Primeur: Een babbel en mijn stempel uit handen van de Bisschop van Rioja :
Zondag, 21 juni 2015.
Navarette Azofra 23,8 kilometer F 565
Nogal goed op tijd wordt er vertrokken om 08.10 richting Najero. De gids wijst me erop dat het nogal plat wandelen is vandaag, dus ga ik nog even door op mijn lage schoenen. Op deze wijze kunnen beide blaren verder op droog regime herstellen, mits de juiste tape, de juiste drukverdeling en degelijke afdekking. Ik zou nog onthecht geraken van mijn geliefkoosde hoge schoenen. Echter de wrijving met de laterale zijde van de hiel in eender welke hoge schoen moet ik toch nog een paar dagen kunnen vermijden. Er is de wandelweg en er zijn mijn voeten. Ik merk op dat op deze éne week sinds de start van velen in SJPDP, de Camino al wild om zich heen heeft geslagen. Omdat je met al de wandelaars hetzelfde parcours volgt, zie je regelmatig dezelfde mensen terug. Zo kom je tot de vaststelling dat dezelfde wandelaars hun gang-patroon ernstig aanpassen aan hun pijn in de knieën, voeten, enkels en zelfs tenen. Er zijn er ook die ernstig ingewindeld of ingetaped zijn. Dat zie je onder meer omdat regelmatig de hoge bottinnen aan de rugzak achteraan bengelen en de wandeling afgelegd wordt op de lage sandalen waar er weinig contact is tussen huid en schoen. De meest niet ideale wandelsituaties kan je hier opvangen. Regelmatig kom ik een Amerikaanse vrouwelijke professor tegen (weet ik van horen zeggen) met in de rechter hand een rieten korfje, in de linker hand een Chinese parasol in hel geel (daarom dat we ze zo snel herkennen) en de rugzak is amper zo groot als een picknick rugzakje voor Rock Werchter. Ze wandelt al verscheidene dagen op echte lederen slippers met de dikke teen en de tweede teen alleen gesteund, in een heel kort weg en weer waggelend plicé rokje (je wordt verleid om haar vooral niet voorbij te steken) waarvan je verwacht dat het bij eender welke misstap toch eens net iets te hoog zou kunnen opwaaien Tot nu toe is dat nog niet gebeurd, ondanks de grote verleiding steek ik ze steeds voorbij, achter mij volgt de jonge generatie. Maar, onder de andere pelgrims gaat ze dikwijls over de tongen.
Er is de jongere grijsaard van 50-55 jaar met O-benen waar je U kan tegen zeggen. Zijn beide zolen van de schoenen zijn zo fel schuin afgesleten dat hij misschien beter zijn linker en rechter schoen van voet zou kunnen wisselen Maar hij valt op door zijn waggelend stap patroon en hij loopt nog steeds mee.
Er is dat Chinees koppeltje: Zij vouwt voor elke voorbijsteker de beide handjes samen en groet met de woorden Buene Camino Zij zijn ook al door anderen herkend.
Er is die vrouw met de draadharige lokken. Zij wandelt samen met haar hond. De hond draagt langs weerszijden van zijn romp een kleine bagage mee en zijn pootjes zijn ingetaped, want de kilometers laten ook bij hem sporen na.
Er zijn nog zoveel andere pelgrims die me regelmatig doen griniken, somber mijn wenkbrauwen doen fronsen, doen verstard stokstijf halt houden van respect en ook die mij doen nadenken.
Er moet heel even worden geklommen over een zielig bollig wegeltje. De ondergrond bestaat uit een laag naast elkaar gesmeten kei-bollen die je niet toelaten in balans of in evenwicht te steunen. Onplezierig en een wandelweg totaal onwaardig. Steeds moest je op zoek gaan naar het juiste steunpunt en moment, want geen enkel steunvlak was plat. Rottig, gevaarlijk, moeilijk en vooral dat moest niet te lang duren voor mijn knie. De stenen mannetjes duiken ook weer op. In de stad Najero haal ik mijn stempel op en les mijn dorst aan één van de vele waterfonteintjes die hier meermaals worden gebruikt door alle lagen van de bevolking. Er stoppen fietsers, schoolkinderen, ouderen van dagen, jongeren op het skate bord. Iedereen kent hier de plaatsen van de waterpunten. Een dankbare hulp voor de dorstige pelgrim, want ook vandaag is het weer stijgend warm aan het worden. We halen hier rond de middag temperaturen van rond de dertig graden. Ik kom na een inhaalrace op twee Finse meisjes (ik zag ze lang geleden ongeveer 1 kilometer ver voor mij uitlopen en maakte er een wedstrijdje van om ze voor Azofra te hebben bijgehaald) samen met hen toe in Azofra. Ze maken er mij attent op dat zij goed doormarcheren, maar dat dit bij mij precies nog sneller loopt. We voeren een kort gesprekje waarna ik mij naar de kerk begeef om mijn stempel af te halen.
Boven op de kerktoren zie ik een ooievaarsnest waar moeder en vader ooievaar het huishouden aan het doen zijn.
Bij het openen van de kerkdeur sta ik plots op de zijkant en in de helft van de middenbeuk in een afgeladen volle eredienst. Ik begeef me heel bescheiden naar achteraan en ontdoe me van mijn pet. Mijn rugzak en stok had ik buiten laten staan omdat ik dacht dat deze stempel halen toch maar twee minuten in beslag zou nemen. Ik blijf dus nog een kwartiertje de eucharistieviering mee volgen en slaag blindelings een kruis in navolging van de andere parochianen hun kruis. De mis wordt voorgeleid door 2 geestelijken. Eén voorname met een rood rond potje op zijn hoofd ( een bisschop dus) en de parochiepastoor (verneem ik later). Wanneer na de mis de meeste parochianen de kerk verlaten hebben, worden er vooraan met enkele plaatselijke ereburgers nog enkele snap-shots gemaakt. De burgers mogen één voor één poseren met de pastoor en de bisschop persoonlijk naast hun. De fierheid en de belangrijkheid zijn hier de meest ervaren emoties. De foto-sessie is een voltreffer. De druk in de weer doende pastoor had mij al eerder gevraagd of hij mij kon helpen. Voor de stempel moest ik nog een dos minutos wachten, en hij deed teken naar de bisschop. Die man zag wat er beurde en vroeg aan de pastoor wat er gaande was. Toen die het verhaal deed van de Camino en de pelgrim en zijn tampona en tatata en tititit kwam de Monseigneur in hoogsteigen persoon mij een hand drukken en al vlot kwam er een gesprekje van. Monseigneur Ommello is Bisschop van het Rioja departement en vertelde mij dat hij nog 4 jaar lang in Leuven studeerde en logeerde bij de Witte Paters van Heverlee. Hij had toch zulke mooie herinneringen aan zijn studietijd over gehouden. Het gesprek verliep in perfect Frans, toch wat zijn deel betreft, want hij vroeg me of ik gewoon was van Frans te spreken (slik). Hij stond erop dat hij PERSOONLIJK ( jaja JOS, PPPEEERRRSSSOOONNNLLLIIIJJJKKK ) zijn stempel zette in mijn boekje. Ik ben nu geen souvenir jager, maar deze keer had ik echt spijt dat mijn kodakske nog aan mijn rugzak hing, want deze foto samen met Monsigneur Ommello zou toch wel een heel mooie herdenkings foto wezen. Ik moest zeker maar eens op internet gaan kijken zei hij, want hij had een eigen web site. Moderne man toch vind ik.
