Zondag 07 juni 2015.
Nogaro Aire Sur LAdour 24,2 kilometer.
Heel vroeg uit de veren vandaag. Het weer is van de partij en de wolkenhemel is egaal blauw. Er is geen streepje dat dit blauwe vlak doorkruist of stoort. De benen voelen goed aan en het hoofd volgt de onderkant. Dus alles zit goed.
Ik passeer het auto- en motorcircuit van Nogaro, en ook het daarnaast gelegen vlieghaventje voor sportvliegtuigen en zweefvliegers. De scheefliggende zweeftuigen rusten nog blinkend en glitterend in het zonlicht en wachten op hun geforceerde glijvlucht. Op het autocircuit zie ik een mengeling van groene, rode, gele, blauwe, witte bolides de bocht nemen. Het daarbij horende gepiep van slippende banden is hier niet ongepast, maar klinkt me toch vreemd in de oren na al zoveel tijd te hebben vertoefd in de natuurlijke habitat van groene stilte en geruisloze fotosynthese. Het doet raar. Snel aanpassen Johan
Ik ben nog maar net vertrokken uit Nogaro en wandel voorbij twee dames die aan een geldautomaat staan. Ze zijn duidelijk ook Compostellas. Ze dragen de Sint Jacobsschelp achteraan op hun rugzak. We voelen onmiddellijk een solidariteit, want gelijktijdig zeggen we tegen elkaar Bonjour. Ik voer geen gesprek omdat ik ze niet wil storen in hun geldtransactie. Wat later zie ik zo een 200 meter voor mij drie andere Compostella wandelaars. Het blijken later drie dames te zijn van het Aziatische type. Erg verspreid want ze lopen telkens met zo een 10 meter tussen elkaar. De laatste komt blijkbaar van veel verder dan de andere twee want aan haar stijl meen ik op te merken dat ze pijn heeft in haar linker knie. Het wandelt goed en mooi vandaag. Vele huizen zijn echt spectaculair opgekalfaterd. Ik zie dat vooral aan de daken en de ramen. Isoleren wordt er bij de Fransman precies ook ingedrild langsheen de strot, want alle nieuwe ramen zijn dubbel of zelfs driedubbel glas. Ook de daken en de eventueel dubbelwandige muren worden voorzien van de beschikbare isolatieproducten. Ik zie ook enkele zeer oude boerderijen, die bijlange na niet werden gemoderniseerd, en toch blijken die nog steeds functioneel zijn. Het landschap is zich langzaam aan het herschikken en bereidt zich voor op het Pyreneeën gebied. De hellingen zijn merkelijk minder scherp en hebben meer de neiging om te glooien. Heel langzame hellingen die goed te nemen zijn. Richard van de Federale politie zou zeggen: loperkes. Trouwens ik denk regelmatig aan die groep. De mannen onder leiding van Danny en Frans gaan zich stilletjes aan klaar maken om 10 dagen te gaan rijden in de Vogezen. Ik had er graag bij geweest, want het is een toffe groep en ook de leute en de lol ontbreekt er niet. Maar dit avontuur verplicht me mijzelf te verontschuldigen voor dit jaar. Hopelijk is er volgend jaar nog plaats voor mij.
Ik kreeg een mailtje van Gudrun. Zij moet een ingreep ondergaan aan het hart. Niet min! En ze is bang, dat lees ik tussen de regels. Ik denk een paar maal aan haar tijdens deze wandeling. Ik bedenk wel dat indien men haar deze ingreep voorstelt, de wetenschappers er van uitgaan dat de kans op slagen groot genoeg moet zijn en dat haar comfort van leven achteraf bij welslagen ook veel zal verbeteren. Ik ga het haar op die manier trachten uit te leggen en zo proberen haar wat gerust te stellen en vertrouwen te bezorgen . Het is Gudrun haar broer die mij ook deze Compostella tocht voorging. Hij stelde al zijn ervaringen te boek. Een wijze man met heel veel historische achtergrond en die kennis gunt hij de lezer. Officieel langs deze weg, Guido, dank om de extra heel accurate bijkomende informatie. Ik heb er al heel veel van geleerd.
Hoe dichter ik Aire Sur LAdour nader hoe meer Compostella lopers ik voorbij steek. Niet dat ik een tandje bijsteek, echt niet, maar die anderen lopen blijkbaar zo traag. Ik passeer een koppel van rond de vijftig. Ik denk dat ze man en vrouw zijn, maar de man loopt zo een 5 meter voor de vrouw. Allebei met Nordic Walk stokken. Toch loopt mevrouw iets moeizamer dan mijnheer. Hij loopt een normale gang, zij kwakkelt met haar heupen en neemt opvallend kleine pasjes. Niet te veel observeren corrigeer ik mezelf. Helaas, het is beroepsmisvorming denk ik. Toch vind ik dat ze niet mooi marcheert.
