Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Vanmorgen gestart vanaf het thuisfront en gewandeld naar Aalbeke om daar het parcours te wandelen dat de wandelclub uit Marke heeft samengesteld . Een rustige wandeling rondom deze Kortrijkse gemeente. Heb voor mezelf wat aanpassingen gedaan omdat men enkele mooie stukjes natuur links liet liggen. Deze morgen was het ideaal om te wandelen qua temperatuur.
Vandaag mijn 2° corona wandeling gedaan. Een wandeling van ongeveer 13km lang, die bewegwijzerd is.
Het Kortewagenpad loopt grotendeels over landelijke wegen en paadjes. We maken kennis met onbekende hoekjes, verrassende landschappen en prachtige stukjes natuur. Het pad ligt volledig op Lauwse bodem. Er is slechts één kort stuk dat over een onverhard pad gaat. Voor rolstoelgebruikers en kinderwagens voorzien we hier een alternatieve route. Hier enkele foto's van deze wandeling.
De aanduiding van het pad.
Richting Biezeveld
Mijn oude maten
Mooie vergezichten
wegdek in slechte staat
Zicht op het Preshoekbos
We kwamen voorbij het vroegere station van Lauwe
Ingang van het Hondebos, verleden week nog gesloten Hier de achterkant van het Hondebos Zicht op de LAR
Op naar het Kraaiveld
ook hier mooie zichten Zicht op de Franse bodem
Eventjes de Golden River volgen
Nog een kleine km te gaan tot Lauwe plaats en deze wandeling zit erop.
Tijdens deze droevige periode besloot ik hier dicht bij huis een wandeling te maken. Het weer was ideaal om te fietsen of te wandelen, met respect voor de andere mensen op een veilige afstand. Enkele rustige plekjes uitgezocht, tussen het Preshoekbos en de Bramier. Het was een tochtje van een 6tal km. Ideaal om het hoofd eens leeg te maken. Hier enkele beelden van deze wandeling.
Heb genoten van deze wandeling en ook van de rust.
Gisteren een prachtdag qua weer, vandaag ging het terug regenen. We lieten dit niet aan ons hart komen, we gingen wandelen in Rollegem.
De Kindervriend is een samenwerking tussen drie diensten, een multifunctioneel centrum, buitengewoon basisonderwijs en een revalidatiecentrum voor peuters, kleuters en lagere schoolkinderen. Door deze samenwerking kan de Kindervriend in de regio Zuid-West-Vlaanderen een gevarieerde en kwaliteitsvolle zorg, type 2 onderwijs en therapie bieden aan kinderen met een verstandelijke beperking en hun gezin. Voor de 25ste maal organiseert M.P.I. De Kindervriend deze Lentewandeling in samenwerking met WSV Marke. De medewerkers van WSK Marke nemen de inschrijvingen op zich, de omlopen en catering ligt in handen van de medewerkers van het M.P.I.
De opbrengst van deze wandeling gaat integraal naar het centrum.
Toen ik vertrok was het nog droog, we kregen wel een strakke wind.
Afstandstabel
Aangekomen aan hoeve Pontfort. Na iets te hebben gedronken gingen we verder richting het Stadsgroen de Marionetten en de Libel. Nu kwamen we een mooi stukje natuur tegen.
Op een steenworp van het stadscentrum vind je een groene schat. Stadsgroen Marionetten is een ecologisch recreatief natuurgebied in Kortrijk, aantrekkelijk en bereikbaar voor alle Kortrijkzanen en bezoekers. Je wandelt er door verschillende stukken landschap: boskanten, waterpartijen, open plekken, verdoken hoeken, een speelheuvel, een bos om in te ravotten en weilanden. Een nieuw stuk natuur, midden in jouw stad. Ideaal om een frisse neus te halen, de benen te strekken, tot rust te komen of heerlijk te ravotten. Hier zijn we aangekomen in de Libel. De Libel ligt zon 40 meter hoger dan de Leie in het stadscentrum. Vroeger werd het gebied gebruikt voor klei-ontginning, nu is het stukje bos een hoogtepunt van het stadsgroen In de verte merk ik het nieuwe AZ Groeninge op, ook Barco en de opvallende watertoren vallen op. Ik zit op een steenworp van het stadscentrum van Kortrijk en hier vind je nabij het nieuwe ziekenhuis AZ Groeninge een verrassende, groene oase, het Stadsgroen Marionetten.
We kwamen net niet voorbij de Libel.
Ondertussen begonnen de eerste regendruppels neer te vallen. Gelukkig nog niet erg. Kregen weidse vlakten te zien.
De hemel trok helemaal dicht.
Een dwergje kwam even goedendag zeggen. De dorpskern was in zicht.
Matige opkomst ten opzichte van de vorige jaren. Toch nog meer dan 1300 wandelaars.
Deze keer een wandeling meedoen van de wandelclub De Colliemolen uit Oostnieuwkerke, die doorging in Westrozebeke.
Westrozebeke is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Staden. Westrozebeke ligt iets ten zuiden van Staden-centrum en op ongeveer 10 km van Roeselare en 15 km van Ieper. Het dorp ligt op de heuvelrug Passendale-Esen, en ten zuiden van de dorpskern reikt het uitzicht op sommige plaatsen tot Ieper en zelfs tot het West-Vlaams Heuvelland, 30 km verder. Door de plaatselijke bevolking wordt van Rozebeke gesproken. De parochie Westrozebeke ontstond rond 950 en is daarmee de oudste parochie van Staden. In 1066 werd de nederzetting reeds vermeld als Rosebeca (Rozebeke). Evenals een groot deel van Staden, was Westrozebeke afhankelijk van de Heren van Staden. De kerk van Westrozebeke werd in de 13e en 14e eeuw in gotische stijl verbouwd en vergroot.
Westrozebeke is vooral bekend omdat hier (in de buurt van de Goudberg, tussen Westrozebeke en Passendale) op 27 november 1382 de Slag bij Westrozebeke plaatsvond waarbij de Vlamingen onder Filips van Artevelde (zoon van Jacob van Artevelde, wiens standbeeld op de Vrijdagmarkt in Gent te zien is) door een Frans leger verpletterend werden verslagen. Hieraan wordt men nog herinnerd door Corneillies monument op het dorpsplein.
Na de slag werd Westrozebeke een bedevaartsoord omdat, volgens de legende, een rode draad rond de gemeente haar inwoners tegen het oorlogsgeweld had beschermd. Deze draad was op zeven plaatsen bevestigd, waarnaar tegenwoordig nog de zeven kapelletjes aan de Ommegang verwijzen. Sinds deze veldslag wordt Onze-Lieve-Vrouw van Westrozebeke bijzonder vereerd.
Dat belette niet dat de vijandelijkheden tijdens de Eerste Wereldoorlog Westrozebeke volledig van de kaart veegden. Ook de kerk werd geheel vernield. Van dit oorlogsverleden getuigt nog het monument voor Luitenant Juul De Winde, die sneuvelde bij de bevrijding van Westrozebeke.
De plaats werd in de jaren '20 van de 20e eeuw wederopgebouwd. Ook de Sint-Bavokerk is tamelijk recent. Binnen hangt er aan de muur een ex voto van de zinkende ferry "Sussex". Dit schip voer in 1916 van Folkestone naar Dieppe en werd getorpedeerd. De meevarende Westrozebekenaars baden tot Onze-Lieve-Vrouw en bleven gespaard. Ondanks dit tweede mirakel werd bij het debat over een basiliek niet gekozen voor Westrozebeke, maar voor het nabijgelegen Dadizele.
De inschrijving vond plaats in zaal de Nestel. Er was al aardig wat volk op de been toen ik aankwam. Eindelijk werd regen en wind geruild voor droog en mooi wandelweer. Meteen een stimulans om naar buiten te komen zo bleek.
Ik wandel voorbij het mooie stadhuis van Westrozebeke. Hierna bewonder ik de glooiende landschappen die er nog braak bij liggen. Binnen enkele maanden zal zich hier een heerlijke grote groentetuin uitspreiden. De streek staat immers bekend voor haar koolsoorten, prei en andere heerlijkheden. Ik stap door enkele modderige dreven, hoe kan het ook anders na de hevige regenval van de voorbije dagen Langzaam gaat het richting eerste rustpost langs de Moorsledestraat in Oostnieuwkerke
Wat plassen op de velden, door de aanhoudende regenval van de voorbije dagen.
Regelmatig wat ploeteren
Veel variatie op de wandeltocht.
De Vierkaven. Na de koffie nemen we eerst de oude spoorweg en zo stappen we naar het bos De Vierkaven. De aanplanting van het domeinbos de Vierkaven startte in 2002, beslaat achttien hectare en is een echt paradijs voor de natuurfanaat. Het ligt er nogal drassig bij na de hevige regenval van de afgelopen dagen maar ik ben voorzien van hoge, sterke wandelschoenen. Er is een tweede stop voorzien in t Glazen Huis Rustige verkenning door dit domein.
Terug aangekomen in de rustpost. Na de tweede rust gingen we terug richting aankomst via enkele trage wegen en nog een door steek door het vijverbos.
Het Vijverbos, is een oud bos en een groene oase van zon tien hectare. Het dankt zijn naam aan de Vijverbeek die door het bosje loopt. Het Vijverbos is het territorium van de spechten, die er lustig op los tokkelen. Samen met de boomvalken, brengen spechten hier jaarlijks hun kroost groot. Livemuziek verzekerd!
Een rustige wandeling door Westrozebeke en omstreken, door het mooie en rustig weer was er heel veel volk op de been. Er waren meer dan 2500 mensen die de wandeling maakten.
Deze keer een wandeling dicht bij huis.Ging wandelen in Menen, waar de Lauwse wandelclub de 12uren van Lauwe er hun jaarlijkse Kazemattentocht hielden. De start was vanuit het St Joris instituut.
Menen (Frans: Menin) is een plaats en stad in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De stad telt ruim 33.000 inwoners. In de streek zelf wordt de stad Mjinde genoemd, in de rest van de provincie wordt de naam Mjeenn gebruikt.De stad is ontstaan aan een doorwaadbare plaats in de Leie, op de handelsweg Torhout-Rijsel. De oudste naamsvermelding stamt uit 1087, toen het patronaatsrecht van de kerk van Menen werd toegekend aan de Abdij van Hasnon. In 1193 kwamen ze aan Arnulf en Mathilde van Menen, welke de heerlijkheid Menen in bezit hadden. De familie heerste tot 1288. Toen ontnam Graaf Gwijde van Dampierre de heerlijke rechten en viel Menen rechtstreeks onder de graaf. Het beheer kwam nu aan een baljuw. Nabij de Sint-Vedastushuis was waarschijnlijk de burcht van de heren.Als grensstad werd Menen al vroeg versterkt. De eerste omwallingen dateren uit 1578, nog tijdens de aanleg ervan werd Menen ingenomen door Malcontenten. In 1579 werd de stad door Schotse troepen op de Spaansgezinden heroverd en in 1582 kwam de stad, door Alexander Farnese, definitief in Spaanse handen. Tussen 1579 en 1830 werd Menen tweeëntwintig maal belegerd. De belegeringen drukten zwaar op de welvaart van de stad, de bevolking was sinds 1578 massaal vertrokken naar Haarlem, de weefindustrie zou de komende tien jaren zelfs halveren.In 1846 werd de steenweg naar Wervik in gebruik genomen en in 1869 die naar Moeskroen. Ook riolering en gasverlichting werden aangelegd. De industrie was verwaarloosbaar, de inwoners werkten in de fabrieken van Halluin, Roncq, Tourcoing en Armentières. In Menen kende men vooral de verwerking van vlas, katoen, kant en tabak. Vooral de firma van A. Plaideau, opgericht in 1815, was van belang. In de 2e helft van de 19e eeuw kwamen daarbij gas, rubber, baksteen en ijzer. Vaak stond er ook een fabriek in het naburige Halluin, om invoertarieven te ontwijken.
