De voorstelling van mijn boek ten voordele van Duchenne onderzoek.
Sommige dingen in het leven zal je nooit begrijpen.
Waarom zou nu iemand 2300 kilometer te voet stappen, om pas drie maand later een einddoel te bereiken?
Gewoon niet over nadenken Er bestaan gebeten mensen die een droom nooit loslaten.
En, ik had een droom !
TE VOET NAAR COMPOSTELLA !
Ik wou negentig dagen avontuurlijk sportief wandelen, mezelf mateloos vermaken, acute zelfredzaamheid tarten en een niet loslatend enthousiasme testen op zijn weerstand en duurzaamheid.
Een puzzel van optimale fysieke, affectieve en mentale conditie die naadloos mooi in elkaar dient te passen. Het is me allemaal heel goed vergaan. Ik dank een opperste baas die mij hielp dit visioen af te werken tot een perfect resultaat. Meer nog ik wil eigenlijk in mijn euforie ook u betrekken. Mijn fortuinlijk verworven buitenkans wil ik trachten nog vollediger te maken door ook anderen mijn algemeen welzijn aan te bieden. Ik heb van mijn dagelijkse blog onderweg een heel modest boekje gemaakt en stel deze teksten, gebundeld aan u allen voor op donderdag 8 oktober 2015, om 20.00 uur.
Mijn doel is 100 van deze boeken te verkopen tegen de prijs van 30 euro per stuk en de integrale opbrengst onmiddellijk door te schenken aan het Rondou fonds. Deze universitaire onderzoekscel, opgericht in de schoot en onder supervisie van de K.U.Leuven doet wetenschappelijk onderzoek naar de behandeling van de ziekte van Duchenne. Hier over verneemt u ook meer op de avond zelve.
Je kan bij een glaasje honderduit genieten bij en met verhalen rond de dia montage van de Compostellatocht. Ook kunnen hier contacten worden gelegd met mensen die bij dit fonds rechtstreeks zijn betrokken.
Tevens krijgen de 100 eerste kopers een uniek ondertekend exemplaar dat is voorzien van een door mij persoonlijke nota.
De drank zal worden aangeboden aan 2 euro per glas. De uitbater doet een gebaar door de infrastructuur aan te bieden en de drank deels te sponsoren. De massale opbrengst hiervan gaat ook integraal naar deze onderzoekscel.
De plaats en parking waar een toevloed van geïnteresseerden wordt verwacht :
Wijnhandel SACOCHORCOS Leuvensesteenweg 70, 3070 Kortenberg
Je aanwezigheid aankondigen hoeft niet, we gaan er toch van uit dat alle honderd uitgenodigden zullen aanwezig zijn. Mag dit Duchenne-onderzoek ook een heel klein beetje op uw steun rekenen?
Hopelijk tot donderdag 8 oktober vanaf 20.00 uur.
U wel genegen,
Johan DE SMEDT.
Epiloog : De ultieme trip, en toch een beetje speciale spijt.
Zondag 12 Juli 2015
Santa Irene Santiago de Compostella 19,2 kilometer
De mis voor de pelgrims in Compostella is zondag voorzien om 12 uur. De afstand van de laatste staanplaats in tijd, is een kleine 4 uur. Er wordt dus geopteerd om toch vroeg genoeg te vertrekken zodat ik omgekleed en gewassen de mis kan bijwonen en de beloofde kaarsjes kan doen branden. Mijn diploma zou ik dan in de namiddag ook in het officiële pelgrimsbureel kunnen ophalen. Om 5.45 uur verschijnen de eerste kleine vliegjes in mijn Lumen-sterke hoofdlamp. Het is hier nu wel echt pikdonker in dit bos. Ik moet zelfs bijschijnen met de looplamp om de gele loodspijltjes te vinden. Geen verkeerde gerichte lopers deze morgen, maar al na een tien tal minuten steek ik een groepje ingetogen jongeren voorbij die stilletjes ook hun Camino aan het volbrengen zijn. De kilometerpalen luiden de ultieme count down in. Ik start aan 19 kilometer. Het is merkelijk snel klaar en licht vandaag want amper na een 20 minuutjes wandelen door de loofbomen, de sparren, de eucalyptus aanplantingen en ook eikenbomen kan ik mijn hulplamp al doven. Waar komen weeral al die dagjestoeristen vandaan? Aan hun heel lichte rugzakjes die toeristische diensten en touroperators uitdelen als promotie, herken ik die onechte pelgrims van de echte. Die dagjesmensen mogen gerust hun ding doen en hun recreatie is hen volledig gegund, maar wat me dan weer niet zo eerlijk overkomt pijnigt mijner diepe ziel. Ze hebben dan ook 5 kilometer op de Camino gelopen, want werden netjes gedropt door de buschauffeur op Monte do Gozo, en hoeven dan enkel met de zwaartekracht mee te werken om in Santiago aan te komen. Die wandelstokken worden dan meestal nog gebruikt om hun niet onder controle te houden potentiële energie in bergaf toch wat ondersteuning te bieden. Ieder zijn ding.
