zondag 26 april 2015.
Deze nacht was het hier klank en lichtspel. Er werd water bij bakken en emmers gestort. Bovendien werden we regelmatig vergast op gratis licht. Ik ben niet klaar wakker maar toch glijdt de gedachte door mijn hoofd, morgen vettige poten Smetje. Ik sta op om tien voor zeven en ga onmiddellijk met de hondjes de sanitaire weelde wandeling maken.
Reeds om 7.30 uur heb ik gegeten en is mijn rugzak bol van de regenjas, de reserve pull, de reserve kousen, de boterhammetjes en de beide drinkbussen van 1,5 liter. Ook het rode kruis zakje waar uitgebreid materiaal in steekt (ik zou zelfs een damhert kunnen uitbenen en vacuüm trekken) vergeet ik nimmer net zoals mijn rolletje tape en colson bandjes. De vier reserve batterijen net zoals de koplamp, en de reserve GPS verlaten ook nu mijn aandacht niet. Elke morgen hetzelfde ritueel. Nakijken of alles er is.
Het weer is veel veranderd tegen vannacht. De hemel is nog wel gesluierd, maar de zon piept verlegen door dikke wolken en lange sluiers. Een ietwat timide heldere dag. Koud is het niet, ook geen donkere glazen weer. De aarde slijmt en plakt weer regelmatig aan mijn schoenen. Ik wandel met een frisse frequentie heuveltop over en af. Zie weer onnoemlijk veel hazen en hazinnekes, ook veel windmolens en immer graan en kolenvelden. Ik voel somberte aan mijn linker hiel. Een plooi in de kous is al voldoende om door wrijving een blaartje te vormen. Ik stop en schik alles. Maar bij het kantelen van de wandelschoen valt er zowaar een klein steentje terug naar moeder aarde. Dat was de snoodaard. Ik plak voor alle zekerheid een tape over mijn hiel, maar stel toch vast dat er een vochtblaasje is ontstaan op de hoogte van de onderkant.
Wandelend, mijmerend en denkend aan alle reacties die ik al kreeg op mijn blog. Ik wil erg graag Chris en Wilfried groeten in Blankenberge. Beiden gaan zo een zestal maand per jaar aan zee wonen en voelen zich daar zo goed en relaxed. Wilfried heeft er alle tijd en ruimte om zich bezig te houden met zijn passies: schilderen op de PC en met een hete pen of naald echte afbeeldingen branden in hout. De naam van deze specialiteit ontsnapt me. Ik zag reeds resultaten van Wilfried zijn hand. Echt niet min. Ik dank beiden om hun bemoedigende woorden.
Ook aan Rene en Rose Marie moet ik woorden van dank sturen. Ik verkreeg van hen muziek die ik regelmatig tijdens het tikken van deze blog laat draaien. Merci Rose Marie pour tous les chansons muzette.
Hoe zou het met Luk en Lieve zijn. Zij kregen de zware opdracht om de tuin in Wibrin een beetje deftig te houden. Ook thuis zou mijn broer de tuin wat onderhouden. Ik moet hem zelfs niet betalen
Ik vernam dat Gudrun terug in Gasthuisberg vertoefde voor een hartritmestoornis. Ook voor haar brand ik in Compostella een kaars. Zij verdient het want ondanks veel tegenspoed blijft ze recht vooruit kijken. Van hieruit in Troyes, Gudrun, Jandorie, als ik er geraak is er kaars bij voor jou. Het boek van je broer is ook prachtig geschreven. Haar broeder heeft over zijn camino naar Santiago een heel mooi verhaal in boekvorm geschreven.
Voor Bert en Frie, mijn naaste buren, wil ik nog melden dat ik de binnenlandse variant heb gepland vanaf Saint Jean Pied de Port. De noordelijke route werd eerst getekend en netjes gepland, echter in samenspraak met Jos werd toch geopteerd voor de variant onder de Picos de Europa, omdat daar minder toerisme en dus ook minder drukte zou zijn.
Ik wandel tussen die windmolens door en tel per omwenteling 5 seconden. Niet allen draaien ze even snel. Ik tel van aan de grond 25 ringen die op elkaar gestapeld staan. Elke ring moet zo een 2 meter hoog zijn (ik schat dat aan de hand van de hoogte van de deur in de grondring). Zo een windmolen zou dus 50meter hoog reiken. Asjemenou Het controleren van zo een windmolen brengt me naadloos in gedachten bij Jos en Vivianne. Jos is een meester in het lassen van ijzeren kleine kunstobjecten. Een kei in zijn vak. Vivianne is patiënt in de praktijk. Reeds jaren zijn we met hen beiden bevriend. Ik dank ook hen voor de bemoedigende woorden.
Ik wandel voorbij een klein bosje en zie plots een tamelijk recent model van een Volkswagen Golf uitgebrand staan. Macaber zicht is dat. Voor de eerste maal in drie dagen kom ik andere wandelaars tegen. Een groepje van 4 en daarna een man alleen met zijn hond. Ook een jogger met zijn schoenen vol slijk en een Nordic Walker die heel enthousiast bonjour roept en terwijl hij zelf verschiet van zijn enthousiasme, want hij moet er zelf ook om lachen.
Ik zie een hoge zendmast staan en besef dat dit wel eens het laatste heuveltje zou kunnen zijn vandaag. Mijn veronderstelling was juist. Diep daar beneden ligt Troyes. Ik geef nog wat extra power en voel het einde van deze tocht naderen. Mijn hiel blijft zeuren maar niet van die orde dat ik zou spreken van storende pijn. Nog even een hapering bij het aankomen. De zender van MRose gaf een storing omwille van een lek aan de plaats waar de kabel binnen komt. Morgen bij droog weer moet dat dringend verholpen worden.
