Maandag 11 mei 2015.
Gisterenavond bij de avondwandeling met de honden, beleefde ik nog een klein incident met ons klein moordmachientje. Jak zag een andere hond achter de draad en kon het weer niet nalaten hem danig uit te schelden en te provoceren. Geen enkel bevel van mijnentwege leek tot in de daartoe bestemde hersenkamer door te dringen. Ik til hem op en als een wit konijn uit een doosje ontwringt hij zich uit zijn harnas met leiband. Hij keert zich naar de uitdagende vijand die ondertussen ook op straat was komen staan, achter mij.
Als bij een startschot beginnen beide honden te lopen bij een snelheid waar geen enkele geluidsmuur tegen bestand zou zijn. De zwarte hond uit schrik, de witte (die van mij) om te kunnen moorden. Ze zijn binnen de kortste tijd buiten mijn zicht. Job blijft ondertussen braaf naast mij aan zijn leiband. Op het geroep van mij op Jak, komt de eigenaar van het zwarte lokale beest naar buiten kijken en heeft vrij snel door wat er voorvalt. Op dat eigenste ogenblik komt Junior (zo noemt de uitdager) terug in onze richting gelopen. Jak erachter aan. Jak heeft hem beet op de hoogte waar ik me bevind. Ik grijp Jak bij zijn nekvel vast. Hij op zijn beurt heeft de Junior goed stevig beet in zijn nek. Een gevaarlijke bedoening, een riskante situatie biedt zich voor mij aan want ik wring mijn hand in zijn muil om zijn bakkes open te krijgen. Het lukt, maar de kleine junior profiteert ervan om Jak twee beten te geven op zijn neus. Junior spurt terug weg en zou pas na 2 uren zoeken door de eigenaar, terug gevonden worden. Ik begeef mij met een hevig bloedende wonde van Jak naar onze standplaats om hem de nodige zorgen toe te dienen. Mijn hand heeft de aanslag ook naadloos overleefd. Allemaal waren we erg geschrokken door dit voorval. Ik beslis s avonds, om voortaan niet meer met Jak op pad te gaan, want voor dezelfde aanval bijt hij dat ander mormel gewoon dood. Alles is herzienbaar natuurlijk. Neen, ons Jakske is echt niet zo sociaal.
Vandaag wordt een behoorlijk zware dag. Er moeten 29 kilometers gestapt worden over meestal asfalt bij warme temperatuur. Het landschap is haast een kloon van het landschap in de streek van het Land van Herve. Schuine weilanden met bomen.
Ook bevind ik mij hier in het gebied van de duizend vijvers. Je kan geen kant op kijken of je loopt voorbij een vijver. Ik heb er vandaag meer dan twintig gezien in alle formaten, alle kleuren en alle mogelijke omkaderingen.
Ik zweet onder deze loden zon en geraak erg snel door mijn voorraad van 3 liter vocht. Ik zal een bevoorrading moeten uitvoeren aan één of ander kraantje. Op een boerderij riskeer ik eerst mijn broek en daarna mijn leven als een hevig blaffende hond mij net niet bijt. Zijn oude baas komt buiten en zegt dat hij heel mechant is. Daar ben ik gerust in en mee. Hij jaagt de hond weg en reikt me de hand. Op mijn vraag of ik me wat kan verfrissen aan drinkbaar water, leidt hij mij naar een soort koeienstal, die niet erg proper maar vooral fris was. Hij toont mij het kraantje (vlak boven een mestkanaal, en ik bespaar u al te veel details, maar het ka) en zegt dat ik mag gebruiken zoveel ik wil. Ik denk bij mezelf: als ik hier mijn drinkbus laat vallen ben ik ze kwijt, want uit zo een strontbeek haal ik niet naar boven. Mijn bewegingen zijn sterk auto-gecontroleerd met de hoop op geen des-coördinatie of slechte fijne motoriek. De bus vullen lukt en ook de verfrissing van mijn aangezicht komt onvervuild in orde. Ik maak de trip af met terug twee volle bussen water en dat stemt me heel gerust. De boerin komt me nog vragen of ik nog iets nodig heb en zo ontstaat een kort gesprekje waaruit blijkt dat deze mevrouw van ik schat zo een ruim 70 jaar, nog nooit buiten dit dorpje is geweest. Gypcy ligt hier 22 kilometer vandaan, en ze kent d naam zelfs niet. Merkwaardig denk ik.
Ik stap nu recht op doel af. Montmarault ligt frontaal voor mij op 8 a 9 kilometer. De langdurige asfalt vandaag laat mijn voetzolen nu wel echt warm lopen. Ik denk aan het zwarte beest van gisterenavond. De baas vanochtend zwaaide me nog vriendelijk uit en bekeek het heel sportief. Dat gebeurt nu en dan wel eens als je beesten hebt, lacht hij me toe. Ik was al blij dat den atack van den Jak me niets had gekost, want zonder mijn ingrijpen was er een lijk meer op het kerkhof beland.
Ik kom aan rond 15.00 uur aan het plaatselijk kerkhof en plof mijn voetjes onmiddellijk in een kom met koud water. Deugddoend.
Vanavond eten we spaghetti want gisteren ging dat niet door. Gisterenavond waren het restjes die in ons spijsverteringssysteem belandden.
Ook de begeleidsters worden eens aangenaam verrast!
Zondag, 10 mei 2015.
Akkoord, het was gisteren geen zware dag, maar de innerlijke ongerustheid over mijn neusverkoudheids-evolutie maakten me toch wel enigszins onzeker. Ik rustte gisteren veel meer dan mij lief was en trachtte steeds mezelf sussend en mateloos uitdriftend het positieve te aanschouwen van deze gedwongen hersteltijd. Ik sliep een nacht zoals het moest. Zonder woelen, zonder koorts, maar nog wel hoestend en met verstopte neuspijpen. Ik sta op en voel me goed. De hemel is gevlekt maar overwegend blauw.
Mijn tocht wordt vandaag hervat, zoveel is zeker. Niet op het normale tempo, dan wel de geplande afstand an sich.
Het vertrek is een beetje confronterend: flanellen beetjes die toch ter hoogte van beide kuiten en rechter dij voorkant (4-ceps spier) kramppijn etaleren telkens die betreffende spier moet samentrekken. Binnen een kwartiertje nog eens aan denken en dan pas evalueren, geef ik mezelf een professioneel advies. Niet elke startpijn is schadelijk, zeker niet wanneer koorts uw lichaamsherstel heeft gedwarsboomd. Het loopt niet zo vlot, ook al omdat het 7% stijgt. Ik observeer veel oude gebouwen met torentjes en frappante annex-gebouwtjes. Heel oude en verwaarloosde huizen met grote tuinen. Er kruisen me tot 4 maal toe Engelse wagens ( het stuur rechts en Engelse nummerplaat). Wat verder zie ik een riante poepsjieke gerestaureerde villa met een Zwitserse Volvo op de inrit. Een steeg of drie verder een Italiaanse Alfa ook weer bij een gerestaureerd, opgekalfaterd niet goedkoop kasteeltje met zwembad. Zou hier ergens een geheim topoverleg bezig zijn van de Europese commissie want er loopt hier zelfs ook ene met een Belgisch vlagske rond.
De kastelen van de Loire bedenk ik vlug, die zullen het wel zijn.
De departementale wegen leven hier kommerloos in symbiose met de boswegeltjes en privé-landerijen hun inritten. Alles vloeit in elkaar over zoals melk in koffie. De Franse wegen zijn doorgaans goed verzorgd maar eenmaal ik de topografische kaart nodig heb van 1/25000 is het niet altijd koosjer. Sommige wegeltjes worden overwoekerd door bramen en netels (worden dus opzettelijk niet onderhouden), anderzijds rijden zware 8x8 bosvrachtwagens bestaande wegeltjes gans aan flarden en vind je enkel maar twee diepe sporen die dan nog dikwijls vol met water staan. Het gebeurt zelfs dat er wegeltjes bestaan die niet op de kaart zijn aangegeven.
Ik maakte me onderweg wat zorgen over Hugo en Marcel. Daar heb ik lang niets van gehoord. Misschien toch best eens bellen. Het fenomeen blog heeft ook wat bijwerkingen. Reeds 3 dagen geleden meldde een zeer alerte en ook de Frans taal goed beheersende Jacques me de juiste schrijfwijze van zijn naam en van het gemeentehuis: Mairie. Dus waarde lezer, als je ergens tot heden toe Marie zag staan, bedoelde ik echt niet mijn echtgenote, dan wel het plaatselijk gemeentehuis: Mairie. Mijn grammaticale Franse en Nederlandse fouten, daar mag je echt niet te veel aandacht aan besteden. Zolang de tekst verstaanbaar blijft is de bedoeling en het doel bereikt. Dit neemt niet weg dat ik elke verbetering zeer waardeer, want het is meteen ook een teken dat de teksten heel minutieus doorgenomen worden. Het streelt mijn ijdelheid op zoveel aandacht te mogen rekenen - -
Rene en Rose Marie stelden me voor om al de opgestuurde fotos op een schijfje te branden. Ik zou zeggen: doe maar, dan zijn ze erg stevig beveiligd.
Hallo Gudrun, toch blij te horen dat je de weg naar de blog en de reactie erop gevonden hebt. Ik heb reeds drie reacties van jou gelezen. Wat ben jij een positieve criticus. Deze tocht geeft een mens, God weet om welke reden, zoveel interne rust en maakt de gecreëerde gedrevenheid alleen maar groter om zonder ernstige tegenslag toch te trachten de eindmeet te behalen.
Mijn pijn tijdens het stappen wordt nog eens geëvalueerd. Geen pijn meer en alle gaat vlot van hoofd tot en met mijn ledematen.
Het landschap is op enkele dagen totaal veranderd. Ook het graan staat nu reeds op dijhoogte. Ik zie nu weilanden die telkens door een haag omboord zijn en die zelden een plat vlak vormen. Elke wei loopt hier schuin af of op. Het golft hier zoals op een wasbord. De hoogtemeters liegen er ook niet om. Er wordt gedraaid en gekeerd in boswegeltjes en weer is het modderen en schuiven, ook al is het schitterend warm en klaar weer. De temperatuur loopt op tot 29 graden en ik nader het dorpje Gipcy.
Ik houd halt bij een gedenkbord van een gecrashte testpiloot. Zie ook een haag met allerlei "spinnewebsels" en nader zeer vlug het kleine dorpje Gicy, op 3 kilometer van mijn eindpunt.
Hier is het een groot plaatselijk mei-feest met rommelmarkt, frietjes en saucisses.
Wat zijn de vrouwtjes aangenaam verrast. Nog voor ik aankom hebben ze de hele markt al twee maal afgeroomd. De plaatselijke horeca heeft ook zo zijn bedenkingen van de Belgische keel-maten, want we dronken van pure dorst elk 2 flesjes Kronenbourg. Maar dat zal ook wel wat aan die frietjes gelegen hebben met die zoute saucisse.
Gipcy is een fraai klein dorpje met een pracht van een uitzicht op de diepe vlakte van de Loire die we steeds ten Westen van ons laten stromen. Een heerlijk groen paradijs.
Vanavond eten we spaghetti met gehakt en een glaasje rode wijn.
Straks doe ik nog de laatste drie kilometer van vandaag, want die rommelmarkt heeft mijn ding echt onderbroken.