Om 9.23 kom ik aan in Compostella camping om me te vervoegen bij de dames, mij proper te wassen en te scheren. Mijn geperst kostuum aan trekken en mijn gestreken plastron in de juiste knopen leggen. Om 11.00 uur wenden wij ons drieën naar centrum Compostella. Veel pelgrims komen sukkelend en stinkend en waggelend binnen de stadswallen gestrompeld.
De aankomst op het kathedraal plein was helemaal niet zo emotioneel. Ik verzwijg u niet dat ik heel blij ben dat dit avontuur zo goed verliep, dat ik enorm gelukkig ben met dit bereikte resultaat en dat ik mezelf eens goed in de beide handen kneep om én mezelf proficiat te wensen én er zeker van te zijn dat ik het allemaal niet droomde. Want heel dit gebeuren is heel lange tijd een droom gebleven, maar dit te hebben kunnen verwezenlijken geeft me zoveel voldoening en interne kracht. Ik kan er weer een poos mee voort. Anderzijds is er wel een beetje teleurstelling dat het avontuur nu eindigt. Het was wel echt mijn ding. Hier rond te lopen in mijn korte broek en marcelleke, geladen met rugzak vol drank, reserve kledij en batterijen, ook een reserve GPS. Het was zo boeiend de merkwaardigheden of de schoonheden die in mijn ogen vielen, vast te leggen en alzo voor herinneringen later te kunnen gebruiken. Het snoepen van zoveel natuurlijke schoonheid, de etalages vol aantrekkelijke taferelen en decors. Ik liep hier rond zoals kleine zoet hongerige kinderen dat doen in een snoepwinkel. De Camino weg is een weg van de vrijheid stond dikwijls onderweg in stift of verf op muren of aanplakborden. Het is wel degelijk zo. Je komt hier deels gelaten en deels bevrijd uit deze begaanbare levensweg. De verhalen die ik onderweg van mensen hoorde, de pelgrims zelf die ik ontmoette, de fysieke vermoeidheid en pijn die ik onderweg zag, maken dat je heel klein word en dankbaar lovend bekent dat het allemaal nog niet zo slecht is hier beneden. Hier en daar zag ik tranen lopen, ik weet niet waarom. Het kon van geluk zijn, van de blaren pijn, van verdriet, van emotie, ik weet het echt niet, maar het heeft me wel enkele malen geraakt. Zoiets laat mij niet onbewogen en mijn ziel is ook niet zo hard. Er is een gevoel dat Compostella nu ook een deel van mij is geworden, omdat ik onderweg naar hier zoveel zweet en DNA achter liet. En al was het alsof het alle dagen feest was, niet alle dagen klonk die muziek even mooi in de oren. We omhelzen elkaar op het grote plein en wensen elkaar proficiat voor de grote inspanning. Zowel Miet als Sonja krijgen felicitaties om hun gepresteerde werk. Mijn erkentelijkheid is zo groot al zeg ik dat niet zoveel. IK moet dat meer doen.
Aan die kathedraal stond een file van mensen aan te schuiven tot drie straten verder. Het zit namelijk zo dat er om het uur missen zijn gepland. Maar de gelovigen kunnen slechts binnen tot al de stoelen volzet zijn. De volgende lichting is voor de volgende mis. Mensen staan daar niet zelden 2-3 uur te wachten om die kathedraal binnen te kunnen. Ik besluit dan maar eerst mijn diploma af te halen. Veneir een file, maar niet zo lang. Ik heb geluk, na drie kwartier klinkt het klokje dat aangeeft dat je je als pelgrim mag aanmelden aan één van de zeven loketten. Even later verlaat ik het pelgrimsbureau met mijn diploma in een mooie koker. De fierheid is groot, want pas nu ik dit lijfelijk attribuut in de hand heb, besef ik dat hier inderdaad wel een grove prestatie achter schuil gaat. Ik roep de dames van ver toe: Ihaaa, de buit is binnen. De toeloop hier in Compostella is fenomenaal. Wanneer we terug naar de camping wandelen zien we nog steeds een lint van aankomende wandelaars. Ik schat dat er duizenden van mijn soort hier in Compostella de laatste klimmetjes afwerken. Iedereen is het eens: de laatste 200 kilometers zijn zwaar om te verwerken. De regelmatige terugkerende heuveltjes verteren de laatste grammetjes suikers die je lichaam nog verschaffen kan. En vermits de vermoeidheid ook recht evenredig groeit met de gelopen afstand, is het niet moeilijk aan te nemen dat die laatste tochtjes niet zo snel zullen vergeten worden. We zijn alle drie gelukkig.
