Ook de begeleidsters worden eens aangenaam verrast!
Zondag, 10 mei 2015.
Akkoord, het was gisteren geen zware dag, maar de innerlijke ongerustheid over mijn neusverkoudheids-evolutie maakten me toch wel enigszins onzeker. Ik rustte gisteren veel meer dan mij lief was en trachtte steeds mezelf sussend en mateloos uitdriftend het positieve te aanschouwen van deze gedwongen hersteltijd. Ik sliep een nacht zoals het moest. Zonder woelen, zonder koorts, maar nog wel hoestend en met verstopte neuspijpen. Ik sta op en voel me goed. De hemel is gevlekt maar overwegend blauw.
Mijn tocht wordt vandaag hervat, zoveel is zeker. Niet op het normale tempo, dan wel de geplande afstand an sich.
Het vertrek is een beetje confronterend: flanellen beetjes die toch ter hoogte van beide kuiten en rechter dij voorkant (4-ceps spier) kramppijn etaleren telkens die betreffende spier moet samentrekken. Binnen een kwartiertje nog eens aan denken en dan pas evalueren, geef ik mezelf een professioneel advies. Niet elke startpijn is schadelijk, zeker niet wanneer koorts uw lichaamsherstel heeft gedwarsboomd. Het loopt niet zo vlot, ook al omdat het 7% stijgt. Ik observeer veel oude gebouwen met torentjes en frappante annex-gebouwtjes. Heel oude en verwaarloosde huizen met grote tuinen. Er kruisen me tot 4 maal toe Engelse wagens ( het stuur rechts en Engelse nummerplaat). Wat verder zie ik een riante poepsjieke gerestaureerde villa met een Zwitserse Volvo op de inrit. Een steeg of drie verder een Italiaanse Alfa ook weer bij een gerestaureerd, opgekalfaterd niet goedkoop kasteeltje met zwembad. Zou hier ergens een geheim topoverleg bezig zijn van de Europese commissie want er loopt hier zelfs ook ene met een Belgisch vlagske rond.
De kastelen van de Loire bedenk ik vlug, die zullen het wel zijn.
De departementale wegen leven hier kommerloos in symbiose met de boswegeltjes en privé-landerijen hun inritten. Alles vloeit in elkaar over zoals melk in koffie. De Franse wegen zijn doorgaans goed verzorgd maar eenmaal ik de topografische kaart nodig heb van 1/25000 is het niet altijd koosjer. Sommige wegeltjes worden overwoekerd door bramen en netels (worden dus opzettelijk niet onderhouden), anderzijds rijden zware 8x8 bosvrachtwagens bestaande wegeltjes gans aan flarden en vind je enkel maar twee diepe sporen die dan nog dikwijls vol met water staan. Het gebeurt zelfs dat er wegeltjes bestaan die niet op de kaart zijn aangegeven.
Ik maakte me onderweg wat zorgen over Hugo en Marcel. Daar heb ik lang niets van gehoord. Misschien toch best eens bellen. Het fenomeen blog heeft ook wat bijwerkingen. Reeds 3 dagen geleden meldde een zeer alerte en ook de Frans taal goed beheersende Jacques me de juiste schrijfwijze van zijn naam en van het gemeentehuis: Mairie. Dus waarde lezer, als je ergens tot heden toe Marie zag staan, bedoelde ik echt niet mijn echtgenote, dan wel het plaatselijk gemeentehuis: Mairie. Mijn grammaticale Franse en Nederlandse fouten, daar mag je echt niet te veel aandacht aan besteden. Zolang de tekst verstaanbaar blijft is de bedoeling en het doel bereikt. Dit neemt niet weg dat ik elke verbetering zeer waardeer, want het is meteen ook een teken dat de teksten heel minutieus doorgenomen worden. Het streelt mijn ijdelheid op zoveel aandacht te mogen rekenen - -
Rene en Rose Marie stelden me voor om al de opgestuurde fotos op een schijfje te branden. Ik zou zeggen: doe maar, dan zijn ze erg stevig beveiligd.
Hallo Gudrun, toch blij te horen dat je de weg naar de blog en de reactie erop gevonden hebt. Ik heb reeds drie reacties van jou gelezen. Wat ben jij een positieve criticus. Deze tocht geeft een mens, God weet om welke reden, zoveel interne rust en maakt de gecreëerde gedrevenheid alleen maar groter om zonder ernstige tegenslag toch te trachten de eindmeet te behalen.
Mijn pijn tijdens het stappen wordt nog eens geëvalueerd. Geen pijn meer en alle gaat vlot van hoofd tot en met mijn ledematen.
