Geen genade: 12 kilometer in de brandende zon en zonder enige vorm van bescherming. Broeierig heet.
Donderdag 25 juni 2015.
Rabo de las Calzones Castrojerits 29,2 kilometer
Een beetje een misrekening omdat ik dacht dat het vandaag minder warm zou worden startte ik een beetje later. Om 7.45 zoek ik mijn pijltjes op de goede weg. De ochtend is fris en deugddoend, geen streep die deze hemel ontsiert en ook de geur van het gemaaide gras ruikt naar vochtige vortigheid. Op weg naar Hontanas, dat wordt de eerste stop. Het blijft hier op en neer glooien en regelmatig zie ik op de topjes van die heuvels een ruïne staan. Het landschap is in die zin heel mooi dat er vele heuvels te bekennen zijn die met groen en bruin en geel versierd worden naargelang het gewas dat er op geteeld wordt.
In Hontanas wordt ik verrast door de mooie gerestaureerde huizen in leem en natuursteen. Ik weet nog dat ik over 12 jaar hier met de fiets doorreed met Marcel. In het midden van de verharde aardeweg lag een centrale goot waar alle afvoerbuizen van elk huis in uitmondde. Je moest vooral dat spoor vermijden want met een koersfiets wordt alles waar je met je achterwiel doorrijdt omhoog gekatapulteerd. De buitenkant van je broek zou zo wel eens kunnen volhangen met allerlei vuiligheid en echte shit. Nu wandel ik in plaats van een aardeweg op een mooi glad gestreken betonnen weg met weer centraal een afvalgoot. Echter nu is die mooi overdekt met plavuizen uit natuursteen. De huizen zelf zijn volledig vernieuwd of men is er nog aan bezig, en ook de kleine nieuwe handelszaakjes, winkeltjes en herbergen zijn volledig afgestemd op het camino toerisme. Ik leer er stilletjes aan mee leven, maar soms is het tegen het plat commerciële af. Je hoeft geen paternosters te verkopen op zulke plaatsen. Als mensen behoefte hebben aan scapuliers en misboeken, zijn daar andere plaatsen genoeg voor om die te vinden. Voor mij echter niet gelaten hoor. De temperatuur begint te stijgen en mijn zweetkliertjes zijn behoorlijk in vorm. Al gauw besluit ik een lichter en luchtiger onderhemdje aan te doen. Regelmatig dwing ik mezelf om te blijven staan want het landschap is ook hier weel heel attractief. De vormen en de kleuren zijn de overtreffende trap zeker waardig en kennen geen genade met mijn woordenschat. Ik vind niet genoeg woorden om deze pracht aanschouwsels te benoemen. Ik passeer een Chiees meisje van rond de twintig jaar. Dat leidt ik af uit haar morfologie en manier van stappen, want bij het passeren zie ik enkel twee spleetoogjes en voor de rest masker. De mond en de neus en het voorhoofd zijn helemaal bedekt tegen de zon. Ook loopt ze met lange mouwen en strakke pantalon. De kap die haar hoofd beschermt tegen de zon heeft drie flappen. Een flap koopt lang uit in de nek en de twee laterale flappen lopen nog eens over de wangen en de keel. Heeft ze zich misschien vergist van seizoens-outfit vraag ik me af terwijl ik haar voor bij loop met mijn vriendelijke Bueno camino. Ze geeft wel antwoord en uit haar intonatie leidt ik ook af dat ze zo oud zal zijn.
Er was die grote struise, ongeveer 60 jarige Amerikaan, die een stuk Camino doet om zichzelf van iets te overtuigen. Zijn rugzak is bedekt met de Amerikaanse vlag en waar je hem ziet of tegenkomt of voorbij loopt is hij steeds druk in de weer met zijn portable telefoon. Hij spreekt veel (jonge) meisjes aan en geeft niet de indruk ergens verlegen over te zijn. Als je hem groet met bueno camino, krijg je steeds als antwoord: Hellooooow, good mornng, of good afternoon. Maar geen Spaans woord komt over zijn brede Dallas Olie lippen. Hij spreekt niet tegen de jonge mensen, hij predikt voor een gans terras en alle mede pelgrims. Ik heb al gezien dat sommigen hem proberen te mijden.
Gisteren was ik aan de praat met een dame uit Noord Duitsland. Mijn Pfaff Duits was net goed genoeg om te laten begrijpen dat ik vertrok in Herent en graag in Compostelle de ganse tocht te voet zou uitgelopen hebben. Eij was net terug van Ethiopië waar ze 4 maand lang liturgische gezangen onderwees. Ze speelde ook orgel en was vooral zeer goed in Luther-liturgie. Ik veronderstel dat ze ofwel een Eerwaarde zuster is, was, of net geweest is. Ze was wel heel alternatief, zowel in kledij, voeding en ideologie. Maar we hadden een goed Duits gesprek, ook over de leefomstandigheden in Ethiopië. Er is nog zoveel goed werk te verrichten in deze wereld.
Voor ik mijn eindbestemming bereik passeer ik nog een paar rechtopstaande dolmen die langs de baan staan opgesteld.
Ook de kerken die ik hier regelmatig passeer zijn meestal bewoond door ooievaars. Indien je de fotos van de kerktoren gisteren wat beter bekijkt zal je de ooievaar wel op zijn nest zien zitten. We hebben al een paar pluimen van zon kindejesbezorger verzamelt.
Ik hoop dat de bende van Voerstreek een zalige tijd beleeft daat in de Canterelle. Normaal gaan we elk jaar mee, maar dit jaar zullen ze ons moeten missen. In gedachten loop ik met hen mee, zij het zonder elektrisch moteurke in mijn wiel Groetjes aan Marcel, Hugo, Rosanne, Dré, Mariakke, Erna en Guy, en heel de bende. Ik had er nochtans graag bij geweest.
