En daar zijn ze dan...de eerste wijnranken van de Champagne!
Woensdag 22 april 2015
Van Beine Nauroy naar Abbonay is 26,5 kilometer. Ik vertrek voor het eerste deel tot in Beaumont-sur-Vesle (11 km) met de twee trekpaarden. Heb je al eens sledehonden gezien die ingespannen klaar staan om te vertrekken? Job en Jak moeten niet onderdoen. Ik moet nog maar mijn d en piepend de aandacht te stelen om mogen mee te gaan. Jak zijn aandacht trekkerij is meer geciviliseerd hij staat te bibberen als een riet in de wind en op het laatste moment moet je goed kijken om het verschil te zien tussen een op en neer gaande jojo of onze Jak. Enfin ze gaan mee, het is te zeggen: ik mag mee. Ik heb een lederen riem laten maken met twee heel sterke metalen ogen erop gerevetteerd, waar ik beide lastdieren aan bevestig met een musketon klem. Als ik niet paraat sta zijn die weg met mij als last plat op mijn buik. Dat duurt ongeveer 5 kilometer en pas dan krijgen die twee leibanden de kans om een beetje slap te gaan hangen. Ik moet onderweg schone woorden geven en een gekend bevel om de vloeibare druk in mijn onderste kamer te kunnen vieren. De andere druk, dat kennen ze al: als ik mijn riem los maakt leggen ze zich meestal af neer om mij de nodige tijd te geven net als zij die nodig hebben.
Zo chagrijnig ik gisteren was na die opgeblazen brug, zo gelukkig ben ik weer vandaag. In Beaumont-Sur-Vesle loop ik op een landbouwweg met rechts naast mij het koolzaad, links zie ik mijn allereerste wijngaard. Iets in mij vertelt mij vanavond wel schat: we drinken een fles Champagen al was het maar op mijn eerste wijngaard die ik tegenkwam. Alle redenen om te vieren zijn goed.
Het liep weer echt wel prima vandaag. Ook ontwaarde ik verschrikkelijk mooie dingen naast mij. Het eerste deel beklom ik de noordflank van de heuvel in Abbonay. Daar waren de druivenranken twee draden ( 30-40 cm) hoog en was er niemand aan het binden, het tweede deel daalde ik van 189 meter naar benden af naar Abbonay dorp en op de Zuidflank (ik leerde het onderscheid tussen noord en zuidflank van Rene Carpreau, de wandelende wijnencyclopedie in mijn patiënt- en vriendenkring) waren de wijnranken reeds drie draadjes hoog (55 cm) en waren er verscheidene wijnboeren hun ranken aan het binden. De druivenranken worden allen in eenzelfde richting geleid, met de binddraad mee en naargelang de groei mee omhoog gesteund of zeg maar gebonden. Met die zeer goede temperaturen nu (het is hier rond 15.00 uur gemakkelijk 25 graden) gaat de groei iets te snel vertelde mij een binder en kunnen ze de hoogte van de ranken haast niet gevolgd krijgen. Ik ontmoette een wijngaardenier die op een speciaal stoeltje met wieltjes aan het binden was, en hij vertelde mij dat er nu op dit eigenste ogenblik vanaf 07.00 uur tot 20.00 uur gebonden en geleid wordt om de groei van de wijnranken te kunnen bijhouden. Op de noordflank is er geen probleem. Zo, dat weet je dan ook weer.
Ik loop mijn kilometers zonder al te veel naar de GPS te kijken want gisterenavond zag ik dat de rood witte route de GR 654 moest gevolgd worden. Die gaat vanaf hier ook naar Compostella. Ik neem een foto van de bewegwijzering en merk dat die wandelaars hier toch ook goede benen moieten hebben. Ik stijg op sommige plaatsen met een percentage van 11 tot zelfs 18 percent. De route is zeer goed aangeduid tot mijn GPS weer maar eens zegt dat ik een heel smal padje rechts moet inslaan waar de grote weg gewoon rechtdoor loopt. Kramp in mijn darmen, ik laat van pure verbouwereerdheid een scheet die klinkt, al moet ik daar niet zo veel moeite voor doen. Ik denk, neen, toch niet weer! Ik vermoed het ergste en kijk preventief op mijn topografische kaart in de GPS. Er loopt inderdaad een padje naar rechts dat de GR route verlaat en indien ik naar Abbonay wil gaan moet ik die richting kiezen. Ik doe het met de bibber in mijn benen want zou weer niet graag 5 kilometer aan broek genaaid krijgen. Het plan blijkt echter wel te kloppen . Ik zie diep onder mijn over 6 kilometer inderdaad Abbonay liggen. Ik laat deze keer een ZUCHT van verlichting, die ruikt ook niet zo slecht. Oef, daar is het einddoel. Ik versnel mijn tred en binnen de kortste keren tref ik de vrouwtjes en de hondjes op hun nest. Ik besluit nu ik nog niet stijf ben, onmiddellijk mijn Compostella cachet bij een plaatselijke Champagneboer te laten plaatsen en neem ook wat enkel geld mee. En wat moest gebeuren is gebeurd ik kocht me drie flessen Champagne om straks en morgen en overmorgen te ledigen bij het aperitief. Krijg je geen goesting.
Ik kreeg zelfs nog een mailtje van Lieve Lemmens die ook mijn blog volgt. Langs deze weg Lieve, moest je er aan twijfelen, ik beleef de tijd van mijn leven. Als dat maar zo blijft duren.
Ook aan Jean Pol Serverius en zijn vrouwtje Arlette heel veel dank om de zeer ondersteunende boodschap. Ik doe echt wel mijn ding met veel plezier en blijheid en tot heden gaat het zeer vlot, moge het zo maar verder gaan.
Joke belde daarnet met onder meer de melding dat het in de praktijk heel vlot loopt. Marieke Nederland en Niels zijn zulke toffe beroepsgenoten dat het lust is om vader te missen. Leuk om dat te horen. Ik ben wel echt blij dat de praktijk draaiende blijft. Ik denk er meermaals per dag aan en niet uit commerciële reden, dan wel uit bezorgdheid omtrent de patiënten.
Morgen is er nog een zware dag: van hier naar Chantrix Bierges is ongeveer 29 kilometer. We overleven wel en hopelijk is het weer aan onze zijde.
Slaapwel en tot morgen in Chantrix.
Een rivier - 4 landhoofden maar geen brug. Niet om mee te lachen!!!
Dinsdag 21 april 2015.
Ik vertrek reeds 7.50. de verwachtingen zijn dat ik 27 kilometer afleg en bij aankomst mij netjes proper maak om een bezoek aan Reims te brengen.
Gisteren avond bij het bekijken van het parcours bleek er niet zo veel hinder te zullen opduiken van bossen die al of niet privé domein kunnen zijn. Dit kan men immers niet op voorhand herkennen op de topografische kaart. Alles verloopt tot heden prima, en toch zou het moreel vandaag heel even onder 2,5 op 5 belanden. De kilometers worden alsmaar beter verteerd, ware het niet dat blijkbaar mijn voeten langzamerhand een andere vorm beginnen te krijgen. De zijkanten van mijn voetzolen beginnen als het ware tegen de opkanten van de schoenen te spannen. Een eerste remedie die ik onderweg reeds toepaste was de veters minder hard aantrekken. Maar dit bleek geen goed alternatief, gezien de voeten dan in zijn geheel meer op en neer schuiven in de schoen., Hierdoor ontstond frictie ter hoogte van de voor- en bovenkant van de wreef. Ik plooide de lip dan maar naar boven en bond de veter onder de lip, en dat schonk me voldoening, in die zin dat hzt wrijv en over de pezen op de wreef toch uitgeschakeld was.
Ik moest door een piepklein bosje in Warmerville. Niet groter dan een soepbord. Ik loop ongeveer 800 meter op een bosweg die amper nog zichtbaar was. Overgroeid door mos en hoog gras en braamstruiken. Na 800 meter kom ik aan een splitsing op mijn GPS die evenwel op de begane grond niet te herkennen is. Ik loop verder door op het GPS spoor en ervaar geen bosweg meer.
Ik had gisterenavond gezien dat ik ook over de rivier de Suippe moest geraken via dit pad. Mijn vrees groeit, omdat ik steeds minder en minder begane weg herken. Inderdaad, plots zie ik de verte op zo een 50 meter de rivier klaar en duidelijk voorbij 4 landhoofden stromen. Twee aan mijn zijde, en twee landhoofden aan de overkant. Echter geen brug. Aan de overkant zie ik de departementsweg die ik verder zou moeten volgen. Overzwemmen was geen optie gezien mijn zender en mijn GSM in de rugzak staken, en bovendien was het water vuil grijs-blauw. De methode van mijn leermeester dan maar bovengehaald. Jos zou het zo doen. Op de kaart kijken waar er wel een overgang mogelijk is en zo doende de rivier in die richting langs de oever volgen. Een methode die ik over enkele maanden met Walter , mijn ondertussen ook zeer goed geworden vriend, ook heb toegepast in de Ardennen. Maar eigenlijk heeft Walter zijn gestalte niet mee, en moest ik hem zelfs eenmaal diep vanuit het moeras omhoog halen. Gelukkig had hij op zijn pinnemuts een vlagske geknoopt met zijn naam en adres erop. Ze moesten hem zo maar eens diep in die modder niet meer zien lopen!!! Ik kijk op de GPS kaart en wordt alsmaar meer en meer met verstomming geslagen. De eerst volgende oversteek is pas mogelijk over 2240 meter landinwaarts naar het noorden Wat wil dat zeggen Smetje: 2,4 kilometer terug lopen, 2,4 kilometer erbij naar hier. Op mijn GPS verandert plots het getal van nog af te leggen kilometers van 13,2 naar 18 kilometer. Ik krijg een mokerslag van de hamer, mede omdat ik de vrouwtjes had beloofd op tijd binnen te zijn.
Niks aan te doen. Dat zal nog wel gebeuren. De dag is warm, ik lees op mijn thermometer de waarde van 25 graden. De zon prikt en steekt en toch verwens ik haar niet, want ik bedenk dat bij regenweer deze missie nog veel zwaarder zou aankomen. We gaan in snelle tred richting Beine Nauray. De sfeer zit er niet zo danig in, maar ik verplicht me te denken dat er ergere dingen konden voorvallen. Ruim een uur later dan voorzien ben ik aan de afspraakplaats en ik was me heerlijk naakt achter de parasol. De zon is warm genoeg om geen chauffage te moeten opzetten. We rijden naar Reims en vergissen ons in het terugkeren en zitten ongewild op de payage richting Calons en Champagne. Erger nog, we geraakten er niet meer af. Pas na 43 kilometer kunnen we (bijna in Epernay) terug naar de N4. We rijden dan tegen 19.30 huiswaarts en eten bij aankomst heerlijke pasta met kaassaus en hesp, samen met een eerder aangekocht artisanaal biertje uit Bernicourt.
Om 20.45 kruip ik in bed, een beetje minder blij om de niet zo goed gelukte dag, maar blijkbaar heb ik er mijn slaap niet voor gelaten, want ik kan me niet herinneren dat MRose over mij is gekropen om ook te komen slapen
Morgen trekken we naar Abbonay
De eerste Camino schelp....nog 2454 kilometer te gaan.
Maandag 20 april 2015.
