Op weg naar mijn vierde wimpel begeleidt door 13 arenden.
Zaterdag 13 juni 2015.
Ostabat Asme Saint Jean Pied De Port 22,8 kilometer. F-459
Wanneer ik om 7.30 de hondjes assisteer in hun dagelijks toiletwandelingetje, zie ik al drie wandelaars vertrekken met rugzak en volledige uitrusting. Ik ben al onmiddellijk op mijn scherpst. Ik zal toch niet de laatste aankomen in SJPDP zeker? Ik laat ze wat vlugger plassen en voer enige verbale druk uit op de activiteit van de vastere uitscheidingskwalteit van de Job, want die moet er altijd zo wat prul aanhangen. Ik laat het deze keer niet toe en mijn dringende aanmaningen helpen zowaar. Hij maakt zijn fecalonisch ritueel in een mum van tijd af en we spoeden ons alle drie naar de motorhome. De koffie is al klaar en de tafel gedekt. Een halfuur later ben ik ook al op weg. Ik loop verscheidene groepjes pelgrims groetend voorbij en werk mijn voetkilometers af alsof het hier een triomftocht betrof. Ik steek ook een jong koppeltje voorbij met een beladen ezel. Heel typerend. Het gaat over berg den dal en verscheidene sporen zijn slechts een halve meter breed. Ook een beek moet doorwaad worden. Niets is me te veel, ik loop alsof ik floggy leggs heb. Met de benen in de boter en de vingers in de neus Ik zou niet graag die boterham voorgeschoteld krijgen. Het weer is droog, toch wat de lucht betreft, want ook vandaag wissel ik uit hygiënisch en aromatisch oogpunt twee keer van truitje. Elke dag drie bloesjes te wassen, de rekening zou nogal oplopen moesten de Hiesentriets er niet bij zijn. Maar ik vond er daarjuist iets op. Ik douche nu met mijn trui en korte broek aan en laat de eerste laag shampoo en zeep over mijn kledij scheren zodat het meeste vuil en zweet al verwijderd is. De hoofdwas gebeurt dan met de hand door Miet en Sien wringt it
Ik blijf mee golven met het landschap en zou daar zowaar wat duizelig van worden. Dorst krijg ik ook. Ik zet mij op een brugrand neer (om zittend te kunnen eten) en merk op dat dit toch niet de meest veilige manier is om te dineren. De rustpauze wordt dus erg kort gehouden en na een 10 minuutjes ben ik weer op pad. Een telefoontje met Regine maakt me duidelijk dat de ingreep van de hielamputatie van Ruud goed verlopen is maar er diende meer en verder te worden verwijderd dan aanvankelijk was gepland en dat ontmoedigt me een beetje omdat dit wel eens belangrijk zou kunnen zijn voor zijn gangrevalidatie. Maar hij stelt het goed en dat is toch ook belangrijk.
Tijdens het verder wandelen door dit natuurreservaat, want daar heeft het hier wel de schijn van, zie ik plots twee arenden boven mij. Ik herken ze aan de erg lange en brede vleugels. Ook de staart is zo heel mooi driehoekig. Ik blijf staan om dit frivool luchtspel even gade te slaan. Ze komen met meerdere recht boven mij vliegen. Een echte luchtshow. Ze draaien regelmatig kort naast elkaar en dalen en zweven en geven vleugelslag en stijgen dan weer. Ik tel er dertien, en twijfel plots aan mijn geluk. Ik trek vlug een paar kiekjes, want dit zal ik nooit meer meemaken, daar ben ik vrijwel zeker van. Die vierde wimpel denk ik. Die vierde wimpel wordt mij via de vliegende post bezorgd. Heel fraai geschenk en zeker niet gewoon.
Ik kom aan in SJPDP en begeef me naar de verwelkomingsruimte van de pelgrims om er mijn stempel te halen. Het is aanschuiven. Ik heb er 20 minuten op een stoel moeten zitten wachten. Nochtans die vrijwilligers achter de balie waren met vijf om de pelgrims goede raad en advies te geven. Ik hoor dus regelmatig hetzelfde verhaal: blijkbaar is die oversteek hier tussen de Pyreneeën niet zo ongevaarlijk want ik krijg net zoals alle andere doorstappers een speciale kaart mee met nuttige informatie, noodnummers, water bevoorradingsplaatsen, refuges, gevaarlijke afdalingsplaatsen en zo meer. Er wordt mij gevraagd om liever morgen te gaan dan maandag omdat er onweer verwacht wordt vanaf maandagnacht. Precies toch wel serieus hier.
Ik kom dus ruim 20 minuten later aan dan ikzelf had verwacht maar de mietjes hebben me verrast. Ze hebben een wimpel gemaakt met reeds vier meldingen op. De Franse grens, Vezelay, Laval De Cere, en nu Saint Jean Pied De Port staan erop vermeld.
Daar wordt op geklonken.
Vanavond trakteer ik hen persoonlijk op een etentje in de rue de la Citadel, te vergelijken met de Beenhouwersstraat in Brussel, maar dan iets meer stijl omhoog en meer stijf volk.
Tot morgen, ik geef je de details.
Moest er maandag even geen tekst doorkomen, niet panikeren, we moeten ons in Spanje nieuwe internet kaarten aanschaffen. Maar her komt allemaal wel in orde.
Vrijdag 12 juni 2015.