Het landschap is op enkele dagen totaal veranderd. Ook het graan staat nu reeds op dijhoogte. Ik zie nu weilanden die telkens door een haag omboord zijn en die zelden een plat vlak vormen. Elke wei loopt hier schuin af of op. Het golft hier zoals op een wasbord. De hoogtemeters liegen er ook niet om. Er wordt gedraaid en gekeerd in boswegeltjes en weer is het modderen en schuiven, ook al is het schitterend warm en klaar weer. De temperatuur loopt op tot 29 graden en ik nader het dorpje Gipcy.
Ik houd halt bij een gedenkbord van een gecrashte testpiloot. Zie ook een haag met allerlei "spinnewebsels" en nader zeer vlug het kleine dorpje Gicy, op 3 kilometer van mijn eindpunt.
Hier is het een groot plaatselijk mei-feest met rommelmarkt, frietjes en saucisses.
Wat zijn de vrouwtjes aangenaam verrast. Nog voor ik aankom hebben ze de hele markt al twee maal afgeroomd. De plaatselijke horeca heeft ook zo zijn bedenkingen van de Belgische keel-maten, want we dronken van pure dorst elk 2 flesjes Kronenbourg. Maar dat zal ook wel wat aan die frietjes gelegen hebben met die zoute saucisse.
Gipcy is een fraai klein dorpje met een pracht van een uitzicht op de diepe vlakte van de Loire die we steeds ten Westen van ons laten stromen. Een heerlijk groen paradijs.
Vanavond eten we spaghetti met gehakt en een glaasje rode wijn.
Straks doe ik nog de laatste drie kilometer van vandaag, want die rommelmarkt heeft mijn ding echt onderbroken.
Volgende afspraak in Montmarault.
Pelgrims horen tijdens hun tocht ook eens ziek te zijn.
Zaterdag 09 mei 2015.
Carens dag.
Deze nacht had ik koorts en hoofdpijn, behoorlijk ziek bij wijze van spreken.
Ik kuch en ik hoest , heb heel mijn bed verwoest. Ik draai en ik keer, ga tegen wakker liggen in de weer. Ik sta op als een zombie, maak via onduidelijk nasale klanken duidelijk dat ik vandaag waarschijnlijk even stil wil liggen. Het zou mij toch niet lukken om in deze toestand de overkant te bereiken zonder op mijn lichaam roofbouw te plegen. Het besluit wordt nog bespoedigd door een plensbui die ons op het ochtendbuffet vergezeld.
Eten lukt mij niet zo goed. De smaak ontbreekt, en een lopend neusorgaan kan deze actie alleen maar bemoeilijken. Een toegereikt Aspegic tablet blijkt me toch niet de gehoopte alle-last-is-weg oplossing te bieden. Het is me aan te zien dat ik baal.
Ik lig haast de ganse dag in bed en acht mij zelf heel wijs om vanmorgen niet vertrokken te zijn. Ik had toch reeds 2 reservedagen, dus geen paniek. Het zou snel moeten beteren want zo ziek zijn en niets dan moeten liggen vanwege de hoofdpijn, maakt me alleen maar zieker. De hoop is groot dat ik morgen toch weer aan de bak kom.
Ik zet mijn tocht wel verder, maar wil toch eerst dit geliefde lichaam zijn hersteltijd gunnen.
Volgende keer meer gesnotter.
S'il vous plait, a Compostelle prier une prièrre pour moi?
Vrijdag 08 mei 2015.
A Compostelle, sil vous plait, priez un prièrre pour moi Monsieur et que Dieu vous bénéfice.
Grijze niet alledaagse wolken beheersen het hemelruim. Warm is het niet want ik besluit mijn klimmuts aan te doen om de honden uit te laten. Het is echt fris en de goesting om te regenen druipt zo van mijn brilglazen. Vochtig weer. Het wordt een zware dag vandaag want ik moet van Nevers naar Azi Le Vif over 29,8 kilometer, waarvan er 15 te lopen zijn langsheen het lateraal kanaal van de Loire. Ik ontmoet al eens een jogger, een wielertoerist, een wandelaar met hond, een plezierboot. Veel valt er dus niet te praten. Bovendien zit ik sinds gisterenavond geplaagd met een snotverkoudheid, met de nadruk op snot. Mijn neus heeft een voorbeeld genomen aan de kleine watervalletjes en beekjes die ik oversprong. Ik laat alle vloeibaars in mijn neus de vrije loop en af en toe geef ik zelfs nog wat extra power erbij, om zeker te zijn dat mijn geur voorraadkamer geheel vrij komt.
