Hartelijk dank aan iedereen die mijn blog leest en eventueel leuke reacties wil achterlaten. Mvg, Mya
Een zestal jaren geleden, heb ik een andere wereld leren kennen, de wereld van de insecten. Door mij te verdiepen in hun manier van leven heb ik geleerd ze te begrijpen, te respecteren en hun noodzakelijke rol in de natuur te erkennen.�
In de wereld zijn er miljoenen verschillende soorten aanwezig. Hun kort bestaan als volwassen insect is vooral gericht op de voortplanting om het voortbestaan van de soort te verzekeren. Ondertussen verrichten zij noodzakelijk werk in de natuur, zoals het bestuiven van bloemen, het opruimen van dood en rottend materiaal in de natuur. Sommigen slachtofferen zich als voedsel voor andere insecten of voor andere dieren zoals vogels.
Het is een harde wereld. In hun samenleving geldt de uitspraak "de ene zijn dood is de andere zijn brood" bijna letterlijk. Roofinsecten, insecten die andere insecten doden om zich te voeden en parasito�de insecten, die andere levende insecten, larven en rupsen gebruiken als voedsel voor hun eigen larven of rupsen houden het evenwicht tussen de soorten zo goed als mogelijk in stand.
Gruwelijke taferelen zijn schering en inslag in het milieu van de insecten maar met dien verstande dat zij instinctief handelen om hun plaats in de natuur te behouden en niet uit geldzucht of machtswellust die bij sommige wezens uit het mensdom de enige drijfveer is.�
Tijdens het observeren heb ik ook vastgesteld dat hun gemeenschap niet veel verschilt van de onze. Sommige bezitten een zachtaardig karakter zoals de zweefvliegen. Maar er zijn o.a. ook wreedaards, opportunisten en profiteurs. Velen hebben komisch talent en dat maakt het dan weer vermakelijk om ze gade te slaan. De slechtste karakters zijn de parasito�de specimen die hun slachtoffers de marteldood laten sterven.�
Ik heb ook een wereld van schoonheid ontdekt. Veel insecten zijn gezegend met schitterende kleuren. Andere zijn dan weer getooid met o.a. prachtige vleugels, kleurrijke ogen of met een lijf met een mooi patroon alsof het geschilderd of getekend is.
Met grote ongerustheid stel ik echter vast dat de diversiteit onder de insecten sterk is afgenomen. Exemplaren die ik vorige jaren nog kon fotograferen, zie ik de laatste tijd niet meer terug.�
Daarom doe ik een oproep aan iedereen om de gifspuit voor goed te verbannen en de tuinen insectenvriendelijk in te richten. Dat levert alleen maar voordelen op, minder onderhoud en afval en een tuin die krioelt van het leven, waar het heerlijk vertoeven is.
Ik kan het weten
01-07-2021
Geloven of vertrouwen
Met hetgeen machts- of charismatische personen, van oudsher reeds, medemensen allemaal proberen wijs te maken, om hen zoet, volgzaam, dom en zeer werkzaam te houden, met de belofte dat er na het aards bestaan heerlijke dingen staan te gebeuren voor wie zich aan de regels houdt, wel te verstaan. daar heb ik moeite mee om in te geloven. Neem nu het Christelijke geloof bijvoorbeeld, dat een vooruitzicht biedt op het eeuwige leven na de dood, in een paradijs waar alle deugdzame gelovigen met hun geliefden die zij moesten afstaan in het aardse leven herenigd zullen worden. Owee, de slechteriken, die gaan na hun laatste adem te hebben uitgeblazen, zonder pardon, naar de hel waar ze eeuwig zullen gekweld worden door vreselijke fysieke en mentale pijnen. Maar wie neemt nu die selectie op zich, naar de hemel of de hel? Sint-Pieter alleen of beschikt hij over hopelijk betrouwbare informanten? Zijn enkele hoofdzonden al voldoende om in de hel te belanden? Waar zitten al die mensen? Zie ik ook mijn oer voorouders terug, gekleed in een berenvel? Kom ik daar de grootste massamoordenaars uit de geschiedenis tegen? O nee, die zullen vast en zeker in de hel beland zijn. Of toch niet, je weet maar nooit wie een vriendschapspact afgesloten heeft met God. Want wist je dat God als de grootste massamoordenaar wordt beschouwd. God roeide hele volkeren uit door plagen over hen heen te laten neerdalen, door de zondvloed liet hij alle slechteriken verdrinken. Maar misschien ontmoet ik er Jezus zelf of Paulus en de andere apostelen. Maar wat dan met mensen wiens hersenen nooit ten volle tot ontwikkeling of correct tot ontwikkeling zijn gekomen? Zullen die daar plots helder van geest zijn? Zullen zieke mensen weer kerngezond zijn? En kinderen die veel te vroeg gestorven zijn en die nooit enig besef hebben gehad? Zullen zij in het paradijs opgroeien met broertjes en zusjes en liefhebbende ouders? Veel te mooi om waar te zijn eigenlijk. Dat zijn o.a. allemaal vragen waarover ik lig na te denken wanneer ik niet kan slapen. En dat is goed voor mijn rouwproces, dat ik ook weer kan nadenken over andere zaken en niet constant bezig ben met de ziekte en de lijdensweg van mijn man. Wat ik wel opmerk in de hedendaagse tijd is dat theologen, catechisten, geloofsbrengers in tegenstelling met vroeger toen alles wat in de bijbel stond, letterlijk aanvaard moest