Rivehaute Ostabat Asme 28,3 kilometer F458
Heel vroeg opgestaan, bijna voor het zonnetje, want ik zie enkel maar een gemaquilleerde witte bol die echt niet door het wolkendek door geraakt. Aan de zon haar opsmuk te zien is het niet echt gelukt zich mooier te maken. Na alle ochtendrituelen te hebben doorlopen, vertrek ik reeds om 07.40 uur. Geen plicé rokje en geen lacquet schoentjes vandaag, want de GR 65 zal er voorwaar wel glibberig bij liggen. Dus weer mijn commando uitrusting met getten , bottines, lange broek en sweater. Het is zwoel, warm, klammig, vochtig en onbruikbaar als atmosfeer om in te werken. Ik merk het na mijn twee kilometer dat in mijn okselvijvers nog net geen algen te vinden zijn. Mens wat een dempig drukkend weer. Neen, ik mag niet klagen want ik heb nog geen druppel regen gehad. Er wordt weer met een regelmaat van een BMW motortje (neen Yvo, geen KTM motor) geklommen en gedaald. Bij het dalen voel ik meer de beide dikke teen-toppen tegen het dak van mijn schoentip duwen. Gisteren had ik bij het aankomen ook al zo een licht pijnlijk gevoel. Aangezien mijn beide nagels van de dikke teen ontbreken, maken die al vele jaren een lichte kromming opwaarts en staan ze nu een beetje te pronken als een wipneus. Ik vind er wel iets op. En trouwens bergop doet dat geen zeer. Vermits ik de volgende dagen over de Pyreneeën moet zal dit eerstdaags geen groot probleem vormen.
In Olhaiby ga ik weer een zoveelste keer opwaarts, en zie voor mij een blauw hemd met rugzak omhoog spettelen. De man heeft moeite en wordt in een mum van tijd ingehaald. Ik blijf naast hem en vraag of hij van Frankrijk is. Het antwoord is affirmatief, van Toulouse. Een beetje een duistere man met donkere brilglazen, en de kop van Mijnheer Bezien van de groenen, alleen wat jonger en veel minder opgeblazen van de CO2. Hij had gisteren bij wijze van afscheid wat veel gedronken, omdat zijn wandelmaat het opgegeven had in Rivehaute. Zijn haar deed nog een beetje pijn. We praten wat over en weer, terwijl hij naar mijn normen veel te traag marcheert. Ook het weer en de verwachtingen komen aan de orde. Men verwacht nog 4 dagen bewolkt en onweer. Plots vraagt hij aan mij (het gesprek verloopt in de Franse taal) :
Hij:- Ce matin, monsieur, vous avez pris de leau.
IK:- Bien sur. Deux litres.
Hij:- Comment deux litre?
Ik:- Dans chaque bidon 1 litre. Jen ai deux.
Hij:- Lachend en grinnikend.
Ik: - Pourquoi vous riez?
Hij:- Pas de leau potable. Vous avez eu de la plui?
Ik:- Ah non, pas du tous.
Ik moest er achteraf zo h ard zelf mee lachen, ik geraakte haast niet meer vooruit van het bulderen. Ik heb echt hardop gelachen, niemand die deze gestoorde toch kent of hoort.
Rudy heb ik om 10.30 uur even bedacht. Régine ik heb voor Ruud even stil gestaan en de wie dan ook gevraagd om zijn onderdanen goed werk te laten verrichten aan Ruud zijn hiel. Als mijn woorden zo veel en genoeg kracht hebben als mijn karakter dan zal dat lukken. Geloof mij.
Ik kreeg ook een mailtje van Herman en Henriette: Ik wist echt niet dat ik zoveel lezers op mijn blog had. Het doet me plezier dat ik deze teksten schrijf, maar nog meer plezier doet het me dat ze ook gelezen worden.
Ik laat de blauwhemd wat verder achter want hij moet dringend wat hoogtewater aflaten en ik wens hem nog een bonne journée. Hij hoopt mij in Ostabat wel weer te zien zegt hij. Ik heimelijk niet zo echt Onderweg loop ik nog 2 meiden uit Quebecq voorbij waar ik een 500 meter lang mee praat, en dan ga ik terug mijn eigen tempo en weg.
Er wordt gegeten in de refuge van Mixte Uhart, een zestal kilometer van Ostabat. Ik heb dan al ruim 22 kilometer gewandeld. Ze hebben er pression. Weer een leven gered denk ik. En hij kost hier maar 2 euro..
Ik eet nooit rechtstaand: Alleen wanneer ik een trap, een bank of een op zithoogte balk of boom tegenkom eet ik : steeds zittend. Ook bijna nooit zittend op de grond of het moest niet anders kunnen. Staand eten doen de honden aan hun kom of politiekers op een wandelbuffet. Ik ben een geciviliseerde wandelaar en opgevoed met deftige manieren. Dus eet ik aan de refuge op een stoel aan een tafel. En dat het me deugd doet. Na een kwartiertje komt blauwhemdje de weg afgewandeld en veeg ik snel mijn schop af. Na deze refuge komt er een beklimming die niet zou passen in de ronde van Vlaanderen. Stilstaan is letterlijk achteruitgaan. Je durft niet achterwaarts kijken want je geraakt niet aan de onderkant van dat gat. Het duurt ook lang. Ik kruip werkelijk drie kwartier omhoog en het lag heus niet aan dat één pressioneke. Heb ik nu werkelijk mijn beste cartouchen al verschoten vandaag vraag ik me vertwijfeld af. Mijn God, mijn God, wat heb ik toch misdaan dat je me bij deze beklimming niet bij wil staan, prevel ik. Maar ik geraak toch boven. Ik ontmoet nog 2 Duitsers en wandel samen met hen een laatste kleine scherpe helling af die bedekt ligt met rotsen en leistenen. Het is ooit anders geweest : Belgen en Duitsers samen met leistenen als ondergrond. We zijn tegader zo behoedzaam en melden elke losliggende steen aan elkaar. Vrede is toch een magnifiek verschijnsel.