Plots kom ik aan op de bestemming. Zonder het goed te beseffen loop ik over de brug van de Adour. Wel wat vermoeid, maar niet pijnlijk en niet onvoorstelbaar kapot. Ik ontmoet nog twee Duitse pelgrims in de kathedraal van deze stad, en voer met hen een heel tof gesprekje in de Duitse langharige Paff taal. Maar ze begrijpen mij en zijn zo blij dat ze in het Duits kunnen op verhaal komen.
Zij doen deze tocht in stukjes van veertien dagen en telkens over verscheidene jaren. Elk jaar ongeveer een 350 kilometer. Ook een manier, maar deze uitvoering vind ik niets voor mij ieder zijn ding peins ik.
Er wordt op mij gewacht door de twee Mietjes Hiesentriet die me ook weten te zeggen dat de openbare toiletten ideaal zijn om me grondig te verfrissen en/of te wassen. Ik doe dat ook. We rijden naar onze overnachtingsplaats op een parking en spreken af dat we straks in het stadje iets zullen gaan eten. Het mag voor hen ook eens rustdag zijn.
Morgen wandel ik een 26 kilometer en zoals ik bijna kan voorspellen wordt het geen licht klusje, want de temperaturen blijven hier hoog (en daar mag ik geen klachten over uiten), maar ik blijf een sportieve jongen en beken dat ik het liever toch iets frisser heb. Ook de 26 kilometer is lang genoeg. Daarenboven heb ik nogal veel hoogtelijnen zien verschijnen op mijn parcours. Ik vertel het morgen wel!
Slaap wel en houden jullie het vooral droog daar met die wrede onweders.
Weer die zolder eens leegmaken in Eauze: de Hiesentriets zijn niet te houden.
Zaterdag 06 juni 2015.
Villeneuve de Mézin Eauze 25,3 kilometer
Er wordt reeds om 07.15 door ondergetekende rond de plaatselijke vijver gewandeld met beide schijterkes. De hemel is in golven bewolkt en de zon doet geen enkele moeite om door het hemelpallet van witte verf te stuwen. Geen nood, het regent niet en de temperatuur is verdraagbaar. Vandaag stap ik een 25 kilometer zuidwaarts naar de kleine stad Eauze. Nog maar net vertrokken schrijd ik door een prade (open plek met wild hoog gras en distels en bramen) via een smal platgelopen pad. Hier heeft vandaag een rock-concert plaats met in het voorprogramma de Krekels van Neuville. De hoofdakte wordt gepresenteerd door de Frogs van Neuville de Mézin. Alleen het podium is zoek, althans ik zie het niet zo direct staan. Je hoort die krekels wel sjierpen met hun achterpoten, maar je ziet ze niet. Ook de hagedissen, spinnetjes, mieren, muggen, vliegjes en mestkevers hebben zo te zien een dag ticket gekocht. Ze haasten zich allemaal individueel naar het acceuil, waar de toegangskaartjes worden gecontroleerd. Ik jaag en wimpel een aantal te opdringerige vliegen en muggen van voor mijn neus weg en wandel verder. Het wordt zo te zien weer een watertorentocht. Voorwaar ik merk een eerste medewandelaar op. Ver voor mij zie ik ook een Compostella-gaanster die vrouwelijk bleek te zijn toen ik haar een kwartier later heuglijk en fier Bonjour zei, terwijl ik mijn volgende passen onopmerkelijk iets sneller maakte dan die van haar ( haantjesgedrag) Ik loop veel door bossen en dat doet wel deugd want ondertussen is Laura ( de zon) ook opgedoken. Het is echt veel minder warm dan gisteren, ik vermoed een 25 graden, maar om te wandelen is dat toch ook ruim voldoende. Het is dus inderdaad zo dat ik me oriënteer op de watertorens. Eerst op die van Fourcés, dan die van Montréal, vervolgens volgt het waterdruk monument van Bretagne dArmagnac, en ook die van Eauze zelf passeer ik later. Eauze is een provinciestadje met alle commerciële diensten die je in een stad kan verwachten. De dames profiteren ervan om de voorraad aan fruit en groenten en drank aan te vullen. Het is ondertussen weer erg warm geworden, maar niet onverdraaglijk zoals gisteren.
De dames genieten: het is vandaag rommelmarkt in Eauze. Gun de keizerinnen wat hen toekomt, denk ik. Ik ben dog-sit vrijwilliger en bewaak ondertussen het hele huishouden hier terwijl ik de blog aanmaak. Vanavond eten we iets speciaals:
Lookaardappeltjes in schijfjes gebakken met spek en stukjes bloemkool, champignons, tomaatjes in stukken, look, stukjes worteltjes en dat allemaal in één pan overgoten met een paar geklopt eitjes, en gebakken tot een eierkoek. Dat kan toch niet slecht zijn?
Morgen verloopt het traject van Eauze naar Nogaro . Een kleine 28 kilometer. Op tijd dus naar bed vanavond.
Mijn eigentijdse versie van gezond leven: op tijd naar bed, op tijd opstaan , goed en gelukkig wandelen, op tijd goed eten en drinken en fantastisch gelukkig zijn dat je dit hier als uitverkorene mag en kan beleven!
Ik zou haast beschaamd worden dat ik zo een bofkont ben.
