Zondag 24 mei 2015.
Ristdag in Laval de Cère.
We begaven ons gisterenavond sinds lange tijd weer eens naar een normaal bed op normaal niveau. Ik dacht bij mezelf, dat ik deze nacht liefst geen laddertje opzoek om naar het toilet af te dalen, want ik zou wel eens in de kelder kunnen aankomen. Gewoonten en structuren nemen een groot deel van ons bestaan in, placht ik te weten En je went zo snel.
We besloten gisteren om Zondag met heel de groep naar de brocante-markt te gaan een 10 kilometer verder in Bretenoux.
Na een zeer geslaagd en uitgebreid ontbijt (Sonja ging al om 08.00uur de koeken en croissants en brood halen) met allerlei ingrediënten en beleg, spoedden we ons naar het toilet en daarna naar de rommelmarkt. Alsof de dames naar de speeltuin mochten. Echt brocante was het niet, het waren merendeels lokale echte marchands die de prijzen beer wisten dan de oorsprong van hun waar. Joke en Marie Rose lieten echter hun oogjes vallen op twee tafellakens van superieure kwaliteit voor een echt Frans prijsje. Zo gekocht, want anders was de verplaatsing voor niets geweest. Zij blij, de mannen bij, de bankkaart moest niet in de muur.
We komen terug aan in Laval en besluiten om een heel licht middagmaal met lichte drank te gebruiken. We eten meloen met Parma hesp en verscheidene soorten regionale kazen. We eten ons net geen bultje en ook het drinken werd gematigd in afwachting van de komst van Liliane en walter. We moesten toch wat presentabel blijven. De zondag was dus wel degelijk een rustdag. Er wordt naar de Grote prijs formule 1 van Monaco gekeken, en daarna naar de ronde van Italië. Walter en Liliane komen aan en de sfeer zit er meteen in. Er wordt gelachen en gelolt, verhalen opgedist en gedronken uit glazen zo gebold. Kortom, het moet hier gaan beteren want morgen is het weer werkendag en met kadavers beklimmen we geen berg
Deze avond eten we een zelf gemaakte Paeëla met alles erop en eraan. Morgen gaan we dan te voet met Walter,Jaak en Joke en Pieter naar Padirac. Een tocht over 27 kilometer.
Twee choufkes op 950 kilometer van huis: in Laval De Cère
Zaterdag 23 mei 2015.
Chapelle Saint Géraud 21,8 kilometer.
De afspraak met Jacques om 10.00 aan de Mairie van dit kleine dorpje was een maat voor niets. Om 9.35 stond mijnheer Bom al op het appel. Echt de juiste lijn van de para-commando discipline. Liever een halfuur te vroeg dan 1 minuut te laat. Dus om 9.45 zetten we onze eerste gezamenlijke stevige passen op het asfalt. De tocht mag niet overdreven worden, maar ik noem ze toch pittig en heel fysiek uitnodigend. Er moet tot twee maal toe uit een diep dal naar omhoog worden geklommen, en telkens ook weer worden afgedaald. Daar zijn de teentjes niet zo tevreden mee. Omwille van de heel innig gewenste ontmoeting met Chris en Jacques had ik me volledig in orde gesteld: mij goed en glad geschoren voor de kusjes, after shave op mijn cabine, mijn schoenen mooi geblonken en ingevet, proper onderbroekje ,T-shirt en kousen. Ik was werkelijk op mijn Paasbest. Niet voor lang, want reeds op kilometer 9 moeten we door een modderbrei waar niemand omheen kon. Och arme mijn propere botinnekes. Tot aan de basisveter bruin en modder. Het zag er jammer uit en heimelijk wenste ik dat we door een doorwaadbare plaats door een riviertje moesten. Al was het maar om de schoentjes proper te wrijven Mijn droom verpulverde de werkelijkheid. Op een bepaald moment moeten we door de rivier omdat er onmogelijk een andere weg is. Joepie, de schoentjes worden netjes zindelijk gewreven. Komfortbel toch, exact op het juiste moment de juiste bediening. Ook Jacques is content dat hij zijn vettige schoenen kan reinigen. De klim die volgt doet weer water ontketenen uit mijn performerend lijf. Het is vooral steil. We moeten van 180 meter terug naar 450. Maar fysiek voel ik me wel in orde. Terwijl we Jos zijn situatie als echte vrienden bespreken en Jacques als jurist de strategie en te volgen procedure duidelijk uiteenzet, trekken we verder door dit prachtige land. Chris en Jacques en Josée, en Pierre en Henriette, Jef in Suriname en Marie Rose en ik zullen ons engageren om Jos een handje toe te steken in deze moeilijke fase. Noem het een soort van vriendschapsoperatie om iemand letterlijk een koordje toe te reiken wanneer hij in een putje is gevallen. De details laat ik aan Jacques over, maar helpen zullen we, allemaal samen. Ik vind het een pracht van een initiatief van de familie Bom om zoiets los te weken. Ja Jos, Je hebt nog echte vrienden, en samen doen we een gooi naar de oplossing van het probleem. Je geraakt vriendschap niet echt kwijt wanneer je als vriend ook voldoende affectief en vriendschap investeert. Ik ben Jos eigenlijk nog zo veel meer verschuldigd
We komen aan in Laval en wat dacht je: de vrouwen zitten als versteend op het terras met een glaasje rosé wijn voor hen. Gelukkig zijn de hondjes nog op hun waakzaamst, want anders hadden ze niet geweten dat we er al waren De ontvangst in Laval was prachtig: Chris trakteerde ons op een onvervalste Chouffe uit La Chouffe. Na zo een zweet stonde was dat aangenaam slikken.
