Het verschil tussen een sleurhut en een sleurtruut.
Zaterdag 20 juni 2015.
Logrono - Navarette 24 kilometer
Ik stap om 08.00 uur richting Viana, want we staan ongeveer 2 kilometer op het parcours voor Viana. Dus twee kilometer meer te doen vandaag. De planning stuurt me verder westwaarts richting Logorno. Een plat parcours zonder hindernissen, maar voor het grote deel naast de autosnelweg aar deze hoofdstad van de Rioja provincie. Het loopt ook niet zo vlot vanwege de twee blaren op mijn hielen sinds gisteren. Prima verzorgd, dat wel, maar niet hersteld. Ik heb er een vilt verband met gaatje over geplakt maar de druk is niet helemaal verdwenen. Vooral bergaf is het pijnlijk. Maar hier moeten we door.
Ik loop samen met een paar andere pelgrims door de uitgangspoort van Viana en kom te snel tussen het rumoerige verkeer terecht. Al heel vlug loopt het pad naast de autosnelweg. Niet aangenaam en eentonig. Opvallend hoe weinig camino lopers ik hier tegenkom. De man met de grijptang en zwarte verzamelzak zie ik wel, samen met nog twee andere weekend vrijwilligers. De weg is perfect aangelegd en verscheidene tunnels loodsen ons heen en weer onder de autosnelweg. Ook de markering is wijselijk op strategische plaatsen aangebracht zodat verloren lopen haast niet mogelijk is. In die tunnels zie je telkens allerlei grafiti opschriften die hier en daar wel wat wijsheden bevatten.
We komen aan in Logrono en kruisen een plaatselijke markt met allerlei fruit en groenten en kaas. Ik meen te weten dat de doorgang door deze grote stad toch wel gauw anderhalf uur zal in beslag nemen. Zebrapad na zebrapad wordt onwennig over gestoken. Plots zien we het einde van de stad naderen want de vrachtwagens staan er op grote parkings die ook niet erg netjes zijn. Eenmaal wij over de Rio Ebro stappen worden we echter naar een prachtig aangelegd en onderhouden park geleid. Hier komen blijkbaar alle inwoners van de stad hun zuurstof ophalen. Er wordt gejogd, gefietst, gewandeld, met het skate bord gerold. Het is er bewegingsdrukte van jewelste. In contrast zie ik er een huisjesslak mijn pad kruisen. Zij doet er toch wel wat langer over dan ik peins ik zo. Ik geef haar een naam: sleurtruut. Afgeleid van het nieuw Nederlandse woord voor trek caravan. De sleurhut is ook een verplaatsbaar huis. Alleen is deze vorm van verplaatsen meer organisch en meer ecologisch. Ook zonnebaders en mensen die hier komen barbecueën zien we. Een eekhoorn zit klaar voor zijn fotosessie. Wanneer ik een foto neem blijft hij gewoon verder dat nootje kraken. Ik waag het korter bij te komen. Tot op 1 meter kan ik naderen, terwijl hij mij rustig aankijkt en net zijn pootje niet uitsteekt om betaald te worden.
Verder door het park zijn reeksen van barbecues opgesteld met zeven op een rij naast elkaar. Ook het gras is piekfijn onderhouden. Ik loop op kiezels en zie plots een heel groot meer naast mij. Blijkbaar zou het gaan om een meander van de Ebro rivier. De zichten naast en boven dit park zijn weer van bovenste kwaliteit. Ze hebben niet op een wijngaardje of dorpje op de bergkant gekeken.
Op mijn wandelweg zie drie kruisen staan waarvan ik heden niet de reden ken, maar ik vraag er wel naar. Ook de tunnel na het park is mooi beschilderd met allerlei pelgrims en hun mobiliteitsplan. Ook frappant zijn de teksten die je regelmatig kan lezen op de muren of borden waar je voorbij loopt. Soms zijn ze echt spitsvondig en bezorgt het je een tijdje lang wat stof om over na te denken. Ik kan ook een foto maken van het parcours naar Compostella. Die Camino leeft hier wel echt.
Ik wandel voorbij een draad omheining van een houtzagerij. Op de draad hangen overal houten kruisjes tussen de geweven draad. Zeker 100 meter lang. Ik kan het niet nalaten ook hiervan iets te vereeuwigen.
Ook het weer is prachtig. De warmte breekt vanaf 11.00 werkelijk door en de wind die mij regelmatig een haarspoeling gunt, doet deugd. Aangekomen in Navarette rond 13.00 uur zet ik mij prompt neer op een zonneterras en eet mijn boterhammen op met een fris getapt pintje. Ik roep de vrouwen met de zender op en vraag hen mij te komen assisteren bij deze zware taak.
Deze avond komen Annie en Romond bij ons de scampis mee eten die we gisteren niet meer klaar maakten omdat het te laat geworden was.
We staan op de N- 112 richting Burgos vlak voor een kerkhof en graspleintje. Ze slapen in een tentje. Annie en Ronand komen uit Bretagne en zowel ik als de Hiesentriets zien elkaar al enkele dagen na elkaar omdat we hetzelfde parcours volgen en af en toe een praatje slaan.
Morgen richting Burgos verder. Het ziet er goed uit want de meteo en de daaruit volgende weersvoorspellingen zijn erg gunstig. De temperaturen gaan crescendo de hoogte in en de regen blijft voorlopig uit.
Ik maakte een paar toffe fotos die je zeker zullen boeien.
Vrijdag 19 juni 2015.
Los Arcos Viana 21,5 kilometer. F 565
Gisteren hadden we ons strategisch opgesteld op het parcours van de Camino. Aan het kerkhof van Los Arcos was een horizontale parkeerplaats ( belangrijk om goed te kunnen slapen, en met geen dikke voeten te ontwaken), kort bij een waterkraantje om mijn eigen te kunnen wassen en de bezwete kledij uit te spoelen . Bovendien passeren daar al de caminogangers. Reeds om 5.50 uur komen de eerste wandelaars deze morgen voorbij. Heel enthousiast wordt er gepraat en gekwebbeld in het Spaans, in het Engels, in het Frans. Geen Nederlands. Ik hou het slapen om 06.30 voor bekeken en sta op. Met leed in de ogen zie ik wandelaars ons rustoord voorbij trekken. De hondjes uitlaten, eten en ook vertrekken stel ik mij zelf voor. Het is vandaag geen lange dag. Rond de 20 kilometer. Ook de hellingen vallen mee. Reeds vanaf de eerste stappen voel ik mijn beide hielen. Ik had gisteren nieuwe schoenen uitgeprobeerd die minder zwaar zijn en voor mijn dikke tenen iets meer ruimte bieden. We hadden die gekocht in Ussel in een sportwinkel die totale uitverkoop deed. De prijs was zo afgerond dat er geen hoek meer aan was. Ik kocht ze voor 35 euro in plaats van 105 euro. Mocht ik niet laten liggen. De tenen voelen zeer goed aan, maar mijn hielen krijgen toch meer wrijving. Op het ogenblik dat ik dit nu neer tik, zit ik met 2 open gestoken blaren. Bij aankomst kon ik het niet meer verbergen dat er iets haperde. Ik mankte zoals Arno spreekt. Bij nazicht kwam er langs weerskanten, aan de buitenkant van de hiel een waterballonnetje te voorschijn, zo groot als de pisblaas van onze Jak, maar niet zo hevig. De nurskens hier hebben hun werk gehad. Sonja moest wel van mottigheid het operatiekwartier verlaten.
Goed, deze morgen gingen we met wat wind en veel grauwe achtergrond eerst richting Sansol. Ik zat al snel met eens iets hogere abdominale druk dan het atmosferische lage drukgebied waardoorheen ik wandelde. Het drukventiel wat openen en overtollige luchtdruk alleen loslaten hielp in zoverre dat ik dit alleen maar kon doen wanneer er geen geurvreters in de buurt waren. Maar hier op die Camino is dit geen vanzelfsprekendheid. Binnensmonds verwens ik die bonen in tomatensaus van eergisterenavond. Moest er nu al eens een stal vol koeien gepasseerd worden, dan was mijn ideaal toch al wat meer haalbaar, maar hier in deze streek is dit alleen maar een utopie. Je wandelt tussen laag graan, olijfbomen en wijngaarden. Zelfs geen struik waar je je kan achter plaatsen. Ik tracht de wandel attributen en mijn mede-pelgrims wat in het reine te houden door af toe wat gas de vrijheid in te jagen waar dat enigszins kan, maar kortelings zou ik toch wat massa moeten kunnen lozen, dat gevoel is zeker. De tred wordt iets sneller en de passen iets kleiner wanneer ik in de verte op een bergtopje een kerk zie staan. Meestal is daar een dorp rond gebouwd. Ook deze keer. Ik ren de eerste de beste Alberge binnen en storm door de gang voorbij de toog en bestel in het enige Spaans dat ik ken een servessa en vraag bevestigend of ik snel gebruik mag maken van de toilette. De langharige herbergier had niet eens de kans om te affirmeren, want ik zat al op de pot voor hij kon knikken. Net op tijd, want anders was ik in zware kosten en affronten gevallen. Kijk, dit is nu het verschil met mijn wandeling in Frankrijk en hier. Ik deed in Frankrijk mijn groot persoonlijk lozingswerk met het schoonste zicht van heel de wereld voor mij alleen. ik plaatste mij waar ik maar wou, niemand die iets zag. Hier is dit werkelijk een probleem. Onderweg NIET 1 tochke en een deurtje met een hartje in Ik alleen ben daar waarschijnlijk niet malcontent over.
Ik drink tegen mijn zin (zo vroeg) mijn servessa leeg en betaal. Ik zie die mooie kerk van nabij en wil onze lieve Heer toch bedanken voor zijn hulp in nood en zijn bijstand aan de weerloze pelgrims. Ik ga de kerk van Torres del Rio (Navarra) binnen en betaal als donatie voor hulp aan de pelgrims 1 euro. Niet vrijwillig, maar wel uit eerlijke schaamte omdat daar een mevrouw zit die ook stempels geeft aan de pelgrims en commercieel uit het heel goede hout is gesneden. Ze verwijst mij scriptief naar de tekst dat al de donaties hier gebruikt worden om pelgrims op te vangen en te helpen Ook om hen gratis naar het toilet te laten gaan, vraag ik me af. Ik meldt haar toch in een humoristische mengeling van Spaans en Engels dat ik zojuist mijn eer, mijn glorie en reputatie heb kunnen redden via een toilet in de bar, en niet op de camino zelf. Maar soit, ik gun het hen. Ik maak nog een paar fotos van deze binnenkant. Want de lichtinval van de dome is wel architecturaal een hoogstandje legt de mevrouw uit. Er zijn namelijk kleine raampjes geplaatst aan de onderkant van de ribben. Het licht wordt dan hierboven weerkaatst door plaatsing van kleine kristallen. Dit is ontstaan uit een traditie uit de Langeudoc met Islamitische inspiratie. De kapel werd geklasseerd als historisch waardevol monument in 1932. Voor een deel redde zij ook mijn goede reputatie Verder door naar Viana merk ik een plek op de zijkant van de wandelweg van enkele tientallen meters lang. Naast het pad liggen allerlei stenen met daaronder met de hand beschreven papiertjes met teksten erop. Blijkbaar worden hier wensen neer geschreven en via de open lucht, hun vrijheid en hun kans gegeven echt uit te komen. Waar heb ik dit vandaag nog gebruikt? Het is merkwaardig hoe lang deze steentjes naast de berm blijven verschijnen. Ook de stenen hoopjes kom ik meer en meer tegen. Het is zo een beetje als de bidrollen bij de Boeddhisten denk ik. Je passeert zo een verticale stok met een bundel errond. Je geeft bij het passeren een draai aan het systeem en terwijl heb je een gebed gedaan. Hier verloopt het ook zo een beetje.