We staan om 6.50 reeds met beide hondjes aan de leiband klaar om hun dagelijks ochtendritueel weer maar eens gestalte te geven. Ze hebben er ook zin in, net als hun baasje. De bedoeling is weer om iets vroeger samen met de twee hondjes te vertrekken en dan met de begeleidsters bijeen te komen na een 8 tal kilometer. Vandaar zouden we even doorrijden naar Rethel om pre payed kaarten te kopen bij Orange. Zo kunnen we goedkoper naar elkaar telefoneren. Ook een data kaart moet aangeschaft worden om via 4G op internet te kunnen surfen.
Tijdens het eerste deel van de tocht tref ik dan mijn genoot en hoop in bange dagen. De eerste schelp van de Camino staat langs de kant van de weg te pronken. Hij meldt me dat Santiago vanaf hier nog 2454 kilometertjes is verwijderd. Ik voel me erg bedot en bedrogen. De moed zakt me in de schoenen. Ik verwerk schaamte en ontgoocheling tegelijk. Op mijn programma staat amper 2450 kilometer. Van een verschil gesproken. Ik ontmoet mijn vrouwen op de afgesproken plaats en rijden verder samen door naar Rethel. We schaffen er onze Orange kaartjes aan, drinken nog een blonde Grimbergen en rijden dan naar het tussenpunt voor een gezamenlijk middagmaal ( boterhammetjes met eitjes)
We zijn terug op de vertrekplaats rond 13.00 uur en vandaar trek ik rond 13.45 verder om mijn dagprogramma af te werken. Het is een eentonig departementale weg naar Bergnicourt. Haast 13 kilometer lang loop ik op asfalt onder een stomend zonnetje. Gelukkig is er nog wat wind want anders zou ik hier wel bakken. Mijn drankvoorraad is zienderogen geslonken tot haast nog een vierde liter. Ik loop naast eindeloze velden vol met geel koolzaad. Mooi contrast tegen het groene opgroeiende graan. De weg loopt moeilijk omdat hij langs de zijkant want afbolt naar benden toe. Voor de knietjes is dit niet de ideale situatie. Ik besluit dan toch maar iets meer naar het midden van de baan te lopen maar dat is dan ook weer gevaarlijker voor het achteropkomend verkeer, vermits deze D-wegen amper 1,5 voertuigen breed is.
Al sneller dan ik vermoed had te arriveren kom ik aan in een piepklein dorpje. Er is een artisanaal brouwerijtje. De uitbaters maken zich sterk dat dit bier reeds in 1914 werd gebrouwen maar dat deze brouwerij wegens de oorlog werd toen werd opgedoekt. We besluiten met zijn drieën daar toch eens op af te trekken en ons tegoed te doen aan een goede pint plaatselijk bier. Verbijstering, ongeloof, ontgoocheling, onbegrip en al wat je uit je lichaam van negatieve emotie kan uitstoten valt ons te beurt. De tapinstallatie blijkt geen fris bier te kunnen tappen en de in de frigo ligt geen koel bier. Nochtans liggen de rekken in de verkoopruimte vol geschikt met allerlei artisanale bier en limonade dranken. Niets is zo erg als een café zonder bier zong ene Bobbejaan. Maar dat wij het aan den lijve moesten ondervinden op dit eigenste moment van barre droge tong en smaakpapillen. Neen ook dat had die Schoepen niet kunnen voorspellen. We kopen uit plaatsvervangende schaamte voor de uitbater van diezelfde uitbater een zes tal flessen sterk bier en besluiten om ze als aperitief te nuttigen wanneer ze koel genoeg zullen zijn.
Marie Rose beleeft nu al nachtmerries: ze is bang dat ze bij thuiskomst later niet meer de ochtendjapon zal aantrekken, maar wel in haar broek zal schieten en gehaast op zoek zal trekken naar een nieuwe slaapplaats. Ook vreest ze in huis verloren te zullen lopen nu ze het stilletjes aan gewoon geraakt op de kleine oppervlakte van de motorhome.
Morgen wandel ik tot juist ten Oosten naast Reims. De Champagne biedt zich aan. Noest plannen worden gesmeed. Tongen worden gedraaid en lippen over elkaar gewreven Champaign here we comes! Viva la Champagne .on arrive!
Dimanche avant midi en France...rien qui bouge!!!!
Zondag, 19 april 2015
Zondag voormiddag in Frankrijk : niets dat beweegt, enkel maar het ruisende gras ..
Om 07.50 ben ik op pad. Geen levende ziel die mijn vertrek zal hebben opgemerkt. De afspraak was om vandaag dus de rustdag over te slaan, en het programma normaal verder af te werken met een dagje voorsprong dus.
De tocht gaat vandaag verder door het departement Champagne Ardenne (08). Ik vertrek in Liart en ga strikt zuidwaarts door enkele dorpen tot in Hauteville. Wat een zaligheid om onder deze ochtendzon en toch zeer koele temperatuur (het heeft hier vannacht nog gevroren) je eigen adem te zien en te voelen dat deze symbiotische koelte weldra zal plaats maken voor open heerlijk zonneweer. Ik ben er wederom klaar voor en bedenk zoals elke morgen, of dit wel kan blijven duren. Het lukt allemaal zo eenvoudig. Ik hoef er echt niet diep voor te gaan om s avonds bij de vrouwtjes te geraken. Ik denk dat elke blauwe geschelpte kubber van een duif meer gefladder en gekoer zal moeten tentoon spreiden om zijn duivinneke te voldoen, dan ik. Ik passeer voorbij lammetjes en schapen. Voorbij koeien en rapen, neem een kiekje hier of daar, ik wordt zelfs de wind niet gewaar.
Na een 90 tal minuten kom ik in het eerste dorpje Maranwez. Ik zie niets bewegen. Ik merk geen leven. Ook geen dood. Geen kat, geen hond, geen beest geen levende mens die zich in de openbaarheid durft te vertonen. Is Frankrijk in shock vraag ik me af. Neen, dat is gewoon zo, vertelt men mij in Hauteville. Zondag voormiddag is hier de heilige rust. Zelfs in de grootsteden durft men zijn ledematen stil te houden. Heilige rust.
Ik wandel voorbij een oorlogsmonument. De gemeente plaatste uit dankbaarheid ter ere van ene kolonel Huart en zijn 18 manschappen een gedenkstandbeeld. Zij sneuvelden er op die plaats in dienst van het Franse rijk tijdens wereldoorlog 1914-1918.
Mijn GPS duidt aan dat ik door een boswegeltje moet dat zo te zien geen bosweggetje is. Ik zoem uit en zie dat de GPS mij inderdaad dwingt naar het zuiden te gaan maar dat deze weg die hij aanduidt, niet meer bestaat. Ik neem het zekere voor het onzekere (remember mij mijn avontuur van in het bos van Pesche) en volg de parallel lijn op de rand van het bos. Geen nodeloos besluit zo blijkt, want wat verder zie ik een diepe geërodeerde kuil met in het midden een rivier die echt zonder natte voeten niet te overbruggen was. Ik ben fier op mezelf dat ik het de juiste keuze maakte. Het loopt hier wel aangenaam. Het wandelt van echt plat naar vals plat overgaand naar gemeen plat en zelfs naar helemaal niet meer plat. Omgekeerd ook wel zo: van licht dalen naar sterk dalend, overgaand naar proficiat, je blijft recht in de afdaling om soms te eindigen in hoe loopt een hond deze berg af
Ik eet mijn boterhammekes in Herbigny, aan het plaatselijk kerkhof en kerkje. Moest ik hier in problemen geraken moet ik er zeker sterven ook, want niemand die ook maar enig idee heeft waar men dit dorpje moet vinden, laat staan mij moet vinden.
Ik arriveer om 13.29 in Haute ville. Ruim binnen de tijd om naar de koers te zien. Wij staan voor de refuge van de compostella pelgrims. Tegen betaling van 5 euro kan ik een zalig douchke nemen en mag ik gebruik maken van de zeer nette infrastructuur (toilet en kleine keuken). Ik besluit samen met de dames om onze eigen properiteit te plaatsen boven onze zuinigheid. Ik betaal 15 euro en geef daarmee ook aan mijn zo gerespecteerde begeleidsters de kans eens alles goed proper en netjes te frotten
Twijfelen is niet aan de orde. Ook de gedragen kleren krijgen eens de wasbeurt omdat er warm water is en de zon gegarandeerd voor droogheid zal zorgen.
Morgen ga ik naast Rethel door naar beneden en hoop ik een Datakaart te kunnen kopen om terug via de GSM verbinding (4G) op internet te geraken. Zo kan ik de laatste drie blogs in eenmaal doorsturen.
Groetje vanuit een zonovergoten Hauteville.
Zaterdag, 18 april 2015.
Om iets voor negen uur sta ik aan de Franse grenspaal! Ik ben klaar om mijn eerste pas op Frans grondgebied te zetten. Ik voel me erg gerust, want meteen maak ik de link dat ik nog nooit zo lang aan één stuk in dit land zou verbleven hebben.
Gezwind met alles in de rugzak en de schoudertas stap ik pal zuidwaarts. De wind is me goed gezind. Hij blaast me mee in zijn geweldig enthousiasme. Zelfs mijn oren en de rand van mijn hoed doen de fluitende toon ontstaan die vertelt dat het treintje vertrokken is. Het gaat hier wel danig op en neer. De Franse Ardennen streek is zeker zo prachtig schoon als die van ons, maar het glooit er iets meer op kortere afstand. Ik daal een boswegeltje af in tamelijk gestaag tempo tot ik (weer maar eens) een bochtje , een brugje over een beekje en een kanjer van een muur voor mij zie. Is dit wel juist? Zit ik niet op één of ander attractiepark met een ingebouwde klimmuur? Dit is echt wel niet normaal. Voor de zaak toch nog een beetje leuk te houden bekijk ik vlug mijn GPS. Hij verklapt me dat ik over 250 meter afstand 45 meter moet stijgen. Ik reken uit dat dit zo een waardige 18 % zou moeten zijn. Op zijn Charly Chaplins ( met de voetpunten naar buiten) en met de romp wel erg ver voor over gebogen, kruip ik mij naar boven. Je wou het echt niet zien
De streek is hier zo glooiend. Ik merk mijn eerste ooievaarsnest. Hij is intelligent gebouwd op de hoek van een tweespalt van elektrische draden. Waar de paal de bocht maakt is ook een dubbele steun voorzien, die deze trekvogel gebruikt om de oppervlakte van gans zijn nest te steunen. Ik zie zelfs de broedvogel op zijn nest zitten. Meer nog vader of toch de kindergeldtrekker landt uitgerekend op dit eigenste ogenblik op de rand van het nest om de broedster of wel af te lossen ofwel wat solidariteit te komen betuigen. Ik neem niet de tijd om deze gezinssituatie te evalueren.
Wat verder wandel ik voorbij 17 koeien op een rij. Allen de blik en de roze lipjes naar mij gericht. Ik maak er hen op attent dat ik al 62 ben en echt niet val op geleerde typetjes met roze aanhangsels. Ze brengen begrip op, want er is niet ééntje dat over de draad komt.
De wind neemt toe in kracht en ook de warmte verdwijnt. Ik zie op mijn rugzakthermometer het rode alcohol lijntje stijgen tot amper 10 graden. Nochtans is de hemel fel blauw gekleurd zonder ook maar één streepje. Twee gevechtsvliegtuigen doorbreken deze ochtendlijke paradijselijke stilste. Waarschijnlijk van Florenne denk ik. Maar over Frans grondgebied, Belgische F16s. Niet mijn probleem.
