Zondag 17 mei 2015.
Vandaag rustdag aan het stuwmeer van Neuvic.
Het zonnetje schijnt, de temperatuur stijgt per kwartier een graad in de hoogte en het is droog. Wat zou een mens nog meer wensen op een rustdag in de al zo rustige Dordogne. Het is zondag en de mensen gaan ofwel naar een plaatselijke bloemenmarkt met artisanale plaatselijke specialiteiten ofwel naar een klein stedelijke groentemarkt die extra volk aanlokt omwille van het aanbod van de koopwaar en socialisatie ter plaatse. We besluiten om deze rustdag te spenderen aan het plaatselijk stuwmeer van Neuvic. Een zeer groot meer dat ver in het omliggende bekend is om zijn mooie en zeer relaxerende uitstraling.
Deze rustdag komt echt niet ongelegen: reeds een tweetal dagen heb ik een beetje last van een scheenbeen rechts dat onderaan juist boven de enkel een stevige drukpijn veroorzaakt. Ik dacht eerst aan de gevreesde beenvliesontsteking door overbelasting van de aanhechting van een pees van de spier op dit bindvlies. Blijkt nu echter dat die pijn veroorzaakt werd door een stevige binding van de veter op deze botplaats. Wanneer ik de veter wat minder aantrek en de lip van de wandelschoen wat lager leg, zal deze vervelende hinder waarschijnlijk wel opgeheven worden. We wachten af.
We plaatsen op ons een camping op spuwafstand van de rand van het meer. De kleine golven veroorzaakt door de motorbootjes bereiken net het nestje niet van de Jak. Job bekommert er zich minder over, want die heeft zich gevleid onder de motor home. We plaatsen tafel en stoelen op ongeveer twee meter naast de rand van het meer en wanen ons in opperbeste vakantiesfeer. Wie kan zich dat nu in ergens ter wereld voorstellen om zo zijn aperitiefje, koffie en digestief te nuttigen. De teentjes zijn nu echt aan de genezende kant. De pijn is er nog enkel wanneer de enen teen de andere raakt, maar wanneer er een kleine spatie geschapen wordt door een klein propje wat, is er geen enkel probleem. Annemie en Mike zijn samen hun kindjes en de hond nu huiswaarts gereden. Toch wel een drukke bedoening die drie jongens samen. We zijn er echt helemaal uit. Niet dat ze stout zijn, maar de drukte en de aandacht die ze opeisen zijn echt niet alledaags. Je Wordt ouder papa.
Het is zondag in Frankrijk en weer is het rusten geblazen in gans de communiteit. Een rustig terrasje vol met mensen die mekaar heel goed kennen, keuvelen, bij vertellen en socialiseren. De zondagvoormiddagen in Frankrijk zijn zo heilig en zo vredig. Dit moet je eens in je leven hebben meegemaakt. Een yoga-relaxatiekuur op zichzelf.
De ellende met de internet-verbinding de vorige dagen brengt een mens toch enigszins uit zijn normale doen. We hebben allemaal de mond vol van een verenigd sen sterk gestructureerd Europa, maar je bent nog geen halve dag de landsgrens voorbij of je vaststellen dat iedere lidstaat onafhankelijk zijn eigen regels en voorzieningen regelt, bepaalt en toepast. Arm Europa.
Het weer is nu in de namiddag op zo een 800 kilometer van Herent prachtig mooi al laat het wokendak niet toe dat er een constante lijn mag door getrokken worden. De bewolking is echt geen voorbeeld van een cohesie in blauw. Windstil en droog, dat wel.
Deze avond staat er volgens de fouragier kippefrikassée met champignons en wittesaus op het programma met Frans brood en een glaasje witte Dordogne wijn.
Ik vroeg me deze morgen af hoe het zou zijn met de collegas in de praktijk. Marike en Filip en Niels zullen het niet onder de markt hebben met huisbezoeken en ambulante patiënten. Ze zijn echter veel gewoon. We zijn echter overtuigd dat het wegvallen van eender welke collega de druk op de ketel danig verhoogd omdat er stijl en gewoonten en handelingen van een andere therapeut dienen te worden overgenomen.
Morgen wordt de afstand van Neuvic naar Lapleau gewandeld.
Zaterdag 16 mei 2015.