Helaas, vandaag kan ik geen foto doorsturen, omdat ik vergeten was mijn apparaat mee te nemen. Morgen weer en meer beeld.
Vrijdag 05 juni 2015.
Rustdag op een zwembad camping te Estang
We reden naar een plaatselijke markt in Cazaubon een achttal kilometer van hier. Welgeteld zes kraampjes: een textielkraam, groentenkraam, vlees, kaas, bloemen en elektrische apparaten. Wel een dorpscafé met terras waar we ons laafden. Ook een arena waar acrobatie met de lokale koeien werden gepresenteerd zo een 5 maal per jaar. Voor de rest werd de arena gebruikt om plaatselijke rock festivals en gemeentelijke activiteiten te laten doorgaan. Het is een vrij actieve gemeente met een zeer getrouwe populatie die ons erg vergrijsd leek maar wel intens sociaal actief. Iedereen kende er iedereen aan het gesalueer van de autobestuurders te zien. Ik zit op een lokaal terrasje recht tegenover de concurrentie. Een plaatselijke fysiotherapeut die het niet erg druk heeft naar mijn normen. Ik zie er 1 oudere vrouw binnen stappen en 1 jonge dame met kindje in buggy buitenkomen op één uur tijd. Niet zoals thuis denk ik; en weer zijn mijn gedachten zoals vele malen per dag bij de praktijk en de patiënten die zomaar door mijn hoofd glijden: Rudy en Renske met Regine, Anastacia, Vivianne, Tim, Jos, Polle, Marieke, Madeleine, Rose Marie et René, Wilfried en Chris, René en René, Brucht, en Hettie, Hilde, Marleen, tante Wikke, Ludo, Hugo, André, Guddie en Gudy, Simonne en Carine, Ferdinand, Francois en Yvonne, Denise, onmogelijk te vergeten Moike, Guido en Sonja, Mariakke, Threseke, en nog zovele anderen, want zeer zeker vergeet ik er een paar, Maar allemaal passeren ze heel regelmatig tot dagelijks door mijn spirituele aanlegplaats. Ook Annelies, mijn vroegere collega, die ik zo veel te danken heb en aan wie ik zo veel respect wijdt, stuur ik mijn waardering en dank om haar gouden tip om mijn compressie kousen te gebruiken tegen de opkomende tendinitis aan mijn scheenbeen. Ik denk dat mede door deze tip mijn trip gered werd. Sindsdien, nooit nog pijn gehad. Ik blijf ze elke dag trouw aantrekken, al was het maar uit schrik ter preventie. Dank u Annelies. Ook Joke gaf me deze tip, waarvoor dank aan Joke ook.
Halverwege de tocht naar Compostella is het toch wel even tijd om alle hoogte en laagtepunten even op een rij te zetten en te evalueren.
Het vertrek op zichzelf was een hoogtepunt zonder vergelijk omdat deze tocht reeds gedurende een 20 tal maanden werd voorbereid, zowel technisch, logistiek, cartografisch en fysiek zowel als mentaal.
Wat me erg opviel en me een mentale kik gaf waren:
- De ontmoeting met het hert ergens in België.
- De boer die me vroeg voor hem een gebedje te spenderen en me zegende.
- De ontmoeting met Mira, Paul en Rita, Gezin van Kris, gezin van Annemie, gezin van Joke.
- De grens oversteek in België, en de aankomst in Vezelay.
- De kampeerplaats in Neuvic
- De dagen in Laval De Cère bij Jaak en Chris, samen met walter en Liliane en Joke en Pieter met de kindjes.
- De overnachting in Saint-Ourens, het dorpje met tien inwoners.
- De vier stieren ogen en 28 koeienoren waar ik langs moest passeren.
- Dorpsfeest in Thezac en Gipsy
- De laatste kilometerklim in Montaigut.
Een paar laagtepuntjes die we voortaan gaan trachten te vermijden:
- De defecte gloeikaarsen van de motorhome, en het moeten lostrekken van de motorhome uit de graszode eventjes voor Vezelay.
- De brughoofden, ze stonden te blinken van a-functionaliteit :zonder brug (of loopvlak .
- Het moerasbos waar ik door trempte met mijn schenen tot in de modder en de honden niet minder. Daarbij het kruipen tussen takken die werden afgezaagd maar niet verwijderd van de weg.
- De attack van de Jak op junior in Gipsy.
- Het lekken van de antenne-kabel in de kleerkast.
- Mijn kappersbeurt.
- Het everzwijnen project achter de 2,6 Meter hoge draad waar ik ongewild me zelf als loslopend wild in opsloot.
Voor zover enkele hoogte- en laagtepunten. Maar wat ik zeker benadruk is dat deze reis op zichzelf nog geen enkel dieptepunt kende. Maar heus, daar roepen we ook niet op.
Deze middag aten we pladijs met sla en tomaatjes met een vers stuk Frans brood. Daarbij werd er een fris glaasje Grimbergen gedronken. Morgen wordt er gestapt naar Panjas. Hopelijk koelt de soep hier wat af, want zo heet heb ik nog nooit een soepje gedronken.
