Onder mijn voeten : Carennac.

Carennac Op rommeljacht in een sprookjesdorp. 

Naar Franse normen schoven we op een normaal tijdstip bij aan de ochtenddis. We zaten alle vier letterlijk op onze honger omdat de “habitués” alhier, nog nooit het dorpje Carennac bezochten, en dus niet wisten wat er daar ging te zien zijn. De rit erheen opende al menige monden omdat de omgeving alsmaar “chouetter” werd. Heel mooie panden die werkelijk met veel smaak gerestaureerd waren, en met prachtig aangelegde tuinen die hier in Frankrijk in de grote minderheid zijn. Het deed mij af en toe wel denken aan een paar Engelse kastelen en tuinen die we ooit bezochten in Engeland. Carennac is een piepklein dorpje met smalle gangen en auto-onvriendelijke straten. Gans het dorp is gerenoveerd en menig artisanaal persoon kan er in peis en vree zijn kunsten en inventiviteit de vrije loop laten. Ik bezocht er een ceramiek atelier, een pottendraaister, een kunstschilder, een aquarel kunstenmens en zelfs een houtsnijder, kunstsmid en beeldhouwer. Heel uitnodigend, want samen met de brocanterie hadden deze cultuurminnaars de deuren van hun werkplaatsen in onderling overleg allen open gegooid. De bezoekers konden er vrij binnen en weer buiten lopen, terwijl ze de ambachtsmens bezig zagen met de creatie van zijn kunstwerk. Er was in het dorp een gerestaureerde abdij en aanhorende kapel die met heel veel kennis van zaken zo getrouw mogelijk werd terug gebracht in haar oorspronkelijke staat. Onmogelijk te beschrijven hoe gedetailleerd de architect hier te werk ging met respect voor materialen en lichtinvallen. Zo bestaat de vloer uit eenvoudige Dolomiet met hier en daar een rotsblokje ertussen. De openingen in de muur bevatten geen raamwerk en de stand van de zon zorgde op elk ogenblik van de dag dat er wel een lichtinval binnen in de ruime gangen rond de binnenplaats kon binnenvallen. Opmerkelijk hoeveel klaarheid er in de gangen was zonder ook maar één Led-lampje. De rommelmarkt zelf bood toegang tot menige bewoner zijn tuin. Dikwijls konden we alzo even binnen gluren in de woning en de achterkant van het pand. Veel respect en ontzag voor wat ik hier opmerkte. De woningen werden via een perfect werkende gemeentelijke urbanisatiedienst blijkbaar verplicht de identiteit van de oorspronkelijke gebouwen zoveel als mogelijk te behouden of te herstellen. Zelfs de plaatselijke brasserie kaderde in een oorspronkelijke woning die hersteld werd met mooi terras en aanhorigheden. Met een geladen koffer vol servies van Limoges, een aftands kinderstoeltje en een tuingarnituur reden we voldaan terug huiswaarts want de formule indien niet tevreden, je geld terug, was voor ons niet van toepassing. Onderweg nog een paar fotootjes genomen van het kasteel van Castelnau, Loubressac en dan “temps pour l’apéro ”. Het wachten tot wanneer de vrouwelijke furie kwam aangestormd kon beginnen. We verdeden onze tijd een beetje met lezen en vertellen, drinken uit gamellen, lekker eten en geduldig aftellen. Om 18.00 uur was het dan zover en vond in de Lot een historische hereniging plaats van twee gezinnen waarvan elke partner na een tijd stuurloos dobberen toch weer de kompasnaald in de juiste richting zag staan. Walter en ik konden de echtgenote opnieuw eens goed knuffelen en het deed zelfs meer deugd als een pakje friet met een boulet en mayonaise op een hongerige vrijdagavond. Deze avond eten we sla en tomaatjes, met gegrilde steak haché, en krielpatatjes gebakken in olijfolie samen met stukjes knoflook. Spijtig dat ik jullie geen geuren kan opsturen. Morgen is het maandag en naargelang de meteo alhier wordt bepaald wat we zullen doen. 

 Achter mijn handen 

MASSAGE ZONDER TANDEN 

 Het overkwam Filip. De massagetafels van de huidige generatie worden zodanig ontworpen dat patiënten in allerlei posities kunnen gekanteld, geplaatst, gelegd of gebonden zijn. Zo bestaat een standaardtafel nu uit drie onafhankelijk van elkaar gescheiden en beweegbare vlakken. Het voetvlak kan meestal opwaarts en neerwaarts worden verplaatst al naargelang van de actie die de therapeut aan voet, been of heup moet uitvoeren. Het middelste vlak waar de mens met zijn rug of buik op ligt kan meestal een aantal graden opwaarts worden geheven zodat de holle rug (wanneer de patiënt in buikligging ligt ) wat meer is uitgevlakt. Zeer dankbaar bij lage rugklachten. Het hoofdeinde kan opwaarts en neerwaarts worden geflapt om sterk uitgesproken nek- en schouderpijnen wat comfort te kunnen bieden tijdens de behandeling. Ook is er de laatste decennia steeds een ovale opening voorzien in dit hoofdeinde, zodat het aangezicht er in kan geplaatst worden en er toch in deze houding met het voorhoofd naar beneden goed en gemakkelijk kan worden geademd. De behandelde patiënt ligt dan doorgaans met het aangezicht naar beneden gericht. Zo kan er vrij worden geademd. Een ontspannende massage durft al wel eens een stadium te ver gaan. De fase waarin de patiënt plots geen antwoorden meer geeft of niet meer alert is op vragen van de therapeut. Het gebeurt meermaals dat ik vaststel dat mijn bewreven object zich tijdens mijn uitsloverij overgeeft aan de onderbewuste droomwereld. Niet zelden constateer ik het licht gesnurk. Gelukkig zijn we gebonden aan het beroepsgeheim… Filip was bezig met een ontspannende massage. Het gesprek deinde uit en ook hij stelt vast dat er niet meer gereageerd wordt op audio prikkels. De man was in slaap gevallen. Plots wordt Filip geattendeerd door een vallend en klinkend voorwerp op de stenen vloer. Filip buigt zich naar voor en ziet naast zijn voet een kunstgebit liggen. Consternatie alom want de man blijft rustig doorslapen met wijd open mond. Mijn collega heeft dan een papieren doekje genomen, het kunstvoorwerp erin gedraaid en de nagemaakte tandenreeks mooi op de wandkast gelegd. Na de massage heeft hij heel laconiek gemeld dat de brave man zijn bril en tanden niet mocht vergeten mee te nemen. Hij kon het voorval niet verzwijgen voor zijn collega’s en kun jij je inbeelden dat er toch weer eens deftig gelachen is, niet met de man, wel met het voorval.