Ik ben om 11.30 in het dorpje Prez, waarschijnlijk zijn Guy zijn voorouders van hier afkomstig. Guy van Preze .Guy De Prez. Zo eenvoudig is het. Ik werk er mijn middagrantsoen met heel veel stof en wind naar binnen. Ik ruil mijn te vochtige T-shirt voor een nieuw exemplaar maar vergeet als laatste act, mijn bretellen over mijn schouders te trekken. Gelukkig is het nu in de mode. Pelgrims die de mode volgen
De eerste maal heb ik last van mijn schoenen. Maar ik vermoed dat het mijn eigen fout was. Ik deed twee paar dikke kousen aan in plaats van 1 zeer dun, en 1 zeer dik paar. De schoenen knelden juist naast de pezen van de Gastrochnemius spier (de derde pees van de kuitspier). Gelukkig prijs ik mij een beetje kenner in deze materie. Net op tijd haal mijn vilten blaadje boven en ontlast ik deze pezen door er langs weerszijden een beschermlaagje tegen te kleven. De pijn verdwijnt ogenblikkelijk, maar de zwelling is er nog altijd. Ik besluit morgen te starten met heel lage schoenen zodat deze pezen geen wrijving meer kunnen ondergaan.
Het blijft hier maar op en af gaan. Op de top veel lawaai van de wind , in het dal veel warmte en snakken naar een pint. Weer denk ik aan die weiden als wiegende zeeëen.
Ik zie in de verte reeds het kerkje van Liart. Dit dorpje is de verpersoonlijking van rust en stilte. Ik haast me bij de plaatselijke kapster nog gauw een stempel te halen, want morgen riskeer ik hier zelfs nog geen woelrat meer te treffen. We plaatsen ons vierwielig huis op een niet meer dienst doend stationsplein. We staan er alleen en niemand die ons iets maakt. Fantastisch gevoel van vrijheid.
Ik besluit mijn geprogrammeerde rustdag van morgen NIET te gebruiken om te rusten. Ik wandel morgen dus de route van maandag, met de gedachte dat die rustdag die ik nu oversla, misschien later wel eens zou kunnen van pas komen. Ik luister naar mijn lichaam en dat vertelt me dat het meer zou afzien van stil te zitten, dan van die 25 kilometer te wandelen. Ook hier had ik bij voorbaat weer rekening gehouden met de Amstel Gold race. Ik stel aan mijn onderhoudsteam voor om extra vroeg te vertrekken morgen ( de planning is om reeds om 08.00 uur mijn GPS te richten) zodat ik tussen 14.00 en 15.00 zou kunnen aankomen en nog iets van de koers kan mee pikken.
Vanavond, Coes Cous op het programma met gebakken worteltjes. Niks hem ik hier tekort, zelfs geen drank of asem ..
Tort morgen en dan zijn we al 50 kilometer diep op Franse bodem.
Zondag, 19 april 2015
Zondag voormiddag in Frankrijk : niets dat beweegt, enkel maar het ruisende gras ..
Om 07.50 ben ik op pad. Geen levende ziel die mijn vertrek zal hebben opgemerkt. De afspraak was om vandaag dus de rustdag over te slaan, en het programma normaal verder af te werken met een dagje voorsprong dus.
De tocht gaat vandaag verder door het departement Champagne Ardenne (08). Ik vertrek in Liart en ga strikt zuidwaarts door enkele dorpen tot in Hauteville. Wat een zaligheid om onder deze ochtendzon en toch zeer koele temperatuur (het heeft hier vannacht nog gevroren) je eigen adem te zien en te voelen dat deze symbiotische koelte weldra zal plaats maken voor open heerlijk zonneweer. Ik ben er wederom klaar voor en bedenk zoals elke morgen, of dit wel kan blijven duren. Het lukt allemaal zo eenvoudig. Ik hoef er echt niet diep voor te gaan om s avonds bij de vrouwtjes te geraken. Ik denk dat elke blauwe geschelpte kubber van een duif meer gefladder en gekoer zal moeten tentoon spreiden om zijn duivinneke te voldoen, dan ik. Ik passeer voorbij lammetjes en schapen. Voorbij koeien en rapen, neem een kiekje hier of daar, ik wordt zelfs de wind niet gewaar.
Na een 90 tal minuten kom ik in het eerste dorpje Maranwez. Ik zie niets bewegen. Ik merk geen leven. Ook geen dood. Geen kat, geen hond, geen beest geen levende mens die zich in de openbaarheid durft te vertonen. Is Frankrijk in shock vraag ik me af. Neen, dat is gewoon zo, vertelt men mij in Hauteville. Zondag voormiddag is hier de heilige rust. Zelfs in de grootsteden durft men zijn ledematen stil te houden. Heilige rust.
Ik wandel voorbij een oorlogsmonument. De gemeente plaatste uit dankbaarheid ter ere van ene kolonel Huart en zijn 18 manschappen een gedenkstandbeeld. Zij sneuvelden er op die plaats in dienst van het Franse rijk tijdens wereldoorlog 1914-1918.
Mijn GPS duidt aan dat ik door een boswegeltje moet dat zo te zien geen bosweggetje is. Ik zoem uit en zie dat de GPS mij inderdaad dwingt naar het zuiden te gaan maar dat deze weg die hij aanduidt, niet meer bestaat. Ik neem het zekere voor het onzekere (remember mij mijn avontuur van in het bos van Pesche) en volg de parallel lijn op de rand van het bos. Geen nodeloos besluit zo blijkt, want wat verder zie ik een diepe geërodeerde kuil met in het midden een rivier die echt zonder natte voeten niet te overbruggen was. Ik ben fier op mezelf dat ik het de juiste keuze maakte. Het loopt hier wel aangenaam. Het wandelt van echt plat naar vals plat overgaand naar gemeen plat en zelfs naar helemaal niet meer plat. Omgekeerd ook wel zo: van licht dalen naar sterk dalend, overgaand naar proficiat, je blijft recht in de afdaling om soms te eindigen in hoe loopt een hond deze berg af
Ik eet mijn boterhammekes in Herbigny, aan het plaatselijk kerkhof en kerkje. Moest ik hier in problemen geraken moet ik er zeker sterven ook, want niemand die ook maar enig idee heeft waar men dit dorpje moet vinden, laat staan mij moet vinden.
Ik arriveer om 13.29 in Haute ville. Ruim binnen de tijd om naar de koers te zien. Wij staan voor de refuge van de compostella pelgrims. Tegen betaling van 5 euro kan ik een zalig douchke nemen en mag ik gebruik maken van de zeer nette infrastructuur (toilet en kleine keuken). Ik besluit samen met de dames om onze eigen properiteit te plaatsen boven onze zuinigheid. Ik betaal 15 euro en geef daarmee ook aan mijn zo gerespecteerde begeleidsters de kans eens alles goed proper en netjes te frotten
Vrijdag, 17 april 2015.
Marienbourg Cul des Sarts
Vroeg uit de veren. We zijn elkaar beiden reeds om 07.12 recht in de ogen aan het kijken, terwijl we beiden ook nog horizontaal in ons bovendek liggen. We zullen maar opstaan stel ik voor en een 10 tal minuutjes later ben ik reeds met beide wakers aan het ochtend ritueel begonnen. Jak is reeds goed geconditioneerd. Van het ogenblik dat hij de klip van zijn halsband hoort open gaan, gaat zijn evengereide sluitspier ook reeds begeven. Hij is nog geen 200 meter ver, of hij buigt zijn achterste poten en komt zo in die positie dat zijn bekken korter bij de grond nadert. Job weet dat hij aan het kakken is en wacht geduldig . Job maakt er meer spel van. Hij heeft steeds een hoger gelegen struikje nodig. Blijkbaar is hij zo dominant dat hij zijn mest steeds uit de hoogte naar benden wil zien druipen
De dames zijn onderhand wel gewoon aan dit vroegere uur zonder ochtendjas. Wanneer ik terug ben van de faecelonische plichtplegingen en de druk en stootinspanningen mijner vierpoters zijn er andere geuren die mijn neusvleugels strelen. Koffie aan het ontbijt. Het mag dan wel oploskoffie zijn het smaakt.
Ik vertrek vandaag vroeger dan gewoonlijk. Om 08.30 ben ik al op de baan, wanneer ik met de zender bericht krijg na 600 meter dat ik mijn beide drinkbussen vergeten ben. Ik trek het me niet zo aan maar besluit toch bij de eerste mogelijkheid een fles drank aan te kopen. Ik moet de eerste 12 kilometer overbruggen door over, achter en terug over een steengroeve te wandelen. Althans volgens de kaart gegevens. Het geluk is aan mijn zijde. Tussen de tijd dat de kaart werd getekend en vandaag is er blijkbaar veel veranderd. De weg die vroeger over achter en terug over de carrière verliep is nu eenvoudig voor de steengroeve verlegd. Ik win zeker 90 minuten aangezien ik zo een 7 tal kilometer minder moet doen. Ook de hoogtemeters die geprogrammeerd stonden zijn in aantal erg verminderd. Het lawaai van deze steengroeve werkzaamheden zal mij nog ongeveer een drie kwart van een uur achtervolgen aangezien ik met noorderwind wandel naar het zuiden. Een ander gevolg is dat ik van bij aanvang reeds een uur en half voor lig op wat geprogrammeerd stond. Een serieuze meevaller dat wel, want het weer is niet bijster goed. Ik zie bij de gevel van een apotheek onderweg ergens in Pesche het getal 14 blinken, en er viel zo af en toe ook wat vocht naar benden, en voorwaar het waren geen vogelscheten. Vandaag is het wel erg gevarieerd op en af. Ik moet dikwijls denken aan Marcel die destijds als we met de fiets naar Compostella reden de uitvinding deed dat na een felle afdaling steeds een bochtje, beekje, brugje en weer een bergje volgde. Ook vandaag is dit weer zo: ik kruip regelmatig naar boven, daal sterk af, zie een scherp bochtje met een brugje over een beekje en weer staat er een nieuw bergje op mij te wachten.
Onderweg krijg ik een berichtje van Ludo, tot voor kort mijn eerste patiënt om 07.30 op elke vrijdag. Maar sinds zijn pensioen is hij verlaat naar 10.00 uur. Hij schrijft mij dat Marieke Nederland hem zodanig goed heeft gemasseerd dat hij overweegt mij diezelfde behandeling van haar voor mij voor te schrijven. Dan zal ik tenminste weten wat masseren is. Hij is in de wolken van deze toffe, mondige, leuke, technisch sterke vervangster. Had ik het niet gedacht dat ze echt wel Hollandse roots heeft .
Wat mij reeds enkele dagen verbaast is dat ik niet erg veel last heb van stijve kuiten of pijnlijkje voeten. Het valt echt wel allemaal mee. s Morgens heb ik zulke lichte benen dat ze haast vanzelf zonder mij zouden vertrekken. Maar dat feest gaat niet door mijn rugzak en mijn Gps gaan allen mee.
Ik wandel heel licht vandaag, en voor ik het wel en goed besef heb ik reeds 13 kilometer op mijn tellertje staan. Ik koop in Bryce le Pesche een fles cola en eet er mijn twee boterhammen op. Er staat een bank naast een rivier. Ik voel me zo gelukkig. Wie op deze aardkloot kan ook maar een sprietje ruiken aan mijn infantiel gelukkig zijn. Totaal plichtloos, totaal weggerukt van mijn praktijk habitat, hoofdje leeg en niets dat moet, wel veel dat zou mogen. Ik beleef tot heden toe de tijd van mijn leven. Als dat maar blijft duren denk ik dan onmiddellijk. Als mijn hoofd ook maar niet TE leeg loopt.