Ik ga buiten en ben lichtelijk en intern verheugd over deze ontmoeting. De man straalde ook echte onvervalste warmte en eerlijkheid uit. De restante belangrijke burgers in de kerk hingen tijdens ons kort gesprekje ook bijna letterlijk aan zijn lippen. Weer een avontuur rijker.
Deze avond leef ik nog even verder in euforische eucharistische ervaring. We gaan in een plaatselijke tapa bar eens proeven van de Spaanse culinaire uitdagingen en hun dagelijkse kost . Er is een terrasje waar ze per persoon 10 euro vragen voor eten tot je zegt dat ze mogen stoppen met aanrukken van allerlei tapas (volonté) . Morgen zijn ze failliet
De dames Hiesentriet zijn ook op hun rustdag bepaald vrolijk. Ze zijn beiden weer aan het breien geslagen. Tegen de tijd dat het weer kouder wordt en indien we niet op tijd thuis achter de stoof zouden geraken. Gebreide voetsokjes?????
Tot morgen want vandaag werd het na 14.00 te warm om nog verder te stappen en die Bisschoppelijke zegen doet zijn werk: de zevende dag is het eigenlijk een rustdag.
Tot morgen.
Het verschil tussen een sleurhut en een sleurtruut.
Zaterdag 20 juni 2015.
Logrono - Navarette 24 kilometer
Ik stap om 08.00 uur richting Viana, want we staan ongeveer 2 kilometer op het parcours voor Viana. Dus twee kilometer meer te doen vandaag. De planning stuurt me verder westwaarts richting Logorno. Een plat parcours zonder hindernissen, maar voor het grote deel naast de autosnelweg aar deze hoofdstad van de Rioja provincie. Het loopt ook niet zo vlot vanwege de twee blaren op mijn hielen sinds gisteren. Prima verzorgd, dat wel, maar niet hersteld. Ik heb er een vilt verband met gaatje over geplakt maar de druk is niet helemaal verdwenen. Vooral bergaf is het pijnlijk. Maar hier moeten we door.
Ik loop samen met een paar andere pelgrims door de uitgangspoort van Viana en kom te snel tussen het rumoerige verkeer terecht. Al heel vlug loopt het pad naast de autosnelweg. Niet aangenaam en eentonig. Opvallend hoe weinig camino lopers ik hier tegenkom. De man met de grijptang en zwarte verzamelzak zie ik wel, samen met nog twee andere weekend vrijwilligers. De weg is perfect aangelegd en verscheidene tunnels loodsen ons heen en weer onder de autosnelweg. Ook de markering is wijselijk op strategische plaatsen aangebracht zodat verloren lopen haast niet mogelijk is. In die tunnels zie je telkens allerlei grafiti opschriften die hier en daar wel wat wijsheden bevatten.
We komen aan in Logrono en kruisen een plaatselijke markt met allerlei fruit en groenten en kaas. Ik meen te weten dat de doorgang door deze grote stad toch wel gauw anderhalf uur zal in beslag nemen. Zebrapad na zebrapad wordt onwennig over gestoken. Plots zien we het einde van de stad naderen want de vrachtwagens staan er op grote parkings die ook niet erg netjes zijn. Eenmaal wij over de Rio Ebro stappen worden we echter naar een prachtig aangelegd en onderhouden park geleid. Hier komen blijkbaar alle inwoners van de stad hun zuurstof ophalen. Er wordt gejogd, gefietst, gewandeld, met het skate bord gerold. Het is er bewegingsdrukte van jewelste. In contrast zie ik er een huisjesslak mijn pad kruisen. Zij doet er toch wel wat langer over dan ik peins ik zo. Ik geef haar een naam: sleurtruut. Afgeleid van het nieuw Nederlandse woord voor trek caravan. De sleurhut is ook een verplaatsbaar huis. Alleen is deze vorm van verplaatsen meer organisch en meer ecologisch. Ook zonnebaders en mensen die hier komen barbecueën zien we. Een eekhoorn zit klaar voor zijn fotosessie. Wanneer ik een foto neem blijft hij gewoon verder dat nootje kraken. Ik waag het korter bij te komen. Tot op 1 meter kan ik naderen, terwijl hij mij rustig aankijkt en net zijn pootje niet uitsteekt om betaald te worden.
Verder door het park zijn reeksen van barbecues opgesteld met zeven op een rij naast elkaar. Ook het gras is piekfijn onderhouden. Ik loop op kiezels en zie plots een heel groot meer naast mij. Blijkbaar zou het gaan om een meander van de Ebro rivier. De zichten naast en boven dit park zijn weer van bovenste kwaliteit. Ze hebben niet op een wijngaardje of dorpje op de bergkant gekeken.
Op mijn wandelweg zie drie kruisen staan waarvan ik heden niet de reden ken, maar ik vraag er wel naar. Ook de tunnel na het park is mooi beschilderd met allerlei pelgrims en hun mobiliteitsplan. Ook frappant zijn de teksten die je regelmatig kan lezen op de muren of borden waar je voorbij loopt. Soms zijn ze echt spitsvondig en bezorgt het je een tijdje lang wat stof om over na te denken. Ik kan ook een foto maken van het parcours naar Compostella. Die Camino leeft hier wel echt.
Ik wandel voorbij een draad omheining van een houtzagerij. Op de draad hangen overal houten kruisjes tussen de geweven draad. Zeker 100 meter lang. Ik kan het niet nalaten ook hiervan iets te vereeuwigen.
Ook het weer is prachtig. De warmte breekt vanaf 11.00 werkelijk door en de wind die mij regelmatig een haarspoeling gunt, doet deugd. Aangekomen in Navarette rond 13.00 uur zet ik mij prompt neer op een zonneterras en eet mijn boterhammen op met een fris getapt pintje. Ik roep de vrouwen met de zender op en vraag hen mij te komen assisteren bij deze zware taak.
Deze avond komen Annie en Romond bij ons de scampis mee eten die we gisteren niet meer klaar maakten omdat het te laat geworden was.
We staan op de N- 112 richting Burgos vlak voor een kerkhof en graspleintje. Ze slapen in een tentje. Annie en Ronand komen uit Bretagne en zowel ik als de Hiesentriets zien elkaar al enkele dagen na elkaar omdat we hetzelfde parcours volgen en af en toe een praatje slaan.
Morgen richting Burgos verder. Het ziet er goed uit want de meteo en de daaruit volgende weersvoorspellingen zijn erg gunstig. De temperaturen gaan crescendo de hoogte in en de regen blijft voorlopig uit.
Ik maakte een paar toffe fotos die je zeker zullen boeien.
Vrijdag 19 juni 2015.