Morgen rusten we hier uit omdat we vandaag op een camping staan die vreselijk proper is en naar Spaanse normen prachtig is uitgerust. We wassen de kleedjes, de lakens, de handdoeken en al wat reeds 17 maand ongewassen wordt gebruikt.
Herman en Henriette groet en dank ik om hun zeer aanmoedigende boodschap. Maar geloof me of niet: ik zie hier niks af, heb nergens pijn, en de weg die ik volg is zo mooi dat ik indien het kon, hem twee maal zou doen .GRAPTJEEEEE
Ik moet melden aan Gudi dat ik haar berichtje heb gelezen; het was aangekomen maar ik had de juiste link niet gevonden om de komentaar te lezen. Nu is dat wel gelukt. Bedankt Gudi voor de lieve woorden. Ook Guy, haar broer en mijn voorloper bedank ik ook om zijn interesse en wijze woorden. Ik denk Guy, dat je mij benijdt maar je bent het best geplaatst om deze tocht b-naar waarde in te schatten. Ik bewonder ook jouw prestatie destijds.
Deze avond is het kip met koude schotel en Spaans brood. Wat de drank betreft, ik denk dat ik het hou op een aqua con gaz vermits de temperatuur te hoog is om mijn dorst te lessen aan bier of wijn.
Tot morgen en geniet van de fotos.
Voor de eerste maal moeite met het vinden van een ideale staanplaats. Of worden we stilaan veeleisen?
Woensdag 24 juni 2015.
Cardanuela Riopico Rablé de las Calzades 30,7 kilometer.
Moeite met het vinden van een geschikte staanplaats.
We blijven geloven dat vertrekken in de vroege ochtend loont. Ook vandaag ben ik weer om 06.10 op pad. De wind is koud en mijn sjaal en fleece T-shirt moeten mij bij verwarmen. De weg is eentonig naast een autosnelweg en langzaam aan wordt je als pelgrim mee opgeslorpt in het geraas en gedraas van de distributiesector. Het zijn allemaal vrachtwagens die reeds zo vroeg je gehoor systeem danig op de proef stellen. Bij het marcheren naast de luchthaven merk ik op dat deze wel streng wordt bewaakt. Er rijden langs de binnenkant op geregelde tijdstippen politiewagens rond met zwaailichten. De stad Burgos is een sterk ontwikkeld economisch centrum van de regio. Heel veel fabrieken en logistieke ondernemingen wandel ik voorbij. Ook een zeer uitgebreid commercieel centrum waarvan het overgrote deel op dit vroege uur nog niet is geopend. Langzaam kom ik in het centrale deel van deze grootstad. Heel veel ondernemingen hebben er hun maatschappelijke zetel. Er zijn ook burelen van allerlei faculteiten van de universiteit. Ik stap binnen in het ministerie van defensie om er mijn stempel trachten vast te krijgen. Na wat aandringen is de bediende aan het loket dan toch bereid iemand te bellen op het tweede verdiep. Ik mag dus voor openingstijd (het is nog maar 08.25 uur) bij een hoge graadsmadam in haar persoonlijk bureel mijn boekje laten stempelen. Een heel vriendelijke en sympathieke mevrouw die zag dat ik uit Belgie kwam. Ze vroeg me of de warmte geen zwaar obstakel was. Ik zei haar dat ik daarom zo vroeg vertrok om die hitte de baas te kunnen.
Verder wandel ik door richting kathedraal. Meesterlijk mooi. Vele spitsen en kantjes en kantelen. Heel kunstig ook zelfs voor iemand die er niets van kent.
Onderweg bots ik figuurlijk op enkele beelden in brons. Levensgroot en met een attent respect voor details. Je kan niet anders dan dit te waarderen in zijn creatieve schoonheid. Heel veel universiteitsgebouwen die nog ogen als nieuw. De aanleg van de campus is zelfs nog niet helemaal voltooid. Je wordt als pelgrim door een park gestuurd, waar eigenaardige kromme bomen pronken. Het is er heel mooi, maar op sommige plaatsen herken je de doelloosheid van sommige hangjongeren. Bierblikjes en overschotten van hamburgers en hun verpakking, lege flessen Vodka, het ligt er allemaal zomaar tegen de grond. Ze hebben hier wel een verontschuldiging, want Burgos zou heel deze week in feest zijn omwille van de patroonheilige San Juan. Een ganse week wordt er dan allerlei avondanimatie aangeboden, met de nodige drank erbij.
Doorwandelend bereik ik na een zestal kilometer het uiteinde van de stad. Ook hier weer de typische sociale appartementsbouw met hoge blokken van 12 verdiepen hemelwaarts.
Zo kom ik dus in het zicht van mijn eindpunt, ware het niet dat hier erg geïnvesteerd wordt in een zeer structureel en mooi mobiliteitsnetwerk.
Ze doen die arme pelgrims zo maar even 5 kilometer rondlopen omwille van deze infrastructuurwerken.
Het landschap wordt gevormd door kleine opstuwende heuvels die een glooiende tint geven aan een enorm magisch stralend landschap. Dit is briljant in zijn soort want ook in Ierland zag ik dit. Maar die combinatie met de heersende warmte hier geeft een zeer originele ervaring.
Aangekomen in Taradojes besluiten wij om toch maar niet op deze plaats te blijven. Er wordt naar een andere staanplaats gezocht, omdat dit toch wel tegen een zeer drukke baan ligt en er ook weer heel veel vrachtwagens passeren. Ik loop naar het volgende dorpje, maar ook daar voldoet geen locatie aan onze verwachting. Het volgende dorp ligt op 11 kilometer en dat vind ik wat veel. Na wat heen en weer gerij vinden we een pracht van een plaats aan een boomgaard, zonder andere honden, in de schaduw, vlak terrein en water in de buurt. Iedereen kontent.
Ik geef nog een woordje uitleg over de hoedjes van de dames. Ik vroeg gisteren in Villa Franca mijn stempel en kreeg er prompt twee zonnehoeden en sleutelhangers bij. Ik gaf het pakket aan mijn Hiesentriets en ze waren er zo fier en blij mee.