Ik heb nog via Guy Spleesters een geweldig cadooke gekregen: Guy bezorgde mij op de valreep van mijn vertrek nog gauw een zelf ontworpen tracking systeem waardoor iedereen die een link maakt naar onderstaand adres kan zien waar ik op dat eigenste ogenblik gepositioneerd ben. Het werkt fantastisch. http://johan.ec-is.be
Ik ga op en af en denk af en toe aan de wip super is het hier. Je kan er al je energie zo in je voeten steken en via de grond je enthousiasme gewoon achter laten. Dat ik dit niet eerder van mijn leven deed. Via de voorbereiding van Walter (echtgenoot Lillianne) kan ik vrij goed communiceren met de vrouwtjes. Walter zorgde voor een hogere antenne en twee zenders die ruim ver reiken. Merci walter je zorgt mede voor het slagen van deze missie. Binnenkort zien we ook jou onderweg.
Ik ben op weg naar Cul de Sart wanneer een opel Ascona naast mij stil houdt en vraagt of ik wil meerijden. Voulez-vous monter Monsieur? Ik bedank hem vriendelijk en heel beleefd, maar ben categoriek, had er ook geen moeite mee zelfs. Ik doe alles te voet, meld ik hem. Hij vraagt vanwaar ik kom en waar naartoe de reis leidt. Ik vertel hem vanwaar en naar waar ik wil. Ik zie angst, respect, verschot en tegelijk ongeloof in zijn ogen. Et quand vous pensez darriver la, is zijn volgende vraag. Ik vertel hem dat op mijn agenda 15 augustus met een dubbel o-tje is omcirkeld, met daarbij de lakoniekle nota: vermoedelijke aankomst.
Paul en Rita stuurden nog een aanmoediging om zo veel mogelijk gas te geven. Hij vreest dat we niet tijdig in Vezelay zullen arriveren. Daar komt hij ons groeten en wegwijs helpen in de vinologische entiteiten van het Bourgogne wijndeel van Frankrijk. Bourgondiër is hij wel .
Ruim binnen de voorziene tijd neem ik toch maar eens contact via de zender. De alomtegenwoordige ladies antwoorden dat ze er reeds zijn. Ik besluit dan maar mijn dagstempel te gaan halen, een 600 meter verder aan de grens. Wat blijkt echter? Geen douane meer : cest lEurope, zegt mij een gebuur van het douane huisje. Hier sta ik dan, eerlijke pelgrim zonder stempel van mijn uitvaartland. Ik bel dan maar aan bij een estheticienne, wiens man mij zelfs aanbiedt om bij hen te douchen en te overnachten. Ik maak bekend dat we met de mobilhome begeleidt zijn, en dan weet hij te zeggen dat het sportcentrum geen ideale plaats is om te overnachten. Te veel Noord Franse bendes die daar rendez-vous maken zegt hij. We besluiten dan maar onze mobiele woonst te verplaatsen naar een andere parking. Morgen nog een dag van 23 kilometer en dan zondag normaal gesproken rustdag.
Morgen is ook deel 1 van mijn 6 delen afgewerkt. Ik moet een nieuwe kaart steken in mijn GPS, moet ook deel 2 opladen in het geheugen en zal de lijst van de pc moeten bijwerken. Het werken per deel maakt het mogelijk om beter bepaalde routes op te slaan. Alles opslaan kan het intern geheugen niet aan. En aangezien ik dan toch moet indelen heb ik meteen een eigen onderverdeling gemaakt.
Deel 1 Herent tot aan de grens met Frankrijk
Deel 2 Grens Frankrijk tot in Vezelay
Deel 3 Vezelay tot in Laval de Cere ( bij Jaak en Chris)
Deel 4 Laval de Cere tot in Saint Jean Pied de Port (Pyreneeën)
Deel 5 Saint Jean P D Port tot in Leon
Deel 6 Leon naar Saint Jean de Compostella
Dus morgen kan deel 1 reeds gearchiveerd worden. Vanavond eten we appelpoes met witte en zwarte pensen gebakken in ajuin (ja wa dde, moet er geen gaze zijn???) en gebakken schatjes van patatjes.
Morgen zal ik er weer sterk en vooral luchtig opstaan denk. Den turbo zal weer geladen zijn.
Tot morgen in Liart.
Donderdag 16 april 2015.
Weer is het muisstil in het dorp wanneer ik na 100 meter wandelen de kerkklok negen maal hoor bonzen. Alles rust en peis denk ik. Een gemeentearbeider staat op zijn schop te rusten met de twee handen rond de kop van de steel gekorfd. Waar heb ik dat ooit nog eens gezien met een liedje erbij. Hij praat met de eigenares van het aangrenzend pand waar hij vuil moet op scheppen uit de goot.
Het gesprek heeft toch ruim 20 minuten geduurd Ik ga eerst en vooral op zoek naar iets, iemand die mij een stempel kan verschaffen met de naam van het dorp erop. Geen eenvoudige opdracht blijkt. Ofwel slaapt iedereen nog, ofwel zijn ze allemaal de gemeente uit gevlucht. Ik had de moed al opgegeven en bedacht dat ik in het volgende aangrenzende dorpje ( Villers les deux eglises)wel een stempel zou kunnen bemachtigen. Tot plots ik passeer een huis met naamplaat van Mevrouw Huet, Kinesitherapeute. Ik bel aan, maar la sonette ne fonctionne plus Ik klop eens op de dikke houten ouderwetse deur. Geen vijf seconden later gaat de deur open en een vriendelijke dame vraagt mij of ze mij kan helpen. Ik stel me voor als collega en dat ik te voet tatatatata. Onmiddellijk gaat de deur letterlijk en figuurlijk wijd open. Haar echtgenoot , een Berchemmenaar van in de jaren 42, is officier geweest in Lombardsijde en deed de tocht ooit vanuit Vezelay. Het gesprek is gelanceerd. We zijn een kwartier lang bezig geweest over allerlei toffe plaatsen onderweg, over het beroepsplezier (de mensen worden er hier in de walen blijkbaar ook niet gemakkelijker op), de opvoeding van de kinderen en de kleinkinderen waar het opvalt dat de jeugd de norm RESPECT te weinig geëduceerd worden De vrouw is nu 62 en heeft besloten op pensioen te gaan op 31 december omdat zij het zo moeilijk heeft gehad met twee onlangs kort achter elkaar overleden chronische patiënten die zij elke dag moest behandelen. Zij heeft die dood van die mensen niet erg goed kunnen plaatsen omwille van te veel empathie. We nemen afscheid en de echtgenoot is zo vriendelijk mij een heel toffe tocht toe te wensen en hopelijk ontmoet ik heel veel inspiratie die ik opdoe van al degenen die mijn tocht kruisen. Ik vond het mooi gezegd, vooral omdat het pure improvisatie was. Niets had hij voorbereid. Ik wuif hen goeiedag en denk nog een paar minuten na: zou dit nu echt toeval zijn dat hij Compostella ook voor een deel deed?
De vrouwtjes hebben er vandaag ook zin. Ze zingen niet van : Waarom ik en niet een ander. Ook niet van; Waarom koos je mij, uit die lange rij Wel hoorde ik iets van : Blauw zo hemelsblauw . Enfin het was voor hen een dag waarbij alles in het plooitje viel. Ze geraken er langzaam ook aan gewoon denk ik. Want allebei zijn ze al een paar dagen uit hun structuur gerukt, en voor rammen die hun ochtendjas niet kunnen aanhouden of die geen poezen eten te geven hebben Dat is echt niet om mee te lachen hoor.
Ik wandel op akkerwegen en zie het eerste uur geen enkele wagen. Daarna ga ik even langs de N5 en daar is het wel even oppassen. Niet voor lang want pal naar het zuiden wijst de GPS naald en pal naar het zuiden staan de windmolens en de ruime akkervelden. Ik wandel vallei in, vallei uit. Topje over en weer naar benden. Brugje en beekje over en weer naar boven. Ik vermoed dat we in de provincie Namen zitten, en aan het aantal hoogtemeters (net geen 500 ) besef ik dat dit wel een heuvelachtig gebied is. Echter zo mooi, zo groen, zo rustig. Hier lopen, ik verbeter mij, hier liggen de honden nog midden op straat en ze kijken amper op wanneer ik hen passeer.
In Pesche besluit ik toch even naar mijn rechtse kleine teen te zien, want er iets wat me irriteert. Een klein wondje omwille van het scheef groeien van kleine nagel in het nagelbed tussen de vijfde en de vierde teen. Ik steek een watje tussen beide tenen en weg is de irritaite. Toch iets om naar te blijven kijken denk ik.
Ik ga de doorsteek van het bois de Bruly de Pesche aanvangen. Ik had bij de voorbereiding al gemerkt dat dit niet zomaar een dun pannekoekske zou zijn. Er waren haast geen bruikbare wegen (in zuidelijke richting) en aan de hoogtelijnen te zien zou dit wel eens een grillig parcours kunnen zijn. Wat bleek was ook zo. Dank zij Jos, mijn marchmaat die nu in Suriname zit, heb ik het kunnen redden. Ik leerde van hem op kompas te lopen dwars door alles heen. Ik heb het vandaag hartelijk nodig gehad. Ik begon eraan dit bos door te steken aan de hand van de oriëntatie op een heuveltop. Dat liep goed. Dan moest ik me oriënteren op een beekje recht voor mij. Al gauw werd het zo drassig dat ik mijn rechte lijn moest verlaten omwille van te diep zakken in de modder (moeras). Ook werd de aandacht een beetje onttrokken van de GPS en zijn kompas, zodat ik bij aankomst op de voorziene plek aan de rivier in plaats van stroomopwaarts, stroomafwaarts verder liep. Niets dat nog klopte. Natuurlijk is dat zo. Als je oostwaarts loopt in plaats van naar het westen te gaan en de af te leggen kilometers stijgen in plaats van te dalen, wel dan ben je grandioos verkeerd. Van Jos leerde ik in eerste instantie niet te panikeren. Ten tweede trachten te weten te komen waar je precies bent. Ten derde uit te stippelen naar waar je wil gaan en die beide gegevens trachten te visualiseren. Hoe dan ook. Ik heb dat allemaal toegepast maar maakte een klein doe-foutje. Mijn GPS heeft bij minder goede ontvangst (onder bladeren, tussen huizen) iets meer tijd nodig om zijn juiste positie te bepalen. Zo ook om zijn juiste richting te bepalen waarin je aan het lopen bent. Na twee maal dezelfde weg op en af te zijn gegaan over zo een 200 meter, had ik dit door en wachtte ik wijselijk om de juiste informatie van mijn GPS. Ik zat zomaar eventjes 769 meter uit de goede richting. Ik bunkerde door het bos dat bezaaid lag met bramen en ranken die mij meermaals deden struikelen. Mijn benen zijn een rasterveld van krassen en lijnen. Maar gelukkig (dank u Jos) redde ik het en bracht verstand en geduld en opgedane ervaring uit vroegere wandelingen me terug op het rechte pad. Ik bekeek het daarna eens rustig dit bos is zo groot als heel de gemeente groot-Herent. Iets te groot toch om zomaar in te verdwalen.
