Vijf dagen zware regen en dan...overstroming! Maar de tweede wimpel is binnen.
Zaterdag 02 mei 2015.
Het regende nu reeds 4 en anderhalve dag haast aan één stuk door. De gevolgen laten zich raden. De Cure is over gans mijn traject dat ik vandaag zou moeten volgen (een klein aangenaam wandelpadje vlak naast de boorden van de rivier) uitgebreid tot één grote massale waterplas. Afsluitingen van weiden, banken van parken, vuilnisbakken aan paaltjes, verkeersborden en speeltuigen staan tot zelfs één meter onder water. Er is ramptoerisme. Veel buurtbewoners komen fotos nemen van de omgeving. Ik zie paarden op een wei die omringd zijn door water en die echt op een stukje droog gebleven eiland meewarig staan te gapen naar hun groot zwembassin. Zo wandelen we vandaag voorbij zeer brede en wild stromende stroken kolkend water.
Vandaag arriveert Kris om 9.20 uur en na de drie generaties- foto voor het nageslacht, vertrekken we op pad voor onze 21 kilometer. De ondergrond is drassig nat en de zachte bodem is hier en daar zelfs zachter dan je kon vermoeden. Geen slecht idee van mij om sinds drie weken terug mijn hoge getten terug aan te doen en mijn waterdichte kousen te gebruiken. We wandelen echter de ganse voormiddag en een stuk van de namiddag bij droog , zwoel weer. Bessy-sur-Cure, Arcy-Sur-Cure, Lucy-sur-Cure, Saint-Moré, Nailly, allemaal heel pittoreske kleine pareltjes van gemeenschappen, waar ofwel iedereen nog slaapt, ofwel iedereen naar de 2 mei viering is getrokken, ofwel verzopen ligt in de eigen achtertuin. De Cure passeert hier naast ons vlak tegen de poortjes en tuintjes. Veel hekkens staan dus letterlijk op dit ogenblik voor twee derden in het water. Het zweet druppelt vanonder mijn plastic overjas en ook het parcours kent geen genade. Veel hellingen en dito afdalingen. Het gaat gezwind want ook Kris heeft een goeie tred. We wandelen bij een gemiddelde snelheid van 5,2 per uur. We eten onze koolhydraten met babybel en salami in de mobilhome (de meisjes waren tot op de afgesproken plaats gereden, alleen stonden ze 1 kruispunt te vroeg te wachten- maar daarom zijn die zenders nu eenmaal goed-). Kris neemt de witte kleine spruit mee als trekdier, ik ontferm mij over mijn trouwe zwarte herder. Met ons vieren lopen we dorpje in en dorpje uit.
Het gaat toch sneller wanneer je iets kan vertellen tegen elkaar. De tijd is gevlogen en voor we het goed beseffen zijn we reeds om 14.30 uur op de afgesproken aankomstplaats. We laten ons vergasten. Miet Hiesentriet en makkie trakteren ons op een Leffe en een Orval. Ook Lotte duikt weer op in het verhaal. Ze was met Kas afgereisd vanuit Auxerre om Kris op te pikken. We spreken af om tegen 18.00 in Vezelay samen iets te gaan eten. Mijn plan rijpt om indien we dan toch vandaag al naar Vezelay afreizen die afstand ook meteen maar te voet te overbruggen. Ik besluit mijn voetomhulsels en onderbeenbeschermers wederom te omgespen en vertrek reeds 10 minuutjes later voor mijn laatste 11 kilometer. De beslissing om niet via de Cure of ook niet via het boswegeltje te gaan leek niet zo misplaatst. De wijde omgeving naast de Cure staat ook hier weerom erg wijds blank, en de boswegeltjes zijn bij een snelle maar zeer geslaagde controle erg modderig en zelfs glad. Er wordt gedurende 11 kilometer langs de D 951 gemarcheert. De Franse automobiels razen naast mij en achter mij door alsof het hier een parcours van Magnicourt betreft. Ze wijken ook niet veel uit. Ik krijg regelmatig de dwang opgelegd om in het hoge gras te gaan wegens : geen plaats voor mij op de rijbaan. Ik ontwaar vrij hoog in de verte een samenscholing van gebouwen met daarboven uitstekend een gedrocht van een toren met kruis. Ik herken Vezelay. Het geeft me moed, ondanks de felle regen die ik trotseer met mijn hoed en regenjasje. Mijn voeten zijn God zij dank poeder droog gebleven omwille van de waterdichte kousen, en ook dat geeft bij dit weer een gebruiksklaar comfortabel gevoel. De laatste 3 kilometers zijn de zwaarste. Ik wist dat ook. Het gaat gestaag bergop en steeds zie je de basiliek rechts hoog boven je hoed uitsteken en in verhouding wordt ze niet groter. Pas