Ik stap aan een heel snel tempo. Mijn GPS duidt 5,7 gemiddeld aan. En zeggen dat ik ondertussen al eens een sanitaire stop inlaste en ook een medische update toepaste om een watje dat tussen mijn teen was verschoven. Beeld je in van Wijgmaal tot in Planckendael stappend langs de vaart. Stomme bedoening. En voor de blauwe reiger die ik zag, moest ik het ook niet doen, want die zitten in Herent ook. Ik vind het eentonig. Maar de planning liet geen alternatief toe. Het gaat wel snel. Afspraak met de vrouwtjes na 22 kilometer in een piepklein dorp waar de gehuchten de naam van straten blijken te zijn. Lieu dit : les petits chaines .We lopen elkaar bijna mis omwille van een klein detail fout maar dank zij de zendertjes wordt dit weer snel bijgestuurd. Ondertussen had het al twee buisjes dik gezeverd. Te weinig regen om een regenjas aan te trekken en te veel om in T shirt rond te lopen. Bij de tweede douche, besluit ik toch mijn vest aan te trekken. Het gevolg is dat ik nu pas echt nat word. Van binnen naar buiten. Het transpiratievocht zoekt zijn weg onder de mouwen langs mijn vingers naar benden toe. Ik laat naast het hemelvocht, een DNA vochtspoor achter waar Professor Cassiman mijn hele carrière mee zou kunnen bloot leggen. We eten wat Frans brood en een soepje en na een uurtje platte rust (het regende toch pijpenstelen) begeef ik mij op pad met de hondjes voor de laatste 8 kilometer.
Het gaat nog steeds vlot en wat ik de beestjes heb geleerd is: als er een voertuig op een smalle weg ons komt toegereden, moeten ze allebei in de kant op hun poepje gaan zitten. Ze kennen het al vrij goed. Ik moet Job al geen bevel meer geven. Jak, dat is een ander paar mouwen. Hij ziet het nut van deze hurkzit echt niet in en heeft regelmatig enige decibels nodig om dit bevel op te volgen. Ik reken erop dat dit nog veel zal beteren. Hij heeft deze reis al veel geleerd, al was het onder enige dwangmatige druk .
Er komt een plaatselijke boer me toegereden die ik daarjuist al zag passeren van achter mijn rug. Hij stopt.
-Bonjour Mr, ou allez vous?
Ik vernoem het dorp Azy Le Vif.
-Et vous savez dormir quelque parts?
Ma femme me suive avec le motor home.
-Oh, tres bien. Autre temps vous pouvez vous metter chez nous. Vous avez besoin de quelques chose?
Cest tres gentile Mr, mais j ai toutes avec.
-A Compostelle Mr, vous priez une prièrre pour moi? Et que Dieu vous benefice. ( Hij maakt van in zijn wagen een kruisteken gebaar naar mij toe)
Het maakt indruk op een pelgrim. En ik zal voor hem een gebedje bidden in Compostella. Ik vergeet hem niet. Deze ervaringen maken een bodemloze dag weer geheel goed. Zo gelukkig ben ik om deze mens zijn geniale bescheidenheid. Ik ga er nog regelmatig aan denken.
Deze avond eten we hamburgers met een slaatje van boontjes en tomaat met aardappels die ver op hun einde van bewaartijd zijn. En als apperiteif is het nu een Ricard en straks tijdens het eten een goedkoop Rosé wijntje.
Nog enkele mensen bedanken: René met al zijn goede grammaticale raad en scriptief advies ( vergeet toch niet Rene dat ik maar een emotioneel amateurtje ben die schrijft wat hij meemaakt en het jullie ook per sé wil meedelen).
Joke speciale dank om het mee geleverde pakket tape en zalf voor mijn voetjes. Het is helemaal in orde. Ik kijk er naar uit om samen met jou een deel van deze tocht te stappen. Geef toe: dochter en vader samen op zulk een droomproject de zaligheid schuift gewoon al in mijn voeten, net als de drank.....
Rudy en Reginne: Mag ik u merci zeggen voor de Bethune zalf. Die trekt inderdaad de wonde helemaal rein. De voet rechts kon vandaag mee stappen over het hele traject zonder een verband. De eerste dag sinds het ontstaan van dit ongemak. Merci en respect om uw bezorgdheid.
Jaak, Walter en Chris en Lilianne, we zijn in aantocht. Dat gaat daar in Laval de Cere na zo een 800 kilometer nogal een grandioos feestje worden vermoed ik. Zorg jij voor enige flessen Jaak, dan zorg ik voor de glazen. De Walter zal wel zorgen voor de goede smaak en de geode goesting. De vrouwen zorgen allemaal samen voor de sfeer. Moet er nog iets van zand zijn????