Aangekomen in Ostabat Asme zie ik pas hoe hoog ik opgeklommen ben in dit aardse organigram. Enkel naast mij zie ik nog een heuvel die op mijn hoogte zijn topje haalt. Maar verder ligt alles onder mij. Een gevoel van macht beklijft me. Neen, niet dat ik hier aan toe geef. De prestatie om hier te zijn geraakt op deze eenzame hoogte geeft me al voldoende goed gevoel.
We eten deze avond kip met curry, rijst en drinken daarbij wat rode wijn uit de région. Morgen is het de laatste tocht die leidt naar mijn vierde van de zes te halen wimpels. Ik begin me al een beetje te schikken in de Spaanse omgangstaal en ook de Hiesentriets zijn hevig aan de taalstudie begonnen . Hier wordt deftig geoefend en verbeterd .
Mensen moesten eens weten hoe graag ik hier de pelgrim speel. Hopelijk zal ik ooit slagen in mijn afkicking .
Tot morgen.
Donderdag 11 juni 2015.
Loubieng Rivehaute 22,3 kilometer F457
Goed en wel bekomen van mijn secretaressen dag in Loubieng, gewassen en gegeten, alles ingeladen in de rugzak, en opnieuw alle goesting bij elkaar geschart om te vertrekken. Het regent, niet zo hevig als gisteren, maar voldoende om na enkele hectometers weer te druipen van het wolkenvocht.
En toch besluit ik te starten met een hemdje in korte mouwen. De ervaring van die waterdichte kledij gisteren, bezorgt mij de overtuiging om liever nat te zijn van de buitenkant dan te zwemmen in mijn eigen zweetsel. En zweten was het weer. Ik wandel vanaf minuut 2 schuin bergop, en als het kerkje in de verre hoogte voor mij moet gepasseerd worden dan sta ik hier schoon op de foto, denk ik. Een snelle blik op mijn GPS kaartje geeft me ruim gelijk. De foto zal schoon zijn want de kerk ligt op 275 meter hoogte pal voor mij en nu sta ik op 95 meter. Maar van het zicht heb ik in dit weer geen hoge hoed opgezet. Ik zie amper 50 meter ver want al de rest is stoom of waterdamp. Stoom voor mijn ogen en damp in de diepte. Beter zo dan andersom denk ik.
Na een paar felle plensbuien hou ik het toch maar voor bekeken en trek mijn doornat hemdje uit, en wring mijn natte mannelijke Venus van Milo-lijf in mijn stroppend droog sweetertje. Ook mijn regenjas mag het daglicht zien van over mijn schouder. Ik voel me net als destijds in de paskamer van de Galleries Anspach. Uitkleden, aankleden , uitkleden .
Ik passeer een paar eenzaam gelegen boerderijen, niet erg proper en rommelig. Hier komt toch geen mens, dus waarom zou die boer het netjes houden. Ik moet door een bospad en dus de weg verlaten. Het stapt als in de boter (fietsterm). De modder is niet de beste steunplaats om bergopwaarts op af te duwen. Regelmatig schuif ik een paar centimeter achteruit, waardoor ik de volgende afstoot mis. Vallen is er niet bij geweest, maar wel schaduwgevechten. Gelukkig waren er geen andere loerders in de buurt. Ik kom boven en opmerkelijk, de hoofdbaan is nog steeds naast mij, maar ik sta plots te midden in iemand zijn tuin van een pas gebouwde villa. Niemand thuis. Ik wandel door en kom vooraan uit aan de oprit, die weer aansluit op het einde van het voormalig bospad. De man heeft dus recent het bospad overbouwd. Moet kunnen.
In Montford moet ik een heel steile helling overmeesteren om uit te komen in een heel charmant klein bergdorpje. Er staan enkele heel typische woningen, met een watermolen en een kolkend beekje.
Op een gemeentelijk picknick plaatsje zet ik me neer op de bank en doe mijn derde droge T-shirt aan. Ik eet mijn mee geleverde vijgen en droge abrikozen samen met een stukje blauwe kaas. Heerlijk, laat de boeren maar dessen.
Bij het vertrek voel ik de eerste maal deze reis mijn kuiten links en rechts. Er wordt met alle man en macht gewerkt om dat melkzuur in de juiste kanalen te pompen, maar blijkbaar is al het werkende volk niet voldoende en hebben ze niet genoeg macht om die kruiwagens met melkzuur in de goot te kappen. De eerste passen verlopen echt in crisis. Ik kijk vlug eens achter mij en zie niemand, dus mank ik maar goed door. Mens, wat ben ik pijnlijk verstijfd. Zouden die bergskes daar iets mee te maken hebben misschien? Het betert langzaam, maar ik zal vandaag nooit meer de oude worden denk ik cynisch. De eindeloze asfaltweg scharrelt zich langzaam naar hogere sferen. Ik zie al daglicht op het azimut, en denk dat daar het einde van deze col wel zal zijn. En olé, ik kom boven en wat zie ik als geschenk van deze dagelijkse kost? De verschillende Saint Honorés , mattetaartjes en souflés bieden zich aan. Er is er een bij die boven de anderen uit steekt en bedekt is met witte poedersuiker. Ze vormen samen een lint dat gans de linkse einder mijner ogen omsluit: DE PYRENEEÊN.