Ik groet Ruud, Renske en Regine en beloof hen een fles van hieruit mee te brengen. Regine was jarig op de dag dat ik vertrok en Ruud had zo spijt dat we niet op het feestje aanwezig konden zijn.
Ook Joke Bogaerts hou ik in de gaten want zij is de rechterhand van Simonne en Karin. Laat je me weten hoe het hen beiden vergaat, Joke? Doe ze op zijn minst mijn groeten want ze staan hoog op waarderingstabel gebeiteld.
Ook de collegae fietsers van de federale politie die verleden zaterdag hun kaasavond organiseerden. Ik betreur het echt dat ik er dit jaar niet bij kan zijn. De Vogezen liggen me wel. Maar wellicht krijg ik volgend jaar een nieuwe kans om nog eens mee te (st)rijden met hen. Alleszins aan Frans en heel de groep: veel leute en plezier met jullie onderneming. Ook de hoop dat Danny zich helemaal herstelde van zijn aandoening.
Vandaag eten we pasta met chipolatas in Provençaalse saus en gemalen kaas.
Als drank bij het eten is het een fris wit wijntje. Niks doen wij ons hier tekort. Niks, niks niks.
Morgen neem ik een dagje rust maar profiteer ik ervan om te voet door Troyes te trekken en te wandelen tot het meest zuidelijke punt van deze stad.
Tot morgen.
ZATERDAG 25 april 2015.
Ik word wakker om 6.50 uur en hoor het regenen. Het kon niet blijven duren dat het goede weer onze metgezel zou blijven. Het tast echter mijn zin om te wandelen en mijn zin in dit avontuur pure sang niet aan.
Ik blijf er goesting in hebben. Ik maak echter een zeer zware denkfout. Na mijn ontbijt denk ik eraan om mijn nieuwe Meindl- waterdichte en splik - splinternieuwe bottines aan te trekken. Ik had het moeten weten want ze stonden reeds in de bak met het etiket: NMTG. Niet meer te gebruiken. Verleden week had ik met deze schoenen een frictie veroorzaakt van mijn pees aan de enkel omwille van een te nauwe omsluiting aan de wreef met de schoenflappen. Alhoewel ze reeds goed ingelopen waren (zo een kleine 250 kilometer) moeten blijkbaar mijn voeten een andere vorm hebben gekregen want deze schoen deugen op dit eigenste ogenblik echt niet meer. Reeds na mijn eerste hectometer vandaag moest ik omwille van een pijnlijke zijkant aan de enkel halt houden en een aanpassing uitvoeren. Ik plak een vilten opvulsel onder de flap van mijn wreefsteun naar zijwaarts lateraal over die pijnlijke pees. Het geeft geen voldoening. Ik stop opnieuw en plak een tape op mijn flap en trek de steun van de buitenkant van mijn veterbinding naar beneden met die sterke tape. De bottin staat dus boven en vooraan met open bek, maar schuurt niet meer tegen die gevoelige en opgezwollen pees. Het loopt beter, en, vooral minder pijnlijk. De regen van deze nacht heeft echter ook nog een ander gevolg. De nieuwe schoenen met diep profiel zakken in de diepe kalkgrond en na een paar stappen heb ik werkelijk schoppen kalkhoeveelheid aan elke schoen hangen; Het gewicht aan elke voet verraadt me dat het weer hoog tijd wordt die schoen te wrijven tegen de grond en te ontdoen van de overtollige kalk en steentjes. Ook de open schoen vergemakkelijkt het opscheppen en invallen van kleine steentjes. Ik moet regelmatig mijn beide schoenen leegmaken. Ik besluit tijdens een zoveelste schoonmaakbeurt en uitschudding van mijn schoenen, dit paar echt als onbruikbaar tijdens deze tocht te beschouwen. Weet je wat: ik geef ze mee met Pol die mij volgende week in Vezelay komt bezoeken. Niks mee aan te vangen. Het avanceert vandaag voor geen meter en toch lopen de kilometers op. Wanneer ik vanavond de balans zal opmaken moet ik om en bij de 30.5 kilometers hebben gelopen. Niet min vind ik voor mezelf. Maar het plan dat ik opmaakte over enkele dagen klopt. Ik moet morgen dus geen 32 kilometer lopen maar amper 23,5. Waarschijnlijk moet ik niet te veel missen van Luik-Bastenaken-Luik. Ook Mira komt morgen. Ik zie vandaag ook weer niet te veel schoon volk. Lelijk ook niet. Ik ontmoet een landbouwer aan wie ik het niet kan nalaten de vraag te stellen die mij al enkele dagen bezig houdt: Hoe komt het dat hier geen wijngaarden meer te zien zijn, alhoewel we ons in het Champagne-Ardenne departement bevinden?
Het antwoord was heel eenvoudig: Aan de Marne vind je noordwaarts van het departement de eerste wijngaarden. Echter de andere wijngaard streek begint pas vanaf de streek van Troyes omdat daar het gebied meer golvend is en dus ook meer geschikt voor wijngaardgebied. Je zal dus slechts binnen een 40 tal kilometer in de rijkere Champagnestreek komen. Ik kom toe bij de meiden rond 13.00 uur en weet dat ik dan nog een 9 tal kilometer moet lopen. Ik ben blij er te zijn. Ook MRose ziet dat en vraagt of ik die resterende kilometers wel zou doen. Ik twijfel niet en vertel even te zullen rusten en andere schoenen aan te doen. Terwijl gaan de beide fouragiers inkopen doen. Bij hun terugkomst heb ik een dik uur geslapen en voel ik dat die laatste negen er aan moeten. De voetjes zijn nog een beetje pijnlijk, maar ik ben erg gefocust op mijn programma. Het gaat wonderwel vlot en ook beide trekpaarden zijn tevreden dat ze deze laatste kilometers samen met mij mogen afhaspelen. Er wordt weer een regenvlaag over mijn waterdichte hoed gesproeid. Ik leg aan in het plaatselijke dorpje en heb op de GPS tripteller 30,5 kilometer staan. Morgen slecht 23,5 kilometers.
