Onder mijn voeten en handen.

Het departement van de Lot ligt zowat centraal in Frankrijk en grenst in het Noorden aan de Corrèze, meer Oostwaarts aan de Cantal, Westelijk aan het departement van de Dordogne, Zuidwestelijk is dat de Lot-Et-Garonne, en tenslotte Zuid-Oostelijk aan de Tarn-Et-Garonne en de Aveyron. Cahors is wel de grootste stad van het departement en Laval-De-Cère zelf ligt helemaal (haast op de grens) in het noordelijke gebied, net niet in de Corrèze. Het is hier al groen en bos wat de natuur je bied, ook omdat er het voorjaar en de laatste weken heel veel neerslag viel. Bij normale droge zomers is hier veel verdord en staan de meerderheid van de planten er hier geel verdroogd te wachten op enige druppels vocht. De ondergrond is rotsachtig en dus weinig doordringbaar. Op een dertig kilometer van hier ligt Rocamadour en daar kan je ook een kijkje nemen in het gat van Padirac. De grond is daar ongeveer dertig meter diep verzakt en weggestroomd. Je vind er midden op een terrein een put waar je heel diep in kan afdalen. Als toeschouwer van bovenuit kan je dan diep beneden onder jou, de mensen zien rondlopen als het waren het mieren die hun nesten organiseren. Ze zijn dan nog amper een speldenkop groot. Een heel ongewoon schouwspel. Gisteren kwam Lilliane van Walter dus ook afgereisd en het moet gezegd, er zijn nog heel wat intelligente of snuggere lezers onder de blogvolgers. Van een zekere Hilde Vandenbroeck kreeg ik maar liefst 4 dozen havermoutkoeken meegestuurd. Herinner je je nog dat ik verleden week schreef dat mijn laatste, zo lekkere koekje havermout was opgebruikt en dat er tussen haakjes stond hint. Wel, de zus van mijn compagnon had dat zeer goed en buitengewoon snel begrepen. De lading is zodanig groot dat ik gerust mijn tocht kan afmaken met deze reserve. Ik wil die lieve Hilde daarom speciaal persoonlijk bedanken. Zo vaak denk ik aan de werkzaamheden in de praktijk in Herent. Telkens ik Joke of zij mij belt vraag ik naar de toestand of de situatie aldaar. Ik vraag achter patiënten en naar het werkvolume en belasting van de collegas. Het dringt nog steeds niet door dat dit touwtje langzaam aan zal moeten losgelaten worden. Waarschijnlijk vraagt dat nog enige tijd. Gisteren las ik een artikel van een huisarts ergens in het Vlaamse landsgedeelte. De man was uit het juiste hout gesneden voor zijn beroep en verhaalde dat hij opnieuw zou kiezen voor deze professie, maar zich wel anders zou organiseren. De conclusie die hij maakte was dat te veel de patiënten gaan bepalen hoe je zelf je leven leid, en dat vond hij verkeerd. De ganse dag door heb ik aan die man zijn verhaal liggen denken. Vandaag ben ik begonnen de motorhome in een glansmiddel te zetten. De aanvang is er geweest, echter de regenbuien hebben mij danig gedwarsboomd. De neus is drie vierde afgewerkt maar de rest zal voor morgen zijn vrees ik. Vanmiddag aten we hier iets heel speciaal. Een laagje ratatouille, een kabeljauwhaasje en terug een laagje ratatouille. Dertig minuten in de oven en dat samen met couscous. We hebben er allen zeer erg van gesmuld, want achteraf, bij de siësta , kon ik geen laken meer op mijn buik verdragen en er waren er hier die enkel maar hun ogen nog konden bewegen. Tot donderdag geeft men hier nog smurrie en vuiligheid. Een West-Vlaams spreekwoord zegt: Als de zwaluwen lege vliegen, de koein hunne steert omhuge heffn en de ministers in de nachte vergoderen, kuin je vanalle vuligheid verwachtn. Het is hier niet minder zo. Tot het volgende protocol.