We drinken er een stuk of twee, eten soep met brood, ook wat stukjes kaas.
Daarna betwijfel ik de volgorde: schoenen uitgedaan en de motor home op zijn plaats gezet, het is gebeurd en dat is het voornaamste.
Joke komt deze avond met de kindjes en één ding staat als een paal boven water, de Matthias en Charlotte zullen blij zijn hun oma en opa terug te zien.
Morgen vervoegt Walter en Liliane zich bij onze groep en is de bende compleet om plezier en leute te maken.
Vanavond staan er Frietjes op het menu. Vraag me niet wat daarbij, al was het een potje mayonaise, maar frietjes zijn voor mij reuze welkom.
Ik meld je morgen met wat het was. Maar ik heb zo een zin in Belgische frietjes.
Kort maar hevig: bloed kan kruipen, zweet kan druipen
vrijdag 22 mei 2015
Argentat Chapelle Saint Géraud 10.3 kilometer.
Het was een kleine tocht vandaag, maar wel zeer pittig. De afdaling naar de Dordogne rivier moet vandaag hernomen worden in de andere richting. De zon schijnt heftig en het globaal hemeldak is lichtblauw. Alhoewel, er hangen anders gekleurde wolken centraal boven ons hoofd. Maar, het blijft droog. Het is al warm en dus zweten beloofd. Vermits de tocht zo kort is, en toch wel kracht vergt, neem ik de jakhals, Jack the ripper, en doetje Job, mee. Ze zijn wat blij. De tocht loopt langs de boorden van de Dordogne rivier en is best attractief te noemen. Op de rivier varen geen boten zo te zien. Wellicht te ondiep, alhoewel er op sommige plaatsen behoorlijk wat stroming zit. Deze nacht niets gevoeld van de Europese aardbeving of het moest zijn dat Marie Rose over mij klom om haar nachtelijke boodschap af te werken. Het is een geweldig ritueel in het bovendek van de motor-home als vrouwlief over mijn benen de ladder bereikt en via allerlei grepen en veiligheidsprocedures afdaalt naar de centrale gang die leidt naar het toilet. Beneden staan dan vier ogen glunderend te staren naar dit uniek gebeuren, met de neus in 45 graden opwaarts gericht. Niet ik, de honden natuurlijk. Ze zijn het nu al een beetje gewoon, maar in het prille begin ging Jak voor dood liggen op zijn rug, met beide poten voor zijn ogen. Tot op heden vond niemand van ons al een verklaring voor dit obsceens gedrag. Nu doet hij het niet meer, hij is ook al wat ouder en meer gewoon ondertussen.
Aan mijn broeders en mijn schoonzussen allemaal, Yvo, Pieter, Karl en Luk, zeg ik dat dit een uiterst prachtig avontuur is. Nog nooit heb ik zulke ongelimiteerde deugd beleefd. Ik ondervind dat ik ook in andere dingen dan het werk, grote voldoening kan vinden. Dit stappen valt me helemaal niet zo zwaar dan ik me mentaal had voorgesteld. De bezorgdheid om kwetsuren of ongeplande voorvallen liggen me hinderlijker dan de fysieke vermoeidheid. Trouwens, nog geen enkele morgen ben ik onvoldoende uitgerust opgestaan. Het herstellen van de inspanning de dag voordien, is steeds voldoende om elke dag een nieuwe prestatie te kunnen leveren. En dat stelt me toch ook wel wat gerust.