Gisteren was er dus de reünie met de Familie Devolder-De Smedt. Een heel blij en spontane bedoening. De 3 kleine rakkers waren erg blij hun oma en opa terug te vinden in het ver land Schitterend dat infantiel en ongeveinsd enthousiasme. We eten s avonds dat pannenkoek gedoe met gehakt en tomaatjes en sla met feta kaas. Super lekker, nog nooit gegeten maar onbekend maakte onbemind tot nu toe. We dronken nog een digestiefke en besloten om vandaag met de twee oudste jongens de wandeling te maken naar Ussel, ongeveer een kleine 18 kilometer. Willem, de jongste van de twee vertrok met een paar wandelschoenen die tussen zijn laatste gebruik en vandaag een maatje te klein geworden waren. Toch heeft hij flink mee gestapt. De Lucas is een primaat van een verzamelaar. Alles wat maar enigszins draagbaar was en kon worden mee genomen betrok hij in deze tocht. We zijn aangekomen met 6 stenen van - volgens hem- uitzonderlijke waarde, vorm of samenstelling. Ook houten stokken allerhande durft hij op te rapen en zou hij durven mee sleuren.
We trekken over aardewegen, door boswegen, over departementale wegen over geen wegen, kortom we volgens getrouw het door de GPS voorgestelde spoor. Koeien die ons observeren en hun blik niet van ons afwenden bij het passeren: een AHA erlebnis. De beide jonge kerels gingen ervoor en lieten de melkbeesten hun wel van heel kort bij kontroleren.
Onderweg eten we onze boterhammetjes op en ook de drinbussen worden aangesproken. Ondertussen is het een beetje opgeklaard, en blijft het gelukkig heel de tijd droog. Erg warm is het niet, maar wel overtrokken.
Na 4 uur wandelen komen we toe in de oude binnenstad van Ussel. Heel getrouw gerestaureerd en voldoende aantrekkelijk om eens rustig door te kuieren.
De mama komt ons ophalen aan het café waar we onze eerste dorst lessen ( een soort Albanees maffia afspraak punt waar men ook kon gokken). Deze stad heeft wel een eigenaardig sfeertje. Er koopt menig volk rond dat niet echt volkse of Franse cultuur uitstralen. Mediterrane typen in modieuze maatpakken die in groepjes staan te keuvelen en allerlei selfies maken met GSMs. Ze drinken niet opvallen d maar roken wel de ene sigaret na de andere. Je waant je in een replica vertoning van één of andere maffia film.
De bedoeling was om tegen de late namiddag met heel de groep eens lekker te gaan eten, maar de Franse gewootes beslisten daar anders over. Geen restaurant dat reeds om 17.00 warm eten serveert. Dus maar kippen gekocht, appelmoes en aardappelflensjes met een Frans brood en wat wijn .meer moest dat niet zijn.
We eindigen de dag met een koffie en wat koekjes. Morgen richting Neuvic.
Vrijdag 15 mei 2015.
Herfst in het land? Het heeft deze nacht een degelijke buis water gegoten, maar verzopen zijn we niet. Het is wel vroeg dag, want reeds tien minuten na zeven laat os Jakske zijn eerste pootje omhoog heffen. De winkel naast het dorpsplein is al open en ik profiteer ervan om een nog niet volledig afgekoeld Frans brood te kopen. Heerlijk krokant.
Om 08.12 ben ik al op de baan. Het is een regen die niet valt, maar zwevend je aangezicht en je lijf bevochtigd. Zoals mensen die zeveren omwille van een spraakgebrek. Mijn wandelpaden lopen in het begin van gehucht naar gehucht via kleine door onkruid overwoekerde wegeltjes. Ik denk dat hier in vakantietijd veel door Wittes van Zichem gespeeld wordt. Hier en daar zie ik zelfs bouwvallige stokken kampen die door spelende kinderen aan de boskant in elkaar werden geweven. Ernest Claes zou hierover uitgebreid kunnen verhalen. En plots gebeurt het weer: iets waar elke doorwinterde wandelaar wel lak aan heeft en wil mijden als de pest. Ik kom op de wandelweg voor een blauw gespannen koord te staan waarachter die weg gewoon door loopt over een wei met 14 koeien en 2 stieren. Ik zie op een kleine 50 meter voor mij de diagonale gespannen andere koord waarachter dit pad gewoon door loopt. Ik moet dus door die wei, met al die koeien en die twee stieren. Een snelle observatie van de ruime omgeving stelt me teleur wat betreft alternatieven. Links en rechts is deze vee-zone omringd door een driedraads prikkeldraad met kanjers van braamstruiken erachter. Hier voel ik me nog wel veilig, maar wat als ik die wei betreed? Plan B. ik scheur een twijg van een boom waar ik binnen reikwijdte