Ik maakte van de rest van de tocht een overwinningstocht en kwam nog ruim bij tijd aan. Ik had zelfs nog de tijd om een Orvalleke te drinken op het stationsplein van Marienbourg.
We staan hier naast het kerkhof zo rustig en zo vredig. Ik heb al die lijken hun wenkbrauwen eens goed doen fronsen toen ik mij diep gebukt een grondige wasbeurt van voor en van achter gaf onder het veel te laag geplaatste kraantje. Er zullen zich daar wel enkelen gedraaid hebben in hun kist vrees ik .
Ik kreeg een berichtje van Mark, waarvan ik niet weet wie het is. Bij deze toch erg bedankt om je interesse, maar ik heb geen idee welke Mark het hier betreft. Zijn telefoonnummer begint met n0495 en eindigt op 14. Maak je kenbaar en ik kan het gepaste antwoord geven. Toch heel vriendelijk dat je mij een berichtje stuurde.
Morgen gaan we recht af op de Franse grens. Een eerste mijlpaal in mijn programma, maar dat leg ik dan wel uit. Mijn Belgisch vlagske eindelijk boven halen want hier in Belgie rondlopen met zo een vlagske is ook maar lullig vind ik.
Groetjes.
Woensdag 15 april 2015. Yves Gomezee (Walcourt)
Het is ontwaken met de zon in de voorruit. Ontzettend relax gevoel geeft dat. Dit belooft een stralende warme dag te worden. In de voorbereiding van mijn Compostella programma had ik heimelijk rekening gehouden dat vandaag ook de Brabantse pijl wordt gereden. Dus heb ik de march-afstand vandaag in functie van de rechtstreekse uitzending wat korter gehouden. Kwestie van op tijd binnen te zijn.
Ik vertrek om 9.26 bij een temperatuur van 14 graden. Al zeer gauw zou deze waarde stijgen recht evenredig met het getal der afgelegde kilometers. Ik noteer om 13.00 uur zelfs het getal 29 graden op de voorgevel van een plaatselijke Pharmacie in Walcourt. Het is wel puffen en blazen want het parcours hier in Henegouwen is glooiend maar de uitzichten laten zich raden. Op de meander zie ik regelmatig moderne windmolens, ook uitgestrekte eindeloze akkers en graanvelden in spe.
Niet echt veel veeteelt, wel grotere boerderijen met heel veel en uitzonderlijk groot mobiel veld getuig. De wegen waarop ik wandel zijn meestal verharde landbouwwegen met 2 grote diepe sporen langs de zijkant en in het midden een strook gras. Met de kleine Jak valt dat niet echt mee want zijn leiband is steeds gespannen en door zijn enthousiaste tred, trekt hij mij bij wijlen uit evenwicht waardoor ik van de middenstrook in de het diepe spoor belandt. Jak kan maar niet begrijpen waarom ik daarom vloek. Dorst wordt er geleden, vooral door de Jak. Hij is erg kieskeurig wanneer het op water aankomt. Bij aanvang weigert hij van het beekjeswater te lepperen. Na 19 kilometer is hij zelfs niet meer vies van een plas modderwater. Hij zal zich moeten aanpassen, onze luxe wandel leeuw. Vermits het af te leggen traject vandaag echt niet zo lang is besluit ik het rustig aan te doen. Vandaag voor de eerste keer korte mouwen en korte broek. Het wandelt vlot en het ruime sop is vol warmte en vol zuurstof. Een ideale cocktail voor een march op deze vierde dag. De vooruitblik op morgen geeft me vertrouwen. Ik dacht tijdens de voorbereiding ook dat de vijf tot acht eerste dagen een periode zouden zijn van aanpassing aan de inspanning maar ook van aanpassing aan de recuperatie . Het lijkt allemaal vrij goed te zitten. Geen stijve kuiten, geen pijnlijke voetgewrichten of voetzolen. Dus eigenlijk geen problemen. Mijn GPS leidt mij feilloos van de ene landbouw wegel naar de andere. Ik steek een paar maal de nationale weg over. Voor ik goed en wel door heb zit ik op amper 5 kilometer van de eindstreep. Ik besluit aan de kerk in de verte mijn bokes op te eten en te profiteren van de gelegenheid om Jak wat te laten drinken van mijn isotonisch drankje. Hij is echt blij en lijkt het zelfs te lusten. Ik denk aan de praktijk omdat Joke vanmorgen belde om ons moeder een gelukkige verjaardag te wensen. Vandaag wordt zij 62. Echt niet te merken. Marieke van Nederland komt de collegae van de praktijk in Herent een handje toesteken. Marieke is echt wel een uitzondering. Zij is Nederlandse maar een formidabele uitzondering op al de rest van haar landgenoten. Heel vrolijk, open mind, sociaal, teder, kleine bek, rustig sprekend, kan erg goed luisteren. Eigenlijk een promotie voor de cultuur van de doorsnee Nederlander. Zij is een voorbeeld voor onze beroepsgroep. Haar wacht echter een zware taak om zo plots in een drukke praktijk te worden ondergedompeld. Maar ik ben er serieus zeker van dat Joke er een zeer goede hulp zal aan hebben.
Sonja haar dochter belde, nadat ze op controle onderzoek was geweest op de dienst oncologie in het U.Z. Gent. De uitslag was niet zo slecht (het gezwelletje was niet toegenomen in omvang) maar toch moet ze onder controle blijven elke twee maand, en dat is natuurlijk niet zo een geruststellend nieuws. Het zijn moeilijke tijden voor hen. De vriend van Sonja haar dochter is daarenboven ook in behandeling in de pijnkliniek wegens onophoudelijke zware rugklachten met pijn die niet onder controle te krijgen is. Eén van de zestien kaarsjes in Compostella is voor hen.
Ik daal af van de hoge kam die mij leidt naar de vallei waarin Yves Gomezee ligt. Ik kom toe op het gemeentelijke pleintje dat gekadreert is met allerlei Ardense woningen. Geen levende ziel is er te verkennen. Ik vraag mij af: is dit dorp wel bewoont. Ik passeer twee plaatselijke drankgelegenheden die ik herken aan de reclame van Kasteelbier en Jupiler op de gevel. Allebei zijn ze gesloten, het eerste blijkbaar al heel lang, te zien aan het gras tussen de tegels op het terrasje.
Er ligt een vrouw in een strandstoel in haar piepklein voortuintje. Ze zegt me vriendelijk goedendag op zijn Waals. Ik vraag of er nog andere mensen wonen hier, want ik maak me echt ongerust dat wij twee de enige levende wezens zijn in dit Henegouwse gat. Monsieur,ici, cest une village fantome on ne voit et on nentend personne ici. On oublie que nous existons encore lacht ze me toe. Ze vraagt me niet maar meldt gewoon dat ze een bolletje water gaat halen voor de kleine Jak. Hij is gelukkig over zijn eerste modderplas traumas heen en weet naar behoren dit aardig gebaar van deze mevrouw te waarderen door ijverig te lepperen uit de kom propvol water.
Ik wandel dan maar rustig door naar de kerk, en wie zie ik daar .mijn twee convoyeurs. We drinken iets en verplaatsen ons dan weer opwaarts uit de diepe vallei naar boven toe naast het gemeentelijk kerkhof.
Morgen etappe zes. En nu luisteren naar Michel Wuyts en Decauwere.
Woensdag 15 april 2015. Yves Gomezee (Walcourt)
Het is ontwaken met de zon in de voorruit. Ontzettend relax gevoel geeft dat. Dit belooft een stralende warme dag te worden. In de voorbereiding van mijn Compostella programma had ik heimelijk rekening gehouden dat vandaag ook de Brabantse pijl wordt gereden. Dus heb ik de march-afstand vandaag in functie van de rechtstreekse uitzending wat korter gehouden. Kwestie van op tijd binnen te zijn.
Ik vertrek om 9.26 bij een temperatuur van 14 graden. Al zeer gauw zou deze waarde stijgen recht evenredig met het getal der afgelegde kilometers. Ik noteer om 13.00 uur zelfs het getal 29 graden op de voorgevel van een plaatselijke Pharmacie in Walcourt. Het is wel puffen en blazen want het parcours hier in Henegouwen is glooiend maar de uitzichten laten zich raden. Op de meander zie ik regelmatig moderne windmolens, ook uitgestrekte eindeloze akkers en graanvelden in spe.
Niet echt veel veeteelt, wel grotere boerderijen met heel veel en uitzonderlijk groot mobiel veld getuig. De wegen waarop ik wandel zijn meestal verharde landbouwwegen met 2 grote diepe sporen langs de zijkant en in het midden een strook gras. Met de kleine Jak valt dat niet echt mee want zijn leiband is steeds gespannen en door zijn enthousiaste tred, trekt hij mij bij wijlen uit evenwicht waardoor ik van de middenstrook in de het diepe spoor belandt. Jak kan maar niet begrijpen waarom ik daarom vloek. Dorst wordt er geleden, vooral door de Jak. Hij is erg kieskeurig wanneer het op water aankomt. Bij aanvang weigert hij van het beekjeswater te lepperen. Na 19 kilometer is hij zelfs niet meer vies van een plas modderwater. Hij zal zich moeten aanpassen, onze luxe wandel leeuw. Vermits het af te leggen traject vandaag echt niet zo lang is besluit ik het rustig aan te doen. Vandaag voor de eerste keer korte mouwen en korte broek. Het wandelt vlot en het ruime sop is vol warmte en vol zuurstof. Een ideale cocktail voor een march op deze vierde dag. De vooruitblik op morgen geeft me vertrouwen. Ik dacht tijdens de voorbereiding ook dat de vijf tot acht eerste dagen een periode zouden zijn van aanpassing aan de inspanning maar ook van aanpassing aan de recuperatie . Het lijkt allemaal vrij goed te zitten. Geen stijve kuiten, geen pijnlijke voetgewrichten of voetzolen. Dus eigenlijk geen problemen. Mijn GPS leidt mij feilloos van de ene landbouw wegel naar de andere. Ik steek een paar maal de nationale weg over. Voor ik goed en wel door heb zit ik op amper 5 kilometer van de eindstreep. Ik besluit aan de kerk in de verte mijn bokes op te eten en te profiteren van de gelegenheid om Jak wat te laten drinken van mijn isotonisch drankje. Hij is echt blij en lijkt het zelfs te lusten. Ik denk aan de praktijk omdat Joke vanmorgen belde om ons moeder een gelukkige verjaardag te wensen. Vandaag wordt zij 62. Echt niet te merken. Marieke van Nederland komt de collegae van de praktijk in Herent een handje toesteken. Marieke is echt wel een uitzondering. Zij is Nederlandse maar een formidabele uitzondering op al de rest van haar landgenoten. Heel vrolijk, open mind, sociaal, teder, kleine bek, rustig sprekend, kan erg goed luisteren. Eigenlijk een promotie voor de cultuur van de doorsnee Nederlander. Zij is een voorbeeld voor onze beroepsgroep. Haar wacht echter een zware taak om zo plots in een drukke praktijk te worden ondergedompeld. Maar ik ben er serieus zeker van dat Joke er een zeer goede hulp zal aan hebben.