de laatste hectometers herken je de ommuurde tuin van de abdij en zie je hoe kolossaal dit bouwwerk aanvoelt binnen deze lieflijke beboste omgeving. Die paterkes wisten wel te kiezen in welke habitat zij in hun pij wilden rondlopen. Ik arriveer om 17.05 in het bureau van de vrienden van de pelgrims en laat heel fier mij stempel plaatsen van Vezelay. De tweede wimpel is binnen. De secretaris van het genootschap stelt me een paar vragen over mijn identiteit, mijn reisplannen, mijn reden, mijn afkomst, mijn ervaringen onderweg. De weg wordt gewezen naar de overnachtingsplaats voor de pelgrims. Ik meld echter dat ik vergezeld wordt door mijn vrouw ( mijn vriendin Sonja placht ik niet te noemen omdat het gesprek al zo vertrouwelijk, vragend en nieuwsgierig was verlopen) en dat ik slaap in een mobil home. Weeral dezelfde reactie: mais allors, vous étes bien organisé De vrouwen tref ik buiten aan op de steil hellende dorpsstraat, klimmend en puffend van deze bestijgng. We gaan er eentje drinken (2!!!) op het behalen van de tweede pijler van deze reis en zakken daarna af naar het restaurant waar we Kris, Lotte en Kas treffen. We eten kip met groentjes en vergeten in onze aandoening een voorgerecht te bestellen dat mee in de prijs begrepen was. We compenseren ruim en net voldoende met het regionaal wijnproduct.
Ik wil zeer uitdrukkelijk Joke bedanken voor de rolletjes tape en Micro foam die ze mij bezorgde. Ze zullen van pas komen.
Ook de twee meegeleverde broden van Kris smaakten na zoveel dagen Frans catchou brood.
Morgen verwacht ik Rita en Pol. Tot het volgend verhaal.
Vrijdag 1 mei 2015.
Het is gisteren beginnen gieten en het heeft de ganse nacht blijven stromen. Het water druist bij beken en rivieren over ons koepeldak. Ik zou het niet zo erg vinden ware het niet dat de lek aan de antennekabels blijkbaar niet hersteld is. We behelpen ons met een grote IKEA plastic doos ( inhoud 15 liter) die we op een stoeltje (schabelleke in t Leuvens) plaatsen en waarin we het onderste uiteinde van de lus van de kabel boven hangen. Het water druipt dan via de kabel recht in de doos. Kwestie van de doos op tijd leeg te maken natuurlijk, ook s nachts. Het euvel is zonder gevolgen tot nu toe, maar moet binnen de kortste keren zeker verholpen worden, desnoods met pek-papier.
Wat is hier de situatie? Ik had vandaag de verbinding moeten maken tussen Vezannes en Courtenay. Doch na beraad met de raad der wijzen beslis ik samen met de dames om mijn rustdag die ik in reserve had, te gebruiken. Om verscheidene redenen.
1- Het regent oude wijven en het parcours ging verder via de GR door het bos naar Courtenay. Geen eenvoudig terrein om je voetjes droog te houden. En die linker teen is nu wat aan het herstellen, dus waarom die wonde extra gaan belasten door gegarandeerd het ganse traject met natte voeten te lopen.
2- Kris, Lotte en Kas komen vandaag naar Frankrijk afgereisd en zullen ons waarschijnlijk ontmoeten in Vermenton. De planning laat oe om dit traject wel via de gewone wegen en departementale banen te stappen.
3- De rest van de trip wil ik niet in gevaar brengen door een herstellende wonde te provoceren omwille van een moeilijk te lopen parcours (boswegen) op een moeilijk moment (felle regen).
Vermoedelijk zal de lezer wel denken dat dit allemaal goede excuses zijn om je opportunistisch extra van te bedienen. Maar wees ervan overtuigd, dat ik veel liever had gewandeld dan een dag vast zitten in dit mobiele huisje.
Per slot van rekening is er geen man overboord omwille van een dagje niets doen. We zijn met ons drieën naar Chablis gereden en hebben daar in de plaatselijke coöperatieve wijnwinkel ons tegoed gedaan aan een heerlijke degustatie van Chablis wijnen. We kochten een kartonneke met zes kanonnen Chablis wijn van 1 er Cru. Voor Rene: La Chablisienng van 2009 Beauroy.
Hij smaakt heerlijk. Trouwens Rene, er zijn echt geen potten gebroken. Ik heb alle begrip voor jouw argumentatie en ze lijkt mij heel oprecht en ten volle aanvaardbaar. Moest ik je mail adres hebben zou ik je persoonlijk antwoorden. Maar via de blog verschijnt enkel de naam van de afzender, geen mail adres.