Ons aperitief vandaag is de tweede fles Champieter vanuit Ambonay. Die staat al een paar dagen koel, en MRose vindt dat ze niet te koud mag worden
Deze avond eten wij preistomp met een mengeling van zalm, kabeljauw en lot. Dus een triootje van vis in eigen nat met rouille. Ruikt toch al lekker.
Als dessert staat er een stukje appelcake met een tas koffie op het menu kaartje. Ik wed dat jij hier ook zou willen zijn. De plaatsen ziujn echter beperkt.
Groetjes en tot morgen in Troyes
Wandelen over wegen vol van eenzaamheid....la solitude.
Vrijdag 24 april 2015.
Nadat ik om 07.00 via het radionieuws vernomen heb dat Club Brugge gisterenavond verloren heeft en zo uit de Champions league verdwijnt ga ik met de hondjes de ochtendwandeling uitvoeren. Ik was gisteravond te moe om naar de TV te kijken en lag zodoende reeds rond 21.00 uur in mijn donzen nestje. s Nachts is het wel koud als je het hoofd en andere dingen buiten steekt om eens snel een plasje te doen.
Ook s morgens nog is het weer koud en op sommige grasvelden naast de weg zie ik zelfs nog witte rijm. De hemel is open en er waait een klein zuchtje wind. De dag belooft weer mooi te worden. Het ontbijt staat klaar wanneer ik de ontlaste honden mee naar binnen hijs. Sinds ik die oploskoffie drink heb ik geen zware maagoprispingen meer en blijven mijn onderbenen ook merkelijk minder gezwollen. Of zou het aan de dagelijkse wandelingen liggen? Dit ritme van wandelen en op tijd gaan maffen (steeds rond 21.00 uur hier ) doet wel degelijk iets met je lichaam. Daar ben ik nu wel van overtuigd. Je bent lichamelijk vermoeid op een zeer aangename en andere wijze. Je lichaam snakt naar horizontaliteit. Je kan niet uitrusten op een stoel of in een zetel. Ik leg mij dus neer op mijn bed, en meteen staat mijn modus op standje by. Ik hoor nog wel wat er benden gezegd wordt maar heb niet de kracht of reactie om daarop te antwoorden. Ik vertoef als in een sub-comateuze toestand waarbij je dingen waarneemt maar niet wil en/of kan reageren. Een heerlijk rustmoment met zoveel flow en transit van nieuw aangemaakte energie. Opmerkelijk hoe fris ik s morgens aan tafel zit. Ook geen herstelpijn in voeten of benen. Het is me echt niet ontgaan, dat ik ongemoeid uitgerust en fris aan elke nieuwe dag uitdaging begin. Het verwondert me zelfs dat er nog steeds geen spierkrampen of nachtelijke spierpijnen opgedoken zijn. Maar ik roep er ook niet op.
Ik vertrek samen met de dames en het vervoer want de eerste 5 kilometer van het parcours heb ik gisterenavond nog met de hondjes afgewerkt. Na 5 kilometer wordt ik gedropt en moet ik nog zo een 600 meter gaan om op mijn GPS track terecht te komen. Straks na het afwerken van deze blog doe ik net hetzelfde. Ik loop dan mijn eerste 5 kilometer van morgen. Door deze tactiek ook morgen toe te passen kan ik er voor zorgen dat ik zondag geen 32 kilometer maar slechts 27 kilometer hoef te lopen. Zondag komt Mira in Troyes ons bezoeken. Het zal wel weer feest zijn. Sonja haar dochter is net heel erg ziek geweest en kreeg tot vorige maand zware chemo. Ze is een kei van een vrouw. Als je na zoveel leed en miserie nog zo stralend kan opkomen voor minderbedeelden en kansarme jongeren dan ben je echt wel een gepolijste diamant. De laatste maal dat we haar zagen was in Wibrin, en ik vergeet nooit die fonkelingen in haar ogen. Mira blonk van blijheid en vitaliteit na haar voorlaatste chemokuur verleden jaar in augustus. Nadien was ze op controle geweest en stelde de prof voor om nog een nieuwe chemo-kuur te doorlopen, die ook wat zwaarder zou uitvallen dan de vorige. Ik ben benieuwd hoe het met haar nu zal gaan.
Ik wandel weer gans de voormiddag door akkers en koolzaadvelden. Regelmatig zie een bus butaangas staan gekoppeld aan een lawaaikanon. Ook valse vogels aan een koord. Ik zie groepjes hazen spelend en keuvelend, tot ze mij in de gaten krijgen. Rechtdoor lopen kunnen die ook al niet. Ze spurten alle vier weg in zig zag vorm door elkaar. Champagnestreek? Neen want wederom kom ik niet één wijngaard tegen. Ik ben er nu wel zeker van: deze streek moet de graanschuur van Frankrijk zijn.
Regelmatig maak ik sinds vandaag kennis met die gigantisch grote sproei installaties op de akkervelden. Heel dikke buizen langs de zijkant voeren het water aan en over het veld rijden dan 3 of vier wagentjes over een breedte van 30 of zelfs 40 meter. Deze wagentjes zijn aan elkaar verbonden met een ijzer rasterwerk waaruit om de 20 centimeter sproeiertjes het water onder hoge druk naar benden spuiten. Dit rasterwerk kan naar behoefte hoger of lager boven het grondoppervlak hydraulisch worden opgekrikt. Heel ingenieus en gigantisch in omvang als je het van zo heel nabij bekijkt.