Los Arcos Viana 21,5 kilometer. F 565
Gisteren hadden we ons strategisch opgesteld op het parcours van de Camino. Aan het kerkhof van Los Arcos was een horizontale parkeerplaats ( belangrijk om goed te kunnen slapen, en met geen dikke voeten te ontwaken), kort bij een waterkraantje om mijn eigen te kunnen wassen en de bezwete kledij uit te spoelen . Bovendien passeren daar al de caminogangers. Reeds om 5.50 uur komen de eerste wandelaars deze morgen voorbij. Heel enthousiast wordt er gepraat en gekwebbeld in het Spaans, in het Engels, in het Frans. Geen Nederlands. Ik hou het slapen om 06.30 voor bekeken en sta op. Met leed in de ogen zie ik wandelaars ons rustoord voorbij trekken. De hondjes uitlaten, eten en ook vertrekken stel ik mij zelf voor. Het is vandaag geen lange dag. Rond de 20 kilometer. Ook de hellingen vallen mee. Reeds vanaf de eerste stappen voel ik mijn beide hielen. Ik had gisteren nieuwe schoenen uitgeprobeerd die minder zwaar zijn en voor mijn dikke tenen iets meer ruimte bieden. We hadden die gekocht in Ussel in een sportwinkel die totale uitverkoop deed. De prijs was zo afgerond dat er geen hoek meer aan was. Ik kocht ze voor 35 euro in plaats van 105 euro. Mocht ik niet laten liggen. De tenen voelen zeer goed aan, maar mijn hielen krijgen toch meer wrijving. Op het ogenblik dat ik dit nu neer tik, zit ik met 2 open gestoken blaren. Bij aankomst kon ik het niet meer verbergen dat er iets haperde. Ik mankte zoals Arno spreekt. Bij nazicht kwam er langs weerskanten, aan de buitenkant van de hiel een waterballonnetje te voorschijn, zo groot als de pisblaas van onze Jak, maar niet zo hevig. De nurskens hier hebben hun werk gehad. Sonja moest wel van mottigheid het operatiekwartier verlaten.
Goed, deze morgen gingen we met wat wind en veel grauwe achtergrond eerst richting Sansol. Ik zat al snel met eens iets hogere abdominale druk dan het atmosferische lage drukgebied waardoorheen ik wandelde. Het drukventiel wat openen en overtollige luchtdruk alleen loslaten hielp in zoverre dat ik dit alleen maar kon doen wanneer er geen geurvreters in de buurt waren. Maar hier op die Camino is dit geen vanzelfsprekendheid. Binnensmonds verwens ik die bonen in tomatensaus van eergisterenavond. Moest er nu al eens een stal vol koeien gepasseerd worden, dan was mijn ideaal toch al wat meer haalbaar, maar hier in deze streek is dit alleen maar een utopie. Je wandelt tussen laag graan, olijfbomen en wijngaarden. Zelfs geen struik waar je je kan achter plaatsen. Ik tracht de wandel attributen en mijn mede-pelgrims wat in het reine te houden door af toe wat gas de vrijheid in te jagen waar dat enigszins kan, maar kortelings zou ik toch wat massa moeten kunnen lozen, dat gevoel is zeker. De tred wordt iets sneller en de passen iets kleiner wanneer ik in de verte op een bergtopje een kerk zie staan. Meestal is daar een dorp rond gebouwd. Ook deze keer. Ik ren de eerste de beste Alberge binnen en storm door de gang voorbij de toog en bestel in het enige Spaans dat ik ken een servessa en vraag bevestigend of ik snel gebruik mag maken van de toilette. De langharige herbergier had niet eens de kans om te affirmeren, want ik zat al op de pot voor hij kon knikken. Net op tijd, want anders was ik in zware kosten en affronten gevallen. Kijk, dit is nu het verschil met mijn wandeling in Frankrijk en hier. Ik deed in Frankrijk mijn groot persoonlijk lozingswerk met het schoonste zicht van heel de wereld voor mij alleen. ik plaatste mij waar ik maar wou, niemand die iets zag. Hier is dit werkelijk een probleem. Onderweg NIET 1 tochke en een deurtje met een hartje in Ik alleen ben daar waarschijnlijk niet malcontent over.
Ik drink tegen mijn zin (zo vroeg) mijn servessa leeg en betaal. Ik zie die mooie kerk van nabij en wil onze lieve Heer toch bedanken voor zijn hulp in nood en zijn bijstand aan de weerloze pelgrims. Ik ga de kerk van Torres del Rio (Navarra) binnen en betaal als donatie voor hulp aan de pelgrims 1 euro. Niet vrijwillig, maar wel uit eerlijke schaamte omdat daar een mevrouw zit die ook stempels geeft aan de pelgrims en commercieel uit het heel goede hout is gesneden. Ze verwijst mij scriptief naar de tekst dat al de donaties hier gebruikt worden om pelgrims op te vangen en te helpen Ook om hen gratis naar het toilet te laten gaan, vraag ik me af. Ik meldt haar toch in een humoristische mengeling van Spaans en Engels dat ik zojuist mijn eer, mijn glorie en reputatie heb kunnen redden via een toilet in de bar, en niet op de camino zelf. Maar soit, ik gun het hen. Ik maak nog een paar fotos van deze binnenkant. Want de lichtinval van de dome is wel architecturaal een hoogstandje legt de mevrouw uit. Er zijn namelijk kleine raampjes geplaatst aan de onderkant van de ribben. Het licht wordt dan hierboven weerkaatst door plaatsing van kleine kristallen. Dit is ontstaan uit een traditie uit de Langeudoc met Islamitische inspiratie. De kapel werd geklasseerd als historisch waardevol monument in 1932. Voor een deel redde zij ook mijn goede reputatie Verder door naar Viana merk ik een plek op de zijkant van de wandelweg van enkele tientallen meters lang. Naast het pad liggen allerlei stenen met daaronder met de hand beschreven papiertjes met teksten erop. Blijkbaar worden hier wensen neer geschreven en via de open lucht, hun vrijheid en hun kans gegeven echt uit te komen. Waar heb ik dit vandaag nog gebruikt? Het is merkwaardig hoe lang deze steentjes naast de berm blijven verschijnen. Ook de stenen hoopjes kom ik meer en meer tegen. Het is zo een beetje als de bidrollen bij de Boeddhisten denk ik. Je passeert zo een verticale stok met een bundel errond. Je geeft bij het passeren een draai aan het systeem en terwijl heb je een gebed gedaan. Hier verloopt het ook zo een beetje.
Ik passeer mijn Noorse patiënte van gisteren. Ze herkent me en vertelt dat ze haar been inderdaad reeds verder kan strekken als ze er aandacht aan geeft. De strekking begint ook opvallend minder pijnlijk te wezen. Maar ze moet er echt op letten zegt ze nog nadrukkelijk. We nemen afscheid en ze zingt me nog na op de tonen van het liedje NO MILK TODAY: no therapy today, my tist is gone away We moeten allebei lachen, want dat mag ook op deze Camino. Ze wuift me nog na en roept till next time. Maar dan gaat ze betalen zene
Ik loop ook voorbij de vrijwilliger die zijn werk ook vandaag weer met de nodige intense nauwkeurigheid uitvoert. Ik heb bewondering voor hem en neem een foto.