Volgende afspraak in Montmarault.
Pelgrims horen tijdens hun tocht ook eens ziek te zijn.
Zaterdag 09 mei 2015.
Carens dag.
Deze nacht had ik koorts en hoofdpijn, behoorlijk ziek bij wijze van spreken.
Ik kuch en ik hoest , heb heel mijn bed verwoest. Ik draai en ik keer, ga tegen wakker liggen in de weer. Ik sta op als een zombie, maak via onduidelijk nasale klanken duidelijk dat ik vandaag waarschijnlijk even stil wil liggen. Het zou mij toch niet lukken om in deze toestand de overkant te bereiken zonder op mijn lichaam roofbouw te plegen. Het besluit wordt nog bespoedigd door een plensbui die ons op het ochtendbuffet vergezeld.
Eten lukt mij niet zo goed. De smaak ontbreekt, en een lopend neusorgaan kan deze actie alleen maar bemoeilijken. Een toegereikt Aspegic tablet blijkt me toch niet de gehoopte alle-last-is-weg oplossing te bieden. Het is me aan te zien dat ik baal.
Ik lig haast de ganse dag in bed en acht mij zelf heel wijs om vanmorgen niet vertrokken te zijn. Ik had toch reeds 2 reservedagen, dus geen paniek. Het zou snel moeten beteren want zo ziek zijn en niets dan moeten liggen vanwege de hoofdpijn, maakt me alleen maar zieker. De hoop is groot dat ik morgen toch weer aan de bak kom.
Ik zet mijn tocht wel verder, maar wil toch eerst dit geliefde lichaam zijn hersteltijd gunnen.
Volgende keer meer gesnotter.
S'il vous plait, a Compostelle prier une prièrre pour moi?
Vrijdag 08 mei 2015.
A Compostelle, sil vous plait, priez un prièrre pour moi Monsieur et que Dieu vous bénéfice.
Grijze niet alledaagse wolken beheersen het hemelruim. Warm is het niet want ik besluit mijn klimmuts aan te doen om de honden uit te laten. Het is echt fris en de goesting om te regenen druipt zo van mijn brilglazen. Vochtig weer. Het wordt een zware dag vandaag want ik moet van Nevers naar Azi Le Vif over 29,8 kilometer, waarvan er 15 te lopen zijn langsheen het lateraal kanaal van de Loire. Ik ontmoet al eens een jogger, een wielertoerist, een wandelaar met hond, een plezierboot. Veel valt er dus niet te praten. Bovendien zit ik sinds gisterenavond geplaagd met een snotverkoudheid, met de nadruk op snot. Mijn neus heeft een voorbeeld genomen aan de kleine watervalletjes en beekjes die ik oversprong. Ik laat alle vloeibaars in mijn neus de vrije loop en af en toe geef ik zelfs nog wat extra power erbij, om zeker te zijn dat mijn geur voorraadkamer geheel vrij komt.
Ik stap aan een heel snel tempo. Mijn GPS duidt 5,7 gemiddeld aan. En zeggen dat ik ondertussen al eens een sanitaire stop inlaste en ook een medische update toepaste om een watje dat tussen mijn teen was verschoven. Beeld je in van Wijgmaal tot in Planckendael stappend langs de vaart. Stomme bedoening. En voor de blauwe reiger die ik zag, moest ik het ook niet doen, want die zitten in Herent ook. Ik vind het eentonig. Maar de planning liet geen alternatief toe. Het gaat wel snel. Afspraak met de vrouwtjes na 22 kilometer in een piepklein dorp waar de gehuchten de naam van straten blijken te zijn. Lieu dit : les petits chaines .We lopen elkaar bijna mis omwille van een klein detail fout maar dank zij de zendertjes wordt dit weer snel bijgestuurd. Ondertussen had het al twee buisjes dik gezeverd. Te weinig regen om een regenjas aan te trekken en te veel om in T shirt rond te lopen. Bij de tweede douche, besluit ik toch mijn vest aan te trekken. Het gevolg is dat ik nu pas echt nat word. Van binnen naar buiten. Het transpiratievocht zoekt zijn weg onder de mouwen langs mijn vingers naar benden toe. Ik laat naast het hemelvocht, een DNA vochtspoor achter waar Professor Cassiman mijn hele carrière mee zou kunnen bloot leggen. We eten wat Frans brood en een soepje en na een uurtje platte rust (het regende toch pijpenstelen) begeef ik mij op pad met de hondjes voor de laatste 8 kilometer.
Het gaat nog steeds vlot en wat ik de beestjes heb geleerd is: als er een voertuig op een smalle weg ons komt toegereden, moeten ze allebei in de kant op hun poepje gaan zitten. Ze kennen het al vrij goed. Ik moet Job al geen bevel meer geven. Jak, dat is een ander paar mouwen. Hij ziet het nut van deze hurkzit echt niet in en heeft regelmatig enige decibels nodig om dit bevel op te volgen. Ik reken erop dat dit nog veel zal beteren. Hij heeft deze reis al veel geleerd, al was het onder enige dwangmatige druk .
Er komt een plaatselijke boer me toegereden die ik daarjuist al zag passeren van achter mijn rug. Hij stopt.
-Bonjour Mr, ou allez vous?
Ik vernoem het dorp Azy Le Vif.
-Et vous savez dormir quelque parts?
Ma femme me suive avec le motor home.
-Oh, tres bien. Autre temps vous pouvez vous metter chez nous. Vous avez besoin de quelques chose?
Cest tres gentile Mr, mais j ai toutes avec.
-A Compostelle Mr, vous priez une prièrre pour moi? Et que Dieu vous benefice. ( Hij maakt van in zijn wagen een kruisteken gebaar naar mij toe)
Het maakt indruk op een pelgrim. En ik zal voor hem een gebedje bidden in Compostella. Ik vergeet hem niet. Deze ervaringen maken een bodemloze dag weer geheel goed. Zo gelukkig ben ik om deze mens zijn geniale bescheidenheid. Ik ga er nog regelmatig aan denken.
Deze avond eten we hamburgers met een slaatje van boontjes en tomaat met aardappels die ver op hun einde van bewaartijd zijn. En als apperiteif is het nu een Ricard en straks tijdens het eten een goedkoop Rosé wijntje.
Nog enkele mensen bedanken: René met al zijn goede grammaticale raad en scriptief advies ( vergeet toch niet Rene dat ik maar een emotioneel amateurtje ben die schrijft wat hij meemaakt en het jullie ook per sé wil meedelen).
Joke speciale dank om het mee geleverde pakket tape en zalf voor mijn voetjes. Het is helemaal in orde. Ik kijk er naar uit om samen met jou een deel van deze tocht te stappen. Geef toe: dochter en vader samen op zulk een droomproject de zaligheid schuift gewoon al in mijn voeten, net als de drank.....
Rudy en Reginne: Mag ik u merci zeggen voor de Bethune zalf. Die trekt inderdaad de wonde helemaal rein. De voet rechts kon vandaag mee stappen over het hele traject zonder een verband. De eerste dag sinds het ontstaan van dit ongemak. Merci en respect om uw bezorgdheid.
Jaak, Walter en Chris en Lilianne, we zijn in aantocht. Dat gaat daar in Laval de Cere na zo een 800 kilometer nogal een grandioos feestje worden vermoed ik. Zorg jij voor enige flessen Jaak, dan zorg ik voor de glazen. De Walter zal wel zorgen voor de goede smaak en de geode goesting. De vrouwen zorgen allemaal samen voor de sfeer. Moet er nog iets van zand zijn????
Tot morgen.
Er is aan mij een priesterlijke roeping verloren gegaan!
Donderdag 7 mei 2015.
Het parcours vandaag is een samenraapsel of anders gezegd de som of het overblijfsel van vandaag + daarbij de tocht van morgen. Op het eerste zicht zou een tocht worden van 11 kilometer maar daarbij gevoegd de 7 die nog moest overbruggen maakt een totaal van 18 kilometer. Een makkie. Al na de eerste 50 meter sta ik pal met de enkels in het modderwater. Nog hevig doende op de GPS en controlerend of het wel juist was, zie ik niet waar ik loop en plaats mijn voeten in een zacht oppervlak. Geen boeter, al voel ik mijn benen haast niet en denk ik zoals de coureurs: als trapten mijn benen in de boter. Dit was bijna letterlijk het geval gedurende de eerste hectometers. Maar het was echt geen boter Ik loop, wandel daal af ga op en glijd gedurende de eerste 12 kilometer door een pracht van een bos. Het is hier niet zoals thuis. Hier vertrek je in een bos en als je niet oppast of niet goed navigeert, kom je er nooit meer uit. Een bosweg die 12 kilometer lang is heb ik in Belgie nog niet veel tegengekomen. En hoe mooi het hier ook is, afval en sluikstorten, daar is ook een Fransman niet vies van.
Wanneer ik terug op de grote weg kom word ik weer geconfronteerd met allerlei snelheidsduivels die me echt het stappen niet gemakkelijk maken. Op sommige ogenblikken razen ze echt op 50 centimeter naast mij. Echt bangelijk. Gelukkig duurt deze ondeugd niet zo lang. Al gauw moet ik via een zijspoor naast de rivier stijl omhoog en ga ik via een wandelpad recht op Nevers af. Als rechts naast mij een groot monument van een watertoren opduikt weet ik het dit is de watervoorziening van Nevers. En zowaar, plots onder mijn voeten duikt een waardige stad op met centraal in het midden de toren van de basiliek. Ik heb het niet moeilijk om me te oriënteren: ik hoef de toren maar in het oog te houden en ga er recht op af. De kerk van Saint Pierre staat er tussen in en ik maak gebruik van mijn overschot van tijd om er even binnen te gaan. Mijn weg gaat verder door naar de kathedraal. Ik ontmoet er een geknielde biddende priester die mij als gewaardeerd object beschouwt om in te treden bij zijn congregatie. Hij moest eens weten
De priester in de Kathedraal vroeg me naar mijn spiritualiteit en de raison voor deze krachttoer. Ik vertelde hem dat ik dit grotendeels doe uit dankbaarheid dat ik in staat ben dit te kunnen doen. Waarschijnlijk zijn er zoveel mensen die dit ook wel zouden willen doen, echter fysiek of medisch niet in staat zijn dit te kunnen uitvoeren. Ik ga bij manier van spreken in hun plaats. En elke ochtend wanneer ik vertrek, ik ben heel eerlijk, dank ik de grote creactor, dat hij juist mij uitkiest om dit dankavontuur te mogen uit voeren. Tot hier de spirituele context.
De priester wijst mij wel vriendelijk de weg naar het huis van Bernadette ( waar moeder Maria aan de Heilige Bernadette verscheen) om aldaar mijn stempel te verkrijgen. Ik maak in Nevers centrum ook gebruik van de lokale horeca infrastructuur en drink er zonder enig schuldgevoel un grand Stella 50 cl. Met 5 euro te betalen is dit schuldgevoel immers voorbij. En of het smaakte. En of dat het geweldig zacht binnenliep. En of dat die pint rap tot op de bodem leeg was.
Voor dat beetje geld krijg ik er voorwaar nog een straatanimatie bij met zeepbelletjes en een clown. Ik verplaats mij verder naar het stempellokaal en krijg inderdaad de heel officiële Compostella zegel in mijn boekje geduwd. Een blik van respect van achter de balie ontgaat mij niet, wanneer ik vertel dat ik op 11 april in Louvain-Belgique vertrok. Ja, dit is bijna 4 weken stappen en toch vergaat het mij nog steeds geweldig.