Nog enkele fotos van vandaag te Estang en vanaf morgen weer feestendag
Gewoon iets sneller zijn dan de vijand kan al volstaan om hem te verslaan.
Donderdag 04 juni 2015.
Saint Ourens Velleneuve de Mézin 24,1 kilometer.
Gisteren kondigde men voor vandaag en morgen hier in de Lotte en Garonne tropische temperaturen aan. Men spreekt dan van smelttemperaturen tussen 32 en 39 graden. Geen weer om een hond door te jagen flitste het door mijn hoofd. Mijn grootste vijand tijdens een inspanning of prestatie is steeds de hoge temperatuur geweest. Dat weet ik nog vanuit de tijd van de scouts- en de chiro kampen. Wanneer de zomerse temperatuur tijdens deze hoogdagen van de jeugdbeweging steeg, had ik slag voor keer problemen met mijn verteringssysteem, migraine, misselijkheid en vooral een algemene vermoeidheid. Ook thuis wanneer het zomerse tropische dagen zijn ben ik zoveel waard als het vodje van een Swiffer.
Dus na beraad met de Hiesentriets wordt er aan gedacht om vandaag heel vroeg te vertrekken en de circa 25 kilometer te stappen voor de grootste hitte er zit aan te komen. Ik tel gauw uit dan 25 kilometer gemakkelijk binnen de 5 uren moet worden afgelegd en stel voor om zeven uur te vertrekken. Zo gebeurt het ook. Om 06.17 sta ik gezwind op en werk eerst met de beide hondjes het ochtend toilet af. Om 6.50 sta ik helemaal klaar en vertrek met een frisse ochtend humus geur tussen de lawaaierige krekels. Zoveel is er al gewonnen denk ik. Ik loop met een hemdje in korte mouwen en lange broek (lange broek omdat ik een heel stuk door het bos moet afleggen, en dat doe ik niet graag met Jos zijn korte benen, vanwege die teken in het hoge gras). Wat een geluk dat ik mij over een zestal weken zo boos maakte vanwege de brug die er moest zijn maar helaas er niet meer was. Herinner je het nog? De vier brughoofden maar de brug zelf ontbrak waardoor ik het ganse eind helemaal terug moest. Vandaag deed zich net hetzelfde voor op het Cheveauchée de Hendrik VI en Bercht spoor. Ik raad ernaar: dat het een gekend traject is waar beide heren met de cavalerie ooit een veldslag gingen winnen (???) . Maar ik vermoedde iets. Op mijn GPS zag ik een stroom die dit pad (mijn purper lijn die ik moest volgen)kruiste. Echter, er was een kronkel te zien die niet op normale purperen lijnen van mijn GPS ooit te zien is geweest. Na maximaal te hebben ingezoemd kwam de waarheid aan het licht. Er was ooit een doorgang of brug geweest, maar nu bestond die niet meer. Ik pas dus heel vakkundig mijn route aan en loop vooral geen verloren kilometers. Wat prijsde ik me gelukkig toen ik na een uurtje aan een bewoner van het volgende dorp uitleg vroeg. Hij bevestigde dat de brug eens was ingestort en nooit werd hersteld.
Ik loop voorbij verscheidene waterkannonnen die de velden zeer grondig besproeien. Een mooie gelegenheid om eens goed te bestuderen hoe dit irigatoir vernuft in elkaar zit. Het karretje met het kanon zelf wordt dus door geen motor aangedreven maar rolt gewoon verder door de hoge waterdruk die op de darm zit. Wat verder (het is ondertussen al behoorlijk warm geworden en een mens zou snakken naar een heerlijk koud douchke) zie ik een mini- regenboogje op de zijkant boven de berm hangen. Wanneer ik naderbij kom zie ik wat er hand is. De hoofddarm die water aanbrengt naar de haspel heeft bovenaan een klein gaatje en er nevelt water schuin vertikaal naar de berm toe. Een waar gordijn van fijn beneveld water vermengd met lucht dwarrelt geruisloos maar vochtig naar de aarde toe. Je gelooft het misschien niet, maar het is wel zo: ik doe mijn schoudertas af, ik doe mijn rugzakje af, ik leg mijn fotokodakske opzij, leg er ook mijn GPS nog op en dan plaats ik mij midden in de beneveling en blijf er zeker drie minuten staan. Natuurlijk was ik nat. Maar o zo zalig nat en fris. Enkel mijn mond en neus heb ik angstvallig dicht geknepen want ik zag eerder al waar dit soort water kan vandaan komen. Ik ben druipend afgedropen.
Eten doe ik aan de voeten van een Mariabeeld. Ik zit op de derde trap en laat mijn voeten rusten op de grond. Ere beweging Maar wat een ellende om terug recht te geraken. Mijn spieren worden te goed gewoon aan dit monotoon gangpatroon. Elke andere beweging wordt als een inbreuk op psycho-motoriek beschouwd. Mijn pijnsensoren zijn dan alert. Aangekomen in Villeneuve de Mézin zitten de meisjes ongerust te wachten want ik ben een kwartiertje over tijd. We nemen er rond 12.30 ons aperitiefje met ansjovissen in look, kaas van de streek en een grote dikke rolmops. Wat kan het leven toch eenvoudig zijn.
