Manlief wou gaan fietsen. Ik eigenlijk niet, want vandaag zouden mijn vriendin en en ik terug beginnen met de looptraining na 2 maanden onderbreking

Toch om de lieve vrede toegegeven. Het zou geen moeilijke rit worden. Vergeet het, hier is niets gemakkelijk; bergop en bergaf (landweggetjes, modder en steentjes, steeds schuivend, op een bepaald moment dacht ik: nu ga ik vallen en is het gedaan met mij, uiteindelijk toch nog goed gekomen, maar mijn goesting was wel ver te zoeken. Als ik al eens terug aansloot, dan werd het tempo weer opgedreven (dat was met het wedstrijdlopen ook zo. Typisch, een man kan niet verdragen dat een vrouw in zijn spoor loopt en al zeker niet voorbijloopt)

Op een bepaald punt zijn we elkaar uit het oog verloren (ik moest stoppen voor een rood licht en manlief reed lustig door). Bij het volgende kruispunt wist ik het niet, rechtsaf of rechtdoor. Ik heb dan maar gewacht in de hoop dat hij terug zou keren. 10 minuten, 15 minuten, ik wou al huiswaarts keren, maar toen kwam de wederhelft eindelijk terug. Vanaf nu neem ik steevast mijn GSM mee.

Nog ongeveer 5 km te rijden.

Vanaf dan gaf ik niet meer toe. Ik volgde, bergaf met risico, bergop fiets kleine versnelling en verstand op nul en denken; mij heb je niet en ik geef niet op.

Ik heb het gehaald zonder achterstand.

Trots, maar ook teleurgesteld. Onze fietstochten worden meer en meer een wedstrijd.

Terug thuis na 22 km i.p.v. de geplande 20 km (wegens weeral foutief rijden).