Maandag 25 mei 2015.
Laval de Cere Padirac 30,8 kilometer
We vertrekken met 5 wandelaars om 9.45 uur in Laval en begeven ons gezwind naar richting zuiden. Padirac, met het grote gat in de grond is de eindmeet (Gouffre De Padirac). Dat het niet aan klimmeters zou ontbreken had ik al wel opgemerkt gisteren avond bij het nakijken van het traject. Ook de afstand was ingeschat op 28 kilometer, maar liep op omwille van een padje dat plots privé domein bleek te zijn geworden. Ik had aan mijn pelgrim-maten ware sparing partners, want ze liepen vrij snel en behoorlijk in de pas. Alleen de grootste van mond maar kleinste van gestalte had al vlug een manke gang omwille van een te plettende voetzool in een te klemmende wandelschoen. Geen probleem, met twee professionele verzorgers bij de hand was de klus in een mum van een slokje aan de fles verholpen. Terwijl hij zich laafde liet hij zich de voetverzorging rustig welgevallen. Ziezo, dachten we, die zullen we niet meer horen. Wat een misrekening! Wat kan een mens zich toch vergissen. Na 10 kilometer de andere voet natuurlijk. Hetzelfde scenario: Walter met zijn been omhoog terwijl twee ijverige en nederige onderdanen zijne majesteit zijn voet verzorgden. Helemaal de klus geklaard, kunnen we na een hap in onze boterham verder naar de richting van Loubrissac. We genieten van de vele Frescos die zich in werkelijkheid aan ons gezichtsveld ontvouwen. Werkelijke kunst fotos zijn niet in staat deze mooie natuurlijke schilderwerken te omvatten. Ik daag eender welke artistieke fotograaf uit om in zijn zwart en donker kastje deze prachtige vergezichten te reproduceren. Onmogelijk! Walter wordt stiller. Tijdens de verschillende beklimmingen blijkt de sfeer in de groep niet te moeten inboeten, echter wel geruislozer en stiller te worden. Het klimt op sommige momenten gedurende hectometers aan 17 tot 21 %. Mijn kleren worden met de meter natter en zelfs mijn brilglazen worden troebel van het zweet. Walter geeft echter geen krimp. Eenmaal para, altijd para. Het siert hem wel.
Jacques geeft ons op regelmatige basis uitleg over de dingen die we hier links en rechts tegenkomen: de route de la noix, de kastelen die we opmerken, de witte kalklagen en het leigesteente, ook over de geschiedenis van deze regio weet Jacques ons veel verklarende uitleg te geven. We mogen de gids zeker niet vergeten te betalen, uit Walter.
Even voor Loubrissac, nog een 8 tal kilometer te wandelen, zetten we ons neer aan een brug om tijdens een laatste tussenstop nog wat te eten en te drinken. We zien een blauwe reiger in de lucht en we weten het allemaal, van vogels, paddenstoelen en bloemen weet Walter heel veel. Ik vraag aan Walter wat een vogel daar vliegt, en prompt krijg ik het antwoord. Hij vertelt dat hij via zijn vader heel veel wetenschap over de natuur met pollepel mee kreeg. Van vogelen weet hij bijna alles, pretendeert hij. Geloof het of niet, maar nog geen drie minuten later krijgt Walter daar een lel van een vogelscheet op zijn linker schouder. Grote hilariteit in de groep. Er wordt zelfs aan Walter gepolst of hij via de vogelscheet ook kan achterhalen van welke vogel dit afkomstig is
We tellen de kilometers echter af, want na zo een drie maal uit de vallei omhoog te zijn geklommen is de brandstoftank wel ernstig aangesproken geweest. Ik tracht iedereen wat te motiveren met een belofte van een fris pintje bij de aankomst, maar die aankomst blijft voor Walter wel erg lang weg.
De laatste loodjes wegen het zwaars, want we worden nog eens geconfronteerd met een pad dat plots blijkt te behoren tot een privé domein en daardoor moeten we omweg maken van ongeveer totaal 2 kilometer. Wanneer ik roep naar Walter dat het nog drie kilometer is heeft hij het totaal verkeerd begrepen, en denkt hij dat ik riep: drinken! Hij beleeft een fata morgana. Walter drinkt van pure frustratie zijn eigen drinkbus leeg.
We komen na de bijna 31 kilometer aan bij het grote gat in de grond van Padirac. Ik had beloofd een rondje te trakteren maar blijkt dat ik maar 10 euro in mijn geldbeugel bezit. Pelgrims plantrekkerij wordt mij verweten. Walter blijkt dus wel echt heel moedig te zijn geweest, want zijn 4 kleine tenen rechts en links zijn ernstig gehavend door blaren. Niet goed te verstaan dat hij deze lange tocht zonder te morren op deze manier uitliep. RESPECT Walter. We blijken 850 hoogtemeters te zijn geklommen en bij mijn weten is dit tot op heden nog niet gebeurd tijdens deze Compostella trip.
We versieren deze wandeling met nog een zeer grote pint gesponsord door Pieter. Dan komen de dames ons ophalen en wacht ons een uitgebreide avondmaaltijd met tomaatjes, asperges, sla en frietjes.
We danken uitzonderlijk Chris en Jacques omwille van de mogelijkheid van het logement en hun gulle drank en voedsel giften. Liliane om haar huishoudelijke inzet en Sonja en Marie Rose om hun culinaire hoogstandjes. We zijn erg respectvol voor eenieders inzet tijdens dit avontuur.
Hilde en Guy ( van de Spaanse wijnwinkel in Kortenberg (Sacocha .)) wil ik bedanken om hun sympathieke aanmoediging. We trachten het echt tot een goed einde te brengen en de borrels van Guy om het te vieren staan reeds klaar in de bak om gekoeld te worden.
Gisteren zijn de fotos niet doorgekomen. Ik tracht ze vandaag opnieuw door te sturen.
Met Joke werd gedurende de tocht heel veel bijgepraat over de praktijk en veel van de patiënten. Blij te horen dat het in Herent zo goed blijft draaien. Ook al het nieuws over vele patiënten doet mij weer heel even vertoeven in de sfeer van de kiné praktijk. Ik ben erg begaan met hun evolutie. Langs de andere kant heb ik het volste vertrouwen in de collegae.
Morgen wordt er gewandeld van Padirac naar Rocamadour
Zondag 24 mei 2015.
Ristdag in Laval de Cère.
We begaven ons gisterenavond sinds lange tijd weer eens naar een normaal bed op normaal niveau. Ik dacht bij mezelf, dat ik deze nacht liefst geen laddertje opzoek om naar het toilet af te dalen, want ik zou wel eens in de kelder kunnen aankomen. Gewoonten en structuren nemen een groot deel van ons bestaan in, placht ik te weten En je went zo snel.
We besloten gisteren om Zondag met heel de groep naar de brocante-markt te gaan een 10 kilometer verder in Bretenoux.
Na een zeer geslaagd en uitgebreid ontbijt (Sonja ging al om 08.00uur de koeken en croissants en brood halen) met allerlei ingrediënten en beleg, spoedden we ons naar het toilet en daarna naar de rommelmarkt. Alsof de dames naar de speeltuin mochten. Echt brocante was het niet, het waren merendeels lokale echte marchands die de prijzen beer wisten dan de oorsprong van hun waar. Joke en Marie Rose lieten echter hun oogjes vallen op twee tafellakens van superieure kwaliteit voor een echt Frans prijsje. Zo gekocht, want anders was de verplaatsing voor niets geweest. Zij blij, de mannen bij, de bankkaart moest niet in de muur.
We komen terug aan in Laval en besluiten om een heel licht middagmaal met lichte drank te gebruiken. We eten meloen met Parma hesp en verscheidene soorten regionale kazen. We eten ons net geen bultje en ook het drinken werd gematigd in afwachting van de komst van Liliane en walter. We moesten toch wat presentabel blijven. De zondag was dus wel degelijk een rustdag. Er wordt naar de Grote prijs formule 1 van Monaco gekeken, en daarna naar de ronde van Italië. Walter en Liliane komen aan en de sfeer zit er meteen in. Er wordt gelachen en gelolt, verhalen opgedist en gedronken uit glazen zo gebold. Kortom, het moet hier gaan beteren want morgen is het weer werkendag en met kadavers beklimmen we geen berg
Deze avond eten we een zelf gemaakte Paeëla met alles erop en eraan. Morgen gaan we dan te voet met Walter,Jaak en Joke en Pieter naar Padirac. Een tocht over 27 kilometer.
Twee choufkes op 950 kilometer van huis: in Laval De Cère
Zaterdag 23 mei 2015.
Chapelle Saint Géraud 21,8 kilometer.