Ik passeer mijn Noorse patiënte van gisteren. Ze herkent me en vertelt dat ze haar been inderdaad reeds verder kan strekken als ze er aandacht aan geeft. De strekking begint ook opvallend minder pijnlijk te wezen. Maar ze moet er echt op letten zegt ze nog nadrukkelijk. We nemen afscheid en ze zingt me nog na op de tonen van het liedje NO MILK TODAY: no therapy today, my tist is gone away We moeten allebei lachen, want dat mag ook op deze Camino. Ze wuift me nog na en roept till next time. Maar dan gaat ze betalen zene
Ik loop ook voorbij de vrijwilliger die zijn werk ook vandaag weer met de nodige intense nauwkeurigheid uitvoert. Ik heb bewondering voor hem en neem een foto.
In Viana loop ik over een plaatselijk marktje, en dien mij onmiddellijk aan in de kathedraal. De man achter mij hoort mij melden dat ik uit België kom (voor de statistieken). Zijn zoon woont in Elsene zegt hij. We voeren een gesprekje waaruit ik verneem dat ook hij een vakantie doormaakt samen met zijn vrouw en schoonzus. Zij vertrokken in SJPDP om de Camino te lopen. Hij volgt met de mobil home. Weer een aha erlebenis . Waar hebben we dat nog tegengekomen?
Aan een zijingang van de kathedraal staat ook een mooi houten beeld sculptuur van de belleman.
We staan een mobilcar parking en gaan vanavond de typische Spaans sfeer eens opsnuiven in de oude binnenstad. Morgen loop ik dan door Logrono tot in Navarette.
Vanavond tonen de Hiesentriets zich echt langs hun beste zijde. Ze geven eerst een aperitief maison (Amaretto fruitsap citroen). Dan wordt er Gambas a lail en champignons in lookbotersaus geserveerd met Spaanse stukjes brood in kruidenboter geroosterd. Wat zeg je daarvan? Ook de witte wijn staat al koel. De druk op mij om goed aan te komen wordt groter, maar ik heb hen verwittigd dat we daar met ons gedrieën samen door moeten. Als ik faal omwille van een indigestie zullen we het samen moeten dragen.
Nog plezier met de fotokes.
Ode aan de vrijwilliger van het Compostella genootschap in Spanje!
Donderdag 18 juni 2015.
Lorca Los Arcos 33,8 kilometer S 564
Het zou niet mogen moeten, maar toch loopt hier een vrijwilliger van het Compostella genootschap Spanje rond. Hij is uitgerust met een zware rugzak om onderweg te kunnen slapen en van refuge naar refuge te kunnen verder trekken. Zijn taak: alle plastic, alle papier, elk weggeworpen leeg blikje, alle verpakkingen die weg gesmeten worden door de pelgrims uit de struiken opvissen met een speciaal daartoe ontworpen grijparmpje. Hij verzamelt dat in een grote zwarte plastic zak, object per object. Het zou niet mogen te hoeven. Zijn de pelgrims dan zo slecht opgevoed, hebben ze zo weinig milieu respect?
Nu moet ik in alle eerlijkheid bekennen dat de wandelwegen er echt niet zo vuil bij liggen. Het laatste papiertje kan je nooit vermijden (zou eigenlijk wel moeten kunnen) maar gezien het grote aantal deelnemers hier, valt het relatief nog wel mee. Ik vond sommige boswegen in Frankrijk veel minder toegankelijk en minder goed onderhouden (diepe sporen onbewandelbare wegen gesnoeid hout op de wandelwegen )dan deze Camino. Op dat punt investeert Spanje wel waardevol en zeer ecologisch, want deze Camino heeft wel een economische functie voor een deel van de lokale bevolking.
Het was het eerste wat Jos ons tijdens droppingen op het hart drukte. Geen vuilnis achterlaten waar dat niet kan. Desnoods terug mee in de rugzak maar nooit in de natuur achterlaten. Ik had echt te doen met de vrijwilliger. Laat het ons allen des te meer nog maar eens een lesje zijn.
De tocht vandaag belooft lang te worden. Een blik op de kaart gisterenavond beloofde dat het mooi en zeker niet te heuvelachtig zou zijn. Enkel de afstand kon oplopen tot boven de dertig kilometer.
De temperatuur is zeer aangenaam en de wind duwt ook vandaag in mijn zeil. Het lichtorgel staat op full power en reeds om 08.00 uur geeft dit zonnetje warmte. De lucht is overwegend blauw, maar hier en daar toch vervuild door witte vlokken. Ver naar het Westen voor mij zie ik een grijze hemelmassa die wederom dreigend zijn vingertje richt naar mijn mee te nemen regenjasje.
Het heeft niet geregend vandaag. Alle ingrediënten zijn aanwezig om een voorbeeld van een prachtige wandeldag eens te meer te omkaderen.
In Villamayor de Monjardin was de afspraak om deze middag samen met de meisjes de boterhammetjes op te eten. Ik moet danig onder de indruk zijn geweest van het landschap en de bijhorende ruïnes, want ik ben zonder het te beseffen van het parcours gesukkeld. Het zou geen probleem zijn geweest, ware het niet dat ik met de dames had afgesproken. Ik moet een omweg maken van een 3 kilometer maar ben nog goed op tijd op de afspraak. Na de middag draaf ik mijn laatste 12 kilometer af. Ik loop verscheidene wandelaars voorbij en zie er ook eentje met een knieband rond de rechter knie. Haar rechter voet plant ze neer met de tip en de knie zelf wordt niet helemaal gestrekt. Mijn ogen doen pijn, mijn hart slaat plots in overdrive en mijn eigen knie gaat ei zo na net niet in sabelstand staan. Ik steek haar voorbij en groet vriendelijk. Ik krijg een vriendelijke groet terug. Ik ben de dame een 20 tal meter gepasseerd en kan het echt niet laten. Ik probeerde, maar kan het niet.
Ik vroeg haar naar haar taal. English, want ze kwam uit Noorwegen. Ook deed ik navraag wat er iets mis was met haar knie. Ze had haar pijn gedaan over een week en droeg nu een zeven tal dagen dit verband. Toen ik haar uitlegde dat ze haar hiel moest plaatsen in plaats van haar voetpunt. Haar knie zou zij ook zo snel mogelijk moeten trachten te strekken. Ze kijkt mij vragend aan. Is dat zo, vraagt ze mij verwonderd. Ik antwoord bevestigend. Ze repliceert: ik steun op de tip omdat ik mijn been niet gestrekt krijg. Mijn antwoord was een sessie kinesitherapie waard. Na een tiental minuutjes wandelt ze naast mij en bekent dat ze zo gelukkig is dat dit zo snel en zo efficiënt is opgelost. Ze strekt haar knie (met bijhorende grimas, dat wel) maar kan behoorlijk de hiel eerst planten, en de voet op de juiste wijze afrollen. In een handomdraai loopt deze Noorse op de juiste technische wijze de Camino verder. Ik licht haar nog in dat ik op de Camino geen ereloonnotas maak. Er wordt gelachen en dankbaar wenst ze mij nog een bueno camino.
Het centrum van Los Arcos wordt sneller bereikt dan ik had verwacht. Mijn stempel haal ik bij het ministerie van defensie. Om de hoek is een Restorante en Alberge met terras. Wat had je gedacht. Uno servesso grande porfavor! Ik heb het niet gezongen maar toch gepreveld met de nodige nadruk op Grande.
Vanavond eten we gebraad met gebakken paptatjes en ALLERLEI groentjes.
Tot morgen bij leven en welzijn.
Spanje biedt veel meer dan alleen maar de Costa del Sol.
Woensdag 17 juni 2015.
Pamplona Zariquiegui 11,9 kilometer
Zariquiegui Lorca 32,1 kilometer SP 563
Het lijkt een beetje verwarrend, maar de uitleg zal het verduidelijken. Gisteren na mijn aankomst stonden we op de grote parking van de stedelijke begraafplaats Pamplona. Wat nu bleek: eenmaal na 17.00 uur verzamelen daar waarschijnlijk al de homoseksuelen en drugdealers en trafikanten van heel Pamplona en omstreken. Het was daar bijna file rijden voor de afspraken en datings. De dames hadden eigenlijk wel plezier in deze lokale mobiliteit maar wogen plezier af ten overstaan van veiligheid van slapen. De weegschaal helt over naar de beslissing om een andere slaapplaats op te zoeken die ons allen een groter gevoel van veiligheid zou geven. De eerst volgende raakplaats van de openbare weg met de Camino was het dorp op 12 kilometer onder Pamplona. Daarom maakten de vrouwen de verplaatsing en konden we daarna allen op die plaats met volledige gemoedsrust de nachtrust laten plaats vinden. En of het er rustiger was. Een plaatselijk klein bergdorpje met 1 compostella-bar en 2 kleine winkeltjes. Maar! Een uitzicht op de wereld waar je alleen maar erg van onder de indruk kan zijn. Het feest kent hier geen einde. Elke dag zijn er wel dingen waar we uitbundig kunnen over zijn, ook soms heel stil. Het landschap dat we hier in Zariquiegui gratis te aanschouwen krijgen, is om heel lang heel stil van te blijven. Wie denkt dat Spanje alleen maar Costa Dorado of Costa del Sol te bieden heeft, beschikt over een armoedig geografische of aardrijkskundige data-base. Geef mij maar de Camino del col. De eerste boomgaarden van de olijven bieden zich aan op hellingen links en vlak naast mij. Ook weer veel druivelaars. Ik loop door dorpjes, over pleinen, over heuvels op aarde wegen, onder autosnelwegen en zelfs dwars door een kerk. Binnen gaan langs de grote poort vooraan en buiten lopen naast het oksaal. Ondertussen krijg je de gelegenheid je boekje te stempelen en heb je de kerk langs de binnenkant aanschouwt. De wind blaast in mijn voordeel maar ik vind dit niet echt genadig. Het maakt dat je minder controle krijgt bij het plaatsen van je voeten. Op de Alto de Peron bereik ik het hoogste punt vandaag en zie ik verscheidene metalen beelden die de pelgrim in al zijn facetten voorstelt. Ik laat er een foto maken van mezelf door een mede pelgrim. Voor de achterblijvers denk ik. Het afdalen verloopt niet zo gemakkelijk omwille van heel dikke keien en glibberige modder er tussen. Rustig aan gaat dat ook wel. De dames wachten mij op in Puente La Reina en wat is de ontdekking van vandaag: La Chouffe en Orval gaan duidelijk vreemd. Wij dronken ons einde maart nog eens bijna te pletter aan Achouffe in Wibrin, om zeker te zijn dat we de smaak gedurende onze 4 maanden afwezigheid niet zouden kneuzen of vergeten. Hier in Puenta la Reine verkopen ze deze Achouffe en Orval. Onze dag was gegarneerd. Ik kon het niet laten om daar een bewijs van te maken. We drinken er één te veel, maar de vriendschap vaart er goed bij. We gingen al zingend het tweede deel van de dag tegemoet. Genieten, Marcel heeft me dat geleerd. Trouwens Marcel en Hugo zouden hier moeten bij zijn, want ik weet dat ze zouden genieten van het elke dag aan elkaar rijgen van deze successen. Het tweede deel van de dag doe ik de resterende 14 kilometer. Het wordt warmer en ook de wind neemt in kracht toe. Het klimmen is niet echt een lust gevoel te noemen, maar een geseling is het toch ook niet. Ik ondervind echt dat dit opwaarts hijsen van je lichaam vlotter verloopt dan over enkele weken. Raar, maar de grote flessen zuurstof worden precies nu pas aangereikt. Ik word onderweg voorbij gestoken door een koppel op de mountain bike. Dit is toch ook wel een prestatie om u tegen te zeggen. Ik haal een koppel kleine wandelaars in. Langs achter is het niet zien dat het Chineeskes zijn. Ze bezorgen mij een dik binnenpretje. Elke pelgrim wenst zijn mede pelgrim steeds een bueno camino na de gekende groet OLA. Ook deze keer zeg ik hen deze bindtekst. Wat doet mervrouw Chinois? Ze richt haar voorzijde van haar lichaam naar mij toe en buigt zich bijna dubbel. Terwijl vouwt ze de handen samen en prevelt met een neusklank iets als eno amio. Ik bedenk de grap dat het ze erg gelukkig mag zijn dat ze niet moet antwoorden bueno route. Want dat zou dan klinken als eno loute. De man is ook Chinees maar stapt een 20 tal meter voor haar. Hij spreekt duidelijk de Spaans groet uit, wel ook met een neusklank.