Op 14 oktober 1914 werd Menen door de Duitsers bezet. De oorlog leidde ertoe dat de helft van de huizen werd vernield. Na de oorlog werd in 1921-1923 de wijk Ons Dorp gebouwd. De houten noodwoningen werden uiteindelijk vervangen door huizen in de Nieuwe Tuinwijk.
In 1921 werd de Leie rechtgetrokken, waardoor schepen tot 300 ton Menen konden bereiken. De oude Leie-arm werd in 1923 gedempt. In 1971 en 1987-1988 werd de Leie geschikt gemaakt voor nog grotere schepen.
De wandelaars konden kiezen uit een 4-tal afstanden.
De kleine afstand maakt er een stadswandeling van. Met bezoek aan de kazematten en het Belfort (indien er geen werkzaamheden gepland zijn).
De grotere afstanden trekken rond in Menen. De 2 grootste afstanden brengen zelf een bezoek aan de buren van Wevelgem om zo naar de controle op het dorp te wandelen, waar ze de 7km-stappers ontmoeten. Hier maakt de 18 km nog een lus via de Geluwebeek, rustige wegen en doorsteekjes, om dan samen met de 7 en 12 km via de Tuinwijk en onze jeneverstand opnieuw de stadskern te bereiken, waar de geurende 12 uren wafels hen opwachten.
DeReutelbeek
Aangekomen bij de Kazematten. De Kazematten van Menen waren onderdeel van de stadsversterkingen van de Belgische stad Menen. De kazematten maken deel uit van de stadsversterkingen. Het zijn bomvrije gewelfde ruimtes en ze werden gebruikt voor militaire doeleinden, om er munitie op te slaan, levensmiddelen te bewaren of als schuilplaats voor soldaten en geschut. De kazematten meten 4 bij 5 meter en zijn 3 meter hoog. Ze zijn met elkaar verbonden via manshoge doorgangen. Aan de stadszijde had men een ingang, aan de andere kant, tegen de watergracht, bouwde men een stevige bakstenen muur. Per bomvrije ruimte zijn er aan de buitenzijde vier kijkgaten. Op de gewelven bracht men een dikke laag aarde aan om de inslagen van de bommen te neutraliseren. Ook tijdens de twee wereldoorlogen zochten de bewoners er toevlucht.
Na deze doortocht begon het te regenen, dus geen verdere kiekjes meer. Al bij al een rustige tocht, met regelmatig een bui en wat strakke wind.
Vandaag eens wandelen in de Oostvlaamse provincie,ondermeer in Ruien, waar de wandelclub Omloop Kluisbergen er hun jaarlijkse folderwandeling organiseerde.
Ruien is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Kluisbergen. Ruien ligt in het zuidwesten van de provincie, langs de Schelde, tegen de taalgrens en de grens met West-Vlaanderen.
Op het grondgebied van Ruien bevindt zich het grootste stuk van het Kluisbos, gelegen op de Kluisberg. Langs de Schelde stond een elektriciteitscentrale van Electrabel.
De start was vanuit het GOC Ruien en de wandelaars konden kiezen uit een 3tal afstanden.Wij kozen voor de grootste afstand, die bestond uit 2 delen. We besloten eerst het grootste gedeelte te wandelen en dit ging richting Kwaremont.
Hier hebben we al een zicht op de Kwaremont Via verschillende verharde en onverharde paden stapten we naar onze eerste rust voor vandaag Nog een paar gretige klimmetjes alvorens we onze rust bereiken.
Ja de tocht gaat langs ginder Luc Mooie vergezichten
Aangekomen op onze bestemming. Hier waren we op de nieuwe Kwaremont. De Kwaremont (ook wel Nieuwe Kwaremont genoemd) is een helling in de Vlaamse Ardennen gelegen in de gemeente Kluisbergen. Langs de beklimming ligt het dorp Kwaremont, wat tevens de naam van de helling verklaart. Ten westen van de top van de Kwaremont ligt de Knokteberg, ten oosten ervan de hogere Hotondberg. De Kwaremont is meermaals opgenomen in de Ronde van Vlaanderen en boezemde ontzag in. Samen met de Kruisberg te Ronse en de Edelareberg bij Oudenaarde vormde ze in de beginjaren van de Ronde een geducht trio hellingen.
De Kwaremont bestond tot 1965 geheel uit kasseien met daarnaast een fietspad in grind. In 1965 werd de eerste 400 meter vanuit Berchem geasfalteerd, een jaar later volgde de rest van de helling. De helling was nu een eenvoudige hindernis geworden voor het peloton en de Rondes van 1966 tot en met 1973 kenden een minder spannend wedstrijdverloop. In 1973 werd de Oude Kwaremont, een straat die parallel aan de Kwaremont dezelfde heuvelkam beklimt, 'ontdekt'. De Oude Kwaremont werd in 1974 direct opgenomen in de Ronde.
De Kwaremont is in totaal 54 maal (1919-1954, 1956-1965, 1967-1973, 1992) opgenomen in de Ronde. In 1992 werd ze voor de laatste maal opgenomen in verband met werkzaamheden aan de Oude Kwaremont. Van 1919-1927 was er sprake van twee hellingen in de Ronde, eerst de Tiegemberg gevolgd door de Kwaremont. In 1928 wordt ze beklommen voor de Tiegemberg. In 1929 volgt ze weer na deze berg. In 1930 en 1931 wordt ze gesitueerd tussen Tiegemberg en Kruisberg. Van 1932-1949, 1951, 1952, 1956, 1958-1965 is ze continu de eerste helling, voor de Kruisberg. In 1950 wordt ze nog eens voorafgegaan door de Tiegemberg. In 1953 en 1954 ligt ze tussen de Kluisberg en de Kruisberg. In 1957 is ze de eerste helling gevolgd door de Statieberg.
In 1966 wordt de Kwaremont wegens asfalteringswerkzaamheden niet in de Ronde opgenomen.
Van 1967-1973 is de Kwaremont weer de eerste helling. In 1967-1969 gevolgd door de Kloosterstraat. In 1970 en 1971 wordt ze weer gevolgd door de Kruisberg, in 1972 door de Hoogberg-Hotond en in 1973 door de Nieuwe Kruisberg.
In 1992 lag ze tussen de Tiegemberg en de Paterberg.
De Kwaremont is daarnaast elf maal (1935, 1945, 1946, 1949-1956) opgenomen geweest in Gent-Wevelgem. Ook is ze 15 maal (1945-1957, 1972, 1973) opgenomen in de Omloop Het Volk, in 1950 werd ze in deze wielerwedstrijd voor de eerste maal gevolgd door de Muur van Geraardsbergen en de Bosberg. In de beginjaren was de helling ook onderdeel van Kuurne-Brussel-Kuurne en Dwars door België. Zicht op de plaats van de Kwaremont. Na iets te hebben gedronken gingen we terug richting Ruien via de oude Kwaremont en het Kluisbos.
De oude De Oude Kwaremont is vooral bekend door de wielerwedstrijd de Ronde van Vlaanderen. De Oude Kwaremont was in het parcours tot 2011 een van de eerste hellingen en was daarom meestal geen scherprechter in de wedstrijd. Vanaf 2012 komt de Oude Kwaremont daarentegen meermaals voor in de finale van de wedstrijd en is het de op één na laatste helling die beklommen wordt. De eerste 600 m is een smalle asfaltweg, de overige 1600 m is een kasseiweg. De top is gesitueerd net voorbij de kasseistrook. De kasseien op de Oude Kwaremont zijn sinds 1993 beschermd monument. De Oude Kwaremont is vanaf 1974 de opvolger van de Kwaremont welke parallel omhoog loopt via de grote weg tussen Berchem en Ronse.
De Oude Kwaremont werd tot en met 2017 al 56 keer beklommen in de Ronde (1974-2016). Dit in 44 edities, waarbij in de laatste 6 edities de Oude Kwaremont 3 maal wordt bedwongen. In 2018 wordt ze wederom drie maal bedwongen.
Tot 1984 is de Oude Kwaremont de eerste helling in de Ronde, in 1974 en 1975 gevolgd door de Nieuwe Kruisberg, vanaf 1976 gevolgd door de Koppenberg. In 1985 wordt de Oude Kwaremont gesitueerd tussen de Molenberg en de Koppenberg. In de periode 1986-1989 wordt ze gesitueerd tussen Molenberg en Paterberg. In 1990 weer de eerste helling gevolgd door de Paterberg. In 1991 en 1992 tussen Tiegemberg en Paterberg. Van 1993-2003 wordt ze onafgebroken gesitueerd tussen de Knokteberg en de Paterberg. Van 2004-2006 en in 2008 en 2009 wordt ze gesitueerd tussen Wolvenberg en Paterberg. In 2007, 2010 en 2011 ligt ze wederom tussen Knokteberg en Paterberg. In 2012 en 2013 wordt ze in elke editie 3 maal bedwongen, in de eerste lus is ze gesitueerd tussen de Valkenberg en de Paterberg, in de tweede lus tussen de Kruisberg/Hotond en de Paterberg en tot slot in de derde lus tussen de Hoogberg-Hotond en de Paterberg. In 2014, 2016, 2017 en 2018 is ze in de eerste lus de 1e helling gevolgd door de Kortekeer, in de tweede lus ligt ze tussen Kanarieberg en Paterberg en in de derde lus tussen Kruisberg en Paterberg. In 2015 is dit hetzelfde, behoudens de eerste lus, daar is ze de 2e helling tussen Tiegemberg en Kortekeer.
Op de top ligt het monument van Karel van Wijnendaele. Dit monument is opgedragen aan Karel van Wijnendaele en bevindt zich op de Kwaremont, Ronde van Vlaanderenstraat, 9690 Kluisbergen.
Karel Van Wijnendaele werd geboren op 16 november 1882. Hij was de stichter van de sportkrant 'Sportwereld' en had een groot hart voor wielrennen. Mede hierdoor heeft Karel ook de Ronde van Vlaanderen in het leven geroepen.
Hier stappen we door de Ronde van Vlaanderenstraat, bekend van al de winnaars van deze mooie ronde. Nu gaan we na de Kwaremont de Kluisberg opzoeken.
Waals grondgebied van de Kluisberg We wandelen richting de Vierschaar via onverharde paden.