Daarjuist stopte hier naast ons de Gendarmerie Nationalle. Ze dachten dat we wild kampeerders waren. Toen ik vertelde dat we een beetje geplaagd zaten omwille van het slechte weer en dat ik eigenlijk de Saint Jacques aan het stappen ben, was er plots geen probleem meer. Als ik morgen vertrek voor 10 uur laten ze ons gerust zei een heel vriendelijke gendarm.
We aten deze middag onze eerste (Franse) asperges met kippenflapjes en sardientjes. Ook een reuze grote en lekkere donker kleurig tomaat (coeur de boeuf) en een stuk droog brood. We hebben ons te pletter gegeten. MRose is hier steeds kok van dienst en wordt ondertussen MIET HIESENTRIET genoemd.
Sonja blijven we Sonjatte of Makkie noemen.
Overmorgen aankomst in Vezelay. Daar zien we Pol en Rita. Zal weer leute worden. Pol heeft een hotel gereserveerd in Perthuis en meteen voor s avond voor 5 personen een uitgebreid avondmaal besteld. Niet dat we het echt nodig hebben want we eten hier soms beter dan in sommige geroemde en mediageile etablissementen Maar toch, we zullen ervan genieten.
Tot morgen.
Donderdag 30 april 2015.
We worden het stilletjes aan gewoon. Wakker worden iets na zevenen en opstaan, honden ochtendwandeling , ontbijten. Daarna klaar maken om te vertrekken tegen 08.30 uur. De planning wordt steeds de avond voordien gemaakt zodat praktische regelingen kunnen getroffen worden en er kan nagekeken worden wat haalbaar is. Het weer: Koude wind die veelal uit het zuid oosten waait. De zon is rijkelijk aanwezig maar deelt geen prijzen uit, met andere woorden, ze geeft geen warmte. De dauwdruppels op de wagen verraden dat het vochtig is en dat het gras waardoor gewandeld zal worden, de voetlappen heel erg snel zullen vochtig maken. Het medisch rapport: de linker kleine teen en de eraan verbonden wonde, heeft de ganse nacht gezwommen in een cocktail sausje van Terra-cortril, Innotiol en Bactrobanzalf. Dit alles overdekt met een netje gedompeld in Isobetadin zalf. Het resultaat vanochtend is succesvol. De roodheid op de rand van het nagelbed is verdwenen, de pijn is voor 70% gereduceerd en ook de zwelling is haast tot 2/3 verminderd. Dit is hoopvol. De eerste passen op het terrein bevestigen deze trend en vaststelling. Het voelt meer soepel en minder gespannen aan. Mijn voorspelling dat ik reeds heel snel natte voeten zou krijgen omwille van hoog gras en veel nattigheid door dauw en regen komen uit. Ik heb nog geen 3 kilometer gewandeld of voel letterlijke nattigheid aan beide voeten. Ik denk eraan om volgende keer mijn waterdichte kousen aan te doen. Ik wandel zo een 4 kilometer van de ene bosweg naar de andere tot ik weer voor een privé weg aanbeland. Mits een omweggetje van enkele 100 meters kan ik dit oplossen. Leve de GPS denk ik weer. Echter wel spijtig dat er nog steeds geen gegevens kunnen bezorgd worden of paadjes openbaar of privé zijn .
Mijn voorraad gedroogd fruit die ik nog mee kreeg van mijn beroepsgenoten is erdoor. Heel lekker trouwens en zeer gemakkelijk tijdens het wandelen. Bedankt voor heel het Compostella pakket. De T-shirt is van superieure kwaliteit want hij wordt wel nat van het zweet, maar eenmaal droog is er niets dat mij herinnert aan een eerdere transpiratie of wat dan ook.
Ik wandel en kom door het dorpje Carisey. Een oud tafereel met een heel hoge dosis nostalgie. Een oude garagepoort van een auto-merk dat al sinds mijn kind-geheugenis niet meer bestaat (Simca), geflankeerd door twee oude benzinepompen. Ik kan het niet laten om er een foto van te nemen. Geniet gerust mee
Ik wandel een lange eenzame weg die erg lijkt op een spoor voor een boerenerf. Dat wordt ook zo. Ik kom aan bij La Ferme Les Esserties. Geblaf en lawaai van (ik tel ze) 16 grote Berner Senners. Gedisciplineerd blijf ik wachten voor het hek waarachter die meute zwarte bassers mij niet verwelkomen. Er moet zeker iemand aanwezig zijn want de deur achter 3 opwaartse treden staat wijd open. Een boosaardige korte ronde boerin komt op mij afgedropen. De honden luisteren naar haar bevel: ca suffit. Ik ook. Ze zegt me echter vriendelijk goeiendag en vraagt of er een probleem is. Ik leg haar uit dat mijn GPS een traject tekende waarbij deze weg rechtdoor zou moeten leiden naar mijn volgend dorp Flogny-la-Chapelle. Ik had eigenlijk een spoor eerder moeten afslaan legt deze vriendelijke vrouw uit. Ik mag tussen de honden door naar binnen en via een achterdeur wijst ze me de correcte weg over haar erf tussen de koeienstal en tractoren door naar dat dorp. Mijn schoeisel hangt vol koeienstront en mest en modder. Geen hond die er nog over blaft, ze hebben ook niet gebeten.