De afspraak met Jacques om 10.00 aan de Mairie van dit kleine dorpje was een maat voor niets. Om 9.35 stond mijnheer Bom al op het appel. Echt de juiste lijn van de para-commando discipline. Liever een halfuur te vroeg dan 1 minuut te laat. Dus om 9.45 zetten we onze eerste gezamenlijke stevige passen op het asfalt. De tocht mag niet overdreven worden, maar ik noem ze toch pittig en heel fysiek uitnodigend. Er moet tot twee maal toe uit een diep dal naar omhoog worden geklommen, en telkens ook weer worden afgedaald. Daar zijn de teentjes niet zo tevreden mee. Omwille van de heel innig gewenste ontmoeting met Chris en Jacques had ik me volledig in orde gesteld: mij goed en glad geschoren voor de kusjes, after shave op mijn cabine, mijn schoenen mooi geblonken en ingevet, proper onderbroekje ,T-shirt en kousen. Ik was werkelijk op mijn Paasbest. Niet voor lang, want reeds op kilometer 9 moeten we door een modderbrei waar niemand omheen kon. Och arme mijn propere botinnekes. Tot aan de basisveter bruin en modder. Het zag er jammer uit en heimelijk wenste ik dat we door een doorwaadbare plaats door een riviertje moesten. Al was het maar om de schoentjes proper te wrijven Mijn droom verpulverde de werkelijkheid. Op een bepaald moment moeten we door de rivier omdat er onmogelijk een andere weg is. Joepie, de schoentjes worden netjes zindelijk gewreven. Komfortbel toch, exact op het juiste moment de juiste bediening. Ook Jacques is content dat hij zijn vettige schoenen kan reinigen. De klim die volgt doet weer water ontketenen uit mijn performerend lijf. Het is vooral steil. We moeten van 180 meter terug naar 450. Maar fysiek voel ik me wel in orde. Terwijl we Jos zijn situatie als echte vrienden bespreken en Jacques als jurist de strategie en te volgen procedure duidelijk uiteenzet, trekken we verder door dit prachtige land. Chris en Jacques en Josée, en Pierre en Henriette, Jef in Suriname en Marie Rose en ik zullen ons engageren om Jos een handje toe te steken in deze moeilijke fase. Noem het een soort van vriendschapsoperatie om iemand letterlijk een koordje toe te reiken wanneer hij in een putje is gevallen. De details laat ik aan Jacques over, maar helpen zullen we, allemaal samen. Ik vind het een pracht van een initiatief van de familie Bom om zoiets los te weken. Ja Jos, Je hebt nog echte vrienden, en samen doen we een gooi naar de oplossing van het probleem. Je geraakt vriendschap niet echt kwijt wanneer je als vriend ook voldoende affectief en vriendschap investeert. Ik ben Jos eigenlijk nog zo veel meer verschuldigd
We komen aan in Laval en wat dacht je: de vrouwen zitten als versteend op het terras met een glaasje rosé wijn voor hen. Gelukkig zijn de hondjes nog op hun waakzaamst, want anders hadden ze niet geweten dat we er al waren De ontvangst in Laval was prachtig: Chris trakteerde ons op een onvervalste Chouffe uit La Chouffe. Na zo een zweet stonde was dat aangenaam slikken.
We drinken er een stuk of twee, eten soep met brood, ook wat stukjes kaas.
Daarna betwijfel ik de volgorde: schoenen uitgedaan en de motor home op zijn plaats gezet, het is gebeurd en dat is het voornaamste.
Joke komt deze avond met de kindjes en één ding staat als een paal boven water, de Matthias en Charlotte zullen blij zijn hun oma en opa terug te zien.
Morgen vervoegt Walter en Liliane zich bij onze groep en is de bende compleet om plezier en leute te maken.
Vanavond staan er Frietjes op het menu. Vraag me niet wat daarbij, al was het een potje mayonaise, maar frietjes zijn voor mij reuze welkom.
Ik meld je morgen met wat het was. Maar ik heb zo een zin in Belgische frietjes.
Kort maar hevig: bloed kan kruipen, zweet kan druipen
vrijdag 22 mei 2015
Argentat Chapelle Saint Géraud 10.3 kilometer.
Het was een kleine tocht vandaag, maar wel zeer pittig. De afdaling naar de Dordogne rivier moet vandaag hernomen worden in de andere richting. De zon schijnt heftig en het globaal hemeldak is lichtblauw. Alhoewel, er hangen anders gekleurde wolken centraal boven ons hoofd. Maar, het blijft droog. Het is al warm en dus zweten beloofd. Vermits de tocht zo kort is, en toch wel kracht vergt, neem ik de jakhals, Jack the ripper, en doetje Job, mee. Ze zijn wat blij. De tocht loopt langs de boorden van de Dordogne rivier en is best attractief te noemen. Op de rivier varen geen boten zo te zien. Wellicht te ondiep, alhoewel er op sommige plaatsen behoorlijk wat stroming zit. Deze nacht niets gevoeld van de Europese aardbeving of het moest zijn dat Marie Rose over mij klom om haar nachtelijke boodschap af te werken. Het is een geweldig ritueel in het bovendek van de motor-home als vrouwlief over mijn benen de ladder bereikt en via allerlei grepen en veiligheidsprocedures afdaalt naar de centrale gang die leidt naar het toilet. Beneden staan dan vier ogen glunderend te staren naar dit uniek gebeuren, met de neus in 45 graden opwaarts gericht. Niet ik, de honden natuurlijk. Ze zijn het nu al een beetje gewoon, maar in het prille begin ging Jak voor dood liggen op zijn rug, met beide poten voor zijn ogen. Tot op heden vond niemand van ons al een verklaring voor dit obsceens gedrag. Nu doet hij het niet meer, hij is ook al wat ouder en meer gewoon ondertussen.
Aan mijn broeders en mijn schoonzussen allemaal, Yvo, Pieter, Karl en Luk, zeg ik dat dit een uiterst prachtig avontuur is. Nog nooit heb ik zulke ongelimiteerde deugd beleefd. Ik ondervind dat ik ook in andere dingen dan het werk, grote voldoening kan vinden. Dit stappen valt me helemaal niet zo zwaar dan ik me mentaal had voorgesteld. De bezorgdheid om kwetsuren of ongeplande voorvallen liggen me hinderlijker dan de fysieke vermoeidheid. Trouwens, nog geen enkele morgen ben ik onvoldoende uitgerust opgestaan. Het herstellen van de inspanning de dag voordien, is steeds voldoende om elke dag een nieuwe prestatie te kunnen leveren. En dat stelt me toch ook wel wat gerust.
Na de Dordogne boorden kwam dan die klim naar Chapelle Saint Géraud. Op de kaart te zien was het een heel langdurig bospad over allemaal bruine hoogtelijnen , die hier en daar nogal kort tegen elkaar lagen. We startten op 200 meter hoogte en moeten naar 580 meter . De klim spreidt zich over 3 kilometer. Dus ruwweg een gemiddelde van 11 %. Ik zweet mij een wolkbreuk. Druppels druipen van mijn hand en ellenboog. Ook de honden doen geen moeite om hun tong binnensmuils te houden. De kleine killer is nog steeds ambitieus en tracht zijn leiband hevig strak te houden, al lukt dat niet altijd. Job heeft wat meer moeite om de inclinatie de baas te kunnen. De grond is hier doorspekt met bronnen en water vind je hier op alle hoogten. Zelfs wanneer ik op 560 meter hoogte ben is er nog een bronnetje dat de weg moddervet en glibberig maakt.
Ik bereik het dorpje en wordt onmiddellijk geconfronteerd met enkele flamboyante buitenverblijfjes. Schril contrast met de door de tijd verweerde muren der traditionele woningen van de locals. De zijkant van het dorp wordt meesterlijk gesierd door een vlakte die schuin hellend overgaat in een bos dat ogenschijnlijk geen einde kent. Zowaar er is een Mairie met annex een gemeentelijk schooltje bestaande uit twee leslokalen. Morgen stap ik samen met Jacques van La Chapelle Saint Géraud naar Laval. We zullen er een Belgisch weekendje meemaken, want Walter en Lilliane en Chris zijn er ook van de partij. Daarenboven komt Joke met gans haar jong gezinnetje zaterdag ook toe in Padirac (25 kilometer) en zal ons zondag een bezoek brengen. Maandag wandelen we dan met alle vrijwilligers van Laval de Cère naar Padirac. Het vervolg van de week zien we dan wel. Maar dat er plezier zal gemaakt worden, en dat de lijn van heden dus zal doorgetrokken worden, daar moet jij zelfs niet aan twijfelen. Wat betreft het weer worden hier niet veel zorgen gemaakt. Neerslag wordt er niet voorspeld, en de huidige geldende temperaturen, zijn om te wandelen altijd goed. Ik ben er goed mee gediend.
Zo, je bent weer een stukje wijzer geworden. Weet echter ook dat we haast aan de 1000 afgewandelde kilometers zitten. Op dit moment staat de teller op 932 kilometer. Ook weer een reden om te vieren volgende week. Als we nog maar aan wandelen toekomen?
Groetjes en als cadeautje nog een mooi stilleven met attributen van deze wandelaar.
Tot morgen.
Donderdag 21 mei 2015.
Bassignac Le Haut Argentat 25,9 kilometer
De ochtendgroet aan de zon gaat de mist in. Letterlijk, want we staan in de wolken. Een dichte mist legt een sluier op onze standplaats. Tijdens het ontbijt merk ik op dat de gebouwen in de omgeving toch langzaam aan vorm en kleur krijgen en dat de zon aan een fantastische promotie is begonnen. Ik vertrek om 08.49 uur en het is een pretje om te wandelen zonder enige pijn in voet of scheenbeen. De setting waar ik doorwandel is er eentje met rechts een vergezicht en links de weiden van de plaatselijke boeren met hun Limoesin-produkten. De kaart voorziet een tocht op voornamelijk asfalt en beton. Slechts een drietal kilometer gaat door het bos op aardeweg en dan nog stijl omhoog. Maar mij hoor je niet klagen. Er wordt opnieuw voornamelijk geklommen en gedaald. Zovele malen denk ik aan Marcel zijn afdalings-uitvinding: als je beneden bent heb je de 4 Bs: bochtje, beekje, brugje en dan weer een bergje. Ik heb het vele malen kunnen vaststellen vandaag dat De Marcel-stelling volledig klopt. Anderzijds moet ik bekennen dat de landschappen er met elke beklimming mooier en uitdagender bij worden. Uitdagend om te stoppen en even alles op te nemen in het geheugen. Deze streek munt uit in de presentatie van bossen en weilanden. Omwille van het vele klim en afdaalwerk krijg je als voetganger de volle laag van variabele en aantrekkelijke vergezichten. Veelal verschillend van wat je al te zien kreeg.
Groetjes aan Guddie die me benijdt om al het avontuurlijke wat ik meemaak. Ook het feit dat ik mijn eigen kinesist meebracht is een goede opmerking. Heel gemakkelijk en handig. Weet dat ik mij hier samen met de dames kostelijk amuseer en dat ik zeer gelukkig ben dat ik dit kan en mag meemaken.