In Viana loop ik over een plaatselijk marktje, en dien mij onmiddellijk aan in de kathedraal. De man achter mij hoort mij melden dat ik uit België kom (voor de statistieken). Zijn zoon woont in Elsene zegt hij. We voeren een gesprekje waaruit ik verneem dat ook hij een vakantie doormaakt samen met zijn vrouw en schoonzus. Zij vertrokken in SJPDP om de Camino te lopen. Hij volgt met de mobil home. Weer een aha erlebenis . Waar hebben we dat nog tegengekomen?
Aan een zijingang van de kathedraal staat ook een mooi houten beeld sculptuur van de belleman.
We staan een mobilcar parking en gaan vanavond de typische Spaans sfeer eens opsnuiven in de oude binnenstad. Morgen loop ik dan door Logrono tot in Navarette.
Vanavond tonen de Hiesentriets zich echt langs hun beste zijde. Ze geven eerst een aperitief maison (Amaretto fruitsap citroen). Dan wordt er Gambas a lail en champignons in lookbotersaus geserveerd met Spaanse stukjes brood in kruidenboter geroosterd. Wat zeg je daarvan? Ook de witte wijn staat al koel. De druk op mij om goed aan te komen wordt groter, maar ik heb hen verwittigd dat we daar met ons gedrieën samen door moeten. Als ik faal omwille van een indigestie zullen we het samen moeten dragen.
Nog plezier met de fotokes.
Ode aan de vrijwilliger van het Compostella genootschap in Spanje!
Donderdag 18 juni 2015.
Lorca Los Arcos 33,8 kilometer S 564
Het zou niet mogen moeten, maar toch loopt hier een vrijwilliger van het Compostella genootschap Spanje rond. Hij is uitgerust met een zware rugzak om onderweg te kunnen slapen en van refuge naar refuge te kunnen verder trekken. Zijn taak: alle plastic, alle papier, elk weggeworpen leeg blikje, alle verpakkingen die weg gesmeten worden door de pelgrims uit de struiken opvissen met een speciaal daartoe ontworpen grijparmpje. Hij verzamelt dat in een grote zwarte plastic zak, object per object. Het zou niet mogen te hoeven. Zijn de pelgrims dan zo slecht opgevoed, hebben ze zo weinig milieu respect?
Nu moet ik in alle eerlijkheid bekennen dat de wandelwegen er echt niet zo vuil bij liggen. Het laatste papiertje kan je nooit vermijden (zou eigenlijk wel moeten kunnen) maar gezien het grote aantal deelnemers hier, valt het relatief nog wel mee. Ik vond sommige boswegen in Frankrijk veel minder toegankelijk en minder goed onderhouden (diepe sporen onbewandelbare wegen gesnoeid hout op de wandelwegen )dan deze Camino. Op dat punt investeert Spanje wel waardevol en zeer ecologisch, want deze Camino heeft wel een economische functie voor een deel van de lokale bevolking.
Het was het eerste wat Jos ons tijdens droppingen op het hart drukte. Geen vuilnis achterlaten waar dat niet kan. Desnoods terug mee in de rugzak maar nooit in de natuur achterlaten. Ik had echt te doen met de vrijwilliger. Laat het ons allen des te meer nog maar eens een lesje zijn.
De tocht vandaag belooft lang te worden. Een blik op de kaart gisterenavond beloofde dat het mooi en zeker niet te heuvelachtig zou zijn. Enkel de afstand kon oplopen tot boven de dertig kilometer.
De temperatuur is zeer aangenaam en de wind duwt ook vandaag in mijn zeil. Het lichtorgel staat op full power en reeds om 08.00 uur geeft dit zonnetje warmte. De lucht is overwegend blauw, maar hier en daar toch vervuild door witte vlokken. Ver naar het Westen voor mij zie ik een grijze hemelmassa die wederom dreigend zijn vingertje richt naar mijn mee te nemen regenjasje.
Het heeft niet geregend vandaag. Alle ingrediënten zijn aanwezig om een voorbeeld van een prachtige wandeldag eens te meer te omkaderen.
In Villamayor de Monjardin was de afspraak om deze middag samen met de meisjes de boterhammetjes op te eten. Ik moet danig onder de indruk zijn geweest van het landschap en de bijhorende ruïnes, want ik ben zonder het te beseffen van het parcours gesukkeld. Het zou geen probleem zijn geweest, ware het niet dat ik met de dames had afgesproken. Ik moet een omweg maken van een 3 kilometer maar ben nog goed op tijd op de afspraak. Na de middag draaf ik mijn laatste 12 kilometer af. Ik loop verscheidene wandelaars voorbij en zie er ook eentje met een knieband rond de rechter knie. Haar rechter voet plant ze neer met de tip en de knie zelf wordt niet helemaal gestrekt. Mijn ogen doen pijn, mijn hart slaat plots in overdrive en mijn eigen knie gaat ei zo na net niet in sabelstand staan. Ik steek haar voorbij en groet vriendelijk. Ik krijg een vriendelijke groet terug. Ik ben de dame een 20 tal meter gepasseerd en kan het echt niet laten. Ik probeerde, maar kan het niet.
Ik vroeg haar naar haar taal. English, want ze kwam uit Noorwegen. Ook deed ik navraag wat er iets mis was met haar knie. Ze had haar pijn gedaan over een week en droeg nu een zeven tal dagen dit verband. Toen ik haar uitlegde dat ze haar hiel moest plaatsen in plaats van haar voetpunt. Haar knie zou zij ook zo snel mogelijk moeten trachten te strekken. Ze kijkt mij vragend aan. Is dat zo, vraagt ze mij verwonderd. Ik antwoord bevestigend. Ze repliceert: ik steun op de tip omdat ik mijn been niet gestrekt krijg. Mijn antwoord was een sessie kinesitherapie waard. Na een tiental minuutjes wandelt ze naast mij en bekent dat ze zo gelukkig is dat dit zo snel en zo efficiënt is opgelost. Ze strekt haar knie (met bijhorende grimas, dat wel) maar kan behoorlijk de hiel eerst planten, en de voet op de juiste wijze afrollen. In een handomdraai loopt deze Noorse op de juiste technische wijze de Camino verder. Ik licht haar nog in dat ik op de Camino geen ereloonnotas maak. Er wordt gelachen en dankbaar wenst ze mij nog een bueno camino.
Het centrum van Los Arcos wordt sneller bereikt dan ik had verwacht. Mijn stempel haal ik bij het ministerie van defensie. Om de hoek is een Restorante en Alberge met terras. Wat had je gedacht. Uno servesso grande porfavor! Ik heb het niet gezongen maar toch gepreveld met de nodige nadruk op Grande.
Vanavond eten we gebraad met gebakken paptatjes en ALLERLEI groentjes.
Tot morgen bij leven en welzijn.
Spanje biedt veel meer dan alleen maar de Costa del Sol.