Mijn voeten doen het goed. Ik neem op een 7 kilometer van het einde de honden mee en wandel verder bij een weertype dat niet echt ja goed is. Het zevert en binnen de kortste keren druipt mijn regenhoed druppels naar benden wanneer ik mijn Gps raadpleeg.
Morgen wandelt Kris mee, mij zoon. We trekken van Vézannes naar Courtenay. Het zou net geen 30 kilometer ver zijn. Hopelijk valt het weer wat mee. Aan zijn conditie moet ik niet twijfelen. Ook Lotte en Kas komen mee.
Ik verneem van René en Rose Marie dat zij helemaal geen probleem hebben met mijn lange teksten en dat ze zo erg dankbaar zijn om de scriptieve wijze van vertellen. Omwille van de zeer uitgebreide vertelwijze wandelen ze als het ware met mij mee (sic). Zet die Gentse trippel maar koel he Rose Marie en rene, want ge hebt beloofd dat je hem voor mij zou bewaren.
Ook lieve laat me weten dat ze op lang weekend gaan naar Wibrin. Niet alleen om te werken hoop ik. Ik verneem dat Anitas moeder is overleden. Langs deze weg onze innige deelneming.
Nog twee dagen en we arriveren in Vezelay. Een tweede groot ankerpunt tijdens deze reis. Daar zal ook Pol en Rita ons bezoeken.
Vanavond eten we Champignons in stukjes spek en rookworst met pasta. Daarbij een lekker flesje wijn.
Tot morgen.
woensdag 29 april 2015.
De laatste loodjes wogen het zwaarst.
Om 08.45 vertrek ik aan de kerk van Vauxchaussis. Geen stempel omdat er gewoonweg niets woont, is of leeft dat een stempel kan geven.
Ik ga weer pal zuidwaarts en de afspraak is om na 20 kilometer elkaar te treffen in Auxon zodat ik vandaar de laatste 8 kilometer met de hondjes afleg. De GPS-planning onthult me dat ik een aantal kilometers op de departemental stap, daarna kan ik door een bos gaan en zo recht ononderbroken op doel kaning trekken via een bospad. Kort en nijdig zijn de hellingen maar telkens openbaren ze mij een nieuw zo gretig aangeboden landschap. Het is hier wel heuvelachtig en nog steeds overheersen de kleuren van het gele koolzaad en het groene jonge graan.
Na een paar kilometer zie ik opnieuw een Camino wegwijzer. Ik ben zo een 60 kilometer verwijderd van Vezelay, mijn tweede wimpel en vaste stek voor de pelgrims uit Italie, Belgie, Duitsland, Nederland die zo verder trekken naar Saint Jean Pied de Port..
Ik denk steeds aan de mail van Rene. René is een patiënt die vroeger prof was aan de economische hogeschool in Brussel. Een toonbeeld van puur en integer mens. Diep filosofisch en ruim intelligent. Heeft regelmatig van die maatschappelijke vraagstukken en neemt ook wel regelmatig weinig dubieuze standpunten in. Ik herken in hem een zeer diplomatische ziel met heel veel wijsheid. Daardoor ben ik ook een beetje op mijn hoede hoe ik hem van antwoord dien te wezen. Hij geeft mij een verwittiging dat mijn teksten veel te lang zijn en dat geen mens de tijd en de moeite neemt om dit allemaal te lezen.
Hij heeft daar omtrent wel een groot punt. Maar door er over te denken moet ik hem toch van een weerwoord bedienen. Rene, hier is zoveel te zien en zoveel te beleven: dat kan ik niet in 5 zinnetjes vertellen en verhalen. Zo vind je in je straat ook mensen die iets vertellen en andere mensen die ze de gazet noemen, en zelfs zoveel vertellen dat je geen krant meer hoeft te lezen. Bovendien wil ik mij echt niet bezondigen aan de realiteit dat ikzelf veel ervaar en het allemaal voor mezelf houd. De blog is een middel om iedereen die dat wil, mee kan genieten. Niemand moet die ellenlange teksten lezen, je mag het echter wel. Wat ook belangrijk is voor mezelf: ik wil, eenmaal thuis, nog wel eens nagenieten van al die belevenissen. Bovendien is dit iets wat ik zeer graag doe en waarvoor ik geen inspanning hoef te doen. Ikzelf zit echt niet met de billen toegeknepen opdat ik via deze blog teveel zou schrijven en daardoor interesse zou verliezen. Laat de lezer zelf maar beslissen wat hij relevant vindt en wat niet. Trouwens geen enkele leerling heeft zich ooit bezeerd omwille van te veel informatie. Maar ik geef eenieder zelf de keus om te lezen wat en hoeveel hij zelf wil.