Er moet weer geklommen worden en boven aan zie ik de kerk met een heel mooi dorpje er omheen. Telkenmale je zo hoog stijgt ben ik steeds benieuwd naar het uitzicht dat ik als geschenk zal krijgen. Ook deze maal val ik weer in de prijzen en het zijn geen ronde van de Colruyt. Door de aandoening van dit tafereel vergis ik me zelfs van weg. Dit is echt bijna onmogelijk, maar overkomt me. Na een tiental minuutjes vind ik het wel opmerkelijk dat ik nog geen pijltjes tegen kom. De GPS corrigeert me onmiddellijk en vraagt me een U-bocht te maken. Dus 180 graden draaien en hervatten.
Ik kom aan in Lorca en drink eerst een hele fles bruisend water leeg want ook deze keer plakt een deel van mijn mondinhoud tegen de slokdarm.
Vanavond eet ik boontjes in tomatensaus met kalkoen worstjes (salchichas fresca s) en Spaans brood. Lekker.
Morgen nog een zware dag van 30 kilometer maar als we die netjes in twee verdelen valt dat wel mee.
Geniet van de fotos.
Dinsdag 16 juni 2015.
Zubiri Pamplona 25,6 kilometer S- 562
.
Het was nog vroeg wanneer we met drie door de mobil-home stormden. De Jak en Job zijn echt haast niet te houden want hun ochtendritueel is zowat heilig geworden. De eucharistie en daarbij horende liturgie zij minder heilig dan hun plas en kak walsje bij het krieken van de ochtend. Dus is het altijd oppassen geblazen wanneer zij in gelid de deur van de mobilhome uitstormen. Gewoonlijk is er nog een sprankeltje discipline maar lang niet altijd, afhankelijk van de druk in de blaas vermoed ik.
Ik vertrek om twee minuutjes voor acht in korte mouwen en lange broek met hoge wandelschoen met been-getten. Het heeft deze nacht met buien geregend en waarschijnlijk zal de ondergrond ook wel erg doordrenkt en glad zijn. Goede keuze blijkt later. De grafiek van mijn derde tocht in Spanje verloopt eigenlijk licht horizontaal, met een paar uitschietersnaar boven. De ondergrond is meestal verhard terrein met keien en rotsblokjes. Ik denk zo dikwijls aan de tocht over de Bavella met mijn schoonzus Lieve, dochter Joke en schoonzoon Mike. Echt dezelfde ondergrond en moeilijkheidsgraad. Zware stevige zolen zijn dus aangeraden. Ook met Jos zijn tochten over de GR20 en de tochten vanuit Burgo bij Patrick en Valerie jagen geregeld door mijn hoofd.
Ik krijg ook meer en meer de indruk dat de Camino niet zozeer een pelgrimsweg geworden is. Er groeit bij mij een overtuiging dat veel mensen dit beschouwen als een perfect aangelegde infrastructuur en accommodatie om zijn sportieve vakantie te (laten) organiseren. Het leunt eigenlijk sterk aan bij het leveren van sportieve prestaties die met creatieve camouflage een beetje lijken op pelgrimeren. Niet dat daar iets mis mee is, maar de oorspronkelijke draagkracht en bedoeling van zo een tocht verliest zijn eigenheid. Zeker 90 % van de pelgrims vertrokken in SJPDP of Puy. Geen ganse tocht maar met pendelbussen die ganse valiezen bagage achterna brengen. Ook worden trajecten over geslagen en per autopendel of bus afgelegd omdat de vorige trip nog niet verteerd was. Het risico op onterechte waardering groeit dan en kan de eerlijke inspanning van de enkelingen die het wel ernstig nemen erg denigreren. Maar het zij zo. De Camino is ook erg gecommercialiseerd. Je komt op plaatsen gewone mensen tegen die bananen verkopen, een jonge man zat gisteren langs de kant met de vermelding dat hij je schoenen en rugzak ter plaatse hersteld. Hij verkocht ook warme thee, koffie en soep. Hij maakte lederen riemen en schoudertassen en wil op die manier ook zijn Eurootje mee graaien bij dit evenement. Bij het binnenlopen van Zubiri gisteren werd ik door een jonge kerel aangesproken. Hij vroeg me of ik reeds onderdak had om te slapen. Zo niet, raadde hij mij zijn Auberge ten zeerste aan: er was Wifi, douche, keuken en zelfs dubbel bed voor de prijs van een enkel Locale big buissiness.
Twee keer ruil ik van T-shirt omdat het weer niet zo gunstig is en ik nat bezweet enkele heuveltoppen bereik. De wind is komen opzetten en ook de duistere dag zonder zon moedigt me niet aan om op deze manier op te drogen. Ik krijg het zelfs koud.
Ik neem nog een paar voorname fotos van Pamplona, want dit is echt wel een heel mooie stad. Bij het doorkruisen van Noord naar Zuid krijg ik vooral op zebrapaden heel veel voorrang van de autobestuurders. Veel voorbijgangers zeggen ook bijzonder spontaan bueno camino. Ik loop met de GPS over straat en wijk af van het Compostella parcours omdat ik met de Hiesentriets afspraak maakte op het stedelijk kerkhof. Plots tikt een man op mijn schouder en houdt mij staande. Hij vraagt typerend bezorgd of ik de camino volg. Wanneer ik hem vertel dat ik mijn vrouw wil treffen op de parking van het kerkhof, stelt hij voor met mij de laatste 3 kilometer mee te lopen want hij woont in een appartementsblok vlak bij de San Josee begraafplaats. We praten heen en weer en uit zijn kortstondig verhaal moet ik concluderen dat hij ooit ook de Camino liep van SJPDP naar Compostella. Hij wandelt nog 2 maal per week, eenmaal alleen en de tweede maal in groep. Dat de crisis in Spanje erg hard heeft toegeslagen maar toch fier blijft dat hij Spanjaard is. Hij werkt niet meer wegens een auto ongeval waarbij hij een zwaar schedeltrauma opliep. Dat er in Pamplona meer dan 120 ooo mensen wonen en zo veel meer. Het converseren ging alle omstandigheden in acht genomen nog vrij vlot, al zag ik op sommige ogenblikken wel hopeloosheid en onverklaarbare translatie in de arme man zijn ogen. Hij bleef alleszins beleefd en zeer spraakzaam. Hij zette me perfect af op de begraafplaats parking en zowaar, (de dames stonden aan de achterkant van dit gigantisch grote kerkhof ( 400meter op 500 meter) a la Schoonselhof) wanneer ik mijn vrouw niet moest vinden mocht ik steeds bij hem komen slapen. Hij gaf me zijn telefoonnummer. Heel vlotte zeventiger.
We gaan even (drie uur zoeken) nog naar de stad om de internet kaarten in orde te brengen en komen tegen 18.30 terug naar de stamcafé, om ons voeten te verfrissen en ons smoeltje te wassen. We hebben het allebei toch gedaan maar ik weet niet goed meer in welke volgorde want die bieren hier in Pamplona staan op de lijst van Unesco zware biersoorten denk ik. We eten vandaag Aldi spaghetti, met Aldi saus en Aldi gehakt, bijgestaan door een wit Aldi wijntje van 8,4 % en ook een Aldi dessertje. Want, hier in Pamplona is een splik splinternieuwe mega- Aldi winkel geopend met alles erop en eraan.
Wat zou me deze promotie kunnen opleveren? Wie weet is mijn reis betaald????
Morgen weer nieuw nieuws van deze arme en ontredderde pelgrim. Ja hoor, soms kan het wel eens pijn doen zou Marcel zeggen.
Veel groetjes aan Rose Marie en Rene om hun heel geregelde en getrouwe woorden van respect en moed. We komen dat allemaal bij jullie thuis wel vieren he Rose Marie Rene.
Ook aan mijn heel toffe en sympathieke (nochtans een Nederlander he) Frie en Arend heel veel vriendschappelijke uitingen van vriendschap en dank om hun sociale bewaking van ons Casa habitat. We missen die wijnavondjes Arend. Maar uitgesteld is niet verloren, want dat leerde ik van Frieda. Die zijn nu allebei volop van haar leven aan het genieten. En dat ze overmaat van gelijk hebben. We spreken nog wel af, desnoods aan de voet van de Ventoux.
Maandag 15 juni 2015.
Roncevau Zubiri 22,7 kilometer S 561
Het vertrek vond dus veel later plaats dan de gewoonte ons had geconditioneerd. De markt in SJPDP was daar de oorzaak van. Om 12.58 vertrok ik in Roncevau aan mijn speed march. Het eerste uur had ik 6,8 kilometer gelopen in de echte zin van het woord. Ik weet niet wat mij bezielde maar het was alsof ik een snelheid ontwikkelde om voor het donker zeker binnen te zijn. Nochtans zo lang was deze rit niet, want op tijd van 4 uren zou ik deze klus moeten kunnen klaren. Het was een tocht waarvan 80% bergafwaarts verliep op een parcours waar je de lepel van de saus mee zou aflekken. Op dolomiet, op rots, op zand, op grote schalielagen, op geplaveide weg, op beton, over beekjes, over brugjes, MAAR vooral steeds door het bos. Het was vanaf de eerste minuut een paradijselijke wandeling door de hof van Eden. Je kan je niet inbeelden hoe zalig het loopt als je voortdurend afwisseling krijgt in boomsoorten, in ondergrond, in omgeving en ook in temperatuur. Het weer is echt wisselvallig r droog. Geen druppel die uit de hemel viel, wel van mijn aangezicht en wangen, want de twee kleine beklimmingen die wel voorzien waren, zijn venijnig en pitsen in de kuit. In Espinal moet een eerste keer omhoog worden gekeken en geklauterd, in Lintzoain gebeurt dit een tweede maal. Ik ondervind aan mijn spiertjes dat een rustdag geen overdreven luxe zou zijn geweest na die Pyreneeën dag. Maar wat ben ik met die bedenking nu ik bezig ben en de trein alleen maar vooruit moet en kan. Ik wandel steeds alleen, omdat ik zo laat vertrokken ben. Niemand zie ik tot na de laatste klim en dan plots ontmoet ik één na één, 5 zwaar bepakte lijken op mijn pad. De eerste was een man van in de vijftig. Zijn ernstige O-benen vielen mij op en ook zijn gang ernaar. Ik zei vriendelijk OLA maar zijn antwoord was kort en even bondig als de koekjes van de Aldi: Olé. Waarschijnlijk een Nieuw Zeelander. De tweede en de derde samen zaten in de graskant. De vader en de zoon vermoed ik. De vader had zijn schoenen uitgedaan en was hevig wrijvend over zijn voet, mij zand in de ogen aan het strooien. Zijn lichaamstaal verklapte dat hij in de erwetensoep zat de roeren: het vet was van de soep. De zoon zat er zo wat beteuterd bij, en kon er niet veel aan doen, zo te zien.