Ik krijg mijn stempel dus in het Chassé Bernadette en ontmoet er in de gauwte een Nederlander die mij onmiddellijk niet erg lag. Hij was met de trein tot in Auxerre gekomen en wenst te stappen tot in Saint Jean. Op mijn antwoord (op zijn vraag vanwaar ik kom) , dat ik van Leuven te voet ben gekomen geeft hij heel lanconiek en flagrant wederantwoord: moet je nu echt zo ver te voet komen?????? Halooooo, weer een Nederlander denk ik.
Verticaal klasseren en als zijn dossier niet blijft liggen desnoods met geweld in de schuif plakken denk ik. Moet dat altijd bij mij voorvallen of heb ik een voorbestemd hoofd dat zulke Nederlanders op mij af komen? Nochtans Marieke van de praktijk is ook Nederlandse en toch zoooooo sympathiek en vooral niet arrogant en ook niet luidruchtig. Marieke jij bent de verpersoonlijking van een toffe Nederlandse, ze bestaan dus wel degelijk.
Ik ben nog zo een 3 kilometer van de rustplaats en steek de Loire over met achter mij de kathedraal. Best een levendige stad hier in Nevers. De aankomst op de camping is haast feestelijk. De kom met Chloramine tabletjes die Joke meegaf staat klaar. Ook de trekzalf om wonden rein te trekken is boven gehaald. De teentjes en hun respectievelijke eksteroogjes zijn echt op goede weg. De pijn tijdens het stappen op alle soorten terrein is minder dan 25% geworden en houdt mij helemaal niet meer af van mijn gedreven planning.
We eten om 15.00 uur zoals alle sjieke burgers hun eetmodel. Cassoulet van witte bonen en worstjes met Frans brood. Ik zou er mijn ziel voor verkopen.
Het programma vandaag: nog eens goed douchen zodat overtollige geurtjes verdwijnen en nog een wandeling met de hondjes.
Niets moet, maar heel veel mag. Tot het volgende verhaal.
Woensdag 06 mei 2015.
Om 08.47 ben ik op stap richting Lurcy Le Bourg. De zon poeft en duwt om door het ochtendbord van cumulatieve wolken en ander hemels dak te kunnen boren. Niet veel warmte, niet veel zonlicht en ook niet veel kleur. Een verweesd bundeltje straalt met veel enthousiasme een spot van zonlicht op een Oostelijke flank van een heuvel vlak voor mij. Ik denk positief en verwacht dus vandaag nog meer zon, al moet ik heel snel ondervinden dat al die ochtendmoeite van de zon, hier en daar zweetdruppeltjes doet neerdwarrelen op mijn voortbewegend lichaam. Ik heb het goede ritme snel te pakken, en ook de teentjes hinderen mij totaal niet. Gisteren kocht MRose pleisters groene duivel in een plaatselijk warenhuis. Geloof het of niet, maar ze helpen. Ik lap het ene dorpje en gehucht na het andere aan mijn spreekwoordelijke laarzen en geniet weer maar eens van dit aan mij gegunde avontuur. Opvallend vandaag zijn het aantal waterputten. Met de regelmaat van een moderne dieselmotor zie ik in de voortuinen en op boerenerven alle mogelijke soorten van architectonische ontwerpen en realisaties. De ene waterput al meer geslaagd dan de andere. Ook op bouwkundig vlak moet ik na mijn persoonlijke evaluatie toegeven dat veel exemplaren niet opgewassen waren tegen de tand des tijd. Er zijn erbarmelijke exemplaren bij die zelfs in Bokrijk niet zouden mogen pronken.
Het landschap is hier totaal veranderd. Veel bossen die her en der gescheiden worden door grote stroken weiland met vee. Deze weilanden worden afgebakend door ruwe hagen en hier en daar zelfs met op elkaar gestapelde stenen die dan weer kleine lage muurtjes vormen. Ook ontwaar ik regelmatig bomen die geïsoleerd ergens opduiken te midden van een wei. Nog massas koolzaad bloemen die een overwegend gele achtergrond vormen in de groene overheersende omkadering van opgroeiend koren en tarwe en graan. Dit pallet aan kleuren is weeral excellent uitgebalanceerd. Ik noem het niet fraai, dan wel eersterangs prachtig. Ik moet mijn MRose plechtig beloven hier nog eens terug te komen al was het maar om haar een wederdienst te gunnen. En voorwaar ik heb het haar beloofd.
Ik zweet mij ondertussen te pletter in mijn regenjasje en pull met lange mouwen. De eerste T-shirt is eraan. Kletsnat. Ik verwissel mijn natte attributen voor droge en profiteer tegelijkertijd om een banaan te eten en mijn eerste bidon aan te spreken. Opmerkelijk hoeveel je drinkt tijdens zo een tocht. Ik neem telkens 2 drinkbussen van 1,5 liter en durf onderweg tijdens het passeren aan een kerkhof gerust de eerste lege nog eens vullen met water. Ik denk dat mijn waterconsumptie rond de 3,5 liter per wandeling bedraagt. Bij aankomst word ik dan nog eens gesust met een heerlijk helder biertje van Belgische bodem uit de supermarkt (Duvel en Leffe vind je hier praktisch overal).
Ook maak ik gebruik van de GSM om Lutgarde op te roepen. Ze had mij al twee maal opgebeld om een afspraak in de praktijk te kunnen maken. Ik laat haar alle collegae groeten van mij en dring erop aan dat ze vermeldt hoe geweldig ik dit avontuur hier en nu wel vind.
Ik kom toe na 27,3 kilometer rond 14.20 uur in het dorpje waar ik tot mijn allergrootste verbazing op een plaatselijk cafeetje bots. In Lurcy Le Bourg, haast het hol van Pluto, waar de Marie nooit meer opent, is wel een dorpscafé dat elke dag zijn deuren ontsluit om 18.00 uur. Pech Ik voel mij zo goed vandaag dat ik voorstel om nog de eerste 8 kilometer van morgen erbij te doen. Wanneer ik morgen dan de eerste 8 a 10 km van overmorgen er aan toe voeg, kunnen we iets langer vertoeven in Nevers overmorgen. Iedereen was akkoord en samen met Job en Jak zet ik me in gang op weg naar Martangy, een 8 tal kilometer naar het zuiden. Wanneer er iets tegen zit, vallen er meestal meer dingen tegen.
Om te beginnen word ik al vergast op een heel korte intense plensbui. Beesten nat, mensen nat, kleren nat De planning die de GPS mij voorschotelde kwam ook totaal niet overeen met de realiteit. Eerst moest ik volgens het doemtraject over een braakliggend terrein, waar totaal geen weg te vinden was. Het terrein liep uit op een prikkeldraad met daarachter een aantal vaarzen en jonge stiertjes. Met die honden, niet te doen. Terug. Het volgende alternatief dat ikzelf had uitgezocht moest langs een bospad naar een eenzame boerderij leiden. Die boer heeft het lef gehad om dit bospad te doen eindigen in een mesthoop zo groot als het half Atomium. Geen wonder dat hij daar alleen woont. Hier was ook geen doorkomen aan. Het tweede alternatief (ik gok op zekerheid gezien de dames mij verwachtten na anderhalf uur) leidt langs de grote baan, maar omcirkelt via een grote omweg gans dit gebied. Een heel snelle berekening maakt mij wijs dat het niet 8 kilometer wordt, dan wel 14. Geen paniek bij mij, ware het niet dat ik graag MR en Sonja had verwittigd van mijn later aankomstuur. Ondertussen was het ruim 16.30 uur geworden en wat dacht je in deze Pluto holen? Geen GSM verbindingen natuurlijk. Mijn zendertje had ik in de motor home gelaten, aangezien het toch maar de bedoeling was om een kleine korte wandeling te maken.
Na enige tijd stappen met de GSM en de GPS , elk in een hand, de honden getrouw aan de leiband via mijn heup riem, kon ik toch via 1 bolleke SFR de ladies verwittigen van mijn latere thuiskomst. Oef, 1 grote zorg minder. Nog was het verhaal niet ten einde, want door de hevige regenval de laatste dagen was er een voorgesteld pad dat via de GPS verandert in een kolkend beekje bergafwaarts. Ik besluit om zoveel mogelijk de zijkanten te gebruiken maar rekende er niet op dat de kleine Jak niet opgewassen is tegen op elkaar gestapeld kreupelhout. Ik moet hem in de hand nemen en Job de vrije loop gunnen.
Ik kom aan rond 18.10 en heb op mijn GPS tellertje 41,3 kilometer staan. Net geen marathon denk ik. Ik drink samen met de huisvrouwen, wat dacht je een heel frisse duvel.
We eten kippenfilets met Andalouse saus en rijst, samen met een fris wijntje Rosé. D e planning voor morgen nog even besproken en om 20.30 uur ligt deze man in bed. Ik denk dat ik het verslag van vandaag morgen wel zal bijmaken. Zn zo is het ook gebeurd.
Morgen 8 kilometer en dan nog eens de 11 van overmorgen, dus valt dat nog wel mee.
Groetjes aan Jaak en Kris ( We hebben inderdaad bij Job al twee teken heel vakkundig moeten verwijderen en eentje bij Jak (op zijn verstand, en heeft er al zo weinig ocharme). We tellen af naar Laval he Jaak.
Zuiderwind van 50 km/h tijdens een tocht naar het zuiden: Plein contre le vent et le vent en face sur ma cabine.
Dinsdag 5 mei 2015.
Gisteren feest, vandaag weer eens feest, want ik kan weer aan de wandel. Het waaide heel hevig en langdurig heden nacht. Maar het bleef droog. Vele plassen van gisteren staan nu alweer droog. Maar vanaf mijn eerste passen door het bos van Vezelay naar zuidwaarts ondervind ik aan den lijve dat de storm vannacht lelijk huis heeft gehouden. Vele afgebroken takken liggen op mijn doorgangstraject. Ik laat mijn voetsporen dikwijls diep achter in de zachte modder en zelfs hier en daar moet ik geweld plegen om niet slippend onderuit te gaan. Er zijn plaatsen waar ik alweer gedwongen word om via een alternatieve route in het bos van de weg af te wijken om zo grote ondoorwaadbare plassen ontwijkend te passeren.