De blog loopt ten einde: Indien lezers interesse hebben, kunnen zij ergens in oktober een éénmalige voordracht bijwonen van mezelf (in Kortenberg) aan de hand van de notities en de gemaakte fotos. Daar wordt dan ook tekst en uitleg gegeven omtrent de bedoeling van de blog en de sponsering van een project. Gewoon een mailtje naar johan.de.smedt1@telenet.be met je mailadres volstaat met de melding dat je deze aankondiging wil ontvangen. De bedoeling is om de blog mooi te bundelen en tegen democratische prijs te verhandelen. De opbrengst gaat integraal en rechtstreeks naar de betrokkenen.
Ik neem afscheid van u, mijn waardige en trouwe toffe lezer. Jullie waren ook een deel van de vleugels waarop ik vloog. Ik dank u om de aansporingen, de goede raad, de toffe opmerkingen, de woorden van lof en eer. Ik moet u erkentelijk zijn om zoveel gelukwensen en schouderklopjes. Mijn petje gaat af omdat je regelmatig heel veel tijd stak in de wellicht veel te lange teksten, mijn hoofd buigt zich nederig neerwaarts om uw erkentelijkheid betreffende deze tocht. Elke stap die ik deed hebben veel handen mij gedragen en ik onderschat deze inbreng van jullie echt niet. Eerlijk, nu ben ik blij terug huiswaarts te keren want ik begin jullie allen wel zeer te missen. Wellicht zien we elkaar in Herent in eender welke situatie wel eens weer, ik kijk er echt naar uit. Morgen gaan die kaarsjes allemaal in brand, en terwijl schuilen jullie in mijn hoofd. Ik wandelde nooit alleen, .jullie waren erbij en ik liep met een grote glimlach, dank zij jullie.
Ongelooflijk tof.
Zaterdag 11 juli 2015
Melide Santa Irene 34,8 kilometer
Sonja is zo vriendelijk mij om 05.50 uur weg te brengen naar mijn aankomstplaats van gisteren. We sliepen vannacht zo een kleine 3,5 kilometer daar vandaan op een grote vrachtwagenparking, kort bij de plaatselijke beestenmarkt. In zulk een omgeving slaap ik bijzonder goed. Die drie Moortgat Duvels van gisterenavond zijn mij goed bekomen en hoe meer ik dronk, hoe meer de vermoeidheid uit mijn ledematen schoof. De tapas die we erbij bestelden waren zo lekker dat van naar huis gaan slapen nog niet direct werd gesproken. Het was een toffe avond, ook al was ikzelf de meest vermoeide van het gezelschap. De vriendelijke uitbaatster van de tapa bar was zo in de weer voor ons, ze zou haar benen vanonder haar lijf hebben gelopen om ons toch maar van dienst zijn.
Ik start vandaag voor de laatste maal zo vroeg en besef dat de schone liedjes inderdaad niet lang duren. De lelijke gelukkig ook niet. Nog 52 kilometer te lopen en de buit is binnen. Eén gulzige slok en ik sta voor de kathedraal. Zelfs met mijn twee vingers in mijn neus kan ik het wierook tot hier nog ruiken, zo kort ben ik tot mijn gestelde doel geraakt. Heel veel voorbereiding, heel veel planning, heel veel informatie verwerking en heel veel training hebben dan toch hun vruchten afgeworpen. Het is niet voor niets geweest. Nooit heb ik aan dit project gewerkt met de gedachte dat het me niet zou lukken. Maar het is wel zo, en dat is weer een ander verhaal, dat ik steeds overtuigd ben geweest dat alle puzzelstukjes goed bij elkaar moeten passen en blijven liggen. Indien ik wanbof of pech op mijn weg ontmoette kon heel het kaartenhuisje instorten en was de droom gedaan. Ik bof, want alles paste steeds mooi in elkaar. Ook mijn beide helpsters waren van een heel speciale soort: rammen zijn wild en niet te temmen . Ze mogen er echter prat op gaan dat zij mij op hun vleugels lieten landen. Overtuigd ben ik dat zij een overgroot deel van het welslagen van deze tocht op hun palmares mogen schrijven. Solo lukt zo een onderneming ook, maar zonder deze logistieke, culinaire, medische, sanitaire, emotionele, wasdeskundige of fashionaire ondersteuning is deze klus een heel pak zwaarder. Ik geef toe, voor mij was het ook niet altijd eenvoudig op te boksen tegen zulk een symbiotische rammenanaffaire , maar al bij al ben ik nog bijzonder goed uit die strijd gekomen.
