Zaterdag, 18 april 2015.
Om iets voor negen uur sta ik aan de Franse grenspaal! Ik ben klaar om mijn eerste pas op Frans grondgebied te zetten. Ik voel me erg gerust, want meteen maak ik de link dat ik nog nooit zo lang aan één stuk in dit land zou verbleven hebben.
Gezwind met alles in de rugzak en de schoudertas stap ik pal zuidwaarts. De wind is me goed gezind. Hij blaast me mee in zijn geweldig enthousiasme. Zelfs mijn oren en de rand van mijn hoed doen de fluitende toon ontstaan die vertelt dat het treintje vertrokken is. Het gaat hier wel danig op en neer. De Franse Ardennen streek is zeker zo prachtig schoon als die van ons, maar het glooit er iets meer op kortere afstand. Ik daal een boswegeltje af in tamelijk gestaag tempo tot ik (weer maar eens) een bochtje , een brugje over een beekje en een kanjer van een muur voor mij zie. Is dit wel juist? Zit ik niet op één of ander attractiepark met een ingebouwde klimmuur? Dit is echt wel niet normaal. Voor de zaak toch nog een beetje leuk te houden bekijk ik vlug mijn GPS. Hij verklapt me dat ik over 250 meter afstand 45 meter moet stijgen. Ik reken uit dat dit zo een waardige 18 % zou moeten zijn. Op zijn Charly Chaplins ( met de voetpunten naar buiten) en met de romp wel erg ver voor over gebogen, kruip ik mij naar boven. Je wou het echt niet zien
De streek is hier zo glooiend. Ik merk mijn eerste ooievaarsnest. Hij is intelligent gebouwd op de hoek van een tweespalt van elektrische draden. Waar de paal de bocht maakt is ook een dubbele steun voorzien, die deze trekvogel gebruikt om de oppervlakte van gans zijn nest te steunen. Ik zie zelfs de broedvogel op zijn nest zitten. Meer nog vader of toch de kindergeldtrekker landt uitgerekend op dit eigenste ogenblik op de rand van het nest om de broedster of wel af te lossen ofwel wat solidariteit te komen betuigen. Ik neem niet de tijd om deze gezinssituatie te evalueren.
Wat verder wandel ik voorbij 17 koeien op een rij. Allen de blik en de roze lipjes naar mij gericht. Ik maak er hen op attent dat ik al 62 ben en echt niet val op geleerde typetjes met roze aanhangsels. Ze brengen begrip op, want er is niet ééntje dat over de draad komt.
De wind neemt toe in kracht en ook de warmte verdwijnt. Ik zie op mijn rugzakthermometer het rode alcohol lijntje stijgen tot amper 10 graden. Nochtans is de hemel fel blauw gekleurd zonder ook maar één streepje. Twee gevechtsvliegtuigen doorbreken deze ochtendlijke paradijselijke stilste. Waarschijnlijk van Florenne denk ik. Maar over Frans grondgebied, Belgische F16s. Niet mijn probleem.
Ik ben om 11.30 in het dorpje Prez, waarschijnlijk zijn Guy zijn voorouders van hier afkomstig. Guy van Preze .Guy De Prez. Zo eenvoudig is het. Ik werk er mijn middagrantsoen met heel veel stof en wind naar binnen. Ik ruil mijn te vochtige T-shirt voor een nieuw exemplaar maar vergeet als laatste act, mijn bretellen over mijn schouders te trekken. Gelukkig is het nu in de mode. Pelgrims die de mode volgen
De eerste maal heb ik last van mijn schoenen. Maar ik vermoed dat het mijn eigen fout was. Ik deed twee paar dikke kousen aan in plaats van 1 zeer dun, en 1 zeer dik paar. De schoenen knelden juist naast de pezen van de Gastrochnemius spier (de derde pees van de kuitspier). Gelukkig prijs ik mij een beetje kenner in deze materie. Net op tijd haal mijn vilten blaadje boven en ontlast ik deze pezen door er langs weerszijden een beschermlaagje tegen te kleven. De pijn verdwijnt ogenblikkelijk, maar de zwelling is er nog altijd. Ik besluit morgen te starten met heel lage schoenen zodat deze pezen geen wrijving meer kunnen ondergaan.
Het blijft hier maar op en af gaan. Op de top veel lawaai van de wind , in het dal veel warmte en snakken naar een pint. Weer denk ik aan die weiden als wiegende zeeëen.
Ik zie in de verte reeds het kerkje van Liart. Dit dorpje is de verpersoonlijking van rust en stilte. Ik haast me bij de plaatselijke kapster nog gauw een stempel te halen, want morgen riskeer ik hier zelfs nog geen woelrat meer te treffen. We plaatsen ons vierwielig huis op een niet meer dienst doend stationsplein. We staan er alleen en niemand die ons iets maakt. Fantastisch gevoel van vrijheid.
Ik besluit mijn geprogrammeerde rustdag van morgen NIET te gebruiken om te rusten. Ik wandel morgen dus de route van maandag, met de gedachte dat die rustdag die ik nu oversla, misschien later wel eens zou kunnen van pas komen. Ik luister naar mijn lichaam en dat vertelt me dat het meer zou afzien van stil te zitten, dan van die 25 kilometer te wandelen. Ook hier had ik bij voorbaat weer rekening gehouden met de Amstel Gold race. Ik stel aan mijn onderhoudsteam voor om extra vroeg te vertrekken morgen ( de planning is om reeds om 08.00 uur mijn GPS te richten) zodat ik tussen 14.00 en 15.00 zou kunnen aankomen en nog iets van de koers kan mee pikken.
Vanavond, Coes Cous op het programma met gebakken worteltjes. Niks hem ik hier tekort, zelfs geen drank of asem ..
Tort morgen en dan zijn we al 50 kilometer diep op Franse bodem.
Zondag, 19 april 2015
Zondag voormiddag in Frankrijk : niets dat beweegt, enkel maar het ruisende gras ..