Trouwens, Rene, ik heb een foto gemaakt van die omgevallen boom waarover je het had. Ik heb hem niet horen vallen, en acht mezelf gelukkig dat ik net op tijd kwam om hem enkel maar te zien liggen. Want moest ik hem zien vallen hebben zou ik het misschien niet meer kunnen fotograferen hebben
De natuur is golvend en dat laat zich duidelijk voelen in de kuiten. Het bos waar ik door moest is een prachtig privé domein. Ik moet eromheen want de afspanning van 2 ,5 meter hoog is naar mijn zijde nog eens afgerond en staat onder stroom boven en beneden. Volgens mij is dit bos eigendom van een aandeelhouder van Bekaert. Ik volg haast 3,5 kilometer deze dure omheining en verwachtte wat ook uitkwam. Ik kom uit op een ander pad dat aansluit op de D33. Vandaar kan ik via een kleine omweg naar het vooraf getekende parcours. De dames zitten in Auxon netjes op mij te wachten en hebben een culinaire verrassing in petto.
Ze toveren voorwaar een echt en dus onvervalst fris gevuld flesje Orval tevoorschijn. Wat kan dat smaken op Frans grondgebied.
Een uurtje later trek ik met de beide motor-home dieren op weg voor de laatste 8 kilometers. Het zouden de zwaarste worden die ik tot heden toe deed. Ik kwam in een bos terecht dat op geen bos meer leek, maar meer eigenschappen vertoonde van een niet onderhouden moeras terrein. Ook lagen pas gezaagde takken en boomstukken kris kras en ongeordend op de weg waardoor je al kruipend en struikelend je zelf een weg moest banen. De ondergrond glibberig en erg nat tot verzuipens toe. Want Jak raakte een paar maal geen grond meer toen hij van het ene spoor huppelde naar het andere. Helemaal onder water. Ook mijn beide voeten zijn tot aan de scheenbenen regelmatig in het diepe spoor verzeild, gevuld met water. Dit bos is echt niet onderhouden en een schande om er mensen doorheen te sturen, denk ik bij mezelf. Uit medeleven voor de kleinste viervoeter neem ik hem zelfs op mijn arm om hem een desoriëntatie bij een zoveelste duik te onthouden. Ik kom toe in Evry-le-Chatel en ontwaar een café waar ze Stella Artois schenken. Drie pressions heb ik er samen met Sonja en MRose ( zij dronken elk 2 blonde Leffes) gedronken en dan begon mijn frustratie wat op te drogen. Dit laatste stuk van 8 kilometer heb ik nog niet veel mee gemaakt. Kruipen, springen over takken, struikelen over klein struikgewas, niet gericht kunnen stappen omdat er gewoon geen overzicht is Blij dat ik eruit ben. Ik haal mijn stempel en wil wat rusten.
Vandaag eten we witloof in witte kaassaus, met hamburgers en schatjes van patajes.
Tot dan.
dinsdag 28 april 2015
De morgen heeft prijzengeld in petto. De zon piept niet maar loert echt door een wolkendek zo ongeordend als een opgerold donsdeken bij het opstaan. De luchtversie van een ijslandschap. Ik voel aan mijn voeten en en vooral mijn beide kleine tenen. De rechter is volledig in orde. De linkse is nog steeds pijnlijk bij elke aanraking. Ik begin mij toch zorgen te maken over dit kleinood dat zoveel impact heeft op mijn tocht.
Na het ochtendwandelingetje en de toebehoren zonder poepzakje, besluit ik nog eens te douchen voor het ontbijt. Ja die teen blijft bij het marcheren zijn petten spelen. Na het ontbijt pleeg ik nog eens alles onder controle te krijgen door tape aan te leggen en een prop watten te stoppen tussen de kleine teen en de vierde. Dat brengt God zij dank meer voldoening dan ik verwachtte. Zorgvuldig schik ik mijn kous over deze pijnlijke teen en kruip mijn goedkoopste schoenen in. Ik moet de ganse dag denken aan die mevrouw die me vertelde dat haar man zulke dure schoenen draagt om in Oostenrijk te gaan wandelen. Zij, daarentegen draagt de goedkoopste. Haar echtgenoot heeft regelmatig last van blaren en fricties op allerlei plaatsen aan de voet, zij daarentegen heeft geen enkel probleem. Je bent dikwijls beter met een soepel goedkoop schoentje vertelde ze mij, dan een strakke dure merkenschoen. Ik moet haar tegen mijn zin gelijk geven, want ik op dit ogenblik ondervind ik net hetzelfde.