Ik zie vele afgewaaide Maretakken liggen waar MRose zo zot van is. Maar ik kan ze echt niet mee transporteren. Het gaat hier ontegensprekelijk hoog op en diep af. Vanaf mijn vertrek in Vezelay wandel ik ongeveer 2,5 uur door dit lange bos. De weg is heel eenvoudig te vinden, want hij is zeer goed bewegwijzerd als zijnde de Compostella weg. De wegeltjes zijn soms erg smal en soms heel erg breed. De sporen daarentegen die gevormd werden door zware tractorwielen zijn bijna overal gevuld met hemelwater. Er wordt gewandeld door dorpen waar haast telkens her en der pompen zijn geplaatst om overtollig water terug naar zijn oorspronkelijke plaats te loodsen. Er is heel veel wind, te veel vind ik zelf. Want hij staat vlak en pal op mijn aangezicht. Het is wel hard werken omdat het aantal hoogtemeters ook uitgebreid op mijn Garmin teller aanduidt dat het hier erg heuvelachtig is. Ik kom na 15 kilometer voorbij een boerenerf en vind de plaats ideaal om mijn middaglunch te verorberen. De boerin is net het raam van de hoger geplaatste veranda aan het afstoffen(???). ik vraag haar beleefd of ik onder de hangar mijn boterhammen mag opeten. Geen enkel probleem. Ik zit heel rustig te genieten tot er plots loslopend wild vanuit de diagonale hoek af stormt op mij. Een corpulente dobberman met staart komt uit een hangar gehuppeld en maakt met laag gegrom duidelijk dat ik hier niet gekend ben. Hij komt verraderlijk dicht bij mij en terwijl de boerin op het gegrom afkomend hem tot de orde roept (net op tijd vind ik) verschijnt er in zijn kielzog een ander klein zwart scharminkel. Hij veroorlooft zich de laatste korst van mijn boterham vanaf mijn brooddoos in te pikken en zonder kauwen zich terug van mij te verwijderen. Die buit is binnen denkt hij triomferend.
Ik laat begaan en de vrouw des huizes uit haar plaatsvervangende excuses.
Ik moet nog een 14,5 kilometer en het pad loopt heel schuin omhoog. Ik wandel langs ongelooflijk vertelbare en gewoon onbeschrijfbare mooie landschappen. Plotseling maken de grote ruimten van tarwe en koolzaadvelden plaats voor ommuurde en door hagen omringde weilanden met koeien. Heel golvend en hier en daar onderbroken door dorpjes die in dit landschap gevormd worden door kleine bruine vlekjes in het decor. Er staan veel gerestaureerde huizen en zelfs hier en daar een groot Frans landhuis, waarbij op geen Euroke werd gezien om ook de tuin de gepaste uitstraling te bezorgen. De streek alhier heeft een charisma die een zekere standing uitstraalt. Je ziet ook veel weilanden, maar de boerderijen die er mede verbonden zouden moeten zijn worden onopvallend verhult. Het landschap is helemaal anders dat over een paar dagen. Het weinige graan en tarwe staat hier al een 70 centimeter hoog.
Eddy mailde mij met de vraag of het lek al dicht was. Neen dus, maar de hoop is groot dat het niet meer zal regenen en meteen ook de vraag aan Joke of ze mij een rolletje vetplakband (met pek) van de stock americain wil meebrengen.
Ik kom aan in het dorpje Asnan en ga onmiddellijk mijn stempels halen in de gemeentelijke Marie. De secretaris- vrouw wil wel stempelen maar wil niet tekenen omdat ze van de burgemeester dat mandaat niet kreeg.
We plaatsen de motor home aan het plaatselijk kerkhof en na een hazenwasje begeef ik me aan mijn dagelijks blog werkje. Ondertussen breekt de zon hier heel veel macht door het schapen wolkendek. Wind en zon
We eten vanavond ieder een hazenrugje met gebakken groenten en patatjes.
Den aperitief is al binnen: een goed fris Ricarreke.
Morgen een 27 kilometerkes. Dan komen we aan in Lurcy Le Bourg.
Maandag 04 mei 2015.
We staan ruim laat op en alle mogelijkheden om de vrienden zo goed als het kan te ontvangen op de camping worden overwogen. Gezien het gunstige weer en de kleine kans op regen besluiten we een open lucht aperitief en eetmaal te organiseren. Ondergetekende vertrekt te voet naar Vezelay om brood en groenten en beleg aan te schaffen.
Dat hadden Pol en Rita duidelijk niet verwacht. Ze worden vergast op 2 flessen Cava en genieten van de fles wijn die ik hen laat proeven. De sfeer zit erin. Rita vind dit een belevenis om ooit meer te vergeten, en Pol vindt het landschap zo onvergetelijk mooi. Nu, daar heeft hij gelijk in, de Morvan is heel mooi. Na de drank beginnen we aan het koud buffet. Tomaat ( coeur de beauf) met asperges en vis en ei. Alles gedrenkt in een badje van fijne olie en speciaal bereide saus. Frans brood erbij dat niet werd gesneden maar wel werd afgebroken. Er werden vele buikjes rond gegeten. Boertjes werden gelaten om verdorven lucht zijn ware plaats te gunnen en de vrijgekomen plaats te gebruiken om weer met vastere producten te vullen. Enfin, we aten niet normaal, wel buitengewoon.
Zowaar moesten de heren bekomen , liggend op het grasveld. Na de korte siësta reden we naar Avalon om er de binnenstad eens van naderbij te gaan bekijken. Het terras met drank mocht ook niet ontbreken.
We moesten nog naar de Orange shop om Sonja haar internet pre paid te vernieuwen. Dat duurde ruim 2 uren. Ook wendden we ons naar een brico shopping om nog een tube Sillicone en vetpapier aan te schaffen. Dat laatste kennen ze hier niet.
Om 20.30 waren we thuis en na nog een boterhammeke met goeie smeuïge plaatselijke kaas, leg ik me neer en als mijn hoofd niet moest gevolgd zijn met mijn romp sliep het de ganse nacht buiten de stonde.
Ik slaap dus in als een roos, konijn!
Morgen terug aan de arbeid: naar Asnan is het 29,6 kilometer stappen.
Zondag 3 mei 2015.
Een dagje rust in Vezelay en ontvangst van Pol en Rita.
Het regende heel de nacht en ook dit zal weer zijn gevolgen hebben op het ruime landschap rondom de Cure. Heel veel water zoekt zijn weg uit Vezelay naar benden van hoog op de berg. We wandelen na een ontbijt op de camping naar de basiliek en stellen vast dat de mis juist geëindigd was. In de wandelgangen veel kloosterzusters en paters in gesprek met gewone mensen. We waarderen de ingetogen stilte van zulk een Christelijk icoon en nemen een kijkje aan het koor en achter het altaar. We shoppen nog wat in de commerciële doeninkjes naast de basiliek, doen ons te goed aan een goede export Leffe en gaan dan richting Camping om ons voor te bereiden op de komst van onze kameraden : Rita en Pol.
Meteen om 16.00 uur arriveerde het koppel op de parking. We besluiten om het weerzien te beklinken met een biertje. Pol betaalde den eerste, en wij uit beleefdheid den tweede. Afspraak om 19.00 uur in het hotel: Les deux ponts in Pierre Perthuis. Aan te bevelen en waardig mooi gelegen, omringd met een verzorgde tuin. We aten er het menu met drie gangen. Poepsjiek hebben we daar aan die tafel gezeten. Het was niet zo maar een hotelleke in a small town
Het voorgerecht was een rode bieten mousse, met 1 Bourgondische slak en meer ajuintjes. Heel lekker. Daarna at ik een tournedos van eend met een korfje groentjes en brood. Niets op aan te merken. Het dessert was een chocolade koek gevuld met een crème en sorbet van passievruchten. De wijnen waren Chablis (een première cru want Pol koos de goeie, en een rode die ik dronk bij de eend). Daarna was er een grand café au lait.
Na de Mare als digestief en niet al te sterk meer op onze benen spreken we af dat de vrienden bij ons morgen komen aperitieven om 11.30 uur en daarna plannen we samen nog een bezoekje in het historisch stadsdeel Avallon.
Ik val al in slaap in de auto op weg naar huis.
Vijf dagen zware regen en dan...overstroming! Maar de tweede wimpel is binnen.
Zaterdag 02 mei 2015.
Het regende nu reeds 4 en anderhalve dag haast aan één stuk door. De gevolgen laten zich raden. De Cure is over gans mijn traject dat ik vandaag zou moeten volgen (een klein aangenaam wandelpadje vlak naast de boorden van de rivier) uitgebreid tot één grote massale waterplas. Afsluitingen van weiden, banken van parken, vuilnisbakken aan paaltjes, verkeersborden en speeltuigen staan tot zelfs één meter onder water. Er is ramptoerisme. Veel buurtbewoners komen fotos nemen van de omgeving. Ik zie paarden op een wei die omringd zijn door water en die echt op een stukje droog gebleven eiland meewarig staan te gapen naar hun groot zwembassin. Zo wandelen we vandaag voorbij zeer brede en wild stromende stroken kolkend water.
Vandaag arriveert Kris om 9.20 uur en na de drie generaties- foto voor het nageslacht, vertrekken we op pad voor onze 21 kilometer. De ondergrond is drassig nat en de zachte bodem is hier en daar zelfs zachter dan je kon vermoeden. Geen slecht idee van mij om sinds drie weken terug mijn hoge getten terug aan te doen en mijn waterdichte kousen te gebruiken. We wandelen echter de ganse voormiddag en een stuk van de namiddag bij droog , zwoel weer. Bessy-sur-Cure, Arcy-Sur-Cure, Lucy-sur-Cure, Saint-Moré, Nailly, allemaal heel pittoreske kleine pareltjes van gemeenschappen, waar ofwel iedereen nog slaapt, ofwel iedereen naar de 2 mei viering is getrokken, ofwel verzopen ligt in de eigen achtertuin. De Cure passeert hier naast ons vlak tegen de poortjes en tuintjes. Veel hekkens staan dus letterlijk op dit ogenblik voor twee derden in het water. Het zweet druppelt vanonder mijn plastic overjas en ook het parcours kent geen genade. Veel hellingen en dito afdalingen. Het gaat gezwind want ook Kris heeft een goeie tred. We wandelen bij een gemiddelde snelheid van 5,2 per uur. We eten onze koolhydraten met babybel en salami in de mobilhome (de meisjes waren tot op de afgesproken plaats gereden, alleen stonden ze 1 kruispunt te vroeg te wachten- maar daarom zijn die zenders nu eenmaal goed-). Kris neemt de witte kleine spruit mee als trekdier, ik ontferm mij over mijn trouwe zwarte herder. Met ons vieren lopen we dorpje in en dorpje uit.