Om 07.50 ben ik op pad. Geen levende ziel die mijn vertrek zal hebben opgemerkt. De afspraak was om vandaag dus de rustdag over te slaan, en het programma normaal verder af te werken met een dagje voorsprong dus.
De tocht gaat vandaag verder door het departement Champagne Ardenne (08). Ik vertrek in Liart en ga strikt zuidwaarts door enkele dorpen tot in Hauteville. Wat een zaligheid om onder deze ochtendzon en toch zeer koele temperatuur (het heeft hier vannacht nog gevroren) je eigen adem te zien en te voelen dat deze symbiotische koelte weldra zal plaats maken voor open heerlijk zonneweer. Ik ben er wederom klaar voor en bedenk zoals elke morgen, of dit wel kan blijven duren. Het lukt allemaal zo eenvoudig. Ik hoef er echt niet diep voor te gaan om s avonds bij de vrouwtjes te geraken. Ik denk dat elke blauwe geschelpte kubber van een duif meer gefladder en gekoer zal moeten tentoon spreiden om zijn duivinneke te voldoen, dan ik. Ik passeer voorbij lammetjes en schapen. Voorbij koeien en rapen, neem een kiekje hier of daar, ik wordt zelfs de wind niet gewaar.
Na een 90 tal minuten kom ik in het eerste dorpje Maranwez. Ik zie niets bewegen. Ik merk geen leven. Ook geen dood. Geen kat, geen hond, geen beest geen levende mens die zich in de openbaarheid durft te vertonen. Is Frankrijk in shock vraag ik me af. Neen, dat is gewoon zo, vertelt men mij in Hauteville. Zondag voormiddag is hier de heilige rust. Zelfs in de grootsteden durft men zijn ledematen stil te houden. Heilige rust.
Ik wandel voorbij een oorlogsmonument. De gemeente plaatste uit dankbaarheid ter ere van ene kolonel Huart en zijn 18 manschappen een gedenkstandbeeld. Zij sneuvelden er op die plaats in dienst van het Franse rijk tijdens wereldoorlog 1914-1918.
Mijn GPS duidt aan dat ik door een boswegeltje moet dat zo te zien geen bosweggetje is. Ik zoem uit en zie dat de GPS mij inderdaad dwingt naar het zuiden te gaan maar dat deze weg die hij aanduidt, niet meer bestaat. Ik neem het zekere voor het onzekere (remember mij mijn avontuur van in het bos van Pesche) en volg de parallel lijn op de rand van het bos. Geen nodeloos besluit zo blijkt, want wat verder zie ik een diepe geërodeerde kuil met in het midden een rivier die echt zonder natte voeten niet te overbruggen was. Ik ben fier op mezelf dat ik het de juiste keuze maakte. Het loopt hier wel aangenaam. Het wandelt van echt plat naar vals plat overgaand naar gemeen plat en zelfs naar helemaal niet meer plat. Omgekeerd ook wel zo: van licht dalen naar sterk dalend, overgaand naar proficiat, je blijft recht in de afdaling om soms te eindigen in hoe loopt een hond deze berg af
Ik eet mijn boterhammekes in Herbigny, aan het plaatselijk kerkhof en kerkje. Moest ik hier in problemen geraken moet ik er zeker sterven ook, want niemand die ook maar enig idee heeft waar men dit dorpje moet vinden, laat staan mij moet vinden.
Ik arriveer om 13.29 in Haute ville. Ruim binnen de tijd om naar de koers te zien. Wij staan voor de refuge van de compostella pelgrims. Tegen betaling van 5 euro kan ik een zalig douchke nemen en mag ik gebruik maken van de zeer nette infrastructuur (toilet en kleine keuken). Ik besluit samen met de dames om onze eigen properiteit te plaatsen boven onze zuinigheid. Ik betaal 15 euro en geef daarmee ook aan mijn zo gerespecteerde begeleidsters de kans eens alles goed proper en netjes te frotten
Vrijdag, 17 april 2015.
Marienbourg Cul des Sarts
Vroeg uit de veren. We zijn elkaar beiden reeds om 07.12 recht in de ogen aan het kijken, terwijl we beiden ook nog horizontaal in ons bovendek liggen. We zullen maar opstaan stel ik voor en een 10 tal minuutjes later ben ik reeds met beide wakers aan het ochtend ritueel begonnen. Jak is reeds goed geconditioneerd. Van het ogenblik dat hij de klip van zijn halsband hoort open gaan, gaat zijn evengereide sluitspier ook reeds begeven. Hij is nog geen 200 meter ver, of hij buigt zijn achterste poten en komt zo in die positie dat zijn bekken korter bij de grond nadert. Job weet dat hij aan het kakken is en wacht geduldig . Job maakt er meer spel van. Hij heeft steeds een hoger gelegen struikje nodig. Blijkbaar is hij zo dominant dat hij zijn mest steeds uit de hoogte naar benden wil zien druipen
De dames zijn onderhand wel gewoon aan dit vroegere uur zonder ochtendjas. Wanneer ik terug ben van de faecelonische plichtplegingen en de druk en stootinspanningen mijner vierpoters zijn er andere geuren die mijn neusvleugels strelen. Koffie aan het ontbijt. Het mag dan wel oploskoffie zijn het smaakt.