Het Kluisbos is een natuurgebied (deels domeinbos, deels openbaar bos, deels bosreservaat (Pensemont/Doveleenbos)) in de Vlaamse Ardennen in Zuid-Oost-Vlaanderen en het Pays des Collines in Henegouwen (België). Het bosgebied is ongeveer 300 hectare groot. Het Vlaamse deel is 200 hectare groot en ligt op het grondgebied van de gemeente Kluisbergen (deelgemeenten Ruien en Kwaremont). Het Waalse deel (Bois de l'Enclus) is 100 hectare groot en ligt op het grondgebied van de deelgemeenten: Rozenaken, Orroir en Amougies in de streek Pays des Collines. Het Vlaamse deel van het bos wordt beheerd door de overheidsdienst Agentschap voor Natuur en Bos. Het bos is erkend als Europees Natura 2000-gebied als deel van de Bossen van de Vlaamse Ardennen en andere Zuid-Vlaamse bossen (BE230007) en maakt deel uit van het Vlaams Ecologisch Netwerk. Het Bois de l'Enclus aan de Henegouwse kant is Europees beschermd als deel van Natura 2000-gebied 'Pays des Collines' (BE32003).
Sinds 2006 is een 50 hectare groot deel aangemerkt als bosreservaat. Het Kluisbos is een reliëfrijk bos en ligt op de flank van de getuigenheuvel Kluisberg. In het Kluisbos staan "Peetje en Meetje". Dit zijn twee grote rotsblokken die de voetstukken vormen van een dolmen, een offertafel van de Keltische druïden. Bij de Vierschaar werd ten tijde van Karel de Grote recht gesproken. In het bos bevindt zich ook een grafheuvel. De Liefdesbron is een van de plekken in het bos waar bronwater aan de oppervlakte komt. Een andere bezienswaardigheid is de Toren. Hier zouden bosgeuzen vroeger het volk toegesproken hebben om ze tot het protestantisme te bekeren. De katholieken maakten fel jacht op deze bosgeuzen, vandaar dat ze zich op moeilijk toegankelijke plekken, zoals in het Kluisbos, schuil hielden. Later zou de toren gebruikt zijn als uitkijkpost door het leger van Napoleon Bonaparte.
Hier een zicht op de Vierschaar, vroeger een bekend resto en tearoom,nu verlaten.
Nog een klimmetje In de verte zien we al de kerk van Ruien. Na de rust in de startzaal begonnen we aan het laatste deel van deze mooie tocht. Deze ging ook richting Kluisbos, maar een ander deel ervan met enkele venijnige klimmetjes. Ook hier enkele mooie vergezichten. Even flirten met de taalgrens.
Afwisselend verharde en onverharde paden
Na een tijdje kwamen we terug op hetzelfde pad als het eerste gedeelte, en gingen richting einde. Een rustige en aangename tocht. Jammer van de geringe opkomst.
In september van dit jaar ga ik terug naar Compostella samen met Urbain. Deze keer zullen we de camino Portugues doen(de kustroute) en nadien de camino Ingles.
We hebben al onze vliegtickets en we vertrekken op 1 september richting Porto. Daar zullen we dan de kustroute volgen tot Santiago, en daarna volgen we dan de Engelse route(Ingles) vanuit Ferrol naar Santiago. Ik kijk er al naar uit.Later meer nieuws.
Vandaag ging ik richting Zonnebeke , waar de plaatselijke wandelclub de Drevestappers er hun 2°War Memories tocht hielden.
Zonnebeke is een plaats en gemeente in de Westhoek in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 12.000 inwoners. De plaatselijke bevolking spreekt van 'Zunnebeke'.De naam Zonnebeke komt van Sinnebeche. De eerste vermelding van Sinnebeche dateert van rond 1072. Dit staat in een oorkonde van de bisschop Drogo uit Terwaan. Hierin vraagt hij aan Fulpoldus, kastelein van Ieper, om in het reeds bestaande parochiekerkje een kapittel van drie kanunniken te vormen en te onderhouden. Hierdoor ontstond een klooster dat later zou uitgroeien tot de invloedrijke en machtige augustijnenabdij Zonnebeke. Iets verderop vestigde zich een benedictijnse vrouwengemeenschap, de Nonnenbosabdij. De godsdiensttroebelen dreven haar eind 16e eeuw tot een verhuis naar Ieper. De mannenabdij bleef zo'n goede 700 jaar het centrum van cultureel, bestuurlijk werk en economie van het dorpje, tot de Franse Republiek in 1797 alle kerkelijke goederen in beslag nam en verkocht. De paters werden daarna verbannen.
Rond Zonnebeke hadden tijdens de Eerste Wereldoorlog heel wat gevechten plaats. In de deelgemeente Passendale bevindt zich het Tyne Cot Cemetery, de grootste Britse militaire begraafplaats ter wereld. In 2017 werd de Zonnebeke Church Dugout voor korte tijd voor het publiek opengesteld, een ondergrondse schuilplaats voor Britse soldaten onder de toenmalige kerk van Zonnebeke.
Na de Eerste Wereldoorlog kwamen de gevluchte inwoners terug. De gemeente begon aan heropbouw. Architect Huib Hoste had er een groot aandeel in. Hij ontwierp namelijk de plannen van de Onze-Lieve-Vrouwekerk, maar ook de toenmalige gemeenteschool, de pastorij en een huizenrij in de Roeselarestraat. Architect Antoon Dujardijn uit Brugge tekende het gemeentehuis dat een heleboel vernieuwingen heeft meegemaakt. Hieraan gebeurden nog aanpassingen in 1975 en 1994 en kwam een nieuwe inkom met onthaal in 2011.
De start was vanuit het OC Zonnerad. De wandelaars konden er kiezen uit een 6tal afstanden. Eeerst nog een woordje geschiedenis.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog vormde de ruime omgeving van Ieper het strijdtoneel. Het huidige Groot- Zonnebeke lag in de kern van het oorlogsgeweld. Eind 1917 had de Derde Slag bij Ieper plaats, beter gekend onder de naam Slag bij Passendale. In amper 100 dagen, tussen 31 juli en 10 november 1917, sneuvelden zon 450.000 militairen in de modder voor een terreinverschuiving van enkele km. Tijdens de oorlog was de ravage zo groot dat de meeste gemeenten rond Ieper volledig verwoest of zwaar beschadigd werden. Na de oorlog dienden deze gemeenten zo goed als volledig heropgebouwd te worden, zo ook Groot-Zonnebeke. Het landschap was een maanlandschap geworden. Het was niet toevallig dat de oorlog hier zijn beslag kreeg. Passendale ligt op een heuvelrug. Na de Tweede Slag bij Ieper was de stellingenoorlog ontstaan. De loopgraven lagen van noord naar zuid in een boog rond Ieper. In die fameuze Ieperboog (Ypres Salient) werden maar liefst vijf bloedige veldslagen uitgevochten. In de loop der jaren werden talloze monumenten, sites en begraafplaatsen neergepoot. Met de herdenkingsperiode 2014-2018 kwamen er nog een aantal bij. Tijdens deze War Memories tocht willen wij deze herdenkingstekens wat onder de aandacht brengen.
Hier een zicht op het Tyne Cot Cemetery, is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog gelegen in het Belgische dorp Passendale. De begraafplaats ligt 2,1 km ten zuidwesten van het dorpscentrum en 1,7 km ten noorden van Zonnebeke. Er liggen meer gesneuvelden begraven dan op elke andere Britse militaire begraafplaatsen op het Europese vasteland. Het terrein heeft een oppervlakte van 34.941 m² en de Commonwealth War Graves Commission zorgt voor het onderhoud. De begraafplaats werd ontworpen door Herbert Baker in samenwerking met John Truelove. Een muur van zwarte vuurstenen keien, afgedekt met witte natuursteen, omgeeft hem. Het toegangsgebouw is eveneens uit zwarte vuursteen opgebouwd. Achteraan bevindt zich de halfcirkelvormige Tyne Cot Memorial met de namen van 33.783 vermiste Britse soldaten en, in een afzonderlijke apsis, nog eens 1.176 vermiste Nieuw-Zeelanders.
Aan elk uiteinde van de Memorialmuur staat een paviljoen. Centraal op het terrein bevindt zich het Cross of Sacrifice, gebouwd boven op een bunker die vóór de verovering als Duitse commandopost dienstdeed. De Stone of Remembrance staat achteraan, tussen de Memorial to the missing en het Cross of Sacrifice. Twee bunkers bevinden zich aan de voorzijde van de begraafplaats, twee andere bevinden zich achteraan, onder de paviljoenen langs weerszijden van de Memorialmuur.
In het toegangsgebouw bevindt zich het kastje waarin het register met de namen en de locatie van de graven. Er is ook een Visitors book waarin men een boodschap kan schrijven. Aan de buitenzijde van de ingang hangen 3 gedenkplaten in Nederlands, Frans en Engels. Ze vermelden deze tekst: "Deze grond werd voor eeuwig door de Belgische bevolking aan de geallieerde troepen geschonken, uit dankbaarheid voor hun inzet". Deze begraafplaats is een Open Cemetery, d.w.z. dat er nog stoffelijke resten uit de omringende slagvelden kunnen bijgezet worden. Op 6 november 2018 werden nog 3 ongeïdentificeerde doden begraven. 2 Australiërs en een Brit.
Er liggen 11.957 doden begraven, waarvan 8.369 niet meer geïdentificeerd konden worden.(bron wikipedia)
Onze rustpost Waterfields. Na deze rust ging ik verder richting Passendale.
Hier zicht op het Canada Gate. Het Passchendaele Canadian Memorial is een Canadees oorlogsmonument dat de acties van het Canadese Korps in de Tweede Slag bij Passendale van Wereldoorlog I herdenkt . Het monument bevindt zich op de voormalige site van Crest Farm, een doelstelling die door de 4e Canadese Divisie werd veroverd tijdens de aanval op 30 oktober 1917. Nu wandelen naar de volgende rust in Zonnebeke
We volgden een tijdje de oude spoorwegberm richting Zonnebeke.
Oeps wat doe deze plaat hier? na de rust in de school in Zonnebeke begon ik aan het laatste gedeelte van deze tocht. Nu ging ik richting Polygonebos. Het Polygonebos.Het Polygoonbos, of Doelbos of Den Doel is een bos in de Belgische gemeente Zonnebeke. Het is na het Zoniënwoud het oudste domeinbos van België. Het bos is ongeveer 69 ha groot en ligt 1,6 km ten zuiden van het dorpscentrum van Zonnebeke. Net ten zuidwesten van het bos loopt de snelweg A19. Het Polygoonbos is Europees beschermd als onderdeel van het Natura 2000-gebied 'West-Vlaams Heuvelland'.
Het bos bestaat vooral uit dennenbomen, de Corsicaanse den of zogenaamde Koekelareden, maar de laatste jaren zijn er ook loofbomen aangeplant.
In de omgeving liggen nog verschillende andere, kleinere bossen, zoals het Reutelbos, Vijverbos, Nonnebossen en iets verder de verschillende bossen van de Gasthuisbossen. Rustig en aangenaam wandelen in dit natuurdomein.