Tot morgen.
Er is aan mij een priesterlijke roeping verloren gegaan!
Donderdag 7 mei 2015.
Het parcours vandaag is een samenraapsel of anders gezegd de som of het overblijfsel van vandaag + daarbij de tocht van morgen. Op het eerste zicht zou een tocht worden van 11 kilometer maar daarbij gevoegd de 7 die nog moest overbruggen maakt een totaal van 18 kilometer. Een makkie. Al na de eerste 50 meter sta ik pal met de enkels in het modderwater. Nog hevig doende op de GPS en controlerend of het wel juist was, zie ik niet waar ik loop en plaats mijn voeten in een zacht oppervlak. Geen boeter, al voel ik mijn benen haast niet en denk ik zoals de coureurs: als trapten mijn benen in de boter. Dit was bijna letterlijk het geval gedurende de eerste hectometers. Maar het was echt geen boter Ik loop, wandel daal af ga op en glijd gedurende de eerste 12 kilometer door een pracht van een bos. Het is hier niet zoals thuis. Hier vertrek je in een bos en als je niet oppast of niet goed navigeert, kom je er nooit meer uit. Een bosweg die 12 kilometer lang is heb ik in Belgie nog niet veel tegengekomen. En hoe mooi het hier ook is, afval en sluikstorten, daar is ook een Fransman niet vies van.
Wanneer ik terug op de grote weg kom word ik weer geconfronteerd met allerlei snelheidsduivels die me echt het stappen niet gemakkelijk maken. Op sommige ogenblikken razen ze echt op 50 centimeter naast mij. Echt bangelijk. Gelukkig duurt deze ondeugd niet zo lang. Al gauw moet ik via een zijspoor naast de rivier stijl omhoog en ga ik via een wandelpad recht op Nevers af. Als rechts naast mij een groot monument van een watertoren opduikt weet ik het dit is de watervoorziening van Nevers. En zowaar, plots onder mijn voeten duikt een waardige stad op met centraal in het midden de toren van de basiliek. Ik heb het niet moeilijk om me te oriënteren: ik hoef de toren maar in het oog te houden en ga er recht op af. De kerk van Saint Pierre staat er tussen in en ik maak gebruik van mijn overschot van tijd om er even binnen te gaan. Mijn weg gaat verder door naar de kathedraal. Ik ontmoet er een geknielde biddende priester die mij als gewaardeerd object beschouwt om in te treden bij zijn congregatie. Hij moest eens weten
De priester in de Kathedraal vroeg me naar mijn spiritualiteit en de raison voor deze krachttoer. Ik vertelde hem dat ik dit grotendeels doe uit dankbaarheid dat ik in staat ben dit te kunnen doen. Waarschijnlijk zijn er zoveel mensen die dit ook wel zouden willen doen, echter fysiek of medisch niet in staat zijn dit te kunnen uitvoeren. Ik ga bij manier van spreken in hun plaats. En elke ochtend wanneer ik vertrek, ik ben heel eerlijk, dank ik de grote creactor, dat hij juist mij uitkiest om dit dankavontuur te mogen uit voeren. Tot hier de spirituele context.
De priester wijst mij wel vriendelijk de weg naar het huis van Bernadette ( waar moeder Maria aan de Heilige Bernadette verscheen) om aldaar mijn stempel te verkrijgen. Ik maak in Nevers centrum ook gebruik van de lokale horeca infrastructuur en drink er zonder enig schuldgevoel un grand Stella 50 cl. Met 5 euro te betalen is dit schuldgevoel immers voorbij. En of het smaakte. En of dat het geweldig zacht binnenliep. En of dat die pint rap tot op de bodem leeg was.
Voor dat beetje geld krijg ik er voorwaar nog een straatanimatie bij met zeepbelletjes en een clown. Ik verplaats mij verder naar het stempellokaal en krijg inderdaad de heel officiële Compostella zegel in mijn boekje geduwd. Een blik van respect van achter de balie ontgaat mij niet, wanneer ik vertel dat ik op 11 april in Louvain-Belgique vertrok. Ja, dit is bijna 4 weken stappen en toch vergaat het mij nog steeds geweldig.
Ik krijg mijn stempel dus in het Chassé Bernadette en ontmoet er in de gauwte een Nederlander die mij onmiddellijk niet erg lag. Hij was met de trein tot in Auxerre gekomen en wenst te stappen tot in Saint Jean. Op mijn antwoord (op zijn vraag vanwaar ik kom) , dat ik van Leuven te voet ben gekomen geeft hij heel lanconiek en flagrant wederantwoord: moet je nu echt zo ver te voet komen?????? Halooooo, weer een Nederlander denk ik.