Na de Dordogne boorden kwam dan die klim naar Chapelle Saint Géraud. Op de kaart te zien was het een heel langdurig bospad over allemaal bruine hoogtelijnen , die hier en daar nogal kort tegen elkaar lagen. We startten op 200 meter hoogte en moeten naar 580 meter . De klim spreidt zich over 3 kilometer. Dus ruwweg een gemiddelde van 11 %. Ik zweet mij een wolkbreuk. Druppels druipen van mijn hand en ellenboog. Ook de honden doen geen moeite om hun tong binnensmuils te houden. De kleine killer is nog steeds ambitieus en tracht zijn leiband hevig strak te houden, al lukt dat niet altijd. Job heeft wat meer moeite om de inclinatie de baas te kunnen. De grond is hier doorspekt met bronnen en water vind je hier op alle hoogten. Zelfs wanneer ik op 560 meter hoogte ben is er nog een bronnetje dat de weg moddervet en glibberig maakt.
Ik bereik het dorpje en wordt onmiddellijk geconfronteerd met enkele flamboyante buitenverblijfjes. Schril contrast met de door de tijd verweerde muren der traditionele woningen van de locals. De zijkant van het dorp wordt meesterlijk gesierd door een vlakte die schuin hellend overgaat in een bos dat ogenschijnlijk geen einde kent. Zowaar er is een Mairie met annex een gemeentelijk schooltje bestaande uit twee leslokalen. Morgen stap ik samen met Jacques van La Chapelle Saint Géraud naar Laval. We zullen er een Belgisch weekendje meemaken, want Walter en Lilliane en Chris zijn er ook van de partij. Daarenboven komt Joke met gans haar jong gezinnetje zaterdag ook toe in Padirac (25 kilometer) en zal ons zondag een bezoek brengen. Maandag wandelen we dan met alle vrijwilligers van Laval de Cère naar Padirac. Het vervolg van de week zien we dan wel. Maar dat er plezier zal gemaakt worden, en dat de lijn van heden dus zal doorgetrokken worden, daar moet jij zelfs niet aan twijfelen. Wat betreft het weer worden hier niet veel zorgen gemaakt. Neerslag wordt er niet voorspeld, en de huidige geldende temperaturen, zijn om te wandelen altijd goed. Ik ben er goed mee gediend.
Zo, je bent weer een stukje wijzer geworden. Weet echter ook dat we haast aan de 1000 afgewandelde kilometers zitten. Op dit moment staat de teller op 932 kilometer. Ook weer een reden om te vieren volgende week. Als we nog maar aan wandelen toekomen?
Groetjes en als cadeautje nog een mooi stilleven met attributen van deze wandelaar.
Tot morgen.
Donderdag 21 mei 2015.
Bassignac Le Haut Argentat 25,9 kilometer
De ochtendgroet aan de zon gaat de mist in. Letterlijk, want we staan in de wolken. Een dichte mist legt een sluier op onze standplaats. Tijdens het ontbijt merk ik op dat de gebouwen in de omgeving toch langzaam aan vorm en kleur krijgen en dat de zon aan een fantastische promotie is begonnen. Ik vertrek om 08.49 uur en het is een pretje om te wandelen zonder enige pijn in voet of scheenbeen. De setting waar ik doorwandel is er eentje met rechts een vergezicht en links de weiden van de plaatselijke boeren met hun Limoesin-produkten. De kaart voorziet een tocht op voornamelijk asfalt en beton. Slechts een drietal kilometer gaat door het bos op aardeweg en dan nog stijl omhoog. Maar mij hoor je niet klagen. Er wordt opnieuw voornamelijk geklommen en gedaald. Zovele malen denk ik aan Marcel zijn afdalings-uitvinding: als je beneden bent heb je de 4 Bs: bochtje, beekje, brugje en dan weer een bergje. Ik heb het vele malen kunnen vaststellen vandaag dat De Marcel-stelling volledig klopt. Anderzijds moet ik bekennen dat de landschappen er met elke beklimming mooier en uitdagender bij worden. Uitdagend om te stoppen en even alles op te nemen in het geheugen. Deze streek munt uit in de presentatie van bossen en weilanden. Omwille van het vele klim en afdaalwerk krijg je als voetganger de volle laag van variabele en aantrekkelijke vergezichten. Veelal verschillend van wat je al te zien kreeg.
Groetjes aan Guddie die me benijdt om al het avontuurlijke wat ik meemaak. Ook het feit dat ik mijn eigen kinesist meebracht is een goede opmerking. Heel gemakkelijk en handig. Weet dat ik mij hier samen met de dames kostelijk amuseer en dat ik zeer gelukkig ben dat ik dit kan en mag meemaken.
Un grand bonjour a Rose Marie et René. Als jullie zoveel van deze verhalen genieten is dat toch een beetje een invulling van mijn oorspronkelijke bedoeling; Blijven lezen en blijven genieten zou ik u beiden voorstellen.