Ik loop verder op het GPS signaal en wederom komt het allert van onderuit om toch eventjes wat brandstof naar binnen te jagen. Energie kan er maar komen als hout in het stoofke wordt gestoken. Dus zet ik mij neer op een muurtje van een huis in het dorpje Lahree. Ook hier tref ik niemand om ook maar iets aan te vragen of te vertellen. Niks te doen. Ik eet een banaan, twee kleine boterhammekes en trek een droge T-shirt aan. Ik besluit mijn volgende 6 kilometers aan te vatten. Even niet aandachtig geweest en zo gebeurt het dat ik een afslag niet opmerkte. Ferm geen ramp want bij het uitzoemen merk ik dat via een heel kleine correctie binnen een 800 meter het parcours kan worden hersteld. In Connantray Vaurefois is ook echt niets te beleven. Moest er geen kerkhof bestaan, zouden hier wellicht de doden ook niet hoeven begraven te worden. Hier leeft toch niets Ik maak me nu klaar om mijn laatste 6 kilometer af te leggen en straks na het klassieke bubbel aperitief eten we lekkere spaghetti met kipstukjes en champignonkessaus. Nog geen goesting?
Vandaag wandelde ik mijn lonely way van Frank Sinatra .uit strangers in the night.
Donderdag 23 april 2015.
Vandaag mocht ik 28 kilometers stappen tussen twee dorpjes die verbonden worden via landwegen en wegeltjes tussen allerlei akkers. Wat mij opvalt: ik verlaat Abonay en onmiddellijk zie ik dat de wijngaarden ook verdwijnen. Allemaal graanakkers en kolenvelden, ook wat aardappel velden en een laag kruid waarvan ik in geen enkel geval de naam zou weten. Ik ben erg goed hersteld van de tocht die ik gisteren afwerkte. Geen kuitpijn, voeten die ik zelfs niet voel. Het is heerlijk om met zo een voldaan gevoel te kunnen starten. Ik slaap in de mobilhome samen met Mroos boven de bestuurders cabine, maar mijn benen liggen via allerlei kussens en een deken zo een 25 centimeter hoger dan de rest van mijn lichaam. Als echtgenoot lief dan dringend moet plassen is dit even denken aan de tijd van toen Via allerlei acrobatische bekkenkantelingen en heuppplooierij moet zij één voet op het laddertje krijgen en zo erg gecontroleerd naar beneden afdalen. Ik wil het niet vertellen in detail, maar dat die honden snuiten trekken van onbegrijpelijkheid wanneer de meesteres naar beneden afdaalt, dat kun je toch wel vatten geloof ik. Het ochtendritueel zit er bij ons al geweldig goed ingepompt. Terwijl ik met de honden hun sanitaire trip afwerk, is de koffie klaar en de tafel gedekt. Sonja hoort aan mijn gestommel met de honden dat ook zij haar hoofd in de mobilhome kan aanbieden. Sonja begint steeds maar beter en beter te slapen, in haar crazy little thing called VAGABUNDO ( op haar auto pronkt een grote zelfklever van een varken met een zonnebril en het varken noemt VAGABUNDO). Wanneer ze ergens arriveren in zo een klein dorpje staan zelfs de honden stil om haar na te kijken.
Ik stap een stevige tred want het is wel een mooie blauwe gesluierde hemel, maar warm is het geenszins. Waarschijnlijk zal het tijdens het verloop van de dag wel opwarmen en dat noopt mij ertoe om toch maar voor mijn korte benen te kiezen. Jos zei dat ook altijd. Korte benen wil zeggen in zijn jargon, korte broekspijpen.
Voor ik het vergeet: Gisteren bij het plakken van mijn tekst uit het Word programma naar de blog is er wat fout gelopen blijkbaar. Er is een stuk tekst niet mee gekomen. Ik herstel dat wel één van de volgende keren. Het ligt hem aan de toetsenbordmuis, die zich veel te kort bij mijn grote dikke duim bevindt. Ik los het nu op door die muis uit te schakelen.
Veel dank en erkentelijkheid voor mijn heel lieve collega Annelies. Zij is verleden maand gestopt met werken bij ons omdat ze meer tijd wil spenderen aan de opvoeding van haar drie kids. Ze blijft me echter volgen op de blog en wenst me heel veel moed en geeft me 100% slaagkans. Zo veel vertrouwen in mijn performantie ?
Gisteren hadden we een staanplaats aan het plaatselijke kerkhof in Abonay. In Frankrijk is er nog heel veel devotie. Mensen komen en gaan om letterlijk een gebedje te prevelen bij hun overleden geliefde. Ik was rustig mijn voetjes aan het baden op de rand van het kerkhof maar werd tot drie maal geïnterpelleerd door drie verschillende vrouwen om te vragen vanwaar ik was en naar waar de tocht zou leiden.
Ik wandel een beetje op automatische piloot tot ik binnenkant wat gerommel van diep uit het maagske omhoog voel kruipen. Nergens is er hier lommer of koelte in dit volle ruimtelijke kader zonder ook maar 1 boom. Ik staar rond en zie zeker vijf zes kilometers rondom mij alleen maar velden, akkers. Zelfs geen bankje of iets om op te zitten. Ik besluit dan maar mij op de zijkant van de veldweg neer te zetten en mijn boterhammetjes gezapig op te eten. Wat kan het leven toch ook heel eenvoudig zijn. Tot nu toe heb ik 18 kilometer gemarcheert en ik ben nog niet 1 aanspreekbare ziel tegen gekomen. Nadat ik mijn break heb beëindigd moet ik nog een 10 tal kilometer door gaan. Ik sta op en voel me niet zo in form. Niet stijf, maar loomheid. Ik denk bij mezelf, dat is de eerste maal dat dit gevoel me overmant. Het wandelen verloopt ook niet zo stabiel, precies catchouse benen.