Ik vertrek vandaag vroeger dan gewoonlijk. Om 08.30 ben ik al op de baan, wanneer ik met de zender bericht krijg na 600 meter dat ik mijn beide drinkbussen vergeten ben. Ik trek het me niet zo aan maar besluit toch bij de eerste mogelijkheid een fles drank aan te kopen. Ik moet de eerste 12 kilometer overbruggen door over, achter en terug over een steengroeve te wandelen. Althans volgens de kaart gegevens. Het geluk is aan mijn zijde. Tussen de tijd dat de kaart werd getekend en vandaag is er blijkbaar veel veranderd. De weg die vroeger over achter en terug over de carrière verliep is nu eenvoudig voor de steengroeve verlegd. Ik win zeker 90 minuten aangezien ik zo een 7 tal kilometer minder moet doen. Ook de hoogtemeters die geprogrammeerd stonden zijn in aantal erg verminderd. Het lawaai van deze steengroeve werkzaamheden zal mij nog ongeveer een drie kwart van een uur achtervolgen aangezien ik met noorderwind wandel naar het zuiden. Een ander gevolg is dat ik van bij aanvang reeds een uur en half voor lig op wat geprogrammeerd stond. Een serieuze meevaller dat wel, want het weer is niet bijster goed. Ik zie bij de gevel van een apotheek onderweg ergens in Pesche het getal 14 blinken, en er viel zo af en toe ook wat vocht naar benden, en voorwaar het waren geen vogelscheten. Vandaag is het wel erg gevarieerd op en af. Ik moet dikwijls denken aan Marcel die destijds als we met de fiets naar Compostella reden de uitvinding deed dat na een felle afdaling steeds een bochtje, beekje, brugje en weer een bergje volgde. Ook vandaag is dit weer zo: ik kruip regelmatig naar boven, daal sterk af, zie een scherp bochtje met een brugje over een beekje en weer staat er een nieuw bergje op mij te wachten.
Onderweg krijg ik een berichtje van Ludo, tot voor kort mijn eerste patiënt om 07.30 op elke vrijdag. Maar sinds zijn pensioen is hij verlaat naar 10.00 uur. Hij schrijft mij dat Marieke Nederland hem zodanig goed heeft gemasseerd dat hij overweegt mij diezelfde behandeling van haar voor mij voor te schrijven. Dan zal ik tenminste weten wat masseren is. Hij is in de wolken van deze toffe, mondige, leuke, technisch sterke vervangster. Had ik het niet gedacht dat ze echt wel Hollandse roots heeft .
Wat mij reeds enkele dagen verbaast is dat ik niet erg veel last heb van stijve kuiten of pijnlijkje voeten. Het valt echt wel allemaal mee. s Morgens heb ik zulke lichte benen dat ze haast vanzelf zonder mij zouden vertrekken. Maar dat feest gaat niet door mijn rugzak en mijn Gps gaan allen mee.
Ik wandel heel licht vandaag, en voor ik het wel en goed besef heb ik reeds 13 kilometer op mijn tellertje staan. Ik koop in Bryce le Pesche een fles cola en eet er mijn twee boterhammen op. Er staat een bank naast een rivier. Ik voel me zo gelukkig. Wie op deze aardkloot kan ook maar een sprietje ruiken aan mijn infantiel gelukkig zijn. Totaal plichtloos, totaal weggerukt van mijn praktijk habitat, hoofdje leeg en niets dat moet, wel veel dat zou mogen. Ik beleef tot heden toe de tijd van mijn leven. Als dat maar blijft duren denk ik dan onmiddellijk. Als mijn hoofd ook maar niet TE leeg loopt.
Ik heb nog via Guy Spleesters een geweldig cadooke gekregen: Guy bezorgde mij op de valreep van mijn vertrek nog gauw een zelf ontworpen tracking systeem waardoor iedereen die een link maakt naar onderstaand adres kan zien waar ik op dat eigenste ogenblik gepositioneerd ben. Het werkt fantastisch. http://johan.ec-is.be
Ik ga op en af en denk af en toe aan de wip super is het hier. Je kan er al je energie zo in je voeten steken en via de grond je enthousiasme gewoon achter laten. Dat ik dit niet eerder van mijn leven deed. Via de voorbereiding van Walter (echtgenoot Lillianne) kan ik vrij goed communiceren met de vrouwtjes. Walter zorgde voor een hogere antenne en twee zenders die ruim ver reiken. Merci walter je zorgt mede voor het slagen van deze missie. Binnenkort zien we ook jou onderweg.
Ik ben op weg naar Cul de Sart wanneer een opel Ascona naast mij stil houdt en vraagt of ik wil meerijden. Voulez-vous monter Monsieur? Ik bedank hem vriendelijk en heel beleefd, maar ben categoriek, had er ook geen moeite mee zelfs. Ik doe alles te voet, meld ik hem. Hij vraagt vanwaar ik kom en waar naartoe de reis leidt. Ik vertel hem vanwaar en naar waar ik wil. Ik zie angst, respect, verschot en tegelijk ongeloof in zijn ogen. Et quand vous pensez darriver la, is zijn volgende vraag. Ik vertel hem dat op mijn agenda 15 augustus met een dubbel o-tje is omcirkeld, met daarbij de lakoniekle nota: vermoedelijke aankomst.
Paul en Rita stuurden nog een aanmoediging om zo veel mogelijk gas te geven. Hij vreest dat we niet tijdig in Vezelay zullen arriveren. Daar komt hij ons groeten en wegwijs helpen in de vinologische entiteiten van het Bourgogne wijndeel van Frankrijk. Bourgondiër is hij wel .
Ruim binnen de voorziene tijd neem ik toch maar eens contact via de zender. De alomtegenwoordige ladies antwoorden dat ze er reeds zijn. Ik besluit dan maar mijn dagstempel te gaan halen, een 600 meter verder aan de grens. Wat blijkt echter? Geen douane meer : cest lEurope, zegt mij een gebuur van het douane huisje. Hier sta ik dan, eerlijke pelgrim zonder stempel van mijn uitvaartland. Ik bel dan maar aan bij een estheticienne, wiens man mij zelfs aanbiedt om bij hen te douchen en te overnachten. Ik maak bekend dat we met de mobilhome begeleidt zijn, en dan weet hij te zeggen dat het sportcentrum geen ideale plaats is om te overnachten. Te veel Noord Franse bendes die daar rendez-vous maken zegt hij. We besluiten dan maar onze mobiele woonst te verplaatsen naar een andere parking. Morgen nog een dag van 23 kilometer en dan zondag normaal gesproken rustdag.