aan kan en laat de bladeren eraan, al was het maar om meer indruk te maken. De draad wordt netjes los gemaakt en heel behoedzaam zet ik mijn eerste passen. Al die koeienkoppen in mijn richting natuurlijk. Die twee stieren kijken mij ook regelrecht in de ogen; zo van, blijf van mijn prijsstukken af he man. Wat zou ik met die beestjes gaan aanvangen. Ik blijf rustig staan en zo zij ook. Ik kijk nog eens verontrust naar een eventuele vluchtweg nadat koe 3 zich naar de voorste gelederen begeeft en aanstalten maakt mij van naderbij eens te taxeren. Al die andere volgen natuurlijk. Ik begeef me naar de meest laterale zijkant van de weide en volg de prikkeldraad op nog geen 50 centimeter. De stieren die ik geen moment uit het oog verlies blijven alsnog ter plaatse mijn broekschijterij te begluren. Ze komen niet op mij af. De eerste zijde van de wei is afgewerkt en de draad aan het vervolg van mijn pad is goed te zien. Ik wil langs de andere wei-zijde een pasje sneller gaan maar de beesten doen dat opperbest na. Ik ga dus weer wat trager want een dravende koe maakt heus veel indruk op een bange man die zich amper 6 meter van die beesten bevindt. Ik kom aan de draad en ik ben de boer zo dankbaar om de heel eenvoudige lus met haak die heel snel te bedienen is. De melkdieren beseffen dat ik geen bedreiging vorm en ook geen andere malafide bedoelingen heb. Ze laten mij gaan en ik wuif nog eens heel trots met mijn afschrikkingswapen. Daarna werp ik het in de kant. Ja ik was wel degelijk niet op mijn gemak, maar de opdracht mag worden geklasseerd als geslaagd.
Licht euforisch om deze overwinning op het leger van Hannibal begeef ik me naar het volgend gehuchtje. Alles is hier zo rustig doods. Ik kom aan de molen van de lingerie (Le moulin de Linguire). Hier staan 2 huizen en een caravan, op welgeteld 4 kilometer van Le Mazergeu. Een ander dorp van 7 huizen en een paardenstal. Dit is hier echt niet normaal, maar de mensen vinden dat hier wel gewoon.
Ik wandel een lang bergske op en bovenaan in het midden van nergens is een grote mooi afgereden weide (haast een golfterrein) met een hangar. Het blijkt een start en landingsbaan voor zweefvliegtuigen. Niets of niemand in de buurt.
Ook de controletoren (!!!!) en de cafetaria waren voorzien. Het wandelen vandaag is overwegend zachte aarde grond en boswegels. Heel gevarieerd en bovendien met telkens op de spits van het heuveltje mooi zicht naar benden. De Puy de Dome ben ik sinds vanmiddag uit het oog verloren. Hij is niet meer te zien.
Tot heden toe geen pijnlijke tenen meer gehad en de verkoudheid is zo goed als onder controle.
Ik ben ook zeer verheugd en verlicht omwille van een berichtje van Hugo en Marcel waarin zij me duidelijk maken dat ik me geen zorgen hoef te maken omtrent hun stilzwijgen. Er is geen probleem en ook zij volgen mijn vorderingen op de voet. Ik ben echt blij dat er geen misverstand is ontstaan want deze twee mensen draag ik al lang zeer diep in mijn hart.
Omwille van heel verscheidene en uiteenlopende redenen ben ik hen beiden ook zeer veel dank verschuldigd, daar zit ik niet verlegen om dit te bekennen.
Groeten aan Marc en Patricia om hun zeer lieve en steunende wensen. Marc is een krak in PC en laptop herstel. Hij heeft me in de laatste rechte lijn naar dit avontuur wel degelijk geholpen wanneer mijn harde schijf crashte met al mijn gegevens. Bangelijke momenten, maar toch vol hartelijk dank aan U Marc.
Ergens te lande is Lieve in Berismenil aan ons aan het denken terwijl zij een Compostella menu aan het verorberen is. Geniet ervan Luk en Lieve en denk niet te veel aan de pelgrim.
We komen aan en begeven ons onmiddellijk naar Ussel om het internet probleem in orde te maken. De bar tabac in Montaigu had mij een totaal verkeerde formule van SFR verkocht waarmee ik niet via de laptop en dat Wifi bakje op internet kon. Het zou nu wel moeten lukken.
We ontmoeten Annemie en Mike met de kindjes in Aix, en zijn zo blij daar eens goed te kunnen douchen. Zalig warm en proper onder de armen en de rest.
Iedereen was hier gelukkig en blij want de plannen morgen zijn dat we met de kleinkinderen en de schone zoon naar Ussel wandelen met picnic onderweg en ter plaatse in Ussel gaan we ons te goed doen aan een goede steak van de Limousin. Dat hebben we dan allemaal wel verdiend.