Blijkbaar is er wat verkeerd met mijn blog want vele reacties komen niet aan. Dus Gudi, ik heb je reactie niet kunnen lezen omdat ik ze niet ontving. Ook van een paar andere mensen is dat zo.
Ik had ook Andre en Lieve en Guy hun mail beantwoord via mijn G-mail adres. Dat is blijkbaar niet vertrokken.
Indien mensen willen reageren kan dat misschien best via :
Johan.de.smedt1@telenet.be of jak5044@gmail.com
Ik vermoed dat de blog niet helemaal reageert zoals het zou moeten.
Gelukkig zijn er vandaag fotos waar je zeker zal van smullen.
Deze avond bruine pasta spaghetti met tomatensaus en gehakt.
Het mag ook eens wat simpel zijn.
Morgen een korte rit van om en bij de 24 kilometer.
Het goede weer blijft aanhouden en de kilometers verminderen. Tot morgen.
Dinsdag 23 juni 2015.
Belorado Cardenuela Riopico 39,8 kilometer.
Ware het niet dat gewoontevorming een gevaarlijke vorm is van courante arbeid, we blijven investeren in het vroege ochtenduur. Ook vandaag wordt er zeer vroeg vertrokken om de dag zo lang als mogelijk te rekken. Om 6.25 uur sta ik op de camino met spleetoogjes te zoeken naar de juiste baan. Eén van mijn twee contactlenzen werd verloren in het zwembad gisteren, en daardoor moet ik af en toe met mijn oog bijzoemen om de juiste waarden te kunnen lezen op mijn GPS. We stonden gisteren in een straat gehuisd, vlak bij de gemeentelijke sportinfrastructuur. Vandaag staan we naast een auberge waar ook een piepklein hondje logeert. Zo een kleine Yorkshire met een strikje in zijn flosh vooraan. Mrose denkt dat als Jak daar eenmaal zijn tandjes in zet, er enkel nog zijn strikje en zijn jasje overschiet. Het is dus opletten geblazen en de honden goed kort aan de lijn houden. We zijn erg op onze quivive.
Juist nog een gesprek met Walter gehad; Deugddoend om je vrienden eens te horen.
De tocht vandaag was erg variabel en verliep crescendo de hoogte in. Vertrokken op 804 meter en stijgend naar 1155 meter en terug dalen naar 918 meter. De ondergrond was behoorlijk vochtig door het onweer gisterenavond, en hier en daar lag het glad en modderig. Ook de rotsblokken en de keien onderweg waren onbetrouwbaar om zalig en rustig te marcheren. Vervaarlijk voor de gewrichten moet er gedwongen rustig en beheerst worden afgedaald. Om schade en kwetsuren aan mijn knieën te vermijden doe ik het opvallend voor mijn eigengereide stijl heel genereus kalm . Het verloopt allemaal perfect en zoals gewenst in deze omstandigheden . De landschappen die ten tonele verschijnen zijn wederom jamais vue. Maar verontschuldig mij, wat schuilt er in een naam. Ach ja, ik ben hier toch al ooit geweest met de fiets, maar toen had ik niet veel tijd in overschot om rustig rond te kijken. Marcel plakte aan mijn wiel als een kauwgom en geen enkele snelheid was er te vinden om dat kleverig goedje los te krijgen.
Het traject van 26 kilometers en de gestapte tijd verlopen zo voorspoedig goed dat ik ongewild reeds om 11.00 uur op de tussenstop aanwezig ben in San Juan de Ortes. Een prachtige kerk die ze bovendien met Europees geld nog eens aan het restaureren zijn. Dat lees ik toch op een pancarte en mijn Spaans wint zienderogen aan begrijpbaarheid en begrip. Samen met de Hiesentriets eet ik mijn boterhammen met hesp op een terrasje in de Spaanse zon. Ik laat mij vangen aan warmte, alcohol en vermoeidheid. Wijselijk rust ik een uur en beslis de laatste 13 kilometer ook vandaag nog te doen. De temperatuur was erg wandelvriendelijk en de regen bleef uit, ondanks regelmatig trommelgeroffel.
En ook dit laatste stuk liep goed. Ik trotseer de laatste beklimming naar 1150 meter zonder grote schaamte. Bovenaan staat weer een houten crucifix omringd door een heel grote hoop neergelegde stenen. Ik beken, ik had vandaag heel veel fotos genomen van al wat ik de moeite waa rd vond. Maar er moet een erreur gebeurd zijn bij het terug plaatsen van de SD-kaart, waardoor er geen enkel foto werd opgeslagen. Mijn excuses maar dat kan gebeuren bij vermoeide pelgrims !
Ik kreeg nog een mailtje van broer Luk en Schoonzus Lieve. Ze komen mij een paar dagen vergezellen tijdens de camino. Super.
Ook van Guy kreeg ik nog een heel goede wijn tip; De Ribera del Duera wijnen zijn hier in de streek van de beste wijnen. Ik proefde ze reeds in Kortenberg in zijn zaak en moet toegeven, ze zijn de Franse wijn meer dan waard. Trouwens Guy, de Rioja wijnen moet je niet onderschatten. Ze zijn zeer vol en rijk en fruitig. We zijn een paar avonden op zoek moeten gaan naar onze ligimo. Gelukkig hadden we onze GPS bij, of we hadden onze slaapstee nooit meer terug gevonden. Ga daar maar eens rondkijken want onze smaak is zo goed als universeel.
Het berichtje naar Andre en Gudi is blijkbaar niet doorgestroomd, ik probeer het morgen opnieuw.
Nogmaals mijn verontschuldiging voor het verkeerd plaatsen van de SD-kaart maar morgen dan eens zo veel fotokes.
Groetjes en tot morgen.
Maandag 22 juni 2015.