Woensdag 17 juni 2015.
Pamplona Zariquiegui 11,9 kilometer
Zariquiegui Lorca 32,1 kilometer SP 563
Het lijkt een beetje verwarrend, maar de uitleg zal het verduidelijken. Gisteren na mijn aankomst stonden we op de grote parking van de stedelijke begraafplaats Pamplona. Wat nu bleek: eenmaal na 17.00 uur verzamelen daar waarschijnlijk al de homoseksuelen en drugdealers en trafikanten van heel Pamplona en omstreken. Het was daar bijna file rijden voor de afspraken en datings. De dames hadden eigenlijk wel plezier in deze lokale mobiliteit maar wogen plezier af ten overstaan van veiligheid van slapen. De weegschaal helt over naar de beslissing om een andere slaapplaats op te zoeken die ons allen een groter gevoel van veiligheid zou geven. De eerst volgende raakplaats van de openbare weg met de Camino was het dorp op 12 kilometer onder Pamplona. Daarom maakten de vrouwen de verplaatsing en konden we daarna allen op die plaats met volledige gemoedsrust de nachtrust laten plaats vinden. En of het er rustiger was. Een plaatselijk klein bergdorpje met 1 compostella-bar en 2 kleine winkeltjes. Maar! Een uitzicht op de wereld waar je alleen maar erg van onder de indruk kan zijn. Het feest kent hier geen einde. Elke dag zijn er wel dingen waar we uitbundig kunnen over zijn, ook soms heel stil. Het landschap dat we hier in Zariquiegui gratis te aanschouwen krijgen, is om heel lang heel stil van te blijven. Wie denkt dat Spanje alleen maar Costa Dorado of Costa del Sol te bieden heeft, beschikt over een armoedig geografische of aardrijkskundige data-base. Geef mij maar de Camino del col. De eerste boomgaarden van de olijven bieden zich aan op hellingen links en vlak naast mij. Ook weer veel druivelaars. Ik loop door dorpjes, over pleinen, over heuvels op aarde wegen, onder autosnelwegen en zelfs dwars door een kerk. Binnen gaan langs de grote poort vooraan en buiten lopen naast het oksaal. Ondertussen krijg je de gelegenheid je boekje te stempelen en heb je de kerk langs de binnenkant aanschouwt. De wind blaast in mijn voordeel maar ik vind dit niet echt genadig. Het maakt dat je minder controle krijgt bij het plaatsen van je voeten. Op de Alto de Peron bereik ik het hoogste punt vandaag en zie ik verscheidene metalen beelden die de pelgrim in al zijn facetten voorstelt. Ik laat er een foto maken van mezelf door een mede pelgrim. Voor de achterblijvers denk ik. Het afdalen verloopt niet zo gemakkelijk omwille van heel dikke keien en glibberige modder er tussen. Rustig aan gaat dat ook wel. De dames wachten mij op in Puente La Reina en wat is de ontdekking van vandaag: La Chouffe en Orval gaan duidelijk vreemd. Wij dronken ons einde maart nog eens bijna te pletter aan Achouffe in Wibrin, om zeker te zijn dat we de smaak gedurende onze 4 maanden afwezigheid niet zouden kneuzen of vergeten. Hier in Puenta la Reine verkopen ze deze Achouffe en Orval. Onze dag was gegarneerd. Ik kon het niet laten om daar een bewijs van te maken. We drinken er één te veel, maar de vriendschap vaart er goed bij. We gingen al zingend het tweede deel van de dag tegemoet. Genieten, Marcel heeft me dat geleerd. Trouwens Marcel en Hugo zouden hier moeten bij zijn, want ik weet dat ze zouden genieten van het elke dag aan elkaar rijgen van deze successen. Het tweede deel van de dag doe ik de resterende 14 kilometer. Het wordt warmer en ook de wind neemt in kracht toe. Het klimmen is niet echt een lust gevoel te noemen, maar een geseling is het toch ook niet. Ik ondervind echt dat dit opwaarts hijsen van je lichaam vlotter verloopt dan over enkele weken. Raar, maar de grote flessen zuurstof worden precies nu pas aangereikt. Ik word onderweg voorbij gestoken door een koppel op de mountain bike. Dit is toch ook wel een prestatie om u tegen te zeggen. Ik haal een koppel kleine wandelaars in. Langs achter is het niet zien dat het Chineeskes zijn. Ze bezorgen mij een dik binnenpretje. Elke pelgrim wenst zijn mede pelgrim steeds een bueno camino na de gekende groet OLA. Ook deze keer zeg ik hen deze bindtekst. Wat doet mervrouw Chinois? Ze richt haar voorzijde van haar lichaam naar mij toe en buigt zich bijna dubbel. Terwijl vouwt ze de handen samen en prevelt met een neusklank iets als eno amio. Ik bedenk de grap dat het ze erg gelukkig mag zijn dat ze niet moet antwoorden bueno route. Want dat zou dan klinken als eno loute. De man is ook Chinees maar stapt een 20 tal meter voor haar. Hij spreekt duidelijk de Spaans groet uit, wel ook met een neusklank.
Er moet weer geklommen worden en boven aan zie ik de kerk met een heel mooi dorpje er omheen. Telkenmale je zo hoog stijgt ben ik steeds benieuwd naar het uitzicht dat ik als geschenk zal krijgen. Ook deze maal val ik weer in de prijzen en het zijn geen ronde van de Colruyt. Door de aandoening van dit tafereel vergis ik me zelfs van weg. Dit is echt bijna onmogelijk, maar overkomt me. Na een tiental minuutjes vind ik het wel opmerkelijk dat ik nog geen pijltjes tegen kom. De GPS corrigeert me onmiddellijk en vraagt me een U-bocht te maken. Dus 180 graden draaien en hervatten.
Ik kom aan in Lorca en drink eerst een hele fles bruisend water leeg want ook deze keer plakt een deel van mijn mondinhoud tegen de slokdarm.
Vanavond eet ik boontjes in tomatensaus met kalkoen worstjes (salchichas fresca s) en Spaans brood. Lekker.
Morgen nog een zware dag van 30 kilometer maar als we die netjes in twee verdelen valt dat wel mee.
Geniet van de fotos.
Dinsdag 16 juni 2015.
Zubiri Pamplona 25,6 kilometer S- 562
.
Het was nog vroeg wanneer we met drie door de mobil-home stormden. De Jak en Job zijn echt haast niet te houden want hun ochtendritueel is zowat heilig geworden. De eucharistie en daarbij horende liturgie zij minder heilig dan hun plas en kak walsje bij het krieken van de ochtend. Dus is het altijd oppassen geblazen wanneer zij in gelid de deur van de mobilhome uitstormen. Gewoonlijk is er nog een sprankeltje discipline maar lang niet altijd, afhankelijk van de druk in de blaas vermoed ik.