We eten vandaag hier Fajita wraps ( americain met pittig pikant sausje toaatjes - sla paprika- mayonaise en een ingepakt in een pannenkoekje)
Tot de volgende berichtgeving.
Wij zijn ondertussen in PLUTO zijn holletje gekropen en moeten hier echte toeren uithalen om internet in ons bakske te trekken. Pluto is zo donker en zo vuil dat we er niet meer uit geraken. We doen er alles aan om zo snel mogelijk terug info te verschaffen via internet. Een klein beetje geduld en dan lukt dat wel. Dit is heel even een kort noodberichtje met gebruik van een privé netwerkje waar ik geen misbruik durf van te maken. Tot sebiet en zeker tot straks.
De drie op een rij.
Donderdag 14 mei 2015.
Mijn gevoel had me niet bedrogen: het voelt allemaal aan zoals een zondagvoormiddag in Frankrijk.
Pas op het laatste van mijn tocht wanneer ik mij aanmeld bij de plaatselijke Mairie en de overbuur me toe roept dat het gesloten is, wordt na enige conversatie duidelijk dat het vandaag een feestdag is. Daarom dat mijn gevoel mij niet bedroog. Het wandelen vandaag voelde aan zoals de sfeer van een Frankrijkse zondag voormiddag: niets dat boegeert.
De Auvergne streek is een fantastisch mooie wandelzone rond de Puy de Dome. Regelmatig wanneer ik naar links kijk zie ik de puist van de berg. Hij verkleint niet maar vergroot ook niet. Dus ik blijf heel mooi evenwijdig met zijn flank. Deze bosrijke streek is als een patchwork van menig veel kleine bosjes. Je wandelt van de aarde weg naar een bos, doorkruist het circa 2-3 kilometer. Je loopt uit het bos naar een klein gehuchtje (lieu dit .)kruist er een departementale weg (die geasfalteerd is) en loopt terug op een aardeweg naar het volgend lapje bos. Heel aangenaam en steeds zeer luxueuze brede wandellanen die prachtig onderhouden zijn. Geen obstakels, geen diepe tracktoren sporen, geen hoog gewassen onkruid en netels of bramen. Heel ontspannen lopen. De details maken hier uit dat tocht goed lukt. Geen enkel pad dat niet op de kaart staat, ook geen enkel pad dat bestaat zonder op de kaart te staan. Alles klopt tot in het kleinste mierenspoor. Het weer vandaag vormde geen probleem: het was bewolkt en niet zo warm, waardoor ik besluit mijn fleesen pull aan te trekken. Ik krijg er onderweg geen spijt van. Aan de kleine gehuchtjes waar ik onder weg passeer merk ik dat het niet is als een gewone werkdag. Er zijn zo van die dingen die niet kloppen: op een camping zag ik enkele kinderen spelen, ik zag op de boerderij de boerin op een heel laag stoeltje onkruid wieden tussen haar stenen op het erf. Een grommelende hond werd door zijn baas in jeans en hemd keurig tot de orde geroepen. Ik zag een wagen met vader, moeder en de twee kinderen erin. Geen normale donderdag, dacht ik, maar maak niet onmiddellijk de associatie met Hemelvaartsdag vandaag.
Veel zweten doe ik niet bij deze frisse wind, maar mijn dorst moet toch elke 2-3 kilometer gelest worden. Ondertussen heb ik mijn voorraad vocht toch uitgebreid tot 3,5 liter. In mijn schoudertas heb ik sinds eergisteren een klein flesje van 0,5 liter gestopt omdat dit formaat zeer handig is tijdens het wandelen.
Het gaat hier niet zeer lang omhoog of omlaag. Wel heel fel venijnig. Vandaag wandel ik amper mijn vertrek en mijn aankomst horizontaal. Het was alles erop en eraan: het wasbord en de zeep. Opmerkelijk dat er nog steeds op sommige plaatsen zoveel water op de bosbodem staat. Niettegenstaande het de laatste 5 dagen geen druppel meer regende.
Ik zie voor de eerste maal de echte Limousin koeien en stier. Geweeeeldige beesten. Het kan gezichtsbedrog zijn: maar in al die gehuchtjes staan niet meer dan 20-30 huizen, en mijn kop eraf als ik je verkeerd informeer, op de 10 huizen staan er ofwel drie te koop, of leeg door verkommering of onbewoond maar toch onderhouden. Deze dorpjes blijken echt één voor één leeg te lopen.
Veel jeugd loopt hier trouwens ook niet rond, tenzij dat Belgske met zijn vlagske op zijn rug.