Morgen is ook deel 1 van mijn 6 delen afgewerkt. Ik moet een nieuwe kaart steken in mijn GPS, moet ook deel 2 opladen in het geheugen en zal de lijst van de pc moeten bijwerken. Het werken per deel maakt het mogelijk om beter bepaalde routes op te slaan. Alles opslaan kan het intern geheugen niet aan. En aangezien ik dan toch moet indelen heb ik meteen een eigen onderverdeling gemaakt.
Deel 1 Herent tot aan de grens met Frankrijk
Deel 2 Grens Frankrijk tot in Vezelay
Deel 3 Vezelay tot in Laval de Cere ( bij Jaak en Chris)
Deel 4 Laval de Cere tot in Saint Jean Pied de Port (Pyreneeën)
Deel 5 Saint Jean P D Port tot in Leon
Deel 6 Leon naar Saint Jean de Compostella
Dus morgen kan deel 1 reeds gearchiveerd worden. Vanavond eten we appelpoes met witte en zwarte pensen gebakken in ajuin (ja wa dde, moet er geen gaze zijn???) en gebakken schatjes van patatjes.
Morgen zal ik er weer sterk en vooral luchtig opstaan denk. Den turbo zal weer geladen zijn.
Tot morgen in Liart.
Donderdag 16 april 2015.
Weer is het muisstil in het dorp wanneer ik na 100 meter wandelen de kerkklok negen maal hoor bonzen. Alles rust en peis denk ik. Een gemeentearbeider staat op zijn schop te rusten met de twee handen rond de kop van de steel gekorfd. Waar heb ik dat ooit nog eens gezien met een liedje erbij. Hij praat met de eigenares van het aangrenzend pand waar hij vuil moet op scheppen uit de goot.
Het gesprek heeft toch ruim 20 minuten geduurd Ik ga eerst en vooral op zoek naar iets, iemand die mij een stempel kan verschaffen met de naam van het dorp erop. Geen eenvoudige opdracht blijkt. Ofwel slaapt iedereen nog, ofwel zijn ze allemaal de gemeente uit gevlucht. Ik had de moed al opgegeven en bedacht dat ik in het volgende aangrenzende dorpje ( Villers les deux eglises)wel een stempel zou kunnen bemachtigen. Tot plots ik passeer een huis met naamplaat van Mevrouw Huet, Kinesitherapeute. Ik bel aan, maar la sonette ne fonctionne plus Ik klop eens op de dikke houten ouderwetse deur. Geen vijf seconden later gaat de deur open en een vriendelijke dame vraagt mij of ze mij kan helpen. Ik stel me voor als collega en dat ik te voet tatatatata. Onmiddellijk gaat de deur letterlijk en figuurlijk wijd open. Haar echtgenoot , een Berchemmenaar van in de jaren 42, is officier geweest in Lombardsijde en deed de tocht ooit vanuit Vezelay. Het gesprek is gelanceerd. We zijn een kwartier lang bezig geweest over allerlei toffe plaatsen onderweg, over het beroepsplezier (de mensen worden er hier in de walen blijkbaar ook niet gemakkelijker op), de opvoeding van de kinderen en de kleinkinderen waar het opvalt dat de jeugd de norm RESPECT te weinig geëduceerd worden De vrouw is nu 62 en heeft besloten op pensioen te gaan op 31 december omdat zij het zo moeilijk heeft gehad met twee onlangs kort achter elkaar overleden chronische patiënten die zij elke dag moest behandelen. Zij heeft die dood van die mensen niet erg goed kunnen plaatsen omwille van te veel empathie. We nemen afscheid en de echtgenoot is zo vriendelijk mij een heel toffe tocht toe te wensen en hopelijk ontmoet ik heel veel inspiratie die ik opdoe van al degenen die mijn tocht kruisen. Ik vond het mooi gezegd, vooral omdat het pure improvisatie was. Niets had hij voorbereid. Ik wuif hen goeiedag en denk nog een paar minuten na: zou dit nu echt toeval zijn dat hij Compostella ook voor een deel deed?
De vrouwtjes hebben er vandaag ook zin. Ze zingen niet van : Waarom ik en niet een ander. Ook niet van; Waarom koos je mij, uit die lange rij Wel hoorde ik iets van : Blauw zo hemelsblauw . Enfin het was voor hen een dag waarbij alles in het plooitje viel. Ze geraken er langzaam ook aan gewoon denk ik. Want allebei zijn ze al een paar dagen uit hun structuur gerukt, en voor rammen die hun ochtendjas niet kunnen aanhouden of die geen poezen eten te geven hebben Dat is echt niet om mee te lachen hoor.
Ik wandel op akkerwegen en zie het eerste uur geen enkele wagen. Daarna ga ik even langs de N5 en daar is het wel even oppassen. Niet voor lang want pal naar het zuiden wijst de GPS naald en pal naar het zuiden staan de windmolens en de ruime akkervelden. Ik wandel vallei in, vallei uit. Topje over en weer naar benden. Brugje en beekje over en weer naar boven. Ik vermoed dat we in de provincie Namen zitten, en aan het aantal hoogtemeters (net geen 500 ) besef ik dat dit wel een heuvelachtig gebied is. Echter zo mooi, zo groen, zo rustig. Hier lopen, ik verbeter mij, hier liggen de honden nog midden op straat en ze kijken amper op wanneer ik hen passeer.
In Pesche besluit ik toch even naar mijn rechtse kleine teen te zien, want er iets wat me irriteert. Een klein wondje omwille van het scheef groeien van kleine nagel in het nagelbed tussen de vijfde en de vierde teen. Ik steek een watje tussen beide tenen en weg is de irritaite. Toch iets om naar te blijven kijken denk ik.