Sonja haar dochter belde, nadat ze op controle onderzoek was geweest op de dienst oncologie in het U.Z. Gent. De uitslag was niet zo slecht (het gezwelletje was niet toegenomen in omvang) maar toch moet ze onder controle blijven elke twee maand, en dat is natuurlijk niet zo een geruststellend nieuws. Het zijn moeilijke tijden voor hen. De vriend van Sonja haar dochter is daarenboven ook in behandeling in de pijnkliniek wegens onophoudelijke zware rugklachten met pijn die niet onder controle te krijgen is. Eén van de zestien kaarsjes in Compostella is voor hen.
Ik daal af van de hoge kam die mij leidt naar de vallei waarin Yves Gomezee ligt. Ik kom toe op het gemeentelijke pleintje dat gekadreert is met allerlei Ardense woningen. Geen levende ziel is er te verkennen. Ik vraag mij af: is dit dorp wel bewoont. Ik passeer twee plaatselijke drankgelegenheden die ik herken aan de reclame van Kasteelbier en Jupiler op de gevel. Allebei zijn ze gesloten, het eerste blijkbaar al heel lang, te zien aan het gras tussen de tegels op het terrasje.
Er ligt een vrouw in een strandstoel in haar piepklein voortuintje. Ze zegt me vriendelijk goedendag op zijn Waals. Ik vraag of er nog andere mensen wonen hier, want ik maak me echt ongerust dat wij twee de enige levende wezens zijn in dit Henegouwse gat. Monsieur,ici, cest une village fantome on ne voit et on nentend personne ici. On oublie que nous existons encore lacht ze me toe. Ze vraagt me niet maar meldt gewoon dat ze een bolletje water gaat halen voor de kleine Jak. Hij is gelukkig over zijn eerste modderplas traumas heen en weet naar behoren dit aardig gebaar van deze mevrouw te waarderen door ijverig te lepperen uit de kom propvol water.
Ik wandel dan maar rustig door naar de kerk, en wie zie ik daar .mijn twee convoyeurs. We drinken iets en verplaatsen ons dan weer opwaarts uit de diepe vallei naar boven toe naast het gemeentelijk kerkhof.
Morgen etappe zes. En nu luisteren naar Michel Wuyts en Decauwere.
Hela Monsieur, haloooo...est ce que vous alez a Saint Jacques?
Dinsdag 14 april 2015.
Onze eerste mobil home nacht was er eentje om van te snoepen Op de parking van het gemeentelijke rustoord in Brye verliep alles zeer rustig. De bakker komt wel zeer vroeg leveren. Daar tegenover stel ik dat we op tijd ontbeten en ook op tijd met rugzak en korte mouwtjes vertrokken richting Joncret. De bedoeling was om 25,0 km af te leggen via Saint Amand, Fleuris, Chatelneau, Farcienne, Chatelet, Bouffioulx en Ascoz tot in Joncret. Het waren er amper 25,4. Dus goed geschat van mijn Garminneke.
Job gaat mee en pleegt alzo geweld op zijn fysieke capaciteiten. Hij haalt wel de eindstreep, maar tegen dorst en langdurige belasting van zijn knoken is zijn enthousiasme niet opgewassen. Bij de aankomst is hij echt wel moe. Morgen mag de kleine Jak mee. Tempo verzekerd, als de leiband het maar houdt.
In Chatelneau roept een nette mooie vrouwelijke verschijning,-ik schat rond de 35 jaar-, vanuit een open raam op het eerste verdiep mij terug, wanneer ik haar raam was gepasseerd. Hela Monsieur, Hallo est-ce-que vous alez à Saint-Jacques? Ze had nog net op tijd de sint Jacobs schelp op mijn rug herkend en voelde zich meteen familiaal met mijn lot verbonden. Zijzelf was over drie jaar ook de lange weg opgegaan samen met haar vader na de dood van zijn vrouw, haar moeder. Ze hadden er meteen zes maanden over gedaan om niet het risico te lopen de eigen fysieke mogelijkheden te overschatten. De opdracht was wel voor hun beiden gelukt. Ze zijn weer gekeerd als twee verloste mensen. Ze verschaft me nog één bericht: Votre mission seras inoubliable pour tout votre propre vie, monsieur, mais aussi sa cera tres dure. Soyer convaincu, vous reviendrez comme un autre person. Ik denk er nog lange tijd over na.
Ik merk heel veel zwerfvuil om me heen in het groene stuk van deze tocht. Opvallend en echt storend. In alle formaten en allerhande stukken ligt dit gebied bezaaid met de meest onmogelijke voorwerpen: frigos, autodeuren, compressors, zelfs een heel golfdak lag gewoon afgekieperd onder een brug op een doodlopend stukje weg. Echt niet normaal.
In mijn mijmeringstijd denk ik nog even aan snuit en konijn. Twee jonge kerels waarvan ik er één nu in behandeling heb. Hun relatie staat op een keerpunt en zelf vind ik dit toch zo aandoenlijk, omdat ik hen beiden zo beschaafd vond omgaan met elkaar. De jongeman die ik in behandeling heb is blijkbaar ook wat het noorden kwijt. Ik beloofde ook hem tijdens mijn tocht wat aan hen beiden te denken.
Marcel, mijn zeer trouwe vriend van weleer zagen we nog afgelopen weekend. Zijn vrouwtje is zwaar ziek en werd deze winter nog opgenomen in een rusthuis omwille van haar verder schrijnende ziektetoestand. Haar Parkinson ziekte degenereert haar cognitieve funkties. Als mantelhelper zulk een patiënt eigenhandig thuis verzorgen is echt geen sinecure. Alhoewel het voor zijn vrouwtje de beste oplossing blijkt is Marcel met deze gang van zaken niet de gelukkigste persoon. Hij wenste mij een voorspoedige tocht en zal trachten mij onderweg eens op te zoeken.
De tocht verloopt zo goed dat ik op 5 kilometer van het einde (in Chatelet) besluit om Job even te laten rusten op een plaatselijk terrasje. Zelf trakteer ik me op een deugddoend Orvalletje. Het glijdt naar binnen zoals ik weet het niet juist te benoemen!!!!
De vrouwtjes verwennen mij om ter t meest. Zij maken echt wel deel uit van het welslagen van deze performante inspanning. Ook voor hen is het af en toe wat aanpassen geblazen en moet gewoontevorming wat worden bijgestuurd. Maar ook dat wordt met de mantel van sint Jacob bedekt. Geen felle meningsverschillen en oplopend ruzie gemaak op deze tocht .
Ik ben ruim op tijd binnen en wordt door hen beiden vergast op een goed fris Ricarreke. Dat veegt meteen alle schurende korrels van tafel en de sfeer zit er meteen weer in.
Wat me een beetje tegenzit: Ik kan geen fotos doorgestuurd krijgen met de pre-paid DATA kaart van Proximus. Dat zal dan wel weer eens gebeuren wanneer ik over een WIFI verbinding beschik.
Tot morgen en dan zijn we al in Yves Gomezee, slecht een 60 kilometer van de Franse grens verwijderd.
Maandag 13 april 2015.
Ik vertrek in Waver piek 10.36 en ga op de stationschef af om mijn cachet van Waver in mijn Compostella boekje. Het is bewolkt, frisse wind en echt niet het korte mouwen weer. Ik trek een flanellen hemd aan met lange mouwen en daarboven een body warmer. Ik ga ervoor en begin licht bibberend (van de kou) aan mijn tweede tocht. Eenmaal buiten Waver passeer ik Walibi. Ik hoor krijsende meisjes gillen en gillende jongens krijsen. Veel jeugdig volk dat in deze tweede week van de paasvakantie nog een dagje Walibi meepakt.
Heel gauw ben ik in de groene zone van Waver. Een zeer jong reetje is tijdens haar ontbijt verrast en wipt met zijn gevlekte witte poep heel lenig de tegengestelde richting van mij uit.
Ik wandel voorbij een golfterrein, voorbij een speeltuin, voorbij enkele mooie kastelen, toeristische trekpleisters, door holle wegen, over totaal stroken Parius Roubaix, zelfs voorbij de avenue du Paradis. Ik maal mijn kilometers op een gestaag tempo en toch wandel ik rustig en vooral voldaan. Zo voldaan. Ik denk aan Guddie en Hans, die me op de valreep nog een zeer goede tocht toewensen. Ook Fred en Monica wensen me het allerbeste toe. Zij heeft nog vele zomers doorgebracht bij de kazernewoningen in Florennes. Mijn zoon Kris en zijn partner Lotte en hun zoon Kas wensen me bij te staan en komen over drie weken een paar dagen ons vergezellen in Frankrijk. Ik zie er nu al naar uit. Ook mijn buren, Frie en Arend wensen mij vanuit het Franse Bédouin aan de Ventoux heel veel moed en stapplezier. Zoveel enthousiaste mensen die van op de zijlijn mij naar de eindmeet zullen slepen.
Ik zie heel veel boeren op heel grote tractoren op zeer ruime en omvangrijke akkers grond malen, grond ploegen, grond vermalen, grond bemesten, grond bezaaien. Zo ruim dat het hier is, zonder maar één huis binnen een straal van 4- 5 kilometer. Pieter Stessel van de boerderij het Waterbos in Buken (hij is onze huisleverancier van het Bleu-Blanc vlees)zou er wellicht heel stil van worden. En toch is hij ook zo maar geen keuterboerke.
Ik stap en ga eindeloos door akkers, opvallend veel velden en holle wegen tot ik plots op mijn GPS zie dat ik nog amper 3 kilometer verwijdert ben van het gemeenteplein van Brye. Ik ben er voor Sonja en Marie Rose. Die dachten dat ik pas rond 17 uur zou aankomen. Ik was er om 16.05 uur . We dronken een bubbeltje, aten worsten rode kool en schatjes van patatjes. Heel lekker. Ik laat mijn Compostella stempelboekje handtekenen door een verpleger in het plaatselijke rusthuis want het bureel van de directrice was op slot en zowel zijzelf als haar assistente waren reeds vertrokken.
We kruipen om 22.00 onder ons niet verwarmd donsdeken.
Morgen van Brye naar Joncret, 25,8 kilometer.
Ik stel vast dat ik meer achterlaat dan mijn schaduw alleen
Het is grauw, grijs, erg frisjes en zelfs zeverig weer wanneer ik MRose bevestig dat ik maar eens zal vertrekken. De kasseien van de Grote Molenweg liggen er zelfs akelig glad bij. Mijn schoenzolen zijn echt niet geschikt om voort te bewegen op vochtige kinderkopjes. Ik schuif regelmatig uit, en pattineer met een regelmaat op deze klim van om en bij de 9 percent. Dat weet ik weer voor de volgende keer, bedenk ik snel
Wanneer mijn kids, beauty kids, grandchildren , en alomtegenwoordige vrouw mij komen uitwuiven aan de afrit van Gasthuisberg krijg ik onverwacht nog een heel intens geschenkje die mij de ganse tocht zal doen denken aan mijn nageslacht. Ik krijg een gepersonaliseerde hel blauwe body warmer in de handen geduwd met een heel speciale boodschap geprint in schelpvorm op de voorkant. Op de achterzijde staat in grote lijnen mijn af te leggen parcours met de kilometers erbij vermeld.
Groei , geniet en leef,
Lacht, laat gaan en geef,
Straal met je aanwezigheid
En blijf jezelf altijd .