Azofra Belorado 39,4 kilometer
Ze gaven reeds gisteren op de meteo berichten van hoge steriliseer- temperaturen in onze Rioja-regio. We smijten het hier in de groep, en de hondjes ten spijt, werd er beslist dat deze morgen zou het baasje reeds als eerste om 00.06 uur op stap zou vertrekken. Voor vandaag geen heilig ritueel met de boss, wel met de Miet, hertogin van Hiesentriet. Om kwart voor zes begint de i-phone mij te wekken en om 4 minuten voor zes ben ik reeds gepakt en gezakt op de Camino in het volslagen duister aan het zoeken naar gele pijltjes. Ik profiteer ervan om nog een foto te nemen van het mooi verlicht dorpje Azofra, nadat ik eerder een ander kleur- en geurrijk werkje had afgewerkt. Ik ben werkelijk de eerste vandaag die zo vroeg vertrekt. Ik ontmoet niemand voor mij, en regelmatig achter mij zoekend zie ik ook in de verste verte geen enkele andere lotgenoot al of niet uitgerust met stok en rugzak.
Al heel gauw moet de duisternis plaats en licht ruimen voor de opkomende zon in mijn rug. Ze werpt een merkwaardig lange schaduw van mijn profiel op de grindweg. Ik loop vele malen voorbij poelen die ik niet onmiddellijk opmerk. Aan het gekwaak der kikkers te horen zoek ik naar water naast mij, en zodoende valt mijn oog figuurlijk op die vijvertjes. Kleine poelen, met een massa aan normale kikkers en ook een groot gehalte en volume aan muggen die steeds onder de klep van mijn zonnepet blijven fladderen. Ik maak mij er danig nerveus in, want vroeger reeds enkele malen belandde zo een minuscule enkeldekker in mijn mond omdat ik ook al eens naar lucht moet happen. Gehoest, geproest, gerochel en gespuw ten spijt, die mug in je keel geraak je niet meer kwijt. Maar, ik loop weer op lichte voetjes en dit zijn geen dingen om mijn dag te verpesten denk ik snel. Tijdens mijn ochtendtrip denk ik nog eens aan mijn Bisschoppelijke ervaring van gisteren, aan Ruud en Guddy die werden geopereerd, aan broer Luk en schoonzus Lieve (ik begin hen te missen), aan de kids en hun gans beminnelijke gezin die ik heel diep in mijn hart draag, aan de organisator-createur die maakt dat ik dit gans avontuur op deze manier kan en mag beleven, ik denk aan vele mensen die me heel dierbaar zijn en waarvan ik heel veel vriendschap mocht en nog mag ontvangen. Ik denk aan zoveel, en bovendien maak ik in mezelf de opmerking dat als je op die manier dingen evalueert en overschouwt, dit je balans heel mooi in evenwicht houdt: je geeft wat, maar je krijgt toch zoveel terug van de mensen. Sommigen noemen dit bidden
Feitelijk is de tocht op zichzelf een kleine tegenvaller, want behoudens het fantastisch mooie landschap (lapjes grond met graan, wijnranken, prairie, omgewoelde grond maken van het geheel een echt patch-work) wordt er voortdurend naast de nationale 120 gewandeld. Ook de ondergrond is saai taai grind en kapot gereden beton. Buiten de klaprozen die mooi contrasteren tegen het koren-geel waartussen zij nog gauw hun kopje boven uit steken voor zolang dit nog kan, is er niet zoveel boeiends, aan wandelen naast voorbij razende vrachtwagens en snelheidsduivels.
Het kleine stadje Santa Doningo de Calzada is nog ontwakend wanneer ik daar om 08.15 door wandel. Hele mooie kathedraal en mooie oude gebouwen verleiden mij om toch even te blijven staan en een paar digitale prentjes te maken.
Ik ontmoet er ook mijn twee brave herderinnen die er grote boodschappen komen doen: ik bedoel drank en fruit en groenten voor drie dagen.
Doorwandelen naar Granon om rond 12 uur toch te kunnen aankomen in Castildelgado om er mijn boterhammetjes te verorberen. Het gaat echter allemaal veel vlotter dan gepland en reeds om 12 uur ben ik op de eindafspraak in Viloria de Rioja waar ook de symbiose van Miet en Sien trouw op mij wachten. Ik mag de overschot van hun beider flesje bier door mijn keelgat schudden. Op de GPS staan er 29,8 kilometers. Het is inderdaad fornuis- warm, maar persoonlijk vind ik het draaglijk, en mits je pet en handdoek regelmatig langs de waterplassen en kraantjes en beekjes wat nat te maken is deze hitte goed verteer- en verdraagbaar. Ik passeer in die kleine dorpjes heel wat gaar gebakken pelgrimslijken. Alsof er met de teerlingen gespeeld werd en her en der wandelaars tegen de vlakte werden gegooid. Op banken, boven op tafels, onder een boom, op het gras, op de blauwe steen zitten en liggen medewandelaars die het niet meer zien zitten, laat staan, staan. De lichaamstaal is absoluut verstaanbaar en behoeft geen tolk: gun me even rust en laat mij bekomen. Ik zie er eentje die haar hangmat had boven gehaald en niet meteen de indruk of attitude uitstraalde daar vandaag nog uit te zullen klimmen. Mijn bedoeling is hier zo snel mogelijk door te geraken, want zoveel miserie heb ik in de oorlog nooit gezien. We spreken af in het tweede volgende dorpje op ongeveer 10 kilometer. Ik jeun mij te pletter, want ikzelf heb nergens pijn en voel mij ondanks het vroege start uur zo hipperdepiep als de karekiet in het riet daarnet sebiet. Ik vraag mij af of deze mensen op die manier Compostella zullen halen.
We logeren hier in Belorado vlak aan het openluchtzwembad. Dit is een luxe meevaller tijdens deze pelgrimstocht. Bij 34 graden kunnen zwemmen in open lucht en daarenboven je daarna proper kunnen douchen is echt geen clochard bestaan.