Ik sleep mij voorbij de kerk op zo een 7 kilometer van de aankomst en besluit toch maar even mezelf een koud verfrissinkje te gunnen aan de waterkraan. Heerlijk deugd doet het om je hoofd bij deze temperatuur even onder die robinet af te koelen. Ik leg me neer op de zerk tegen de kerkhofmuur en laat mijn beide benen opwaarts omhoog rusten tegen de muur. Mijn voeten zijn nu een 40 centimeter hoger dan mijn bekken. Ik voel de vermoeidheid uit mijn benen glijden. Het gevoel dat je dan verkrijgt en ondergaat is niet goed uit te drukken met gewone woorden. In de pornografische literatuur zal daar wel woordenschat genoeg voor bestaan, maar ik heb niet die nodige bagage om me daar een statement in te geven Het doet alleszins enorm veel deugd. Ik denk dat ik er een kwartier zo gelegen heb. Ik zou bijna in coma gegaan zijn van de deugd. Moet er nog een kerkhof zijn om zoveel emotie in mij los te maken. Eigenaardig dat ik mij de laatste dagen altijd zo goed voel op al die kerkhoven Ik herstel mijn kleren en rugzak en vrij snel ben ik hierna weer op pad. Veel vlotter nu.
Ik kom ruim bij tijd binnen en op mij wacht een kommeke met koud water om mijn pootjes te baden en mijn voeten te laten ontzwellen. Ziet ge nu wel dat ik zeer goed wordt verzorgd. Dus, waarde lezer, er gebeurde echt niet veel vandaag, maar daarom is de beleving van deze tocht niet minder intens. Telkens bij aankomst doe ik een beetje grammekes bij in dat zakje van geluk, en dat zal nooit te zwaar worden om dragen.
Morgen doe ik een tocht van rond de 25 kilometer. Maar aangezien er na overmorgen een tocht van 32 kilometer op het programma staat ga ik trachten deze kilometers een beetje bij voorbaat te spreiden. Vandaag doe ik van de tocht van morgen nog 4 kilometer, en morgen doe ik dan van de tocht van overmorgen ook nog eens 4 kilometer, zo is de tocht van zondag in plaats van 32 kilometer, maar 28 kilometer naar Troyes. Dit lijkt me iets meer haalbaar. We zien wel.
Tot morgen en voor jullie ginds, evenveel blijheid als ik hier.
En daar zijn ze dan...de eerste wijnranken van de Champagne!
Woensdag 22 april 2015
Van Beine Nauroy naar Abbonay is 26,5 kilometer. Ik vertrek voor het eerste deel tot in Beaumont-sur-Vesle (11 km) met de twee trekpaarden. Heb je al eens sledehonden gezien die ingespannen klaar staan om te vertrekken? Job en Jak moeten niet onderdoen. Ik moet nog maar mijn d en piepend de aandacht te stelen om mogen mee te gaan. Jak zijn aandacht trekkerij is meer geciviliseerd hij staat te bibberen als een riet in de wind en op het laatste moment moet je goed kijken om het verschil te zien tussen een op en neer gaande jojo of onze Jak. Enfin ze gaan mee, het is te zeggen: ik mag mee. Ik heb een lederen riem laten maken met twee heel sterke metalen ogen erop gerevetteerd, waar ik beide lastdieren aan bevestig met een musketon klem. Als ik niet paraat sta zijn die weg met mij als last plat op mijn buik. Dat duurt ongeveer 5 kilometer en pas dan krijgen die twee leibanden de kans om een beetje slap te gaan hangen. Ik moet onderweg schone woorden geven en een gekend bevel om de vloeibare druk in mijn onderste kamer te kunnen vieren. De andere druk, dat kennen ze al: als ik mijn riem los maakt leggen ze zich meestal af neer om mij de nodige tijd te geven net als zij die nodig hebben.
Zo chagrijnig ik gisteren was na die opgeblazen brug, zo gelukkig ben ik weer vandaag. In Beaumont-Sur-Vesle loop ik op een landbouwweg met rechts naast mij het koolzaad, links zie ik mijn allereerste wijngaard. Iets in mij vertelt mij vanavond wel schat: we drinken een fles Champagen al was het maar op mijn eerste wijngaard die ik tegenkwam. Alle redenen om te vieren zijn goed.
Het liep weer echt wel prima vandaag. Ook ontwaarde ik verschrikkelijk mooie dingen naast mij. Het eerste deel beklom ik de noordflank van de heuvel in Abbonay. Daar waren de druivenranken twee draden ( 30-40 cm) hoog en was er niemand aan het binden, het tweede deel daalde ik van 189 meter naar benden af naar Abbonay dorp en op de Zuidflank (ik leerde het onderscheid tussen noord en zuidflank van Rene Carpreau, de wandelende wijnencyclopedie in mijn patiënt- en vriendenkring) waren de wijnranken reeds drie draadjes hoog (55 cm) en waren er verscheidene wijnboeren hun ranken aan het binden. De druivenranken worden allen in eenzelfde richting geleid, met de binddraad mee en naargelang de groei mee omhoog gesteund of zeg maar gebonden. Met die zeer goede temperaturen nu (het is hier rond 15.00 uur gemakkelijk 25 graden) gaat de groei iets te snel vertelde mij een binder en kunnen ze de hoogte van de ranken haast niet gevolgd krijgen. Ik ontmoette een wijngaardenier die op een speciaal stoeltje met wieltjes aan het binden was, en hij vertelde mij dat er nu op dit eigenste ogenblik vanaf 07.00 uur tot 20.00 uur gebonden en geleid wordt om de groei van de wijnranken te kunnen bijhouden. Op de noordflank is er geen probleem. Zo, dat weet je dan ook weer.