Ik vertrek om twee minuutjes voor acht in korte mouwen en lange broek met hoge wandelschoen met been-getten. Het heeft deze nacht met buien geregend en waarschijnlijk zal de ondergrond ook wel erg doordrenkt en glad zijn. Goede keuze blijkt later. De grafiek van mijn derde tocht in Spanje verloopt eigenlijk licht horizontaal, met een paar uitschietersnaar boven. De ondergrond is meestal verhard terrein met keien en rotsblokjes. Ik denk zo dikwijls aan de tocht over de Bavella met mijn schoonzus Lieve, dochter Joke en schoonzoon Mike. Echt dezelfde ondergrond en moeilijkheidsgraad. Zware stevige zolen zijn dus aangeraden. Ook met Jos zijn tochten over de GR20 en de tochten vanuit Burgo bij Patrick en Valerie jagen geregeld door mijn hoofd.
Ik krijg ook meer en meer de indruk dat de Camino niet zozeer een pelgrimsweg geworden is. Er groeit bij mij een overtuiging dat veel mensen dit beschouwen als een perfect aangelegde infrastructuur en accommodatie om zijn sportieve vakantie te (laten) organiseren. Het leunt eigenlijk sterk aan bij het leveren van sportieve prestaties die met creatieve camouflage een beetje lijken op pelgrimeren. Niet dat daar iets mis mee is, maar de oorspronkelijke draagkracht en bedoeling van zo een tocht verliest zijn eigenheid. Zeker 90 % van de pelgrims vertrokken in SJPDP of Puy. Geen ganse tocht maar met pendelbussen die ganse valiezen bagage achterna brengen. Ook worden trajecten over geslagen en per autopendel of bus afgelegd omdat de vorige trip nog niet verteerd was. Het risico op onterechte waardering groeit dan en kan de eerlijke inspanning van de enkelingen die het wel ernstig nemen erg denigreren. Maar het zij zo. De Camino is ook erg gecommercialiseerd. Je komt op plaatsen gewone mensen tegen die bananen verkopen, een jonge man zat gisteren langs de kant met de vermelding dat hij je schoenen en rugzak ter plaatse hersteld. Hij verkocht ook warme thee, koffie en soep. Hij maakte lederen riemen en schoudertassen en wil op die manier ook zijn Eurootje mee graaien bij dit evenement. Bij het binnenlopen van Zubiri gisteren werd ik door een jonge kerel aangesproken. Hij vroeg me of ik reeds onderdak had om te slapen. Zo niet, raadde hij mij zijn Auberge ten zeerste aan: er was Wifi, douche, keuken en zelfs dubbel bed voor de prijs van een enkel Locale big buissiness.
Twee keer ruil ik van T-shirt omdat het weer niet zo gunstig is en ik nat bezweet enkele heuveltoppen bereik. De wind is komen opzetten en ook de duistere dag zonder zon moedigt me niet aan om op deze manier op te drogen. Ik krijg het zelfs koud.
Ik neem nog een paar voorname fotos van Pamplona, want dit is echt wel een heel mooie stad. Bij het doorkruisen van Noord naar Zuid krijg ik vooral op zebrapaden heel veel voorrang van de autobestuurders. Veel voorbijgangers zeggen ook bijzonder spontaan bueno camino. Ik loop met de GPS over straat en wijk af van het Compostella parcours omdat ik met de Hiesentriets afspraak maakte op het stedelijk kerkhof. Plots tikt een man op mijn schouder en houdt mij staande. Hij vraagt typerend bezorgd of ik de camino volg. Wanneer ik hem vertel dat ik mijn vrouw wil treffen op de parking van het kerkhof, stelt hij voor met mij de laatste 3 kilometer mee te lopen want hij woont in een appartementsblok vlak bij de San Josee begraafplaats. We praten heen en weer en uit zijn kortstondig verhaal moet ik concluderen dat hij ooit ook de Camino liep van SJPDP naar Compostella. Hij wandelt nog 2 maal per week, eenmaal alleen en de tweede maal in groep. Dat de crisis in Spanje erg hard heeft toegeslagen maar toch fier blijft dat hij Spanjaard is. Hij werkt niet meer wegens een auto ongeval waarbij hij een zwaar schedeltrauma opliep. Dat er in Pamplona meer dan 120 ooo mensen wonen en zo veel meer. Het converseren ging alle omstandigheden in acht genomen nog vrij vlot, al zag ik op sommige ogenblikken wel hopeloosheid en onverklaarbare translatie in de arme man zijn ogen. Hij bleef alleszins beleefd en zeer spraakzaam. Hij zette me perfect af op de begraafplaats parking en zowaar, (de dames stonden aan de achterkant van dit gigantisch grote kerkhof ( 400meter op 500 meter) a la Schoonselhof) wanneer ik mijn vrouw niet moest vinden mocht ik steeds bij hem komen slapen. Hij gaf me zijn telefoonnummer. Heel vlotte zeventiger.
We gaan even (drie uur zoeken) nog naar de stad om de internet kaarten in orde te brengen en komen tegen 18.30 terug naar de stamcafé, om ons voeten te verfrissen en ons smoeltje te wassen. We hebben het allebei toch gedaan maar ik weet niet goed meer in welke volgorde want die bieren hier in Pamplona staan op de lijst van Unesco zware biersoorten denk ik. We eten vandaag Aldi spaghetti, met Aldi saus en Aldi gehakt, bijgestaan door een wit Aldi wijntje van 8,4 % en ook een Aldi dessertje. Want, hier in Pamplona is een splik splinternieuwe mega- Aldi winkel geopend met alles erop en eraan.
Wat zou me deze promotie kunnen opleveren? Wie weet is mijn reis betaald????
Morgen weer nieuw nieuws van deze arme en ontredderde pelgrim. Ja hoor, soms kan het wel eens pijn doen zou Marcel zeggen.
Veel groetjes aan Rose Marie en Rene om hun heel geregelde en getrouwe woorden van respect en moed. We komen dat allemaal bij jullie thuis wel vieren he Rose Marie Rene.
Ook aan mijn heel toffe en sympathieke (nochtans een Nederlander he) Frie en Arend heel veel vriendschappelijke uitingen van vriendschap en dank om hun sociale bewaking van ons Casa habitat. We missen die wijnavondjes Arend. Maar uitgesteld is niet verloren, want dat leerde ik van Frieda. Die zijn nu allebei volop van haar leven aan het genieten. En dat ze overmaat van gelijk hebben. We spreken nog wel af, desnoods aan de voet van de Ventoux.
Maandag 15 juni 2015.