Un grand bonjour a Rose Marie et René. Als jullie zoveel van deze verhalen genieten is dat toch een beetje een invulling van mijn oorspronkelijke bedoeling; Blijven lezen en blijven genieten zou ik u beiden voorstellen.
Het dorpje Servières de Chateau is prachtig gelegen op een top en is heel chouette. Het kasteel is gerestaureerd en hervormd tot opvangcentrum van mentaal en fysiek gehandicapte kinderen. Er werkt 200 man en vrouw personeel. Een plaatselijke restaurantuitbater geraakt met mij aan de praat omdat ik een biertje bestelde om samen met mijn boterhammekes op te eten op zijn terras. Van de noodzaak en grote deugd maken is ook een kunst.
Ik wandel verder door naar Maisonneuve en Meihac en zie plots Argentat liggen heel diep in de verte, heel ver in de diepte.
Om verder het verhaal van gisteren af te maken: De Heer Brouw gaf dus aan ons als eerste jaars een uitleg over het opvoedingsidee in deze school waar de leerlingen instonden voor het zelfbestuur. De leraars gaven les, de kok en de kokkin maakten eten, de secretaris ontfermde zich over de azdministratie, en de Rosse , de directeur zorgde voor het dagelijks bestuur. Al het practische zoals onderhoud van lokalen, douches, kleedkamers , klaslokalen, gangen, kamers, ontspanning, afwas en nog veel meer, werden uitgevoerd door de leerlingen. Daartoe dienden de karweien, een soort van strafmaat als je fouten maakte. Volgens onze systeemvoorlichters in de school waren er drie grote doodzonden die het wegsturen van de leerling tot gevolg konden hebben. Zo mocht je als leerling in geen enkel geval het domein verlaten zonder toelating van een overste. Je mocht in geen geval stelen en vechten werd ook nimmer of nooit geduld. Er zijn er geweest die om één dezer redenen de school moesten verlaten.
De directeur legde op regelmatige tijdstippen uit dat enkel via hard werken en voorname dosis inzet, je een doel kon bereiken. Hoe dikwijls werd ons niet ingepompt dat opgeven een allerlaatste optie was, en enkel kon aanvaard worden als er een argumentatie of grondige reden toe was. In deze school kreeg mijn karakter een heel belangrijke wending. Ik noem Ter Borcht nog steeds de diamant van adolescente leeftijd. Ik zag er heel veel van mijn ruwe kantjes bijgeschaafd worden en zoals alle schaafwerk op je huid: het is pijnlijk.
Ic poghe om het hoghe wou zeggen dat lukken of slagen in je onderneming of je doel, eigenlijk niet voldoende was. We leerden er om onze lat hoog genoeg te leggen zodat persoonlijk en heel subjectief ieder voor zich bij elke prestatie kon zeggen dat het niet beter kon. Bij de wintercross bijvoorbeeld telde de tijd van de laatste van de klas. Zodoende hielpen de goede crossers de minder goede om alzo de tijdslimiet van de laatsten gevoelig in de goede richting om te buigen, zodat het klasgemiddelde voor iedereen aanvaardbaar was. Er werden vriendschapsbanden gekweekt die tot heden toe nog steeds bestaan.
Wanneer ik dus schrijf: Ic poghe om het hoghe, dan is dat heel eenvoudig uit dankbaarheid dat ik dit allemaal nog kan en mag meemaken. En daarbij wil ik het zo goed als mogelijk afwerken.
Gisterenavond aten we bloemkool met hamburgers (in een rijk pepersausje)en gekookte aardappels.
Ik bedank Annelies om haar tip van de compressiekous. Zo kennen we haar: bezorgd en steeds om anderen bekommerd. Het siert je Annelies.
Als dessert een plaatselijke specialiteit: notenkoekjes met een tas koffie.
Om 20.30 lag ik in bed.
Deze avond hebben we met het kook-team afgesproken om in Argentat onze voetjes eens onder de tafel te schuiven. Ze mogen hier aan ons ook eens iets verdienen.
Tot morgen en hopelijk genieten jullie net zoveel als wij met ons drieën samen.
Geen vierkante meter vlak vandaag: waterpas kennen ze hier niet.
woensdag 20 mei 2015.
Lapleau Bassignac le Haut 25,1 kilometer.
De zon schijnt, maar daarmee is alles gezegd. Een koude bries en een wolkendek dat veel weg heeft van een smoke on the water tafereel.
Ik trek het me niet zo aan maar neem toch maar een regenjasje mee. Een sweater met lange mouwen en een body warmer moeten de rest maar doen. Trouwens, van bij de eerste decameters moet ik reeds omhoog. Dat belooft. De dames hadden gisteren wat tijd over: ze hebben voor het kouwelijk Jakske een jasje gebreid. Hij heeft aardig geparadeerd op de walk of fame. Foto's zijn gemaakt.
Vandaag wandel ik ten Oosten van Brive La Gaillarde, ten noorden van Aurillac, en ten Zuiden van Ussel . Recht af op de Dordogne rivier. Het loopt hier stevig op en bruut af. De achterliggende gedachte die ik maak is dat de zijkanten van de heuvels hier erg vervaarlijke afgronden vertonen. Niet zelden gaat het tegen 70-80% hier recht naar benden zo een 30 à 40 meter dieper. Het valt op dat er haast geen vlakke weg bewandelt wordt. De perceptie is zo dat je ofwel naar een top opkijkt, ofwel naar een diep dal gluurt. Wanneer ik naar rechts speur valt het gebergte op rond de Monts du Cantal. Prachtig decor. Frieda, onze overbuurvrouw zou nogal wat moeite hebben om dit prentje met haar penselen te reproduceren. Ook al twijfel ik geen seconde aan haar artistieke kwaliteiten en haar nooit gezien schilderstalent, dit is om te zeggen: dat moet jezelf gezien hebben want in woorden is dit schouwspel niet te omvatten, noch te omschrijven.
Ic poghe om het hoghe: de titel van de blog roept her en der vragen op. Ik wil daar uitleg aan geven, maar besef dat ik dit finaal niet op 1 artikel kan verklaard krijgen. Er is een heel verhaal aan verbonden waar veel medeleerlingen uit Ter Borcht in Meulebeke van het uitgangsjaar 1973 zich nu vergenoegd in de handen zullen wrijven.
In 1965 werd ik na het lager onderwijs te Herent ingeschreven in het Leuvense Sint Pieterscollege. Meteen was het duidelijk dat ik daar niet de soberste leerling was wat betreft beweging en creativiteit. Daarentegen zag ik wel op een inspanning wat betreft leren en inzet. Al gauw moest ik mijn tweede jaar middelbaar overdoen. Voor mij was het duidelijk dat deze leer richting niet mijn ding was. Ik werkte de lagere graad van het middelbaar onderwijs succesvol af, maar had voor mezelf uitgemaakt dat ik niet in de hogere middelbare graad van dit college mijn carrière zou verder zetten. Ik had zelf wat rondgekeken en vond de school met een ideaal profiel wat betreft opleiding, onderwijs en sportactiviteit. Ter Borcht was een sportinternaat waar je de laatste drie jaren van het middelbaar onderwijs volgt. De lesuren per week waren zo dat je 2/3 theorie te verwerken kreeg met alle theoretische vakken ter voorbereiding van universitaire humane richting. Eén derde van de lesuren was sport-praktijk. Turnen, atletiek, voetbal, cross, zwemmen, didactiek stonden op het les menu. We kregen 42 uren per week les. Eigenlijk, ging je als leerling er niet naar school, maar je engageerde je om een opvoedingssysteem te volgen waar je zelf helemaal voor koos en achter stond. Menig maandagmorgen zat in de treincoupé met troebele oogjes omdat het opvoedings-programma in de school voor mij erg hard aankwam. Als eerstejaars onderging je het systeem. Het was aanvaarden of breken. Men ging er als derdejaars hard tegen aan om je duidelijk te maken wat gehoorzaamheid, discipline, orde, respect, kameraadschap, leiderschap en onder meer verantwoordelijkheid was. Geen compromissen, regels waren regels. Indien je het niet aankon, was er maar één deur: de uitgang. Dit wou ik mijn tantes en grootvader niet aandoen. Waar ik zelf voor had gekozen moest ik dan maar correct afmaken ook. Ik ging voor succes, want een andere keuze was er niet. Wonder bij wonder haalde ik er drie jaar na elkaar prachtige resultaten en werd ik elk jaar verkozen als klasafgevaardigde bij de algemene schoolvergadering elke week. Deze opleiding bezorgde me een voorname basiskennis omtrent verantwoordelijkheid. Daar heb ik geleerd wat inzet, orde, volhouden, gehoorzaamheid, afvaardiging, argumentatie, gedragscode en dergelijke betekent. Het waren heel dikwijls harde lessen, maar ik heb er een grondvest gecreëerd. En ik moet S. Freud gelijk geven: je wordt deels gevormd door je omgeving waar je opgroeit en door hen die je over je opvoeding ontfermen.
Het systeem was er eentje van zelfbestuur door de leerlingen. De lezers die de leeftijd van dertig jaar nog niet bereikt hebben nu, zullen niet begrijpen wat het woord discipline inhoudt. Maar in Ter Borcht was er via het systeem van eerste jaars (schachten) en derde jaars (verantwoordelijke functies met graden van het leger en een praeses) een perfect draaiend systeem waar er respect werd aangeleerd voor hogeren in graad. De pedagogische methode was erg gestructureerd, met elke ochtend een gezamenlijk appel in vierkantformatie, een gezamenlijk gebed, een persoonlijke systematische controle van kledij, schoenen en uiterlijk voorkomen, algemene informatie uitwisseling en persoonlijke opmerkingen van begane fouten en de daaruit volgende strafuitdelingen. Het ging er soms wel wat spartaans aan toe, maar we wisten heel gauw wat kon en mocht en gezien mocht zijn. Ook wat niet mocht. De directeur was een pater: De Rosse, Eerwaarde Heer Vandecapelle. Een man met een heel hoge intelligentie, zeer gedreven, veel plaatselijke invloed en een ongebreidelde mensenkennis. Bij het inkijken van de brochure van de school stond de spreuk: Ic poghe om het hoghe. De eerste schooldag kregen de schachten uitleg van de heer Brouw, leraar Nederlands en Duits.
