Mijn vriend Jos zou zeggen: Pa, het kort nu wel erg snel af he....
Zaterdag schafte ik mij een heel voornaam attribuut aan. Het helpt me de loslopende honden af te schrikken en ook mijn statuut als pelgrim kenbaar te maken: De wandelstok. Niet zomaar een hebbeding. Hij zal mij gedurende de reis volledig bijstaan, steun verlenen, beschermen, zegenen en zelfs helpen rechtstaan bij een zoveelste val...Mijn toeverlaat en trouwe handgezel. Bovenaan voorzien van een gedraaide koord dat dienst doet als absorberend handvat en onderaan eindigend op een stevige metalen pin. Binnen in het hout op de bovenkant is hij wel met enige luxe uitgedost bij wijze van een ingebouwd kompas. Handig dat je niet steeds je toestel moet bovenhalen uit je rugzak bij enige twijfel. Van zodra ik de kunst meester ben om ook foto's te plaatsen op deze blog , krijg je dit stukje van mijn verlengd vertrouwen zeker ook eens te zien.
Dit weekend werd er echt niet veel geoefend, enerzijds om de knie nog wat rust te gunnen, anderzijds om alle tijd te kunnen steken in de verbouwing van de douche in Wibrin samen met broer Luk. Dank u Luk, om het zo handig verwijderen van de oude tegels van de muur. Geen werkje voor mij, de muur zou er niet meer staan...
Overmorgen staat er weer een heel zware tocht op het programma; de wandeling rondom het meer van Nisramont, goed voor een 28 kilometer gevarieerd giftig parcours. Heel mooi, heel moeilijk omdat het steeds helt en daalt. Wie zin heeft kan mee.
Tot de volgende, en vooral...blijven pogen om het hoge!