Goed, ik loop deze morgen in het donker met mijn frontale koplamp op een ander koppel die mijn richting uit komen. Ze zijn gelukkig, want ze zijn verdwaald. Ze weten geen kant meer op want ze zijn van de Camino afgeweken. Ze liepen compleet de verkeerde richting uit en zagen daardoor de pijlen niet staan. Die hun dag begon slecht, maar ik waande mij gelukkig omwille van mijn goede daad.
Het lopen in het duister is niet zo evident omdat je de straal licht voor je op de grond bundelt. Zo heb je de neiging de zijkanten wat minder te observeren. En laat het nu juist daar zijn dat de pijlen staan. Wederom steek ik bussen gepensioneerden voorbij, meutes leerlingen van het lager secundair onderwijs met hun juffrouw, groepen van sportclubs, leden van allerlei soorten verenigingen. Het valt op dat ze meestal dezelfde kleur van shirt of hemdje dragen. De puberende leerlingen gibberen en gekscheren onder elkaar, maar geregeld zijn er ook die mooie Spaanse liedjes zingen. Ik meen zelfs de melodie van de kabouters van sneeuwwitje te horen : Ahoy Ahoy Er liep daar ook een tof manneke mee. Zo hoog als mijn wandelstokje, zo rank als de rayon van een fietswiel. Hij had een rugzak hangen die reikte van boven zijn hoofd tot net onder zijn knieën. Ik heb hem in het voorbij steken nog eens goed bekeken. Het was een jongen Ik loop af en toe onder een schaduw dak van druiventrossen, en besluit dan toch maar een foto te nemen. Voor de rest was het vandaag een armoedige dag wat betreft mooie plaatjes. We wandelden door verscheidene Eucalyptus plantages langs onze route en spijtig die geur kan ik jullie niet doorsturen, maar het rook goddelijke aangenaam.
Geen enkele heuvel is ons vreemd deze laatste 200 kilometer. Het is vandaag opnieuw op en neer zoals op Leuven foor. De hellingen worden korter maar de venijnigheid van hun stijgingsgraad blijft rake klappen uitdelen. Er wordt al eens midden op de weg halverwege de heuveltop gestopt met verder gaan. Mijn pet en trui zijn ook weer lekkensnat. Maar vermits ik morgen toch kan aankomen is mijn moraal bestand tegen dit ongemak. Enkel mijn broek is tot halverwege de pijpen van kleur verandert door het zweet. En dat verveelt me wel een beetje met al die pubers in de buurt Het is geen zicht.
Boven op één der laatste heuveltopjes besluit ik om de tip van Guy eens uit te proberen. Ik bestel nu eens geen servetto, maar uno cajn. En het klopt Guy, ze schenkt mij aan de tap een gewoon pintje. Ik vermoed dat ik het woord verkeerd uitsprak, want de serveuse lachte eens in haar eigen en naar mij, daarna verbeterde zij de klemtoon. Maar wat ik dronk was een heel fris pintje van 1,5 euro, en ik kreeg er nog een kommetje ships bij ook.
Ik loop na 6,5 uur marcheren voorbij de afspraak plaats omdat ik vermoedde dat er nog een drie tal kilometer moest worden gelopen. De naamplaat van het dorpje Santa Irena heb ik nooit gezien. Dus moest er worden bijgestuurd met de zender. Sonja pikt me 3 kilometer voorbij de afspraakplaats op, en het euvel is verholpen.
Vanavond houden we het nog een beetje rustig maar morgen steken we hier alle lonten in de fik.
Hilde had mij nog niet gemaild omdat ze haar troostende woorden in petto hield tegen dat ik een dipje zou krijgen. Ze had zo graag eens opbeurende woorden en tekst terug gegeven, maar het was naast de waard gerekend. Iemand die aan een feestdis zit, heeft geen opbeuring nodig. Ik zou misschien de volgende dagen naar Finistere eens een dipje kunnen verzinnen Hilde. Zo graag wil ik die opbeuring eens aanhoren.