Het dorpje Servières de Chateau is prachtig gelegen op een top en is heel chouette. Het kasteel is gerestaureerd en hervormd tot opvangcentrum van mentaal en fysiek gehandicapte kinderen. Er werkt 200 man en vrouw personeel. Een plaatselijke restaurantuitbater geraakt met mij aan de praat omdat ik een biertje bestelde om samen met mijn boterhammekes op te eten op zijn terras. Van de noodzaak en grote deugd maken is ook een kunst.
Ik wandel verder door naar Maisonneuve en Meihac en zie plots Argentat liggen heel diep in de verte, heel ver in de diepte.
Om verder het verhaal van gisteren af te maken: De Heer Brouw gaf dus aan ons als eerste jaars een uitleg over het opvoedingsidee in deze school waar de leerlingen instonden voor het zelfbestuur. De leraars gaven les, de kok en de kokkin maakten eten, de secretaris ontfermde zich over de azdministratie, en de Rosse , de directeur zorgde voor het dagelijks bestuur. Al het practische zoals onderhoud van lokalen, douches, kleedkamers , klaslokalen, gangen, kamers, ontspanning, afwas en nog veel meer, werden uitgevoerd door de leerlingen. Daartoe dienden de karweien, een soort van strafmaat als je fouten maakte. Volgens onze systeemvoorlichters in de school waren er drie grote doodzonden die het wegsturen van de leerling tot gevolg konden hebben. Zo mocht je als leerling in geen enkel geval het domein verlaten zonder toelating van een overste. Je mocht in geen geval stelen en vechten werd ook nimmer of nooit geduld. Er zijn er geweest die om één dezer redenen de school moesten verlaten.
De directeur legde op regelmatige tijdstippen uit dat enkel via hard werken en voorname dosis inzet, je een doel kon bereiken. Hoe dikwijls werd ons niet ingepompt dat opgeven een allerlaatste optie was, en enkel kon aanvaard worden als er een argumentatie of grondige reden toe was. In deze school kreeg mijn karakter een heel belangrijke wending. Ik noem Ter Borcht nog steeds de diamant van adolescente leeftijd. Ik zag er heel veel van mijn ruwe kantjes bijgeschaafd worden en zoals alle schaafwerk op je huid: het is pijnlijk.
Ic poghe om het hoghe wou zeggen dat lukken of slagen in je onderneming of je doel, eigenlijk niet voldoende was. We leerden er om onze lat hoog genoeg te leggen zodat persoonlijk en heel subjectief ieder voor zich bij elke prestatie kon zeggen dat het niet beter kon. Bij de wintercross bijvoorbeeld telde de tijd van de laatste van de klas. Zodoende hielpen de goede crossers de minder goede om alzo de tijdslimiet van de laatsten gevoelig in de goede richting om te buigen, zodat het klasgemiddelde voor iedereen aanvaardbaar was. Er werden vriendschapsbanden gekweekt die tot heden toe nog steeds bestaan.
Wanneer ik dus schrijf: Ic poghe om het hoghe, dan is dat heel eenvoudig uit dankbaarheid dat ik dit allemaal nog kan en mag meemaken. En daarbij wil ik het zo goed als mogelijk afwerken.
Gisterenavond aten we bloemkool met hamburgers (in een rijk pepersausje)en gekookte aardappels.
Ik bedank Annelies om haar tip van de compressiekous. Zo kennen we haar: bezorgd en steeds om anderen bekommerd. Het siert je Annelies.
Als dessert een plaatselijke specialiteit: notenkoekjes met een tas koffie.
Om 20.30 lag ik in bed.
Deze avond hebben we met het kook-team afgesproken om in Argentat onze voetjes eens onder de tafel te schuiven. Ze mogen hier aan ons ook eens iets verdienen.
Tot morgen en hopelijk genieten jullie net zoveel als wij met ons drieën samen.
Geen vierkante meter vlak vandaag: waterpas kennen ze hier niet.
woensdag 20 mei 2015.
Lapleau Bassignac le Haut 25,1 kilometer.
De zon schijnt, maar daarmee is alles gezegd. Een koude bries en een wolkendek dat veel weg heeft van een smoke on the water tafereel.
Ik trek het me niet zo aan maar neem toch maar een regenjasje mee. Een sweater met lange mouwen en een body warmer moeten de rest maar doen. Trouwens, van bij de eerste decameters moet ik reeds omhoog. Dat belooft. De dames hadden gisteren wat tijd over: ze hebben voor het kouwelijk Jakske een jasje gebreid. Hij heeft aardig geparadeerd op de walk of fame. Foto's zijn gemaakt.