Ze boezemen ontzag zowel als lust in. Al die heuveltjes, al die toppen. Pelgrims zijn toch ook maar mensen. Ik weet met mezelf geen blijf want plots begin ik te hallucineren. Overmorgen leg ik mijn hand op zo een berg, want dan zijn wij in Saint Jean Pied De Port. Mijn vierde wimpel is letterlijk in zicht. Ik geloof haast mijn eigen kunnen niet. Daar zal ik 1340 kilometer op mijn voetjes hebben afgelegd. Niet dat ik ooit twijfelde aan mijn bedoeling om Compostella te bereiken, maar enig voorbehoud omtrent mijn te leveren prestatie werd steeds omgevormd tot vrees om me belachelijk te maken bij hen die me observeerden. Ik geloofde er zelf wel in maar zoveel factoren zijn er waar je geen controle over hebt en die uw onderneming kunnen kelderen.
Terwijl hier het 72 ste onweer en regenbui plaats heeft is ons Miet Hiesentriet bezig in de keuken. De werkplaats en de ruimte is wel beperkt maar het resultaat mag er altijd zijn. Wij eten hier als termieten en verteren het als pieten.
Vandaag eten wij bloemkool zonder saus, gebakken patatjes met look en steak met een heel goed wijntje uit de streek van de Bordeaux (Cuvee Narcisse).
Het zal ons allen smaken en wellicht zullen we dat morgen wel voelen aan ons abdominaal ventilatiesysteem. Groetjes en tot morgen.
Sonja is aan het haken geslagen: ze maakt zakjes om keien in te steken die het tafellaken moeten benden houden bij enige wind. En ze geeft er lappen op zene. De zakjes vliegen hier rond ons oren.
Morgen aankomst in Ostabat Asma.
Hoe sterk moet je zijn om te vertrekken in een pletsende regen?
Woensdag 10 juni 2015
Camp Hagetaubin Loubieng 23,5 kilometer F456
Vannacht bleef de kerktoren elk halfuur melden welk uur het was. Om precies 03.00 uur hoorde ik enkele lekken druppelen op ons aluminium dak. Crescendo ging het zowel in ritme, in intensiteit en ook in kwantiteit. Ideaal om de herstelde lekkage eens te testen. Na controle merk ik nog een eenzaam druppeltje bengelen, maar dat los ik wel op. Het blijft regenen en des ochtends als we ons neerwaarts verplaatsen uit onze venger, zie ik een donkere woensdag zich aan mijn ogen openbaren. Het regent niet, het druipt. Sonja zong aan tafel het toepasselijk liedje: blijven drijven, blijven drijven jonge Heer. Marie Rose completeert en alzo brengt men hier er de sfeer wat in. Ze konden er finaal nog mee lachen ook. Ik bedenk een plan om toch mijn vertrek wat uit te stellen. Al van vroeger weet ik met het fietsen dat overvallen worden door een regenbui tijdens een rit, minder moeilijk te verteren valt dan te moeten vertrekken met de fiets terwijl het al regent. Vandaag doet zich hetzelfde voor.
Ik wacht tot 10.30 uur om te vertrekken en voel dat dit uitstel niet kan blijven duren. Ik kleed me als een maanwandelaar: waterdichte lange broek, regencape met kap, over de kap mijn water weerstandige hoed en mijn waterdichte kousen in de bottinnen. Enkel mijn opblaasbaar zwembandje ontbrak om niet te worden gecatalogeerd als een loslopend Michelin mannetje. Ik vertrek dus, met heel veel karakter, iets minder goesting en helemaal geen dorst.
Na een eerste beklimming wandel ik op een stuk tussen twee valleien links en rechts naast mij. Een weg die op deze hoogte twee valleien scheidt, dat beloofde geen vlak parcours te worden. Het was ook zo.
Al gauw druppelt het water in straaltjes uit de goot van mijn hoed. Het lopen verloopt wel vlot, net als het water op mijn canvashoed. Zonder liegen, ik voel me wel in mijn sas. Maar de keerzijde van de medaille is dat dit waterdichte pak je doet zweten als een saunaganger. Na een paar kilometer houdt het tot overmaat van ramp nog op met regenen ook. Wat had je gedacht: ik met een waterdicht pak in een zeer zwoele atmosfeer en maar kilometertjes lopen op een nog altijd heuvelachtig parcours. Ik kan geen kant op, want mijn reserve kledij heb ik in de camper gelaten omdat we afgesproken hebben elkaar na 10 kilometer te treffen in Argagnon. Letterlijk, je kan mijn zweet spoor echt volgen, ik kom druipend aan in mijn tussenstop. Ondertussen is het weer helemaal omgeslagen en zowaar, de zon schijnt en ze geeft voldoende warmte om je achter een Leuvense stoof te wanen. Ik blijf lekker sudderen in mijn eigen nat, want de dames Hiesentriet hebben voor een verrassing gezorgd. We eten vanmiddag vers gebakken Pizza van de hete bakker een paar meter verderop. Verser kan de waar dus niet zijn. De explicatie van de meisjes duurt net zo lang tot ik mijn kleren van mijn lijf heb gerukt . Het was onverdraagbaar geworden. Ik eet mijn pizza in droge kleren en compenseer al wat ik had verdampt aan vocht, zelfs iets meer, met sprankelend water. Het tweede deel van mijn tocht vangt aan om 13.40 uur en vertrekt langs de GR 65. Om eerlijk te zijn heb ik onderweg niet veel rondgekeken omdat het weer dreigender werd en ik zeker weer niet nat tot op en in mijn ondergoed wou ontvangen worden. Het lukte me nog ook.