De vierde man stak ik voorbij tijdens een heel felle afdaling. Ik zag letterlijk niets dan zwart voor mijn ogen. Deze pelgrim was berugzakt vanaf zijn middel tot een hooflengte boven zijn eigen hoofd. Hij zijn rugzak werkelijk uitgebreid met 2 verdiepingen. Aan zijn heen en weer slingeren in de breedte bovenaan op zijn schedelhoogte, zag ik dat deze bewegings- verhoudingen niet klopten. Pas in het oversteken van de persoon zag ik dat deze man eigenlijk niet zo groot was dan zijn rugzak liet vermoeden en dat deze man in wezen eigenlijk veel te corpulent en te kort van bouw was om zulk een gewicht te torsen. Zijn aangezicht en kale knikker stonden onder een laag van zweetdruppels en de kleur van de grondlaag was van rode anti-roest menie. Ik vroeg hem na het voorbij steken of alles in orde was en via een korte knik zonder woorden kreeg ik een voldoende bevestigend antwoord om zeker te zijn dat ik later niet kon worden opgepakt wegens schuldig verzuim. De man zou het niet gemakkelijk hebben want het bleef gestaag dalen tot in Zubiri. Van 800 naar 550 meter over goed drie kilometer. Met toegeknepen remmen en billen is het niet moeilijk dat je een remspoor achter laat...
De vijfde passant, dat was vast een bakbediende of een rentenier. Hij liep zo mooi rechtop, flink op maat enkel zijn stropdas of nondedjueke ontbrak nog bij het plaatje. Hij ging weliswaar op platte weg, niet iets trager dan een struisvogel, maar zeker zo fier en zo trots. Voor zover dit geen synoniemen zijn, maar hij mocht wel pronken want hij had net de eindmeet gehaald en dat liet hij duidelijk merken aan al wie zijn pad kruiste. Ik dus ook.
Ik kom aan om 16.38 uur.
Mijn stempel heb ik gejat in een refuge waar de hospita niet aanwezig was. Ik heb er staan wachten, maar na 3 minuten werden mijn benen zo moe van dat stil staan, dat ik vroeg aan een mede pelgrim of hij zijn stempel al had. Hij knikte en wees naar een apparaat op de vensterbank. Ik herkende meteen de stempel en zette die prompt in mijn boekje. Aangekomen bij de dames, stelde men voor om een eerste servesso te gaan drinken op het terras een beetje verderop. Het werd een blij weerzien met Ann en Tutjimoro (de dames hadden daar in Ostabat al kennis mee gemaakt). Ann is een Bretoense en spreekt alleen maar Frans. Tutjimoro is een Japanse Boedhist en spreekt alleen maar Japans. Ze leerden elkaar kennen hier en sindsdien zijn ze samen onderweg. In gebarentaal en af toe eens een Japans herkenningswoord (Campanjé= Santé= gezondheid) wordt hier internationaal gecommuniceerd. Een wereld zonder grenzen en zeggen dat de Europese Unie al moeilijkheden heeft met de Griekse taal alleen. We drinken hier zelfs Duvel en Achouffe (niet te geloven maar echtig waar, want daar is foto bewijsmateriaal van). Blijkbaar hier en daar iets te veel, maar waar de brouwer komt moet den bakker niet meer zijn wordt hier gefluisterd. Ik eet toch achteraf nog een goed stuk Spaans pané met eigengemaakte Zalmsalade. Mmmmm lekker.
Morgen wandel ik naar Pamplona om de mobiele internet verbinding via GSM-kaart in orde te maken. Dan kan ik terug verslagjes doiorsturen.
Zo, tot later en wel te rusten.
Lieve bedankt voor je Spaanse aanmoedigingstekst. Ik heb het laten vertalen door een Spaanse mede pelgrim. Hij zei eerst iets van een vierde vlag, maar ik heb hem dan uitgelegd hoe het verhaal in elkaar zat. Mooi geprobeerd om mij zo te misleiden, maar waar haal jij dat Spaans vandaan?
Ferdinand moet ik nog groeten en vol verwondering stel ik vast dat er meer mensen zijn dan ik vermoed die deze verhalen lezen. Er zijn er zo te horen die er mee gaan slapen en anderen die er mee opstaan. Wat richt ik toch allemaal aan in die levens van die arme thuisblijvers?
Zondag 14 juni 2015
Saint Jean Pied De Port Roncevaux 27,1 kilometer S 660
Om een paar samenlopende en elkaar aanvullende redenen werd beslist om de rustdag van zondag te vervangen door de trip van maandag. Bij mijn aankomst in SJPD zaterdag haalde ik mijn stempel in het speciale ontvangstcentrum voor de pelgrims. Daar krijg je alle nodige info die je kan gebruiken om je verdere tocht mede te doen slagen. Men gaf me er het voornaam advies dat de weersomstandigheden vanaf maandag nacht zouden kunnen verslechteren. Indien het zou kunnen zou men in mijn plaats opteren om de doorsteek te maken op zondag ofwel na dinsdag. Maandag zou het wel eens gevaarlijk kunnen zijn. Bovendien vroeg men om na de doorsteek toch een dagje rust te nemen want het zou fysiek wel een zware dobber wezen. Daarnaast is het op maandag altijd markt in SJPDP en de HIESENTRIETS zagen dat wel zitten om daarvoor een dagje langer ter plaatse te blijven. Deze 3 redenen maakten dat ik de doorsteek over de top (LEPOEDER) van 1339 m zondag deed, in plaats van maandag. Ik had nu toch de smaak van klimmen te pakken, en de flow zat er nog in van zaterdag, dus, wij op weg. Het was een karavaan van wandelaars. Ik wandelde van de ene waaier naar de andere. Geen 50 meter tussen wandelaars. Eigenlijk is dat wel belangrijk, want je waant je nooit alleen en verloren lopen is onmogelijk. De promenade-controle maakt dat je ook steeds observeert voor anderen en geobserveerd wordt door anderen. Het klimmen viel aanvankelijk mee maar aan de grafiek te zien zou het beginnen van kilometer 2 tot en met kilometer 10 met hoge stijgpercentages. Huntto en Orisson waren twee belangrijke punten om te onthouden. Waar het zacht terrein begon werd het ook moeilijker omdat er steeds ook andere mensen liepen die je moet ontwijken. Ook omdat ronde keien en ongelijke natuurlijke hindernissen je aanpassingsvermogen hevig terroriseren. Mijn psychomotoriek en coördinatie worden aan intense testen onderworpen. Het gaat trager en ook veel moeizamer. Heel even, swingt er door mijn hoofd dat dit wel eens een memorabele wandeling zou kunnen worden. Her en der zie ik stokken die gebruikt worden als steun, als extra drukpunt, als klaagstuk Er staan regelmatig personen half gebukt en gesteund op de baton om naar adem te snakken, te bidden, in te schatten hoe hoog het nog kan zijn tot de top. Ik krijg het ook behoorlijk lastig, niet de adem, maar de benen. Soms ervaar ik dat 1 been niet volstaat om het hoogte verschil te maken met de voorgaande pas. Automatisch ga je de pas dan wat verkleinen en het hoogteverschil minder groot maken. Ik zweet mijn eerste truitje kleddernat. En zie een pijl met het woord Huntto op 500 meter. Het geeft me voldoende moed omdat ik weet dat ik daar dat druipende borststuk kan wisselen. Begeleid door verse couragie en menig ander doorweekte stadwandelaar, kom ik aan op dat punt en wissel onmiddellijk mijn nat attribuut voor een droog en dus warmer bloesje. Ik drink 1 bidon helemaal leeg en vul ze aan het kraantje opnieuw vol. Het volgende deel is zowaar even zwaar maar biedt perspectief op het punt halverwege. In Orisson is een refuge waar ik veel opgevers in een soort van pendelbusje zie stappen. Mietjes gaat er door mijn fierig hoofd. Ik eet een banaan, drink mijn tweede bus leeg en vul ze ook opnieuw, en trek verder naar het deel dat minder sterk inclineert. Ik zag percentages van 24 % die wel enkele decameters aanhield. Het ergste zou nog even na Orisson komen. Gedurende 1 kilometer van 700 meter naar 1000 meter. Om en bij de 30 percent dus. En ja, dat was niet leuk. Ook ik heb even gebogen over mijn stok gepreveld en gebeden. Afleidend kijkend naar het mooie landschap en ook gecamoufleerd enkele fotos nemend blaas ik uit en recupereer. Dat was echt wel nodig. Maar ik herstel vrij goed, want eenmaal op de 1000 meter steek ik weer verscheidene wandelaars voorbij. Ik ontmoet een dame van Veurne, omdat ze mijn vlagje van Leuven herkent en ontdaan enige ogenblikken later na haar te zijn gepasseerd, roept: hey you are flemish! We praten wat en zo kom ik te weten dat ze vandaag vanuit SJPDP startte en de tocht wil maken tot in Compostella. We zullen elkaar dus nog wel eens figuurlijk tegen het lijf lopen zeg ik haar. Na enige tijd vervolg ik mijn weg op mijn tempo en ritme want ondertussen blijft het nog steeds (weliswaar veel langzamer) stijgen op lastige ondergrond. Het wordt erg mistig en op een bepaald ogenblik zie ik de wolken letterlijk de flank oprukken naar onze richting toe. Het zonnetje wordt verslagen en op geen tijd loop ik alleen tussen de wolken. Je ziet geen 30 meter voor je uit. Akelig wel een beetje. Ik wandel in eenzame solitude en waan mij even alleen op deze berg. De koude omgevingstemperatuur maakt er mij op attent dat er wind op komt en ik best mijn tweede nat te bloes omruil voor mijn sweater met lange mouwen. Geen luxe hier.