We rijden met de motorhome naar het commercieel centrum in Eauze, daarna naar de dichtst bijgelegen camping en installeren ons als echte zigeuners
Deze avond zijn het kipfiletjes met pommes de terre Parisienne au lail et des Champignons. Un vin blanc sec, et après on veras, un armagnac de la région, ou un Pelforth de la pression.
Morgen is het algemene rust. Niet voor u, wel voor ons.
Champagne: vandaag halverwege en ook naar de kapper.
woensdag 3 juni 2015.
La Plume Saint Ourens 20,6 kilometer
In La plume stonden we aan het kerkhof, vlak aan de ruïne van de oude kerk. Ik vermoed dat tijdens de beeldenstorm de oude kerk werd verwoest en dat er rondom de jongere kerk zich een nieuw wooncentrum vormde. De afstand tussen beide kerken bedraagt gauw drie kilometer. Het kerkhof is gelegen op een heuvel en vlak over de ingang van het kasteel dAusse. Prachtige dreef die even de onze was. We aten gisterenavond buiten en ook het ontbijt was ook in open lucht. Het is hier echt wel warm en droog aan het worden. Tijdens de tocht vandaag wandelde ik over gebarsten aarde. Vele veldwegen lagen er kurkdroog bij en het gras en onkruid begint zijn frisse groene kleur en soepele structuur langzaam te verliezen. Regelmatig schuifel ik met de voeten door hoog, geel en stroef niet gemaaid gras. Ook de demping met de voetzolen is anders. Mijn voeten lopen letterlijk warm tegen het einde van een tocht, omdat de ondergrond waarop ik stap ook niet afkoelend werkt. Integendeel. In de verte zie ik, hoog boven verscheidene valleien achter elkaar, een klein geworden watertoren staan. Wanneer ik mijn kompas bekijk op de GPS moet hij letterlijk op mijn route liggen. Ik maak er een spelletje van: laat me schatten dat hij een 14 kilometer van hier ligt, denk ik. We zullen zien
Ik hou even halt bij een landbouwer die zijn gigantische water-sproei machine installeert. Dat is echt niet zo maar een vluggertje! Ik vertel wat ik zag: Het grote spoel zwarte waterdarm op wieltjes wordt met de tractor op een plaats gezet waar het veld al een 8 tal meter in de breedte begonnen is. De aanvoerdarm wordt aan een kraan aangesloten die water aanzuigt vanuit een spaarbekken of meer. De pomp die dit water opzuigt uit het meer en duwt naar het spoel wordt ofwel elektrisch ofwel via een dieselmotor aangedreven. Aan het spoel in het veld zelf, loopt de darm naar een spuiter die autonoom (ik denk)om de minuut een 15 centimeter doorschuift in de lengte van het te besproeien veld. Op het spuitstuk staat een balancerend contragewicht dat de straal doorbreekt en maakt dat het water eerst verstuift en dan druppelend neervalt op de akker. Deze spuiter maakt een beweging van 360 graden op zichzelf. Eenmaal het spuitstuk (dat ook op wieltjes staat en zich dus autonoom verplaatst per minuut) op het einde van het veld is, keert het terug naar het spoel aan het begin van de rij. Heel ingenieus systeem, en zo efficiënt. Onderweg ben ik op een lateraal spoor terecht gekomen van een te volgen traject. Ik kom uit op een boerenerf. De enigszins verraste en niet vriendelijk boer komt onmiddellijk op mij af en aan zijn lichaamstaal te zien heeft hij het niet zo erg gemunt op pelgrims die zich van weg vergissen. De dialoog is het volgende (in het Frans natuurlijk):
Hij: Waar wil jij naartoe? (geen mijnheer of jongeheer )
Ik : Neuville de Mézin, Mijnheer.
Hij: Dat zal niet lukken langs hier.
Ik: Oei, heb ik me dan vergist misschien?
Hij: Ja, want dit is mijn weg, naar mijn boerderij.
Ik: (kijkend op mijn GPS en een kleinere schaal drie maal ingezoemd .)
Mijnheer, ik zie nu dat ik mij heb vergist van weg. Kan het zijn dat hier vlak naast ons een veldweg loopt op drie meter van hier, maar veel dieper?
Hij: Dat is zo, ja. Je kan hier door de struiken naar beneden dalen, zowat drie meter lager, maar het is stijl. Je kan ook terugkeren naar voor en daar de veldweg inslaan.
Ik : (Droog) Ik verkies de meest nette weg en zal wel terugkeren naar voor. Nog een goede werkdag voor u, mijnheer.