Vandaag wandel ik ten Oosten van Brive La Gaillarde, ten noorden van Aurillac, en ten Zuiden van Ussel . Recht af op de Dordogne rivier. Het loopt hier stevig op en bruut af. De achterliggende gedachte die ik maak is dat de zijkanten van de heuvels hier erg vervaarlijke afgronden vertonen. Niet zelden gaat het tegen 70-80% hier recht naar benden zo een 30 à 40 meter dieper. Het valt op dat er haast geen vlakke weg bewandelt wordt. De perceptie is zo dat je ofwel naar een top opkijkt, ofwel naar een diep dal gluurt. Wanneer ik naar rechts speur valt het gebergte op rond de Monts du Cantal. Prachtig decor. Frieda, onze overbuurvrouw zou nogal wat moeite hebben om dit prentje met haar penselen te reproduceren. Ook al twijfel ik geen seconde aan haar artistieke kwaliteiten en haar nooit gezien schilderstalent, dit is om te zeggen: dat moet jezelf gezien hebben want in woorden is dit schouwspel niet te omvatten, noch te omschrijven.
Ic poghe om het hoghe: de titel van de blog roept her en der vragen op. Ik wil daar uitleg aan geven, maar besef dat ik dit finaal niet op 1 artikel kan verklaard krijgen. Er is een heel verhaal aan verbonden waar veel medeleerlingen uit Ter Borcht in Meulebeke van het uitgangsjaar 1973 zich nu vergenoegd in de handen zullen wrijven.
In 1965 werd ik na het lager onderwijs te Herent ingeschreven in het Leuvense Sint Pieterscollege. Meteen was het duidelijk dat ik daar niet de soberste leerling was wat betreft beweging en creativiteit. Daarentegen zag ik wel op een inspanning wat betreft leren en inzet. Al gauw moest ik mijn tweede jaar middelbaar overdoen. Voor mij was het duidelijk dat deze leer richting niet mijn ding was. Ik werkte de lagere graad van het middelbaar onderwijs succesvol af, maar had voor mezelf uitgemaakt dat ik niet in de hogere middelbare graad van dit college mijn carrière zou verder zetten. Ik had zelf wat rondgekeken en vond de school met een ideaal profiel wat betreft opleiding, onderwijs en sportactiviteit. Ter Borcht was een sportinternaat waar je de laatste drie jaren van het middelbaar onderwijs volgt. De lesuren per week waren zo dat je 2/3 theorie te verwerken kreeg met alle theoretische vakken ter voorbereiding van universitaire humane richting. Eén derde van de lesuren was sport-praktijk. Turnen, atletiek, voetbal, cross, zwemmen, didactiek stonden op het les menu. We kregen 42 uren per week les. Eigenlijk, ging je als leerling er niet naar school, maar je engageerde je om een opvoedingssysteem te volgen waar je zelf helemaal voor koos en achter stond. Menig maandagmorgen zat in de treincoupé met troebele oogjes omdat het opvoedings-programma in de school voor mij erg hard aankwam. Als eerstejaars onderging je het systeem. Het was aanvaarden of breken. Men ging er als derdejaars hard tegen aan om je duidelijk te maken wat gehoorzaamheid, discipline, orde, respect, kameraadschap, leiderschap en onder meer verantwoordelijkheid was. Geen compromissen, regels waren regels. Indien je het niet aankon, was er maar één deur: de uitgang. Dit wou ik mijn tantes en grootvader niet aandoen. Waar ik zelf voor had gekozen moest ik dan maar correct afmaken ook. Ik ging voor succes, want een andere keuze was er niet. Wonder bij wonder haalde ik er drie jaar na elkaar prachtige resultaten en werd ik elk jaar verkozen als klasafgevaardigde bij de algemene schoolvergadering elke week. Deze opleiding bezorgde me een voorname basiskennis omtrent verantwoordelijkheid. Daar heb ik geleerd wat inzet, orde, volhouden, gehoorzaamheid, afvaardiging, argumentatie, gedragscode en dergelijke betekent. Het waren heel dikwijls harde lessen, maar ik heb er een grondvest gecreëerd. En ik moet S. Freud gelijk geven: je wordt deels gevormd door je omgeving waar je opgroeit en door hen die je over je opvoeding ontfermen.