Maar wat een arrogantie van de secretaresse in de Mairie in Loubieng. Wanneer ik beleefd mijn cachette vraag zegt die assertieve truut achter dat prul bureauke dat dit niet het parcours is van de Saint jacques. Ik in mijn beste Frans:
-et alors, Madame on peut pas faire sa propre parcours.
-Mais qui, certainemant, mais quand vous voulez votre tampon, il faut suivre le parcours officielle .
-Ola, toutes cela cest de nouvelle information. Vous voulez donner le tampon, ou vous vouler pas Madame?
- Si, je le te donne.
Met heel veel tegenzin zet ze de stempel maar weigert datum en handtekening te plaatsen. Mij een zorg, ik heb wat ik nodig had en wens haar erg cynisch nog een heel aangename werkdag toe met veel stempelplezier (plaisir de tamponer). Ze kon er niet mee lachen. Ik eigenlijk wel, wan toen ik buitenging keek ik recht in haar dwaze minachtende ganzenogen. Ik pinkte nog eens waarna zij haar blik bliksemsnel op het PC-scherm richtte. Die zat.
Aangekomen ter plaatse vind ik mijn twee lijfwachtjes op de parking van kerkhof. We installeren ons en we beginnen met het verhaal van de gemeente-secretaresse. Mensen die niet graag werken, zegt Sonja.Wat werken dan ook mag betekenen in een Mairie van een dorp met 280 inwoners.
Deze avond is het Champignonsoep met look, stukjes korst en gebakken stukjes frans brood in de pan met lookboter. Ook een rood wijntje.
Morgen nog een stukje zuidwaarts op weg naar de Pyreneeën en aankomst in Rivehaute.
Ik dank Jenny om haar toegewenste lieve woorden. Moeilijk om zo een persoon ooit in je leven te vergeten. Maar dat hoeft ook niet echt. Eerlijk Jenny, erg veel afzien doe ik hier niet, alleen maar op de rustdagen.
Ik stuur nog een heel medelevende groet naar Guddie en hoop dat haar ingreep goed zal verlopen.
Voor Ruud zal ik vrijdag heel even letterlijk stilstaan en duimen voor een goede afloop.
Groetjes aan Monique en Marc, de lieve opvangster van Matthias en Charlotte.
En ook Ingrid wens ik van harte proficiat met haar pensionering. Ik wist niet dat jij die leeftijd al had. (LOL) Een goed verblijf gewenst in the United States.
Leve de bergen en weg met gemeentesecretareskes van Loubieng.
Veel donkere dreiging, geen druppel regen en toch toekomen met natte voeten.
dinsdag 9 juni 2015.
Arboucave - Hagetaubin 27,9 kilometer
Het wordt een zwaar dagje. Van in de Landes naar Aquitanie door het gebergte, is niet voor de kleine kindjes. De hellingen zijn ronduit vernederend, en de afdalingen zijn een circus-act op zichzelf. Wanneer je daalt en je durft iets sneller te gaan dan normaal rustig marcheren, dan wordt je verplicht te lopen en vervolgens heb je twee keuzen: je blijft lopen als je kan, tot op het horizontale of je werpt je met je hebben en houden in de zijkant om alzo tot stilstand te komen. De hellingsgraad is hier echt niet normaal te noemen: ik zie zowel bergop als bergaf regelmatig het cijfertje 22-23 en zelfs eenmaal 26% staan. Gisteren schrijf ik nog dat de Pyreneeën echt wel kort bij komen omdat die hellingen zo glooiend zijn. Ja Hallooo pippoo. De relativiteit schuilt steeds in de perceptie door het individu zelf, placht ik te zeggen. Glooien en scherp stijgen zijn inderdaad twee verschillende begrippen die met elkaar te maken hebben. Maar dat is dan ook alles.
De morgenstond had deze maal geen goud maar wel zout in de mond. Bij het opstaan observeren we met spleetoogjes de omgeving. Voor, naast en achter ons is er grijs. Alsof de wereldbol verstoft is en we wachten tot de stofvod er eens over wrijft en alle fijne stof-vuiligheid verwijderd. Ik denk tijdens het ontbijt er het mijne van. Geen zonneklak, maar mijn regenhoed wordt gedragen vandaag. Geen Marcelleke zonder mouwen vandaag, maar een licht pulleke met lange mouwen. Geen korte benen, maar een lange broek. Geen zomerwandelschoenen maar terug mijn bottines. Alhoewel ik vele bruine plekken zag waar de hoogtelijnen pijnlijk dicht tegen elkaar kwamen te liggen vertrek ik toch wederom met mijn snoet vol goede moed. Wat komt, dat komt denk ik. Al vanaf kilometer twee krijg ik daar een dagschotel voor mijn cabine gepresenteerd, waar ik wel een beetje vies van ben. Dat zie ik niet graag in mijn talloor liggen: een lange bijna eindeloze weg rechtdoor die meter per meter de lucht-richting ingaat. Je houdt het niet voor mogelijk dat menselijke voetjes in staat zijn zulke hindernissen te overwinnen. Ik sta te hijgen als een rund en zweet als een paard wanneer mijn kopje boven het Zenit uitsteekt. Wanneer ik achterom kijk naar dat grote en diepe gat achter mij (niet letterlijk te nemen natuurlijk) dan ben ik toch weer blij dat mijn lichaam dit heeft getrotseerd. En opnieuw wandel ik met grotere pas de berg weer af.