Maar daar spreek morgen verder over.
Ik eindig deze tekst met de mededeling dat we na lang dalen (ongeveer 5 kilometer) de Dordogne rivier oversteken en terug een 4 tal kilometer stijgen naar het heel piepklein dorpje dat gekenmerkt is door de vele verweerde huizen. Je kijkt uit op een zeer dicht beboste streek met een paar grijs-bruine plekjes in van dorpjes die her en der verdeeld liggen.
Het zonnetje is ondertussen minder vertwijfeld gaan schijnen, vol door zonder remming licht en warmte. Morgen weer een verhaal.
Na 2 dagen rust, terug pijnloze tocht...nog zaliger dan voordien.
Dinsdag 19 mei 2015.
Neuvic Lapleau 24,3 kilometer.
Het miezert rond het stuwmeer van Neuvic. Een troosteloos aanzicht en ook de eendjes op het water beleven er niet zo veel plezier in blijkbaar. Vertrekken doe ik rond 10 uur. In de hoop dat het zou opklaren stelde ik mijn start een beetje uit, maar het bleef nat spuwen. Met een regenjasje wandelen is nooit aangenaam: de keuze is heel eenvoudig. Ofwel wordt je nat tot op je vel vanwege de regenval, ofwel wordt je nat vanop je vel vanwege een transpiratie omdat je lichaam niet voldoende kan afkoelen en het winddichte jack de condensatie niet kan compenseren. Nat ben je sowieso.
Ik besluit na een kwartiertje wandelen dat saunavestje in mijn rugzak te steken aangezien er minder vocht naar beneden druppelt. Wat wandel ik licht, geen pijn aan de voeten en de scheenbeenpijn is niet aanwezig. Nog voor het vertrek had ik een elastische tape aangelegd die de pees van de betreffende spier zowel ondersteund als ontlast gedurende het marcheren. Het helpt wel en het is echt geen indruk, ik voel dat de spier hierdoor steun krijgt. Feit is dat vandaag bij aankomst na 24 kilometer geen lek pijn had en doet ook wel eens deugd. De twee kleine teentjes heb ik niet gevoeld vandaag. Een mijlpaal binnen dit avontuur. Hoe ontspannen kan een mens rond dwarrelen op zijn beide benen wanneer je licht en pijnloos beweegt.
Ik kreeg vandaag een deugddoend mailtje van Arend en Frieda. Onze heel toffe overburen die ondertussen ook goede vrienden werden. Ze houden tijdens onze afwezigheid ons huis wat in het oog . Tot heden toe geen probleem naar het schijnt, enkel de plastieken bloemen worden overwoekerd Af en toe wat nieuws van het thuisfront doet wel deugd. Ze volgen ons ook op de voet via de blog.
Het wandelen gaat over heel veel bosterrein vandaag. Lapleau ligt op 500 meter en de huizen die er staan hebben in hun geheel veel weg van de communiteit in een bergdorp. Heel erg geconcentreerd rond een openbaar pleintje, niet veel grond aan de woonst zelf, en kort bij elkaar geplaatste woningen.
Ik zag vandaag geen mens op mijn tocht. Ook vroeg ik mij af tijdens het wandelen in de bos of die vogels die fluiten mij volgen ofwel dat er zich telkens een soort van tam-tam situatie voordoet. Ik vermoed dat de ene vogel misschien zijn soortgenoot een paar honderd meter verder verwittigd en alzo maakt dat ik gedurende de ganse bostijd publiciteit krijg aangeboden van al deze gebekten. Feit is dat er de hele tijd gekwetter en gefluit naast mij leeft.
Ik bezag gisteren nog even het parcours en vermoedde dat er de laatste 4 kilometers behoorlijk moest geklommen worden. Dat is ook zo in werkelijkheid. De voetweg maakt op de kaart enkele korte krommingen en een zigzag patroon. Het is echt niet om de plaatselijke plantengroei uitgebreid te laten aanschouwen. Een hellingsgraad van 11 % verplicht me om met korte kleine pasjes deze hindernis te overbruggen. Ik wil ook niet snel vorderen omwille van mijn scheenbeen dat nog steeds pijnloos aanvoelt. Ik wil dat zo houden. Omdat ik veel tijd heb om te denken is dat telkens de weerkerende zorg: Fysiek stelt deze tocht me niet voor zware problemen of verwacht ik niet dat het zal tegenvallen. Echter, waar ik mij het meeste zorgen over maak bij elke bedenking omtrent het eindresultaat in Compostella, is of kwetsuren of ontstekingen mij geen pad in de korf zullen zetten. Ik ben erg intens met mijn lichaam bezig en nog nooit ben ik zo zorgzaam en zo intens preventief bezorgd geweest dan de laatste zeg maar 5 maanden. Mijn huisarts keek nogal bezorgd op toen ik haar het lijstje voorlegde van medicatie die ik wou meenemen. De opsomming is nogal volledig. Antibiotica tegen keelontsteking, bronchitis, blaasontsteking. Anti-inflammatoire medicatie onder vorm van pilletjes en zalf. Wond helende zalf. Pijnmedicatie en ontsmettende medicatie. Vetverband en steriele verbanden, drukverband en windels. Antiallergische medicatie, koortswerende pilletjes en eiwit- en zink bevattende pommades.
Het zou een zware domper zijn moest één of andere kwetsuur mij dwingen om dit zalige avontuur op te geven. Ik blijf echter weigeren te doem denken Er zijn zoveel redenen om toffe dingen te denken, dus hou ik het daar bij.
Na een klim van ongeveer 50 minuten kom ik aan bij het gemeentehuis van Lapleau. Ik krijg er mijn stempel en begeef me naar de afspraakplaats: het kerkhof van deze gemeente. De dames staan er reeds.
Deze avond voorziet de dagelijkse kost van de mietjes hier het volgende menu:
Koude schotel met tomaatjes, sla, mais, gerookte zalm en forel, rivierkreeftjes en wat mayonaise saus en Frans brood met een glaasje witte wijn.
Morgen naar Bassignac en vandaar zien we Aurillac al met één oog liggen. Voor Laval hebben we twee oogjes nodig
Maandag 18 mei 2015.
Motorhome herstellen.
Lezers zullen denken dat ik deze tocht wat voor bekeken hou. Tweede rustdag op rij. Neen, het is niet zo dat ik dit reisje naar Compostella beu begin te worden. Integendeel, maar, Ik volg de wijze raad van allebei mijn begeleidende dames. Omdat mijn scheenbeen gisteren nog steeds gezwollen was, maar toch aan de beterhand, vroegen Marie Rose en Sonja (tegen twee kun je toch niet op) of het niet beter was dit genezingsproces nog een dagje meer te gunnen. Eigenlijk hebben ze daar volledig gelijk in. De ontsteking is zeker aan de betere hand, zeg maar 70 % hersteld. Maar stil zitten zit me niet echt in het bloed. Bovendien zag ik in deze besluitvorming de opportuniteit om de motorhome te laten herstellen van een zeer moeilijke startprocedure. Reeds enkele dagen ondervinden we bij een koude start een zeer moeilijk aan te slagen motor, - er moet tot 3-4 maal worden voorverwarmd -, met telkenmale zware en zwarte rookvorming bij het draaien van de motor. De diagnose leek me voor de hand liggend: de gloeikaars van de motor die niet meer naar behoren functioneert.
Na wat opzoekwerk vind ik een Fiat- garage in mijn onmiddellijke buurt. Een telefoontje om een afspraak te maken was de volgende stap: op zijn Belgisch, liefst vandaag nog. Helaas, zo simpel blijkt het hier in Frankrijk niet te zijn. Ten vroegste woensdag namiddag. Na enige lichte druk (op vakantie, onderweg op de Saint Jacques en geblokkeerd omwille van slecht startende motor, etcetera )mocht ik toch vandaag nog komen in plaats van woensdag namiddag.
De heel vriendelijke en gedienstige uitbater (Citroen Fiat : Sarl Bopart route de Ussel à Neuvic) gaf me volmondig gelijk dat het heel waarschijnlijk de gloeikaarsen zouden zijn. Bij het uittesten van de 4 kaarsen stelt die man echter vast dat er 3 van de vier geen leven meer vertonen (mort). Dat zou toch wel straf zijn vertelt hij mij, dat je startte op 25 % van de oorspronkelijke gloeikracht. En toch blijkt dat juist te zijn. Bij het verwijderen van de gloeikaarsen zijn de drie van de vier inderdaad niet meer levend Op nog geen 3 kwartier tijd is het karweitje geklaard en ondertussen hebben we een heel tof gesprek gehad over de logistieke sector en de zelfstandigen in Frankrijk. Ook deze man beklaagt zich over het gebrek aan arbeids-enthousiasme bij de jonge mensen. Als loontrekkende gasten hier een uurtje langer moeten presteren om een dringend werkje vandaag nog af te werken moet je dat als baas compenseren dat je riskeert te perdre sa culotte . Wat dat ook mag betekenen.
De kleine dorpjes lopen letterlijk leeg zegt hij omdat het een gevolg is van dit sneeuwbaleffect. Wat zou een bakker brood bakken voor 3 gezinnen en een paardenkop. Wat kan je als garagist gaan doen in een village waar 15 autos rijden. Gelijk heeft hij natuurlijk. De jeugd trekt naar de steden en leeft zich uit in alle anonimiteit. Zij hebben een zee van tijd om zich geestelijk met allerlei andere dingen bezig te houden die je hier niet kan bieden. Het werken op zich verdwijnt hier in Frankrijk. Toen de man nog een jaar of 6 was, (nu schat ik hem zo een 50 jaar) waren er in Neuvic 12 grote landbouwers met elk hun eigen grote landerijen. Nu is er nog één grootse boer en die heeft al die grond in beheer van die andere boeren erbij. Hij bezit een gigantisch grote hoeve comme 5 terrains de football, met 6 tractoren en een mega groot machine park. Hij verdient nu het geld die vroeger al die boeren samen verdienden.