Wat verder geraakt het weer wat opgeklaard. Aan de hand van de bellen aan de nek zie plots de (wilde) paarden en koeien, de geiten en de rammen, ik merk een grote bergmarmot. Ook die grote vogels zie ik weer cirkelen boven mijn hoofd. Miet beweert dat het geen arenden kunnen zijn want die vliegen niet met zoveel vertelt ze. Ik blijf beweren dat het arenden zijn want ik ken geen andere vogel die zo een brede vleugelwijdte heeft. Mijn eerste bergaf vat aan. Je zou denken dat het deugd doet. Wel neen. Je afdalings-spieren zijn zo stram van niet te werken en zij die hebben gewerkt zitten vol melkzuur. Ik tracht van de spierpijn af te geraken door mijn wandelstok wat meer functie te geven. De spier recuperatie meldt zich vrij snel aan en meer en meer andere spieren helpen de problematische agonisten. Mijn opgave modus is nooit in standje by geweest en ook daar ben ik een beetje gelukkig om. Ik maak ruim 7 kilometer voor aankomst de evaluatie van deze dag: de meest fysiek moeilijke, maar de mooiste etappe met het meeste voldoening. Over de laatste 5 kilometer zou ik normaal een klein uurtje marcheren. Het wordt dus ruim 95 minuten omwille van het glij risico op zeer zware down hill omstandigheden. Wederom zie ik heel nieuwsgierig naar de GPS om de inclinatie te weten. Er zijn tientallen stukken bij van tussen maximaal -24 en tot -18 percent. Op keien wegeltjes waar je elke voetstap en afdruk goed moet overwegen voor je hem plaatst. Tot twee maal toe zie ik voor mij een wandelaar ten gronde gaan. Het gaat gepaard met allerlei gegil en geschreeuw van medewandelaars. Enkele schaafwondjes en een wat pijnlijke knie zijn niet de reden om te moeten opgeven, vinden de twee slachtoffers.
Ik kom vermoeid maar o zo gelukkig aan in Roncevaux waar een groot bord ons meldt dat Santiago nog juist geteld 790 kilometer is. Dat valt mee, het is ooit veel, veel meer geweest.
Vanavond eten we erweten (erwtjes in het vlaams) met worteltjes en een stuk vlees met kaas er tussen en gekookte aardappels in de schel met een goed glas bruiswater. Ik zal vroeg tussen de lakens liggen straks, want de geeuw is al een paar maal mijn smoeltje gepasseerd.
Morgen in Espagne verder trekken.
Op weg naar mijn vierde wimpel begeleidt door 13 arenden.
Zaterdag 13 juni 2015.
Ostabat Asme Saint Jean Pied De Port 22,8 kilometer. F-459
Wanneer ik om 7.30 de hondjes assisteer in hun dagelijks toiletwandelingetje, zie ik al drie wandelaars vertrekken met rugzak en volledige uitrusting. Ik ben al onmiddellijk op mijn scherpst. Ik zal toch niet de laatste aankomen in SJPDP zeker? Ik laat ze wat vlugger plassen en voer enige verbale druk uit op de activiteit van de vastere uitscheidingskwalteit van de Job, want die moet er altijd zo wat prul aanhangen. Ik laat het deze keer niet toe en mijn dringende aanmaningen helpen zowaar. Hij maakt zijn fecalonisch ritueel in een mum van tijd af en we spoeden ons alle drie naar de motorhome. De koffie is al klaar en de tafel gedekt. Een halfuur later ben ik ook al op weg. Ik loop verscheidene groepjes pelgrims groetend voorbij en werk mijn voetkilometers af alsof het hier een triomftocht betrof. Ik steek ook een jong koppeltje voorbij met een beladen ezel. Heel typerend. Het gaat over berg den dal en verscheidene sporen zijn slechts een halve meter breed. Ook een beek moet doorwaad worden. Niets is me te veel, ik loop alsof ik floggy leggs heb. Met de benen in de boter en de vingers in de neus Ik zou niet graag die boterham voorgeschoteld krijgen. Het weer is droog, toch wat de lucht betreft, want ook vandaag wissel ik uit hygiënisch en aromatisch oogpunt twee keer van truitje. Elke dag drie bloesjes te wassen, de rekening zou nogal oplopen moesten de Hiesentriets er niet bij zijn. Maar ik vond er daarjuist iets op. Ik douche nu met mijn trui en korte broek aan en laat de eerste laag shampoo en zeep over mijn kledij scheren zodat het meeste vuil en zweet al verwijderd is. De hoofdwas gebeurt dan met de hand door Miet en Sien wringt it
Ik blijf mee golven met het landschap en zou daar zowaar wat duizelig van worden. Dorst krijg ik ook. Ik zet mij op een brugrand neer (om zittend te kunnen eten) en merk op dat dit toch niet de meest veilige manier is om te dineren. De rustpauze wordt dus erg kort gehouden en na een 10 minuutjes ben ik weer op pad. Een telefoontje met Regine maakt me duidelijk dat de ingreep van de hielamputatie van Ruud goed verlopen is maar er diende meer en verder te worden verwijderd dan aanvankelijk was gepland en dat ontmoedigt me een beetje omdat dit wel eens belangrijk zou kunnen zijn voor zijn gangrevalidatie. Maar hij stelt het goed en dat is toch ook belangrijk.
Tijdens het verder wandelen door dit natuurreservaat, want daar heeft het hier wel de schijn van, zie ik plots twee arenden boven mij. Ik herken ze aan de erg lange en brede vleugels. Ook de staart is zo heel mooi driehoekig. Ik blijf staan om dit frivool luchtspel even gade te slaan. Ze komen met meerdere recht boven mij vliegen. Een echte luchtshow. Ze draaien regelmatig kort naast elkaar en dalen en zweven en geven vleugelslag en stijgen dan weer. Ik tel er dertien, en twijfel plots aan mijn geluk. Ik trek vlug een paar kiekjes, want dit zal ik nooit meer meemaken, daar ben ik vrijwel zeker van. Die vierde wimpel denk ik. Die vierde wimpel wordt mij via de vliegende post bezorgd. Heel fraai geschenk en zeker niet gewoon.
Ik kom aan in SJPDP en begeef me naar de verwelkomingsruimte van de pelgrims om er mijn stempel te halen. Het is aanschuiven. Ik heb er 20 minuten op een stoel moeten zitten wachten. Nochtans die vrijwilligers achter de balie waren met vijf om de pelgrims goede raad en advies te geven. Ik hoor dus regelmatig hetzelfde verhaal: blijkbaar is die oversteek hier tussen de Pyreneeën niet zo ongevaarlijk want ik krijg net zoals alle andere doorstappers een speciale kaart mee met nuttige informatie, noodnummers, water bevoorradingsplaatsen, refuges, gevaarlijke afdalingsplaatsen en zo meer. Er wordt mij gevraagd om liever morgen te gaan dan maandag omdat er onweer verwacht wordt vanaf maandagnacht. Precies toch wel serieus hier.
Ik kom dus ruim 20 minuten later aan dan ikzelf had verwacht maar de mietjes hebben me verrast. Ze hebben een wimpel gemaakt met reeds vier meldingen op. De Franse grens, Vezelay, Laval De Cere, en nu Saint Jean Pied De Port staan erop vermeld.
Daar wordt op geklonken.
Vanavond trakteer ik hen persoonlijk op een etentje in de rue de la Citadel, te vergelijken met de Beenhouwersstraat in Brussel, maar dan iets meer stijl omhoog en meer stijf volk.
Tot morgen, ik geef je de details.
Moest er maandag even geen tekst doorkomen, niet panikeren, we moeten ons in Spanje nieuwe internet kaarten aanschaffen. Maar her komt allemaal wel in orde.
Vrijdag 12 juni 2015.
Rivehaute Ostabat Asme 28,3 kilometer F458
Heel vroeg opgestaan, bijna voor het zonnetje, want ik zie enkel maar een gemaquilleerde witte bol die echt niet door het wolkendek door geraakt. Aan de zon haar opsmuk te zien is het niet echt gelukt zich mooier te maken. Na alle ochtendrituelen te hebben doorlopen, vertrek ik reeds om 07.40 uur. Geen plicé rokje en geen lacquet schoentjes vandaag, want de GR 65 zal er voorwaar wel glibberig bij liggen. Dus weer mijn commando uitrusting met getten , bottines, lange broek en sweater. Het is zwoel, warm, klammig, vochtig en onbruikbaar als atmosfeer om in te werken. Ik merk het na mijn twee kilometer dat in mijn okselvijvers nog net geen algen te vinden zijn. Mens wat een dempig drukkend weer. Neen, ik mag niet klagen want ik heb nog geen druppel regen gehad. Er wordt weer met een regelmaat van een BMW motortje (neen Yvo, geen KTM motor) geklommen en gedaald. Bij het dalen voel ik meer de beide dikke teen-toppen tegen het dak van mijn schoentip duwen. Gisteren had ik bij het aankomen ook al zo een licht pijnlijk gevoel. Aangezien mijn beide nagels van de dikke teen ontbreken, maken die al vele jaren een lichte kromming opwaarts en staan ze nu een beetje te pronken als een wipneus. Ik vind er wel iets op. En trouwens bergop doet dat geen zeer. Vermits ik de volgende dagen over de Pyreneeën moet zal dit eerstdaags geen groot probleem vormen.
In Olhaiby ga ik weer een zoveelste keer opwaarts, en zie voor mij een blauw hemd met rugzak omhoog spettelen. De man heeft moeite en wordt in een mum van tijd ingehaald. Ik blijf naast hem en vraag of hij van Frankrijk is. Het antwoord is affirmatief, van Toulouse. Een beetje een duistere man met donkere brilglazen, en de kop van Mijnheer Bezien van de groenen, alleen wat jonger en veel minder opgeblazen van de CO2. Hij had gisteren bij wijze van afscheid wat veel gedronken, omdat zijn wandelmaat het opgegeven had in Rivehaute. Zijn haar deed nog een beetje pijn. We praten wat over en weer, terwijl hij naar mijn normen veel te traag marcheert. Ook het weer en de verwachtingen komen aan de orde. Men verwacht nog 4 dagen bewolkt en onweer. Plots vraagt hij aan mij (het gesprek verloopt in de Franse taal) :
Hij:- Ce matin, monsieur, vous avez pris de leau.
IK:- Bien sur. Deux litres.
Hij:- Comment deux litre?
Ik:- Dans chaque bidon 1 litre. Jen ai deux.
Hij:- Lachend en grinnikend.
Ik: - Pourquoi vous riez?
Hij:- Pas de leau potable. Vous avez eu de la plui?
Ik:- Ah non, pas du tous.
Ik moest er achteraf zo h ard zelf mee lachen, ik geraakte haast niet meer vooruit van het bulderen. Ik heb echt hardop gelachen, niemand die deze gestoorde toch kent of hoort.
Rudy heb ik om 10.30 uur even bedacht. Régine ik heb voor Ruud even stil gestaan en de wie dan ook gevraagd om zijn onderdanen goed werk te laten verrichten aan Ruud zijn hiel. Als mijn woorden zo veel en genoeg kracht hebben als mijn karakter dan zal dat lukken. Geloof mij.
Ik kreeg ook een mailtje van Herman en Henriette: Ik wist echt niet dat ik zoveel lezers op mijn blog had. Het doet me plezier dat ik deze teksten schrijf, maar nog meer plezier doet het me dat ze ook gelezen worden.
Ik laat de blauwhemd wat verder achter want hij moet dringend wat hoogtewater aflaten en ik wens hem nog een bonne journée. Hij hoopt mij in Ostabat wel weer te zien zegt hij. Ik heimelijk niet zo echt Onderweg loop ik nog 2 meiden uit Quebecq voorbij waar ik een 500 meter lang mee praat, en dan ga ik terug mijn eigen tempo en weg.
Er wordt gegeten in de refuge van Mixte Uhart, een zestal kilometer van Ostabat. Ik heb dan al ruim 22 kilometer gewandeld. Ze hebben er pression. Weer een leven gered denk ik. En hij kost hier maar 2 euro..