Roncevau Zubiri 22,7 kilometer S 561
Het vertrek vond dus veel later plaats dan de gewoonte ons had geconditioneerd. De markt in SJPDP was daar de oorzaak van. Om 12.58 vertrok ik in Roncevau aan mijn speed march. Het eerste uur had ik 6,8 kilometer gelopen in de echte zin van het woord. Ik weet niet wat mij bezielde maar het was alsof ik een snelheid ontwikkelde om voor het donker zeker binnen te zijn. Nochtans zo lang was deze rit niet, want op tijd van 4 uren zou ik deze klus moeten kunnen klaren. Het was een tocht waarvan 80% bergafwaarts verliep op een parcours waar je de lepel van de saus mee zou aflekken. Op dolomiet, op rots, op zand, op grote schalielagen, op geplaveide weg, op beton, over beekjes, over brugjes, MAAR vooral steeds door het bos. Het was vanaf de eerste minuut een paradijselijke wandeling door de hof van Eden. Je kan je niet inbeelden hoe zalig het loopt als je voortdurend afwisseling krijgt in boomsoorten, in ondergrond, in omgeving en ook in temperatuur. Het weer is echt wisselvallig r droog. Geen druppel die uit de hemel viel, wel van mijn aangezicht en wangen, want de twee kleine beklimmingen die wel voorzien waren, zijn venijnig en pitsen in de kuit. In Espinal moet een eerste keer omhoog worden gekeken en geklauterd, in Lintzoain gebeurt dit een tweede maal. Ik ondervind aan mijn spiertjes dat een rustdag geen overdreven luxe zou zijn geweest na die Pyreneeën dag. Maar wat ben ik met die bedenking nu ik bezig ben en de trein alleen maar vooruit moet en kan. Ik wandel steeds alleen, omdat ik zo laat vertrokken ben. Niemand zie ik tot na de laatste klim en dan plots ontmoet ik één na één, 5 zwaar bepakte lijken op mijn pad. De eerste was een man van in de vijftig. Zijn ernstige O-benen vielen mij op en ook zijn gang ernaar. Ik zei vriendelijk OLA maar zijn antwoord was kort en even bondig als de koekjes van de Aldi: Olé. Waarschijnlijk een Nieuw Zeelander. De tweede en de derde samen zaten in de graskant. De vader en de zoon vermoed ik. De vader had zijn schoenen uitgedaan en was hevig wrijvend over zijn voet, mij zand in de ogen aan het strooien. Zijn lichaamstaal verklapte dat hij in de erwetensoep zat de roeren: het vet was van de soep. De zoon zat er zo wat beteuterd bij, en kon er niet veel aan doen, zo te zien.
De vierde man stak ik voorbij tijdens een heel felle afdaling. Ik zag letterlijk niets dan zwart voor mijn ogen. Deze pelgrim was berugzakt vanaf zijn middel tot een hooflengte boven zijn eigen hoofd. Hij zijn rugzak werkelijk uitgebreid met 2 verdiepingen. Aan zijn heen en weer slingeren in de breedte bovenaan op zijn schedelhoogte, zag ik dat deze bewegings- verhoudingen niet klopten. Pas in het oversteken van de persoon zag ik dat deze man eigenlijk niet zo groot was dan zijn rugzak liet vermoeden en dat deze man in wezen eigenlijk veel te corpulent en te kort van bouw was om zulk een gewicht te torsen. Zijn aangezicht en kale knikker stonden onder een laag van zweetdruppels en de kleur van de grondlaag was van rode anti-roest menie. Ik vroeg hem na het voorbij steken of alles in orde was en via een korte knik zonder woorden kreeg ik een voldoende bevestigend antwoord om zeker te zijn dat ik later niet kon worden opgepakt wegens schuldig verzuim. De man zou het niet gemakkelijk hebben want het bleef gestaag dalen tot in Zubiri. Van 800 naar 550 meter over goed drie kilometer. Met toegeknepen remmen en billen is het niet moeilijk dat je een remspoor achter laat...
De vijfde passant, dat was vast een bakbediende of een rentenier. Hij liep zo mooi rechtop, flink op maat enkel zijn stropdas of nondedjueke ontbrak nog bij het plaatje. Hij ging weliswaar op platte weg, niet iets trager dan een struisvogel, maar zeker zo fier en zo trots. Voor zover dit geen synoniemen zijn, maar hij mocht wel pronken want hij had net de eindmeet gehaald en dat liet hij duidelijk merken aan al wie zijn pad kruiste. Ik dus ook.
Ik kom aan om 16.38 uur.
Mijn stempel heb ik gejat in een refuge waar de hospita niet aanwezig was. Ik heb er staan wachten, maar na 3 minuten werden mijn benen zo moe van dat stil staan, dat ik vroeg aan een mede pelgrim of hij zijn stempel al had. Hij knikte en wees naar een apparaat op de vensterbank. Ik herkende meteen de stempel en zette die prompt in mijn boekje. Aangekomen bij de dames, stelde men voor om een eerste servesso te gaan drinken op het terras een beetje verderop. Het werd een blij weerzien met Ann en Tutjimoro (de dames hadden daar in Ostabat al kennis mee gemaakt). Ann is een Bretoense en spreekt alleen maar Frans. Tutjimoro is een Japanse Boedhist en spreekt alleen maar Japans. Ze leerden elkaar kennen hier en sindsdien zijn ze samen onderweg. In gebarentaal en af toe eens een Japans herkenningswoord (Campanjé= Santé= gezondheid) wordt hier internationaal gecommuniceerd. Een wereld zonder grenzen en zeggen dat de Europese Unie al moeilijkheden heeft met de Griekse taal alleen. We drinken hier zelfs Duvel en Achouffe (niet te geloven maar echtig waar, want daar is foto bewijsmateriaal van). Blijkbaar hier en daar iets te veel, maar waar de brouwer komt moet den bakker niet meer zijn wordt hier gefluisterd. Ik eet toch achteraf nog een goed stuk Spaans pané met eigengemaakte Zalmsalade. Mmmmm lekker.
Morgen wandel ik naar Pamplona om de mobiele internet verbinding via GSM-kaart in orde te maken. Dan kan ik terug verslagjes doiorsturen.
Zo, tot later en wel te rusten.
Lieve bedankt voor je Spaanse aanmoedigingstekst. Ik heb het laten vertalen door een Spaanse mede pelgrim. Hij zei eerst iets van een vierde vlag, maar ik heb hem dan uitgelegd hoe het verhaal in elkaar zat. Mooi geprobeerd om mij zo te misleiden, maar waar haal jij dat Spaans vandaan?
Ferdinand moet ik nog groeten en vol verwondering stel ik vast dat er meer mensen zijn dan ik vermoed die deze verhalen lezen. Er zijn er zo te horen die er mee gaan slapen en anderen die er mee opstaan. Wat richt ik toch allemaal aan in die levens van die arme thuisblijvers?