Ik loop mijn kilometers zonder al te veel naar de GPS te kijken want gisterenavond zag ik dat de rood witte route de GR 654 moest gevolgd worden. Die gaat vanaf hier ook naar Compostella. Ik neem een foto van de bewegwijzering en merk dat die wandelaars hier toch ook goede benen moieten hebben. Ik stijg op sommige plaatsen met een percentage van 11 tot zelfs 18 percent. De route is zeer goed aangeduid tot mijn GPS weer maar eens zegt dat ik een heel smal padje rechts moet inslaan waar de grote weg gewoon rechtdoor loopt. Kramp in mijn darmen, ik laat van pure verbouwereerdheid een scheet die klinkt, al moet ik daar niet zo veel moeite voor doen. Ik denk, neen, toch niet weer! Ik vermoed het ergste en kijk preventief op mijn topografische kaart in de GPS. Er loopt inderdaad een padje naar rechts dat de GR route verlaat en indien ik naar Abbonay wil gaan moet ik die richting kiezen. Ik doe het met de bibber in mijn benen want zou weer niet graag 5 kilometer aan broek genaaid krijgen. Het plan blijkt echter wel te kloppen . Ik zie diep onder mijn over 6 kilometer inderdaad Abbonay liggen. Ik laat deze keer een ZUCHT van verlichting, die ruikt ook niet zo slecht. Oef, daar is het einddoel. Ik versnel mijn tred en binnen de kortste keren tref ik de vrouwtjes en de hondjes op hun nest. Ik besluit nu ik nog niet stijf ben, onmiddellijk mijn Compostella cachet bij een plaatselijke Champagneboer te laten plaatsen en neem ook wat enkel geld mee. En wat moest gebeuren is gebeurd ik kocht me drie flessen Champagne om straks en morgen en overmorgen te ledigen bij het aperitief. Krijg je geen goesting.
Ik kreeg zelfs nog een mailtje van Lieve Lemmens die ook mijn blog volgt. Langs deze weg Lieve, moest je er aan twijfelen, ik beleef de tijd van mijn leven. Als dat maar zo blijft duren.
Ook aan Jean Pol Serverius en zijn vrouwtje Arlette heel veel dank om de zeer ondersteunende boodschap. Ik doe echt wel mijn ding met veel plezier en blijheid en tot heden gaat het zeer vlot, moge het zo maar verder gaan.
Joke belde daarnet met onder meer de melding dat het in de praktijk heel vlot loopt. Marieke Nederland en Niels zijn zulke toffe beroepsgenoten dat het lust is om vader te missen. Leuk om dat te horen. Ik ben wel echt blij dat de praktijk draaiende blijft. Ik denk er meermaals per dag aan en niet uit commerciële reden, dan wel uit bezorgdheid omtrent de patiënten.
Morgen is er nog een zware dag: van hier naar Chantrix Bierges is ongeveer 29 kilometer. We overleven wel en hopelijk is het weer aan onze zijde.
Slaapwel en tot morgen in Chantrix.
Een rivier - 4 landhoofden maar geen brug. Niet om mee te lachen!!!
Dinsdag 21 april 2015.
Ik vertrek reeds 7.50. de verwachtingen zijn dat ik 27 kilometer afleg en bij aankomst mij netjes proper maak om een bezoek aan Reims te brengen.
Gisteren avond bij het bekijken van het parcours bleek er niet zo veel hinder te zullen opduiken van bossen die al of niet privé domein kunnen zijn. Dit kan men immers niet op voorhand herkennen op de topografische kaart. Alles verloopt tot heden prima, en toch zou het moreel vandaag heel even onder 2,5 op 5 belanden. De kilometers worden alsmaar beter verteerd, ware het niet dat blijkbaar mijn voeten langzamerhand een andere vorm beginnen te krijgen. De zijkanten van mijn voetzolen beginnen als het ware tegen de opkanten van de schoenen te spannen. Een eerste remedie die ik onderweg reeds toepaste was de veters minder hard aantrekken. Maar dit bleek geen goed alternatief, gezien de voeten dan in zijn geheel meer op en neer schuiven in de schoen., Hierdoor ontstond frictie ter hoogte van de voor- en bovenkant van de wreef. Ik plooide de lip dan maar naar boven en bond de veter onder de lip, en dat schonk me voldoening, in die zin dat hzt wrijv en over de pezen op de wreef toch uitgeschakeld was.
Ik moest door een piepklein bosje in Warmerville. Niet groter dan een soepbord. Ik loop ongeveer 800 meter op een bosweg die amper nog zichtbaar was. Overgroeid door mos en hoog gras en braamstruiken. Na 800 meter kom ik aan een splitsing op mijn GPS die evenwel op de begane grond niet te herkennen is. Ik loop verder door op het GPS spoor en ervaar geen bosweg meer.