Het gaat toch sneller wanneer je iets kan vertellen tegen elkaar. De tijd is gevlogen en voor we het goed beseffen zijn we reeds om 14.30 uur op de afgesproken aankomstplaats. We laten ons vergasten. Miet Hiesentriet en makkie trakteren ons op een Leffe en een Orval. Ook Lotte duikt weer op in het verhaal. Ze was met Kas afgereisd vanuit Auxerre om Kris op te pikken. We spreken af om tegen 18.00 in Vezelay samen iets te gaan eten. Mijn plan rijpt om indien we dan toch vandaag al naar Vezelay afreizen die afstand ook meteen maar te voet te overbruggen. Ik besluit mijn voetomhulsels en onderbeenbeschermers wederom te omgespen en vertrek reeds 10 minuutjes later voor mijn laatste 11 kilometer. De beslissing om niet via de Cure of ook niet via het boswegeltje te gaan leek niet zo misplaatst. De wijde omgeving naast de Cure staat ook hier weerom erg wijds blank, en de boswegeltjes zijn bij een snelle maar zeer geslaagde controle erg modderig en zelfs glad. Er wordt gedurende 11 kilometer langs de D 951 gemarcheert. De Franse automobiels razen naast mij en achter mij door alsof het hier een parcours van Magnicourt betreft. Ze wijken ook niet veel uit. Ik krijg regelmatig de dwang opgelegd om in het hoge gras te gaan wegens : geen plaats voor mij op de rijbaan. Ik ontwaar vrij hoog in de verte een samenscholing van gebouwen met daarboven uitstekend een gedrocht van een toren met kruis. Ik herken Vezelay. Het geeft me moed, ondanks de felle regen die ik trotseer met mijn hoed en regenjasje. Mijn voeten zijn God zij dank poeder droog gebleven omwille van de waterdichte kousen, en ook dat geeft bij dit weer een gebruiksklaar comfortabel gevoel. De laatste 3 kilometers zijn de zwaarste. Ik wist dat ook. Het gaat gestaag bergop en steeds zie je de basiliek rechts hoog boven je hoed uitsteken en in verhouding wordt ze niet groter. Pas de laatste hectometers herken je de ommuurde tuin van de abdij en zie je hoe kolossaal dit bouwwerk aanvoelt binnen deze lieflijke beboste omgeving. Die paterkes wisten wel te kiezen in welke habitat zij in hun pij wilden rondlopen. Ik arriveer om 17.05 in het bureau van de vrienden van de pelgrims en laat heel fier mij stempel plaatsen van Vezelay. De tweede wimpel is binnen. De secretaris van het genootschap stelt me een paar vragen over mijn identiteit, mijn reisplannen, mijn reden, mijn afkomst, mijn ervaringen onderweg. De weg wordt gewezen naar de overnachtingsplaats voor de pelgrims. Ik meld echter dat ik vergezeld wordt door mijn vrouw ( mijn vriendin Sonja placht ik niet te noemen omdat het gesprek al zo vertrouwelijk, vragend en nieuwsgierig was verlopen) en dat ik slaap in een mobil home. Weeral dezelfde reactie: mais allors, vous étes bien organisé De vrouwen tref ik buiten aan op de steil hellende dorpsstraat, klimmend en puffend van deze bestijgng. We gaan er eentje drinken (2!!!) op het behalen van de tweede pijler van deze reis en zakken daarna af naar het restaurant waar we Kris, Lotte en Kas treffen. We eten kip met groentjes en vergeten in onze aandoening een voorgerecht te bestellen dat mee in de prijs begrepen was. We compenseren ruim en net voldoende met het regionaal wijnproduct.
Ik wil zeer uitdrukkelijk Joke bedanken voor de rolletjes tape en Micro foam die ze mij bezorgde. Ze zullen van pas komen.
Ook de twee meegeleverde broden van Kris smaakten na zoveel dagen Frans catchou brood.
Morgen verwacht ik Rita en Pol. Tot het volgend verhaal.
Vrijdag 1 mei 2015.
Het is gisteren beginnen gieten en het heeft de ganse nacht blijven stromen. Het water druist bij beken en rivieren over ons koepeldak. Ik zou het niet zo erg vinden ware het niet dat de lek aan de antennekabels blijkbaar niet hersteld is. We behelpen ons met een grote IKEA plastic doos ( inhoud 15 liter) die we op een stoeltje (schabelleke in t Leuvens) plaatsen en waarin we het onderste uiteinde van de lus van de kabel boven hangen. Het water druipt dan via de kabel recht in de doos. Kwestie van de doos op tijd leeg te maken natuurlijk, ook s nachts. Het euvel is zonder gevolgen tot nu toe, maar moet binnen de kortste keren zeker verholpen worden, desnoods met pek-papier.
Wat is hier de situatie? Ik had vandaag de verbinding moeten maken tussen Vezannes en Courtenay. Doch na beraad met de raad der wijzen beslis ik samen met de dames om mijn rustdag die ik in reserve had, te gebruiken. Om verscheidene redenen.
1- Het regent oude wijven en het parcours ging verder via de GR door het bos naar Courtenay. Geen eenvoudig terrein om je voetjes droog te houden. En die linker teen is nu wat aan het herstellen, dus waarom die wonde extra gaan belasten door gegarandeerd het ganse traject met natte voeten te lopen.
2- Kris, Lotte en Kas komen vandaag naar Frankrijk afgereisd en zullen ons waarschijnlijk ontmoeten in Vermenton. De planning laat oe om dit traject wel via de gewone wegen en departementale banen te stappen.
3- De rest van de trip wil ik niet in gevaar brengen door een herstellende wonde te provoceren omwille van een moeilijk te lopen parcours (boswegen) op een moeilijk moment (felle regen).
Vermoedelijk zal de lezer wel denken dat dit allemaal goede excuses zijn om je opportunistisch extra van te bedienen. Maar wees ervan overtuigd, dat ik veel liever had gewandeld dan een dag vast zitten in dit mobiele huisje.
Per slot van rekening is er geen man overboord omwille van een dagje niets doen. We zijn met ons drieën naar Chablis gereden en hebben daar in de plaatselijke coöperatieve wijnwinkel ons tegoed gedaan aan een heerlijke degustatie van Chablis wijnen. We kochten een kartonneke met zes kanonnen Chablis wijn van 1 er Cru. Voor Rene: La Chablisienng van 2009 Beauroy.
Hij smaakt heerlijk. Trouwens Rene, er zijn echt geen potten gebroken. Ik heb alle begrip voor jouw argumentatie en ze lijkt mij heel oprecht en ten volle aanvaardbaar. Moest ik je mail adres hebben zou ik je persoonlijk antwoorden. Maar via de blog verschijnt enkel de naam van de afzender, geen mail adres.
Daarjuist stopte hier naast ons de Gendarmerie Nationalle. Ze dachten dat we wild kampeerders waren. Toen ik vertelde dat we een beetje geplaagd zaten omwille van het slechte weer en dat ik eigenlijk de Saint Jacques aan het stappen ben, was er plots geen probleem meer. Als ik morgen vertrek voor 10 uur laten ze ons gerust zei een heel vriendelijke gendarm.
We aten deze middag onze eerste (Franse) asperges met kippenflapjes en sardientjes. Ook een reuze grote en lekkere donker kleurig tomaat (coeur de boeuf) en een stuk droog brood. We hebben ons te pletter gegeten. MRose is hier steeds kok van dienst en wordt ondertussen MIET HIESENTRIET genoemd.
Sonja blijven we Sonjatte of Makkie noemen.
Overmorgen aankomst in Vezelay. Daar zien we Pol en Rita. Zal weer leute worden. Pol heeft een hotel gereserveerd in Perthuis en meteen voor s avond voor 5 personen een uitgebreid avondmaal besteld. Niet dat we het echt nodig hebben want we eten hier soms beter dan in sommige geroemde en mediageile etablissementen Maar toch, we zullen ervan genieten.
Tot morgen.
Donderdag 30 april 2015.
We worden het stilletjes aan gewoon. Wakker worden iets na zevenen en opstaan, honden ochtendwandeling , ontbijten. Daarna klaar maken om te vertrekken tegen 08.30 uur. De planning wordt steeds de avond voordien gemaakt zodat praktische regelingen kunnen getroffen worden en er kan nagekeken worden wat haalbaar is. Het weer: Koude wind die veelal uit het zuid oosten waait. De zon is rijkelijk aanwezig maar deelt geen prijzen uit, met andere woorden, ze geeft geen warmte. De dauwdruppels op de wagen verraden dat het vochtig is en dat het gras waardoor gewandeld zal worden, de voetlappen heel erg snel zullen vochtig maken. Het medisch rapport: de linker kleine teen en de eraan verbonden wonde, heeft de ganse nacht gezwommen in een cocktail sausje van Terra-cortril, Innotiol en Bactrobanzalf. Dit alles overdekt met een netje gedompeld in Isobetadin zalf. Het resultaat vanochtend is succesvol. De roodheid op de rand van het nagelbed is verdwenen, de pijn is voor 70% gereduceerd en ook de zwelling is haast tot 2/3 verminderd. Dit is hoopvol. De eerste passen op het terrein bevestigen deze trend en vaststelling. Het voelt meer soepel en minder gespannen aan. Mijn voorspelling dat ik reeds heel snel natte voeten zou krijgen omwille van hoog gras en veel nattigheid door dauw en regen komen uit. Ik heb nog geen 3 kilometer gewandeld of voel letterlijke nattigheid aan beide voeten. Ik denk eraan om volgende keer mijn waterdichte kousen aan te doen. Ik wandel zo een 4 kilometer van de ene bosweg naar de andere tot ik weer voor een privé weg aanbeland. Mits een omweggetje van enkele 100 meters kan ik dit oplossen. Leve de GPS denk ik weer. Echter wel spijtig dat er nog steeds geen gegevens kunnen bezorgd worden of paadjes openbaar of privé zijn .
Mijn voorraad gedroogd fruit die ik nog mee kreeg van mijn beroepsgenoten is erdoor. Heel lekker trouwens en zeer gemakkelijk tijdens het wandelen. Bedankt voor heel het Compostella pakket. De T-shirt is van superieure kwaliteit want hij wordt wel nat van het zweet, maar eenmaal droog is er niets dat mij herinnert aan een eerdere transpiratie of wat dan ook.
Ik wandel en kom door het dorpje Carisey. Een oud tafereel met een heel hoge dosis nostalgie. Een oude garagepoort van een auto-merk dat al sinds mijn kind-geheugenis niet meer bestaat (Simca), geflankeerd door twee oude benzinepompen. Ik kan het niet laten om er een foto van te nemen. Geniet gerust mee
Ik wandel een lange eenzame weg die erg lijkt op een spoor voor een boerenerf. Dat wordt ook zo. Ik kom aan bij La Ferme Les Esserties. Geblaf en lawaai van (ik tel ze) 16 grote Berner Senners. Gedisciplineerd blijf ik wachten voor het hek waarachter die meute zwarte bassers mij niet verwelkomen. Er moet zeker iemand aanwezig zijn want de deur achter 3 opwaartse treden staat wijd open. Een boosaardige korte ronde boerin komt op mij afgedropen. De honden luisteren naar haar bevel: ca suffit. Ik ook. Ze zegt me echter vriendelijk goeiendag en vraagt of er een probleem is. Ik leg haar uit dat mijn GPS een traject tekende waarbij deze weg rechtdoor zou moeten leiden naar mijn volgend dorp Flogny-la-Chapelle. Ik had eigenlijk een spoor eerder moeten afslaan legt deze vriendelijke vrouw uit. Ik mag tussen de honden door naar binnen en via een achterdeur wijst ze me de correcte weg over haar erf tussen de koeienstal en tractoren door naar dat dorp. Mijn schoeisel hangt vol koeienstront en mest en modder. Geen hond die er nog over blaft, ze hebben ook niet gebeten.
Mijn voeten doen het goed. Ik neem op een 7 kilometer van het einde de honden mee en wandel verder bij een weertype dat niet echt ja goed is. Het zevert en binnen de kortste keren druipt mijn regenhoed druppels naar benden wanneer ik mijn Gps raadpleeg.
Morgen wandelt Kris mee, mij zoon. We trekken van Vézannes naar Courtenay. Het zou net geen 30 kilometer ver zijn. Hopelijk valt het weer wat mee. Aan zijn conditie moet ik niet twijfelen. Ook Lotte en Kas komen mee.
Ik verneem van René en Rose Marie dat zij helemaal geen probleem hebben met mijn lange teksten en dat ze zo erg dankbaar zijn om de scriptieve wijze van vertellen. Omwille van de zeer uitgebreide vertelwijze wandelen ze als het ware met mij mee (sic). Zet die Gentse trippel maar koel he Rose Marie en rene, want ge hebt beloofd dat je hem voor mij zou bewaren.
