsen en dan ook nog steeds meer en meer. Lopen
komt er niet meer van, wat wil je? Alles kan niet meer op mijn leeftijd.
one2more