Ik had gisterenavond gezien dat ik ook over de rivier de Suippe moest geraken via dit pad. Mijn vrees groeit, omdat ik steeds minder en minder begane weg herken. Inderdaad, plots zie ik de verte op zo een 50 meter de rivier klaar en duidelijk voorbij 4 landhoofden stromen. Twee aan mijn zijde, en twee landhoofden aan de overkant. Echter geen brug. Aan de overkant zie ik de departementsweg die ik verder zou moeten volgen. Overzwemmen was geen optie gezien mijn zender en mijn GSM in de rugzak staken, en bovendien was het water vuil grijs-blauw. De methode van mijn leermeester dan maar bovengehaald. Jos zou het zo doen. Op de kaart kijken waar er wel een overgang mogelijk is en zo doende de rivier in die richting langs de oever volgen. Een methode die ik over enkele maanden met Walter , mijn ondertussen ook zeer goed geworden vriend, ook heb toegepast in de Ardennen. Maar eigenlijk heeft Walter zijn gestalte niet mee, en moest ik hem zelfs eenmaal diep vanuit het moeras omhoog halen. Gelukkig had hij op zijn pinnemuts een vlagske geknoopt met zijn naam en adres erop. Ze moesten hem zo maar eens diep in die modder niet meer zien lopen!!! Ik kijk op de GPS kaart en wordt alsmaar meer en meer met verstomming geslagen. De eerst volgende oversteek is pas mogelijk over 2240 meter landinwaarts naar het noorden Wat wil dat zeggen Smetje: 2,4 kilometer terug lopen, 2,4 kilometer erbij naar hier. Op mijn GPS verandert plots het getal van nog af te leggen kilometers van 13,2 naar 18 kilometer. Ik krijg een mokerslag van de hamer, mede omdat ik de vrouwtjes had beloofd op tijd binnen te zijn.
Niks aan te doen. Dat zal nog wel gebeuren. De dag is warm, ik lees op mijn thermometer de waarde van 25 graden. De zon prikt en steekt en toch verwens ik haar niet, want ik bedenk dat bij regenweer deze missie nog veel zwaarder zou aankomen. We gaan in snelle tred richting Beine Nauray. De sfeer zit er niet zo danig in, maar ik verplicht me te denken dat er ergere dingen konden voorvallen. Ruim een uur later dan voorzien ben ik aan de afspraakplaats en ik was me heerlijk naakt achter de parasol. De zon is warm genoeg om geen chauffage te moeten opzetten. We rijden naar Reims en vergissen ons in het terugkeren en zitten ongewild op de payage richting Calons en Champagne. Erger nog, we geraakten er niet meer af. Pas na 43 kilometer kunnen we (bijna in Epernay) terug naar de N4. We rijden dan tegen 19.30 huiswaarts en eten bij aankomst heerlijke pasta met kaassaus en hesp, samen met een eerder aangekocht artisanaal biertje uit Bernicourt.
Om 20.45 kruip ik in bed, een beetje minder blij om de niet zo goed gelukte dag, maar blijkbaar heb ik er mijn slaap niet voor gelaten, want ik kan me niet herinneren dat MRose over mij is gekropen om ook te komen slapen
Morgen trekken we naar Abbonay
De eerste Camino schelp....nog 2454 kilometer te gaan.
Maandag 20 april 2015.
We staan om 6.50 reeds met beide hondjes aan de leiband klaar om hun dagelijks ochtendritueel weer maar eens gestalte te geven. Ze hebben er ook zin in, net als hun baasje. De bedoeling is weer om iets vroeger samen met de twee hondjes te vertrekken en dan met de begeleidsters bijeen te komen na een 8 tal kilometer. Vandaar zouden we even doorrijden naar Rethel om pre payed kaarten te kopen bij Orange. Zo kunnen we goedkoper naar elkaar telefoneren. Ook een data kaart moet aangeschaft worden om via 4G op internet te kunnen surfen.
Tijdens het eerste deel van de tocht tref ik dan mijn genoot en hoop in bange dagen. De eerste schelp van de Camino staat langs de kant van de weg te pronken. Hij meldt me dat Santiago vanaf hier nog 2454 kilometertjes is verwijderd. Ik voel me erg bedot en bedrogen. De moed zakt me in de schoenen. Ik verwerk schaamte en ontgoocheling tegelijk. Op mijn programma staat amper 2450 kilometer. Van een verschil gesproken. Ik ontmoet mijn vrouwen op de afgesproken plaats en rijden verder samen door naar Rethel. We schaffen er onze Orange kaartjes aan, drinken nog een blonde Grimbergen en rijden dan naar het tussenpunt voor een gezamenlijk middagmaal ( boterhammetjes met eitjes)
We zijn terug op de vertrekplaats rond 13.00 uur en vandaar trek ik rond 13.45 verder om mijn dagprogramma af te werken. Het is een eentonig departementale weg naar Bergnicourt. Haast 13 kilometer lang loop ik op asfalt onder een stomend zonnetje. Gelukkig is er nog wat wind want anders zou ik hier wel bakken. Mijn drankvoorraad is zienderogen geslonken tot haast nog een vierde liter. Ik loop naast eindeloze velden vol met geel koolzaad. Mooi contrast tegen het groene opgroeiende graan. De weg loopt moeilijk omdat hij langs de zijkant want afbolt naar benden toe. Voor de knietjes is dit niet de ideale situatie. Ik besluit dan toch maar iets meer naar het midden van de baan te lopen maar dat is dan ook weer gevaarlijker voor het achteropkomend verkeer, vermits deze D-wegen amper 1,5 voertuigen breed is.
Al sneller dan ik vermoed had te arriveren kom ik aan in een piepklein dorpje. Er is een artisanaal brouwerijtje. De uitbaters maken zich sterk dat dit bier reeds in 1914 werd gebrouwen maar dat deze brouwerij wegens de oorlog werd toen werd opgedoekt. We besluiten met zijn drieën daar toch eens op af te trekken en ons tegoed te doen aan een goede pint plaatselijk bier. Verbijstering, ongeloof, ontgoocheling, onbegrip en al wat je uit je lichaam van negatieve emotie kan uitstoten valt ons te beurt. De tapinstallatie blijkt geen fris bier te kunnen tappen en de in de frigo ligt geen koel bier. Nochtans liggen de rekken in de verkoopruimte vol geschikt met allerlei artisanale bier en limonade dranken. Niets is zo erg als een café zonder bier zong ene Bobbejaan. Maar dat wij het aan den lijve moesten ondervinden op dit eigenste moment van barre droge tong en smaakpapillen. Neen ook dat had die Schoepen niet kunnen voorspellen. We kopen uit plaatsvervangende schaamte voor de uitbater van diezelfde uitbater een zes tal flessen sterk bier en besluiten om ze als aperitief te nuttigen wanneer ze koel genoeg zullen zijn.