De snelheid gaat goed. Ik controleer mijn GPS regelmatig en zie dat mijn ritme constant en gezien het parcours toch goed is. Het wanden gebeurt tegen een snelheid die ligt tussen 5,1 en 5,4 kilometer per uur.
Reeds twee dagen zitten we hier geplaagd met een verbindingsprobleem met het internet. Niets aan te doen. Ik stuur de verslagen wel door, al is het met enige vertraging. Morgen vervoegen de drie kleinkindjes de opa en oma voor 1 dag mee op deze pelgrimstocht. Er zal weer verteld worden.
Deze avond eten we pasta met kaassaus, groen asperges en worstjes.
De drank vonden we in onze kelder, nog een flesje Chablis en de glazen was ik straks wel af
De tijd kent hier echt geen grenzen, nog steeds zit de sfeer er goed in en op zo een ruim 1500 kilometer van de eindstreep zie ik toch al een heel klein stipje van de vod hangen .
Geacht lezer, morgen een ander verhaal.
Woensdag 13 mei 2015.
De Puy de Dome laat ik bewust letterlijk links liggen.
Iets later wakker geworden, iets later de beestjes uitgelaten, iets later ontbijt dus ook iets later vertrokken.
Ik zet me op de weg rond 09.20 en maak eerst de ronde van de plaatselijke etang municipal la Prade. We stonden hier weer heel aangenaam en rustig. De temperatuur is ook nu alweer goed en aangenaam, logisch dat het rond de middag weer zal aanbakken. De wandeling verloopt voor 95 % over zachte wegen en voor 60% onder bladerdak. De bossen zijn hier heel opmerkelijk heel wat beter onderhouden dan de streek van de Morvan. De gerooide bomen liggen netjes in stukjes gezaagd en verpakt langs de zijkant van de weg. Het boomhoofd met zijn kleinere takken en twijgjes ligt opgestapeld in netjes geordende Jeanne DArc stapels die waarschijnlijk later op het jaar ook de verbranding dood zullen ondergaan. Heel aangenaam wandelen en frisjes uit de zon. Het valt mij op dat mijn medisch rapport niet veel punten meer omvat:
1 - De beide kleine teentjes doen het behoorlijk goed, relatief weinig last gehad de laatste 2 dagen.
2 - De verkoudheid is nu zowat onder controle en de koorts is helemaal verdwenen. Wel zijn er nog wat hoestbuien met expectoraties.
3 Het bestaan de rechter knie-prothese is mij onwetend, ik zou niet weten dat daar een vals stuk in steekt.
Dus, alles naar wens.
Guddie vraagt zich af hoeveel bics ik al heb leeg geschreven. Gelukkig staat hier een laptopje dat mij al hevig van dienst is geweest. De belevenis hier is zo groot dat er weinig tegen te beginnen is om jezelf te censureren. Wat schrijf je wel en wat meld je niet. Wat door mijn hoofd komt schrijf ik neer. Misschien beter dat ik het schrijf dan dat ik het zou moeten vertellen, want wie weet, voor wat een tetterwijf zouden ze me dan durven nemen.
Ik hoop dat Luk en Lieve niet te veel werk hebben met de tuin van Herent en wibrin. Goei degelijke broer en schoonzus, daar zijn we wel gerust in.
Ik vroeg me daarnet nog af hoe het met mijn vriend Jos in Suriname zou zijn.
Heel eigenaardig dat wanneer ik heel veel vroeger eens sprak over ooit eens te voet naar Compostella te gaan, dat Jos vond dat dit niets voor hem zou zijn, omdat die route veel te druk is. Laat nu juist die controverse mijn grootste en opvallendste verwondering zijn. Ik stap hier hele dagen met enkel mijn schaduw aan mijn zijde. Reeds vele dagen zag ik tussen start en aankomst NADA (niets anders dan akkers). Dus Jos, wel iets voor jou, en vooral dat navigeren zou je erg kunnen bekoren.
Francois en Yvonne wensten me veel moed en willen me tegen mijn thuiskomst nog verrassen met 3 oude klapluiken. Francois, ik kom ze halen, in september, en bedankt voor de wensen. De derde pot honing is juist begonnen.
Waar ik me niet goed uit versta: als mensen reageren op mijn blog krijg ik wel hun reactie, maar nooit hun mail adres te zien. Misschien is het mogelijk dat lezers die reageren onderaan hun reactie ook hun mailadres bij plaatsen. Want ik zit met een klein bijkomend praktisch probleempje. Eén week voor mijn vertrek kon mijn laptopje het niet nalaten zijn harde schijf een hartinfarct te bezorgen. De revalidatie verliep goed, er zijn echter wel wat nevenverschijnselen. Ronny heeft me terstond geholpen, maar kon enkele gegevens niet meer recupereren. Hieronder een deel afbeeldingen en de map van de contactpersonen. Ik heb hier dus geen enkel e-mail adres. Maar er is een oplossing in zicht.
