Het tweede weekend op rij dat tal van geplande activeiten, maar vooral het weer, me belet hebben om buiten te gaan fietsen. Gelukkig kan ik die fietstrainingen buiten, als ik wil, steeds compenseren met wat spinning. En dat heb ik dan ook gedaan, met zowel zaterdag als zondag een uurtje te spinnen. Zaterdag met een paar serieuze intensieve stukken er tussen. Zondag rustig aan, héél rustig aan.
Maar belangrijker dit weekend was de eerste techniektraining zwemmen. Jawadde. Waar zal ik beginnen? Het enige wat ik zowat goed gedaan heb, was dat ik een zwembroek aan had en dat mijn zwembrilletje steeds goed opstaat zodat er geen water binnensijpelt ;-) Daarmee is het goede nieuws zowat verteld. En voor de rest. Alles wat een zwemmer zowat mis kan doen .... come and see me!
Rudi en Mieke hadden, afhankelijk van de 'leerpunten' van hun zwemmers-leerlingen de groep in tweeën gesplitst. Rudi ontfermde zich over de beteren. Mieke over de anderen. Dat het gene vette ging zijn, wist ik natuurlijk op voorhand. Laat dat nu net de reden zijn waarom ik die techniektrainingen wil volgen en er ook zo enthousiast over ben. Maar dat het zo erg zou zijn, had ik, eerlijk gezegd, niet verwacht. Ik had gehoopt om een paar dingen bij te leren, die ik dan de komende weken, maanden, op m'n gemakje, beter en beter onder de knie zou kunnen proberen krijgen.
Een paar dingen, zei ik? Niet echt. Laat ik het zo zeggen. Zwemmen of lopen en fietsen. Voor mij zijn het gewoon twee totaal verschillende werelden. Over het algemeen is lopen, en vooral fietsen, toch gewoon verstand op nul en trainen. En dat is trouwens één van de charmes van die sporten. Tijdens de training en na de training kun je dan nog wat nagenieten van het gevoel in je spieren, pezen, gewrichten, ... En zwemmen dan? Wel voor echte zwemmers zal dat waarschijnlijk ook wel zo zijn. Maar, spijtig genoeg, nog niet voor deze jongen. Echt waar, wat het meeste heeft afgezien zaterdag was m'n grijze hersenmassa. Geen spierpijn, maar koppijn. Het proberen goed doen, maar keer op keer merken, dat het je gewoon niet lukt. Niet een klein beetje, maar gewoon nog niet in de buurt komen van wat het moet zijn. Zoveel dingen waarop je moet letten: tenen, voeten, knieën, ellebogen, handen, nek, ... Man, man, man. Niet te doen. Als ik één ding goed probeerde te doen- met de nadruk op probeerde -, deed ik er twintig anderen verkeerd. Een verklaring waarom ik zo traag zwem, dat wel. Maar mentaal toch een serieuze opdoffer. De weg lijkt nog zovéél langer dan ik al dacht. Ik vraag mij echt af of Rudi en Mieke zoiets al hebben meegemaakt. Papa's eerste zwemles was een serieus fiasco. En ja, ik zie het toch nog zitten. En ik hoop vooral van hen hetzelfde.
01-12-2008 om 00:00
geschreven door Hank 
|