Hij groet me nog met een Egalement. Alleen was hij dan grondig mis, want voor mij is het geen werkendag, alle dagen zijn hier voor mij feestdagen. Maar dat durfde ik hem niet meer te zeggen gezien zijn woorden korte van stof
Aan het begin van zijn oprit gekomen, zie ik de reden waarom ik mij vergiste. Zijn oprit is in asfalt en loopt mooi horizontaal. Een tiental meter verder begint de aarde weg die aanvankelijk naar zijn oprit toeloopt maar dan mooi er naast blijft en tegelijk erg snel diep zakt naar een lager gelegen hoogtelijn.
Ik had eigenlijk in de middeleeuwen moeten rondlopen. Oog om oog, tand om tand. Als mensen tegen mij vriendelijk zijn ben ik dat zonder moeite ook. Als mensen tegen mij onbeleefd en/of grof zijn, doe ik dat graag ook. Als mensen me pijn doen, ben ik in staat dat ook te doen. Ik kan daar niets tegen beginnen, zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Het is misschien geen mooi kantje van mij, maar ik heb daar nog nooit aan gewerkt om dat te verhelpen.
De planning heb ik gisteren een beetje veranderd omdat er normaal vandaag veel moest gelopen worden op asfalt. Ik verkoos de route hier en daar wat aan te passen zodat ik door bebost gebied kon dolen. Dat was een goede keuze. Vandaag zitten we met temperaturen rond de 35 graden. Vrijdag voorspelt men hier 39 graden. Ik vermoed dat we tegen dan een camping zullen opzoeken met zwembad.
Ik passeer de watertoren op mijn rechterzijde na 15,9 kilometer. Dus niet zo slecht geschat met mijn 14 kilometer.
In Francescas haal ik mijn stempel en zet mij op een bank om te eten. Zalig eens te kunnen zitten op een bank, dat was al een tijdje geleden.
Wanneer ik terug gestart ben ontwaar ik een helikopter ( met twee horizontale latten van om en bij de 10 meter naast en onder het toestel), schuin boven mij. Hij blijft even cirkelen en dan begrijp ik wat hij moet doen. Hij vliegt over een gigantisch grote serre die daar staat en besproeit die met witte verf (waarschijnlijk kalk) het glazen dak van heel het gebouw. Deze operatie duurt al bij al toch wel een twintigtal minuten omdat hij steeds heen en weer dient te vliegen in de lengte van het gebouw over het dak gedeelte.
Nog even wandelen en ik kom aan in dit dorp. Vijf huizen, een kerkhof en een kapel. Raar maar waar. We staan hier effenaf rustig, want buiten de kiekens loopt hier niemand op straat. Ja, ook een veldmuis die liep voor haar leven toen Jak haar zag.
Deze avond is het Franse boerenworst (saucissen) met meloen, tomaat, sla, boontjes en patatjes in de schel. Ook een uitgebreid aperitief met hele echte Champagne, want uitgerekend vandaag ben ik halverwege deze tocht.
De beide dames hebben mijn hoofdje omzeggens kaal geschoren. Ze lieten zich echt eens gaan. Ik merkte gewoon op dat ik voelde dat mijn zonnehoed begon te spannen, en meteen sprongen zij allebei tegelijk op. Ze wisten echt van geen ophouden. Sien is maar één keer uitgeschoven (een hele streep kaal) maar niemand kent me toch hier, en binnen een week is dat al toegegroeid met deze hitte.
Morgen nog 1 dagje wandelen en dan vrijdag bij die Lucifer temperatuur zalig niksen op de camping in het zwembad. Wat kan het leven van een pelgrim toch ook zalig zijn. Marcel zou zeggen: dat doet pijn hoor!
Tot morgen waardige lezer.
Dinsdag 02 juni 2015.
Pont de Casse - La Plume 25,1 kilometer
Niet dat we vroeg waren opgestaan, maar slechts drie kwartier later was ik al op de baan; het was 8.45 uur. Het zag er zo naar uit dat dit een warme dag zou worden. De zwoelheid van gisteren was helemaal uit de lucht verdwenen, en de vochtige atmosfeer had plaats geruimd voor volle zuurstof en een af en toe zelfs een heel deugddoend briesje. Agen was het eerste via-punt waar ik langs moest. Het is een kleine departementsstad met een universiteit en ook een groter hospitaal (????). Ik passeer voorbij de afdeling oncologie en de dienst bestraling. Een gebouw zo klein als een grote winkel bij ons in Leuven. Wat verder passeer ik een afdeling van de medische beeldvorming. Een wachtzaal met ongeveer 10 stoeltjes die uitzicht geeft met een open deur op straat. Achter de ingang zie ik 1 verpleegster met een bureeltje voor haar met enkel een telefoon en een paar dossiers. Die Franse kleinschaligheid heeft toch ook zo zijn charmes, denk ik. Wat verderop is de haven van Agen. Ik moet die voetgangersbrug over om de GR 652 te kunnen blijven volgen. Trappen is dus niet meer mijn ding. Vanaf mijn eerste verticale verplaatsing waardoor ik me zelf dus omhoog hijs wreekt mijn bilspier zich over deze ongewone inspanning. Ik zak haast door mijn knie van deze plaagstoot. Nog net haal ik de strekking van mijn knie, dus geen knieval. De volgende treden ben ik iets voorzichtiger en volhard in de inspanning. Vier meter omhoog, en daarna weer vier meter omlaag. Weer hetzelfde scenario maar andere spieren nu. Ik blijf dus behoedzaam en glijd iets trager dan mijn normale doen, de trap af. Eenmaal beneden valt alles weer in zijn normale plooi. Ik wandel dus langs het kanaal La Masse. Via allerlei brugjes en overstapjes kom ik plots op een betonnen constructie te staan. Ik bekijk het nog eens goed, want eigenlijk zie ik voor mij een aquaduct. Deze betonnen badkuip loopt bovengronds over de N 1113 en ook over de rivier La Garonne.