Verticaal klasseren en als zijn dossier niet blijft liggen desnoods met geweld in de schuif plakken denk ik. Moet dat altijd bij mij voorvallen of heb ik een voorbestemd hoofd dat zulke Nederlanders op mij af komen? Nochtans Marieke van de praktijk is ook Nederlandse en toch zoooooo sympathiek en vooral niet arrogant en ook niet luidruchtig. Marieke jij bent de verpersoonlijking van een toffe Nederlandse, ze bestaan dus wel degelijk.
Ik ben nog zo een 3 kilometer van de rustplaats en steek de Loire over met achter mij de kathedraal. Best een levendige stad hier in Nevers. De aankomst op de camping is haast feestelijk. De kom met Chloramine tabletjes die Joke meegaf staat klaar. Ook de trekzalf om wonden rein te trekken is boven gehaald. De teentjes en hun respectievelijke eksteroogjes zijn echt op goede weg. De pijn tijdens het stappen op alle soorten terrein is minder dan 25% geworden en houdt mij helemaal niet meer af van mijn gedreven planning.
We eten om 15.00 uur zoals alle sjieke burgers hun eetmodel. Cassoulet van witte bonen en worstjes met Frans brood. Ik zou er mijn ziel voor verkopen.
Het programma vandaag: nog eens goed douchen zodat overtollige geurtjes verdwijnen en nog een wandeling met de hondjes.
Niets moet, maar heel veel mag. Tot het volgende verhaal.
Woensdag 06 mei 2015.
Om 08.47 ben ik op stap richting Lurcy Le Bourg. De zon poeft en duwt om door het ochtendbord van cumulatieve wolken en ander hemels dak te kunnen boren. Niet veel warmte, niet veel zonlicht en ook niet veel kleur. Een verweesd bundeltje straalt met veel enthousiasme een spot van zonlicht op een Oostelijke flank van een heuvel vlak voor mij. Ik denk positief en verwacht dus vandaag nog meer zon, al moet ik heel snel ondervinden dat al die ochtendmoeite van de zon, hier en daar zweetdruppeltjes doet neerdwarrelen op mijn voortbewegend lichaam. Ik heb het goede ritme snel te pakken, en ook de teentjes hinderen mij totaal niet. Gisteren kocht MRose pleisters groene duivel in een plaatselijk warenhuis. Geloof het of niet, maar ze helpen. Ik lap het ene dorpje en gehucht na het andere aan mijn spreekwoordelijke laarzen en geniet weer maar eens van dit aan mij gegunde avontuur. Opvallend vandaag zijn het aantal waterputten. Met de regelmaat van een moderne dieselmotor zie ik in de voortuinen en op boerenerven alle mogelijke soorten van architectonische ontwerpen en realisaties. De ene waterput al meer geslaagd dan de andere. Ook op bouwkundig vlak moet ik na mijn persoonlijke evaluatie toegeven dat veel exemplaren niet opgewassen waren tegen de tand des tijd. Er zijn erbarmelijke exemplaren bij die zelfs in Bokrijk niet zouden mogen pronken.
Het landschap is hier totaal veranderd. Veel bossen die her en der gescheiden worden door grote stroken weiland met vee. Deze weilanden worden afgebakend door ruwe hagen en hier en daar zelfs met op elkaar gestapelde stenen die dan weer kleine lage muurtjes vormen. Ook ontwaar ik regelmatig bomen die geïsoleerd ergens opduiken te midden van een wei. Nog massas koolzaad bloemen die een overwegend gele achtergrond vormen in de groene overheersende omkadering van opgroeiend koren en tarwe en graan. Dit pallet aan kleuren is weeral excellent uitgebalanceerd. Ik noem het niet fraai, dan wel eersterangs prachtig. Ik moet mijn MRose plechtig beloven hier nog eens terug te komen al was het maar om haar een wederdienst te gunnen. En voorwaar ik heb het haar beloofd.
Ik zweet mij ondertussen te pletter in mijn regenjasje en pull met lange mouwen. De eerste T-shirt is eraan. Kletsnat. Ik verwissel mijn natte attributen voor droge en profiteer tegelijkertijd om een banaan te eten en mijn eerste bidon aan te spreken. Opmerkelijk hoeveel je drinkt tijdens zo een tocht. Ik neem telkens 2 drinkbussen van 1,5 liter en durf onderweg tijdens het passeren aan een kerkhof gerust de eerste lege nog eens vullen met water. Ik denk dat mijn waterconsumptie rond de 3,5 liter per wandeling bedraagt. Bij aankomst word ik dan nog eens gesust met een heerlijk helder biertje van Belgische bodem uit de supermarkt (Duvel en Leffe vind je hier praktisch overal).