Ook lieve laat me weten dat ze op lang weekend gaan naar Wibrin. Niet alleen om te werken hoop ik. Ik verneem dat Anitas moeder is overleden. Langs deze weg onze innige deelneming.
Nog twee dagen en we arriveren in Vezelay. Een tweede groot ankerpunt tijdens deze reis. Daar zal ook Pol en Rita ons bezoeken.
Vanavond eten we Champignons in stukjes spek en rookworst met pasta. Daarbij een lekker flesje wijn.
Tot morgen.
woensdag 29 april 2015.
De laatste loodjes wogen het zwaarst.
Om 08.45 vertrek ik aan de kerk van Vauxchaussis. Geen stempel omdat er gewoonweg niets woont, is of leeft dat een stempel kan geven.
Ik ga weer pal zuidwaarts en de afspraak is om na 20 kilometer elkaar te treffen in Auxon zodat ik vandaar de laatste 8 kilometer met de hondjes afleg. De GPS-planning onthult me dat ik een aantal kilometers op de departemental stap, daarna kan ik door een bos gaan en zo recht ononderbroken op doel kaning trekken via een bospad. Kort en nijdig zijn de hellingen maar telkens openbaren ze mij een nieuw zo gretig aangeboden landschap. Het is hier wel heuvelachtig en nog steeds overheersen de kleuren van het gele koolzaad en het groene jonge graan.
Na een paar kilometer zie ik opnieuw een Camino wegwijzer. Ik ben zo een 60 kilometer verwijderd van Vezelay, mijn tweede wimpel en vaste stek voor de pelgrims uit Italie, Belgie, Duitsland, Nederland die zo verder trekken naar Saint Jean Pied de Port..
Ik denk steeds aan de mail van Rene. René is een patiënt die vroeger prof was aan de economische hogeschool in Brussel. Een toonbeeld van puur en integer mens. Diep filosofisch en ruim intelligent. Heeft regelmatig van die maatschappelijke vraagstukken en neemt ook wel regelmatig weinig dubieuze standpunten in. Ik herken in hem een zeer diplomatische ziel met heel veel wijsheid. Daardoor ben ik ook een beetje op mijn hoede hoe ik hem van antwoord dien te wezen. Hij geeft mij een verwittiging dat mijn teksten veel te lang zijn en dat geen mens de tijd en de moeite neemt om dit allemaal te lezen.
Hij heeft daar omtrent wel een groot punt. Maar door er over te denken moet ik hem toch van een weerwoord bedienen. Rene, hier is zoveel te zien en zoveel te beleven: dat kan ik niet in 5 zinnetjes vertellen en verhalen. Zo vind je in je straat ook mensen die iets vertellen en andere mensen die ze de gazet noemen, en zelfs zoveel vertellen dat je geen krant meer hoeft te lezen. Bovendien wil ik mij echt niet bezondigen aan de realiteit dat ikzelf veel ervaar en het allemaal voor mezelf houd. De blog is een middel om iedereen die dat wil, mee kan genieten. Niemand moet die ellenlange teksten lezen, je mag het echter wel. Wat ook belangrijk is voor mezelf: ik wil, eenmaal thuis, nog wel eens nagenieten van al die belevenissen. Bovendien is dit iets wat ik zeer graag doe en waarvoor ik geen inspanning hoef te doen. Ikzelf zit echt niet met de billen toegeknepen opdat ik via deze blog teveel zou schrijven en daardoor interesse zou verliezen. Laat de lezer zelf maar beslissen wat hij relevant vindt en wat niet. Trouwens geen enkele leerling heeft zich ooit bezeerd omwille van te veel informatie. Maar ik geef eenieder zelf de keus om te lezen wat en hoeveel hij zelf wil.
Trouwens, Rene, ik heb een foto gemaakt van die omgevallen boom waarover je het had. Ik heb hem niet horen vallen, en acht mezelf gelukkig dat ik net op tijd kwam om hem enkel maar te zien liggen. Want moest ik hem zien vallen hebben zou ik het misschien niet meer kunnen fotograferen hebben
De natuur is golvend en dat laat zich duidelijk voelen in de kuiten. Het bos waar ik door moest is een prachtig privé domein. Ik moet eromheen want de afspanning van 2 ,5 meter hoog is naar mijn zijde nog eens afgerond en staat onder stroom boven en beneden. Volgens mij is dit bos eigendom van een aandeelhouder van Bekaert. Ik volg haast 3,5 kilometer deze dure omheining en verwachtte wat ook uitkwam. Ik kom uit op een ander pad dat aansluit op de D33. Vandaar kan ik via een kleine omweg naar het vooraf getekende parcours. De dames zitten in Auxon netjes op mij te wachten en hebben een culinaire verrassing in petto.
Ze toveren voorwaar een echt en dus onvervalst fris gevuld flesje Orval tevoorschijn. Wat kan dat smaken op Frans grondgebied.
Een uurtje later trek ik met de beide motor-home dieren op weg voor de laatste 8 kilometers. Het zouden de zwaarste worden die ik tot heden toe deed. Ik kwam in een bos terecht dat op geen bos meer leek, maar meer eigenschappen vertoonde van een niet onderhouden moeras terrein. Ook lagen pas gezaagde takken en boomstukken kris kras en ongeordend op de weg waardoor je al kruipend en struikelend je zelf een weg moest banen. De ondergrond glibberig en erg nat tot verzuipens toe. Want Jak raakte een paar maal geen grond meer toen hij van het ene spoor huppelde naar het andere. Helemaal onder water. Ook mijn beide voeten zijn tot aan de scheenbenen regelmatig in het diepe spoor verzeild, gevuld met water. Dit bos is echt niet onderhouden en een schande om er mensen doorheen te sturen, denk ik bij mezelf. Uit medeleven voor de kleinste viervoeter neem ik hem zelfs op mijn arm om hem een desoriëntatie bij een zoveelste duik te onthouden. Ik kom toe in Evry-le-Chatel en ontwaar een café waar ze Stella Artois schenken. Drie pressions heb ik er samen met Sonja en MRose ( zij dronken elk 2 blonde Leffes) gedronken en dan begon mijn frustratie wat op te drogen. Dit laatste stuk van 8 kilometer heb ik nog niet veel mee gemaakt. Kruipen, springen over takken, struikelen over klein struikgewas, niet gericht kunnen stappen omdat er gewoon geen overzicht is Blij dat ik eruit ben. Ik haal mijn stempel en wil wat rusten.
Vandaag eten we witloof in witte kaassaus, met hamburgers en schatjes van patajes.
Tot dan.
dinsdag 28 april 2015
De morgen heeft prijzengeld in petto. De zon piept niet maar loert echt door een wolkendek zo ongeordend als een opgerold donsdeken bij het opstaan. De luchtversie van een ijslandschap. Ik voel aan mijn voeten en en vooral mijn beide kleine tenen. De rechter is volledig in orde. De linkse is nog steeds pijnlijk bij elke aanraking. Ik begin mij toch zorgen te maken over dit kleinood dat zoveel impact heeft op mijn tocht.
Na het ochtendwandelingetje en de toebehoren zonder poepzakje, besluit ik nog eens te douchen voor het ontbijt. Ja die teen blijft bij het marcheren zijn petten spelen. Na het ontbijt pleeg ik nog eens alles onder controle te krijgen door tape aan te leggen en een prop watten te stoppen tussen de kleine teen en de vierde. Dat brengt God zij dank meer voldoening dan ik verwachtte. Zorgvuldig schik ik mijn kous over deze pijnlijke teen en kruip mijn goedkoopste schoenen in. Ik moet de ganse dag denken aan die mevrouw die me vertelde dat haar man zulke dure schoenen draagt om in Oostenrijk te gaan wandelen. Zij, daarentegen draagt de goedkoopste. Haar echtgenoot heeft regelmatig last van blaren en fricties op allerlei plaatsen aan de voet, zij daarentegen heeft geen enkel probleem. Je bent dikwijls beter met een soepel goedkoop schoentje vertelde ze mij, dan een strakke dure merkenschoen. Ik moet haar tegen mijn zin gelijk geven, want ik op dit ogenblik ondervind ik net hetzelfde.
De Lafunas stappen dus heel goed en soepel. Toegegeven op hard en rotsachtig terrein is dit niet de meest geschikte schoen, echter de doelstellingen vandaag zijn via de veldwegen en de GR2 Vauxchausis te bereiken. Geen rotspartijen dus. Onderweg krijg ik een telefoontje van Patrick. Het wordt een zeer aangenaam en boeiend gesprek. Patrick is mij op deze tocht voorgegaan, ook helemaal alleen en erg gedreven. Hij overstelpte me met kaarten en boekjes en geode raad en tips. Hij bereikte zonder enige blessure maar met veel inspanning en doorzetting de kathedraal in Compostella op 4 maanden. Aan hem neem ik een voorbeeld. Als het mij vandaag lukt de fotos via de blog door te sturen is het dank zij deze Patrick, want hij bezorgde me wederom een gouden tip. Hij wenst me veel moed en vind dat ik erg goed opgeschoten ben als ik meld dat ik vandaag net onder Troyes door stap.
Het gaat erg gezwind, enkel de wind heb ik tegen. Het weer is verrassend vals. De zon focust zich met stralen op het landschap. Zonnedelen die niet gebroken worden door de meer donkere wolkenlichamen, die zich net naast het beschenen deel bevindt. In de zon wandelen voelt aangenaam, al is het koud door de wind, maar in de schaduwdelen is het venijnig koel. Ik beklaag me dat ik geen jasje meer bij heb, maar het zal zo ook wel lukken zeker. Het eerste deel van dag verlaat ik via de stadskern en de aanhorende voorgemeenten de agglomeratie van de druk bezochte en commerciële stad. Daarna is het tijdens het tweede deel zo een 9 kilometer wandelen langs de GR2. Prachtige streek die op een bepaald ogenblik mij zelfs loyaal doet klimmen tot 256 meter boven de zeespiegel. Vauxchausis ligt zelf op 186 meter. Ik wandel door een loofbos met heel veel diepe plassen die me regelmatig verplichten een ander traject te nemen via het bos (mijn Lafumas zijn niet zo duur en wellicht ook niet zo waterdicht ). Ik geniet weer met volle teugen en schenk de beker van geluk regelmatig nog eens vol. Ik neurie de melodie van Want you be my number one (two)! Och mijn lieve deugd wat is dit toch weer eens genieten . Ook de voetjes zijn niet zo tergend pijnlijk. Ik voel ze wel, maar niets staat me in de weg om ook van deze tocht net niet te schuimbekken van genot. Ik verlaat het bos na de nodige slakken te hebben ontweken en zo een 8 tal kilometer onder het bladerdak moeilijk genavigeerd te hebben (de GPS 64S had het hier toch weeral wat lastig om mijn bewegingen tijdig te constateren). Maar wanneer ik dit bos verlaat en links de GR wandelweg verlaat om naar het dorp te stappen, krijg ik een cadeau van jewelste. Onder mij, ja erg diep onder mij, want de afdaling blijkt achteraf ook nog een opgave op zich, ligt een heel chouette dorpje, omgeven in een kadratie van geel en groen. Stralend mooi, bijna jamais vue Dit wordt ons paradijs voor één nacht. Zelden ben ik zo overmand geweest omwille van dit prachtbeeld, wat een uitzicht.