Eénmaal het bos uit was het nog ongeveer 1km van de aankomst. Een mooie en aangename tocht. Proficiat aan de wandelclub.Toen ik terug vertrok naar huis hadden ze rond 13u al meer dan 2200 wandelaars genoteerd.
Vandaag ging ik wandelen in Zeeuws-Vlaanderen, net over de grens.
Ook in de winter is het in en rond Axel fijn wandelen met zijn stadsmolen, watertoren, Streekmuseum en weekmarkt. Door het mooie weidse Zeeuws-Vlaamse polderlandschap en zijn natuurgebieden. De startzaal was op 400m van de gezellige wekelijkse zaterdagmarkt. De start was in het CC De Halle. Toen ik aankwam was er al aardig wat volk in de zaal. De wandelaars konden kiezen uit 3 afstanden: 7 - 14 - 21km. De grootste afstand was in werkelijkheid 24km. Ik koos voor deze afstand, dronk eerst een kopje koffie vooraleer ik begon aan de wandeling.
Axel (Zeeuws: Aksel) is een stad in Zeeuws-Vlaanderen, het zuidelijk deel van de Nederlandse provincie Zeeland. Axel maakt deel uit van de gemeente Terneuzen.
De wandelaars moesten vertrekken via de achterkant van het rust en verzorgingshuis richting de polders. Het natuurdomein langs de linkerzijde kon men niet betreden door werkzaamheden. Dus we volgden een asfaltweg richting het Kunstbos
Zicht op de haven van Terneuzen hier wandelden we in de Smitschorre. Smitsschorre is de naam van een natuur- en recreatiegebied in de Nederlandse provincie Zeeland, gelegen ten zuiden van Axel en ten westen van de buurtschap Drieschouwen.
Het totale gebied meet 276 ha en is eigendom van Staatsbosbeheer. Het was van oorsprong een schorrengebied dat uiteindelijk in de Beoosten en bewesten Blijpolder kwam te liggen, welke in 1790 werd ingedijkt.
Dit laaggelegen gebied werd in 1968 gebruikt om het zand, dat vrijkwam bij de verbreding van het Kanaal Gent-Terneuzen in dit gebied op te spuiten. Vanaf 1985 werd een groot deel van het opgespoten terrein door Staatsbosbeheer bebost. Ten noorden van het bos werd een terrein voor meer intensieve recreatie aangelegd. Hier bevindt zich onder meer een golfterrein, een motorcrosscircuit en een zweefvliegveld. In het oostelijke deel van het bos, het Kunstbos, zijn kunstwerken opgesteld.
Ten noorden van het opgespoten terrein ligt een laaggelegen gebied dat grenst aan de Axelse Kreek en ingericht werd als natuurgebied. De Zwartenhoekse Kreek sluit in het westen aan aan dit gebied.
Het gebied is vrij toegankelijk, en er zijn wandelpaden aangelegd.
Veel uitgestrekte plassen te zien.
Hier een zicht op de watertoren van Axel, met vooraan het golfterrein "De Woeste Kop" Een beoefenaar van deze sport. De trapjes afdalen om bij de watertoren te komen. De Watertoren. De 60,6 meter hoge met baksteen beklede watertoren uit 1936, officieel geopend in januari 1937, ontworpen door architect C. van Eck is bewaard in oorspronkelijke staat. Het is één van de hogere watertorens in Nederland.
Ben je sportief? Grijp dan je kans en betreed de 264 treden naar de top waar je een schitterend uitzicht heeft over Zeeuws-Vlaanderen.
De watertoren is op de begane grond ingericht als tentoonstellingsruimte. Hier worden in het bijzonder tentoonstellingen georganiseerd waarin de natuur centraal staat, hoewel er ook ruimte is voor kunstexposities en dergelijke. Ook is er een heemkundige tuin met waterelementen rondom de toren aangelegd. De toren dient ook als vertrekpunt voor natuurexcursies in de omgeving, zoals in het Axelse bos, in het bos op de Axelse Vlakte en in het kunstbos. De watertoren kent dezelfde openingstijden als de beide Axelse musea.
Vanaf de begane grond krijg je een uitstekende indruk van de kathedrale hoogte en de twaalf indrukwekkende betonnen kolommen die het skelet van de toren vormen. Een niveau hoger is een vaste expositie ingericht over de toren zelf.
De toren kan beklommen worden via een inpandige trap. Boven de eerste lekvloer op 28 meter hoogte, bevindt zich een waterreservoir van 300 m³ dat via een loopbrug bezichtigd kan worden. Vanaf de tweede lekvloer op ongeveer 50 meter hoogte heeft men een schitterend uitzicht op de Axelse kreken en het omringende landschap en recreatiegebied. Op deze hoogte krijgt men ook een indruk van de omvang van de beide bovenste reservoirs die samen een inhoud hebben van 1.000 m³. Tevens is er een reinwaterkelder van 250 m³ Het geheel wordt hier overkoepeld door een 10 meter hoge betonnen schaal die aan de buitenkant bekleed is met koper. Het geoxideerde koper is de oorzaak van de groenkleurige top van de toren.
De watertoren is enige jaren geleden aangekocht door de gemeente Axel als industrieel monument.
Het beheer is door de nieuwe gemeente Terneuzen opgedragen aan een gemeentelijke bestuurscommissie.De openstelling wordt verzorgd door een enthousiaste groep vrijwilligers.
We wandelen terug richting startzaal.
Hier 1 van de 4 kerken van Axel. Hier het standbeeld van een aardappelkapper. In de streek worden Axelaars vaak êêrpelkappers (aardappelkappers) genoemd. Zij hadden de gewoonte op de aardappelvelden naar achtergebleven aardappels te zoeken wanneer de boeren de velden hadden geoogst. Deze bijnaam geldt in Axel als een geuzennaam. Op het J.F. Kennedyplein is een standbeeld voor de aardappelkapper opgericht. terug aangekomen aan de startzaal. Deze lus ging samen met de kleinste afstand(7,1km) Na deze rust ging de tocht verder richting Zaamslag via Spui en Schapenbouten en het mooie domein Eiland van de Meier. deze afstand was ongeveer een 10km lang, maar wel heel mooi.
Heel veel natuur met een kleine afwisseling van een verhard pad.
hier wandelen tot aan het eerste huis, daarna doken we terug in de natuur.
Natuurdomein het eiland van de meier. Het Eiland van de Meijer is een natuurgebied dat gelegen is in de Otheensche Kreek, tegenover het dorp Spui, in de Nederlandse provincie Zeeland.
Het is een nieuw natuurgebied van 68 ha dat eigendom is van Staatsbosbeheer. Het bestaat uit open grasland met jonge opgaande bomen, dat wordt begraasd door runderen. Vogels als kleine karekiet, rietgors, waterral, bruine kiekendief en tal van steltlopers komen hier voor.
Het gebied is gelegen ten zuiden van de Otheense Kreek, waar de Bronkreek zich afsplitst en waar de Otheensche Kreek zich voortzet in het Gat van Pinte, dat ook deel uitmaakt van het natuurgebied.
Op het Eiland van de Meijer kan men wandelen. prachtig om er te wandelen en vooral heel rustig. Er waren geen honden toegelaten in dit domein.
Aangekomen in Zaamslag voor onze rustpost. Zaamslag is een dorp in de gemeente Terneuzen, in de Nederlandse provincie Zeeland. Het dorp, in de regio Zeeuws-Vlaanderen, heeft 2.820 inwoners (2019). Tot april 1970 was Zaamslag een zelfstandige gemeente.
In de omgeving staat Zaamslag bekend als "'t Durp", waaraan ook het sportcomplex van de plaatselijke voetbalvereniging zijn naam dankt. Zaamslag wordt ook wel het "Staphorst van Zeeuws-Vlaanderen" genoemd, Het dorp telt vier kerken, waarvan er nog drie in gebruik zijn als gebedshuis, van de christelijke gereformeerde kerk, de PKN en de gereformeerde kerk vrijgemaakt.[2]
Het dorp vindt zijn oorsprong mogelijk al in de Romeinse Tijd, maar het komt voor het eerst voor in 980. Het huidige dorp is opgezet in 1650, en kent een opbouw die voor die tijd modern was. Het middeleeuwse Zaamslag ging in 1586 verloren.
Sinds een gemeentelijke herindeling in 1970 valt Zaamslag onder de gemeente Terneuzen. Dit ging destijds niet zonder slag of stoot, totdat de dreiging kwam dat Zaamslag bij de vroegere gemeente Axel gevoegd zou worden. Na de rust nog de laatste kms wandelen, dit was het saaiste stukje. Eerst een fietspad volgen, hadden geen alternatief en dan nog wat kasseikopjes tot we aan de markt kwamen van Axel.
hier de Molen van Axel. De Stadsmolen is een korenmolen aan de Molenstraat in Axel (tegenwoordig gemeente Terneuzen). Het is een ronde bakstenen stellingmolen uit 1750, gedekt met dakleer, die een in 1747 afgebrande houten molen verving. De molen torent boven de omgeving uit, mede doordat hij op een bastion is gebouwd.
De Stadsmolen was in bedrijf tot 1911. In dat jaar werd de molen onttakeld en werd het maalwerk gemechaniseerd. De romp brandde in de jaren 50 van de 20e eeuw af en bleef doelloos staan. In de jaren 80 ontstond het plan tot herbouw, waarmee uiteindelijk in 1998 werd begonnen. De restauratie nam twee jaar in beslag en veel onderdelen werden vernieuwd. De trappen naar de zolders zijn breder en veiliger gemaakt dan in de meeste andere molens, met het oog op bezoekers.
De molen is uitgerust met twee koppels maalstenen, een buil en een pletmachine. Buil en pletmachine worden elektrisch aangedreven. Eigenaar van de Stadsmolen is de Stichting Exploitatie Axelse Molen, die de molen overnam van de voormalige gemeente Axel. Deze gemeente had de romp van de Stadsmolen in 1995 gekocht van de laatste molenaar, dhr. J. Misseghers.
De Stadsmolen draait van april tot eind oktober regelmatig op zaterdagen en is dan te bezoeken. Hij is ook in gebruik als trouwlocatie voor kleine gezelschappen.
Nog een laatste blik op het stadhuis van Axel, dan nog een 200tal meters te stappen vooraleer we aan de zaal aankomen. Een rustige en mooie tocht in Zeeuws Vlaanderen.
Eindelijk terug een wandeling na een 6tal weken , deze keer ging ik wandelen in het Hageland, provincie Vlaams Brabant in Schaffen de streek van Diest.
Schaffen is een deelgemeente van de Belgische stad Diest (arrondissement Leuven, Vlaams-Brabant). Het dorp ligt op de overgang van de Kempen naar het Hageland.