Morgen komen Mike en Annemieke met Lucas, Willem en Ruben naar hier. Dat zal weer een heel blij weerzien worden. Willem was zo mistroostig dat hij niet mee kon naar dat Spanje land. Wellicht kan Mike een kopie maken van de contact personen op de andere PC en mij hierdoor eebn stapje verder helpen.
Ik wandel dus heel veel zacht vandaag en wanneer na een hevig klimmetje plots op een open en vlakte en links van mij in de verte, ik schat zo een 40 kilometer van mij ligt die Puy de Dome 1465 meter hoog. Ooit met de fiets beklommen en dat was genoeg. Ik laat hem nu bewust en volgaarne links liggen en werk mijn traject naar Biolet met heel veel overgave verder af.
Op het kerkplein is het een desolate toestand. Niets beweegt hier en enkel de landbouwers verstoren de heersende stilte met hun zware tractoren. De Auvergne moet het volgens mij vooral hebben van de veeteelt en kleinere akkerbouw. Wordt hier maar eens geboren denk ik zo vaak.
De straten van Biolet zijn een typisch Frans tafereel. Vervallen en niet onderhouden woningen die blijkbaar tekenen vertonen van onbewoond te zijn. Maar schijn bedriegt. De huizen zijn wel degelijk verblijfplaatsen. Alleen, het valt niet op en onze norm van leven in een huis is totaal vervreemd van de norm van de doorsnee fransman zijn habitat.
Het blijft snik warm en mijn heel natte handdoek rond mijn schouder doet me deugd. Al was het maar om mijn nek en schouder fris te houden. Aankomst in Biolet om 16.10. alles nog in orde maar wel warm aangelopen.
Deze avond staat er in de Alma twee grote fish-sticks (maar dan echt wel heel grote hoor-zo groot als de oorspronkelijke vis zelf) op het menu. Daarbij een veldje van sla en tomaten en courgette in een sausje dat je zelf maar maakt met mayonaise en looksausje.
Ongepelde patatjes uit de kastrol.
Wit wijntje van de Chablis ( ons vierde fles) premier Cru .
Morgen gaan we richting Condat en Combraille.
En overmorgen zien we de Familie De Volder. We kijken er al naar uit.
Monsieur, mon cachet s'il vous plait, avant que je meurt ici sur place.
Dinsdag 12 mei 2015.
Vertrek om 9.28 omwille van enkele plichtplegingen: stempel laten plaatsen in mijn Compôstella boek in de Mairie en herlaadbeurt van mijn internet kaart van SFR in de bar Tabac.
Nu reeds duidt de warmte-voeler op het dak van de plaatselijke Carefour de cijfers 19,5 graden aan. Het belooft dus wel degelijk een wandelingetje langs Lucifer te worden. Ik voorzag me door een Marcelleke aan te trekken.
Met een regelmaat van een Zwitsers horlogeke, kom ik op mijn wandelpad heel veel slakken tegen. Ze lopen niet met me, maar telkens dwarsen ze mijn looprichting. Ik maak er een punt van eer van om ze nooit te raken, noch te vertrappelen. Eenmaal moest ik daarvoor een ridderlijke uitval organiseren in mijn onderste ledematen, maar het beest was gered. De slakken invasie heeft waarschijnlijk te maken met het veel gevallen vocht de week hiervoor. Ik ontmoet vandaag heel veel beestjes op mijn weg. Slakken, vlinders, rupsen, geitjes en lammetjes, ezels, een eekhoorn, koeien, een dood en plat gereden adder, kikkers, vogels van allerhande soort, klank en grootte. Een vervaarlijk blaffende maar niet aanvallende Snowser. Kevers van variabele grote en kleur. Ik zag een buizerd die een aanval had uitgevoerd, want iets zat in zijn snavel. Ik zag ganzen op een vijver met de kindjes-eenden allen mooi in het gelid. Een heel lieve poes kwam zomaar naar mij toe, maar ze was net niet zo lief als mijn persoonlijke verzorgster hier van dienst. Ik klim omhoog en blijf eigenlijk veel te lang stijgen naar mijn goesting en zin. Waar Fransen ook goed in zijn: een watertoren bouwen in de grond op een hoogste punt van de omgeving. Ik zie plots een meter boven de grond een betonnen welfsel uit de grond opstijgen en ga nieuwsgierig naar een ophangbord aan de poort. Dit bouwwerk (monument) is doodgewoon een watertoren in de grond die de omliggende dorpjes van waterdruk voorziet.