worden, ons laten inzien dat de Bijbelverhalen historisch niet correct zijn, en ons aanleren om te zoeken naar de diepere betekenis, de symboliek in ieder woord, de boodschap in het verhaal. En dat is eigenlijk niet anders dan wat de moderne psychotherapie mensen probeert bij te brengen om een rustig, evenwichtig en gelukkig mens te zijn of te worden. Maar goed, iedereen moet voor zichzelf uitmaken waarmee of waarin hij zich het best voelt. Daarom heb ik ook respect voor ieders goedbedoelde meningen. Om terug te keren naar de bijbel, in een bepaald verhaal van Mozes vind ik echter geen boodschap van liefde terug. Om kort te vertellen het verhaal gaat over Mozes die na ongeveer 40 dagen bezinning, meditatie en nadenken over regels en manieren om zijn volgelingen bij de tocht door de woestijn naar het beloofde land, orde en discipline bij te brengen, hen terug vindt in een toestand van losbandigheid. Razend als hij is, laat hij de Levieten (de enige volksstam die niet meedeed aan het feestje) 300.000 ketters vermoorden. Waarschijnlijk is dit verhaal ook niet correct, of zelfs niet echt gebeurd. Mozes heeft de rode zee ook niet in tweeën gespleten met zijn staf waardoor de farao en zijn leger verdronken en de Israëlieten die als slaven werden behandeld in Egypte aan de uittocht konden beginnen. In ieder geval er is veel onenigheid tussen historici en archeologen in de zoektocht naar bewijzen. Reïncarnatie is ook zoiets dat op mijn ongeloof mag rekenen. Als ik de boeddhisten goed begrijp, dan verkondigen zij dat als je goed, deugdzaam, tam en lijdzaam, hoe erbarmelijk het bestaan ook moge zijn, leeft, na de dood zal terug keren in een levensvorm die betere perspectieven biedt. En op die manier kan je telkens na ieder fatsoenlijk leven een trapje hoger klimmen, maar de keerzijde van de medaille is dat de kans bestaat dat je ook een trede moet prijsgeven. En dat lijkt mij een angstaanjagend vooruitzicht. Stel nu dat je enkele zware zonden begaat, dan stijgt de kans dat je na de dood reïncarneert in een angorakonijn, dat verschillende keren in zijn leven levend gestroopt wordt. Of in een gans wiens maag veelvuldig volgepropt wordt met voedsel via een buis zodat zijn lever vervet. Of in een varken dat heel zijn leven op een rooster moet liggen en geen vin kan verroeren tot zijn huid vol etterende wonden zit. Of in een labodier op wie men de vreselijkste proeven doet, of in een kikker wiens pootjes levend worden afgerukt en ga maar door. Daarom hou ik het liever bij de wetenschap. Op bevindingen die de slimmeriken onder ons kunnen bewijzen. Ik geloof in de evolutietheorie, in de natuurwetten. De natuurwet die voorschrijft dat informatie (bits om termen uit de computerwereld te gebruiken) onvernietigbaar is, is zeer interessant ivm het begrip 'hiernamaals, ziel, bewustzijn'. Ik geloof in het heelal dat nog steeds uitdijt en dat zwarte gaten heeft, die alle energie om zich heen opslorpen. Ik geloof dat er nog planeten zijn in verre sterrenstelsels waar leven is. Misschien wonen de herenigde families wel verspreid over die planeten, opgedeeld in hemel en hel. De kans bestaat dat astronomen en ruimtereizigers wel eens voor grote verrassingen zullen komen te staan als ze met hun telescopen verder kunnen kijken en misschien via wormgaten sneller in de tijd zullen kunnen reizen. Spiritualisme is ook niet aan mij besteed. Daar ben ik te nuchter voor. En toch gebeuren er dingen in mijn leven die ik verrassend vind. Het zal wel toeval geweest zijn, maar toeval gebeurt soms op de vreemdste momenten. Kort nadat Rik overleden was, landde er een jonge wedstrijdduif op onze oprit. Ik kon zijn ring lezen en ik wist bijgevolg wie de eigenaar was. Toch vertikte ik het om hem op te bellen. Ik wou de duif houden als maatje. Ik ben hem beginnen voederen en al spoedig kwam hij uit mijn hand eten of landde hij op mijn hoofd. Zelfs toen ik een paar huizen verder tot bij mijn broer ging, vloog hij mee. Ik zag er de reïncarnatie (iets waar ik zoals eerder geschreven, niet in geloof) van Rik in. Maar plots was Rikkie, weg. Ik was zo verdrietig en ongerust. Een paar dagen later was Rikkie er weer. Ik weende van geluk toen mijn Rikkie terug was. De duif is dan nog een dag of twee gebleven, heeft flink gegeten en is toen met een krachtige vleugelslag vertrokken naar huis, vermoed ik, in het Noorden van Frankrijk, op een manier dat het precies leek alsof hij vaarwel zei. En toen wist ik, die zie ik nooit meer terug. De ziel van Rik is definitief vertrokken. Nu kon ik aan een pijnlijk rouwproces beginnen. Was er iets dat hem ingaf dat hij een tussenstop moest maken op zijn weg naar huis om iemand met bakken verdriet bij te staan en nadien niet mocht vertrekken, voor altijd, zonder afscheid te nemen? Vaak denk ik terug aan die gebeurtenis met veel pijn omdat mij duidelijk gemaakt werd dat het afscheid definitief was, maar ook met een gevoel van vredigheid. Alles komt uiteindelijk goed. Daarin moeten we geloven.