Het systeem was er eentje van zelfbestuur door de leerlingen. De lezers die de leeftijd van dertig jaar nog niet bereikt hebben nu, zullen niet begrijpen wat het woord discipline inhoudt. Maar in Ter Borcht was er via het systeem van eerste jaars (schachten) en derde jaars (verantwoordelijke functies met graden van het leger en een praeses) een perfect draaiend systeem waar er respect werd aangeleerd voor hogeren in graad. De pedagogische methode was erg gestructureerd, met elke ochtend een gezamenlijk appel in vierkantformatie, een gezamenlijk gebed, een persoonlijke systematische controle van kledij, schoenen en uiterlijk voorkomen, algemene informatie uitwisseling en persoonlijke opmerkingen van begane fouten en de daaruit volgende strafuitdelingen. Het ging er soms wel wat spartaans aan toe, maar we wisten heel gauw wat kon en mocht en gezien mocht zijn. Ook wat niet mocht. De directeur was een pater: De Rosse, Eerwaarde Heer Vandecapelle. Een man met een heel hoge intelligentie, zeer gedreven, veel plaatselijke invloed en een ongebreidelde mensenkennis. Bij het inkijken van de brochure van de school stond de spreuk: Ic poghe om het hoghe. De eerste schooldag kregen de schachten uitleg van de heer Brouw, leraar Nederlands en Duits.
Maar daar spreek morgen verder over.
Ik eindig deze tekst met de mededeling dat we na lang dalen (ongeveer 5 kilometer) de Dordogne rivier oversteken en terug een 4 tal kilometer stijgen naar het heel piepklein dorpje dat gekenmerkt is door de vele verweerde huizen. Je kijkt uit op een zeer dicht beboste streek met een paar grijs-bruine plekjes in van dorpjes die her en der verdeeld liggen.
Het zonnetje is ondertussen minder vertwijfeld gaan schijnen, vol door zonder remming licht en warmte. Morgen weer een verhaal.
Na 2 dagen rust, terug pijnloze tocht...nog zaliger dan voordien.
Dinsdag 19 mei 2015.
Neuvic Lapleau 24,3 kilometer.
Het miezert rond het stuwmeer van Neuvic. Een troosteloos aanzicht en ook de eendjes op het water beleven er niet zo veel plezier in blijkbaar. Vertrekken doe ik rond 10 uur. In de hoop dat het zou opklaren stelde ik mijn start een beetje uit, maar het bleef nat spuwen. Met een regenjasje wandelen is nooit aangenaam: de keuze is heel eenvoudig. Ofwel wordt je nat tot op je vel vanwege de regenval, ofwel wordt je nat vanop je vel vanwege een transpiratie omdat je lichaam niet voldoende kan afkoelen en het winddichte jack de condensatie niet kan compenseren. Nat ben je sowieso.
Ik besluit na een kwartiertje wandelen dat saunavestje in mijn rugzak te steken aangezien er minder vocht naar beneden druppelt. Wat wandel ik licht, geen pijn aan de voeten en de scheenbeenpijn is niet aanwezig. Nog voor het vertrek had ik een elastische tape aangelegd die de pees van de betreffende spier zowel ondersteund als ontlast gedurende het marcheren. Het helpt wel en het is echt geen indruk, ik voel dat de spier hierdoor steun krijgt. Feit is dat vandaag bij aankomst na 24 kilometer geen lek pijn had en doet ook wel eens deugd. De twee kleine teentjes heb ik niet gevoeld vandaag. Een mijlpaal binnen dit avontuur. Hoe ontspannen kan een mens rond dwarrelen op zijn beide benen wanneer je licht en pijnloos beweegt.
Ik kreeg vandaag een deugddoend mailtje van Arend en Frieda. Onze heel toffe overburen die ondertussen ook goede vrienden werden. Ze houden tijdens onze afwezigheid ons huis wat in het oog . Tot heden toe geen probleem naar het schijnt, enkel de plastieken bloemen worden overwoekerd Af en toe wat nieuws van het thuisfront doet wel deugd. Ze volgen ons ook op de voet via de blog.
Het wandelen gaat over heel veel bosterrein vandaag. Lapleau ligt op 500 meter en de huizen die er staan hebben in hun geheel veel weg van de communiteit in een bergdorp. Heel erg geconcentreerd rond een openbaar pleintje, niet veel grond aan de woonst zelf, en kort bij elkaar geplaatste woningen.
Ik zag vandaag geen mens op mijn tocht. Ook vroeg ik mij af tijdens het wandelen in de bos of die vogels die fluiten mij volgen ofwel dat er zich telkens een soort van tam-tam situatie voordoet. Ik vermoed dat de ene vogel misschien zijn soortgenoot een paar honderd meter verder verwittigd en alzo maakt dat ik gedurende de ganse bostijd publiciteit krijg aangeboden van al deze gebekten. Feit is dat er de hele tijd gekwetter en gefluit naast mij leeft.