De afdaling vormt dus wel een klein probleem. Door de regen van de afgelopen twee dagen is de ondergrond slipperig en hier en daar zelfs wat brokkelig van de rotsblokjes die zich hebben verplaatst. Nu doen die voetjes wel hun best om net niet in verlegenheid te vallen. Ze houden het uit en iets na 13.30 zie ik de meisjes fiivool op mij wachten.
Ze hebben voor mij een voetbadje water met bleekwater erin klaar gezet. Dat is toch wel heel lief. Ik neem dit badje en stel vast dat die linkse kleine teen toch wel erg gezwollen en rood ziet. Ook voelt hij warm aan: Calor-rubor-dolor zij tekenen van een ontsteking. Sonja ziet ook dat die teen niet normaal is. Mijn slecht karakter doet me prutsen aan het nagelbed van deze teen en beetje bij beetje maak de nagel meer en meer vrij van de huid tot er plots een blaasje puss tevoorschijn komt en ik met een zucht van verlichting ook meteen de pijn voel milderen. De vuiligheid en de druk is er uit en meteen is de pijn weg. Ik voel me zowel figuurlijk als letterlijk verlicht. Zou dit de oorzaak geweest zijn van zoveel last. Ik laat mijn teentje verzorgen met Tera-cortril zalf onder een plastic verband zodat deze wonde moet bevloeid worden door deze zalf. Ik ondervind dat het lopen veel minder pijn veroorzaakt.
Morgen vertel ik u het resultaat van deze chirurgische ingreep en komt er zeker een operatief verslag en een mededeling van de medische staf.
maandag 27 april 2015
Het regent oude wijven. Bovendien komen wij tot de vaststelling dat er via de kabel van de zendantenne een waterlek is ontstaan. Tussen de dakbak en het dak van de mobilhome is er een kleine spleet waartussen het regenwater naar het boorgaatje loopt. Via de kabel lekt er dan water naar het kleerkastje waar ook alle elektrische 12 volt en 220 volt aansluitingen zijn gelokaliseerd. Het slechte communiceren gisteren blijkt nu te wijten aan insijpelend water dat via de kabel naar de zender in de zender is geraakt. Een kleine lek heeft dus wel degelijk ernstige gevolgen. Vermits het nu nog steeds regent kunnen we er niet veel aan verhelpen buiten de lus van die antenne kabel in een opvangbak te hangen en alle elektrische verbindingen voorlopig uit te schakelen. Geen ramp op zichzelf maar toch wel een kleine domper op zoveel feestvreugde. We zitten op een stadcamping in Troyes en maken van deze gelegenheid gebruik om eens deftig en goed te douchen. Niet dat ik vuil ben of zelfs maar onaangenaam ruik, maar een warme douche en heerlijk aanvoelend stromend water op je rug is toch meer reinigend dan een koud en kortdurend waterkraantje op een plaatselijk kerkhof. Die doden zullen er daar wel over kunnen meespreken. Ik ga via de WIFI van de camping toch maar eens poolshoogte nemen over de weersverwachtingen. Naar alle waarschijnlijkheid zou het rond 11.00 uur in de voormiddag minder gaan regenen en deze namiddag zelfs droog worden. Morgen geven ze zelfs weer een zonnetje. We komen overeen om deze namiddag eens naar de stad te wandelen en daar wat rond te neuzen. De kathedraal in Troyes op place Saint Pierre moet het bekijken waard zijn. Ook moet het centrum heel gezellig zijn.
Zo een camping heeft toch ook zijn charmes ik moest deze morgen met de beide lastpaarden hun ochtendwandeling maken. De Jack the ripper kon het natuurlijk niet nalaten in de regen zijn behoefte achter te laten vlak voor een caravan van Nederlanders. Ik zag de mevrouw voor het raam zitten en nam dus heel ostentatief zijn poep-zakje tevoorschijn. Blijkbaar hebben de ontwikkelaars van deze zakjes een minuscuul idee over de handjes van de bazen dezer dieren. Bij het naar binnen wringen van mijn hand in het zwarte zakje scheurt die lasnaad natuurlijk open en geraak ik heel fijn tot op de bodem van het zakje. Maar wat is het gevolg. Bij het vastgrijpen van het achtergelaten product mijner huisdier grijp ik ondanks mijn zeer super gecontroleerde coördinatie en fijne motoriek met mijn rechter duim in een mals en zeer warm aanvoelend stukje massa. Natuurlijk heb ik prijs. De paraplu die ik in mijn linker hand draag en de leiband van de honden maken samen met de wind en de regen dat deze situatie een beetje onstabiel wordt. Bekijk het maar met je oogjes toe zelfs het handvat van de paraplu was op de kortste keer niet meer grijp vast en licht veranderd van kleur. Om je te ontdoen van elke afkerende smoeltrekkerij en afwending van je aangezicht meld ik voor de goede orde dat ik van daar recht naar de vuilbak ben gelopen, en in tweede instantie naar het sanitaire blok ben gehold om uitgebreid mijn beide handen en het handvat te spoelen, nog eens te wassen en nog eens te spoelen. Tot hier het vuil paragraafje.
Mira is ons samen met Jo komen opzoeken in Troyes. Ze overnachtten in een hotel en gingen met ons samen dineren in de stad.
Ik profiteer ervan om mijn Compostella zegel in Troyes op te halen aan de ingang van de basiliek. We nemen tegelijk even wat tijd om in de basiliek eens rond te lopen en te kijken naar dit majestueus bouwwerk.
In het straatje iets verder dan de basiliek (Rue de la cité) was ook een gezellige pizza bar. We deden er ons te goed aan Pizza Royal en witte wijn Aligoté van de Bourgogne. Hierna verkenden we een beetje wandelend de binnenstad. Nog steeds is het regenen en wind geblazen. Deze avond eten we onze boterhammen in de mobil home en morgen is het weer wandelen.
Van Troyes naar Vauchaisis zou een 25 kilometer zijn. Ik maak me een klein beetje zorgen over mijn beide kleine teentjes die blijven spannen in elke soort van schoenen die ik aantrek. De pees op de wreef is netjes ontzwollen en duidelijk minder pijnlijk. Morgen trek ik mijn goedkoopste, meest lichte en ook meest soepele Lafumas aan. Men voorspelt ook brede opklaringen zodat het wel kouder wordt maar toch droger. Van kou heb ik geen schrik, maar rondlopen met natte pootjes is toch ook geen optie.
We zien wel.
Tot in het volgende stationneke.
zondag 26 april 2015.
Deze nacht was het hier klank en lichtspel. Er werd water bij bakken en emmers gestort. Bovendien werden we regelmatig vergast op gratis licht. Ik ben niet klaar wakker maar toch glijdt de gedachte door mijn hoofd, morgen vettige poten Smetje. Ik sta op om tien voor zeven en ga onmiddellijk met de hondjes de sanitaire weelde wandeling maken.
Reeds om 7.30 uur heb ik gegeten en is mijn rugzak bol van de regenjas, de reserve pull, de reserve kousen, de boterhammetjes en de beide drinkbussen van 1,5 liter. Ook het rode kruis zakje waar uitgebreid materiaal in steekt (ik zou zelfs een damhert kunnen uitbenen en vacuüm trekken) vergeet ik nimmer net zoals mijn rolletje tape en colson bandjes. De vier reserve batterijen net zoals de koplamp, en de reserve GPS verlaten ook nu mijn aandacht niet. Elke morgen hetzelfde ritueel. Nakijken of alles er is.
Het weer is veel veranderd tegen vannacht. De hemel is nog wel gesluierd, maar de zon piept verlegen door dikke wolken en lange sluiers. Een ietwat timide heldere dag. Koud is het niet, ook geen donkere glazen weer. De aarde slijmt en plakt weer regelmatig aan mijn schoenen. Ik wandel met een frisse frequentie heuveltop over en af. Zie weer onnoemlijk veel hazen en hazinnekes, ook veel windmolens en immer graan en kolenvelden. Ik voel somberte aan mijn linker hiel. Een plooi in de kous is al voldoende om door wrijving een blaartje te vormen. Ik stop en schik alles. Maar bij het kantelen van de wandelschoen valt er zowaar een klein steentje terug naar moeder aarde. Dat was de snoodaard. Ik plak voor alle zekerheid een tape over mijn hiel, maar stel toch vast dat er een vochtblaasje is ontstaan op de hoogte van de onderkant.
Wandelend, mijmerend en denkend aan alle reacties die ik al kreeg op mijn blog. Ik wil erg graag Chris en Wilfried groeten in Blankenberge. Beiden gaan zo een zestal maand per jaar aan zee wonen en voelen zich daar zo goed en relaxed. Wilfried heeft er alle tijd en ruimte om zich bezig te houden met zijn passies: schilderen op de PC en met een hete pen of naald echte afbeeldingen branden in hout. De naam van deze specialiteit ontsnapt me. Ik zag reeds resultaten van Wilfried zijn hand. Echt niet min. Ik dank beiden om hun bemoedigende woorden.
Ook aan Rene en Rose Marie moet ik woorden van dank sturen. Ik verkreeg van hen muziek die ik regelmatig tijdens het tikken van deze blog laat draaien. Merci Rose Marie pour tous les chansons muzette.
Hoe zou het met Luk en Lieve zijn. Zij kregen de zware opdracht om de tuin in Wibrin een beetje deftig te houden. Ook thuis zou mijn broer de tuin wat onderhouden. Ik moet hem zelfs niet betalen
Ik vernam dat Gudrun terug in Gasthuisberg vertoefde voor een hartritmestoornis. Ook voor haar brand ik in Compostella een kaars. Zij verdient het want ondanks veel tegenspoed blijft ze recht vooruit kijken. Van hieruit in Troyes, Gudrun, Jandorie, als ik er geraak is er kaars bij voor jou. Het boek van je broer is ook prachtig geschreven. Haar broeder heeft over zijn camino naar Santiago een heel mooi verhaal in boekvorm geschreven.
Voor Bert en Frie, mijn naaste buren, wil ik nog melden dat ik de binnenlandse variant heb gepland vanaf Saint Jean Pied de Port. De noordelijke route werd eerst getekend en netjes gepland, echter in samenspraak met Jos werd toch geopteerd voor de variant onder de Picos de Europa, omdat daar minder toerisme en dus ook minder drukte zou zijn.
Ik wandel tussen die windmolens door en tel per omwenteling 5 seconden. Niet allen draaien ze even snel. Ik tel van aan de grond 25 ringen die op elkaar gestapeld staan. Elke ring moet zo een 2 meter hoog zijn (ik schat dat aan de hand van de hoogte van de deur in de grondring). Zo een windmolen zou dus 50meter hoog reiken. Asjemenou Het controleren van zo een windmolen brengt me naadloos in gedachten bij Jos en Vivianne. Jos is een meester in het lassen van ijzeren kleine kunstobjecten. Een kei in zijn vak. Vivianne is patiënt in de praktijk. Reeds jaren zijn we met hen beiden bevriend. Ik dank ook hen voor de bemoedigende woorden.
Ik wandel voorbij een klein bosje en zie plots een tamelijk recent model van een Volkswagen Golf uitgebrand staan. Macaber zicht is dat. Voor de eerste maal in drie dagen kom ik andere wandelaars tegen. Een groepje van 4 en daarna een man alleen met zijn hond. Ook een jogger met zijn schoenen vol slijk en een Nordic Walker die heel enthousiast bonjour roept en terwijl hij zelf verschiet van zijn enthousiasme, want hij moet er zelf ook om lachen.