Ik eet nooit rechtstaand: Alleen wanneer ik een trap, een bank of een op zithoogte balk of boom tegenkom eet ik : steeds zittend. Ook bijna nooit zittend op de grond of het moest niet anders kunnen. Staand eten doen de honden aan hun kom of politiekers op een wandelbuffet. Ik ben een geciviliseerde wandelaar en opgevoed met deftige manieren. Dus eet ik aan de refuge op een stoel aan een tafel. En dat het me deugd doet. Na een kwartiertje komt blauwhemdje de weg afgewandeld en veeg ik snel mijn schop af. Na deze refuge komt er een beklimming die niet zou passen in de ronde van Vlaanderen. Stilstaan is letterlijk achteruitgaan. Je durft niet achterwaarts kijken want je geraakt niet aan de onderkant van dat gat. Het duurt ook lang. Ik kruip werkelijk drie kwartier omhoog en het lag heus niet aan dat één pressioneke. Heb ik nu werkelijk mijn beste cartouchen al verschoten vandaag vraag ik me vertwijfeld af. Mijn God, mijn God, wat heb ik toch misdaan dat je me bij deze beklimming niet bij wil staan, prevel ik. Maar ik geraak toch boven. Ik ontmoet nog 2 Duitsers en wandel samen met hen een laatste kleine scherpe helling af die bedekt ligt met rotsen en leistenen. Het is ooit anders geweest : Belgen en Duitsers samen met leistenen als ondergrond. We zijn tegader zo behoedzaam en melden elke losliggende steen aan elkaar. Vrede is toch een magnifiek verschijnsel.
Aangekomen in Ostabat Asme zie ik pas hoe hoog ik opgeklommen ben in dit aardse organigram. Enkel naast mij zie ik nog een heuvel die op mijn hoogte zijn topje haalt. Maar verder ligt alles onder mij. Een gevoel van macht beklijft me. Neen, niet dat ik hier aan toe geef. De prestatie om hier te zijn geraakt op deze eenzame hoogte geeft me al voldoende goed gevoel.
We eten deze avond kip met curry, rijst en drinken daarbij wat rode wijn uit de région. Morgen is het de laatste tocht die leidt naar mijn vierde van de zes te halen wimpels. Ik begin me al een beetje te schikken in de Spaanse omgangstaal en ook de Hiesentriets zijn hevig aan de taalstudie begonnen . Hier wordt deftig geoefend en verbeterd .
Mensen moesten eens weten hoe graag ik hier de pelgrim speel. Hopelijk zal ik ooit slagen in mijn afkicking .
Tot morgen.
Donderdag 11 juni 2015.
Loubieng Rivehaute 22,3 kilometer F457
Goed en wel bekomen van mijn secretaressen dag in Loubieng, gewassen en gegeten, alles ingeladen in de rugzak, en opnieuw alle goesting bij elkaar geschart om te vertrekken. Het regent, niet zo hevig als gisteren, maar voldoende om na enkele hectometers weer te druipen van het wolkenvocht.
En toch besluit ik te starten met een hemdje in korte mouwen. De ervaring van die waterdichte kledij gisteren, bezorgt mij de overtuiging om liever nat te zijn van de buitenkant dan te zwemmen in mijn eigen zweetsel. En zweten was het weer. Ik wandel vanaf minuut 2 schuin bergop, en als het kerkje in de verre hoogte voor mij moet gepasseerd worden dan sta ik hier schoon op de foto, denk ik. Een snelle blik op mijn GPS kaartje geeft me ruim gelijk. De foto zal schoon zijn want de kerk ligt op 275 meter hoogte pal voor mij en nu sta ik op 95 meter. Maar van het zicht heb ik in dit weer geen hoge hoed opgezet. Ik zie amper 50 meter ver want al de rest is stoom of waterdamp. Stoom voor mijn ogen en damp in de diepte. Beter zo dan andersom denk ik.
Na een paar felle plensbuien hou ik het toch maar voor bekeken en trek mijn doornat hemdje uit, en wring mijn natte mannelijke Venus van Milo-lijf in mijn stroppend droog sweetertje. Ook mijn regenjas mag het daglicht zien van over mijn schouder. Ik voel me net als destijds in de paskamer van de Galleries Anspach. Uitkleden, aankleden , uitkleden .
Ik passeer een paar eenzaam gelegen boerderijen, niet erg proper en rommelig. Hier komt toch geen mens, dus waarom zou die boer het netjes houden. Ik moet door een bospad en dus de weg verlaten. Het stapt als in de boter (fietsterm). De modder is niet de beste steunplaats om bergopwaarts op af te duwen. Regelmatig schuif ik een paar centimeter achteruit, waardoor ik de volgende afstoot mis. Vallen is er niet bij geweest, maar wel schaduwgevechten. Gelukkig waren er geen andere loerders in de buurt. Ik kom boven en opmerkelijk, de hoofdbaan is nog steeds naast mij, maar ik sta plots te midden in iemand zijn tuin van een pas gebouwde villa. Niemand thuis. Ik wandel door en kom vooraan uit aan de oprit, die weer aansluit op het einde van het voormalig bospad. De man heeft dus recent het bospad overbouwd. Moet kunnen.
In Montford moet ik een heel steile helling overmeesteren om uit te komen in een heel charmant klein bergdorpje. Er staan enkele heel typische woningen, met een watermolen en een kolkend beekje.
Op een gemeentelijk picknick plaatsje zet ik me neer op de bank en doe mijn derde droge T-shirt aan. Ik eet mijn mee geleverde vijgen en droge abrikozen samen met een stukje blauwe kaas. Heerlijk, laat de boeren maar dessen.
Bij het vertrek voel ik de eerste maal deze reis mijn kuiten links en rechts. Er wordt met alle man en macht gewerkt om dat melkzuur in de juiste kanalen te pompen, maar blijkbaar is al het werkende volk niet voldoende en hebben ze niet genoeg macht om die kruiwagens met melkzuur in de goot te kappen. De eerste passen verlopen echt in crisis. Ik kijk vlug eens achter mij en zie niemand, dus mank ik maar goed door. Mens, wat ben ik pijnlijk verstijfd. Zouden die bergskes daar iets mee te maken hebben misschien? Het betert langzaam, maar ik zal vandaag nooit meer de oude worden denk ik cynisch. De eindeloze asfaltweg scharrelt zich langzaam naar hogere sferen. Ik zie al daglicht op het azimut, en denk dat daar het einde van deze col wel zal zijn. En olé, ik kom boven en wat zie ik als geschenk van deze dagelijkse kost? De verschillende Saint Honorés , mattetaartjes en souflés bieden zich aan. Er is er een bij die boven de anderen uit steekt en bedekt is met witte poedersuiker. Ze vormen samen een lint dat gans de linkse einder mijner ogen omsluit: DE PYRENEEÊN.
Ze boezemen ontzag zowel als lust in. Al die heuveltjes, al die toppen. Pelgrims zijn toch ook maar mensen. Ik weet met mezelf geen blijf want plots begin ik te hallucineren. Overmorgen leg ik mijn hand op zo een berg, want dan zijn wij in Saint Jean Pied De Port. Mijn vierde wimpel is letterlijk in zicht. Ik geloof haast mijn eigen kunnen niet. Daar zal ik 1340 kilometer op mijn voetjes hebben afgelegd. Niet dat ik ooit twijfelde aan mijn bedoeling om Compostella te bereiken, maar enig voorbehoud omtrent mijn te leveren prestatie werd steeds omgevormd tot vrees om me belachelijk te maken bij hen die me observeerden. Ik geloofde er zelf wel in maar zoveel factoren zijn er waar je geen controle over hebt en die uw onderneming kunnen kelderen.
Terwijl hier het 72 ste onweer en regenbui plaats heeft is ons Miet Hiesentriet bezig in de keuken. De werkplaats en de ruimte is wel beperkt maar het resultaat mag er altijd zijn. Wij eten hier als termieten en verteren het als pieten.
Vandaag eten wij bloemkool zonder saus, gebakken patatjes met look en steak met een heel goed wijntje uit de streek van de Bordeaux (Cuvee Narcisse).
Het zal ons allen smaken en wellicht zullen we dat morgen wel voelen aan ons abdominaal ventilatiesysteem. Groetjes en tot morgen.
Sonja is aan het haken geslagen: ze maakt zakjes om keien in te steken die het tafellaken moeten benden houden bij enige wind. En ze geeft er lappen op zene. De zakjes vliegen hier rond ons oren.
Morgen aankomst in Ostabat Asma.
Hoe sterk moet je zijn om te vertrekken in een pletsende regen?
Woensdag 10 juni 2015
Camp Hagetaubin Loubieng 23,5 kilometer F456
Vannacht bleef de kerktoren elk halfuur melden welk uur het was. Om precies 03.00 uur hoorde ik enkele lekken druppelen op ons aluminium dak. Crescendo ging het zowel in ritme, in intensiteit en ook in kwantiteit. Ideaal om de herstelde lekkage eens te testen. Na controle merk ik nog een eenzaam druppeltje bengelen, maar dat los ik wel op. Het blijft regenen en des ochtends als we ons neerwaarts verplaatsen uit onze venger, zie ik een donkere woensdag zich aan mijn ogen openbaren. Het regent niet, het druipt. Sonja zong aan tafel het toepasselijk liedje: blijven drijven, blijven drijven jonge Heer. Marie Rose completeert en alzo brengt men hier er de sfeer wat in. Ze konden er finaal nog mee lachen ook. Ik bedenk een plan om toch mijn vertrek wat uit te stellen. Al van vroeger weet ik met het fietsen dat overvallen worden door een regenbui tijdens een rit, minder moeilijk te verteren valt dan te moeten vertrekken met de fiets terwijl het al regent. Vandaag doet zich hetzelfde voor.
Ik wacht tot 10.30 uur om te vertrekken en voel dat dit uitstel niet kan blijven duren. Ik kleed me als een maanwandelaar: waterdichte lange broek, regencape met kap, over de kap mijn water weerstandige hoed en mijn waterdichte kousen in de bottinnen. Enkel mijn opblaasbaar zwembandje ontbrak om niet te worden gecatalogeerd als een loslopend Michelin mannetje. Ik vertrek dus, met heel veel karakter, iets minder goesting en helemaal geen dorst.
Na een eerste beklimming wandel ik op een stuk tussen twee valleien links en rechts naast mij. Een weg die op deze hoogte twee valleien scheidt, dat beloofde geen vlak parcours te worden. Het was ook zo.
Al gauw druppelt het water in straaltjes uit de goot van mijn hoed. Het lopen verloopt wel vlot, net als het water op mijn canvashoed. Zonder liegen, ik voel me wel in mijn sas. Maar de keerzijde van de medaille is dat dit waterdichte pak je doet zweten als een saunaganger. Na een paar kilometer houdt het tot overmaat van ramp nog op met regenen ook. Wat had je gedacht: ik met een waterdicht pak in een zeer zwoele atmosfeer en maar kilometertjes lopen op een nog altijd heuvelachtig parcours. Ik kan geen kant op, want mijn reserve kledij heb ik in de camper gelaten omdat we afgesproken hebben elkaar na 10 kilometer te treffen in Argagnon. Letterlijk, je kan mijn zweet spoor echt volgen, ik kom druipend aan in mijn tussenstop. Ondertussen is het weer helemaal omgeslagen en zowaar, de zon schijnt en ze geeft voldoende warmte om je achter een Leuvense stoof te wanen. Ik blijf lekker sudderen in mijn eigen nat, want de dames Hiesentriet hebben voor een verrassing gezorgd. We eten vanmiddag vers gebakken Pizza van de hete bakker een paar meter verderop. Verser kan de waar dus niet zijn. De explicatie van de meisjes duurt net zo lang tot ik mijn kleren van mijn lijf heb gerukt . Het was onverdraagbaar geworden. Ik eet mijn pizza in droge kleren en compenseer al wat ik had verdampt aan vocht, zelfs iets meer, met sprankelend water. Het tweede deel van mijn tocht vangt aan om 13.40 uur en vertrekt langs de GR 65. Om eerlijk te zijn heb ik onderweg niet veel rondgekeken omdat het weer dreigender werd en ik zeker weer niet nat tot op en in mijn ondergoed wou ontvangen worden. Het lukte me nog ook.