De Lafunas stappen dus heel goed en soepel. Toegegeven op hard en rotsachtig terrein is dit niet de meest geschikte schoen, echter de doelstellingen vandaag zijn via de veldwegen en de GR2 Vauxchausis te bereiken. Geen rotspartijen dus. Onderweg krijg ik een telefoontje van Patrick. Het wordt een zeer aangenaam en boeiend gesprek. Patrick is mij op deze tocht voorgegaan, ook helemaal alleen en erg gedreven. Hij overstelpte me met kaarten en boekjes en geode raad en tips. Hij bereikte zonder enige blessure maar met veel inspanning en doorzetting de kathedraal in Compostella op 4 maanden. Aan hem neem ik een voorbeeld. Als het mij vandaag lukt de fotos via de blog door te sturen is het dank zij deze Patrick, want hij bezorgde me wederom een gouden tip. Hij wenst me veel moed en vind dat ik erg goed opgeschoten ben als ik meld dat ik vandaag net onder Troyes door stap.
Het gaat erg gezwind, enkel de wind heb ik tegen. Het weer is verrassend vals. De zon focust zich met stralen op het landschap. Zonnedelen die niet gebroken worden door de meer donkere wolkenlichamen, die zich net naast het beschenen deel bevindt. In de zon wandelen voelt aangenaam, al is het koud door de wind, maar in de schaduwdelen is het venijnig koel. Ik beklaag me dat ik geen jasje meer bij heb, maar het zal zo ook wel lukken zeker. Het eerste deel van dag verlaat ik via de stadskern en de aanhorende voorgemeenten de agglomeratie van de druk bezochte en commerciële stad. Daarna is het tijdens het tweede deel zo een 9 kilometer wandelen langs de GR2. Prachtige streek die op een bepaald ogenblik mij zelfs loyaal doet klimmen tot 256 meter boven de zeespiegel. Vauxchausis ligt zelf op 186 meter. Ik wandel door een loofbos met heel veel diepe plassen die me regelmatig verplichten een ander traject te nemen via het bos (mijn Lafumas zijn niet zo duur en wellicht ook niet zo waterdicht ). Ik geniet weer met volle teugen en schenk de beker van geluk regelmatig nog eens vol. Ik neurie de melodie van Want you be my number one (two)! Och mijn lieve deugd wat is dit toch weer eens genieten . Ook de voetjes zijn niet zo tergend pijnlijk. Ik voel ze wel, maar niets staat me in de weg om ook van deze tocht net niet te schuimbekken van genot. Ik verlaat het bos na de nodige slakken te hebben ontweken en zo een 8 tal kilometer onder het bladerdak moeilijk genavigeerd te hebben (de GPS 64S had het hier toch weeral wat lastig om mijn bewegingen tijdig te constateren). Maar wanneer ik dit bos verlaat en links de GR wandelweg verlaat om naar het dorp te stappen, krijg ik een cadeau van jewelste. Onder mij, ja erg diep onder mij, want de afdaling blijkt achteraf ook nog een opgave op zich, ligt een heel chouette dorpje, omgeven in een kadratie van geel en groen. Stralend mooi, bijna jamais vue Dit wordt ons paradijs voor één nacht. Zelden ben ik zo overmand geweest omwille van dit prachtbeeld, wat een uitzicht.
De afdaling vormt dus wel een klein probleem. Door de regen van de afgelopen twee dagen is de ondergrond slipperig en hier en daar zelfs wat brokkelig van de rotsblokjes die zich hebben verplaatst. Nu doen die voetjes wel hun best om net niet in verlegenheid te vallen. Ze houden het uit en iets na 13.30 zie ik de meisjes fiivool op mij wachten.
Ze hebben voor mij een voetbadje water met bleekwater erin klaar gezet. Dat is toch wel heel lief. Ik neem dit badje en stel vast dat die linkse kleine teen toch wel erg gezwollen en rood ziet. Ook voelt hij warm aan: Calor-rubor-dolor zij tekenen van een ontsteking. Sonja ziet ook dat die teen niet normaal is. Mijn slecht karakter doet me prutsen aan het nagelbed van deze teen en beetje bij beetje maak de nagel meer en meer vrij van de huid tot er plots een blaasje puss tevoorschijn komt en ik met een zucht van verlichting ook meteen de pijn voel milderen. De vuiligheid en de druk is er uit en meteen is de pijn weg. Ik voel me zowel figuurlijk als letterlijk verlicht. Zou dit de oorzaak geweest zijn van zoveel last. Ik laat mijn teentje verzorgen met Tera-cortril zalf onder een plastic verband zodat deze wonde moet bevloeid worden door deze zalf. Ik ondervind dat het lopen veel minder pijn veroorzaakt.
