Onder mijn voeten: Laval-de-Cère - Loubressac 

Eindelijk geen regen meer.

Weer was er een uitgebreid ontbijt dat me in staat stelde om achterna de zware taak van het opglanzen der motorhome aan te vangen. Ook de weersomstandigheden waren uitermate gunstig. Het regende niet, de zon scheen almachtig hoog en sterk door een wolkenloos hemeldak. Lang geleden dat we zoiets mochten observeren. Het vrouwvolk en de twee andere mannelijke begeleiders gingen naar de markt en de wijnhandelaar. Ik had dus de handen vrij om mijn poetswerk uit te voeren. Eerst moest ik echter mijn gebruikt stapschoeisel opnieuw wat opkuisen en hen van de aangedroogde modder ontdoen. Hierna kon ik ze met zeehondenvet inwrijven om de beide waterdichte bottinnen alzo terug gebruiksklaar te maken, want donderdag vat mijn tweede deel van de tocht terug aan, en dat wil ik liefst met goed uitgerust en onderhouden materiaal. Het vergde wat meer tijd dan ik had voorzien. Bovendien merk ik op dat de zolen van het ene paar erg veel sleet vertonen langs de achterkant en de zijkant. Geen paniek echter, ze zullen nog wel een 1200 kilometer meegaan. De poetswerkzaamheden verlopen dan weer sneller dan voorzien en dus heb ik wat overschot om op de laptop mijn foto’s wat te ordenen en ook de verhalen van de blog wat te schikken. In de namiddag doe ik met mijn echtgenote eens een uitstapje naar Loubressac. Een oude vesting die heel hoog boven de omgeving uit steekt en een echte blikvanger is voor wie niet blind is voor architecturale schoonheid en historisch geklasseerde monumenten. Ik nam ditmaal enkele oude voordeuren en gevels in de lens, kwestie van al die mooie impressies niet alleen voor mij te houden. Deze avond eten we lekkere vissoep want Liliane kookt. Daarna kip met taboulé en bonen en zelfgeplukte Cantharellen. Daarna Franse cérises in deeg, clafoutis genaamd. Echt lakker. Morgen voormiddag staat er voor onze laatste dag in Laval een vispartijtje op het programma. Zeg nu eerlijk, ik en vissen…Maar, ik ga mijn uiterste best doen om zeker ook één Forelvis aan de haak te slaan. Geen vis, geen eten. Dus ik vis tot ik beet heb. Morgen vertel ik u het resultaat. Mag ik jullie groeten met heel veel ontzag om uw aller interesse in dit stukje geschiedschrijving. De voldoening is groot aangezien ik van Mijnheer Herwig Beckers zelf (voorzitter OCMW Leuven en collega kinesitherapeut) een mailtje kreeg waarin hij mij feliciteerde om dit initiatief en het schrijven van de dagelijkse blog die hem mede blij stemt. Vandaag vertrekt Sonja in het Spaanse Chella om tegen donderdag samen met ons te arriveren in Hostens ( een 50 kilometer onder Bordeaux), hopelijk zijn haar valiezen nu al gemaakt want anders zal er veel vergeten worden. Vooral haar coiffeursschaar mag ze niet vergeten want één van haar eerste taken zal het knippen van mijn hoofdharen zijn. Ook die foto heb je van mij nog te goed. Vele groeten aan Guddy in de hemelboom, Josianne en Christiaan, Vivianne en Jos van het Zitteblokveld en Yolande, Véronique en Joeri die ik nog een laatste maal mocht behandelen de dag voor ik vertrok. Joke zal hen wel groeten. 

Achter mijn handen: 

HUIS MET PANORAMISCH DAK 

Het was in de jaren tachtig dat in Herent een windhoos passeerde. In de Bijlokstraat staat een deel van de wijk van de Borneveldstraat. De sociale huisvestingsmaatschappij “De Kleine Landeigendom” heeft er een zestigtal woningen gebouwd halverwege de jaren zestig. Er wonen nu mensen van allerlei leeftijden, en één van hen moest ik driemaal per week behandelen voor de gevolgen van een gebroken pols. Er was een harde stevige storm door onze streek gepasseerd de dag voor mijn huisbezoek. Die bewuste dag had ik al van een aantal patiënten vernomen dat er in Herent heel veel schade was geweest omwille van de najaarsstorm, de dag voordien. Het was geen storm geweest volgens sommige bronnen, maar wel een windhoos. Het verhaal had bij mij al wel eens de wenkbrauwen doen fronsen, en echt veel vragen had ik er mij niet bij gesteld. Ik dacht dat mensen al eens graag overdreven, en had er niet bij stil gestaan. Tot ik bij de man aankwam die moest gerevalideerd worden. Wat ik daar zag was hallucinant. De huizen stonden tegen elkaar en de daken waren platte daken. Drie huizen naast elkaar waren daar getroffen door deze massale natuurkracht. De man zijn dak lag in zijn tuin en was helemaal omgedraaid. De onderkant lag bovenaan en de roofing lag naar beneden gekeerd. Het dak van de gebuur lag geprangd tegen de zijkant van de patiënt zijn terras en het was eveneens van positie onder-boven veranderd. De andere buur zijn dak lag langs de andere zijde van de getroffen man zijn terras. De aanblik van dit tafereel was desolaat. De zestiger wist met zijn verdriet en ongeluk geen blijf. De vrouw des huizes was volop bezig op te ruimen, maar de man zelf kon daar weinig in meehelpen want zijn pols liet geen krachtige bewegingen toe. Ik heb die man daar toen behandeld met een open deur in de leefkamer, omdat de vrouw allerlei afval door de living naar buiten moest dragen. Wanneer ik buiten ging zag ik van in de gang naast de trap de vrije hemel boven het huis. Het was er koud. Het warme nest van die mensen was veranderd in een koud en kil hol. Ik zal dat beeld nooit meer vergeten. Bij mijn grote ontsteltenis stelde ik vast dat twee dagen na het voorval en mijn volgende huisbezoek dus, de timmerwerken aan een nieuw dak reeds volop aan de gang waren. Welgeteld tien dagen na de windhoos was het dak volledig hersteld en zaten de man en de vrouw niet meer dakloos. De verzekering heeft tot de laatste nagel betaald en zelfs smartgeld voor beide bewoners was in de compensatie voorzien.