Men noemt het la canal latérale a la Garonne. Vooraleer de boten via de badkuip in de Agense jachthaven (port) varen hebben ze 4 sluizen te verwerken. Een heel mooi kunstwerk. Tijdens mijn tocht wordt ik regelmatig opgevrolijkt en afgeleid door voorbij varende jachtjes die net zoals ik bij dit prachtig weer niets dan deugd en plezier beleven. Zij benijden mij niet en ik hen nog minder al vind ik boten steeds aantrekkelijk om naar te kijken.
Verder wandelend langs het grote route pad kom ik via allerlei padjes en landwegen in de stad Roquefort. Het heeft niets te maken met die gekende kaas. Ik vroeg het aan de waard bij wie ik twee pressions tegelijk bestelde. Omwille van het vele vochtverlies en de heersende warmte was het dat of sterven Ook mijn boterhammetjes at ik op, op het terras. Zalig.
Ik vertrek met nog een tiental kilometers te doen. Er dient terug geklommen te worden want ik moest voorbij het château Estillac. En ik ben het al een beetje gewoon hier in dit Frankrijk, die kastelen liggen meestal nogal goed verstopt ergens op het hoogste punt van de omgeving. Ik ga op korte tijd van 70 naar 185 meter. Voorwaar, ik zie op mijn GPS bij de gradiënt van stijgingspercentage het cijfertje 22 staan. De Boelenberg maal twee denk ik. Geef mij maar wat korting, het zijn toch bijna solden. Soms moet ik blijven staan. Niet om mijn geest me te laten inhalen deze keer (die zit al lang op de top want ik denk alsmaar ist nog ver ) maar om mijn benen de kans te geven wat bloed naar de spieren te loodsen. Pff, echt, dat gaat hier soms wreed stijl.
Ik laaf mij nog maar eens onderweg aan de kraan van een kerkhof, verfris mijn kruin, voorhoofd, en eigenlijk heel mijn cabine. Ik waag het, en zet een doornatte klak op mijn hoofd. Heerlijk helder, lopend water over mijn schouder. De temperatuur die ik bij een plaatselijke pharmacie op de gevel aflees, verraadt 31 graden. Ik ben dus niet abnormaal dat ik verfrissing zoek.
Tijdens het vorderen wordt ik door een vliegtuig motor regelmatig attent gemaakt op het drukke luchtverkeer van sportvliegtuigjes hier net boven mij. Wat in- en uitgezoem op mijn GPS-kaart maakt me duidelijk dat er niet ver hiervandaan belangrijke luchthaven is in Agen. Ten noorden van mij is er wel degelijk een grote landings- en opstijgingsbaan. Dat verklaart ook waarom er zoveel grotere passagiers vliegtuigen opstijgen links van mij. Ik zie gele, rode, blauwe en zelfs een groene Cesnas (het kunnen ook andere merken geweest zijn) cirkelen boven mij. Indien ik een verticale zou kunnen trekken tussen de vallei onder mij en de positie van de piloot, bevind ik mij in de helft van deze toestellen. Ik vermoed dus dat zij vliegen op een 400 meter boven de grond. Mijn gedachten dwalen af wanneer ik dit alles aanschouw. Daarjuist waren het boten, ikzelf door het landschap en nu zijn het vliegtuigen. Te land, ter zee en in de lucht dus.
Zo meteen wandel ik mijn laatste heuvel op naar La Plume. Een echt oud dorpje met omslachtige en hoge omwallingen rond het centraal gelegen gemeentehuis. Mooi gerestaureerd weliswaar, maar niet echt aantrekkelijk om te wonen omdat de straten desolaat en niet echt functioneel zijn met het moderne verkeer. Vele woningen zijn ook niet efficiënt en degelijk onderhouden. Op zijn Frans. Na 25,1 kilometer doe ik mijn bottinekes uit en drink een goed fris glaasje sprankelend water. De temperatuur is nog steeds zo hoog dat ik ervan profiteer om achter het hoog omwalde kerkhof van La Plume heel mijn lijf en al mijn leden , alles dus, eens grondig te wassen met zeep en af te spoelen bij deze mediterane temperatuur . Niemand die me ziet, dat denk ik toch!
Morgen een kortere trip van 20 kilometer naar Oriens.
Vanavond spaghetti à la Bolognaise met een glaasje rode wijn.
Tot de volgende.