Ik bezag gisteren nog even het parcours en vermoedde dat er de laatste 4 kilometers behoorlijk moest geklommen worden. Dat is ook zo in werkelijkheid. De voetweg maakt op de kaart enkele korte krommingen en een zigzag patroon. Het is echt niet om de plaatselijke plantengroei uitgebreid te laten aanschouwen. Een hellingsgraad van 11 % verplicht me om met korte kleine pasjes deze hindernis te overbruggen. Ik wil ook niet snel vorderen omwille van mijn scheenbeen dat nog steeds pijnloos aanvoelt. Ik wil dat zo houden. Omdat ik veel tijd heb om te denken is dat telkens de weerkerende zorg: Fysiek stelt deze tocht me niet voor zware problemen of verwacht ik niet dat het zal tegenvallen. Echter, waar ik mij het meeste zorgen over maak bij elke bedenking omtrent het eindresultaat in Compostella, is of kwetsuren of ontstekingen mij geen pad in de korf zullen zetten. Ik ben erg intens met mijn lichaam bezig en nog nooit ben ik zo zorgzaam en zo intens preventief bezorgd geweest dan de laatste zeg maar 5 maanden. Mijn huisarts keek nogal bezorgd op toen ik haar het lijstje voorlegde van medicatie die ik wou meenemen. De opsomming is nogal volledig. Antibiotica tegen keelontsteking, bronchitis, blaasontsteking. Anti-inflammatoire medicatie onder vorm van pilletjes en zalf. Wond helende zalf. Pijnmedicatie en ontsmettende medicatie. Vetverband en steriele verbanden, drukverband en windels. Antiallergische medicatie, koortswerende pilletjes en eiwit- en zink bevattende pommades.
Het zou een zware domper zijn moest één of andere kwetsuur mij dwingen om dit zalige avontuur op te geven. Ik blijf echter weigeren te doem denken Er zijn zoveel redenen om toffe dingen te denken, dus hou ik het daar bij.
Na een klim van ongeveer 50 minuten kom ik aan bij het gemeentehuis van Lapleau. Ik krijg er mijn stempel en begeef me naar de afspraakplaats: het kerkhof van deze gemeente. De dames staan er reeds.
Deze avond voorziet de dagelijkse kost van de mietjes hier het volgende menu:
Koude schotel met tomaatjes, sla, mais, gerookte zalm en forel, rivierkreeftjes en wat mayonaise saus en Frans brood met een glaasje witte wijn.
Morgen naar Bassignac en vandaar zien we Aurillac al met één oog liggen. Voor Laval hebben we twee oogjes nodig
Maandag 18 mei 2015.
Motorhome herstellen.
Lezers zullen denken dat ik deze tocht wat voor bekeken hou. Tweede rustdag op rij. Neen, het is niet zo dat ik dit reisje naar Compostella beu begin te worden. Integendeel, maar, Ik volg de wijze raad van allebei mijn begeleidende dames. Omdat mijn scheenbeen gisteren nog steeds gezwollen was, maar toch aan de beterhand, vroegen Marie Rose en Sonja (tegen twee kun je toch niet op) of het niet beter was dit genezingsproces nog een dagje meer te gunnen. Eigenlijk hebben ze daar volledig gelijk in. De ontsteking is zeker aan de betere hand, zeg maar 70 % hersteld. Maar stil zitten zit me niet echt in het bloed. Bovendien zag ik in deze besluitvorming de opportuniteit om de motorhome te laten herstellen van een zeer moeilijke startprocedure. Reeds enkele dagen ondervinden we bij een koude start een zeer moeilijk aan te slagen motor, - er moet tot 3-4 maal worden voorverwarmd -, met telkenmale zware en zwarte rookvorming bij het draaien van de motor. De diagnose leek me voor de hand liggend: de gloeikaars van de motor die niet meer naar behoren functioneert.
Na wat opzoekwerk vind ik een Fiat- garage in mijn onmiddellijke buurt. Een telefoontje om een afspraak te maken was de volgende stap: op zijn Belgisch, liefst vandaag nog. Helaas, zo simpel blijkt het hier in Frankrijk niet te zijn. Ten vroegste woensdag namiddag. Na enige lichte druk (op vakantie, onderweg op de Saint Jacques en geblokkeerd omwille van slecht startende motor, etcetera )mocht ik toch vandaag nog komen in plaats van woensdag namiddag.
De heel vriendelijke en gedienstige uitbater (Citroen Fiat : Sarl Bopart route de Ussel à Neuvic) gaf me volmondig gelijk dat het heel waarschijnlijk de gloeikaarsen zouden zijn. Bij het uittesten van de 4 kaarsen stelt die man echter vast dat er 3 van de vier geen leven meer vertonen (mort). Dat zou toch wel straf zijn vertelt hij mij, dat je startte op 25 % van de oorspronkelijke gloeikracht. En toch blijkt dat juist te zijn. Bij het verwijderen van de gloeikaarsen zijn de drie van de vier inderdaad niet meer levend Op nog geen 3 kwartier tijd is het karweitje geklaard en ondertussen hebben we een heel tof gesprek gehad over de logistieke sector en de zelfstandigen in Frankrijk. Ook deze man beklaagt zich over het gebrek aan arbeids-enthousiasme bij de jonge mensen. Als loontrekkende gasten hier een uurtje langer moeten presteren om een dringend werkje vandaag nog af te werken moet je dat als baas compenseren dat je riskeert te perdre sa culotte . Wat dat ook mag betekenen.