Deze avond staat er koude schotel op het menu met tonijn, sla, kalkoen, tomaat, boontjes, asperges, hesp en mayonaise. Frans brood om in de saus te soppen en een wit wijntje om ons in slaap te droppen.
Ik zie het water al uit Rose Marie en Rene hun mondje druipen.
Morgen is het iets minder lang maar ook dan wordt er weer extra vroeg gestart. Men spreekt hier van 7 uur maar dat moet eerst nog door allerlei instanties en commissies worden goedgekeurd.
Aan Regine en Renske vraag ik uitdrukkelijk om Ruud mijn groeten over te brengen en te melden dat we samen zeker een oplossing tevoorschijn toveren. We moeten er door en met voldoende steun en volharding moet dat lukken.
Aan Marcel draag ik de foto op van de Casa Marcello
Primeur: Een babbel en mijn stempel uit handen van de Bisschop van Rioja :
Zondag, 21 juni 2015.
Navarette Azofra 23,8 kilometer F 565
Nogal goed op tijd wordt er vertrokken om 08.10 richting Najero. De gids wijst me erop dat het nogal plat wandelen is vandaag, dus ga ik nog even door op mijn lage schoenen. Op deze wijze kunnen beide blaren verder op droog regime herstellen, mits de juiste tape, de juiste drukverdeling en degelijke afdekking. Ik zou nog onthecht geraken van mijn geliefkoosde hoge schoenen. Echter de wrijving met de laterale zijde van de hiel in eender welke hoge schoen moet ik toch nog een paar dagen kunnen vermijden. Er is de wandelweg en er zijn mijn voeten. Ik merk op dat op deze éne week sinds de start van velen in SJPDP, de Camino al wild om zich heen heeft geslagen. Omdat je met al de wandelaars hetzelfde parcours volgt, zie je regelmatig dezelfde mensen terug. Zo kom je tot de vaststelling dat dezelfde wandelaars hun gang-patroon ernstig aanpassen aan hun pijn in de knieën, voeten, enkels en zelfs tenen. Er zijn er ook die ernstig ingewindeld of ingetaped zijn. Dat zie je onder meer omdat regelmatig de hoge bottinnen aan de rugzak achteraan bengelen en de wandeling afgelegd wordt op de lage sandalen waar er weinig contact is tussen huid en schoen. De meest niet ideale wandelsituaties kan je hier opvangen. Regelmatig kom ik een Amerikaanse vrouwelijke professor tegen (weet ik van horen zeggen) met in de rechter hand een rieten korfje, in de linker hand een Chinese parasol in hel geel (daarom dat we ze zo snel herkennen) en de rugzak is amper zo groot als een picknick rugzakje voor Rock Werchter. Ze wandelt al verscheidene dagen op echte lederen slippers met de dikke teen en de tweede teen alleen gesteund, in een heel kort weg en weer waggelend plicé rokje (je wordt verleid om haar vooral niet voorbij te steken) waarvan je verwacht dat het bij eender welke misstap toch eens net iets te hoog zou kunnen opwaaien Tot nu toe is dat nog niet gebeurd, ondanks de grote verleiding steek ik ze steeds voorbij, achter mij volgt de jonge generatie. Maar, onder de andere pelgrims gaat ze dikwijls over de tongen.
Er is de jongere grijsaard van 50-55 jaar met O-benen waar je U kan tegen zeggen. Zijn beide zolen van de schoenen zijn zo fel schuin afgesleten dat hij misschien beter zijn linker en rechter schoen van voet zou kunnen wisselen Maar hij valt op door zijn waggelend stap patroon en hij loopt nog steeds mee.
Er is dat Chinees koppeltje: Zij vouwt voor elke voorbijsteker de beide handjes samen en groet met de woorden Buene Camino Zij zijn ook al door anderen herkend.
Er is die vrouw met de draadharige lokken. Zij wandelt samen met haar hond. De hond draagt langs weerszijden van zijn romp een kleine bagage mee en zijn pootjes zijn ingetaped, want de kilometers laten ook bij hem sporen na.
Er zijn nog zoveel andere pelgrims die me regelmatig doen griniken, somber mijn wenkbrauwen doen fronsen, doen verstard stokstijf halt houden van respect en ook die mij doen nadenken.
Er moet heel even worden geklommen over een zielig bollig wegeltje. De ondergrond bestaat uit een laag naast elkaar gesmeten kei-bollen die je niet toelaten in balans of in evenwicht te steunen. Onplezierig en een wandelweg totaal onwaardig. Steeds moest je op zoek gaan naar het juiste steunpunt en moment, want geen enkel steunvlak was plat. Rottig, gevaarlijk, moeilijk en vooral dat moest niet te lang duren voor mijn knie. De stenen mannetjes duiken ook weer op. In de stad Najero haal ik mijn stempel op en les mijn dorst aan één van de vele waterfonteintjes die hier meermaals worden gebruikt door alle lagen van de bevolking. Er stoppen fietsers, schoolkinderen, ouderen van dagen, jongeren op het skate bord. Iedereen kent hier de plaatsen van de waterpunten. Een dankbare hulp voor de dorstige pelgrim, want ook vandaag is het weer stijgend warm aan het worden. We halen hier rond de middag temperaturen van rond de dertig graden. Ik kom na een inhaalrace op twee Finse meisjes (ik zag ze lang geleden ongeveer 1 kilometer ver voor mij uitlopen en maakte er een wedstrijdje van om ze voor Azofra te hebben bijgehaald) samen met hen toe in Azofra. Ze maken er mij attent op dat zij goed doormarcheren, maar dat dit bij mij precies nog sneller loopt. We voeren een kort gesprekje waarna ik mij naar de kerk begeef om mijn stempel af te halen.
Boven op de kerktoren zie ik een ooievaarsnest waar moeder en vader ooievaar het huishouden aan het doen zijn.