In de streek van Geaune werd me daarnet nog door een man verteld, heeft men tot over enkele jaren petroleum boven gehaald. De ganse streek heeft van deze bron van rijkdom genoten. Het kasteel, de gendarmerie, de Mairie werden verbouwd en gerenoveerd, vele nieuwe sociale woningen werden gebouwd en ook de plaatselijke bewoners werden in deze ontginning betrokken door allerlei natura voordelen. De burgemeester heeft deze aardse rijkdom heel goed beheerd. Op dit ogenblik ligt de ontginning stil, maar het domein bestaat nog altijd en is zichtbaar vanop deze hoogte. Er werken nog slecht vijf mensen.
Ik profiteer ervan om zo een speciale tractor te fotograferen die werkelijk in de ware zin van het woord alle terreinen aankan. Ik zag hem met zijn drie wielen van éen kant, over boom-obstakels rijden alsof het een lucifer stokje was. Ik blijf er een kwartier op zien.
Wanneer ik door het dorpje Malaussanne passeer is ook hier de Mairie gesloten. Ik ga dan maar een stempel halen in de plaatselijke superette.
Doorwandelen naar Montagut en Arget. Het parcours is wel heel variabel en aangenaam. In Saint Médard heeft de boer mij weer bij mijn p ootjes De weg die een heel breed en zeer goed aangelegd pad is loopt uit in een rivier. Vijf meter verder aan de overkant zie ik de weg terug verder lopen opwaarts, de oever omhoog. Ik kijk nog eens goed of er geen droog terrein is waar ik kan doorsteken. Neen, de agrarische heerser verplicht mij door het water te gaan. Niets anders mogelijk dus. Ik kijk op mijn GPS en zie dat ik nog ruim 3,5 kilometer moet lopen met natte voetjes en sokken. Fatalisme maakt zich meester van mijn denken. Het zij zo. Heel even waan ik mij de Leive Heer tijdens zijn mirakel met het wandelen over één of ander meer, maar blijkbaar heb ik te weinig aflaten gebeden om ook in de Goddelijke gratie te vallen. De andere kant wordt bereikt met kletsnatte voeten, sokken en schoenen.
Ik loop dus vochtig, mijn laatste kilometers. Maar de beker zou moeten geledigd worden tot op de bodem. Wat verderop heeft waarschijnlijk diezelfde boer ook hier weer een streek uitgehaald. Het pad naast het veld met mais is ook veld geworden en het pad is niet meer. Naast het veld loopt een diepe beek. Zo een 80 centimeter dieper. En ik zal het geweten hebben, want tot drie maal toe moet ik mijn pijnlijke gewrichten forceren om mijn getergde lichaam over deze diepe sleuf te verplaatsen via een gewaagde sprong. Ik maak daarbij deskundig gebruik van mijn wandelstok.
Ik kom aan in het dorpje maar vind de Hiesentriets niet. Bij het afstempelen van mijn boekje in de Mairie van Hagetaubin vertelt een vriendelijke secretaresse mij dat er in het dorp drie verschillende kerken zijn met aanhorige kerkhoven. Dus wordt er via de zender gedwongen gecommuniceerd. Het loopt goed af. Sonja komt mij ophalen met de wagen want ze staan een 2 kilometer verder aan de andere kerk.
Ik droog mijn voetjes en kan via de waterslang die wordt aangesloten op de kraan van het kerkhof nog eens uitgebreid douchen. Deugddoend en meteen ook steriel hygiënisch.
We eten vanavond spaghetti bolognaise met américain vlees en rode wijn. Gelukkig wanen we ons dat we nog bescheiden kunnen eten en met heel weinig tevreden zijn.
Morgen de tocht naar Loubieng. En daar zal ook weer wat te beleven zijn.
Bonjour Rose Marie et René: Je suis vraiment content de savoir que vous lisez le blog et quon se amuse tres fort. Je pense si souvent al la Triple de Bruges. Tenir le froid et plein sil vous plait.
A la prochaine, want we kunnen de Pyreneekes bijna zien.
Er werd hier gisteren een bus vol pelgrims losgelaten.
maandag 8 juni 2015
Aire sur LAdour Arboucave 23,2 kilometer
Je zou het haast gaan moeten aanvaarden als de waarheid. Plots komen er langs alle kanten en hoeken en uit alle mogelijke straten pelgrims gewandeld. Ze zijn herkenbaar omdat ze zijn uitgerust met rugzak en alle mogelijke nodige attributen om deze tocht tot een goed einde te kunnen brengen. Het meest in het oog springende onderdeel van de uitrusting is de stok. Ook het schoeisel en de zonnewering op het hoofd (safarihoed, zonneklep, pet met nekstuk, bandera, simpele gedemodeerde hoed of zelfs een gewone zakdoek met vier knoopjes zag ik), zijn herkenningspunten waaraan ik de sukkelaars herken.