Ik ga de doorsteek van het bois de Bruly de Pesche aanvangen. Ik had bij de voorbereiding al gemerkt dat dit niet zomaar een dun pannekoekske zou zijn. Er waren haast geen bruikbare wegen (in zuidelijke richting) en aan de hoogtelijnen te zien zou dit wel eens een grillig parcours kunnen zijn. Wat bleek was ook zo. Dank zij Jos, mijn marchmaat die nu in Suriname zit, heb ik het kunnen redden. Ik leerde van hem op kompas te lopen dwars door alles heen. Ik heb het vandaag hartelijk nodig gehad. Ik begon eraan dit bos door te steken aan de hand van de oriëntatie op een heuveltop. Dat liep goed. Dan moest ik me oriënteren op een beekje recht voor mij. Al gauw werd het zo drassig dat ik mijn rechte lijn moest verlaten omwille van te diep zakken in de modder (moeras). Ook werd de aandacht een beetje onttrokken van de GPS en zijn kompas, zodat ik bij aankomst op de voorziene plek aan de rivier in plaats van stroomopwaarts, stroomafwaarts verder liep. Niets dat nog klopte. Natuurlijk is dat zo. Als je oostwaarts loopt in plaats van naar het westen te gaan en de af te leggen kilometers stijgen in plaats van te dalen, wel dan ben je grandioos verkeerd. Van Jos leerde ik in eerste instantie niet te panikeren. Ten tweede trachten te weten te komen waar je precies bent. Ten derde uit te stippelen naar waar je wil gaan en die beide gegevens trachten te visualiseren. Hoe dan ook. Ik heb dat allemaal toegepast maar maakte een klein doe-foutje. Mijn GPS heeft bij minder goede ontvangst (onder bladeren, tussen huizen) iets meer tijd nodig om zijn juiste positie te bepalen. Zo ook om zijn juiste richting te bepalen waarin je aan het lopen bent. Na twee maal dezelfde weg op en af te zijn gegaan over zo een 200 meter, had ik dit door en wachtte ik wijselijk om de juiste informatie van mijn GPS. Ik zat zomaar eventjes 769 meter uit de goede richting. Ik bunkerde door het bos dat bezaaid lag met bramen en ranken die mij meermaals deden struikelen. Mijn benen zijn een rasterveld van krassen en lijnen. Maar gelukkig (dank u Jos) redde ik het en bracht verstand en geduld en opgedane ervaring uit vroegere wandelingen me terug op het rechte pad. Ik bekeek het daarna eens rustig dit bos is zo groot als heel de gemeente groot-Herent. Iets te groot toch om zomaar in te verdwalen.
Ik maakte van de rest van de tocht een overwinningstocht en kwam nog ruim bij tijd aan. Ik had zelfs nog de tijd om een Orvalleke te drinken op het stationsplein van Marienbourg.
We staan hier naast het kerkhof zo rustig en zo vredig. Ik heb al die lijken hun wenkbrauwen eens goed doen fronsen toen ik mij diep gebukt een grondige wasbeurt van voor en van achter gaf onder het veel te laag geplaatste kraantje. Er zullen zich daar wel enkelen gedraaid hebben in hun kist vrees ik .
Ik kreeg een berichtje van Mark, waarvan ik niet weet wie het is. Bij deze toch erg bedankt om je interesse, maar ik heb geen idee welke Mark het hier betreft. Zijn telefoonnummer begint met n0495 en eindigt op 14. Maak je kenbaar en ik kan het gepaste antwoord geven. Toch heel vriendelijk dat je mij een berichtje stuurde.
Morgen gaan we recht af op de Franse grens. Een eerste mijlpaal in mijn programma, maar dat leg ik dan wel uit. Mijn Belgisch vlagske eindelijk boven halen want hier in Belgie rondlopen met zo een vlagske is ook maar lullig vind ik.
Groetjes.
Woensdag 15 april 2015. Yves Gomezee (Walcourt)
Het is ontwaken met de zon in de voorruit. Ontzettend relax gevoel geeft dat. Dit belooft een stralende warme dag te worden. In de voorbereiding van mijn Compostella programma had ik heimelijk rekening gehouden dat vandaag ook de Brabantse pijl wordt gereden. Dus heb ik de march-afstand vandaag in functie van de rechtstreekse uitzending wat korter gehouden. Kwestie van op tijd binnen te zijn.
Ik vertrek om 9.26 bij een temperatuur van 14 graden. Al zeer gauw zou deze waarde stijgen recht evenredig met het getal der afgelegde kilometers. Ik noteer om 13.00 uur zelfs het getal 29 graden op de voorgevel van een plaatselijke Pharmacie in Walcourt. Het is wel puffen en blazen want het parcours hier in Henegouwen is glooiend maar de uitzichten laten zich raden. Op de meander zie ik regelmatig moderne windmolens, ook uitgestrekte eindeloze akkers en graanvelden in spe.