Il a survi. Il a des soux, il gangne le freak mais son travaux est trés intensif ce qui concerne le capital quI a investé (sic). Mais croyer moi, monsieur, il doit travailler plus de 80 heures par semaine, le samedi et le dimanche inclus .
Dat laatste dan toch niet in de voormiddag denk ik bij mezelf. Maar hij heeft gelijk. Het ganse probleem legt hij uit als puur logische constateur in nog geen 10 minuten tijd. En wanneer hij zich bewust is van deze problematiek, zal de regering dat ook wel weten zeker meldt hij laconiek.
Toffe mens. De wagen is hersteld, en alhoewel hij ongeveer 45 minuten heeft gewerkt, hoor ik hem tegen zijn vrouw zeggen dat ze maar een demie-heure moet aanrekenen. Uit eerlijke schaamte en vooral uit respect om zijn technische vaardigheid en zijn goodwill om me zo snel te helpen vermeld ik dat ze geen factuur moeten maken. Ik schuif hem nog gauw 5 euro drinkgeld in zijn hand, en zeg hem: Respect Monsieur. Hij glundert en knipoogt naar mij. Het geeft me weer zo een goed gevoel.
Met een perfect startende wagen rij ik terug naar onze standplaats. Ik verlang echt naar morgen en naar het wandelen. Einde van de week zijn we te gast bij Jacques en Chris. Daar blijven we een drie tal dagen staan omdat ook Joke en Pieter ons daar opzoeken met hun Matthias en Charlotte. Daarna wordt het terug pure ernst, want dan gaan we voor en recht toe naar de Pyreneeën. De drie weken die dan volgen zijn echt niet van de poes. Normaal komen wij half juni aan in Saint Jean Pied de Port. De Frans Spaanse grens. Daar zitten we op de laatste rechte lijn van de Camino. Ik denk dat het vandaar nog zo een 800 kilometer is naar Compostella. De herinneringen zijn nu al zo mooi, dat het al niet meer stuk kan. Het is zoals een stuk klassieke muziek: luisteren met de ogen dicht, niets anders doen terwijl, alleen volop genieten . Verlustigen van elke toon en klank, en hopen dat de componist niet op een muzikaal zinnetje heeft gekeken. Laat het maar op ons afkomen, laat het maar blijven duren want we zullen het missen zodra het ophoudt.
Vandaag maakt het team van Mietje Hiesentriet een visje klaar in de pan met een jong gerooid patatje in de plet samen geroerd met in een kastrolletje verse groene geplukte spinazie gestoofd in zijn eigen nat. Daarbij een wit wijntje van de Bordeaux.
Deze namiddag ontdoe ik de motor home van de overtollige dode vliegen op zijn snuit, daarna geef ik hem een grondige wasbeurt want tegen dat hij bij Jacques en Chris en Walter en Liliane toe komt moet hij op zijn paasbest zijn. Dit wordt echt één der hoogtepunten van de reis. Niet voor niets maken we met heel het team een omwegje van om en bij de 120 kilometer. Maar die vrienden zijn het heus ook wel waard. Temeer dat ook Joke en Pieter er van de partij zullen zijn.
On se renconterai demain, chère copain.
Zondag 17 mei 2015.
Vandaag rustdag aan het stuwmeer van Neuvic.
Het zonnetje schijnt, de temperatuur stijgt per kwartier een graad in de hoogte en het is droog. Wat zou een mens nog meer wensen op een rustdag in de al zo rustige Dordogne. Het is zondag en de mensen gaan ofwel naar een plaatselijke bloemenmarkt met artisanale plaatselijke specialiteiten ofwel naar een klein stedelijke groentemarkt die extra volk aanlokt omwille van het aanbod van de koopwaar en socialisatie ter plaatse. We besluiten om deze rustdag te spenderen aan het plaatselijk stuwmeer van Neuvic. Een zeer groot meer dat ver in het omliggende bekend is om zijn mooie en zeer relaxerende uitstraling.
Deze rustdag komt echt niet ongelegen: reeds een tweetal dagen heb ik een beetje last van een scheenbeen rechts dat onderaan juist boven de enkel een stevige drukpijn veroorzaakt. Ik dacht eerst aan de gevreesde beenvliesontsteking door overbelasting van de aanhechting van een pees van de spier op dit bindvlies. Blijkt nu echter dat die pijn veroorzaakt werd door een stevige binding van de veter op deze botplaats. Wanneer ik de veter wat minder aantrek en de lip van de wandelschoen wat lager leg, zal deze vervelende hinder waarschijnlijk wel opgeheven worden. We wachten af.
We plaatsen op ons een camping op spuwafstand van de rand van het meer. De kleine golven veroorzaakt door de motorbootjes bereiken net het nestje niet van de Jak. Job bekommert er zich minder over, want die heeft zich gevleid onder de motor home. We plaatsen tafel en stoelen op ongeveer twee meter naast de rand van het meer en wanen ons in opperbeste vakantiesfeer. Wie kan zich dat nu in ergens ter wereld voorstellen om zo zijn aperitiefje, koffie en digestief te nuttigen. De teentjes zijn nu echt aan de genezende kant. De pijn is er nog enkel wanneer de enen teen de andere raakt, maar wanneer er een kleine spatie geschapen wordt door een klein propje wat, is er geen enkel probleem. Annemie en Mike zijn samen hun kindjes en de hond nu huiswaarts gereden. Toch wel een drukke bedoening die drie jongens samen. We zijn er echt helemaal uit. Niet dat ze stout zijn, maar de drukte en de aandacht die ze opeisen zijn echt niet alledaags. Je Wordt ouder papa.
Het is zondag in Frankrijk en weer is het rusten geblazen in gans de communiteit. Een rustig terrasje vol met mensen die mekaar heel goed kennen, keuvelen, bij vertellen en socialiseren. De zondagvoormiddagen in Frankrijk zijn zo heilig en zo vredig. Dit moet je eens in je leven hebben meegemaakt. Een yoga-relaxatiekuur op zichzelf.
De ellende met de internet-verbinding de vorige dagen brengt een mens toch enigszins uit zijn normale doen. We hebben allemaal de mond vol van een verenigd sen sterk gestructureerd Europa, maar je bent nog geen halve dag de landsgrens voorbij of je vaststellen dat iedere lidstaat onafhankelijk zijn eigen regels en voorzieningen regelt, bepaalt en toepast. Arm Europa.
Het weer is nu in de namiddag op zo een 800 kilometer van Herent prachtig mooi al laat het wokendak niet toe dat er een constante lijn mag door getrokken worden. De bewolking is echt geen voorbeeld van een cohesie in blauw. Windstil en droog, dat wel.
Deze avond staat er volgens de fouragier kippefrikassée met champignons en wittesaus op het programma met Frans brood en een glaasje witte Dordogne wijn.
Ik vroeg me deze morgen af hoe het zou zijn met de collegas in de praktijk. Marike en Filip en Niels zullen het niet onder de markt hebben met huisbezoeken en ambulante patiënten. Ze zijn echter veel gewoon. We zijn echter overtuigd dat het wegvallen van eender welke collega de druk op de ketel danig verhoogd omdat er stijl en gewoonten en handelingen van een andere therapeut dienen te worden overgenomen.
Morgen wordt de afstand van Neuvic naar Lapleau gewandeld.
Zaterdag 16 mei 2015.
Gisteren was er dus de reünie met de Familie Devolder-De Smedt. Een heel blij en spontane bedoening. De 3 kleine rakkers waren erg blij hun oma en opa terug te vinden in het ver land Schitterend dat infantiel en ongeveinsd enthousiasme. We eten s avonds dat pannenkoek gedoe met gehakt en tomaatjes en sla met feta kaas. Super lekker, nog nooit gegeten maar onbekend maakte onbemind tot nu toe. We dronken nog een digestiefke en besloten om vandaag met de twee oudste jongens de wandeling te maken naar Ussel, ongeveer een kleine 18 kilometer. Willem, de jongste van de twee vertrok met een paar wandelschoenen die tussen zijn laatste gebruik en vandaag een maatje te klein geworden waren. Toch heeft hij flink mee gestapt. De Lucas is een primaat van een verzamelaar. Alles wat maar enigszins draagbaar was en kon worden mee genomen betrok hij in deze tocht. We zijn aangekomen met 6 stenen van - volgens hem- uitzonderlijke waarde, vorm of samenstelling. Ook houten stokken allerhande durft hij op te rapen en zou hij durven mee sleuren.
We trekken over aardewegen, door boswegen, over departementale wegen over geen wegen, kortom we volgens getrouw het door de GPS voorgestelde spoor. Koeien die ons observeren en hun blik niet van ons afwenden bij het passeren: een AHA erlebnis. De beide jonge kerels gingen ervoor en lieten de melkbeesten hun wel van heel kort bij kontroleren.
Onderweg eten we onze boterhammetjes op en ook de drinbussen worden aangesproken. Ondertussen is het een beetje opgeklaard, en blijft het gelukkig heel de tijd droog. Erg warm is het niet, maar wel overtrokken.
Na 4 uur wandelen komen we toe in de oude binnenstad van Ussel. Heel getrouw gerestaureerd en voldoende aantrekkelijk om eens rustig door te kuieren.
De mama komt ons ophalen aan het café waar we onze eerste dorst lessen ( een soort Albanees maffia afspraak punt waar men ook kon gokken). Deze stad heeft wel een eigenaardig sfeertje. Er koopt menig volk rond dat niet echt volkse of Franse cultuur uitstralen. Mediterrane typen in modieuze maatpakken die in groepjes staan te keuvelen en allerlei selfies maken met GSMs. Ze drinken niet opvallen d maar roken wel de ene sigaret na de andere. Je waant je in een replica vertoning van één of andere maffia film.