Ook maak ik gebruik van de GSM om Lutgarde op te roepen. Ze had mij al twee maal opgebeld om een afspraak in de praktijk te kunnen maken. Ik laat haar alle collegae groeten van mij en dring erop aan dat ze vermeldt hoe geweldig ik dit avontuur hier en nu wel vind.
Ik kom toe na 27,3 kilometer rond 14.20 uur in het dorpje waar ik tot mijn allergrootste verbazing op een plaatselijk cafeetje bots. In Lurcy Le Bourg, haast het hol van Pluto, waar de Marie nooit meer opent, is wel een dorpscafé dat elke dag zijn deuren ontsluit om 18.00 uur. Pech Ik voel mij zo goed vandaag dat ik voorstel om nog de eerste 8 kilometer van morgen erbij te doen. Wanneer ik morgen dan de eerste 8 a 10 km van overmorgen er aan toe voeg, kunnen we iets langer vertoeven in Nevers overmorgen. Iedereen was akkoord en samen met Job en Jak zet ik me in gang op weg naar Martangy, een 8 tal kilometer naar het zuiden. Wanneer er iets tegen zit, vallen er meestal meer dingen tegen.
Om te beginnen word ik al vergast op een heel korte intense plensbui. Beesten nat, mensen nat, kleren nat De planning die de GPS mij voorschotelde kwam ook totaal niet overeen met de realiteit. Eerst moest ik volgens het doemtraject over een braakliggend terrein, waar totaal geen weg te vinden was. Het terrein liep uit op een prikkeldraad met daarachter een aantal vaarzen en jonge stiertjes. Met die honden, niet te doen. Terug. Het volgende alternatief dat ikzelf had uitgezocht moest langs een bospad naar een eenzame boerderij leiden. Die boer heeft het lef gehad om dit bospad te doen eindigen in een mesthoop zo groot als het half Atomium. Geen wonder dat hij daar alleen woont. Hier was ook geen doorkomen aan. Het tweede alternatief (ik gok op zekerheid gezien de dames mij verwachtten na anderhalf uur) leidt langs de grote baan, maar omcirkelt via een grote omweg gans dit gebied. Een heel snelle berekening maakt mij wijs dat het niet 8 kilometer wordt, dan wel 14. Geen paniek bij mij, ware het niet dat ik graag MR en Sonja had verwittigd van mijn later aankomstuur. Ondertussen was het ruim 16.30 uur geworden en wat dacht je in deze Pluto holen? Geen GSM verbindingen natuurlijk. Mijn zendertje had ik in de motor home gelaten, aangezien het toch maar de bedoeling was om een kleine korte wandeling te maken.
Na enige tijd stappen met de GSM en de GPS , elk in een hand, de honden getrouw aan de leiband via mijn heup riem, kon ik toch via 1 bolleke SFR de ladies verwittigen van mijn latere thuiskomst. Oef, 1 grote zorg minder. Nog was het verhaal niet ten einde, want door de hevige regenval de laatste dagen was er een voorgesteld pad dat via de GPS verandert in een kolkend beekje bergafwaarts. Ik besluit om zoveel mogelijk de zijkanten te gebruiken maar rekende er niet op dat de kleine Jak niet opgewassen is tegen op elkaar gestapeld kreupelhout. Ik moet hem in de hand nemen en Job de vrije loop gunnen.
Ik kom aan rond 18.10 en heb op mijn GPS tellertje 41,3 kilometer staan. Net geen marathon denk ik. Ik drink samen met de huisvrouwen, wat dacht je een heel frisse duvel.
We eten kippenfilets met Andalouse saus en rijst, samen met een fris wijntje Rosé. D e planning voor morgen nog even besproken en om 20.30 uur ligt deze man in bed. Ik denk dat ik het verslag van vandaag morgen wel zal bijmaken. Zn zo is het ook gebeurd.
Morgen 8 kilometer en dan nog eens de 11 van overmorgen, dus valt dat nog wel mee.
Groetjes aan Jaak en Kris ( We hebben inderdaad bij Job al twee teken heel vakkundig moeten verwijderen en eentje bij Jak (op zijn verstand, en heeft er al zo weinig ocharme). We tellen af naar Laval he Jaak.
Zuiderwind van 50 km/h tijdens een tocht naar het zuiden: Plein contre le vent et le vent en face sur ma cabine.