Niet echt veel veeteelt, wel grotere boerderijen met heel veel en uitzonderlijk groot mobiel veld getuig. De wegen waarop ik wandel zijn meestal verharde landbouwwegen met 2 grote diepe sporen langs de zijkant en in het midden een strook gras. Met de kleine Jak valt dat niet echt mee want zijn leiband is steeds gespannen en door zijn enthousiaste tred, trekt hij mij bij wijlen uit evenwicht waardoor ik van de middenstrook in de het diepe spoor belandt. Jak kan maar niet begrijpen waarom ik daarom vloek. Dorst wordt er geleden, vooral door de Jak. Hij is erg kieskeurig wanneer het op water aankomt. Bij aanvang weigert hij van het beekjeswater te lepperen. Na 19 kilometer is hij zelfs niet meer vies van een plas modderwater. Hij zal zich moeten aanpassen, onze luxe wandel leeuw. Vermits het af te leggen traject vandaag echt niet zo lang is besluit ik het rustig aan te doen. Vandaag voor de eerste keer korte mouwen en korte broek. Het wandelt vlot en het ruime sop is vol warmte en vol zuurstof. Een ideale cocktail voor een march op deze vierde dag. De vooruitblik op morgen geeft me vertrouwen. Ik dacht tijdens de voorbereiding ook dat de vijf tot acht eerste dagen een periode zouden zijn van aanpassing aan de inspanning maar ook van aanpassing aan de recuperatie . Het lijkt allemaal vrij goed te zitten. Geen stijve kuiten, geen pijnlijke voetgewrichten of voetzolen. Dus eigenlijk geen problemen. Mijn GPS leidt mij feilloos van de ene landbouw wegel naar de andere. Ik steek een paar maal de nationale weg over. Voor ik goed en wel door heb zit ik op amper 5 kilometer van de eindstreep. Ik besluit aan de kerk in de verte mijn bokes op te eten en te profiteren van de gelegenheid om Jak wat te laten drinken van mijn isotonisch drankje. Hij is echt blij en lijkt het zelfs te lusten. Ik denk aan de praktijk omdat Joke vanmorgen belde om ons moeder een gelukkige verjaardag te wensen. Vandaag wordt zij 62. Echt niet te merken. Marieke van Nederland komt de collegae van de praktijk in Herent een handje toesteken. Marieke is echt wel een uitzondering. Zij is Nederlandse maar een formidabele uitzondering op al de rest van haar landgenoten. Heel vrolijk, open mind, sociaal, teder, kleine bek, rustig sprekend, kan erg goed luisteren. Eigenlijk een promotie voor de cultuur van de doorsnee Nederlander. Zij is een voorbeeld voor onze beroepsgroep. Haar wacht echter een zware taak om zo plots in een drukke praktijk te worden ondergedompeld. Maar ik ben er serieus zeker van dat Joke er een zeer goede hulp zal aan hebben.
Sonja haar dochter belde, nadat ze op controle onderzoek was geweest op de dienst oncologie in het U.Z. Gent. De uitslag was niet zo slecht (het gezwelletje was niet toegenomen in omvang) maar toch moet ze onder controle blijven elke twee maand, en dat is natuurlijk niet zo een geruststellend nieuws. Het zijn moeilijke tijden voor hen. De vriend van Sonja haar dochter is daarenboven ook in behandeling in de pijnkliniek wegens onophoudelijke zware rugklachten met pijn die niet onder controle te krijgen is. Eén van de zestien kaarsjes in Compostella is voor hen.
Ik daal af van de hoge kam die mij leidt naar de vallei waarin Yves Gomezee ligt. Ik kom toe op het gemeentelijke pleintje dat gekadreert is met allerlei Ardense woningen. Geen levende ziel is er te verkennen. Ik vraag mij af: is dit dorp wel bewoont. Ik passeer twee plaatselijke drankgelegenheden die ik herken aan de reclame van Kasteelbier en Jupiler op de gevel. Allebei zijn ze gesloten, het eerste blijkbaar al heel lang, te zien aan het gras tussen de tegels op het terrasje.
Er ligt een vrouw in een strandstoel in haar piepklein voortuintje. Ze zegt me vriendelijk goedendag op zijn Waals. Ik vraag of er nog andere mensen wonen hier, want ik maak me echt ongerust dat wij twee de enige levende wezens zijn in dit Henegouwse gat. Monsieur,ici, cest une village fantome on ne voit et on nentend personne ici. On oublie que nous existons encore lacht ze me toe. Ze vraagt me niet maar meldt gewoon dat ze een bolletje water gaat halen voor de kleine Jak. Hij is gelukkig over zijn eerste modderplas traumas heen en weet naar behoren dit aardig gebaar van deze mevrouw te waarderen door ijverig te lepperen uit de kom propvol water.
Ik wandel dan maar rustig door naar de kerk, en wie zie ik daar .mijn twee convoyeurs. We drinken iets en verplaatsen ons dan weer opwaarts uit de diepe vallei naar boven toe naast het gemeentelijk kerkhof.
Morgen etappe zes. En nu luisteren naar Michel Wuyts en Decauwere.
Woensdag 15 april 2015. Yves Gomezee (Walcourt)
Het is ontwaken met de zon in de voorruit. Ontzettend relax gevoel geeft dat. Dit belooft een stralende warme dag te worden. In de voorbereiding van mijn Compostella programma had ik heimelijk rekening gehouden dat vandaag ook de Brabantse pijl wordt gereden. Dus heb ik de march-afstand vandaag in functie van de rechtstreekse uitzending wat korter gehouden. Kwestie van op tijd binnen te zijn.
Ik vertrek om 9.26 bij een temperatuur van 14 graden. Al zeer gauw zou deze waarde stijgen recht evenredig met het getal der afgelegde kilometers. Ik noteer om 13.00 uur zelfs het getal 29 graden op de voorgevel van een plaatselijke Pharmacie in Walcourt. Het is wel puffen en blazen want het parcours hier in Henegouwen is glooiend maar de uitzichten laten zich raden. Op de meander zie ik regelmatig moderne windmolens, ook uitgestrekte eindeloze akkers en graanvelden in spe.