De bedoeling was om tegen de late namiddag met heel de groep eens lekker te gaan eten, maar de Franse gewootes beslisten daar anders over. Geen restaurant dat reeds om 17.00 warm eten serveert. Dus maar kippen gekocht, appelmoes en aardappelflensjes met een Frans brood en wat wijn .meer moest dat niet zijn.
We eindigen de dag met een koffie en wat koekjes. Morgen richting Neuvic.
Vrijdag 15 mei 2015.
Herfst in het land? Het heeft deze nacht een degelijke buis water gegoten, maar verzopen zijn we niet. Het is wel vroeg dag, want reeds tien minuten na zeven laat os Jakske zijn eerste pootje omhoog heffen. De winkel naast het dorpsplein is al open en ik profiteer ervan om een nog niet volledig afgekoeld Frans brood te kopen. Heerlijk krokant.
Om 08.12 ben ik al op de baan. Het is een regen die niet valt, maar zwevend je aangezicht en je lijf bevochtigd. Zoals mensen die zeveren omwille van een spraakgebrek. Mijn wandelpaden lopen in het begin van gehucht naar gehucht via kleine door onkruid overwoekerde wegeltjes. Ik denk dat hier in vakantietijd veel door Wittes van Zichem gespeeld wordt. Hier en daar zie ik zelfs bouwvallige stokken kampen die door spelende kinderen aan de boskant in elkaar werden geweven. Ernest Claes zou hierover uitgebreid kunnen verhalen. En plots gebeurt het weer: iets waar elke doorwinterde wandelaar wel lak aan heeft en wil mijden als de pest. Ik kom op de wandelweg voor een blauw gespannen koord te staan waarachter die weg gewoon door loopt over een wei met 14 koeien en 2 stieren. Ik zie op een kleine 50 meter voor mij de diagonale gespannen andere koord waarachter dit pad gewoon door loopt. Ik moet dus door die wei, met al die koeien en die twee stieren. Een snelle observatie van de ruime omgeving stelt me teleur wat betreft alternatieven. Links en rechts is deze vee-zone omringd door een driedraads prikkeldraad met kanjers van braamstruiken erachter. Hier voel ik me nog wel veilig, maar wat als ik die wei betreed? Plan B. ik scheur een twijg van een boom waar ik binnen reikwijdte aan kan en laat de bladeren eraan, al was het maar om meer indruk te maken. De draad wordt netjes los gemaakt en heel behoedzaam zet ik mijn eerste passen. Al die koeienkoppen in mijn richting natuurlijk. Die twee stieren kijken mij ook regelrecht in de ogen; zo van, blijf van mijn prijsstukken af he man. Wat zou ik met die beestjes gaan aanvangen. Ik blijf rustig staan en zo zij ook. Ik kijk nog eens verontrust naar een eventuele vluchtweg nadat koe 3 zich naar de voorste gelederen begeeft en aanstalten maakt mij van naderbij eens te taxeren. Al die andere volgen natuurlijk. Ik begeef me naar de meest laterale zijkant van de weide en volg de prikkeldraad op nog geen 50 centimeter. De stieren die ik geen moment uit het oog verlies blijven alsnog ter plaatse mijn broekschijterij te begluren. Ze komen niet op mij af. De eerste zijde van de wei is afgewerkt en de draad aan het vervolg van mijn pad is goed te zien. Ik wil langs de andere wei-zijde een pasje sneller gaan maar de beesten doen dat opperbest na. Ik ga dus weer wat trager want een dravende koe maakt heus veel indruk op een bange man die zich amper 6 meter van die beesten bevindt. Ik kom aan de draad en ik ben de boer zo dankbaar om de heel eenvoudige lus met haak die heel snel te bedienen is. De melkdieren beseffen dat ik geen bedreiging vorm en ook geen andere malafide bedoelingen heb. Ze laten mij gaan en ik wuif nog eens heel trots met mijn afschrikkingswapen. Daarna werp ik het in de kant. Ja ik was wel degelijk niet op mijn gemak, maar de opdracht mag worden geklasseerd als geslaagd.
Licht euforisch om deze overwinning op het leger van Hannibal begeef ik me naar het volgend gehuchtje. Alles is hier zo rustig doods. Ik kom aan de molen van de lingerie (Le moulin de Linguire). Hier staan 2 huizen en een caravan, op welgeteld 4 kilometer van Le Mazergeu. Een ander dorp van 7 huizen en een paardenstal. Dit is hier echt niet normaal, maar de mensen vinden dat hier wel gewoon.
Ik wandel een lang bergske op en bovenaan in het midden van nergens is een grote mooi afgereden weide (haast een golfterrein) met een hangar. Het blijkt een start en landingsbaan voor zweefvliegtuigen. Niets of niemand in de buurt.
Ook de controletoren (!!!!) en de cafetaria waren voorzien. Het wandelen vandaag is overwegend zachte aarde grond en boswegels. Heel gevarieerd en bovendien met telkens op de spits van het heuveltje mooi zicht naar benden. De Puy de Dome ben ik sinds vanmiddag uit het oog verloren. Hij is niet meer te zien.
Tot heden toe geen pijnlijke tenen meer gehad en de verkoudheid is zo goed als onder controle.
Ik ben ook zeer verheugd en verlicht omwille van een berichtje van Hugo en Marcel waarin zij me duidelijk maken dat ik me geen zorgen hoef te maken omtrent hun stilzwijgen. Er is geen probleem en ook zij volgen mijn vorderingen op de voet. Ik ben echt blij dat er geen misverstand is ontstaan want deze twee mensen draag ik al lang zeer diep in mijn hart.
Omwille van heel verscheidene en uiteenlopende redenen ben ik hen beiden ook zeer veel dank verschuldigd, daar zit ik niet verlegen om dit te bekennen.
Groeten aan Marc en Patricia om hun zeer lieve en steunende wensen. Marc is een krak in PC en laptop herstel. Hij heeft me in de laatste rechte lijn naar dit avontuur wel degelijk geholpen wanneer mijn harde schijf crashte met al mijn gegevens. Bangelijke momenten, maar toch vol hartelijk dank aan U Marc.
Ergens te lande is Lieve in Berismenil aan ons aan het denken terwijl zij een Compostella menu aan het verorberen is. Geniet ervan Luk en Lieve en denk niet te veel aan de pelgrim.
We komen aan en begeven ons onmiddellijk naar Ussel om het internet probleem in orde te maken. De bar tabac in Montaigu had mij een totaal verkeerde formule van SFR verkocht waarmee ik niet via de laptop en dat Wifi bakje op internet kon. Het zou nu wel moeten lukken.
We ontmoeten Annemie en Mike met de kindjes in Aix, en zijn zo blij daar eens goed te kunnen douchen. Zalig warm en proper onder de armen en de rest.
Iedereen was hier gelukkig en blij want de plannen morgen zijn dat we met de kleinkinderen en de schone zoon naar Ussel wandelen met picnic onderweg en ter plaatse in Ussel gaan we ons te goed doen aan een goede steak van de Limousin. Dat hebben we dan allemaal wel verdiend.
We eten vandaag hier Fajita wraps ( americain met pittig pikant sausje toaatjes - sla paprika- mayonaise en een ingepakt in een pannenkoekje)
Tot de volgende berichtgeving.
Wij zijn ondertussen in PLUTO zijn holletje gekropen en moeten hier echte toeren uithalen om internet in ons bakske te trekken. Pluto is zo donker en zo vuil dat we er niet meer uit geraken. We doen er alles aan om zo snel mogelijk terug info te verschaffen via internet. Een klein beetje geduld en dan lukt dat wel. Dit is heel even een kort noodberichtje met gebruik van een privé netwerkje waar ik geen misbruik durf van te maken. Tot sebiet en zeker tot straks.
De drie op een rij.
Donderdag 14 mei 2015.
Mijn gevoel had me niet bedrogen: het voelt allemaal aan zoals een zondagvoormiddag in Frankrijk.
Pas op het laatste van mijn tocht wanneer ik mij aanmeld bij de plaatselijke Mairie en de overbuur me toe roept dat het gesloten is, wordt na enige conversatie duidelijk dat het vandaag een feestdag is. Daarom dat mijn gevoel mij niet bedroog. Het wandelen vandaag voelde aan zoals de sfeer van een Frankrijkse zondag voormiddag: niets dat boegeert.
De Auvergne streek is een fantastisch mooie wandelzone rond de Puy de Dome. Regelmatig wanneer ik naar links kijk zie ik de puist van de berg. Hij verkleint niet maar vergroot ook niet. Dus ik blijf heel mooi evenwijdig met zijn flank. Deze bosrijke streek is als een patchwork van menig veel kleine bosjes. Je wandelt van de aarde weg naar een bos, doorkruist het circa 2-3 kilometer. Je loopt uit het bos naar een klein gehuchtje (lieu dit .)kruist er een departementale weg (die geasfalteerd is) en loopt terug op een aardeweg naar het volgend lapje bos. Heel aangenaam en steeds zeer luxueuze brede wandellanen die prachtig onderhouden zijn. Geen obstakels, geen diepe tracktoren sporen, geen hoog gewassen onkruid en netels of bramen. Heel ontspannen lopen. De details maken hier uit dat tocht goed lukt. Geen enkel pad dat niet op de kaart staat, ook geen enkel pad dat bestaat zonder op de kaart te staan. Alles klopt tot in het kleinste mierenspoor. Het weer vandaag vormde geen probleem: het was bewolkt en niet zo warm, waardoor ik besluit mijn fleesen pull aan te trekken. Ik krijg er onderweg geen spijt van. Aan de kleine gehuchtjes waar ik onder weg passeer merk ik dat het niet is als een gewone werkdag. Er zijn zo van die dingen die niet kloppen: op een camping zag ik enkele kinderen spelen, ik zag op de boerderij de boerin op een heel laag stoeltje onkruid wieden tussen haar stenen op het erf. Een grommelende hond werd door zijn baas in jeans en hemd keurig tot de orde geroepen. Ik zag een wagen met vader, moeder en de twee kinderen erin. Geen normale donderdag, dacht ik, maar maak niet onmiddellijk de associatie met Hemelvaartsdag vandaag.
