Gisteren een lange dag geweest met de trouwreportage.

Bloedheet, maar het was al bij al toch nog meegevallen.

In het vooruitzicht van de fietsvierdaagse in Lanaken van volgende dinsdag tot en met vrijdag hadden we ons voorgenomen om in de voormiddag nog een ritje te maken.

Het heeft niet mogen zijn.

Om 02.00u in bed en om 09.00u telefoon en die vroege telefoontjes voorspellen meestal niet veel goeds.

Inderdaad, geen goed nieuws. Mijn mama is weer eens gevallen. De verpleegster heeft haar deze morgen gevonden in de keuken, liggend in ‘bloed’ en nog meer…

Ze heeft daar ocharmen vanaf 18.00 u ‘s avonds en de hele nacht gelegen en kon niet meer recht en dus ook haar zus (buurvrouw) niet bereiken. De ambulance gebeld en onmiddellijk naar spoed. Gelukkig niets gebroken, want haar schouder deed pijn, maar dat kwam dan waarschijnlijk doordat ze daar de hele nacht daarop heeft gelegen.

Dadelijk mijn schoonzus opgebeld, die woont maar enkele kilometers van haar, en zij heeft mama – Oma – dan opgevangen in het ziekenhuis.

Wat ben ik blij met zo’n schoonzus, het is er één uit de duizend.

Dan ben Ik ook richting Hasselt vertrokken.

Oma was verward, ik verstond haar niet goed en ze zag weer bont en blauw.

De onderzoeken van hart, longen en de schouder waren goed, gelukkig niets gebroken.

Maar het rare is dat haar zus niets gehoord heeft op dat uur – 18.00u ’s avonds?

Na het avondeten gaan ze altijd samen TV kijken in de gemeenschappelijke zaal van hun serviceflat.

Wat was er gebeurd? Haar zus, mijn tante, voelde zich ’s avonds ook niet goed en is gaan rusten op bed, maar door de warmte was ze helemaal gedehydrateerd, waardoor ze geen besef meer had en ook niet meer kon bewegen.

De conciërge is dan de deur komen openen en ze hebben haar gevonden op bed en met koorts.

De verpleegster (wat zouden we zonder haar zijn) heeft dan weer de ambulance gebeld. En geloof me, twee geliefden op één dag, het doet pijn.

Ik heb tante Alice nog gezien voor ze met de ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. Ze zag er absoluut niet goed uit. Tanteke, hou vol.

Vandaag was er ook een atletiekmeeting voor de jongsten, benjamins-pupils-miniemen en ik had mij opgegeven om te helpen. Dat zou dus niet lukken, maar een lieve echtgenote hebben is fijn, hij heeft mijn taak aan de inkom overgenomen tot 02.00u.(dank liefste, wat zou ik zonder jou zijn).

Schoonzusje bleef bij Oma en ik naar de serviceflat om wat spullen op te halen. Wat heb ik moeten zoen om alles te vinden.

Om 13.45u was ik op post op de atletiekmeeting om mijn taak af te maken zodat manlief de micro (uitslagen, enz. …) kon doen.

Meestal blijf ik tot het laatst, maar vandaag ben ik het afgestapt om 17.30u om nog eens bij Oma langs te gaan.

Ze was beter, maar….

Ik weet het niet, als ze na een paar dagen ontslagen word uit het ziekenhuis? Kan ze zich alleen behelpen?

Momenteel weet ik niet wat te doen.

Het zullen weer nachten van piekeren worden.