Niet echt veel veeteelt, wel grotere boerderijen met heel veel en uitzonderlijk groot mobiel veld getuig. De wegen waarop ik wandel zijn meestal verharde landbouwwegen met 2 grote diepe sporen langs de zijkant en in het midden een strook gras. Met de kleine Jak valt dat niet echt mee want zijn leiband is steeds gespannen en door zijn enthousiaste tred, trekt hij mij bij wijlen uit evenwicht waardoor ik van de middenstrook in de het diepe spoor belandt. Jak kan maar niet begrijpen waarom ik daarom vloek. Dorst wordt er geleden, vooral door de Jak. Hij is erg kieskeurig wanneer het op water aankomt. Bij aanvang weigert hij van het beekjeswater te lepperen. Na 19 kilometer is hij zelfs niet meer vies van een plas modderwater. Hij zal zich moeten aanpassen, onze luxe wandel leeuw. Vermits het af te leggen traject vandaag echt niet zo lang is besluit ik het rustig aan te doen. Vandaag voor de eerste keer korte mouwen en korte broek. Het wandelt vlot en het ruime sop is vol warmte en vol zuurstof. Een ideale cocktail voor een march op deze vierde dag. De vooruitblik op morgen geeft me vertrouwen. Ik dacht tijdens de voorbereiding ook dat de vijf tot acht eerste dagen een periode zouden zijn van aanpassing aan de inspanning maar ook van aanpassing aan de recuperatie . Het lijkt allemaal vrij goed te zitten. Geen stijve kuiten, geen pijnlijke voetgewrichten of voetzolen. Dus eigenlijk geen problemen. Mijn GPS leidt mij feilloos van de ene landbouw wegel naar de andere. Ik steek een paar maal de nationale weg over. Voor ik goed en wel door heb zit ik op amper 5 kilometer van de eindstreep. Ik besluit aan de kerk in de verte mijn bokes op te eten en te profiteren van de gelegenheid om Jak wat te laten drinken van mijn isotonisch drankje. Hij is echt blij en lijkt het zelfs te lusten. Ik denk aan de praktijk omdat Joke vanmorgen belde om ons moeder een gelukkige verjaardag te wensen. Vandaag wordt zij 62. Echt niet te merken. Marieke van Nederland komt de collegae van de praktijk in Herent een handje toesteken. Marieke is echt wel een uitzondering. Zij is Nederlandse maar een formidabele uitzondering op al de rest van haar landgenoten. Heel vrolijk, open mind, sociaal, teder, kleine bek, rustig sprekend, kan erg goed luisteren. Eigenlijk een promotie voor de cultuur van de doorsnee Nederlander. Zij is een voorbeeld voor onze beroepsgroep. Haar wacht echter een zware taak om zo plots in een drukke praktijk te worden ondergedompeld. Maar ik ben er serieus zeker van dat Joke er een zeer goede hulp zal aan hebben.
Sonja haar dochter belde, nadat ze op controle onderzoek was geweest op de dienst oncologie in het U.Z. Gent. De uitslag was niet zo slecht (het gezwelletje was niet toegenomen in omvang) maar toch moet ze onder controle blijven elke twee maand, en dat is natuurlijk niet zo een geruststellend nieuws. Het zijn moeilijke tijden voor hen. De vriend van Sonja haar dochter is daarenboven ook in behandeling in de pijnkliniek wegens onophoudelijke zware rugklachten met pijn die niet onder controle te krijgen is. Eén van de zestien kaarsjes in Compostella is voor hen.
Ik daal af van de hoge kam die mij leidt naar de vallei waarin Yves Gomezee ligt. Ik kom toe op het gemeentelijke pleintje dat gekadreert is met allerlei Ardense woningen. Geen levende ziel is er te verkennen. Ik vraag mij af: is dit dorp wel bewoont. Ik passeer twee plaatselijke drankgelegenheden die ik herken aan de reclame van Kasteelbier en Jupiler op de gevel. Allebei zijn ze gesloten, het eerste blijkbaar al heel lang, te zien aan het gras tussen de tegels op het terrasje.
Er ligt een vrouw in een strandstoel in haar piepklein voortuintje. Ze zegt me vriendelijk goedendag op zijn Waals. Ik vraag of er nog andere mensen wonen hier, want ik maak me echt ongerust dat wij twee de enige levende wezens zijn in dit Henegouwse gat. Monsieur,ici, cest une village fantome on ne voit et on nentend personne ici. On oublie que nous existons encore lacht ze me toe. Ze vraagt me niet maar meldt gewoon dat ze een bolletje water gaat halen voor de kleine Jak. Hij is gelukkig over zijn eerste modderplas traumas heen en weet naar behoren dit aardig gebaar van deze mevrouw te waarderen door ijverig te lepperen uit de kom propvol water.
Ik wandel dan maar rustig door naar de kerk, en wie zie ik daar .mijn twee convoyeurs. We drinken iets en verplaatsen ons dan weer opwaarts uit de diepe vallei naar boven toe naast het gemeentelijk kerkhof.
Morgen etappe zes. En nu luisteren naar Michel Wuyts en Decauwere.
Hela Monsieur, haloooo...est ce que vous alez a Saint Jacques?
Dinsdag 14 april 2015.
Onze eerste mobil home nacht was er eentje om van te snoepen Op de parking van het gemeentelijke rustoord in Brye verliep alles zeer rustig. De bakker komt wel zeer vroeg leveren. Daar tegenover stel ik dat we op tijd ontbeten en ook op tijd met rugzak en korte mouwtjes vertrokken richting Joncret. De bedoeling was om 25,0 km af te leggen via Saint Amand, Fleuris, Chatelneau, Farcienne, Chatelet, Bouffioulx en Ascoz tot in Joncret. Het waren er amper 25,4. Dus goed geschat van mijn Garminneke.
Job gaat mee en pleegt alzo geweld op zijn fysieke capaciteiten. Hij haalt wel de eindstreep, maar tegen dorst en langdurige belasting van zijn knoken is zijn enthousiasme niet opgewassen. Bij de aankomst is hij echt wel moe. Morgen mag de kleine Jak mee. Tempo verzekerd, als de leiband het maar houdt.
In Chatelneau roept een nette mooie vrouwelijke verschijning,-ik schat rond de 35 jaar-, vanuit een open raam op het eerste verdiep mij terug, wanneer ik haar raam was gepasseerd. Hela Monsieur, Hallo est-ce-que vous alez à Saint-Jacques? Ze had nog net op tijd de sint Jacobs schelp op mijn rug herkend en voelde zich meteen familiaal met mijn lot verbonden. Zijzelf was over drie jaar ook de lange weg opgegaan samen met haar vader na de dood van zijn vrouw, haar moeder. Ze hadden er meteen zes maanden over gedaan om niet het risico te lopen de eigen fysieke mogelijkheden te overschatten. De opdracht was wel voor hun beiden gelukt. Ze zijn weer gekeerd als twee verloste mensen. Ze verschaft me nog één bericht: Votre mission seras inoubliable pour tout votre propre vie, monsieur, mais aussi sa cera tres dure. Soyer convaincu, vous reviendrez comme un autre person. Ik denk er nog lange tijd over na.