Veel zweten doe ik niet bij deze frisse wind, maar mijn dorst moet toch elke 2-3 kilometer gelest worden. Ondertussen heb ik mijn voorraad vocht toch uitgebreid tot 3,5 liter. In mijn schoudertas heb ik sinds eergisteren een klein flesje van 0,5 liter gestopt omdat dit formaat zeer handig is tijdens het wandelen.
Het gaat hier niet zeer lang omhoog of omlaag. Wel heel fel venijnig. Vandaag wandel ik amper mijn vertrek en mijn aankomst horizontaal. Het was alles erop en eraan: het wasbord en de zeep. Opmerkelijk dat er nog steeds op sommige plaatsen zoveel water op de bosbodem staat. Niettegenstaande het de laatste 5 dagen geen druppel meer regende.
Ik zie voor de eerste maal de echte Limousin koeien en stier. Geweeeeldige beesten. Het kan gezichtsbedrog zijn: maar in al die gehuchtjes staan niet meer dan 20-30 huizen, en mijn kop eraf als ik je verkeerd informeer, op de 10 huizen staan er ofwel drie te koop, of leeg door verkommering of onbewoond maar toch onderhouden. Deze dorpjes blijken echt één voor één leeg te lopen.
Veel jeugd loopt hier trouwens ook niet rond, tenzij dat Belgske met zijn vlagske op zijn rug.
De snelheid gaat goed. Ik controleer mijn GPS regelmatig en zie dat mijn ritme constant en gezien het parcours toch goed is. Het wanden gebeurt tegen een snelheid die ligt tussen 5,1 en 5,4 kilometer per uur.
Reeds twee dagen zitten we hier geplaagd met een verbindingsprobleem met het internet. Niets aan te doen. Ik stuur de verslagen wel door, al is het met enige vertraging. Morgen vervoegen de drie kleinkindjes de opa en oma voor 1 dag mee op deze pelgrimstocht. Er zal weer verteld worden.
Deze avond eten we pasta met kaassaus, groen asperges en worstjes.
De drank vonden we in onze kelder, nog een flesje Chablis en de glazen was ik straks wel af
De tijd kent hier echt geen grenzen, nog steeds zit de sfeer er goed in en op zo een ruim 1500 kilometer van de eindstreep zie ik toch al een heel klein stipje van de vod hangen .
Geacht lezer, morgen een ander verhaal.
Woensdag 13 mei 2015.
De Puy de Dome laat ik bewust letterlijk links liggen.
Iets later wakker geworden, iets later de beestjes uitgelaten, iets later ontbijt dus ook iets later vertrokken.
Ik zet me op de weg rond 09.20 en maak eerst de ronde van de plaatselijke etang municipal la Prade. We stonden hier weer heel aangenaam en rustig. De temperatuur is ook nu alweer goed en aangenaam, logisch dat het rond de middag weer zal aanbakken. De wandeling verloopt voor 95 % over zachte wegen en voor 60% onder bladerdak. De bossen zijn hier heel opmerkelijk heel wat beter onderhouden dan de streek van de Morvan. De gerooide bomen liggen netjes in stukjes gezaagd en verpakt langs de zijkant van de weg. Het boomhoofd met zijn kleinere takken en twijgjes ligt opgestapeld in netjes geordende Jeanne DArc stapels die waarschijnlijk later op het jaar ook de verbranding dood zullen ondergaan. Heel aangenaam wandelen en frisjes uit de zon. Het valt mij op dat mijn medisch rapport niet veel punten meer omvat:
1 - De beide kleine teentjes doen het behoorlijk goed, relatief weinig last gehad de laatste 2 dagen.
2 - De verkoudheid is nu zowat onder controle en de koorts is helemaal verdwenen. Wel zijn er nog wat hoestbuien met expectoraties.
3 Het bestaan de rechter knie-prothese is mij onwetend, ik zou niet weten dat daar een vals stuk in steekt.
Dus, alles naar wens.
Guddie vraagt zich af hoeveel bics ik al heb leeg geschreven. Gelukkig staat hier een laptopje dat mij al hevig van dienst is geweest. De belevenis hier is zo groot dat er weinig tegen te beginnen is om jezelf te censureren. Wat schrijf je wel en wat meld je niet. Wat door mijn hoofd komt schrijf ik neer. Misschien beter dat ik het schrijf dan dat ik het zou moeten vertellen, want wie weet, voor wat een tetterwijf zouden ze me dan durven nemen.
Ik hoop dat Luk en Lieve niet te veel werk hebben met de tuin van Herent en wibrin. Goei degelijke broer en schoonzus, daar zijn we wel gerust in.
Ik vroeg me daarnet nog af hoe het met mijn vriend Jos in Suriname zou zijn.
Heel eigenaardig dat wanneer ik heel veel vroeger eens sprak over ooit eens te voet naar Compostella te gaan, dat Jos vond dat dit niets voor hem zou zijn, omdat die route veel te druk is. Laat nu juist die controverse mijn grootste en opvallendste verwondering zijn. Ik stap hier hele dagen met enkel mijn schaduw aan mijn zijde. Reeds vele dagen zag ik tussen start en aankomst NADA (niets anders dan akkers). Dus Jos, wel iets voor jou, en vooral dat navigeren zou je erg kunnen bekoren.
Francois en Yvonne wensten me veel moed en willen me tegen mijn thuiskomst nog verrassen met 3 oude klapluiken. Francois, ik kom ze halen, in september, en bedankt voor de wensen. De derde pot honing is juist begonnen.
Waar ik me niet goed uit versta: als mensen reageren op mijn blog krijg ik wel hun reactie, maar nooit hun mail adres te zien. Misschien is het mogelijk dat lezers die reageren onderaan hun reactie ook hun mailadres bij plaatsen. Want ik zit met een klein bijkomend praktisch probleempje. Eén week voor mijn vertrek kon mijn laptopje het niet nalaten zijn harde schijf een hartinfarct te bezorgen. De revalidatie verliep goed, er zijn echter wel wat nevenverschijnselen. Ronny heeft me terstond geholpen, maar kon enkele gegevens niet meer recupereren. Hieronder een deel afbeeldingen en de map van de contactpersonen. Ik heb hier dus geen enkel e-mail adres. Maar er is een oplossing in zicht.
Morgen komen Mike en Annemieke met Lucas, Willem en Ruben naar hier. Dat zal weer een heel blij weerzien worden. Willem was zo mistroostig dat hij niet mee kon naar dat Spanje land. Wellicht kan Mike een kopie maken van de contact personen op de andere PC en mij hierdoor eebn stapje verder helpen.
Ik wandel dus heel veel zacht vandaag en wanneer na een hevig klimmetje plots op een open en vlakte en links van mij in de verte, ik schat zo een 40 kilometer van mij ligt die Puy de Dome 1465 meter hoog. Ooit met de fiets beklommen en dat was genoeg. Ik laat hem nu bewust en volgaarne links liggen en werk mijn traject naar Biolet met heel veel overgave verder af.
Op het kerkplein is het een desolate toestand. Niets beweegt hier en enkel de landbouwers verstoren de heersende stilte met hun zware tractoren. De Auvergne moet het volgens mij vooral hebben van de veeteelt en kleinere akkerbouw. Wordt hier maar eens geboren denk ik zo vaak.
De straten van Biolet zijn een typisch Frans tafereel. Vervallen en niet onderhouden woningen die blijkbaar tekenen vertonen van onbewoond te zijn. Maar schijn bedriegt. De huizen zijn wel degelijk verblijfplaatsen. Alleen, het valt niet op en onze norm van leven in een huis is totaal vervreemd van de norm van de doorsnee fransman zijn habitat.
Het blijft snik warm en mijn heel natte handdoek rond mijn schouder doet me deugd. Al was het maar om mijn nek en schouder fris te houden. Aankomst in Biolet om 16.10. alles nog in orde maar wel warm aangelopen.
Deze avond staat er in de Alma twee grote fish-sticks (maar dan echt wel heel grote hoor-zo groot als de oorspronkelijke vis zelf) op het menu. Daarbij een veldje van sla en tomaten en courgette in een sausje dat je zelf maar maakt met mayonaise en looksausje.
Ongepelde patatjes uit de kastrol.
Wit wijntje van de Chablis ( ons vierde fles) premier Cru .
Morgen gaan we richting Condat en Combraille.
En overmorgen zien we de Familie De Volder. We kijken er al naar uit.
Monsieur, mon cachet s'il vous plait, avant que je meurt ici sur place.
Dinsdag 12 mei 2015.
Vertrek om 9.28 omwille van enkele plichtplegingen: stempel laten plaatsen in mijn Compôstella boek in de Mairie en herlaadbeurt van mijn internet kaart van SFR in de bar Tabac.
Nu reeds duidt de warmte-voeler op het dak van de plaatselijke Carefour de cijfers 19,5 graden aan. Het belooft dus wel degelijk een wandelingetje langs Lucifer te worden. Ik voorzag me door een Marcelleke aan te trekken.