Zondag 14 juni 2015
Saint Jean Pied De Port Roncevaux 27,1 kilometer S 660
Om een paar samenlopende en elkaar aanvullende redenen werd beslist om de rustdag van zondag te vervangen door de trip van maandag. Bij mijn aankomst in SJPD zaterdag haalde ik mijn stempel in het speciale ontvangstcentrum voor de pelgrims. Daar krijg je alle nodige info die je kan gebruiken om je verdere tocht mede te doen slagen. Men gaf me er het voornaam advies dat de weersomstandigheden vanaf maandag nacht zouden kunnen verslechteren. Indien het zou kunnen zou men in mijn plaats opteren om de doorsteek te maken op zondag ofwel na dinsdag. Maandag zou het wel eens gevaarlijk kunnen zijn. Bovendien vroeg men om na de doorsteek toch een dagje rust te nemen want het zou fysiek wel een zware dobber wezen. Daarnaast is het op maandag altijd markt in SJPDP en de HIESENTRIETS zagen dat wel zitten om daarvoor een dagje langer ter plaatse te blijven. Deze 3 redenen maakten dat ik de doorsteek over de top (LEPOEDER) van 1339 m zondag deed, in plaats van maandag. Ik had nu toch de smaak van klimmen te pakken, en de flow zat er nog in van zaterdag, dus, wij op weg. Het was een karavaan van wandelaars. Ik wandelde van de ene waaier naar de andere. Geen 50 meter tussen wandelaars. Eigenlijk is dat wel belangrijk, want je waant je nooit alleen en verloren lopen is onmogelijk. De promenade-controle maakt dat je ook steeds observeert voor anderen en geobserveerd wordt door anderen. Het klimmen viel aanvankelijk mee maar aan de grafiek te zien zou het beginnen van kilometer 2 tot en met kilometer 10 met hoge stijgpercentages. Huntto en Orisson waren twee belangrijke punten om te onthouden. Waar het zacht terrein begon werd het ook moeilijker omdat er steeds ook andere mensen liepen die je moet ontwijken. Ook omdat ronde keien en ongelijke natuurlijke hindernissen je aanpassingsvermogen hevig terroriseren. Mijn psychomotoriek en coördinatie worden aan intense testen onderworpen. Het gaat trager en ook veel moeizamer. Heel even, swingt er door mijn hoofd dat dit wel eens een memorabele wandeling zou kunnen worden. Her en der zie ik stokken die gebruikt worden als steun, als extra drukpunt, als klaagstuk Er staan regelmatig personen half gebukt en gesteund op de baton om naar adem te snakken, te bidden, in te schatten hoe hoog het nog kan zijn tot de top. Ik krijg het ook behoorlijk lastig, niet de adem, maar de benen. Soms ervaar ik dat 1 been niet volstaat om het hoogte verschil te maken met de voorgaande pas. Automatisch ga je de pas dan wat verkleinen en het hoogteverschil minder groot maken. Ik zweet mijn eerste truitje kleddernat. En zie een pijl met het woord Huntto op 500 meter. Het geeft me voldoende moed omdat ik weet dat ik daar dat druipende borststuk kan wisselen. Begeleid door verse couragie en menig ander doorweekte stadwandelaar, kom ik aan op dat punt en wissel onmiddellijk mijn nat attribuut voor een droog en dus warmer bloesje. Ik drink 1 bidon helemaal leeg en vul ze aan het kraantje opnieuw vol. Het volgende deel is zowaar even zwaar maar biedt perspectief op het punt halverwege. In Orisson is een refuge waar ik veel opgevers in een soort van pendelbusje zie stappen. Mietjes gaat er door mijn fierig hoofd. Ik eet een banaan, drink mijn tweede bus leeg en vul ze ook opnieuw, en trek verder naar het deel dat minder sterk inclineert. Ik zag percentages van 24 % die wel enkele decameters aanhield. Het ergste zou nog even na Orisson komen. Gedurende 1 kilometer van 700 meter naar 1000 meter. Om en bij de 30 percent dus. En ja, dat was niet leuk. Ook ik heb even gebogen over mijn stok gepreveld en gebeden. Afleidend kijkend naar het mooie landschap en ook gecamoufleerd enkele fotos nemend blaas ik uit en recupereer. Dat was echt wel nodig. Maar ik herstel vrij goed, want eenmaal op de 1000 meter steek ik weer verscheidene wandelaars voorbij. Ik ontmoet een dame van Veurne, omdat ze mijn vlagje van Leuven herkent en ontdaan enige ogenblikken later na haar te zijn gepasseerd, roept: hey you are flemish! We praten wat en zo kom ik te weten dat ze vandaag vanuit SJPDP startte en de tocht wil maken tot in Compostella. We zullen elkaar dus nog wel eens figuurlijk tegen het lijf lopen zeg ik haar. Na enige tijd vervolg ik mijn weg op mijn tempo en ritme want ondertussen blijft het nog steeds (weliswaar veel langzamer) stijgen op lastige ondergrond. Het wordt erg mistig en op een bepaald ogenblik zie ik de wolken letterlijk de flank oprukken naar onze richting toe. Het zonnetje wordt verslagen en op geen tijd loop ik alleen tussen de wolken. Je ziet geen 30 meter voor je uit. Akelig wel een beetje. Ik wandel in eenzame solitude en waan mij even alleen op deze berg. De koude omgevingstemperatuur maakt er mij op attent dat er wind op komt en ik best mijn tweede nat te bloes omruil voor mijn sweater met lange mouwen. Geen luxe hier.
Wat verder geraakt het weer wat opgeklaard. Aan de hand van de bellen aan de nek zie plots de (wilde) paarden en koeien, de geiten en de rammen, ik merk een grote bergmarmot. Ook die grote vogels zie ik weer cirkelen boven mijn hoofd. Miet beweert dat het geen arenden kunnen zijn want die vliegen niet met zoveel vertelt ze. Ik blijf beweren dat het arenden zijn want ik ken geen andere vogel die zo een brede vleugelwijdte heeft. Mijn eerste bergaf vat aan. Je zou denken dat het deugd doet. Wel neen. Je afdalings-spieren zijn zo stram van niet te werken en zij die hebben gewerkt zitten vol melkzuur. Ik tracht van de spierpijn af te geraken door mijn wandelstok wat meer functie te geven. De spier recuperatie meldt zich vrij snel aan en meer en meer andere spieren helpen de problematische agonisten. Mijn opgave modus is nooit in standje by geweest en ook daar ben ik een beetje gelukkig om. Ik maak ruim 7 kilometer voor aankomst de evaluatie van deze dag: de meest fysiek moeilijke, maar de mooiste etappe met het meeste voldoening. Over de laatste 5 kilometer zou ik normaal een klein uurtje marcheren. Het wordt dus ruim 95 minuten omwille van het glij risico op zeer zware down hill omstandigheden. Wederom zie ik heel nieuwsgierig naar de GPS om de inclinatie te weten. Er zijn tientallen stukken bij van tussen maximaal -24 en tot -18 percent. Op keien wegeltjes waar je elke voetstap en afdruk goed moet overwegen voor je hem plaatst. Tot twee maal toe zie ik voor mij een wandelaar ten gronde gaan. Het gaat gepaard met allerlei gegil en geschreeuw van medewandelaars. Enkele schaafwondjes en een wat pijnlijke knie zijn niet de reden om te moeten opgeven, vinden de twee slachtoffers.
Ik kom vermoeid maar o zo gelukkig aan in Roncevaux waar een groot bord ons meldt dat Santiago nog juist geteld 790 kilometer is. Dat valt mee, het is ooit veel, veel meer geweest.
Vanavond eten we erweten (erwtjes in het vlaams) met worteltjes en een stuk vlees met kaas er tussen en gekookte aardappels in de schel met een goed glas bruiswater. Ik zal vroeg tussen de lakens liggen straks, want de geeuw is al een paar maal mijn smoeltje gepasseerd.
Morgen in Espagne verder trekken.