Schaffen is vooral bekend omdat de kazerne en het opleidingscentrum van het Belgisch leger voor parachutisten er gevestigd is, en een militair vliegveld, aangelegd door het Duitse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog in 1916. Dit vliegveld wordt tijdens het weekend ook gebruikt door de burgerparachutisten van Para Centrum Vlaanderen (PCV), Diest Aero Club (DAC) om te zweefvliegen en door Diest Model Club (DMC) voor het vliegen met modelbouw-vliegtuigen. Jaarlijks wordt er rond de 15de augustus op dit vliegveld een "fly-en-drive-in" georganiseerd. Dit evenement trekt altijd veel geïnteresseerden. Bezoekende sportvliegtuigen komen uit heel Europa en de oldtimers, vrachtwagens, tractoren, motoren en huifkarren komen uit de grotere regio rond België.
De voormalige gemeente had tussen 27 mei 1878 en 29 september 1957 een eigen station langs spoorlijn 17 tussen Diest en station Beringen-Mijn.
De start was in het OC De Scafnis.
Een keuze was er van 4 tot 30 km. De wandelaars kregen een gevarieerde tocht, voor elk wat wils. Via de dorpskern was het richting holle wegen, over de heuvels, en dan was het door de bossen van Hees stappen. Prachtige rustige groene natuur, om helemaal zen, en blij van te worden. In de rustpost, het psychiatrisch Ziekenhuis Sint Annendael te Diest, smaakte de Te Gek!? soep heerlijk. Een recept van Jeroen Meus. Na de rust, kon de wandelaar de prachtige tuinen bewonderen. Eveneens een galerij met unieke kunstwerken van de lokale kunstzinnige artiesten. Schaffen is alom bekend voor zijn militair verleden. O.a. de kazerne en het opleidingscentrum van het Belgisch leger voor parachutisten. Het Hageland is soms heuvelachtig met prachtige vergezichten en een verrassende natuur. Geniet even mee van de beelden.
het begijnhof van Diest. Het begijnhof van Diest is een historische stadswijk waar vroeger de begijnen woonden. Het is gelegen in het noordoosten van de oude binnenstad van Diest, achter een monumentale poort aan het eind van de Begijnenstraat. Dit begijnhof rekent men tot het stadstype, hetgeen betekent dat de huizen langsheen straten staan (zoals in een 'ministad') en niet rondom een groot centraal plein.
br
Aangekomen aan de centrale rustpost. Na iets te hebben gedronken moest ik hier nog een lus doen van 9.1km richting Warandepark en de citadel
Het warandepark. De Warande Diest is het stadspark in de Belgische stad Diest. Het stadspark bestaat uit een getuigenheuvel in ijzerzandsteen met een bos, een openluchttheater, het Stedelijk Sportstadion De Warande, de tennisaccommodatie van K.T.C. Diest, het Stedelijk Zwembad De Warande en een skatepark. Het is een historische plaats met archeologische resten.
Hier wandel ik richting citadel. De citadel van Diest werd gebouwd in de eerste helft van de 19de eeuw. Toen België zich afscheidde van de Nederlanden, in 1830, werd de citadel gebouwd als een verdedigingsmechanisme voor deze nieuwe staat. Deze werd gebouwd om te voorkomen dat, bij een eventuele aanval, de vijand zou kunnen doorstoten naar de hoofdstad Brussel.
De citadel bevindt zich op de heuvels aan de Demer. Het bouwwerk heeft de vorm van een vijfhoekige ster. De citadel bevindt zich op een terrein van 28ha en de gebouwen zelf hebben een oppervlakte van 10200 m². De citadel bleef erg goed bewaard en is het enige bewaarde exemplaar in Vlaanderen.
Sinds 1996 is de citadel een beschermd monument. De citadel geeft samen met de andere delen van de Diestsesteenweg verdedigingswerken, het Fort Leopold, de Schaffensepoort, en de wachtsluizen van de Zichemse en de Leuvense poort een mooi beeld van de militaire architectuur van de tweede kwart van de 19de eeuw.
Vanaf 1953 was de citadel van Diest de thuishaven van het eerste Bataljon van de Para's. In 2011 kwam de citadel leeg te staan. De toekomst van de citadel is nog niet bepaald. De stad Diest ging op zoek naar een nieuwe bestemming voor de site.
In 2012 werd door de gemeenteraad beslist dat het Algemeen ziekenhuis van Diest op het domein een nieuw ziekenhuis kon bouwen. Dit nieuwe gebouw had klaar moeten zijn tegen 2023. Dat staat in een principeovereenkomst tussen de stad Diest en de vzw Vereniging Diestse Ziekenhuizen.[3]
Deze plannen werden in 2017 afgevoerd en men zoekt een nieuwe bestemming voor deze geklasseerde site.
De citadel doet sinds 2016 ook dienst in het wielrennen als spectaculaire aankomstplaats voor de wielerwedstrijd Dwars door het Hageland. De renners klimmen dan langs de oude kasseiweg naar de Allerheiligenberg waar bovenaan de aankomst ligt.
De site wordt ook jaarlijks gebruikt als parcours voor de Combat Edition van de Gladiator Runs, een reeks obstakel-runs waarbij de deelnemers zware obstakels moeten overwinnen en hun conditie en kracht zwaar op de proef worden gesteld.
Het webbecomsbroek.Het Webbekoms Broek is een natuurgebied ten oosten van de Belgische stad Diest, beginnend tegen de stadskern. Het gebied is 240 ha groot en is vrij toegankelijk. Het broek bevat rietvelden, hooi- en graslanden, poelen en bosgedeelten.[1] Er zijn delen met veel moerassen en delen met veel bloemen. Hier leven veel vogels en insecten. Het gebied is eigendom van het Vlaams Gewest en wordt beheerd door de Vlaamse Milieumaatschappij en het Agentschap voor Natuur en Bos.
De naam van het gebied verwijst naar de Diestse deelgemeente Webbekom, waar het grotendeels ligt ten noordoosten van de dorpskern.
Terug aan de startzaal.
Het was een hele mooie wandeling en hadden geluk met het weer. Zeker een aanrader.
Vandaag reden we met de bus naar Essen om er deel te nemen aan hun 27° Roze Gronontocht.
Essen is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Antwerpen. De gemeente telt 19.029 inwoners.[1] De gemeente ligt aan drie kanten tegen de grens met Nederland. Essen behoort tot het kieskanton Brecht en het gerechtelijk kanton Kapellen. De gemeente is gelegen in de Noorderkempen. De naam 'Essen' kwam in het verleden ook voor als Esshen, Essche(n) of Esse. Er wordt algemeen aangenomen dat Essen slaat op hooggelegen akkers bij een waterloop of nederzettingen aan een beek. Ook de boomsoort es wordt verwant aan de gemeentenaam. De startplaats was gelegen in het naburig dorp Wildert.Wildert is een dorp of wijk in de gemeente Essen, ten zuiden van het centrum van de gemeente. Het dorp ligt in de Belgische provincie Antwerpen. Wildert ligt aan de N122, de weg van Essen naar Kapellen en aan de spoorlijn van Antwerpen naar Roosendaal waar sinds 1881 een spoorweghalte gelegen is. De plaatselijke parochie heeft als patroonheilige Sint-Jan de Doper. De enige gemeentelijke basisschool van Essen is in Wildert gelegen: Wilderts gemeentelijk onderwijs (WIGO). De Kleine Aa stroomt door de Wildertse velden, ten oosten van het centrum. Het dorp telt 4913 inwoners (01/01/2019) en is daarmee de op één na grootste wijk in de gemeente Essen. Na het krijgen van onze startkaart, dronken we eerst nog een kop koffie en begonnen dan aan onze wandeling. Het was nog wat bewolkt, maar de temperatuur was heel goed. We besloten om de 12km te wandelen en gingen deze afstand op een rustig tempo te stappen.De 12 km gaat door een landelijke en beboste omgeving naar het klooster van de Redemptoristen. Daar is een rustplaats voorzien in de Rouwmoerhoeve en wandelen we door de meer dan honderd jaar oude kloostertuin die nu in bezit is van Kempisch Landschap en waar grote vernieuwingswerken aan de gang zijn. Terug naar de startplaats wandelen we door de weekendzone en de Wilderste Duintjes (met een wirwar aan wandelpaadjes). Geniet even mee.
De startplaats van deze wandeling. Via enkele autoluwe weggetjes kwamen we direct de natuur in. Het was heel aangenaam wandelen,ver weg van alle drukte.
Kriskras aan paadjes in het bos. Nog geen paddestoeltjes tegen gekomen.
Op weg naar de centrale rustpost op deze wandeling.
Hier het enige stukje asfalt die we kregen tot aan onze rustpost.
Hier zijn we aangekomen na 6km op onze rustpost. Enkele diertjes die ze hier hadden op de kinderboerderij. Enkele alpaca's
Op de terugweg naar ons vertrekpunt, de kerk van Heikant. Terug het bos in kregen we wel wat paddestoelen te zien.
Hier zijn we aan het wandelen in de Wildertse Duintjes. Door de ontbossing van het oorspronkelijke eikenberkenbos ontstonden zandverstuivingen met de vorming van landduinen tot gevolg. Naast heide ontstond er langzaamaan ook terug bos. Dit zorgt ervoor dat je in de Wildertse duintjes en de Achterste duintjes heerlijk kan wandelen en spelen in een reliëfrijk en gevarieerd bos met meerdere open plekken en heiderestanten.
We kregen allerlei soorten te zien.
Hier zijn we in de binnentuin van het klooster.
Nogmaals de kerk van Heikant. Terug naar de natuur.
Zijn ze eetbaar?
Ook het weer viel best mee, regelmatig was de zon van de partij.
Regelmatig wat infoborden.
Wanneer komen de kaboutertjes te voorschijn?
Nog een kleine km te gaan alvorens we terug aan de zaal waren. Terug in de zaal dronken we nog iets en gingen dan op zoek naar tearoom om er een lekkerijsje te eten. Aan de Bakkersmolen konden we een ijs eten.
De bakkersmolen in het dorp Wildert in de Belgische gemeente Essen is een in 1980-'81 gebouwd museumcomplex bestaande uit een aantal stoommachine's, een windmolen, een bakkerij en een taverne. Het complex werd gebouwd in opdracht van bakker Frans De Medts die eerder zowel de Stenen Molen te Brecht als de Buitenmolen te Berendrecht had geprobeerd te kopen. In Wildert kocht hij een twee eeuwen oude hoeve aan, en 5 mei 1980 werd een bouwvergunning verleend door de gemeente Essen. De windmolen is getekend door architect Lou Jansen uit Turnhout. Het metselwerk werd uitgevoerd door J. van den Bleeken. De molenmakers Jos en Jan Adriaens uit Weert waren verantwoordelijk voor het draaiende werk in de molen. Voor het eerst maalde de molen op 26 januari 1982, terwijl de officiële inhuldiging pas 8 en 9 mei plaatsvond. Op het molendomein bevindt zich een bakkerijmuseum, stoommachinemuseum, windmolen en stoomcarrousel.
De fundering voor de stellingmolen werd op 4 juni 1980 gestort. Het metselwerk werd uitgevoerd met hergebruikte stenen, en heeft gelijkvloers een doorsnede van 7,40 meter. De romp is 17 meter hoog, de kap 4 meter. De kap en de wieken werden op 15 juni 1981 gemonteerd. De vlucht is 26 meter, het hoogste topje van een draaiende wiek bereikt 32 meter. Bij windstilte kan men malen met een in België gebouwde stoommachine van het merk Sabbe.