Blijkbaar hebben wij toch niet zo erg gefaald in de opvoeding van onze kinderen, denk ik een paar minuten later. Wanneer je eigen kinderen zulk een boodschap met je meegeven,en wanneer je kan doorspoelen met wat zulk een doordenker je smaakpapillen doordrenkt en goed gelukkig maakt dan ben je als opvoeder geen lozer. Zo mijmer ik in mezelf wanneer ik me nog een laatste blik gun van mijn kroost op hun ruggezijde. Ik ben weg en zal hen missen, ook al ga ik zeer gelukkig en erg licht mijn tred in een weer waar ik mijn hond zou voor thuis laten. Het regent, het waait en de hemelse zogenaamde sluizen laten tergend hun natuurproduct tegen mijn benen en aangezicht aanslingeren. Even overweeg ik de paraplu van Marie Rose toch mee te nemen. Echter zo een luxe wil ik mezelf niet permitteren. Dat bedenk ik nog net op tijd. Het voelt koud aan. Twaalf graden is niet zo veel.
Kleinzoon Willem geeft me een hand en maakt me duidelijk dat hij ook wel mee zou willen dat naar dat verre land. Helaas kan dat niet. Bij het horen van deze annonce wordt hij een beetje droevig.
Het gaat heel vlot en voor ik het goed en wel besef begin ik aan de modderstrook tussen Korbeek-Dijle en Sint Joris Weert. Ik besluit toch maar mijn been-getten aan te trekken, gezien het vochtige weer. Het was een wijs besluit, want de glibberige tractorsporen doen mij schuiven van op en neer, van links naar rechts, ook al eens van voor naar achter. Geen nood, ik heb alle tijd en zit zelfs nog volledig op mijn schema van 5,4 km per uur. Alsof dat een rol speelt. Smetje toch, waar zijde gij toch altijd mee bezig, corrigeer ik mijzelf. Ik had nochtans overwogen om in de GPS mijn klok uit te schakelen en mijn polshorloge thuis te laten. Heb ik niet gedaan, omdat de aanpassing wellicht te groot zou zijn. Althans, zo verontschuldig ik onmiddellijk mezelf .
Ik eet en drink na 18 kilometer met een pracht van een zicht op Précot en wijde omgeving. Nog 10 kilometer volgens de planning. In Nethen moest ik normaal een klein padje vinden naast de spoorwegbedding, echter het pad was totaal verdwenen onder plassen en stroken met modder en algen. Ik loop dus een 300 meter terug en daardoor komt het dat mijn trip niet 28,3 kilometer , dan wel 29 kilometer telt. Ik beklaag me niet dat ik een tijd langs de spoorwegbedding liep, want alzo ben ik zuiver zeker van de juistheid van mijn trip. In de verte zie ik het industrieterrein van Waver. Nog wat gas bijgegeven en om 15.42 arriveer ik in Waver. Mijn eerste trip is geslaagd. Ik heb vandaag 1/95 ste van mijn droom gerealiseerd.
Ik kreeg van verscheidene supporters heel erg ondersteunende berichtjes met de boodschap van couragie en spirituele ondersteuning. Broer Luk en schone zus Lieve, Broer Peter en schone zus Rie, collega Filip, vriend en patiënt André, Jaak en Marianne, (ooit verscheidene jaren na elkaar Belgisch kampioen ballroom dansen), wensten mij een goede vaart. Zoveel enthousiasme van mede genieters doet me echt wel deugd. Ik wil zeker de familie De Smet Roger uit Aalter nog eens speciaal bedanken om hun wensen van goede vaart . Zij zijn vrienden van het eerste uur, en alhoewel familiale bezigheden en druk beroepsleven ons een beetje uit de meander hield, zijn we steeds getrouw vriend van elkaar gebleven. Dank Roger en Therese om uw interesse en ondersteuning.
De volgende trip is van Waver naar Joncret, zowat 27,4 kilometer. Het tweede deel van de tocht. Ik kijk er nu al naar uit.
Zaterdag 11/04/2015
Ik moet nog heel wat leren van die blog. Tot heden wist ik zelfs niet dat mensen konden reageren. Zojuist las ik enkele reacties van vrienden.
Ik dank Paul Beckers en zijn echtgenote Kristien. Eigenlijk om de beleefdheid zijn rechtgeaarde plaats te gunnen moet ik schrijven: Professor Paul Beckers. Paul is een oud gediende van de sportschool Ter Borcht in Meulebeke. Destijds lagen onze kamers recht tegenover elkaar en zodoende hebben we heel veel leed en leuks samen gedeeld. Hij heeft het echt gemaakt in de cardiale medische wetenschap. Reeds vele jaren sta ik in bewondering om zijn doorzetting en toewijding. Afkomstig van de parking van t STAD, (Wilrijk) is hij toch wel éen van de uitzonderingen op de gemiddelde signoor. Hij heeft geen grote muil, is niet theatraal en weet vele mensen iets bij te brengen zonder daarover hoeven op te scheppen. Akkoord, destijds ging hij zijn eigen ook scheren, zijn eigen ook aan en uit kleden, zijn eigen neerzetten .maar voor de rest een zeer aimabele vriend en collega student, zowel in Meulebeke als in Leuven. Dank Paul om de toffe reactie.
Ook Jean en Annie dank ik om hun blijken van interesse. Nooit gedacht dat zulke voorname mensen aandacht zouden besteden aan de nobele heel modeste inspanningen en gedachtengoed van vrienden van weleer.
Het siert hen.
Ook Roland wens ik even via deze weg aan te halen. Zijn vrouwtje kreeg onlangs een cardiale verwittiging. Hun leven werd op enkele uren tijd totaal door elkaar geschud. Ik verneem nu echter dat hun beider trein terug op de sporen staat en de hendel staat op VOORUIT. Ik vermoed dat we samen binnen enkele maanden terug aan het wandelen zullen zijn in Wibrin.
Zowaar mijn lieve schoonzus en broer-Luk reageerden. Lieve leerde ik wat het ware rots- en bergen beklimmen inhoudt. Vorig jaar deden we samen met Joke (dochter) en Mike (schoonzoon)de Bavella in Corsica en ervaarde zij hoe diep een mens soms al eens moet gaan om succes te halen, om overwinningen binnen te rijven, om alzo lange tijd nadien te kunnen teren op je eigen overgave, moed en doorzetting. Ze is er zichzelf nog steeds dankbaar om dat zij toen niet mocht en kon opgeven.
Er is die man die naamloos reageert en die mij eigenlijk wijst op het feit dat ik met gans die mobil home situatie een soort pelgrim de luxe uithang. Hij heeft zijn waarheid, en in niets spreek ik hem tegen.
Hij heeft een punt wanneer hij gans deze tocht beschouwt vanuit het oogpunt van de pelgrimstocht van de Heilige Jacobus van weleer. Hij moest de afstand afleggen met heel wat minder comfort.
Wat mij echter prsoonlijk aanbelangt is niet zozeer de pelgrimstocht, en de verderving van comfort en voeding op zichzelf, dan wel de spirituele achtergrond, mijn eigen beweegreden waarom ik het doe. De fysieke inspannng op zich en vooral de droom om eens vier maanden te kunnen werken aan één enkel project zonder me te moeten bekommeren om allerlei andere gedachtenspinsels, stresserende verplichtingen, maatschappelijke plichtplegingen. Ik zou kunnen stellen, ik ben geruime tijd buiten de radar en niemand die me dwingt om te handelen binnen een vooropgesteld keurslijf. Eigenlijk een vorm van recreatieve vrijheid en enkel bezig zijn met mezelf en mijn ding. Dat ik de filosofie van de pelgrim hierrmee geweld aan doe, is geenszins en/of nooit mijn bedoeling. Misschien, wil ik juist niet als pelgrim gestigmatiseerd worden, maar neem ik wel veel van al die pelgrims hun ervaringen mee om onderweg op zo weinig mogelijk verrassingen te stuiten, zelfs hun wegen wil ik daarom gebruiken. Wanneer ik de dag voor de echte ronde van Vlaanderen op het zelfde parcours van de prof-renners rijd met mijn eigen vrouw in de volgwagen, ben ik dan een soort van luxe prof renner? Bijlnage na niet, ik lever echter wel een prestatie waar ik mezelf gerust een paar keer tegen kom, mezelf in vraag stel en bij aankomst wellicht een deel van mezelf herwaardeer. En dat is een beweegreden waar niemand wat kan aan raken, daar heeft niemand enige controle noch inspraak over. Dat is iets van merzelf. Dat is ook wat pelgrims ervaren hebben of zullen ervaren. En voor mij persoonlijk is dat wel erg belangrijk. Hoe positief of negatief anderen hierover hun mening hebben is bij wijze van spreken een gadget, niet noodzakelijk, niet doorslaggevend, niet resultaat bepalend.
Ik moet nog denken aan die patiënte. Een vrouwtje van 78 jaar die met traantjes in de ogen vertelde dat ze me zal missen. Ik was een beetje gegeneerd, omdat ik haar voor zo lange tijd over liet in de handen van de collega. Om de genante situatie wat te redden vertel ik haar dat ik zeker ook een 12 de kaars voor haar zal branden in Compostella. Ze reageerde heel ontroerend: ga je dat echt doen? Ik durfde het niet te vragen maar ben zo blij dat je het zelf voorstelt. Ik zal je elke avond voor het slapen gaan even door mijn gedachten halen, al was het maar om je levend en wel terug te zien Het mag u zo heel goed vergaan Johan! (sic). Het doet je wat, wanneer mensen van heel diep in hun hart je het beste toewensen. Ik heb de laatste tijd andere dingen ervaren, zefs van eigen familie, maar dat is een gans ander verhaal.
De week zal heel kort zijn. Nog zeven maal slapen en de goed ingevette wandelschoenen mogen eindelijk voor de lange tocht worden aangetrokken. De tijd zal wellicht nog te kort zijn want plots dringen zich nog een aantal werkjes op die zeker moeten uitgevoerd worden voor aanvang van de tocht. Dat is de reden waarm ik nu besluit. Tot eerstdaags.
Zaterdag 4 april 2015.
De bedoeling was om met de groep collegae nog een pittig wandelingetje te maken op zondag 29 maart. Dat het regende kon ons eigenlijk niet veel deren. Gekleed met waterdichte jekker en regenhoed was ik al een beetje gewoon van de voorbije voorbereidingen. Bovendien was het echt geen oude wijven regenvlaag. Eerder wat gezever van spraakgebrekkigen. Later op de middag werd het wel ernstiger en regende het echte luchtbelletjes op de straat. Het was een potig tochtje, met heel wat niveauverschil en zeer gladde rotsblokjes. Heel gevarieerd en op zekere ogenblikken ook wel opzichtig intensief. Gelukkig is ons team heel erg sportief en klaagden alleen de honden over het te lange stilstaan. Op een uurtje en een kwart arriveerden we in La Granche in Achouffe waar we ons te goed deden aan (weer ) een paar Choufkes. Ook dat moet getraind worden en onderhouden. Wegens te zware regenval en uit kompassie met de vrouwtjes besloten we met allen terug te keren in de camionette. Nog een tas koffie en het weekend zat erop. Het trainingsschema werd minutieus gevolgd. En of we er klaar voor zijn!
Bijgevoegd een prentje van de U62.