Dinsdag 5 mei 2015.
Gisteren feest, vandaag weer eens feest, want ik kan weer aan de wandel. Het waaide heel hevig en langdurig heden nacht. Maar het bleef droog. Vele plassen van gisteren staan nu alweer droog. Maar vanaf mijn eerste passen door het bos van Vezelay naar zuidwaarts ondervind ik aan den lijve dat de storm vannacht lelijk huis heeft gehouden. Vele afgebroken takken liggen op mijn doorgangstraject. Ik laat mijn voetsporen dikwijls diep achter in de zachte modder en zelfs hier en daar moet ik geweld plegen om niet slippend onderuit te gaan. Er zijn plaatsen waar ik alweer gedwongen word om via een alternatieve route in het bos van de weg af te wijken om zo grote ondoorwaadbare plassen ontwijkend te passeren.
Ik zie vele afgewaaide Maretakken liggen waar MRose zo zot van is. Maar ik kan ze echt niet mee transporteren. Het gaat hier ontegensprekelijk hoog op en diep af. Vanaf mijn vertrek in Vezelay wandel ik ongeveer 2,5 uur door dit lange bos. De weg is heel eenvoudig te vinden, want hij is zeer goed bewegwijzerd als zijnde de Compostella weg. De wegeltjes zijn soms erg smal en soms heel erg breed. De sporen daarentegen die gevormd werden door zware tractorwielen zijn bijna overal gevuld met hemelwater. Er wordt gewandeld door dorpen waar haast telkens her en der pompen zijn geplaatst om overtollig water terug naar zijn oorspronkelijke plaats te loodsen. Er is heel veel wind, te veel vind ik zelf. Want hij staat vlak en pal op mijn aangezicht. Het is wel hard werken omdat het aantal hoogtemeters ook uitgebreid op mijn Garmin teller aanduidt dat het hier erg heuvelachtig is. Ik kom na 15 kilometer voorbij een boerenerf en vind de plaats ideaal om mijn middaglunch te verorberen. De boerin is net het raam van de hoger geplaatste veranda aan het afstoffen(???). ik vraag haar beleefd of ik onder de hangar mijn boterhammen mag opeten. Geen enkel probleem. Ik zit heel rustig te genieten tot er plots loslopend wild vanuit de diagonale hoek af stormt op mij. Een corpulente dobberman met staart komt uit een hangar gehuppeld en maakt met laag gegrom duidelijk dat ik hier niet gekend ben. Hij komt verraderlijk dicht bij mij en terwijl de boerin op het gegrom afkomend hem tot de orde roept (net op tijd vind ik) verschijnt er in zijn kielzog een ander klein zwart scharminkel. Hij veroorlooft zich de laatste korst van mijn boterham vanaf mijn brooddoos in te pikken en zonder kauwen zich terug van mij te verwijderen. Die buit is binnen denkt hij triomferend.
Ik laat begaan en de vrouw des huizes uit haar plaatsvervangende excuses.
Ik moet nog een 14,5 kilometer en het pad loopt heel schuin omhoog. Ik wandel langs ongelooflijk vertelbare en gewoon onbeschrijfbare mooie landschappen. Plotseling maken de grote ruimten van tarwe en koolzaadvelden plaats voor ommuurde en door hagen omringde weilanden met koeien. Heel golvend en hier en daar onderbroken door dorpjes die in dit landschap gevormd worden door kleine bruine vlekjes in het decor. Er staan veel gerestaureerde huizen en zelfs hier en daar een groot Frans landhuis, waarbij op geen Euroke werd gezien om ook de tuin de gepaste uitstraling te bezorgen. De streek alhier heeft een charisma die een zekere standing uitstraalt. Je ziet ook veel weilanden, maar de boerderijen die er mede verbonden zouden moeten zijn worden onopvallend verhult. Het landschap is helemaal anders dat over een paar dagen. Het weinige graan en tarwe staat hier al een 70 centimeter hoog.
Eddy mailde mij met de vraag of het lek al dicht was. Neen dus, maar de hoop is groot dat het niet meer zal regenen en meteen ook de vraag aan Joke of ze mij een rolletje vetplakband (met pek) van de stock americain wil meebrengen.
Ik kom aan in het dorpje Asnan en ga onmiddellijk mijn stempels halen in de gemeentelijke Marie. De secretaris- vrouw wil wel stempelen maar wil niet tekenen omdat ze van de burgemeester dat mandaat niet kreeg.