Omdat we op een schoolparking overnacht hebben buiten de drukte en de marginaliteit (nogal opvallend veel onbetrouwbaar jeugdig en rondhangend volk)moet ik voor mijn vertrek nog even naar de Mairie om mijn stempel te gaan ophalen. Ik zie dus al die pelgrims lopen die al vertrokken. Ik geloof mijn ogen niet. Net alsof er een invasie is van Compostella-pelgrims. Ik tel er op die luttele ogenblikken 16. Ze lopen allen de GR, want eigenlijk vanaf hier heb je geen GPS meer nodig. Omdat ik nog drie dagen wat afwijk van het officiële Camino traject loop ik een beetje parallel met hun spoor. Terwijl ik deze Camino loop, zie ik plots op de muur van een brug een paar rake spreuken staan die andere Compostella wandelaars vroeger hier neerschreven. Stof om over na te denken terwijl ik verder pelgrimeer. Maar tussen de tijd dat ik in Aire sur LAdour vertrek en zo een 6 tal kilometer ook hun traject volg steek ik zomaar eventjes 8 wandelaars voorbij. Er was een Nederlands koppel bij van tegen Maastricht. Hij liep nu het vierde stuk van de tocht en zoekt het in 7 maal te doen. Behoorlijk wat wandelaars lopen deze tocht niet in eenmaal. Ik vermoed zelfs de grote meerderheid. Ik sprak nu al met een aantal pelgrims en nog geen enkele vertrok van aan zijn voordeur. De meeste opmerking die je hoort, is dat die tocht dan veel te lang zou duren. Ja, ik zal ook gauw zo een drie en halve maand onderweg zijn, als er aangekomen wordt ? Alhoewel mijn vertrouwen in een goede afloop groeit met de dag dat ik korter bij de Spaanse grens kom, toch is er die moordende twijfel over mijn fysieke toestand. Daarnet moest ik een scherpe en daarenboven gevaarlijke boshelling naar beneden afwandelen. Er was geen pad, enkel een greppel. Er was dus de rivierbedding (zonder water) waarin ik moest lopen. Op sommige punten was die loop breed genoeg om mijn twee voeten naast elkaar te plaatsen, op sommige plaatsen moest ik 1 voet op de schuine opwaartse kant plaatsen. Dit terwijl moest ik opletten waar ik de andere voet plaatste, omdat er dikke ronde rotsblokjes lagen verspreid op het kleine steunvlak . Op één zo een rotsblokje trappen en verder rollen met de voet is gevaarlijk omdat het je knie (kruisbanden collaterale ligamenten meniscus) erg kan beschadigen en verwonden. Ik liep dus met droge keel en rode alarmlampjes allerhande om toch maar geen misstap of val uit te lokken en alzo het noodlot te moeten ondergaan. Op zulke ogenblikken denk ik heel intens aan het vervolg van deze tocht. Ik ben dan echt bang om wegens een trauma dit avontuur in rook te zien opgaan. Je gelooft me niet, zeker zij niet die mijn rustige aard onderkennen, maar in zulke situaties hier, zouden veel senioren met heel, heel weinig en grijs haar mij kunnen volgen. Ik heb het niet over Marcel, want dat is geen grijze senior, dat is een blonde gevaarlijke en bovendien erg potente junior.
De temperatuur heeft ook vandaag weer op geen graadje gekeken. Om klokslag twaalf uur kom ik aan in Payrol les Maszetets. Niet moeilijk dit te herinneren, de kerk met klokkentoren staat in mijn vizier op zo een 300 meter en tot tweemaal toe slaat hij 12 keer de klepel tegen het klokhuis Ik denk dat ik eens wat ga eten en drinken overpeins ik zo. Mijn hemdje is weer kletsenat en mijn tong plakt tegen mijn maag van de dorst. Ik merk dat ze hier aan de kerk, net de bloemen hebben water geschonken. De grond naast alle bakken en bloempotten aan de rijk versierde bebloemde kerk zijn nog na-nat. Mijn instinct zegt dat dit niet van een gemeentelijk containerke kan zijn. En ja, na enkele ogenblikken speuren zie ik een verdoken waterkraantje met drinkbaar vocht. Ik durf dus mijn twee drinkbussen leeg te zuigen en eet terwijl mijn door de Hiesentriets meegeleverde brokjes kaas (blue de vache van Acquitaine) op. Zo smakelijk. Alsof er geschoten wordt op mijn kogelvrije vest denk ik. Het zakt door mijn slokdarm via de keel en nergens doet het zeer, alleen deugd. Al was ik op sterven na dood van de dorst en de warmte ik kom er langzaam weer door.
Mijn nat hemdje wordt vervangen door een droge nette T-shirt, en kijk , le nouveau Jowan est arrivé. Zij die dachten dat ik was verslagen, zullen gedeprimeerd moeten afdruipen, want ik sta weer op met een attitude die een symbiose is van Mister Propre en Popeye the sailer man. De laatste 8 kilometer zijn dan ook niets meer of minder dan een formaliteit. Ik leg logischerwijs het laatste deel van mijn tocht af met 2 vingers in mijn neus figuurlijk toch. Arboucave is een mini-dorpje met een heel kleine gemeenschap. Vlak tegen Samadet en Antraz is het een overgangsgebied tussen de Midi Pyrenees en het hooggebergte zelf. Het is er vooral rustig. Alleen de pompen van de zwembaden werken hier ik vermoed dat twee op de vijf huizen hier over een heel groot bad of zo niet, dus anders een zwembad beschikken.
Deze avond maakt de straffe keuken hier gebakken patatjes in eenden vet en look, met peterselie, sla en tomaatjes, knolseldersla, komkommer en koude forelfilet, gerookte zalm , grijze garnaaltjes en ook gerookte haring. Nu nog een dikke sigaar en dan denken we dat bij de politiekers aan de rijk gevulde tafel zitten. Moet toch kunnen he. Alleen, wij verdienen dat!
Morgen is er een tocht van 26 kilometer voorzien tot in het bergdorpje CAMP. Normaal komen we aan in Saint Jean Pied de PORT op zaterdag 13 juni. En vanaf daar is het gedaan van met de knikkertjes te spelen. Eenmaal aan de Spaanse grens is het pure ernst tot aan de finish.
Tot morgen .