Bij wijze van afscheid aan Annelies als vaste medewerkster in de praktijk en ook als verwelkoming van Niels werd er een weekendje gepland in Wibrin. De ganse ploeg had voor Annelies bij gelegd om haar een cadeautje te bezorgen. We verrasten haar met een Garmin sporthorloge...Tot mijn grote verbazing werd ook ik verrast; Ik kreeg een T-shirt met al de namen van heel de ploeg en de melding vooraan: You will never walk alone...Een beetje aandoenlijk, maar ik wist me flink te houden. Ook kreeg ik een ganse mand vol met attributen die mij onderweg gaan van pas komen, energie gelletje, wandelkousen, wandelreflectoortjes, en nog veel ander nuttigs.Dank u lieve collegae.
Ook de wandeling mocht niet ontbreken.
Er stond een tripje op het programma van om en bij de 17 kilometer. Heel gevarieerd en afwisselend op en neer. Onderweg een bevoorrading met sandwiches en soep. Dank aan de fouragier van dienst, MRoseke. Kou en regen waren de spelbrekers, maar de pret was achteraf des te groter bij een paar Achouffes en de gezelligheid aan de tafel.
Ook een speciale dank aan Hilde die mij voor mijn voettocht verraste met een fles Cava. Ook het briefje uit dankbaarheid heeft me blij gemaakt. We hebben toch zoveel toffe respons van heel toffe patiënten.
Bij deze: toch ook een merci om zoveel respect en waardering voor onze inspanning, maar we doen het zeer graag.
Overmorgen doe ik nog een wandeling ter voorbereiding, en dan is het heel kortbij.
We tellen af.
Mijn vriend Jos zou zeggen: Pa, het kort nu wel erg snel af he....
Zaterdag schafte ik mij een heel voornaam attribuut aan. Het helpt me de loslopende honden af te schrikken en ook mijn statuut als pelgrim kenbaar te maken: De wandelstok. Niet zomaar een hebbeding. Hij zal mij gedurende de reis volledig bijstaan, steun verlenen, beschermen, zegenen en zelfs helpen rechtstaan bij een zoveelste val...Mijn toeverlaat en trouwe handgezel. Bovenaan voorzien van een gedraaide koord dat dienst doet als absorberend handvat en onderaan eindigend op een stevige metalen pin. Binnen in het hout op de bovenkant is hij wel met enige luxe uitgedost bij wijze van een ingebouwd kompas. Handig dat je niet steeds je toestel moet bovenhalen uit je rugzak bij enige twijfel. Van zodra ik de kunst meester ben om ook foto's te plaatsen op deze blog , krijg je dit stukje van mijn verlengd vertrouwen zeker ook eens te zien.
Dit weekend werd er echt niet veel geoefend, enerzijds om de knie nog wat rust te gunnen, anderzijds om alle tijd te kunnen steken in de verbouwing van de douche in Wibrin samen met broer Luk. Dank u Luk, om het zo handig verwijderen van de oude tegels van de muur. Geen werkje voor mij, de muur zou er niet meer staan...
Overmorgen staat er weer een heel zware tocht op het programma; de wandeling rondom het meer van Nisramont, goed voor een 28 kilometer gevarieerd giftig parcours. Heel mooi, heel moeilijk omdat het steeds helt en daalt. Wie zin heeft kan mee.
Tot de volgende, en vooral...blijven pogen om het hoge!
22/02/2015 Heel kleine aarzeling in mijn voorbereiding.
Heel even was er angst, twijfel, onzekerheid in verband met pijn , stijfheid en zwelling rond mijn prothese knie. Daardoor ook wordt de periode van stilzwijgen op deze blog verklaard.
Op 18 januari was ik bij het doorkruisen van een bos, in het onderaardse hol van een vos gezakt. Plots zat mijn rechter voet (van het been met de prothese) 70 centimeter dieper dan de andere voet. De natuurlijke fysische wetten spreken dan van de inertiekrachten, want Job, mijn trouwe viervoeter en mentor zonder stem, trok gewoon verder aan de leiband waardoor mijn knie eigenlijk lichtjes in een overstrekking kwam te staan in de put. Het voelde licht pijnlijk, het was van korte duur, maar belangrijker, ik kon er op steunen en langzaam na het klauteren uit deze niet comfortabele positie, verder terug rustig aan stappend op ritme komen.
De volgende dagen voelde ik mijn knie wel zwellen en de binnenkant behoorlijk gevoelig worden (vooral s nachts), maar echt veel last was er niet. Echter na de tweede week begon ik te twijfelen of de prothese niet een beetje zou losgekomen zijn. Vooral het hol klokkende geluid bij het schudden van de knie baarde mij meer en meer zorgen.
Ik besluit niet verder te trainen en advies in te winnen van de behandelende orthopedist. Na deze consultatie en een knie-radiografie later kreeg ik wederom licht op groen van dokter Reynaert. Bij de vraag of ik met deze knie in Compostella zou geraken, antwoordde hij laconiek: Ge kunt er zelfs mee weerkeren ook
Gisteren dus de training terug hervat, zij het op een matige intensiteit. Slechts 15 kilometer gewandeld aan 6,5 per uur met een stijgingspercentage van 4 percent. Om terug een beetje in het ritme te komen.
De andere meer praktische voorbereidingen blijven alsnog goed verlopen:
1 - Mijn eerste stempel is binnen. Ik kreeg van het gemeentebestuur van Herent mijn vertrekstempel.
2 Alle dagtrips zijn apart per dag afgeprint zodat ik elke dag een aanschouwelijke kaart heb met kilometers en parcours op afgedrukt.
3 Mijn persoonlijke bagage krijgt vorm. De EHBO kist voor de mobil home is haast volledig in orde. Ook de fietsrek die speciaal werd omgevormd tot externe koffer op de trekhaak is nu klaar en de rekkers en haken maken hem helemaal functioneel om de bagage te fixeren.
4 De honden kregen hun vaccinaties en ook hun Europees paspoort werd in orde gebracht.
Volgende week staat opnieuw een dagtrip van 20 kilometer op het programma. Samen Hans en Gudie tracht ik een parcours te wandelen rond het meer van Nisramont. Ik had dit al eens verkend in de maand Oktober denk ik.
Zo, ik verlaat deze blog voor een weekje en meld u wellicht reeds volgende week hoe het is met de conditie.
Nog een prettige werkweek en tot eind februari zeker?
Op het programma voor vandaag stond de verkenning van de vierde dagtrip: Joncret naar Yves Gomezéé (18 kilometer). Ik stond er scheutig op, want reeds donderdag namiddag stond mijn rugzak reeds klaar. Er werd regen voorspeld, dus had ik mijn waterdichte hoed, waterdichte wandelbroek en waterdichte "frak" helemaal mooi uit de plooi gevouwd en inspringens klaar gespreid. Het manneke op het weerstation was niet akkoord. Zaterdag morgen ben ik om 07.00 uur opgestaan en al aanschouwend de druppels oude wijven op mijn slaapkamerraam, besluit ik (ja, MRose beweert dat de ze bij mij de jaren van verstand eindelijk ziet aankomen), noch mijn wagen, noch mijn lijf en leden niet op het spel te zetten in ruil voor mijn voorbereiding op deze lange trip. Het vriest en het regent. Gevaarlijke cocktail om met de wagen een verplaatsing te maken van om en bij de 180 kilometer heen en terug. Ik denk eraan (en doe het dus ook) op de loopband in de fitness eens een weerstand -interval training in te lassen. Ik loop 10 minuten tegen een snelheid van 9,8 kilometer per uur, dan 2 minuten wandelen tegen 6,4 km/h. Dit doe ik zes maal na elkaar. Ik doe dit 70 minuten en haal een afstand van 11 kilometer. Daarna doe ik nog een bergop wandeltraining van 6.4 per uur aan 3 percent stijging. Zestig minuten en 6,4 kilometer ver hou ik dit vol. Totaal afgelegde afstand vandaag bedraagt zo een 17,5 kilometer. Normaal was de afstand van Joncret naar Yves Gomezéé een 18 kilometer. Dus op deze wijze blijf ik mooi op schema. Spijtig alleen dat ik de verkenning moet missen, maar ik vermoed dat dit voor een volgende keer zal zijn. Trouwens, mijn nieuwe wandelschoenen doen het perfect. Tot heden toe, nog steeds niet 1 blaartje. Ze zitten als gegoten, en inderdaad; ik doe ze voor het slapen gaan uit, met pijn ...in mijn hart.
Vandaag geprofiteerd van het slechte weer om alle mobilhome documenten en identiteitskaarten en rijbewijzen, reisroute, geloofsbrief, en andere te fotokopiëren zodat we alles in dubbel hebben (je weet nooit, bij verlies....)
Ook de kaarten werden nog eens boven gehaald en hier en daar een beetje bijgewerkt, minder door bebouwde kom en meer parcours door bos en veld.
Volgend project is het eerste weekend van februari: een rondwandeling aan het stuwmeer van Nisramont. De getekende afstand op GPS bedraagt een matige 21 kilometer op zeer pikant terrein. Voortdurend dalen en stijgen met steeds het meer aan uw linker-zijde. Ik krijg voorwaar assistentie van Walter en Jaak. Twee gewezen para-commando's, groen mutsen met het dolkske op hun rechter schouder gespeld. Als dat maar goed komt met mij?
Tot volgende keer.
In het verleden ontstaan vonken van de eeuwigheid....
Wat in het verleden zo veel indruk op je maakte, verdwijnt nimmer uit je geheugen schuif, het verhuist naar de eeuwigheid! In het verleden zijn binnen mijn levenswandel dingen gebeurt die op mij persoonlijk zo veel invloed hebben gekregen dat ik ze via mijn geheime getrouwe plaats in mijn ziel een vaste standplaats gun voor de eeuwigheid.
2015!
Een nieuw jaar...nog dikke drie maanden en we zijn op weg via onze uitgestippelde Compostela-route. Feel the vibe!
Vandaag twee belangrijke dingen uitgevoerd ter voorbereiding:
1 - Bij de AS adventure een zware investering gedaan in een stel wandelschoenen van Meindl (ENGADINE). En alhoewel mijn schoenmaat er niet te krijgen was zonder vooruitbestelling weet ik nu al uit de revieuws via internet en dus betreffende deze schoenen, dat dit geen slechte aankoop zal zijn geweest. Er is er zelfs een wandelaar die bij de slechte punten vermeldt: je moet ze 's avonds uit doen om te gaan slapen. Schattig goede commentaar vind ik dat.
2 -Ik maakte me lid van het Vlaams genootschap van Compostela. Dit laat toe dat ik via mijn toegestuurde geloofsbrieven, onderweg iets gemakkelijker mijn stempels en faciliteiten (water-toilet-bevoorrading-EHBO...zal kunnen verkrijgen. In geval van solo pelgrim kan je via de geloofsbrieven ook veel eenvoudiger onderdak (onderstro) bemachtigen.
Ook bezorgen ze aan de pelgrims die vertrekken folders die uitleg en details verschaffen over bezienswaardigheden onderweg, of over je noodzakelijke uitrusting, of waar je eender welke hulp kan opvragen op de Camino. Nuttig dus.
Ik had gepland om vandaag mijn kilometerkes te lopen tussen Herent en Steenokkerzeel, maar een nog restantje van mijn buikgriep deed me beslissen een weekje te wachten om deze inspanning aan te vatten. Ik heb nog drie maand om de conditie op het gewenste peil te brengen en niets laat me toe mijn huidige gezondheidstoestand in de war te brengen of zelfs uit te dagen; Niet op korte of niet op lange termijn. Behoedzaam stille evolutie.
Goe bezig Smetje.
