Ik moet nog heel wat leren van die blog. Tot heden wist ik zelfs niet dat mensen konden reageren. Zojuist las ik enkele reacties van vrienden.
Ik dank Paul Beckers en zijn echtgenote Kristien. Eigenlijk om de beleefdheid zijn rechtgeaarde plaats te gunnen moet ik schrijven: Professor Paul Beckers. Paul is een oud gediende van de sportschool Ter Borcht in Meulebeke. Destijds lagen onze kamers recht tegenover elkaar en zodoende hebben we heel veel leed en leuks samen gedeeld. Hij heeft het echt gemaakt in de cardiale medische wetenschap. Reeds vele jaren sta ik in bewondering om zijn doorzetting en toewijding. Afkomstig van de parking van t STAD, (Wilrijk) is hij toch wel éen van de uitzonderingen op de gemiddelde signoor. Hij heeft geen grote muil, is niet theatraal en weet vele mensen iets bij te brengen zonder daarover hoeven op te scheppen. Akkoord, destijds ging hij zijn eigen ook scheren, zijn eigen ook aan en uit kleden, zijn eigen neerzetten .maar voor de rest een zeer aimabele vriend en collega student, zowel in Meulebeke als in Leuven. Dank Paul om de toffe reactie.
Ook Jean en Annie dank ik om hun blijken van interesse. Nooit gedacht dat zulke voorname mensen aandacht zouden besteden aan de nobele heel modeste inspanningen en gedachtengoed van vrienden van weleer.
Het siert hen.
Ook Roland wens ik even via deze weg aan te halen. Zijn vrouwtje kreeg onlangs een cardiale verwittiging. Hun leven werd op enkele uren tijd totaal door elkaar geschud. Ik verneem nu echter dat hun beider trein terug op de sporen staat en de hendel staat op VOORUIT. Ik vermoed dat we samen binnen enkele maanden terug aan het wandelen zullen zijn in Wibrin.
Zowaar mijn lieve schoonzus en broer-Luk reageerden. Lieve leerde ik wat het ware rots- en bergen beklimmen inhoudt. Vorig jaar deden we samen met Joke (dochter) en Mike (schoonzoon)de Bavella in Corsica en ervaarde zij hoe diep een mens soms al eens moet gaan om succes te halen, om overwinningen binnen te rijven, om alzo lange tijd nadien te kunnen teren op je eigen overgave, moed en doorzetting. Ze is er zichzelf nog steeds dankbaar om dat zij toen niet mocht en kon opgeven.
Er is die man die naamloos reageert en die mij eigenlijk wijst op het feit dat ik met gans die mobil home situatie een soort pelgrim de luxe uithang. Hij heeft zijn waarheid, en in niets spreek ik hem tegen.
Hij heeft een punt wanneer hij gans deze tocht beschouwt vanuit het oogpunt van de pelgrimstocht van de Heilige Jacobus van weleer. Hij moest de afstand afleggen met heel wat minder comfort.
Wat mij echter prsoonlijk aanbelangt is niet zozeer de pelgrimstocht, en de verderving van comfort en voeding op zichzelf, dan wel de spirituele achtergrond, mijn eigen beweegreden waarom ik het doe. De fysieke inspannng op zich en vooral de droom om eens vier maanden te kunnen werken aan één enkel project zonder me te moeten bekommeren om allerlei andere gedachtenspinsels, stresserende verplichtingen, maatschappelijke plichtplegingen. Ik zou kunnen stellen, ik ben geruime tijd buiten de radar en niemand die me dwingt om te handelen binnen een vooropgesteld keurslijf. Eigenlijk een vorm van recreatieve vrijheid en enkel bezig zijn met mezelf en mijn ding. Dat ik de filosofie van de pelgrim hierrmee geweld aan doe, is geenszins en/of nooit mijn bedoeling. Misschien, wil ik juist niet als pelgrim gestigmatiseerd worden, maar neem ik wel veel van al die pelgrims hun ervaringen mee om onderweg op zo weinig mogelijk verrassingen te stuiten, zelfs hun wegen wil ik daarom gebruiken. Wanneer ik de dag voor de echte ronde van Vlaanderen op het zelfde parcours van de prof-renners rijd met mijn eigen vrouw in de volgwagen, ben ik dan een soort van luxe prof renner? Bijlnage na niet, ik lever echter wel een prestatie waar ik mezelf gerust een paar keer tegen kom, mezelf in vraag stel en bij aankomst wellicht een deel van mezelf herwaardeer. En dat is een beweegreden waar niemand wat kan aan raken, daar heeft niemand enige controle noch inspraak over. Dat is iets van merzelf. Dat is ook wat pelgrims ervaren hebben of zullen ervaren. En voor mij persoonlijk is dat wel erg belangrijk. Hoe positief of negatief anderen hierover hun mening hebben is bij wijze van spreken een gadget, niet noodzakelijk, niet doorslaggevend, niet resultaat bepalend.
Ik moet nog denken aan die patiënte. Een vrouwtje van 78 jaar die met traantjes in de ogen vertelde dat ze me zal missen. Ik was een beetje gegeneerd, omdat ik haar voor zo lange tijd over liet in de handen van de collega. Om de genante situatie wat te redden vertel ik haar dat ik zeker ook een 12 de kaars voor haar zal branden in Compostella. Ze reageerde heel ontroerend: ga je dat echt doen? Ik durfde het niet te vragen maar ben zo blij dat je het zelf voorstelt. Ik zal je elke avond voor het slapen gaan even door mijn gedachten halen, al was het maar om je levend en wel terug te zien Het mag u zo heel goed vergaan Johan! (sic). Het doet je wat, wanneer mensen van heel diep in hun hart je het beste toewensen. Ik heb de laatste tijd andere dingen ervaren, zefs van eigen familie, maar dat is een gans ander verhaal.
De week zal heel kort zijn. Nog zeven maal slapen en de goed ingevette wandelschoenen mogen eindelijk voor de lange tocht worden aangetrokken. De tijd zal wellicht nog te kort zijn want plots dringen zich nog een aantal werkjes op die zeker moeten uitgevoerd worden voor aanvang van de tocht. Dat is de reden waarm ik nu besluit. Tot eerstdaags.
Zaterdag 4 april 2015.