Reacties die ik krijg komen hier toe zonder email adres. Mijn vorige schijf liet zich euthanaseren één week voor mijn vertrek. Ik heb geen enkel e-mail adres van niemand. Daarom:
Monique en Marc zouden jullie uw juist email adres willen meedelen . ik krijg het antwoord van mij aan jullie steeds terug met de melding : onbezorgbaar.
Monica, ik kan je niet antwoorden want ik heb je e-mail adres niet. Bezorg je me dit even?
Zaterdag 13 juni 2015.
Ostabat Asme Saint Jean Pied De Port 22,8 kilometer. F-459
Wanneer ik om 7.30 de hondjes assisteer in hun dagelijks toiletwandelingetje, zie ik al drie wandelaars vertrekken met rugzak en volledige uitrusting. Ik ben al onmiddellijk op mijn scherpst. Ik zal toch niet de laatste aankomen in SJPDP zeker? Ik laat ze wat vlugger plassen en voer enige verbale druk uit op de activiteit van de vastere uitscheidingskwalteit van de Job, want die moet er altijd zo wat prul aanhangen. Ik laat het deze keer niet toe en mijn dringende aanmaningen helpen zowaar. Hij maakt zijn fecalonisch ritueel in een mum van tijd af en we spoeden ons alle drie naar de motorhome. De koffie is al klaar en de tafel gedekt. Een halfuur later ben ik ook al op weg. Ik loop verscheidene groepjes pelgrims groetend voorbij en werk mijn voetkilometers af alsof het hier een triomftocht betrof. Ik steek ook een jong koppeltje voorbij met een beladen ezel. Heel typerend. Het gaat over berg den dal en verscheidene sporen zijn slechts een halve meter breed. Ook een beek moet doorwaad worden. Niets is me te veel, ik loop alsof ik floggy leggs heb. Met de benen in de boter en de vingers in de neus
Ik zou niet graag die boterham voorgeschoteld krijgen. Het weer is droog, toch wat de lucht betreft, want ook vandaag wissel ik uit hygiënisch en aromatisch oogpunt twee keer van truitje. Elke dag drie bloesjes te wassen, de rekening zou nogal oplopen moesten de Hiesentriets er niet bij zijn. Maar ik vond er daarjuist iets op. Ik douche nu met mijn trui en korte broek aan en laat de eerste laag shampoo en zeep over mijn kledij scheren zodat het meeste vuil en zweet al verwijderd is. De hoofdwas gebeurt dan met de hand door Miet en Sien wringt it
Ik blijf mee golven met het landschap en zou daar zowaar wat duizelig van worden. Dorst krijg ik ook. Ik zet mij op een brugrand neer (om zittend te kunnen eten) en merk op dat dit toch niet de meest veilige manier is om te dineren. De rustpauze wordt dus erg kort gehouden en na een 10 minuutjes ben ik weer op pad. Een telefoontje met Regine maakt me duidelijk dat de ingreep van de hielamputatie van Ruud goed verlopen is maar er diende meer en verder te worden verwijderd dan aanvankelijk was gepland en dat ontmoedigt me een beetje omdat dit wel eens belangrijk zou kunnen zijn voor zijn gangrevalidatie. Maar hij stelt het goed en dat is toch ook belangrijk.
Tijdens het verder wandelen door dit natuurreservaat, want daar heeft het hier wel de schijn van, zie ik plots twee arenden boven mij. Ik herken ze aan de erg lange en brede vleugels. Ook de staart is zo heel mooi driehoekig. Ik blijf staan om dit frivool luchtspel even gade te slaan. Ze komen met meerdere recht boven mij vliegen. Een echte luchtshow. Ze draaien regelmatig kort naast elkaar en dalen en zweven en geven vleugelslag en stijgen dan weer. Ik tel er dertien, en twijfel plots aan mijn geluk. Ik trek vlug een paar kiekjes, want dit zal ik nooit meer meemaken, daar ben ik vrijwel zeker van. Die vierde wimpel denk ik. Die vierde wimpel wordt mij via de vliegende post bezorgd. Heel fraai geschenk en zeker niet gewoon.
Ik kom aan in SJPDP en begeef me naar de verwelkomingsruimte van de pelgrims om er mijn stempel te halen. Het is aanschuiven. Ik heb er 20 minuten op een stoel moeten zitten wachten. Nochtans die vrijwilligers achter de balie waren met vijf om de pelgrims goede raad en advies te geven. Ik hoor dus regelmatig hetzelfde verhaal: blijkbaar is die oversteek hier tussen de Pyreneeën niet zo ongevaarlijk want ik krijg net zoals alle andere doorstappers een speciale kaart mee met nuttige informatie, noodnummers, water bevoorradingsplaatsen, refuges, gevaarlijke afdalingsplaatsen en zo meer. Er wordt mij gevraagd om liever morgen te gaan dan maandag omdat er onweer verwacht wordt vanaf maandagnacht. Precies toch wel serieus hier.
Ik kom dus ruim 20 minuten later aan dan ikzelf had verwacht maar de mietjes hebben me verrast. Ze hebben een wimpel gemaakt met reeds vier meldingen op. De Franse grens, Vezelay, Laval De Cere, en nu Saint Jean Pied De Port staan erop vermeld.
Daar wordt op geklonken.
Vanavond trakteer ik hen persoonlijk op een etentje in de rue de la Citadel, te vergelijken met de Beenhouwersstraat in Brussel, maar dan iets meer stijl omhoog en meer stijf volk.
Tot morgen, ik geef je de details.
Moest er maandag even geen tekst doorkomen, niet panikeren, we moeten ons in Spanje nieuwe internet kaarten aanschaffen. Maar her komt allemaal wel in orde.