Maandag 0t 1 juni 2015
Massoulée Pont de Casse 30,8 kilometer
Het is een zware ochtendlucht die zwoel en vochtig aanvoelt. Ook de reine blauwe hemel van gisteren heeft plaats moeten ruimen voor een grijs boeiend en afwisselend getint wolken eskader. Hopelijk moet ik in dit weer niet mijn meerdere erkennen, want warm en zwoel weer is mijn grootste vijand.
Ik kreeg net een berichtje van Jos dat hij in oktober naar Belgie komt. Heel tof nieuws, en hopelijk reserveert hij een weekje bij ons.
Ook Guy van de Spaanse wijnzaak Sacacorchos in Kortenberg gaf mij een zeer nuttige tip voor mijn passage in Noord Spanje. Zeer hartelijk dank Guy. Ik ga daar zeker nota van nemen en er ook gevolg aan geven.
Luk en Lieve lieten me weten dat tante Wikke terug thuis is van het ziekenhuis. Ook dat is geruststellend nieuws. Ik trachtte haar al een paar keer te bereiken via Skype, maar kreeg tot heden toe nog maar 1 keer contact met haar.
Het wandelen vandaag ging echt niet vlot. Het draaide niet zou een wielrenner zeggen. Mijn benen droegen me niet zoals het hoorde. Nochtans de Lot is overweldigend mooi. Zoals ik hier de streek doorwandelde, heb ik de Lot eigenlijk nog nooit gezien. Ook bij Chris en Jacques niet. Deze huizen zijn tegelijk ook helemaal anders van structuur met roze pannen en beige muren. Droog hoog gras en meestal groene struiken. Heel veel diepe valleien en regelmatig rotsblokken die ook in miniatuur onder de voeten hun scherpte tonen en doen voelen. De wegen zijn hier niet bepaald breed en lopen heel erg stijl op en naar benden.
Ik kom plots voor een grote affiche te staan die blijkbaar promotie maakt voor het museum van de "Foie gras". Ook het museum van de pruimenteelt is er gevestigd.
Wat me toch tot nu toe opvalt is het gebrek aan andere pelgrims op deze tocht. Ik heb er eentje gezien in het begin van Frankrijk (onder Reims). Maar sindsdien ben ik blijkbaar de enige die dit traject volgt. Ik meld wel onmiddellijk dat ik niet het officiële Compostella traject volgde omdat ik naar Laval de Cère wou uitwijken om daar mijn vrienden te kunnen ontmoeten. Echter hoe dichter ik de Spaanse grens nader, hoe meer kans ik maak om die andere pelgrims ook tegen het lijf te lopen. Tot nu toe echter geen één. Het stappen gaat nog steeds in gestaag tempo. Ik haal mijn 5,1 kilometer op een uur. En al is dat niet belangrijk, in een glooiend landschap als dit vind ik het een belangrijke parameter om de conditie, de vermoeidheid of het recuperatievermogen mee in te schatten. Nergens heb ik nog pijn aan de voeten of de teentjes. Het is een luxe om zo over deze aardbol te kunnen kuieren.
Het ene landschap rolt over in het andere wanneer je telkens de top van een heuvel bereikt. Het gebeurt dat ik even blijf staan om mijn geest de kans te geven mijn benen wat in te halen. Nooit is mijn spirit zo snel geweest als mijn lijf. Ook vroeger moest ik regelmatig eens halt houden om orde te maken in de gedachten.
Dorst is vandaag dus ook mijn grootste struikelsteen. Ik drink reeds het eerste uur mijn drinkbus 1 leeg. Ik matig me, want ben er mij van bewust dat het nog een 25 kilometer is en niet steeds passeer ik kerkhoven of andere eau potable aftakplaatsjes. Na mijn kilometer vijftien is de drankvoorraad op gebruikt. En als bij wonder kom ik voor bij een begraafplaats in Saint Pierre dOrival. Het stromend water heeft daar veel voetjes nat gemaakt.
Het stappen begint minder vlot te verlopen omwille van de vochtige en zwoele atmosfeer. Ik voel ook bij het bergop marcheren dat de ademhaling niet zo ritmisch verloopt als weleer. De liedjes die ik in mijn gedachten mommel, hebben niet de vloeiende ritmiek van normaal. Ik schakel daarom regelmatig een versnelling lager.
In Pont de Casse kom ik aan en merk in de verte een bar restaurant. Zouden ze misschien pression hebben? Affirmatief! Ik bestel er meteen twee en gebruik de wifi sleutel van het etablissement om mijn e-mails op te halen. Geheel humiditair verzadigd en voldaan ga ik op het hotel de ville af en krijg er mijn twee cartouchen van stempels. De vrouwen tref ik aan het kerkplein wat verder op. We plaatsen de kampwagen op de parking van het sportcomplex en slaan er onze tafel en stoelen op.
Deze avond zwarte pensen met spinazie en gebakken aardappels. Geen wijn, geen bier, allen Badois sprankelend water. Om de gewenning tegen te gaan.
Morgen nog een zware dag van 26 kilometer en dan zijn het een paar lichtere dagen.
Groetjes en een knuffel van ons drieën.