We plaatsen de motor home aan het plaatselijk kerkhof en na een hazenwasje begeef ik me aan mijn dagelijks blog werkje. Ondertussen breekt de zon hier heel veel macht door het schapen wolkendek. Wind en zon
We eten vanavond ieder een hazenrugje met gebakken groenten en patatjes.
Den aperitief is al binnen: een goed fris Ricarreke.
Morgen een 27 kilometerkes. Dan komen we aan in Lurcy Le Bourg.
Maandag 04 mei 2015.
We staan ruim laat op en alle mogelijkheden om de vrienden zo goed als het kan te ontvangen op de camping worden overwogen. Gezien het gunstige weer en de kleine kans op regen besluiten we een open lucht aperitief en eetmaal te organiseren. Ondergetekende vertrekt te voet naar Vezelay om brood en groenten en beleg aan te schaffen.
Dat hadden Pol en Rita duidelijk niet verwacht. Ze worden vergast op 2 flessen Cava en genieten van de fles wijn die ik hen laat proeven. De sfeer zit erin. Rita vind dit een belevenis om ooit meer te vergeten, en Pol vindt het landschap zo onvergetelijk mooi. Nu, daar heeft hij gelijk in, de Morvan is heel mooi. Na de drank beginnen we aan het koud buffet. Tomaat ( coeur de beauf) met asperges en vis en ei. Alles gedrenkt in een badje van fijne olie en speciaal bereide saus. Frans brood erbij dat niet werd gesneden maar wel werd afgebroken. Er werden vele buikjes rond gegeten. Boertjes werden gelaten om verdorven lucht zijn ware plaats te gunnen en de vrijgekomen plaats te gebruiken om weer met vastere producten te vullen. Enfin, we aten niet normaal, wel buitengewoon.
Zowaar moesten de heren bekomen , liggend op het grasveld. Na de korte siësta reden we naar Avalon om er de binnenstad eens van naderbij te gaan bekijken. Het terras met drank mocht ook niet ontbreken.
We moesten nog naar de Orange shop om Sonja haar internet pre paid te vernieuwen. Dat duurde ruim 2 uren. Ook wendden we ons naar een brico shopping om nog een tube Sillicone en vetpapier aan te schaffen. Dat laatste kennen ze hier niet.
Om 20.30 waren we thuis en na nog een boterhammeke met goeie smeuïge plaatselijke kaas, leg ik me neer en als mijn hoofd niet moest gevolgd zijn met mijn romp sliep het de ganse nacht buiten de stonde.
Ik slaap dus in als een roos, konijn!
Morgen terug aan de arbeid: naar Asnan is het 29,6 kilometer stappen.
Zondag 3 mei 2015.
Een dagje rust in Vezelay en ontvangst van Pol en Rita.
Het regende heel de nacht en ook dit zal weer zijn gevolgen hebben op het ruime landschap rondom de Cure. Heel veel water zoekt zijn weg uit Vezelay naar benden van hoog op de berg. We wandelen na een ontbijt op de camping naar de basiliek en stellen vast dat de mis juist geëindigd was. In de wandelgangen veel kloosterzusters en paters in gesprek met gewone mensen. We waarderen de ingetogen stilte van zulk een Christelijk icoon en nemen een kijkje aan het koor en achter het altaar. We shoppen nog wat in de commerciële doeninkjes naast de basiliek, doen ons te goed aan een goede export Leffe en gaan dan richting Camping om ons voor te bereiden op de komst van onze kameraden : Rita en Pol.
Meteen om 16.00 uur arriveerde het koppel op de parking. We besluiten om het weerzien te beklinken met een biertje. Pol betaalde den eerste, en wij uit beleefdheid den tweede. Afspraak om 19.00 uur in het hotel: Les deux ponts in Pierre Perthuis. Aan te bevelen en waardig mooi gelegen, omringd met een verzorgde tuin. We aten er het menu met drie gangen. Poepsjiek hebben we daar aan die tafel gezeten. Het was niet zo maar een hotelleke in a small town
Het voorgerecht was een rode bieten mousse, met 1 Bourgondische slak en meer ajuintjes. Heel lekker. Daarna at ik een tournedos van eend met een korfje groentjes en brood. Niets op aan te merken. Het dessert was een chocolade koek gevuld met een crème en sorbet van passievruchten. De wijnen waren Chablis (een première cru want Pol koos de goeie, en een rode die ik dronk bij de eend). Daarna was er een grand café au lait.
Na de Mare als digestief en niet al te sterk meer op onze benen spreken we af dat de vrienden bij ons morgen komen aperitieven om 11.30 uur en daarna plannen we samen nog een bezoekje in het historisch stadsdeel Avallon.
Ik val al in slaap in de auto op weg naar huis.