Bij het openen van de kerkdeur sta ik plots op de zijkant en in de helft van de middenbeuk in een afgeladen volle eredienst. Ik begeef me heel bescheiden naar achteraan en ontdoe me van mijn pet. Mijn rugzak en stok had ik buiten laten staan omdat ik dacht dat deze stempel halen toch maar twee minuten in beslag zou nemen. Ik blijf dus nog een kwartiertje de eucharistieviering mee volgen en slaag blindelings een kruis in navolging van de andere parochianen hun kruis. De mis wordt voorgeleid door 2 geestelijken. Eén voorname met een rood rond potje op zijn hoofd ( een bisschop dus) en de parochiepastoor (verneem ik later). Wanneer na de mis de meeste parochianen de kerk verlaten hebben, worden er vooraan met enkele plaatselijke ereburgers nog enkele snap-shots gemaakt. De burgers mogen één voor één poseren met de pastoor en de bisschop persoonlijk naast hun. De fierheid en de belangrijkheid zijn hier de meest ervaren emoties. De foto-sessie is een voltreffer. De druk in de weer doende pastoor had mij al eerder gevraagd of hij mij kon helpen. Voor de stempel moest ik nog een dos minutos wachten, en hij deed teken naar de bisschop. Die man zag wat er beurde en vroeg aan de pastoor wat er gaande was. Toen die het verhaal deed van de Camino en de pelgrim en zijn tampona en tatata en tititit kwam de Monseigneur in hoogsteigen persoon mij een hand drukken en al vlot kwam er een gesprekje van. Monseigneur Ommello is Bisschop van het Rioja departement en vertelde mij dat hij nog 4 jaar lang in Leuven studeerde en logeerde bij de Witte Paters van Heverlee. Hij had toch zulke mooie herinneringen aan zijn studietijd over gehouden. Het gesprek verliep in perfect Frans, toch wat zijn deel betreft, want hij vroeg me of ik gewoon was van Frans te spreken (slik). Hij stond erop dat hij PERSOONLIJK ( jaja JOS, PPPEEERRRSSSOOONNNLLLIIIJJJKKK ) zijn stempel zette in mijn boekje. Ik ben nu geen souvenir jager, maar deze keer had ik echt spijt dat mijn kodakske nog aan mijn rugzak hing, want deze foto samen met Monsigneur Ommello zou toch wel een heel mooie herdenkings foto wezen. Ik moest zeker maar eens op internet gaan kijken zei hij, want hij had een eigen web site. Moderne man toch vind ik.
Ik ga buiten en ben lichtelijk en intern verheugd over deze ontmoeting. De man straalde ook echte onvervalste warmte en eerlijkheid uit. De restante belangrijke burgers in de kerk hingen tijdens ons kort gesprekje ook bijna letterlijk aan zijn lippen. Weer een avontuur rijker.
Deze avond leef ik nog even verder in euforische eucharistische ervaring. We gaan in een plaatselijke tapa bar eens proeven van de Spaanse culinaire uitdagingen en hun dagelijkse kost . Er is een terrasje waar ze per persoon 10 euro vragen voor eten tot je zegt dat ze mogen stoppen met aanrukken van allerlei tapas (volonté) . Morgen zijn ze failliet
De dames Hiesentriet zijn ook op hun rustdag bepaald vrolijk. Ze zijn beiden weer aan het breien geslagen. Tegen de tijd dat het weer kouder wordt en indien we niet op tijd thuis achter de stoof zouden geraken. Gebreide voetsokjes?????
Tot morgen want vandaag werd het na 14.00 te warm om nog verder te stappen en die Bisschoppelijke zegen doet zijn werk: de zevende dag is het eigenlijk een rustdag.
Tot morgen.
Het verschil tussen een sleurhut en een sleurtruut.
Zaterdag 20 juni 2015.
Logrono - Navarette 24 kilometer
Ik stap om 08.00 uur richting Viana, want we staan ongeveer 2 kilometer op het parcours voor Viana. Dus twee kilometer meer te doen vandaag. De planning stuurt me verder westwaarts richting Logorno. Een plat parcours zonder hindernissen, maar voor het grote deel naast de autosnelweg aar deze hoofdstad van de Rioja provincie. Het loopt ook niet zo vlot vanwege de twee blaren op mijn hielen sinds gisteren. Prima verzorgd, dat wel, maar niet hersteld. Ik heb er een vilt verband met gaatje over geplakt maar de druk is niet helemaal verdwenen. Vooral bergaf is het pijnlijk. Maar hier moeten we door.
Ik loop samen met een paar andere pelgrims door de uitgangspoort van Viana en kom te snel tussen het rumoerige verkeer terecht. Al heel vlug loopt het pad naast de autosnelweg. Niet aangenaam en eentonig. Opvallend hoe weinig camino lopers ik hier tegenkom. De man met de grijptang en zwarte verzamelzak zie ik wel, samen met nog twee andere weekend vrijwilligers. De weg is perfect aangelegd en verscheidene tunnels loodsen ons heen en weer onder de autosnelweg. Ook de markering is wijselijk op strategische plaatsen aangebracht zodat verloren lopen haast niet mogelijk is. In die tunnels zie je telkens allerlei grafiti opschriften die hier en daar wel wat wijsheden bevatten.
We komen aan in Logrono en kruisen een plaatselijke markt met allerlei fruit en groenten en kaas. Ik meen te weten dat de doorgang door deze grote stad toch wel gauw anderhalf uur zal in beslag nemen. Zebrapad na zebrapad wordt onwennig over gestoken. Plots zien we het einde van de stad naderen want de vrachtwagens staan er op grote parkings die ook niet erg netjes zijn. Eenmaal wij over de Rio Ebro stappen worden we echter naar een prachtig aangelegd en onderhouden park geleid. Hier komen blijkbaar alle inwoners van de stad hun zuurstof ophalen. Er wordt gejogd, gefietst, gewandeld, met het skate bord gerold. Het is er bewegingsdrukte van jewelste. In contrast zie ik er een huisjesslak mijn pad kruisen. Zij doet er toch wel wat langer over dan ik peins ik zo. Ik geef haar een naam: sleurtruut. Afgeleid van het nieuw Nederlandse woord voor trek caravan. De sleurhut is ook een verplaatsbaar huis. Alleen is deze vorm van verplaatsen meer organisch en meer ecologisch. Ook zonnebaders en mensen die hier komen barbecueën zien we. Een eekhoorn zit klaar voor zijn fotosessie. Wanneer ik een foto neem blijft hij gewoon verder dat nootje kraken. Ik waag het korter bij te komen. Tot op 1 meter kan ik naderen, terwijl hij mij rustig aankijkt en net zijn pootje niet uitsteekt om betaald te worden.