Maar wat een arrogantie van de secretaresse in de Mairie in Loubieng. Wanneer ik beleefd mijn cachette vraag zegt die assertieve truut achter dat prul bureauke dat dit niet het parcours is van de Saint jacques. Ik in mijn beste Frans:
-et alors, Madame on peut pas faire sa propre parcours.
-Mais qui, certainemant, mais quand vous voulez votre tampon, il faut suivre le parcours officielle .
-Ola, toutes cela cest de nouvelle information. Vous voulez donner le tampon, ou vous vouler pas Madame?
- Si, je le te donne.
Met heel veel tegenzin zet ze de stempel maar weigert datum en handtekening te plaatsen. Mij een zorg, ik heb wat ik nodig had en wens haar erg cynisch nog een heel aangename werkdag toe met veel stempelplezier (plaisir de tamponer). Ze kon er niet mee lachen. Ik eigenlijk wel, wan toen ik buitenging keek ik recht in haar dwaze minachtende ganzenogen. Ik pinkte nog eens waarna zij haar blik bliksemsnel op het PC-scherm richtte. Die zat.
Aangekomen ter plaatse vind ik mijn twee lijfwachtjes op de parking van kerkhof. We installeren ons en we beginnen met het verhaal van de gemeente-secretaresse. Mensen die niet graag werken, zegt Sonja.Wat werken dan ook mag betekenen in een Mairie van een dorp met 280 inwoners.
Deze avond is het Champignonsoep met look, stukjes korst en gebakken stukjes frans brood in de pan met lookboter. Ook een rood wijntje.
Morgen nog een stukje zuidwaarts op weg naar de Pyreneeën en aankomst in Rivehaute.
Ik dank Jenny om haar toegewenste lieve woorden. Moeilijk om zo een persoon ooit in je leven te vergeten. Maar dat hoeft ook niet echt. Eerlijk Jenny, erg veel afzien doe ik hier niet, alleen maar op de rustdagen.
Ik stuur nog een heel medelevende groet naar Guddie en hoop dat haar ingreep goed zal verlopen.
Voor Ruud zal ik vrijdag heel even letterlijk stilstaan en duimen voor een goede afloop.
Groetjes aan Monique en Marc, de lieve opvangster van Matthias en Charlotte.
En ook Ingrid wens ik van harte proficiat met haar pensionering. Ik wist niet dat jij die leeftijd al had. (LOL) Een goed verblijf gewenst in the United States.
Leve de bergen en weg met gemeentesecretareskes van Loubieng.
Veel donkere dreiging, geen druppel regen en toch toekomen met natte voeten.
dinsdag 9 juni 2015.
Arboucave - Hagetaubin 27,9 kilometer
Het wordt een zwaar dagje. Van in de Landes naar Aquitanie door het gebergte, is niet voor de kleine kindjes. De hellingen zijn ronduit vernederend, en de afdalingen zijn een circus-act op zichzelf. Wanneer je daalt en je durft iets sneller te gaan dan normaal rustig marcheren, dan wordt je verplicht te lopen en vervolgens heb je twee keuzen: je blijft lopen als je kan, tot op het horizontale of je werpt je met je hebben en houden in de zijkant om alzo tot stilstand te komen. De hellingsgraad is hier echt niet normaal te noemen: ik zie zowel bergop als bergaf regelmatig het cijfertje 22-23 en zelfs eenmaal 26% staan. Gisteren schrijf ik nog dat de Pyreneeën echt wel kort bij komen omdat die hellingen zo glooiend zijn. Ja Hallooo pippoo. De relativiteit schuilt steeds in de perceptie door het individu zelf, placht ik te zeggen. Glooien en scherp stijgen zijn inderdaad twee verschillende begrippen die met elkaar te maken hebben. Maar dat is dan ook alles.
De morgenstond had deze maal geen goud maar wel zout in de mond. Bij het opstaan observeren we met spleetoogjes de omgeving. Voor, naast en achter ons is er grijs. Alsof de wereldbol verstoft is en we wachten tot de stofvod er eens over wrijft en alle fijne stof-vuiligheid verwijderd. Ik denk tijdens het ontbijt er het mijne van. Geen zonneklak, maar mijn regenhoed wordt gedragen vandaag. Geen Marcelleke zonder mouwen vandaag, maar een licht pulleke met lange mouwen. Geen korte benen, maar een lange broek. Geen zomerwandelschoenen maar terug mijn bottines. Alhoewel ik vele bruine plekken zag waar de hoogtelijnen pijnlijk dicht tegen elkaar kwamen te liggen vertrek ik toch wederom met mijn snoet vol goede moed. Wat komt, dat komt denk ik. Al vanaf kilometer twee krijg ik daar een dagschotel voor mijn cabine gepresenteerd, waar ik wel een beetje vies van ben. Dat zie ik niet graag in mijn talloor liggen: een lange bijna eindeloze weg rechtdoor die meter per meter de lucht-richting ingaat. Je houdt het niet voor mogelijk dat menselijke voetjes in staat zijn zulke hindernissen te overwinnen. Ik sta te hijgen als een rund en zweet als een paard wanneer mijn kopje boven het Zenit uitsteekt. Wanneer ik achterom kijk naar dat grote en diepe gat achter mij (niet letterlijk te nemen natuurlijk) dan ben ik toch weer blij dat mijn lichaam dit heeft getrotseerd. En opnieuw wandel ik met grotere pas de berg weer af.
In de streek van Geaune werd me daarnet nog door een man verteld, heeft men tot over enkele jaren petroleum boven gehaald. De ganse streek heeft van deze bron van rijkdom genoten. Het kasteel, de gendarmerie, de Mairie werden verbouwd en gerenoveerd, vele nieuwe sociale woningen werden gebouwd en ook de plaatselijke bewoners werden in deze ontginning betrokken door allerlei natura voordelen. De burgemeester heeft deze aardse rijkdom heel goed beheerd. Op dit ogenblik ligt de ontginning stil, maar het domein bestaat nog altijd en is zichtbaar vanop deze hoogte. Er werken nog slecht vijf mensen.
Ik profiteer ervan om zo een speciale tractor te fotograferen die werkelijk in de ware zin van het woord alle terreinen aankan. Ik zag hem met zijn drie wielen van éen kant, over boom-obstakels rijden alsof het een lucifer stokje was. Ik blijf er een kwartier op zien.
Wanneer ik door het dorpje Malaussanne passeer is ook hier de Mairie gesloten. Ik ga dan maar een stempel halen in de plaatselijke superette.
Doorwandelen naar Montagut en Arget. Het parcours is wel heel variabel en aangenaam. In Saint Médard heeft de boer mij weer bij mijn p ootjes De weg die een heel breed en zeer goed aangelegd pad is loopt uit in een rivier. Vijf meter verder aan de overkant zie ik de weg terug verder lopen opwaarts, de oever omhoog. Ik kijk nog eens goed of er geen droog terrein is waar ik kan doorsteken. Neen, de agrarische heerser verplicht mij door het water te gaan. Niets anders mogelijk dus. Ik kijk op mijn GPS en zie dat ik nog ruim 3,5 kilometer moet lopen met natte voetjes en sokken. Fatalisme maakt zich meester van mijn denken. Het zij zo. Heel even waan ik mij de Leive Heer tijdens zijn mirakel met het wandelen over één of ander meer, maar blijkbaar heb ik te weinig aflaten gebeden om ook in de Goddelijke gratie te vallen. De andere kant wordt bereikt met kletsnatte voeten, sokken en schoenen.
Ik loop dus vochtig, mijn laatste kilometers. Maar de beker zou moeten geledigd worden tot op de bodem. Wat verderop heeft waarschijnlijk diezelfde boer ook hier weer een streek uitgehaald. Het pad naast het veld met mais is ook veld geworden en het pad is niet meer. Naast het veld loopt een diepe beek. Zo een 80 centimeter dieper. En ik zal het geweten hebben, want tot drie maal toe moet ik mijn pijnlijke gewrichten forceren om mijn getergde lichaam over deze diepe sleuf te verplaatsen via een gewaagde sprong. Ik maak daarbij deskundig gebruik van mijn wandelstok.
Ik kom aan in het dorpje maar vind de Hiesentriets niet. Bij het afstempelen van mijn boekje in de Mairie van Hagetaubin vertelt een vriendelijke secretaresse mij dat er in het dorp drie verschillende kerken zijn met aanhorige kerkhoven. Dus wordt er via de zender gedwongen gecommuniceerd. Het loopt goed af. Sonja komt mij ophalen met de wagen want ze staan een 2 kilometer verder aan de andere kerk.
Ik droog mijn voetjes en kan via de waterslang die wordt aangesloten op de kraan van het kerkhof nog eens uitgebreid douchen. Deugddoend en meteen ook steriel hygiënisch.
We eten vanavond spaghetti bolognaise met américain vlees en rode wijn. Gelukkig wanen we ons dat we nog bescheiden kunnen eten en met heel weinig tevreden zijn.
Morgen de tocht naar Loubieng. En daar zal ook weer wat te beleven zijn.
Bonjour Rose Marie et René: Je suis vraiment content de savoir que vous lisez le blog et quon se amuse tres fort. Je pense si souvent al la Triple de Bruges. Tenir le froid et plein sil vous plait.
A la prochaine, want we kunnen de Pyreneekes bijna zien.
Er werd hier gisteren een bus vol pelgrims losgelaten.
maandag 8 juni 2015
Aire sur LAdour Arboucave 23,2 kilometer
Je zou het haast gaan moeten aanvaarden als de waarheid. Plots komen er langs alle kanten en hoeken en uit alle mogelijke straten pelgrims gewandeld. Ze zijn herkenbaar omdat ze zijn uitgerust met rugzak en alle mogelijke nodige attributen om deze tocht tot een goed einde te kunnen brengen. Het meest in het oog springende onderdeel van de uitrusting is de stok. Ook het schoeisel en de zonnewering op het hoofd (safarihoed, zonneklep, pet met nekstuk, bandera, simpele gedemodeerde hoed of zelfs een gewone zakdoek met vier knoopjes zag ik), zijn herkenningspunten waaraan ik de sukkelaars herken.