Morgen vertel ik u het resultaat van deze chirurgische ingreep en komt er zeker een operatief verslag en een mededeling van de medische staf.
maandag 27 april 2015
Het regent oude wijven. Bovendien komen wij tot de vaststelling dat er via de kabel van de zendantenne een waterlek is ontstaan. Tussen de dakbak en het dak van de mobilhome is er een kleine spleet waartussen het regenwater naar het boorgaatje loopt. Via de kabel lekt er dan water naar het kleerkastje waar ook alle elektrische 12 volt en 220 volt aansluitingen zijn gelokaliseerd. Het slechte communiceren gisteren blijkt nu te wijten aan insijpelend water dat via de kabel naar de zender in de zender is geraakt. Een kleine lek heeft dus wel degelijk ernstige gevolgen. Vermits het nu nog steeds regent kunnen we er niet veel aan verhelpen buiten de lus van die antenne kabel in een opvangbak te hangen en alle elektrische verbindingen voorlopig uit te schakelen. Geen ramp op zichzelf maar toch wel een kleine domper op zoveel feestvreugde. We zitten op een stadcamping in Troyes en maken van deze gelegenheid gebruik om eens deftig en goed te douchen. Niet dat ik vuil ben of zelfs maar onaangenaam ruik, maar een warme douche en heerlijk aanvoelend stromend water op je rug is toch meer reinigend dan een koud en kortdurend waterkraantje op een plaatselijk kerkhof. Die doden zullen er daar wel over kunnen meespreken. Ik ga via de WIFI van de camping toch maar eens poolshoogte nemen over de weersverwachtingen. Naar alle waarschijnlijkheid zou het rond 11.00 uur in de voormiddag minder gaan regenen en deze namiddag zelfs droog worden. Morgen geven ze zelfs weer een zonnetje. We komen overeen om deze namiddag eens naar de stad te wandelen en daar wat rond te neuzen. De kathedraal in Troyes op place Saint Pierre moet het bekijken waard zijn. Ook moet het centrum heel gezellig zijn.
Zo een camping heeft toch ook zijn charmes ik moest deze morgen met de beide lastpaarden hun ochtendwandeling maken. De Jack the ripper kon het natuurlijk niet nalaten in de regen zijn behoefte achter te laten vlak voor een caravan van Nederlanders. Ik zag de mevrouw voor het raam zitten en nam dus heel ostentatief zijn poep-zakje tevoorschijn. Blijkbaar hebben de ontwikkelaars van deze zakjes een minuscuul idee over de handjes van de bazen dezer dieren. Bij het naar binnen wringen van mijn hand in het zwarte zakje scheurt die lasnaad natuurlijk open en geraak ik heel fijn tot op de bodem van het zakje. Maar wat is het gevolg. Bij het vastgrijpen van het achtergelaten product mijner huisdier grijp ik ondanks mijn zeer super gecontroleerde coördinatie en fijne motoriek met mijn rechter duim in een mals en zeer warm aanvoelend stukje massa. Natuurlijk heb ik prijs. De paraplu die ik in mijn linker hand draag en de leiband van de honden maken samen met de wind en de regen dat deze situatie een beetje onstabiel wordt. Bekijk het maar met je oogjes toe zelfs het handvat van de paraplu was op de kortste keer niet meer grijp vast en licht veranderd van kleur. Om je te ontdoen van elke afkerende smoeltrekkerij en afwending van je aangezicht meld ik voor de goede orde dat ik van daar recht naar de vuilbak ben gelopen, en in tweede instantie naar het sanitaire blok ben gehold om uitgebreid mijn beide handen en het handvat te spoelen, nog eens te wassen en nog eens te spoelen. Tot hier het vuil paragraafje.
Mira is ons samen met Jo komen opzoeken in Troyes. Ze overnachtten in een hotel en gingen met ons samen dineren in de stad.
Ik profiteer ervan om mijn Compostella zegel in Troyes op te halen aan de ingang van de basiliek. We nemen tegelijk even wat tijd om in de basiliek eens rond te lopen en te kijken naar dit majestueus bouwwerk.
In het straatje iets verder dan de basiliek (Rue de la cité) was ook een gezellige pizza bar. We deden er ons te goed aan Pizza Royal en witte wijn Aligoté van de Bourgogne. Hierna verkenden we een beetje wandelend de binnenstad. Nog steeds is het regenen en wind geblazen. Deze avond eten we onze boterhammen in de mobil home en morgen is het weer wandelen.