Marie Rose beleeft nu al nachtmerries: ze is bang dat ze bij thuiskomst later niet meer de ochtendjapon zal aantrekken, maar wel in haar broek zal schieten en gehaast op zoek zal trekken naar een nieuwe slaapplaats. Ook vreest ze in huis verloren te zullen lopen nu ze het stilletjes aan gewoon geraakt op de kleine oppervlakte van de motorhome.
Morgen wandel ik tot juist ten Oosten naast Reims. De Champagne biedt zich aan. Noest plannen worden gesmeed. Tongen worden gedraaid en lippen over elkaar gewreven Champaign here we comes! Viva la Champagne .on arrive!
Dimanche avant midi en France...rien qui bouge!!!!
Zondag, 19 april 2015
Zondag voormiddag in Frankrijk : niets dat beweegt, enkel maar het ruisende gras ..
Om 07.50 ben ik op pad. Geen levende ziel die mijn vertrek zal hebben opgemerkt. De afspraak was om vandaag dus de rustdag over te slaan, en het programma normaal verder af te werken met een dagje voorsprong dus.
De tocht gaat vandaag verder door het departement Champagne Ardenne (08). Ik vertrek in Liart en ga strikt zuidwaarts door enkele dorpen tot in Hauteville. Wat een zaligheid om onder deze ochtendzon en toch zeer koele temperatuur (het heeft hier vannacht nog gevroren) je eigen adem te zien en te voelen dat deze symbiotische koelte weldra zal plaats maken voor open heerlijk zonneweer. Ik ben er wederom klaar voor en bedenk zoals elke morgen, of dit wel kan blijven duren. Het lukt allemaal zo eenvoudig. Ik hoef er echt niet diep voor te gaan om s avonds bij de vrouwtjes te geraken. Ik denk dat elke blauwe geschelpte kubber van een duif meer gefladder en gekoer zal moeten tentoon spreiden om zijn duivinneke te voldoen, dan ik. Ik passeer voorbij lammetjes en schapen. Voorbij koeien en rapen, neem een kiekje hier of daar, ik wordt zelfs de wind niet gewaar.
Na een 90 tal minuten kom ik in het eerste dorpje Maranwez. Ik zie niets bewegen. Ik merk geen leven. Ook geen dood. Geen kat, geen hond, geen beest geen levende mens die zich in de openbaarheid durft te vertonen. Is Frankrijk in shock vraag ik me af. Neen, dat is gewoon zo, vertelt men mij in Hauteville. Zondag voormiddag is hier de heilige rust. Zelfs in de grootsteden durft men zijn ledematen stil te houden. Heilige rust.
Ik wandel voorbij een oorlogsmonument. De gemeente plaatste uit dankbaarheid ter ere van ene kolonel Huart en zijn 18 manschappen een gedenkstandbeeld. Zij sneuvelden er op die plaats in dienst van het Franse rijk tijdens wereldoorlog 1914-1918.
Mijn GPS duidt aan dat ik door een boswegeltje moet dat zo te zien geen bosweggetje is. Ik zoem uit en zie dat de GPS mij inderdaad dwingt naar het zuiden te gaan maar dat deze weg die hij aanduidt, niet meer bestaat. Ik neem het zekere voor het onzekere (remember mij mijn avontuur van in het bos van Pesche) en volg de parallel lijn op de rand van het bos. Geen nodeloos besluit zo blijkt, want wat verder zie ik een diepe geërodeerde kuil met in het midden een rivier die echt zonder natte voeten niet te overbruggen was. Ik ben fier op mezelf dat ik het de juiste keuze maakte. Het loopt hier wel aangenaam. Het wandelt van echt plat naar vals plat overgaand naar gemeen plat en zelfs naar helemaal niet meer plat. Omgekeerd ook wel zo: van licht dalen naar sterk dalend, overgaand naar proficiat, je blijft recht in de afdaling om soms te eindigen in hoe loopt een hond deze berg af
Ik eet mijn boterhammekes in Herbigny, aan het plaatselijk kerkhof en kerkje. Moest ik hier in problemen geraken moet ik er zeker sterven ook, want niemand die ook maar enig idee heeft waar men dit dorpje moet vinden, laat staan mij moet vinden.
Ik arriveer om 13.29 in Haute ville. Ruim binnen de tijd om naar de koers te zien. Wij staan voor de refuge van de compostella pelgrims. Tegen betaling van 5 euro kan ik een zalig douchke nemen en mag ik gebruik maken van de zeer nette infrastructuur (toilet en kleine keuken). Ik besluit samen met de dames om onze eigen properiteit te plaatsen boven onze zuinigheid. Ik betaal 15 euro en geef daarmee ook aan mijn zo gerespecteerde begeleidsters de kans eens alles goed proper en netjes te frotten
Twijfelen is niet aan de orde. Ook de gedragen kleren krijgen eens de wasbeurt omdat er warm water is en de zon gegarandeerd voor droogheid zal zorgen.
Morgen ga ik naast Rethel door naar beneden en hoop ik een Datakaart te kunnen kopen om terug via de GSM verbinding (4G) op internet te geraken. Zo kan ik de laatste drie blogs in eenmaal doorsturen.
Groetje vanuit een zonovergoten Hauteville.