Omdat we op een schoolparking overnacht hebben buiten de drukte en de marginaliteit (nogal opvallend veel onbetrouwbaar jeugdig en rondhangend volk)moet ik voor mijn vertrek nog even naar de Mairie om mijn stempel te gaan ophalen. Ik zie dus al die pelgrims lopen die al vertrokken. Ik geloof mijn ogen niet. Net alsof er een invasie is van Compostella-pelgrims. Ik tel er op die luttele ogenblikken 16. Ze lopen allen de GR, want eigenlijk vanaf hier heb je geen GPS meer nodig. Omdat ik nog drie dagen wat afwijk van het officiële Camino traject loop ik een beetje parallel met hun spoor. Terwijl ik deze Camino loop, zie ik plots op de muur van een brug een paar rake spreuken staan die andere Compostella wandelaars vroeger hier neerschreven. Stof om over na te denken terwijl ik verder pelgrimeer. Maar tussen de tijd dat ik in Aire sur LAdour vertrek en zo een 6 tal kilometer ook hun traject volg steek ik zomaar eventjes 8 wandelaars voorbij. Er was een Nederlands koppel bij van tegen Maastricht. Hij liep nu het vierde stuk van de tocht en zoekt het in 7 maal te doen. Behoorlijk wat wandelaars lopen deze tocht niet in eenmaal. Ik vermoed zelfs de grote meerderheid. Ik sprak nu al met een aantal pelgrims en nog geen enkele vertrok van aan zijn voordeur. De meeste opmerking die je hoort, is dat die tocht dan veel te lang zou duren. Ja, ik zal ook gauw zo een drie en halve maand onderweg zijn, als er aangekomen wordt ? Alhoewel mijn vertrouwen in een goede afloop groeit met de dag dat ik korter bij de Spaanse grens kom, toch is er die moordende twijfel over mijn fysieke toestand. Daarnet moest ik een scherpe en daarenboven gevaarlijke boshelling naar beneden afwandelen. Er was geen pad, enkel een greppel. Er was dus de rivierbedding (zonder water) waarin ik moest lopen. Op sommige punten was die loop breed genoeg om mijn twee voeten naast elkaar te plaatsen, op sommige plaatsen moest ik 1 voet op de schuine opwaartse kant plaatsen. Dit terwijl moest ik opletten waar ik de andere voet plaatste, omdat er dikke ronde rotsblokjes lagen verspreid op het kleine steunvlak . Op één zo een rotsblokje trappen en verder rollen met de voet is gevaarlijk omdat het je knie (kruisbanden collaterale ligamenten meniscus) erg kan beschadigen en verwonden. Ik liep dus met droge keel en rode alarmlampjes allerhande om toch maar geen misstap of val uit te lokken en alzo het noodlot te moeten ondergaan. Op zulke ogenblikken denk ik heel intens aan het vervolg van deze tocht. Ik ben dan echt bang om wegens een trauma dit avontuur in rook te zien opgaan. Je gelooft me niet, zeker zij niet die mijn rustige aard onderkennen, maar in zulke situaties hier, zouden veel senioren met heel, heel weinig en grijs haar mij kunnen volgen. Ik heb het niet over Marcel, want dat is geen grijze senior, dat is een blonde gevaarlijke en bovendien erg potente junior.
De temperatuur heeft ook vandaag weer op geen graadje gekeken. Om klokslag twaalf uur kom ik aan in Payrol les Maszetets. Niet moeilijk dit te herinneren, de kerk met klokkentoren staat in mijn vizier op zo een 300 meter en tot tweemaal toe slaat hij 12 keer de klepel tegen het klokhuis Ik denk dat ik eens wat ga eten en drinken overpeins ik zo. Mijn hemdje is weer kletsenat en mijn tong plakt tegen mijn maag van de dorst. Ik merk dat ze hier aan de kerk, net de bloemen hebben water geschonken. De grond naast alle bakken en bloempotten aan de rijk versierde bebloemde kerk zijn nog na-nat. Mijn instinct zegt dat dit niet van een gemeentelijk containerke kan zijn. En ja, na enkele ogenblikken speuren zie ik een verdoken waterkraantje met drinkbaar vocht. Ik durf dus mijn twee drinkbussen leeg te zuigen en eet terwijl mijn door de Hiesentriets meegeleverde brokjes kaas (blue de vache van Acquitaine) op. Zo smakelijk. Alsof er geschoten wordt op mijn kogelvrije vest denk ik. Het zakt door mijn slokdarm via de keel en nergens doet het zeer, alleen deugd. Al was ik op sterven na dood van de dorst en de warmte ik kom er langzaam weer door.
Mijn nat hemdje wordt vervangen door een droge nette T-shirt, en kijk , le nouveau Jowan est arrivé. Zij die dachten dat ik was verslagen, zullen gedeprimeerd moeten afdruipen, want ik sta weer op met een attitude die een symbiose is van Mister Propre en Popeye the sailer man. De laatste 8 kilometer zijn dan ook niets meer of minder dan een formaliteit. Ik leg logischerwijs het laatste deel van mijn tocht af met 2 vingers in mijn neus figuurlijk toch. Arboucave is een mini-dorpje met een heel kleine gemeenschap. Vlak tegen Samadet en Antraz is het een overgangsgebied tussen de Midi Pyrenees en het hooggebergte zelf. Het is er vooral rustig. Alleen de pompen van de zwembaden werken hier ik vermoed dat twee op de vijf huizen hier over een heel groot bad of zo niet, dus anders een zwembad beschikken.
Deze avond maakt de straffe keuken hier gebakken patatjes in eenden vet en look, met peterselie, sla en tomaatjes, knolseldersla, komkommer en koude forelfilet, gerookte zalm , grijze garnaaltjes en ook gerookte haring. Nu nog een dikke sigaar en dan denken we dat bij de politiekers aan de rijk gevulde tafel zitten. Moet toch kunnen he. Alleen, wij verdienen dat!
Morgen is er een tocht van 26 kilometer voorzien tot in het bergdorpje CAMP. Normaal komen we aan in Saint Jean Pied de PORT op zaterdag 13 juni. En vanaf daar is het gedaan van met de knikkertjes te spelen. Eenmaal aan de Spaanse grens is het pure ernst tot aan de finish.
Tot morgen .
Reacties die ik krijg komen hier toe zonder email adres. Mijn vorige schijf liet zich euthanaseren één week voor mijn vertrek. Ik heb geen enkel e-mail adres van niemand. Daarom:
Monique en Marc zouden jullie uw juist email adres willen meedelen . ik krijg het antwoord van mij aan jullie steeds terug met de melding : onbezorgbaar.
Monica, ik kan je niet antwoorden want ik heb je e-mail adres niet. Bezorg je me dit even?
Zaterdag 13 juni 2015.
Ostabat Asme Saint Jean Pied De Port 22,8 kilometer. F-459
Wanneer ik om 7.30 de hondjes assisteer in hun dagelijks toiletwandelingetje, zie ik al drie wandelaars vertrekken met rugzak en volledige uitrusting. Ik ben al onmiddellijk op mijn scherpst. Ik zal toch niet de laatste aankomen in SJPDP zeker? Ik laat ze wat vlugger plassen en voer enige verbale druk uit op de activiteit van de vastere uitscheidingskwalteit van de Job, want die moet er altijd zo wat prul aanhangen. Ik laat het deze keer niet toe en mijn dringende aanmaningen helpen zowaar. Hij maakt zijn fecalonisch ritueel in een mum van tijd af en we spoeden ons alle drie naar de motorhome. De koffie is al klaar en de tafel gedekt. Een halfuur later ben ik ook al op weg. Ik loop verscheidene groepjes pelgrims groetend voorbij en werk mijn voetkilometers af alsof het hier een triomftocht betrof. Ik steek ook een jong koppeltje voorbij met een beladen ezel. Heel typerend. Het gaat over berg den dal en verscheidene sporen zijn slechts een halve meter breed. Ook een beek moet doorwaad worden. Niets is me te veel, ik loop alsof ik floggy leggs heb. Met de benen in de boter en de vingers in de neus
Ik zou niet graag die boterham voorgeschoteld krijgen. Het weer is droog, toch wat de lucht betreft, want ook vandaag wissel ik uit hygiënisch en aromatisch oogpunt twee keer van truitje. Elke dag drie bloesjes te wassen, de rekening zou nogal oplopen moesten de Hiesentriets er niet bij zijn. Maar ik vond er daarjuist iets op. Ik douche nu met mijn trui en korte broek aan en laat de eerste laag shampoo en zeep over mijn kledij scheren zodat het meeste vuil en zweet al verwijderd is. De hoofdwas gebeurt dan met de hand door Miet en Sien wringt it
Ik blijf mee golven met het landschap en zou daar zowaar wat duizelig van worden. Dorst krijg ik ook. Ik zet mij op een brugrand neer (om zittend te kunnen eten) en merk op dat dit toch niet de meest veilige manier is om te dineren. De rustpauze wordt dus erg kort gehouden en na een 10 minuutjes ben ik weer op pad. Een telefoontje met Regine maakt me duidelijk dat de ingreep van de hielamputatie van Ruud goed verlopen is maar er diende meer en verder te worden verwijderd dan aanvankelijk was gepland en dat ontmoedigt me een beetje omdat dit wel eens belangrijk zou kunnen zijn voor zijn gangrevalidatie. Maar hij stelt het goed en dat is toch ook belangrijk.
Tijdens het verder wandelen door dit natuurreservaat, want daar heeft het hier wel de schijn van, zie ik plots twee arenden boven mij. Ik herken ze aan de erg lange en brede vleugels. Ook de staart is zo heel mooi driehoekig. Ik blijf staan om dit frivool luchtspel even gade te slaan. Ze komen met meerdere recht boven mij vliegen. Een echte luchtshow. Ze draaien regelmatig kort naast elkaar en dalen en zweven en geven vleugelslag en stijgen dan weer. Ik tel er dertien, en twijfel plots aan mijn geluk. Ik trek vlug een paar kiekjes, want dit zal ik nooit meer meemaken, daar ben ik vrijwel zeker van. Die vierde wimpel denk ik. Die vierde wimpel wordt mij via de vliegende post bezorgd. Heel fraai geschenk en zeker niet gewoon.
Ik kom aan in SJPDP en begeef me naar de verwelkomingsruimte van de pelgrims om er mijn stempel te halen. Het is aanschuiven. Ik heb er 20 minuten op een stoel moeten zitten wachten. Nochtans die vrijwilligers achter de balie waren met vijf om de pelgrims goede raad en advies te geven. Ik hoor dus regelmatig hetzelfde verhaal: blijkbaar is die oversteek hier tussen de Pyreneeën niet zo ongevaarlijk want ik krijg net zoals alle andere doorstappers een speciale kaart mee met nuttige informatie, noodnummers, water bevoorradingsplaatsen, refuges, gevaarlijke afdalingsplaatsen en zo meer. Er wordt mij gevraagd om liever morgen te gaan dan maandag omdat er onweer verwacht wordt vanaf maandagnacht. Precies toch wel serieus hier.
Ik kom dus ruim 20 minuten later aan dan ikzelf had verwacht maar de mietjes hebben me verrast. Ze hebben een wimpel gemaakt met reeds vier meldingen op. De Franse grens, Vezelay, Laval De Cere, en nu Saint Jean Pied De Port staan erop vermeld.
Daar wordt op geklonken.
Vanavond trakteer ik hen persoonlijk op een etentje in de rue de la Citadel, te vergelijken met de Beenhouwersstraat in Brussel, maar dan iets meer stijl omhoog en meer stijf volk.
Tot morgen, ik geef je de details.
Moest er maandag even geen tekst doorkomen, niet panikeren, we moeten ons in Spanje nieuwe internet kaarten aanschaffen. Maar her komt allemaal wel in orde.