Verder door het park zijn reeksen van barbecues opgesteld met zeven op een rij naast elkaar. Ook het gras is piekfijn onderhouden. Ik loop op kiezels en zie plots een heel groot meer naast mij. Blijkbaar zou het gaan om een meander van de Ebro rivier. De zichten naast en boven dit park zijn weer van bovenste kwaliteit. Ze hebben niet op een wijngaardje of dorpje op de bergkant gekeken.
Op mijn wandelweg zie drie kruisen staan waarvan ik heden niet de reden ken, maar ik vraag er wel naar. Ook de tunnel na het park is mooi beschilderd met allerlei pelgrims en hun mobiliteitsplan. Ook frappant zijn de teksten die je regelmatig kan lezen op de muren of borden waar je voorbij loopt. Soms zijn ze echt spitsvondig en bezorgt het je een tijdje lang wat stof om over na te denken. Ik kan ook een foto maken van het parcours naar Compostella. Die Camino leeft hier wel echt.
Ik wandel voorbij een draad omheining van een houtzagerij. Op de draad hangen overal houten kruisjes tussen de geweven draad. Zeker 100 meter lang. Ik kan het niet nalaten ook hiervan iets te vereeuwigen.
Ook het weer is prachtig. De warmte breekt vanaf 11.00 werkelijk door en de wind die mij regelmatig een haarspoeling gunt, doet deugd. Aangekomen in Navarette rond 13.00 uur zet ik mij prompt neer op een zonneterras en eet mijn boterhammen op met een fris getapt pintje. Ik roep de vrouwen met de zender op en vraag hen mij te komen assisteren bij deze zware taak.
Deze avond komen Annie en Romond bij ons de scampis mee eten die we gisteren niet meer klaar maakten omdat het te laat geworden was.
We staan op de N- 112 richting Burgos vlak voor een kerkhof en graspleintje. Ze slapen in een tentje. Annie en Ronand komen uit Bretagne en zowel ik als de Hiesentriets zien elkaar al enkele dagen na elkaar omdat we hetzelfde parcours volgen en af en toe een praatje slaan.
Morgen richting Burgos verder. Het ziet er goed uit want de meteo en de daaruit volgende weersvoorspellingen zijn erg gunstig. De temperaturen gaan crescendo de hoogte in en de regen blijft voorlopig uit.
Ik maakte een paar toffe fotos die je zeker zullen boeien.
Vrijdag 19 juni 2015.
Los Arcos Viana 21,5 kilometer. F 565
Gisteren hadden we ons strategisch opgesteld op het parcours van de Camino. Aan het kerkhof van Los Arcos was een horizontale parkeerplaats ( belangrijk om goed te kunnen slapen, en met geen dikke voeten te ontwaken), kort bij een waterkraantje om mijn eigen te kunnen wassen en de bezwete kledij uit te spoelen . Bovendien passeren daar al de caminogangers. Reeds om 5.50 uur komen de eerste wandelaars deze morgen voorbij. Heel enthousiast wordt er gepraat en gekwebbeld in het Spaans, in het Engels, in het Frans. Geen Nederlands. Ik hou het slapen om 06.30 voor bekeken en sta op. Met leed in de ogen zie ik wandelaars ons rustoord voorbij trekken. De hondjes uitlaten, eten en ook vertrekken stel ik mij zelf voor. Het is vandaag geen lange dag. Rond de 20 kilometer. Ook de hellingen vallen mee. Reeds vanaf de eerste stappen voel ik mijn beide hielen. Ik had gisteren nieuwe schoenen uitgeprobeerd die minder zwaar zijn en voor mijn dikke tenen iets meer ruimte bieden. We hadden die gekocht in Ussel in een sportwinkel die totale uitverkoop deed. De prijs was zo afgerond dat er geen hoek meer aan was. Ik kocht ze voor 35 euro in plaats van 105 euro. Mocht ik niet laten liggen. De tenen voelen zeer goed aan, maar mijn hielen krijgen toch meer wrijving. Op het ogenblik dat ik dit nu neer tik, zit ik met 2 open gestoken blaren. Bij aankomst kon ik het niet meer verbergen dat er iets haperde. Ik mankte zoals Arno spreekt. Bij nazicht kwam er langs weerskanten, aan de buitenkant van de hiel een waterballonnetje te voorschijn, zo groot als de pisblaas van onze Jak, maar niet zo hevig. De nurskens hier hebben hun werk gehad. Sonja moest wel van mottigheid het operatiekwartier verlaten.