Ik moest in Winksele een huisbezoek afwerken, en aan de hand van de uitleg van de dochter des huizes zou het niet eenvoudig zijn om het huis zo maar te vinden. Ik moest een zijstraat van een grote openbare weg inslaan. Een kronkelweg die eigenlijk een smal pad was van amper drie meter breed, (geen mens zou denken dat op het einde van zon spoor een huis zou staan). Dan moest ik gedurende een vijfhonderd meter deze weg volgen, hoe groot de plassen ook mochten zijn Dan kwam ik aan een bos en kon drie richtingen uit. Ik moest de meest linkse weg kiezen en na een vijftigtal meter zou ik een huis zien staan. Jawadeeen huis, zeg maar klein Dallas. Het huis was een oude hoeve die in de jaren zestig was gerestaureerd en verbouwd tot landhuis met zwembad, tennisterrein, stallingen met koeien (de eigenaar hield als hobby een zestal koeien) en weiden. Alle standaardnormen van comfort en design waren aanwezig. Rondom de woning, ik vermoed een vijftal mooi ompaalde weiden waarop die koeien graasden, maar afwisselend ook al eens schapen van een boer uit de omgeving. Het was een fantastische locatie van rust en groen. Geen storend omgevingsgeluid en enkel de toonaarden van veel verschillende gevleugelde fluiters. Walter, mijn wandelmaat, zou hier zijn hart opgehaald hebben door het herkennen van deze verschillende stemtimbres. Af en toe wat hinder van een passerend vliegtuig met landingshaven Zaventem, maar zowel de eigenaar als zijn vrouw beweerden daarvan geen last meer te hebben. De huisvader was van geboorte van Leuven afkomstig uit een rijke patriciërsfamilie die heel veel onroerende eigendommen bezat in Leuven. In de naaste omgeving van Groot Leuven verhuurden zij destijds ook heel veel weilanden en landbouwgrond. De pacht was toen een deel van hun inkomsten. Ook was er in de bossen rondom de weilanden een jachtpacht. De vreugde van allerlei voorbij lopend wild te kunnen spotten werd de bewoners geschonken. De familie was ook heel actief geweest in de voedingssector en in de tijd van mijn huisbezoeken was de heer des huizes de HR-directeur van een voedingsmultinational met satellietvestiging in Vorst. Een bekwame man, maar niet direct aanspreekbaar. Niet onvriendelijk maar erg in zichzelf gekeerd. De keren dat ik met hem een gesprek kon voeren waren zeldzaam en oppervlakkig van inhoud. Hij liet het ook merken wanneer hij zin of geen zin had in sociale communicatie. Zijn echtgenote was dan weer de verpersoonlijking van de compenserende sympathie. Zo introvert de man was, zo extrovert en zelfverzekerd was de vrouw. Zij vertelde tijdens de behandeling ronduit over haar jeugd en de vele vriendjes die ze had gekend, bleef echter altijd zeer netjes. De vrouw was eigenlijk een vogel in de gouden kooi. Alles wat ze droomde stond er, kwam er en zou er komen. Het is ondenkbaar, zelfs niet voor te stellen in wat een fantastische omstandigheden deze mensen daar woonden. Als in het paradijs loslopend wild zit, er een zwembad aanwezig is, je er kan tennissen of er ook door de bossen kan wandelen en je er rustig en vredig kan vertoeven, wel dan ben ik zeker dat ik er geweest ben. En toch, ze waren beiden niet gelukkig. Ook niet ongelukkig, maar ze keken nooit naar datgene waar ze konden van genieten. Probleempjes (zwarte rand aan het zwembad die wekelijks manueel moest worden afgekuist) werden zodanig uitvergroot, dat de mevrouw langzaam aan met het vorderen van haar leeftijd, psychisch onstabiel werd. De vrouw sukkelde van de ene depressie in de andere en van de weleer fiere pauw, bleef na verloop van tijd niets anders over dan een weerloos musje dat vleugellam was geslagen door een val uit het nestje. De man zelf stierf een roemloze dood twee jaar na zijn pensioenleeftijd. De kwalijke kanker had hem na een moedige strijd ook geveld. Zijn vrouw werd dement en stierf nadat ze enkele jaren door een gouvernante was bijgestaan. De relativiteit van het leven is ook in ons vak nooit veraf. Ik denk nog heel dikwijls aan die beide mensen, want zonder dat ze het wisten bezorgden ze mij een fantastische realistische ervaringsgerichte levensles. Denken aan die tijd is een remedie tegen verdrietig en ongelukkig zijn. Wat een eer om dat te mogen meemaken.