De Hiesentriets zijn voor alle mannelijke kleinkinderen een wandelstok van Eucalyptus hout aan het bewerken. Voor Charlotte gaan ze een armbandje mee brengen.
Zo, morgen de grote finale met trommelgeroffel en stropdas en kostuum. Ik ga nu mijn lakei schoenen wat doen glitteren en laat jullie ondertussen genieten van het vandaag beperkte fotomateriaal
Vrijdag 10 juli 2015
Portomarin Melide 45,4 kilometer
Weer om 05.45 vraagt Job zich af waarom ik zo vroeg naar mijn werk vertrek. En waarom ik de laatste tijd die rugzak altijd meeneem en mijn voeten intape? Het blijft een raadsel aan zijn schuinse blik en zijn vragende ogen te zien.
Vandaag trachten we de afstand tussen 2 grotere dorpen te overbruggen. Het weer is overwegend bewolkt en de temperatuur is eindelijk te genieten, want ze stagneert rond de waarde van 25 graden Celsius. We moeten een paar heuveltjes over maar de natuur speelt ermee. Het gaat soms snel omhoog en redelijk snel terug omlaag. Daarna traag omhoog en terug redelijk traag omlaag. Het geraakt niet op. Ik bedenk bij mezelf dat die laatste 200 kilometer naar Santiago, fysiek zwaarder uitvallen dan de eerste 1000 van thuis uit. Al snel bevind ik me tussen de groep van pelgrims die ook vanuit hun refuge vroeg vertrokken zijn. Ik ontmoet Angèle en Pierre uit Nantes. Ze zijn beiden 11 jaar. Hun grootvader en grootmoeder lopen een 70 meter voorop. De grootouders hebben 10 kleinkinderen. Als een kleinkind 11 jaar wordt, mag het met opa en oma gedurende 11 dagen mee van Villafranca naar Compostella wandelen. Ongeveer 210 kilometer. Ik feliciteer Angèle om haar snelle en soepele gang, ondanks haar toch grote rugzak. Ze praat vlot en communiceert heel assertief, met een typisch Frans temperament. Wat later maal ik enkele kilometers met beide grootouders.
Het loopt over heuvelruggen die aangelegen bosjes doorkruisen. Niet veel speciaals te verkennen, buiten het mistig gordijn dat door de wind ons belet de omgeving te herkennen. Ook koude en vochtige dikke druppels mistwater die van de bladeren naar beneden rollen bezorgen ons een mystiek kader waarin de voorgangers als schimmen plots opduiken wanneer je hen inhaalt.
Om 11 uur kom ik aan in Palasdelrey, een 28 kilometer na de start. We eten in de mobilhome spek met eiren. Om 12.30 vertrek ik voor mijn laatste 17 kilometer. Ik ontmoet geen enkele medewandelaar meer.
Ik maak nog een paar fotos van drooghokjes die hier regelmatig opduiken in de voortuinen van boerderijen. Ze staan op een verhoog en zijn volledig met planken dicht gemaakt en dienen waarschijnlijk om mais te drogen. Onderweg praat ik met Domingo uit Aosta. Zijn zoon studeert in Brussel in de biomedische wetenschappen en specialiseert zich in prothesen. Hij vond het stuk van Burgos tot na Leon ongelooflijke bullshit
Ik zie Ricardo nog eens terug. Hij is blij dat we elkaar nog eens tegenkomen. Zondag wil hij in Santiago zijn, en hij zal het laten weten via SMS.
Onderweg zie ik elke halve kilometer een aanduiding van de afstand die me rest tot in Compostella. De laatste indicatie die ik me bekeek was 52 kilometer. Het einddoel komt nu wel heel nabij. De vrees om niet te slagen in dit project verkleint met elke stap. Het vertrouwen in een goede afloop wordt sterker en verdringt meer en meer mijn onzekerheid. Toch blijf ik ook vandaag heel attent en voorzichtig afdalen.
Na een 3,5 uur wandelen kom ik aan in het grotere dorp Melide. Hier verkopen ze Duvel Sonja is door het dolle heen.
Afspraak straks in het Duvel etablissement.
Ik kreeg bericht van Luk en Lieve hun plannen. Ze gaan ons volgende week vervoegen.
Vandaag blijft het hierbij. Morgen weer een nieuw verhaal.