Ik merk heel veel zwerfvuil om me heen in het groene stuk van deze tocht. Opvallend en echt storend. In alle formaten en allerhande stukken ligt dit gebied bezaaid met de meest onmogelijke voorwerpen: frigos, autodeuren, compressors, zelfs een heel golfdak lag gewoon afgekieperd onder een brug op een doodlopend stukje weg. Echt niet normaal.
In mijn mijmeringstijd denk ik nog even aan snuit en konijn. Twee jonge kerels waarvan ik er één nu in behandeling heb. Hun relatie staat op een keerpunt en zelf vind ik dit toch zo aandoenlijk, omdat ik hen beiden zo beschaafd vond omgaan met elkaar. De jongeman die ik in behandeling heb is blijkbaar ook wat het noorden kwijt. Ik beloofde ook hem tijdens mijn tocht wat aan hen beiden te denken.
Marcel, mijn zeer trouwe vriend van weleer zagen we nog afgelopen weekend. Zijn vrouwtje is zwaar ziek en werd deze winter nog opgenomen in een rusthuis omwille van haar verder schrijnende ziektetoestand. Haar Parkinson ziekte degenereert haar cognitieve funkties. Als mantelhelper zulk een patiënt eigenhandig thuis verzorgen is echt geen sinecure. Alhoewel het voor zijn vrouwtje de beste oplossing blijkt is Marcel met deze gang van zaken niet de gelukkigste persoon. Hij wenste mij een voorspoedige tocht en zal trachten mij onderweg eens op te zoeken.
De tocht verloopt zo goed dat ik op 5 kilometer van het einde (in Chatelet) besluit om Job even te laten rusten op een plaatselijk terrasje. Zelf trakteer ik me op een deugddoend Orvalletje. Het glijdt naar binnen zoals ik weet het niet juist te benoemen!!!!
De vrouwtjes verwennen mij om ter t meest. Zij maken echt wel deel uit van het welslagen van deze performante inspanning. Ook voor hen is het af en toe wat aanpassen geblazen en moet gewoontevorming wat worden bijgestuurd. Maar ook dat wordt met de mantel van sint Jacob bedekt. Geen felle meningsverschillen en oplopend ruzie gemaak op deze tocht .
Ik ben ruim op tijd binnen en wordt door hen beiden vergast op een goed fris Ricarreke. Dat veegt meteen alle schurende korrels van tafel en de sfeer zit er meteen weer in.
Wat me een beetje tegenzit: Ik kan geen fotos doorgestuurd krijgen met de pre-paid DATA kaart van Proximus. Dat zal dan wel weer eens gebeuren wanneer ik over een WIFI verbinding beschik.
Tot morgen en dan zijn we al in Yves Gomezee, slecht een 60 kilometer van de Franse grens verwijderd.
Maandag 13 april 2015.
Ik vertrek in Waver piek 10.36 en ga op de stationschef af om mijn cachet van Waver in mijn Compostella boekje. Het is bewolkt, frisse wind en echt niet het korte mouwen weer. Ik trek een flanellen hemd aan met lange mouwen en daarboven een body warmer. Ik ga ervoor en begin licht bibberend (van de kou) aan mijn tweede tocht. Eenmaal buiten Waver passeer ik Walibi. Ik hoor krijsende meisjes gillen en gillende jongens krijsen. Veel jeugdig volk dat in deze tweede week van de paasvakantie nog een dagje Walibi meepakt.
Heel gauw ben ik in de groene zone van Waver. Een zeer jong reetje is tijdens haar ontbijt verrast en wipt met zijn gevlekte witte poep heel lenig de tegengestelde richting van mij uit.
Ik wandel voorbij een golfterrein, voorbij een speeltuin, voorbij enkele mooie kastelen, toeristische trekpleisters, door holle wegen, over totaal stroken Parius Roubaix, zelfs voorbij de avenue du Paradis. Ik maal mijn kilometers op een gestaag tempo en toch wandel ik rustig en vooral voldaan. Zo voldaan. Ik denk aan Guddie en Hans, die me op de valreep nog een zeer goede tocht toewensen. Ook Fred en Monica wensen me het allerbeste toe. Zij heeft nog vele zomers doorgebracht bij de kazernewoningen in Florennes. Mijn zoon Kris en zijn partner Lotte en hun zoon Kas wensen me bij te staan en komen over drie weken een paar dagen ons vergezellen in Frankrijk. Ik zie er nu al naar uit. Ook mijn buren, Frie en Arend wensen mij vanuit het Franse Bédouin aan de Ventoux heel veel moed en stapplezier. Zoveel enthousiaste mensen die van op de zijlijn mij naar de eindmeet zullen slepen.
Ik zie heel veel boeren op heel grote tractoren op zeer ruime en omvangrijke akkers grond malen, grond ploegen, grond vermalen, grond bemesten, grond bezaaien. Zo ruim dat het hier is, zonder maar één huis binnen een straal van 4- 5 kilometer. Pieter Stessel van de boerderij het Waterbos in Buken (hij is onze huisleverancier van het Bleu-Blanc vlees)zou er wellicht heel stil van worden. En toch is hij ook zo maar geen keuterboerke.
Ik stap en ga eindeloos door akkers, opvallend veel velden en holle wegen tot ik plots op mijn GPS zie dat ik nog amper 3 kilometer verwijdert ben van het gemeenteplein van Brye. Ik ben er voor Sonja en Marie Rose. Die dachten dat ik pas rond 17 uur zou aankomen. Ik was er om 16.05 uur . We dronken een bubbeltje, aten worsten rode kool en schatjes van patatjes. Heel lekker. Ik laat mijn Compostella stempelboekje handtekenen door een verpleger in het plaatselijke rusthuis want het bureel van de directrice was op slot en zowel zijzelf als haar assistente waren reeds vertrokken.
We kruipen om 22.00 onder ons niet verwarmd donsdeken.
Morgen van Brye naar Joncret, 25,8 kilometer.