Ik zie een hoge zendmast staan en besef dat dit wel eens het laatste heuveltje zou kunnen zijn vandaag. Mijn veronderstelling was juist. Diep daar beneden ligt Troyes. Ik geef nog wat extra power en voel het einde van deze tocht naderen. Mijn hiel blijft zeuren maar niet van die orde dat ik zou spreken van storende pijn. Nog even een hapering bij het aankomen. De zender van MRose gaf een storing omwille van een lek aan de plaats waar de kabel binnen komt. Morgen bij droog weer moet dat dringend verholpen worden.
Ik groet Ruud, Renske en Regine en beloof hen een fles van hieruit mee te brengen. Regine was jarig op de dag dat ik vertrok en Ruud had zo spijt dat we niet op het feestje aanwezig konden zijn.
Ook Joke Bogaerts hou ik in de gaten want zij is de rechterhand van Simonne en Karin. Laat je me weten hoe het hen beiden vergaat, Joke? Doe ze op zijn minst mijn groeten want ze staan hoog op waarderingstabel gebeiteld.
Ook de collegae fietsers van de federale politie die verleden zaterdag hun kaasavond organiseerden. Ik betreur het echt dat ik er dit jaar niet bij kan zijn. De Vogezen liggen me wel. Maar wellicht krijg ik volgend jaar een nieuwe kans om nog eens mee te (st)rijden met hen. Alleszins aan Frans en heel de groep: veel leute en plezier met jullie onderneming. Ook de hoop dat Danny zich helemaal herstelde van zijn aandoening.
Vandaag eten we pasta met chipolatas in Provençaalse saus en gemalen kaas.
Als drank bij het eten is het een fris wit wijntje. Niks doen wij ons hier tekort. Niks, niks niks.
Morgen neem ik een dagje rust maar profiteer ik ervan om te voet door Troyes te trekken en te wandelen tot het meest zuidelijke punt van deze stad.
Tot morgen.
ZATERDAG 25 april 2015.
Ik word wakker om 6.50 uur en hoor het regenen. Het kon niet blijven duren dat het goede weer onze metgezel zou blijven. Het tast echter mijn zin om te wandelen en mijn zin in dit avontuur pure sang niet aan.
Ik blijf er goesting in hebben. Ik maak echter een zeer zware denkfout. Na mijn ontbijt denk ik eraan om mijn nieuwe Meindl- waterdichte en splik - splinternieuwe bottines aan te trekken. Ik had het moeten weten want ze stonden reeds in de bak met het etiket: NMTG. Niet meer te gebruiken. Verleden week had ik met deze schoenen een frictie veroorzaakt van mijn pees aan de enkel omwille van een te nauwe omsluiting aan de wreef met de schoenflappen. Alhoewel ze reeds goed ingelopen waren (zo een kleine 250 kilometer) moeten blijkbaar mijn voeten een andere vorm hebben gekregen want deze schoen deugen op dit eigenste ogenblik echt niet meer. Reeds na mijn eerste hectometer vandaag moest ik omwille van een pijnlijke zijkant aan de enkel halt houden en een aanpassing uitvoeren. Ik plak een vilten opvulsel onder de flap van mijn wreefsteun naar zijwaarts lateraal over die pijnlijke pees. Het geeft geen voldoening. Ik stop opnieuw en plak een tape op mijn flap en trek de steun van de buitenkant van mijn veterbinding naar beneden met die sterke tape. De bottin staat dus boven en vooraan met open bek, maar schuurt niet meer tegen die gevoelige en opgezwollen pees. Het loopt beter, en, vooral minder pijnlijk. De regen van deze nacht heeft echter ook nog een ander gevolg. De nieuwe schoenen met diep profiel zakken in de diepe kalkgrond en na een paar stappen heb ik werkelijk schoppen kalkhoeveelheid aan elke schoen hangen; Het gewicht aan elke voet verraadt me dat het weer hoog tijd wordt die schoen te wrijven tegen de grond en te ontdoen van de overtollige kalk en steentjes. Ook de open schoen vergemakkelijkt het opscheppen en invallen van kleine steentjes. Ik moet regelmatig mijn beide schoenen leegmaken. Ik besluit tijdens een zoveelste schoonmaakbeurt en uitschudding van mijn schoenen, dit paar echt als onbruikbaar tijdens deze tocht te beschouwen. Weet je wat: ik geef ze mee met Pol die mij volgende week in Vezelay komt bezoeken. Niks mee aan te vangen. Het avanceert vandaag voor geen meter en toch lopen de kilometers op. Wanneer ik vanavond de balans zal opmaken moet ik om en bij de 30.5 kilometers hebben gelopen. Niet min vind ik voor mezelf. Maar het plan dat ik opmaakte over enkele dagen klopt. Ik moet morgen dus geen 32 kilometer lopen maar amper 23,5. Waarschijnlijk moet ik niet te veel missen van Luik-Bastenaken-Luik. Ook Mira komt morgen. Ik zie vandaag ook weer niet te veel schoon volk. Lelijk ook niet. Ik ontmoet een landbouwer aan wie ik het niet kan nalaten de vraag te stellen die mij al enkele dagen bezig houdt: Hoe komt het dat hier geen wijngaarden meer te zien zijn, alhoewel we ons in het Champagne-Ardenne departement bevinden?
Het antwoord was heel eenvoudig: Aan de Marne vind je noordwaarts van het departement de eerste wijngaarden. Echter de andere wijngaard streek begint pas vanaf de streek van Troyes omdat daar het gebied meer golvend is en dus ook meer geschikt voor wijngaardgebied. Je zal dus slechts binnen een 40 tal kilometer in de rijkere Champagnestreek komen. Ik kom toe bij de meiden rond 13.00 uur en weet dat ik dan nog een 9 tal kilometer moet lopen. Ik ben blij er te zijn. Ook MRose ziet dat en vraagt of ik die resterende kilometers wel zou doen. Ik twijfel niet en vertel even te zullen rusten en andere schoenen aan te doen. Terwijl gaan de beide fouragiers inkopen doen. Bij hun terugkomst heb ik een dik uur geslapen en voel ik dat die laatste negen er aan moeten. De voetjes zijn nog een beetje pijnlijk, maar ik ben erg gefocust op mijn programma. Het gaat wonderwel vlot en ook beide trekpaarden zijn tevreden dat ze deze laatste kilometers samen met mij mogen afhaspelen. Er wordt weer een regenvlaag over mijn waterdichte hoed gesproeid. Ik leg aan in het plaatselijke dorpje en heb op de GPS tripteller 30,5 kilometer staan. Morgen slecht 23,5 kilometers.
Ons aperitief vandaag is de tweede fles Champieter vanuit Ambonay. Die staat al een paar dagen koel, en MRose vindt dat ze niet te koud mag worden
Deze avond eten wij preistomp met een mengeling van zalm, kabeljauw en lot. Dus een triootje van vis in eigen nat met rouille. Ruikt toch al lekker.
Als dessert staat er een stukje appelcake met een tas koffie op het menu kaartje. Ik wed dat jij hier ook zou willen zijn. De plaatsen ziujn echter beperkt.
Groetjes en tot morgen in Troyes
Vrijdag 1 mei 2015.
Het is gisteren beginnen gieten en het heeft de ganse nacht blijven stromen. Het water druist bij beken en rivieren over ons koepeldak. Ik zou het niet zo erg vinden ware het niet dat de lek aan de antennekabels blijkbaar niet hersteld is. We behelpen ons met een grote IKEA plastic doos ( inhoud 15 liter) die we op een stoeltje (schabelleke in t Leuvens) plaatsen en waarin we het onderste uiteinde van de lus van de kabel boven hangen. Het water druipt dan via de kabel recht in de doos. Kwestie van de doos op tijd leeg te maken natuurlijk, ook s nachts. Het euvel is zonder gevolgen tot nu toe, maar moet binnen de kortste keren zeker verholpen worden, desnoods met pek-papier.
Wat is hier de situatie? Ik had vandaag de verbinding moeten maken tussen Vezannes en Courtenay. Doch na beraad met de raad der wijzen beslis ik samen met de dames om mijn rustdag die ik in reserve had, te gebruiken. Om verscheidene redenen.
1- Het regent oude wijven en het parcours ging verder via de GR door het bos naar Courtenay. Geen eenvoudig terrein om je voetjes droog te houden. En die linker teen is nu wat aan het herstellen, dus waarom die wonde extra gaan belasten door gegarandeerd het ganse traject met natte voeten te lopen.
2- Kris, Lotte en Kas komen vandaag naar Frankrijk afgereisd en zullen ons waarschijnlijk ontmoeten in Vermenton. De planning laat oe om dit traject wel via de gewone wegen en departementale banen te stappen.
3- De rest van de trip wil ik niet in gevaar brengen door een herstellende wonde te provoceren omwille van een moeilijk te lopen parcours (boswegen) op een moeilijk moment (felle regen).
Vermoedelijk zal de lezer wel denken dat dit allemaal goede excuses zijn om je opportunistisch extra van te bedienen. Maar wees ervan overtuigd, dat ik veel liever had gewandeld dan een dag vast zitten in dit mobiele huisje.
Per slot van rekening is er geen man overboord omwille van een dagje niets doen. We zijn met ons drieën naar Chablis gereden en hebben daar in de plaatselijke coöperatieve wijnwinkel ons tegoed gedaan aan een heerlijke degustatie van Chablis wijnen. We kochten een kartonneke met zes kanonnen Chablis wijn van 1 er Cru. Voor Rene: La Chablisienng van 2009 Beauroy.
Hij smaakt heerlijk. Trouwens Rene, er zijn echt geen potten gebroken. Ik heb alle begrip voor jouw argumentatie en ze lijkt mij heel oprecht en ten volle aanvaardbaar. Moest ik je mail adres hebben zou ik je persoonlijk antwoorden. Maar via de blog verschijnt enkel de naam van de afzender, geen mail adres.
Daarjuist stopte hier naast ons de Gendarmerie Nationalle. Ze dachten dat we wild kampeerders waren. Toen ik vertelde dat we een beetje geplaagd zaten omwille van het slechte weer en dat ik eigenlijk de Saint Jacques aan het stappen ben, was er plots geen probleem meer. Als ik morgen vertrek voor 10 uur laten ze ons gerust zei een heel vriendelijke gendarm.
We aten deze middag onze eerste (Franse) asperges met kippenflapjes en sardientjes. Ook een reuze grote en lekkere donker kleurig tomaat (coeur de boeuf) en een stuk droog brood. We hebben ons te pletter gegeten. MRose is hier steeds kok van dienst en wordt ondertussen MIET HIESENTRIET genoemd.
Sonja blijven we Sonjatte of Makkie noemen.
Overmorgen aankomst in Vezelay. Daar zien we Pol en Rita. Zal weer leute worden. Pol heeft een hotel gereserveerd in Perthuis en meteen voor s avond voor 5 personen een uitgebreid avondmaal besteld. Niet dat we het echt nodig hebben want we eten hier soms beter dan in sommige geroemde en mediageile etablissementen
Maar toch, we zullen ervan genieten.
Tot morgen.