Goed, deze morgen gingen we met wat wind en veel grauwe achtergrond eerst richting Sansol. Ik zat al snel met eens iets hogere abdominale druk dan het atmosferische lage drukgebied waardoorheen ik wandelde. Het drukventiel wat openen en overtollige luchtdruk alleen loslaten hielp in zoverre dat ik dit alleen maar kon doen wanneer er geen geurvreters in de buurt waren. Maar hier op die Camino is dit geen vanzelfsprekendheid. Binnensmonds verwens ik die bonen in tomatensaus van eergisterenavond. Moest er nu al eens een stal vol koeien gepasseerd worden, dan was mijn ideaal toch al wat meer haalbaar, maar hier in deze streek is dit alleen maar een utopie. Je wandelt tussen laag graan, olijfbomen en wijngaarden. Zelfs geen struik waar je je kan achter plaatsen. Ik tracht de wandel attributen en mijn mede-pelgrims wat in het reine te houden door af toe wat gas de vrijheid in te jagen waar dat enigszins kan, maar kortelings zou ik toch wat massa moeten kunnen lozen, dat gevoel is zeker. De tred wordt iets sneller en de passen iets kleiner wanneer ik in de verte op een bergtopje een kerk zie staan. Meestal is daar een dorp rond gebouwd. Ook deze keer. Ik ren de eerste de beste Alberge binnen en storm door de gang voorbij de toog en bestel in het enige Spaans dat ik ken een servessa en vraag bevestigend of ik snel gebruik mag maken van de toilette. De langharige herbergier had niet eens de kans om te affirmeren, want ik zat al op de pot voor hij kon knikken. Net op tijd, want anders was ik in zware kosten en affronten gevallen. Kijk, dit is nu het verschil met mijn wandeling in Frankrijk en hier. Ik deed in Frankrijk mijn groot persoonlijk lozingswerk met het schoonste zicht van heel de wereld voor mij alleen. ik plaatste mij waar ik maar wou, niemand die iets zag. Hier is dit werkelijk een probleem. Onderweg NIET 1 tochke en een deurtje met een hartje in Ik alleen ben daar waarschijnlijk niet malcontent over.
Ik drink tegen mijn zin (zo vroeg) mijn servessa leeg en betaal. Ik zie die mooie kerk van nabij en wil onze lieve Heer toch bedanken voor zijn hulp in nood en zijn bijstand aan de weerloze pelgrims. Ik ga de kerk van Torres del Rio (Navarra) binnen en betaal als donatie voor hulp aan de pelgrims 1 euro. Niet vrijwillig, maar wel uit eerlijke schaamte omdat daar een mevrouw zit die ook stempels geeft aan de pelgrims en commercieel uit het heel goede hout is gesneden. Ze verwijst mij scriptief naar de tekst dat al de donaties hier gebruikt worden om pelgrims op te vangen en te helpen Ook om hen gratis naar het toilet te laten gaan, vraag ik me af. Ik meldt haar toch in een humoristische mengeling van Spaans en Engels dat ik zojuist mijn eer, mijn glorie en reputatie heb kunnen redden via een toilet in de bar, en niet op de camino zelf. Maar soit, ik gun het hen. Ik maak nog een paar fotos van deze binnenkant. Want de lichtinval van de dome is wel architecturaal een hoogstandje legt de mevrouw uit. Er zijn namelijk kleine raampjes geplaatst aan de onderkant van de ribben. Het licht wordt dan hierboven weerkaatst door plaatsing van kleine kristallen. Dit is ontstaan uit een traditie uit de Langeudoc met Islamitische inspiratie. De kapel werd geklasseerd als historisch waardevol monument in 1932. Voor een deel redde zij ook mijn goede reputatie Verder door naar Viana merk ik een plek op de zijkant van de wandelweg van enkele tientallen meters lang. Naast het pad liggen allerlei stenen met daaronder met de hand beschreven papiertjes met teksten erop. Blijkbaar worden hier wensen neer geschreven en via de open lucht, hun vrijheid en hun kans gegeven echt uit te komen. Waar heb ik dit vandaag nog gebruikt? Het is merkwaardig hoe lang deze steentjes naast de berm blijven verschijnen. Ook de stenen hoopjes kom ik meer en meer tegen. Het is zo een beetje als de bidrollen bij de Boeddhisten denk ik. Je passeert zo een verticale stok met een bundel errond. Je geeft bij het passeren een draai aan het systeem en terwijl heb je een gebed gedaan. Hier verloopt het ook zo een beetje.
Ik passeer mijn Noorse patiënte van gisteren. Ze herkent me en vertelt dat ze haar been inderdaad reeds verder kan strekken als ze er aandacht aan geeft. De strekking begint ook opvallend minder pijnlijk te wezen. Maar ze moet er echt op letten zegt ze nog nadrukkelijk. We nemen afscheid en ze zingt me nog na op de tonen van het liedje NO MILK TODAY: no therapy today, my tist is gone away We moeten allebei lachen, want dat mag ook op deze Camino. Ze wuift me nog na en roept till next time. Maar dan gaat ze betalen zene
Ik loop ook voorbij de vrijwilliger die zijn werk ook vandaag weer met de nodige intense nauwkeurigheid uitvoert. Ik heb bewondering voor hem en neem een foto.
In Viana loop ik over een plaatselijk marktje, en dien mij onmiddellijk aan in de kathedraal. De man achter mij hoort mij melden dat ik uit België kom (voor de statistieken). Zijn zoon woont in Elsene zegt hij. We voeren een gesprekje waaruit ik verneem dat ook hij een vakantie doormaakt samen met zijn vrouw en schoonzus. Zij vertrokken in SJPDP om de Camino te lopen. Hij volgt met de mobil home. Weer een aha erlebenis . Waar hebben we dat nog tegengekomen?
Aan een zijingang van de kathedraal staat ook een mooi houten beeld sculptuur van de belleman.
We staan een mobilcar parking en gaan vanavond de typische Spaans sfeer eens opsnuiven in de oude binnenstad. Morgen loop ik dan door Logrono tot in Navarette.
Vanavond tonen de Hiesentriets zich echt langs hun beste zijde. Ze geven eerst een aperitief maison (Amaretto fruitsap citroen). Dan wordt er Gambas a lail en champignons in lookbotersaus geserveerd met Spaanse stukjes brood in kruidenboter geroosterd. Wat zeg je daarvan? Ook de witte wijn staat al koel. De druk op mij om goed aan te komen wordt groter, maar ik heb hen verwittigd dat we daar met ons gedrieën samen door moeten. Als ik faal omwille van een indigestie zullen we het samen moeten dragen.
Nog plezier met de fotokes.