Van Troyes naar Vauchaisis zou een 25 kilometer zijn. Ik maak me een klein beetje zorgen over mijn beide kleine teentjes die blijven spannen in elke soort van schoenen die ik aantrek. De pees op de wreef is netjes ontzwollen en duidelijk minder pijnlijk. Morgen trek ik mijn goedkoopste, meest lichte en ook meest soepele Lafumas aan. Men voorspelt ook brede opklaringen zodat het wel kouder wordt maar toch droger. Van kou heb ik geen schrik, maar rondlopen met natte pootjes is toch ook geen optie.
We zien wel.
Tot in het volgende stationneke.
Vrijdag 1 mei 2015.
Het is gisteren beginnen gieten en het heeft de ganse nacht blijven stromen. Het water druist bij beken en rivieren over ons koepeldak. Ik zou het niet zo erg vinden ware het niet dat de lek aan de antennekabels blijkbaar niet hersteld is. We behelpen ons met een grote IKEA plastic doos ( inhoud 15 liter) die we op een stoeltje (schabelleke in t Leuvens) plaatsen en waarin we het onderste uiteinde van de lus van de kabel boven hangen. Het water druipt dan via de kabel recht in de doos. Kwestie van de doos op tijd leeg te maken natuurlijk, ook s nachts. Het euvel is zonder gevolgen tot nu toe, maar moet binnen de kortste keren zeker verholpen worden, desnoods met pek-papier.
Wat is hier de situatie? Ik had vandaag de verbinding moeten maken tussen Vezannes en Courtenay. Doch na beraad met de raad der wijzen beslis ik samen met de dames om mijn rustdag die ik in reserve had, te gebruiken. Om verscheidene redenen.
1- Het regent oude wijven en het parcours ging verder via de GR door het bos naar Courtenay. Geen eenvoudig terrein om je voetjes droog te houden. En die linker teen is nu wat aan het herstellen, dus waarom die wonde extra gaan belasten door gegarandeerd het ganse traject met natte voeten te lopen.
2- Kris, Lotte en Kas komen vandaag naar Frankrijk afgereisd en zullen ons waarschijnlijk ontmoeten in Vermenton. De planning laat oe om dit traject wel via de gewone wegen en departementale banen te stappen.
3- De rest van de trip wil ik niet in gevaar brengen door een herstellende wonde te provoceren omwille van een moeilijk te lopen parcours (boswegen) op een moeilijk moment (felle regen).
Vermoedelijk zal de lezer wel denken dat dit allemaal goede excuses zijn om je opportunistisch extra van te bedienen. Maar wees ervan overtuigd, dat ik veel liever had gewandeld dan een dag vast zitten in dit mobiele huisje.
Per slot van rekening is er geen man overboord omwille van een dagje niets doen. We zijn met ons drieën naar Chablis gereden en hebben daar in de plaatselijke coöperatieve wijnwinkel ons tegoed gedaan aan een heerlijke degustatie van Chablis wijnen. We kochten een kartonneke met zes kanonnen Chablis wijn van 1 er Cru. Voor Rene: La Chablisienng van 2009 Beauroy.
Hij smaakt heerlijk. Trouwens Rene, er zijn echt geen potten gebroken. Ik heb alle begrip voor jouw argumentatie en ze lijkt mij heel oprecht en ten volle aanvaardbaar. Moest ik je mail adres hebben zou ik je persoonlijk antwoorden. Maar via de blog verschijnt enkel de naam van de afzender, geen mail adres.
Daarjuist stopte hier naast ons de Gendarmerie Nationalle. Ze dachten dat we wild kampeerders waren. Toen ik vertelde dat we een beetje geplaagd zaten omwille van het slechte weer en dat ik eigenlijk de Saint Jacques aan het stappen ben, was er plots geen probleem meer. Als ik morgen vertrek voor 10 uur laten ze ons gerust zei een heel vriendelijke gendarm.
We aten deze middag onze eerste (Franse) asperges met kippenflapjes en sardientjes. Ook een reuze grote en lekkere donker kleurig tomaat (coeur de boeuf) en een stuk droog brood. We hebben ons te pletter gegeten. MRose is hier steeds kok van dienst en wordt ondertussen MIET HIESENTRIET genoemd.
Sonja blijven we Sonjatte of Makkie noemen.
Overmorgen aankomst in Vezelay. Daar zien we Pol en Rita. Zal weer leute worden. Pol heeft een hotel gereserveerd in Perthuis en meteen voor s avond voor 5 personen een uitgebreid avondmaal besteld. Niet dat we het echt nodig hebben want we eten hier soms beter dan in sommige geroemde en mediageile etablissementen
Maar toch, we zullen ervan genieten.
Tot morgen.