Stoommuseum
Er zijn in de jaren 80 van de vorige eeuw drie stoomdagen georganiseerd waarbij allerlei stoommachines van de hele wereld werden tentoongesteld. Hiervoor werd een stoomtrein naar het station Wildert ingezet. De laatste vermoedelijke in 1993. Het was terug een hele mooie wandeling, deze is zeker een aanrader.
De VZW Buencamion organiseert dit weekend vanuit De
Panne een Tweedaagse van de Westkust. Het ging om een lussenwandeling en we besloten om 2 lussen te wandelen.
Volgens één van de medewerkers was de eerste lus, de mooiste met het meest natuur en tevens de langste, aangeduid met gele pijlen namelijk 14 km met een controle tijdens de wandeling. Vanuit de startzaal De Boare stapten we richting het Calmeynbos in. We verkenden dit bosdomein en kwamen in het natuurdomein De
Westhoek. We dwarsten dit domein in het mulle zand om
op het grenspad uit te komen. We volgden dit tot op de wijk De Mol waar we pal
op de grens van België met Frankrijk in café en Frietkot Perroquet konden rustten na een goeie 6,7km. Na de rust staken we de weg over en stapten via een nieuwe aangelegd pad richting het domein de Zwarte Hoek en kwamen daarna langs de 3 Vijvers in Adinkerke. Langs de Vaart stapten we vervolgens
naar het centrum van Adinkerke. Een oersaai stuk langs Plopsaland leidde ons
naar de Oosthoekduinen en met een mooie bospassage langs de Nachtegaal stapten
we terug naar de startzaal.
De tweede lus de rode 6km (werkelijk 7km) verkende eerst een
villawijk over verharde wandelpaden. Deze zwerftocht mondde uit bij de
kustlijn. We volgden deze even richting Frankrijk voor we opnieuw naar het
natuurdomein van de Westhoek trokken. Een zeer mooie zandpassage bracht ons
door dit domein terug naar het Calmeynbos. Met een korte doorsteek van dit bos
stonden we voor de 2° maal terug in de startzaal. Nog vlug wat drinken en een praatje slaan en gingen dan terug tevreden huiswaarts.
het traject die we volgden. Het Calmeynbos bevindt zich op het grondgebied van De Panne. Het bos wordt doorsneden door de Kerkstraat, die de verbinding vormt tussen De Panne en Adinkerke. Het oostelijk deel van het Calmeynbos (20 ha) is eigendom van de gemeente De Panne en sluit aan bij de Oosthoekduinen. Dit deel van het bos wordt samen met de Oosthoekduinen, Duinzoom Oosthoek als Vlaams Natuurreservaat beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos. Het westelijk deel van het Calmeynbos (46 ha) is eigendom van de Intercommunale Waterleidingsmaatschappij van Veurne-Ambacht (IWVA). Samen met de daarop aansluitende Krakeelduinen (52 ha) wordt dit natuurgebied beheerd door de IWVA.
Het Calmeynbos werd aangeplant in 1903, deels op duinen met intact reliëf, deels op genivelleerde voormalige akkers. Dit gebeurde op initiatief van landbouwingenieur Maurice Calmeyn. Hij was geïnteresseerd in de groeimogelijkheden van bomen in kalkrijke duinen en liet daarom een loofbos van 85 ha aanplanten.
Het Calmeynbos is een goed ontwikkeld abelen-iepenbos met spontane verjonging en een grote biotische en abiotische variabiliteit. Vandaag groeien er 25 soorten bomen en 40 soorten heesters. Het bos is rijk aan mossen, korstmossen en zwammen. Het bos biedt broedmogelijkheden aan bosvogels zoals de wielewaal en verschillende soorten spechten. Zowel ten oosten (de Oosthoekduinen) als ten westen (de Krakeelduinen) ligt een halfopen duinlandschap.
Het Calmeynbos is sinds 1935 beschermd als landschap en het maakt tevens deel uit van het Natura 2000-netwerk als onderdeel van 'Duingebieden inclusief IJzermonding en Zwin'
Mooi wolkendek
Het was heel rustig wandelen, weinig of geen wind aan zee.
Hier waren we bijna aan de rustpost, aan de grens met Frankrijk. Na de rust gingen we verder richting het domein de Zwarte Hoek (de 3 vijvers) Zwarte Hoek is een 20 hectare groot waterrijk gebied. De 10 meter diepe oude zandgroeve, lokaal gekend als De Drie Vijvers, is tegenwoordig gevuld met helder grond- en regenwater. Het is de ideale plaats voor bijzondere planten en een paradijs voor vogels die op zoek zijn naar lekkers. Je kan er een leuke en gevarieerde wandeling maken rondom de vijvers en op geregelde tijdstippen kan je er heel wat watervogels spotten.
Eénmaal uit het domein kregen we een klein vervelend stukje langs de drukke weg naar Plopsaland. Ze hadden hiervoor geen alternatief.
Plop staat al te zwaaien Gelukkig hadden we nog een mooi stukje om naar de startzaal te gaan. We deden de Oosthoekduinen aan. De Oosthoekduinen is een natuurgebied in de West-Vlaamse gemeente De Panne.
Het 80 ha grote gebied wordt beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos. Doordat de duinen wat ouder zijn is het gebied licht ontkalkt en daardoor komt het duinroosje er veel voor. Ook muurpeper en kandelaartje zijn er te vinden, evenals duinsterretjesmos en diverse korstmossoorten. Ook is er duinstruweel.
Van de vogels kunnen worden genoemd: nachtegaal, grasmus, zwartkop en fitis. In poelen leeft de kamsalamander. Van de insecten vindt men de kleine parelmoervlinder en de blauwvleugelsprinkhaan.
Bijzonder van dit gebied is de overgang van duin- naar poldergebied. Hier zijn diverse soorten iepen aangeplant. Hier komt ijzerrijk kwelwater aan de oppervlakte, en er komen bloemrijke graslanden voor. Wat later kwamen we terug aan de startzaal. Na iets te hebben gegeten begonnen we aan onze 2°lus Hier kwamen we uit op de kustlijn, nadat we eerst wat verkenning deden tussen enkele villa's. We liepen een eindje op een hoger gelegen plaveipad richting Frankrijk, daarna trokken we terug het domein de Westhoek binnen.
We kregen terug een hele mooie passage.
Na deze doortocht kwamen we wederom ook terug in het Calmeynbos om zo onze startzaal te bereiken.
Hier zijn we bijna aan de startzaal terug. Het was wederom een prachtige wandeling. Een dikke pluim voor deze mensen die dit parcours hebben uitgestippeld.
Met de wandelclub gingen we eerst naar de wandelbeurs in Mechelen, deze vond plaats in de Nekkerhallen. Het beloofde een natte dag te worden, eenmaal aangekomen in de Nekkerhallen konden we wat genieten met wat voor nieuws er is op het gebied van wandelen en dergelijke. Na een dikke 2 uur te hebben rondgewandeld op deze beurs was de tijd aangebroken om verder te rijden naar Booischot voor een wandeling.
Eénmaal aangekomen in Booischot, was het tijd om iets te eten alvorens we begonnen aan de wandeling. We kozen voor de 18km. Het beloofde een mooie wandeling te zijn. De start was vanuit de Parochiezaal Ter Laken. De wandelaars konden kiezen uit een 10tal afstanden.
Booischot is een dorp in de Belgische provincie Antwerpen en een deelgemeente van Heist-op-den-Berg. De geschiedenis van Booischot gaat vermoedelijk terug tot de Frankische periode, en reeds in 726 werd de plaats vermeld. Tot in de 19e eeuw bleef Booischot echter een gehucht van Heist.
In 1800 werd Booischot een afzonderlijke parochie, en in 1836 werd Booischot ook bestuurlijk als zelfstandige gemeente afgesplitst van Heist. In de 19e eeuw werden de baan Aarschot-Lier en de spoorlijn Antwerpen-Aarschot aangelegd die het grondgebied doormidden sneden. Ten zuiden groeide zo het gehucht Pijpelheide uit.Bij de gemeentelijke herindeling van 1977 fusioneerde Booischot opnieuw met Heist.
De kortste afstanden 4 en 6 km, geschikt voor alles op wieltjes, hebben tevens een rustpost. De grootste afstand heeft in de startzaal een lus richting Booischot station.
Hierna volgen zij het parcours van de andere afstanden richting Het kasteel, de liniebrug of de linievijver, de Poer (visvijver).
Langs de Grote Nete en door de Herenbossen gaat het naar de parochiezaal van Hulshout - 1ste rustpost. De korte afstanden keren weer naar Booischot, verkort of lang langs het Bergske.
Vanaf de 18 km wordt er richting en naar Wiekevorst gewandeld, sommigen verkort, anderen lang naar de 2de rustpost Het Goor gelegen aan de Wiekevorstse Goorweg.
De wandelaars lopen terug langs het M.A.S.H. en door het prachtige gebied van de Goren, verkort of lang naar de parochiezaal van Hulshout.
Vanuit Hulshout loopt het richting de Herenbossen en het Bergske, om langs de Grote Nete en zijn vallei de hofdreef van het kasteel te bereiken en zo terug te keren naar de parochiezaal van Booischot. Geniet even mee
Ons te volgen traject.
Hier met Marc en Mie-Leen en Doortje We kregen heel veel natuur. De Herenbossen , prachtig stuk natuur om er te wandelen.
We hadden geluk sinds de start van deze wandeling, het was gestopt met regenen.
Af en toe een mooi uitzicht vanuit het bos.
Infobord over de Herenbossen. We kwamen aan op de eerste rustpost, in Wiekevorst. De Sint-Jan-Baptistkerk (ook wel Sint-Jan-de-Doperkerk) is een volledig in baksteen gebouwde kerkgebouw in Wiekevorst.
Een aantal geschreven bronnen spreken over nieuw-grieks als toegepaste bouwstijl.[2]Deze term is echter een literaire dwaling en kan best gezien worden als een synoniem voor de gebruikte classicistische bouwtrant. De bouw van de huidige kerk ging van start in 1757. Er gaan geschriften dat er zich lang daarvoor al een kapel bevond op die plaats. Boven de gewelven van het middenschip zijn de resten van de muren van deze kapel nog aanwezig. Rond 1857 werd de kerk uitgebreid met een kruisbeuk. De uitbreiding en verbouwing is perfect zichtbaar aan de ramen met rondbogen, terwijl het oudere middenschip ramen met korfbogen heeft.
Na de rust ging de tocht verder richting Hulshout via de Goren, ook na de rust kregen we veel natuur te verwerken.
Hier stappen we door het domein De Goren is een bijzonder landelijk gebied en herbergt heel wat waardevolle historische, landschappelijke en ecologische elementen. De Goorheyde vormt een natuurlijke depressie, waardoor het gebied zeer slecht ontwaterde en gedurende duizenden jaren bijzonder nat was. Deze natte omstandigheden zorgden tijdens de tussenijstijden voor het ontstaan van veen. Omstreeks 1750 strekte er zich een groot heidegebied van ca. 1.000 hectare uit in het grensgebied van Wiekevorst, Hulshout, Bruggeneinde en Heultje. In het gebied kan je nog een klein heiderelict ontdekken. Dit gebied herbergt zeldzame planten, zoals dopheide, zonnedauw, stekelbrem, koningsvaren en klokjesgentiaan.