Omwille van de verwachte warmte, maken we afspraak om samen te lunchen op een plek na 20 kilometer. En of we daar beziens hadden. Op een rotonde waar nogal druk verkeer was staan we op arm 5, een doodlopend steegje naar een paar huizen die anders geïsoleerd zouden zijn na de aanleg van deze rotonde. Er zijn er zelfs een paar passanten die ons een bon appetit wensen. Wij mogen toch ook niet zonder benzine vallen zeker.
De wandeling wordt hervat rond 14.30 uur. Er moet nog een 8 kilometer afgelegd worden, maar het einddorp noemt Montaigut. Iets in mij, van heel diep weliswaar, behoedt me om toch niet te euforisch aan deze laatste kilometers te beginnen want het vermoeden is groot dat ik aankom op een scherpe tamelijk hoge heuvel. Niets bleek meer waar te zijn, wat een geluk dat ik wat reserve voor het einde hield.
Wat mij als wandelaar ook zo regelmatig opvalt en door mijn geprikkeld zintuig waargenomen wordt zijn de soorten van geuren. Je kan haast bepaalde geuren reeds aan de desbetreffende bloemetjes gaan herkennen. Ik maak er tijdens het stappen ook voor mezelf een ludiek spelletje van. Welke geur van welke bloem herken ik hier. Niet dat ik specialist wil worden in deze materie, maar de ICI-Paris van Leuven vergaat hier in het niets wat betreft het geuren pakket. Bij het fietsen of met de motor valt dit veel minder op, om nog maar te zwijgen als je passeert met een wagen, daar ruik je helemaal niets in van de omgeving, of er moeten varkensstallen in de buurt zijn. Maar die boeren mogen in het kort toch ook niet meer arbeiden als het aan de groenen ligt.
Als iemand wat inspiratie zou willen opdoen van een natuurboeket bloemen (zoals zichzelf benoemde pseudo specialisten van de monde des fleur zo schoon plegen te noemen), dan kome hij maar eens een dagje mee wandelen. Ik beloof het de lezer, ik maak één dezer dagen een foto van al die mooi verscheidene soorten bloemen en kleuren, ongeplukt hier zomaar naast mij. Dit hou je niet voor mogelijk hoeveel de natuur je hier laat aanschouwen. Ik neem het bospad naar Montaigut en na een 3 tal kilometer ontwaar ik inderdaad een bultje in de natuur, met heel mooi verscholen, een piepklein dorpje met smalle steegjes , verkommerde huizen, en een gemeentehuis dat open is. Er is zelfs een plaatselijke kerk, maar dit alles komt je pas voor de ogen, wanneer je haast 90 meter omhoog bent geklommen over een afstand van net geen 700 meter. Gemiddeld percentage 11,5 % lees ik. Niet verwonderlijk dat ik vandaag zo mijn derde fles met water binnen giet. Ik bied mij aan bij de acceuil van het gemeentehuis .Wanneer ik letterlijk druipend van het zweet, in de Mairie nog amper de woorden uit mijn mond krijg: Les cachets sil vous plait, aant que je meurt schiet de plaatselijke secretaris van dienst in een gulle lach en geeft prompt uitleg waarom zijn dorpje zo hoog staat: Sa monte ici he Monsieur. Nu moet ik weer lachen, maar ben toch aandachtzaam op dat ik er niet zou inblijven. We nemen lachend afscheid van elkaar en de man wenst me nog een goede descente toe.
Vanavond maakt Mietje een kippenfilet met appelmoes en brood. De fles Ricard werd vernieuwd, want de grote fles was sinds gisteravond au fond leeg.
Daarna staat er digestieveke met koekjes op de kaart.
Morgen weer een ander avontuur.
Maandag 11 mei 2015.
Gisterenavond bij de avondwandeling met de honden, beleefde ik nog een klein incident met ons klein moordmachientje. Jak zag een andere hond achter de draad en kon het weer niet nalaten hem danig uit te schelden en te provoceren. Geen enkel bevel van mijnentwege leek tot in de daartoe bestemde hersenkamer door te dringen. Ik til hem op en als een wit konijn uit een doosje ontwringt hij zich uit zijn harnas met leiband. Hij keert zich naar de uitdagende vijand die ondertussen ook op straat was komen staan, achter mij.