De kleine dorpjes lopen letterlijk leeg zegt hij omdat het een gevolg is van dit sneeuwbaleffect. Wat zou een bakker brood bakken voor 3 gezinnen en een paardenkop. Wat kan je als garagist gaan doen in een village waar 15 autos rijden. Gelijk heeft hij natuurlijk. De jeugd trekt naar de steden en leeft zich uit in alle anonimiteit. Zij hebben een zee van tijd om zich geestelijk met allerlei andere dingen bezig te houden die je hier niet kan bieden. Het werken op zich verdwijnt hier in Frankrijk. Toen de man nog een jaar of 6 was, (nu schat ik hem zo een 50 jaar) waren er in Neuvic 12 grote landbouwers met elk hun eigen grote landerijen. Nu is er nog één grootse boer en die heeft al die grond in beheer van die andere boeren erbij. Hij bezit een gigantisch grote hoeve comme 5 terrains de football, met 6 tractoren en een mega groot machine park. Hij verdient nu het geld die vroeger al die boeren samen verdienden.
Il a survi. Il a des soux, il gangne le freak mais son travaux est trés intensif ce qui concerne le capital quI a investé (sic). Mais croyer moi, monsieur, il doit travailler plus de 80 heures par semaine, le samedi et le dimanche inclus .
Dat laatste dan toch niet in de voormiddag denk ik bij mezelf. Maar hij heeft gelijk. Het ganse probleem legt hij uit als puur logische constateur in nog geen 10 minuten tijd. En wanneer hij zich bewust is van deze problematiek, zal de regering dat ook wel weten zeker meldt hij laconiek.
Toffe mens. De wagen is hersteld, en alhoewel hij ongeveer 45 minuten heeft gewerkt, hoor ik hem tegen zijn vrouw zeggen dat ze maar een demie-heure moet aanrekenen. Uit eerlijke schaamte en vooral uit respect om zijn technische vaardigheid en zijn goodwill om me zo snel te helpen vermeld ik dat ze geen factuur moeten maken. Ik schuif hem nog gauw 5 euro drinkgeld in zijn hand, en zeg hem: Respect Monsieur. Hij glundert en knipoogt naar mij. Het geeft me weer zo een goed gevoel.
Met een perfect startende wagen rij ik terug naar onze standplaats. Ik verlang echt naar morgen en naar het wandelen. Einde van de week zijn we te gast bij Jacques en Chris. Daar blijven we een drie tal dagen staan omdat ook Joke en Pieter ons daar opzoeken met hun Matthias en Charlotte. Daarna wordt het terug pure ernst, want dan gaan we voor en recht toe naar de Pyreneeën. De drie weken die dan volgen zijn echt niet van de poes. Normaal komen wij half juni aan in Saint Jean Pied de Port. De Frans Spaanse grens. Daar zitten we op de laatste rechte lijn van de Camino. Ik denk dat het vandaar nog zo een 800 kilometer is naar Compostella. De herinneringen zijn nu al zo mooi, dat het al niet meer stuk kan. Het is zoals een stuk klassieke muziek: luisteren met de ogen dicht, niets anders doen terwijl, alleen volop genieten . Verlustigen van elke toon en klank, en hopen dat de componist niet op een muzikaal zinnetje heeft gekeken. Laat het maar op ons afkomen, laat het maar blijven duren want we zullen het missen zodra het ophoudt.
Vandaag maakt het team van Mietje Hiesentriet een visje klaar in de pan met een jong gerooid patatje in de plet samen geroerd met in een kastrolletje verse groene geplukte spinazie gestoofd in zijn eigen nat. Daarbij een wit wijntje van de Bordeaux.
Deze namiddag ontdoe ik de motor home van de overtollige dode vliegen op zijn snuit, daarna geef ik hem een grondige wasbeurt want tegen dat hij bij Jacques en Chris en Walter en Liliane toe komt moet hij op zijn paasbest zijn. Dit wordt echt één der hoogtepunten van de reis. Niet voor niets maken we met heel het team een omwegje van om en bij de 120 kilometer. Maar die vrienden zijn het heus ook wel waard. Temeer dat ook Joke en Pieter er van de partij zullen zijn.
On se renconterai demain, chère copain.