Omstreeks 1950 werd het gebied ontwaterd en voor landbouwdoeleinden ontsloten. Het gebied bezit heel wat landschappelijke kwaliteiten. Je kunt er wandelen door onverharde dreven, langs houtkanten, kleine bosjes en sloten en genieten van mooie vergezichten.
Na de tweede rust gingen we terug naar Wiekevorst
Mooie dreven
Op weg naar de startzaal, nog de brug over en het riviertje volgen
Het laatste stukje groen voor vandaag
Op het einde van deze dreef kwamen uit op onze startzaal. Het was een hele mooie wandeling, en we hadden geluk met het weer. We moesten geen paraplu bovenhalen. Op de terugweg naar huis begon het dan opnieuw met regen.
Door wandelsport Vlaanderen werd de wandelclub WSV Wervik uitgekozen ter gelegenheid van hun 43° Tabakstocht. De start was vanuit de Pionier, een mooie grote moderne zaal gelegen nabij de atletiekpiste en het nieuwe voetbalstadium van Wervik. Het parcours zou meestal gaan richting Kruiseke en Geluwe en ook het domein Balokken. de wandelaars koden ook mits vertoon van de controlekaart gratis het tabaksmuseum bezoeken.
Wat aanvankelijk een mooie tocht moest worden, was in de praktijk niet zo denderend. We kregen teveel asfalt en beton onder de voeten. De parcourbouwer liet veel onverharde paden links liggen, zodat deze tocht niet echt tot zijn recht kwam. Het begin was goed en het domein de Balokken, wat er tussen lag was niet schitterend.
Jammer voor deze uitgave van Vlaanderen wandelt. Toch enkele mooie zichten.
De Kruisekemolen ook wel Ma Campagne-Molen of Claeys' Molen, is een windmolen in de Belgische stad Wervik. De Kruisekemolen staat in de Kruisekestraat, die Wervik verbindt met het dorp Kruiseke.
Er wordt beweerd dat er al in 1225 windmolens in Wervik opgericht werden. De bloeiperiode van de Wervikse molens is te stellen in de eerste helft van de 19de eeuw. Op een plan dat opgemaakt werd in 1845, staan veertien windmolens. Dit heeft ervoor gezorgd dat die straat tot op vandaag de Molenstraat wordt genoemd. Naast de Kruisekemolen is er in Wervik ook nog de Briekenmolen.
De Kruisekemolen staat er al van in de 16de eeuw. Op een plan van Jacob van Deventer ziet men al omstreeks 1560 een molen afgebeeld. Tot aan de Franse Revolutie mocht niemand zonder goedkeuring van de landheer een molen oprichten. De landheer bezat het windrecht als een van de vele rechten. Wanneer de landheer de oprichting wel toeliet, werd hem een jaarlijkse cijns betaald.
De oprichter van de molen was Pieter Franciscus Paret (1685 1766). Hij was onder ander olie- en washandelaar. Vele van zijn rekeningen werden terug gevonden in de Sint-Medarduskerk. Op het moment van de oprichting was Paret schepen van de stad.
De molen zou overgelaten worden aan de verwante familie Van Elslandes. Dit is dezelfde familie die ook de Briekenmolen in bezit had. Deze familie hield de molen in bezit tot aan de Eerste Wereldoorlog.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog, in oktober 1914, werd de Kruisekemolen verwoest door de Duitsers. Met het geld dat de eigenaars, de familie Derrevaux-Van Elslande, had gekregen als oorlogsschade, kochten ze een nieuwe molen. Ze kochten de Hondvleesmolen uit Lauwe. Dit was een oliemolen die omgevormd werd door Derrevaux tot een tarwemolen. In 1922 was de molen in handen van de familie Claeys. Deze zorgden ervoor dat de molen heropgebouwd werd in Wervik. Later plaatste hij een dieselmotor om ook graan te kunnen malen wanneer het windstil was.Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de molen nog op in gebruik, maar in de jaren erna werd het steeds moeilijker rendabel te blijven. De mechanische bedrijven om granen te malen werden opgericht. Dit betekende het einde van de bijna drie eeuwen windmolengebruik. Reeds in 1944 werd de molen als monument beschermd.[1]
Op 13 november 1979 werd de stad Wervik eigenaar van de molen, het molenhuis en de grond. In 1985 werd de molen gerestaureerd door de stad. In 1997 waren de werken af en vond de plechtige inhuldiging plaats.
Hier aangekomen in het domein de Balokken. Het 36 hectare grote recreatie-domein De Balokken vormt de ideale plaats om te onthaasten. Het zit tussen de nieuwe en de oude Leie geklemd. Het ontstond bij de rechttrekking van een Leiemeander begin de jaren 1990, toen de rivier voor grotere schepen bevaarbaar werd gemaakt.
Verrassend veelzijdig
De Balokken is een jong park in volle ontwikkeling waar je van een bijzondere rijke fauna en flora kunt genieten. Graslanden, loofbomen en een rietveld, gecombineerd met wandelpaden en zithoekjes, maken van het eiland een charmante plek om even tot rust te komen. In de moeraszone (4,5 hectare) met houten vlonderpad waan je je in een groot natuurgebied, ver weg van de stad maar toch dichtbij. Zeldzame diersoorten als de kamsalamander vonden er al hun onderkomen, een bewijs dat de natuur hier volop haar gang kan gaan.
In 2014 kon de parkbeheerder - het Vlaamse Agentschap voor Natuur en Bos - de resterende gronden op het eiland verwerven, waardoor het park kon groeien tot ruim 30 hectare, met onder meer een nieuwe hondenspeelweide, een picknickzone, een kinderspeelbos en een kunstzinnige vogelobservatiehut die je een unieke blik geeft op de afgesloten Leiemeersen.
Zicht op de achterkant van het Tabaksmuseum.
Terug aangekomen aan de startzaal.Ben teleurgesteld betreft het parcours. Kon veel beter.
Eindelijk nog eens een wandeling. Vandaag reed ik richting Brugge, namelijk Assebroek, voor een wandeling die gekend is voor zijn vele natuurstukjes.
Assebroek is een plaats in de Belgische provincie West-Vlaanderen en sinds 1 januari 1971 een deelgemeente van de provinciehoofdstad Brugge. Assebroek ligt ten zuidoosten van de historische binnenstad. De deelgemeente heeft een oppervlakte van 10,49 km² en telde op 31 december 2014 19.737 inwoners, die Assebroekenaren worden genoemd. Het aantal inwoners is sinds 1999 nauwelijks gewijzigd. Daarmee telt Assebroek ca. 16,75% van de Brugse bevolking.
Sinds 1421 spreekt men van Assebroucq of Assebroek. Voordien was het Ursebroec (1201), Ersbroch (1231), Ars(e)brouc (1242).Ars(e)brouc betekent wellicht vochtige paardenweide. Het Oud-Nederlandse Arse of Ors staat dan voor paarden en brouc voor nat stuk land of meers.
Opvallend is dat rond de Meersen in de middeleeuwen talrijke herbergen stonden, allen met paardennamen, waarvan alleen nog de bouwval Het Vliegend Paard te Oedelem overeind staat. Ook de buurt Peerdeke in Assebroek verwijst wellicht hiernaar.Sommige bronnen gaan ervan uit dat Arse slaat op Essen, zodat Assebroek zou betekenen moeras omringd door Essen. De historicus Jos De Smet heeft deze verklaring afgewezen, omdat rond meersen geen esbomen groeiden.
De startzaal was in het Atheneum Jan Fevyn Assebroek. De wandelaars konden kiezen uit verschillende afstanden van 6km tot 22km. Wij deden de 22km. Het was wandelen op verkeersvrije en onverharde paden. We wandelden door het Bergjesbos, een bos van 1ha, een stuifzandrelict. Eigenlijk was dit een speelbos. Daarna kon men genieten van de Gemene- en Loweiden, met een middeleeuws statuut. Het was heerlijk wandelen tussen al dat fraais. Het volgend stukje natuur was een natuurgebied in Ver-Assebroek, de Assebroekse meersen. Het 420ha grote gebied wordt beheerd door het agentschap voor Natuur en bos. De meersen vormen een geheel van de laaggelegen vochtige weiden en hooilanden, omringd door rijen knotwilgen en populieren.
Ook het weer speelde een grote rol, het was een prachtige nazomerse wandeling met heel veel variatie in een mooie groene omgeving. Veel lof voor Herman die dit parcours samenstelde. geniet nog even mee van enkele sfeerbeelden.
Ons traject die we stapten. Afstandstabel. Onze afstand was 500m langer.
Aangekomen aan het domein (ook Rijkevelde) is een domein van 180ha op het grondgebied van Assebroek en Sint Kruis (deelgemeenten van Brugge), Sijsele(Damme) en Oedelem (Beernem). Een deel is militair domein, het kasteel krijgt een nieuwe bestemming en de bossen zijn deels beschermd natuurgebied. "Ryckvelde" gaf ook zijn naam aan de vzw Ryckevelde, beweging voor Europees burgerschap, die van 1956 tot 2014 zijn kantoor had in het kasteel van het domein.
Zicht op het kasteel. Oorspronkelijk was dit kasteel een versterkte hoeve, afhankelijk van de heerlijkheid van Male. Een nieuw kasteel in neo-gotische stijl werd opgetrokken in 1913-1929 op korte afstand van de nog bestaande hoeve. In 1956 werd er het Centrum voor Europese en Internationale vorming opgericht. In de nabije toekomst opent er een restaurant/tearoom in het kasteel. Je kan ook het kasteeldomein met heemtuin en educatief pad gratis komen bezoeken. Het zeer rustig gelegen domein is omringd door mooie dreven en uitgestrekte bossen waar je in volle rust kan fietsen of wandelen.
Heel mooi gedaan.
De Steenbrugse bosjes De Steenbrugse bosjes (50 hectare) bestaan uit een aantal kleine bosjes die verspreid liggen in de Assebroekse Meersen, ter hoogte van het ziekenhuis Sint-Lucas. Via de Meersenwandelroute van een kleine 7 kilometer wandel je tot in de Assebroekse meersen en terug. Trek je laarzen aan, want op sommige plaatsen kan het erg drassig zijn. Ter hoogte van het Sint-Lucasziekenhuis werd een gezondheidspad met speeltoestellen, picknicktafels en rustbanken aangelegd.
Dag 8: zondag 4 augustus 2019 Terugreis - nieuwe PECHDAG: een defecte bus Malatiny- Bratislava (kort stadsbezoek) luchthaven Wenen Vlucht Wenen - Zaventem
Vandaag onze laatste vakantiedag. We moeten vroeg uit ons
bed. We kunnen om 7u het ontbijt nemen, want we vatten om 8u de terugreis
aan.