Als bij een startschot beginnen beide honden te lopen bij een snelheid waar geen enkele geluidsmuur tegen bestand zou zijn. De zwarte hond uit schrik, de witte (die van mij) om te kunnen moorden. Ze zijn binnen de kortste tijd buiten mijn zicht. Job blijft ondertussen braaf naast mij aan zijn leiband. Op het geroep van mij op Jak, komt de eigenaar van het zwarte lokale beest naar buiten kijken en heeft vrij snel door wat er voorvalt. Op dat eigenste ogenblik komt Junior (zo noemt de uitdager) terug in onze richting gelopen. Jak erachter aan. Jak heeft hem beet op de hoogte waar ik me bevind. Ik grijp Jak bij zijn nekvel vast. Hij op zijn beurt heeft de Junior goed stevig beet in zijn nek. Een gevaarlijke bedoening, een riskante situatie biedt zich voor mij aan want ik wring mijn hand in zijn muil om zijn bakkes open te krijgen. Het lukt, maar de kleine junior profiteert ervan om Jak twee beten te geven op zijn neus. Junior spurt terug weg en zou pas na 2 uren zoeken door de eigenaar, terug gevonden worden. Ik begeef mij met een hevig bloedende wonde van Jak naar onze standplaats om hem de nodige zorgen toe te dienen. Mijn hand heeft de aanslag ook naadloos overleefd. Allemaal waren we erg geschrokken door dit voorval. Ik beslis s avonds, om voortaan niet meer met Jak op pad te gaan, want voor dezelfde aanval bijt hij dat ander mormel gewoon dood. Alles is herzienbaar natuurlijk. Neen, ons Jakske is echt niet zo sociaal.
Vandaag wordt een behoorlijk zware dag. Er moeten 29 kilometers gestapt worden over meestal asfalt bij warme temperatuur. Het landschap is haast een kloon van het landschap in de streek van het Land van Herve. Schuine weilanden met bomen.
Ook bevind ik mij hier in het gebied van de duizend vijvers. Je kan geen kant op kijken of je loopt voorbij een vijver. Ik heb er vandaag meer dan twintig gezien in alle formaten, alle kleuren en alle mogelijke omkaderingen.
Ik zweet onder deze loden zon en geraak erg snel door mijn voorraad van 3 liter vocht. Ik zal een bevoorrading moeten uitvoeren aan één of ander kraantje. Op een boerderij riskeer ik eerst mijn broek en daarna mijn leven als een hevig blaffende hond mij net niet bijt. Zijn oude baas komt buiten en zegt dat hij heel mechant is. Daar ben ik gerust in en mee. Hij jaagt de hond weg en reikt me de hand. Op mijn vraag of ik me wat kan verfrissen aan drinkbaar water, leidt hij mij naar een soort koeienstal, die niet erg proper maar vooral fris was. Hij toont mij het kraantje (vlak boven een mestkanaal, en ik bespaar u al te veel details, maar het ka) en zegt dat ik mag gebruiken zoveel ik wil. Ik denk bij mezelf: als ik hier mijn drinkbus laat vallen ben ik ze kwijt, want uit zo een strontbeek haal ik niet naar boven. Mijn bewegingen zijn sterk auto-gecontroleerd met de hoop op geen des-coördinatie of slechte fijne motoriek. De bus vullen lukt en ook de verfrissing van mijn aangezicht komt onvervuild in orde. Ik maak de trip af met terug twee volle bussen water en dat stemt me heel gerust. De boerin komt me nog vragen of ik nog iets nodig heb en zo ontstaat een kort gesprekje waaruit blijkt dat deze mevrouw van ik schat zo een ruim 70 jaar, nog nooit buiten dit dorpje is geweest. Gypcy ligt hier 22 kilometer vandaan, en ze kent d naam zelfs niet. Merkwaardig denk ik.
Ik stap nu recht op doel af. Montmarault ligt frontaal voor mij op 8 a 9 kilometer. De langdurige asfalt vandaag laat mijn voetzolen nu wel echt warm lopen. Ik denk aan het zwarte beest van gisterenavond. De baas vanochtend zwaaide me nog vriendelijk uit en bekeek het heel sportief. Dat gebeurt nu en dan wel eens als je beesten hebt, lacht hij me toe. Ik was al blij dat den atack van den Jak me niets had gekost, want zonder mijn ingrijpen was er een lijk meer op het kerkhof beland.
Ik kom aan rond 15.00 uur aan het plaatselijk kerkhof en plof mijn voetjes onmiddellijk in een kom met koud water. Deugddoend.
Vanavond eten we spaghetti want gisteren ging dat niet door. Gisterenavond waren het restjes die in ons spijsverteringssysteem belandden.