Met een regelmaat van een Zwitsers horlogeke, kom ik op mijn wandelpad heel veel slakken tegen. Ze lopen niet met me, maar telkens dwarsen ze mijn looprichting. Ik maak er een punt van eer van om ze nooit te raken, noch te vertrappelen. Eenmaal moest ik daarvoor een ridderlijke uitval organiseren in mijn onderste ledematen, maar het beest was gered. De slakken invasie heeft waarschijnlijk te maken met het veel gevallen vocht de week hiervoor. Ik ontmoet vandaag heel veel beestjes op mijn weg. Slakken, vlinders, rupsen, geitjes en lammetjes, ezels, een eekhoorn, koeien, een dood en plat gereden adder, kikkers, vogels van allerhande soort, klank en grootte. Een vervaarlijk blaffende maar niet aanvallende Snowser. Kevers van variabele grote en kleur. Ik zag een buizerd die een aanval had uitgevoerd, want iets zat in zijn snavel. Ik zag ganzen op een vijver met de kindjes-eenden allen mooi in het gelid. Een heel lieve poes kwam zomaar naar mij toe, maar ze was net niet zo lief als mijn persoonlijke verzorgster hier van dienst. Ik klim omhoog en blijf eigenlijk veel te lang stijgen naar mijn goesting en zin. Waar Fransen ook goed in zijn: een watertoren bouwen in de grond op een hoogste punt van de omgeving. Ik zie plots een meter boven de grond een betonnen welfsel uit de grond opstijgen en ga nieuwsgierig naar een ophangbord aan de poort. Dit bouwwerk (monument) is doodgewoon een watertoren in de grond die de omliggende dorpjes van waterdruk voorziet.
Omwille van de verwachte warmte, maken we afspraak om samen te lunchen op een plek na 20 kilometer. En of we daar beziens hadden. Op een rotonde waar nogal druk verkeer was staan we op arm 5, een doodlopend steegje naar een paar huizen die anders geïsoleerd zouden zijn na de aanleg van deze rotonde. Er zijn er zelfs een paar passanten die ons een bon appetit wensen. Wij mogen toch ook niet zonder benzine vallen zeker.
De wandeling wordt hervat rond 14.30 uur. Er moet nog een 8 kilometer afgelegd worden, maar het einddorp noemt Montaigut. Iets in mij, van heel diep weliswaar, behoedt me om toch niet te euforisch aan deze laatste kilometers te beginnen want het vermoeden is groot dat ik aankom op een scherpe tamelijk hoge heuvel. Niets bleek meer waar te zijn, wat een geluk dat ik wat reserve voor het einde hield.
Wat mij als wandelaar ook zo regelmatig opvalt en door mijn geprikkeld zintuig waargenomen wordt zijn de soorten van geuren. Je kan haast bepaalde geuren reeds aan de desbetreffende bloemetjes gaan herkennen. Ik maak er tijdens het stappen ook voor mezelf een ludiek spelletje van. Welke geur van welke bloem herken ik hier. Niet dat ik specialist wil worden in deze materie, maar de ICI-Paris van Leuven vergaat hier in het niets wat betreft het geuren pakket. Bij het fietsen of met de motor valt dit veel minder op, om nog maar te zwijgen als je passeert met een wagen, daar ruik je helemaal niets in van de omgeving, of er moeten varkensstallen in de buurt zijn. Maar die boeren mogen in het kort toch ook niet meer arbeiden als het aan de groenen ligt.
Als iemand wat inspiratie zou willen opdoen van een natuurboeket bloemen (zoals zichzelf benoemde pseudo specialisten van de monde des fleur zo schoon plegen te noemen), dan kome hij maar eens een dagje mee wandelen. Ik beloof het de lezer, ik maak één dezer dagen een foto van al die mooi verscheidene soorten bloemen en kleuren, ongeplukt hier zomaar naast mij. Dit hou je niet voor mogelijk hoeveel de natuur je hier laat aanschouwen. Ik neem het bospad naar Montaigut en na een 3 tal kilometer ontwaar ik inderdaad een bultje in de natuur, met heel mooi verscholen, een piepklein dorpje met smalle steegjes , verkommerde huizen, en een gemeentehuis dat open is. Er is zelfs een plaatselijke kerk, maar dit alles komt je pas voor de ogen, wanneer je haast 90 meter omhoog bent geklommen over een afstand van net geen 700 meter. Gemiddeld percentage 11,5 % lees ik. Niet verwonderlijk dat ik vandaag zo mijn derde fles met water binnen giet. Ik bied mij aan bij de acceuil van het gemeentehuis .Wanneer ik letterlijk druipend van het zweet, in de Mairie nog amper de woorden uit mijn mond krijg: Les cachets sil vous plait, aant que je meurt schiet de plaatselijke secretaris van dienst in een gulle lach en geeft prompt uitleg waarom zijn dorpje zo hoog staat: Sa monte ici he Monsieur. Nu moet ik weer lachen, maar ben toch aandachtzaam op dat ik er niet zou inblijven. We nemen lachend afscheid van elkaar en de man wenst me nog een goede descente toe.
Vanavond maakt Mietje een kippenfilet met appelmoes en brood. De fles Ricard werd vernieuwd, want de grote fles was sinds gisteravond au fond leeg.
Daarna staat er digestieveke met koekjes op de kaart.
Morgen weer een ander avontuur.
Maandag 11 mei 2015.
Gisterenavond bij de avondwandeling met de honden, beleefde ik nog een klein incident met ons klein moordmachientje. Jak zag een andere hond achter de draad en kon het weer niet nalaten hem danig uit te schelden en te provoceren. Geen enkel bevel van mijnentwege leek tot in de daartoe bestemde hersenkamer door te dringen. Ik til hem op en als een wit konijn uit een doosje ontwringt hij zich uit zijn harnas met leiband. Hij keert zich naar de uitdagende vijand die ondertussen ook op straat was komen staan, achter mij.
Als bij een startschot beginnen beide honden te lopen bij een snelheid waar geen enkele geluidsmuur tegen bestand zou zijn. De zwarte hond uit schrik, de witte (die van mij) om te kunnen moorden. Ze zijn binnen de kortste tijd buiten mijn zicht. Job blijft ondertussen braaf naast mij aan zijn leiband. Op het geroep van mij op Jak, komt de eigenaar van het zwarte lokale beest naar buiten kijken en heeft vrij snel door wat er voorvalt. Op dat eigenste ogenblik komt Junior (zo noemt de uitdager) terug in onze richting gelopen. Jak erachter aan. Jak heeft hem beet op de hoogte waar ik me bevind. Ik grijp Jak bij zijn nekvel vast. Hij op zijn beurt heeft de Junior goed stevig beet in zijn nek. Een gevaarlijke bedoening, een riskante situatie biedt zich voor mij aan want ik wring mijn hand in zijn muil om zijn bakkes open te krijgen. Het lukt, maar de kleine junior profiteert ervan om Jak twee beten te geven op zijn neus. Junior spurt terug weg en zou pas na 2 uren zoeken door de eigenaar, terug gevonden worden. Ik begeef mij met een hevig bloedende wonde van Jak naar onze standplaats om hem de nodige zorgen toe te dienen. Mijn hand heeft de aanslag ook naadloos overleefd. Allemaal waren we erg geschrokken door dit voorval. Ik beslis s avonds, om voortaan niet meer met Jak op pad te gaan, want voor dezelfde aanval bijt hij dat ander mormel gewoon dood. Alles is herzienbaar natuurlijk. Neen, ons Jakske is echt niet zo sociaal.
Vandaag wordt een behoorlijk zware dag. Er moeten 29 kilometers gestapt worden over meestal asfalt bij warme temperatuur. Het landschap is haast een kloon van het landschap in de streek van het Land van Herve. Schuine weilanden met bomen.
Ook bevind ik mij hier in het gebied van de duizend vijvers. Je kan geen kant op kijken of je loopt voorbij een vijver. Ik heb er vandaag meer dan twintig gezien in alle formaten, alle kleuren en alle mogelijke omkaderingen.
Ik zweet onder deze loden zon en geraak erg snel door mijn voorraad van 3 liter vocht. Ik zal een bevoorrading moeten uitvoeren aan één of ander kraantje. Op een boerderij riskeer ik eerst mijn broek en daarna mijn leven als een hevig blaffende hond mij net niet bijt. Zijn oude baas komt buiten en zegt dat hij heel mechant is. Daar ben ik gerust in en mee. Hij jaagt de hond weg en reikt me de hand. Op mijn vraag of ik me wat kan verfrissen aan drinkbaar water, leidt hij mij naar een soort koeienstal, die niet erg proper maar vooral fris was. Hij toont mij het kraantje (vlak boven een mestkanaal, en ik bespaar u al te veel details, maar het ka) en zegt dat ik mag gebruiken zoveel ik wil. Ik denk bij mezelf: als ik hier mijn drinkbus laat vallen ben ik ze kwijt, want uit zo een strontbeek haal ik niet naar boven. Mijn bewegingen zijn sterk auto-gecontroleerd met de hoop op geen des-coördinatie of slechte fijne motoriek. De bus vullen lukt en ook de verfrissing van mijn aangezicht komt onvervuild in orde. Ik maak de trip af met terug twee volle bussen water en dat stemt me heel gerust. De boerin komt me nog vragen of ik nog iets nodig heb en zo ontstaat een kort gesprekje waaruit blijkt dat deze mevrouw van ik schat zo een ruim 70 jaar, nog nooit buiten dit dorpje is geweest. Gypcy ligt hier 22 kilometer vandaan, en ze kent d naam zelfs niet. Merkwaardig denk ik.
Ik stap nu recht op doel af. Montmarault ligt frontaal voor mij op 8 a 9 kilometer. De langdurige asfalt vandaag laat mijn voetzolen nu wel echt warm lopen. Ik denk aan het zwarte beest van gisterenavond. De baas vanochtend zwaaide me nog vriendelijk uit en bekeek het heel sportief. Dat gebeurt nu en dan wel eens als je beesten hebt, lacht hij me toe. Ik was al blij dat den atack van den Jak me niets had gekost, want zonder mijn ingrijpen was er een lijk meer op het kerkhof beland.
Ik kom aan rond 15.00 uur aan het plaatselijk kerkhof en plof mijn voetjes onmiddellijk in een kom met koud water. Deugddoend.
Vanavond eten we spaghetti want gisteren ging dat niet door. Gisterenavond waren het restjes die in ons spijsverteringssysteem belandden.
