Onder mijn voeten en handen.

Geen loze vissertjes. Toen we werden gewekt door de maneuvers van een kraanbestuurder die recht tegenover het huis zijn 20 ton wegende kraan gisteren moest parkeren wegens een defecte band van de oplegger, was het bijna tijd om op te staan. Een paar minuten later kon de slaap toch niet hervat worden en werd Jack gewoontegetrouw aan de leiband gedwongen zijn matinale hygiënische plichtplegingen onder mijn goedkeurend oog uit te voeren tijdens de ochtendwandeling. Daarna was het ontbijt reeds klaar en pas nadien konden handen ingewreven worden en mouwen opgestroopt want de bazin des huizes wou een zeer grote transformatie doorvoeren wat betreft het plantenbestand, de bijhorende goed gevulde bloempotten en hun desbetreffende locatie van pronken. Wanneer dat potjes zijn van 40 à 50 kilogram is dat een lachertje, maar er stonden ook twee grote vierkante Buxusplanten van ongeveer een meter hoog en breed, waarvan vermoed wordt dat elke pot toch gauw tussen de 300 en 400 kilogram weegt. Dat was wel even naast de waard gerekend. Met vier mensen hebben we één gedrocht verplaatst. De resultaten waren dat de huisvrouw heel blij was met deze eerste aanhef der werken, Walter er een ontwrichte middenvinger aan overhield (hij loopt nu rond met een f..kvinger in de lucht) en Jacques die had een bloeduitstorting in zijn middenvinger veroorzaakt tijdens het klinken van de plant. Ikzelf kwam er heelhuids uit, al moet ik bekennen dat er waarschijnlijk toch wel een streep in mijn calson zal staan want bij het heffen liet ik geen kreet maar wel een sch..t. Eénmaal deze taak achter de rug, konden we ons wijten aan de jacht en de visvangst. Chris, Walter en ik reden naar de forelkwekerij op een tiental kilometer hier vandaan. Na de eerste instructies omtrent de psychologie van de vijand, zijn gedrag tijdens de vijandelijkheden en de scherpe observatie eigenschappen van de forel werden lijnen, haken, stokken en wormen overhandigd om de mensheid deze avond te kunnen voorzien van voedsel. De eerste pogingen om wat schubben boven te halen aan een haakje verliepen desastreus. Echter wanneer Chris op het idee kwam om aan het haakje twee wormen naast elkaar te hangen, kwam er schot in de zaak. We vingen met ons drie liefst 8 forellen. Deze avond worden ze vangvers geserveerd. De mobilhome is vertrekkensklaar en morgen tegen negen uur trekken we richting Bordeaux om er de eerste tocht aan te vangen naar Hostens. We laten u zeker weten hoe de hervatting van de tocht verloopt. Hou de blog in het oog want vanaf nu heeft Walter zijn koksmuts afgegeven aan mijn copinnekes, we noemen ze opnieuw de Hiesentriets. Dat de Walter zijn best deed en zich uitermate goed van zijn taken heeft gekweten leidt geen twijfel. Bovendien was zijn opdracht een individuele inspanning uit te voeren door hem alleen, daar waar de ladies met tweeën zijn. Dus, respect voor Walter en enorm veel dank om zijn missie die hij als vriend aanvaardde en uitvoerde. Het besef dat de tocht reeds halverwege is doet mij de drempel van besef voor tijd overschrijden. Binnen zes weken zal deze uitdaging helemaal zijn oplossing kennen. Dan komen er nog twee andere aansporingen, maar dat zijn zorgen voor na de tocht. Nog veel leesplezier en blijf me maar volgen.

Het was de periode dat voordat een TV- zender begon uit te zenden er een koopprogramma was voorzien. De stem van Jo met de Banjo verklaarde dan op illustere wijze de doelstelling en de eigenschappen van een bepaald product. Deze koopwaar kwam dan uitgebreid in beeld en werd kwalitatief hoog geprezen, ook al bleken deze producten éénmaal in huis gehaald, niet te beschikken over de vermelde kwaliteiten. Zo werd er allerlei knutselmateriaal te koop aangeboden, ook werkgerief, keukengerei, elektronisch materiaal, enzovoort Je kon het zo gek niet bedenken of je zag het op één of andere dag aangeboden worden op het beeldscherm. Er was de PR dienst van Jo met de Banjo die mij vroeg of ik niet geïnteresseerd was om een massage uit te voeren die op beeldband zou worden opgenomen. Er werd bij verhaald dat deze massageopname zou dienen als onderdeel van een voorstelling tijdens de koopjesshow. Uit pure nieuwsgierigheid ging ik op het aanbod in. Ik moest me enkel op die bewuste dag met de wagen verplaatsen naar een opnamestudio ergens tussen Brussel en Antwerpen, vlak naast de A12. Wanneer ik me aanbood waren er een aantal mensen in de opvangruimte die elk een specifieke taak hadden bij de opvang van de bezoekers. Ik moest vrij snel mee naar de schminkkamer. Mijn handen en nagels werden mooi bijgewerkt en van de gepaste kleur voorzien. Het moest dienen voor een detailopname en dus werden de nagels en hun randen letterlijk mooi bijgewerkt. Vlak daarna volgde een briefing bij de regieassistent. Die vertelde me dat ik een dame haar nek en schouder moest masseren, maar dat ik niet te fijn werk moest afleveren. Er moest veel worden gedraaid en nogal ruw worden gewreven met de handpalm. Wist ik veel waarom deze richtlijnen werden gegeven. Later zou het me wel duidelijk worden. Het is mijn beurt en ik betreed een heel kleine studio van zowat drie meter op drie meter. Daar stonden allerlei witte ronde vlakken aan de zijkant met parapluvormige staanders. De belichting die aan de zoldering hing was kolossaal en buiten verhouding in vergelijking met het volume van het kleine kamertje. Het was er snikheet en stonk naar verbruikte lucht. Er werd mij een bikini-dame aangeboden die in voorlig lag op een keukentafel met een paar kussens erop. Echt een improvisatie massagetafel, zeker niet professioneel dacht ik in eerste instantie. Ik deed een paar proefopnames en moest me wat beter positioneren zodat cameras boven en naast mij de handen nog beter in grootbeeld konden kadreren. De opname van het eigenlijke fragment duurde maar een drietal minuten en was volgens de regisseur geweldig geslaagd. Ik mocht de opname ook bekijken en zag tot mijn grote verbazing gedurende die drie minuten enkel mijn beide handen steeds maar over dat scherm heen en weer schuiven. Niet aangenaam om naar te kijken en bovendien zou geen mens weten van wie die handen waren, want noch mijn hoofd noch mijn lichaam kwamen in beeld. Men bedankte mij hartelijk en het object dat gemasseerd werd, merkte nog vlug op dat deze opname wel echt te snel was geslaagd en ingeblikt, want dit was één van de enige keren dat ze zich zo ontspannen had gevoeld op haar werk. Een assistente duwde me drie flessen wijn in de handen als blijk van waardering en dank en ter compensatie van de verplaatsing. Voor ik het wel en goed besefte werd de studio omgevormd tot een ander forum voor een nieuw product. Graag had ik vernomen voor welk product mijn handen promotie hadden gemaakt. De uitleg was vernietigend en immoreel: Via mijn handen werd een nekmassagekussen gepromoot. Een kussen dat doeltreffender zou blijken dan een handmassage en bovendien was het veel zachter en meer afwisselend dan met handen, zelfs al waren die van een professional. Ik was dus eigenlijk reclame gaan maken tegen mijn eigen winkel. Die flessen wijn zijn mij zuur opgerispt.