De tegenslagen houden voor onze groep niet op. Pechdag
nummer 3 komt er aan! We staan tegen 8.00 u. met zijn allen klaar om terug te
keren naar België. Omdat we in de heenreis 10 uur vast zaten in Zaventem en het
bezoek aan Bratislava misten, zouden we vandaag de hoofdstad bezoeken. Helaas,
op 100 meter voor het resort staat de bus in panne. Er is iets aan de versnelling.
De bus kan ons niet meteen voeren. Ofwel moet die hersteld worden, ofwel moet
er een nieuwe bus worden gestuurd. We kunnen ons opnieuw driekwartier à een uur
bezig houden. We maken van de gelegenheid gebruik om een groepsfoto te maken.
Na anderhalf uur komt de bus er aan. De koffers gaan snel de
bagageruimte in en weg zijn we. We moeten 280 rijden om de hoofdstad Bratislava
te bereiken. Veel tijd zal er niet resteren. En dan hebben we nog de pech dat
er in Ruomberok een file staat op de snelweg. Gelukkig weet onze chauffeur een
alternatieve sluipweg en kunnen we die omzeilen, maar het vergt uiteraard
opnieuw wat tijd langs de gewone wegen.
Halverwege, in Trenčínhouden we een korte pauze om dan snel opnieuw verder te rijden. Het
is 13u15 wanneer we de hoofdstad Bratislava
bereiken. De bus brengt ons naar de busstopplaats dicht bij het oude
stadscentrum met zicht op de Donau en het hoog verheven kasteel. We worden om
15u opnieuw aan de bus verwacht.
Johan brengt ons snel naar het dichtbij gelegen centrum en
in snel tempo leidt hij ons langsheen kerken, oude gebouwen, monumenten en
andere leuke plaatsjes. Na een uurtje hebben we toch wat van de stad gezien,
zij het in snel tempo, maar het was weer maar eens een schitterende oplossing
na de zoveelste pech. We hebben nog wat vrije tijd om ergens iets te drinken,
de eten of zoals ik, de Sint-Martinuskathedraal te bezoeken.
Het is nu nog een 60-tal km rijden tot aan de luchthaven van
Wenen. Even voor 16u komen we er aan. Onze vlucht is gepland om 18u10, we hebben
dus alle tijd. We krijgen ons gedrukt instapformulier en moeten nu de incheck
volledig zelf uitvoeren. Voor velen is het, net zoals voor mezelf, de eerste
keer. We moeten eerst onze label zelf afdrukken en aan onze koffer aanbrengen,
daarna zelf onze valies op een transportband plaatsen en inscannen. Eigenlijk
vrij eenvoudig.
Daarna moeten we nog door de bagagecontrole. Enkele van onze
medereizigers krijgen een extra controle. Zo raken we heel vroeg bij de vele
winkels en is het nog tot 17u wachten vooraleer we onze gate kennen. Gate 27
wordt het. Het is een heel eind stappen. Eigenaardig, op het tv-scherm bij gate
27 staat een vlucht naar Frankfurt aangeduid om 18u10? Wat is me dat nu weer?
Na een tijdje wordt het ons duidelijk dat we aan gate 4 moeten
Even voor 18u kunnen we eindelijk aan boord. Eenmaal
iedereen op het vliegtuig gezeten krijgen we van de piloot de melding dat het
zeer druk is op de luchthaven en we nog een 25 minuten zullen moeten wachten
vooraleer hij een slot krijgt om naar de startbaan te taxiën. Om 18u35 is het eindelijk zo ver, maar er staan nog
een rij wachtende vliegtuigen voor. We kunnen uiteindelijk opstijgen om 18u50,
uitgerekend met zon 40 minuten vertraging.
De vlucht zelf verloopt voorspoedig en zon uur en twintig
minuten landen we in Zaventem. Het is reeds 20u10 Nu nog onze bagage ophalen,
stappen naar de busparking De buschauffeur had ons uiteraard ook eerder
verwacht. Iets na 21u kunnen we eindelijk richting Kortrijk en Lauwe.
Onze beide reisleiders Rik en Marnix worden bedankt. Het was
een schitterend wandelweek. Weliswaar met enkele akkefietjes, maar dat kon de
pret niet bederven.
Met dank aan de wandelclubs De 12 uren van Lauwe en
W.S.K. Marke voor de organisatie van deze prachtige, zeker onvergetelijke,
Slovakijereis.
Ons laatste ontbijtbuffet vooraleer we terug naar België vliegen. Wat gaan we vandaag beleven? Laatste blik op ons verblijf. Zicht op een deel van de tuin. We wachten op de bus. Uiteindelijk vernemen we dat hij onderweg PECH heeft gehad. Dan maar een groepsfoto nemen. Met wat enige vertraging rijden we dan toch naar Bratislava. Hier zijn we dan aangekomen en krijgen nog een kort bezoek aan deze mooie stad. Geniet even mee het kasteel
Een trabantje
Infobord op de luchthaven van Wenen Zichten vanuit het vliegtuig.
Het was een mooie vakantie met enkele hindernissen, we hebben het overleeft.
Dag 7: zaterdag 3 augustus 2019 - Naar Polen voor een bezoek aan de vernietigingskampen Auschwitz-Birkenau
Dertig van onze wandelaars hebben zich ingeschreven voor de trip naar Polen o.l.v. Gerdi. De rest van de groep wandelden met Johan en Marleen in de Hoge Tatra.
Wij vertrekken met de bus om 8u. Het is een lange rit naar Oświęcim, want zo heet officieel de stad waar het nazikamp is gelegen.
We bereiken om 11u15 de parking van Auschwitz. Wat een massa, en zon lange rij aanschuivende bezoekers. Gewoon niet te doen voor die mensen.
Terwijl we onze picknick verorberen gaat Gerdi op zoek naar de gids. We hebben geluk, we mogen een half uur vroeger vertrekken dan oorspronkelijk gepland. Tegen 12u00 zijn we met zijn allen verzameld en luisteren aandachtig naar Gerdi. Hij zal de gehele rondleiding voor tolk spelen en vertalen naar het Nederlands.
We moeten eerst door de scanner. Daarna krijgen we een koptelefoon en een ontvanger. We kunnen er aan beginnen. We trekken eerst door de beroemde poort Arbeit macht Frei. Het vernietigingskamp van Auschwitz was oorspronkelijk een Poolse legerkazerne. Er staan heel wat gebouwen en die kregen onder het naziregime een andere invulling. In een blok konden tot 700 gevangenen. We trekken diverse gebouwen in en worden er geconfronteerd met de gruwel van de nazis aan de hand van documenten, fotos, infoborden met getallen In een ander gebouw zien we een enorme hoop afgeschoren haren, 2 ton!! Confronterend. En nog meer bezittingen van gedeporteerden: hopen schoenen, brillen, valiezen We trekken er ook de gevangenis is waar oorspronkelijk op wat stro moest geslapen worden, de stapelbedden en de cellen. Er waren cellen waar de veroordeelde alleen rechtop in kon staan na een dag van arbeid. In de cel waar ooit pater Kolbe, die vrijwillig de plaats van een veroordeelde innam, staan kaarsen. We komen op de plaats van het appel waar s morgens en s avonds het aantal werd geteld. Soms moesten de gevangenen, in sobere kledij, soms uren weer en wind trotseren. Daarna bereiken we de crematieplaats. Daar werden de lijken verbrand. Maar tot ergernis van de nazis was de capaciteit te klein en ging meer over naar de grote installaties. Daarmee zat de anderhalf uur durende rondleiding er op.
Om 14u10 worden we ver-wacht aan de bus om dan 3 km verder te rijden naar Birkenau, het echte vernietigingskamp met vier grote crematoria. De wereldberoemde inrijpoort met de sporen, daar willen we eerst een groepsfoto maken. Eenmaal binnen het kamp start de rondleiding. De bevolking van Birkenau werd verdreven en op de moerassige plaats verscheen het kamp. Van de houten barakken resten nog enkele exemplaren. Wil getuigen de stenen schoorstenen van waar ooit die tientallen barakken stonden. En treinwagon toont ons in welke toestanden Joden van over geheel Europa naar hier werden getransporteerd. Op het perron maakten de nazidokters reeds een selectie. Een groep die rechtstreeks naar de gaskamers en verbrandingsovens werden geleid en een groep met sterkere mensen die nog bekwaam waren om te werken. Van de crematoria resten alleen nog ruïnes, want die werden door de nazis opgeblazen bij hun vlucht net voor de bevrijding.
We krijgen echt gruwelverhalen te horen, hoe ze maar een keer per dag naar het toilet mochten op een aangeduid uur hoe ze zich slecht konden wassen, het weinige voedsel dat ze kregen
Na een uurtje wandelen in het kamp van Birkenau hebben we heel wat geleerd over een verleden dat zich nooit meer mag herhalen. En toch vandaag de dag worden in sommige landen nog echt een bewind gevoerd zoals het hier tijdens de Tweede Wereldoorlog plaats vond.
We moeten met de bus opnieuw een lange rit terug naar Malatiny. Na een uurtje rijden belanden we in de regen en dat zal voor de rest van de rit in de regen zijn.
Om 19.15 bereiken we het resort en kunnen we aanschuiven aan het buffet. We kunnen ons verhaal vertellen aan de wandelaars en omge-keerd, de wandelaars ver-tellen ons wat zij hebben beleefd.
Op het programma stond ook nog om 21.00 u. een quiz, maar hoe die ver-lopen is??
Ben blij dat ik dit eens hebt gezocht, hopelijk komen we zulke toestanden niet meer tegen.
Dag 6: vrijdag 2 augustus 2019 - Met de bus naar Biela Púť - Zetellift Biela Púť - Jasna - Kabeltram Jasna - Priehyba Pech: vast in kabeltram - evacuatie -Wandeling rond meer en wachten!!
Onze twee pechdag!
Vandaag staat een wandeling in de Lage Tatra op het programma, voor mezelf een rustdag vanwege een kleine kuitblessure. Na het ontbijt worden de andere wandelaars aan de bus verwacht. Ikzelf ging met de dame die eergisteren was gevallen naar de dokter, zodat ze niet alleen zou moeten gaan. Na enige tijd, toen we terug waren van het ziekenhuis, kreeg Mieke(gevallen dame) een berichtje van haar vriendin die mee was met de andere wandelaars, een berichtje dat ze klem zaten met de lift. Maar verder geen nieuws.
Over de busreis(verhaal) naar de liften is van een medewandelaar.De bus brengt de via het stadje Liptovsky Mikulas naar het skigebied in de Demänovska Dolina. Rond Biela Púť heeft zich een waar skigebied ontwikkeld en is men nog volop aan het bouwen. Met onze Go Pass nemen we de zetellift vanuit Biela Púť (1.117 m) naar Jasna (1.226 m). Telkens vier personen nemen plaats en moeten boven zien dat we er veilig uitkomen.
Daarna moeten we de tweede hoogte overwinnen met een Twinliner, een bakje dat aan kabels omhoog wordt getrokken. Wanneer we het spoor bekijken zit het er vrij spectaculair uit. Onze groep met 42 personen mag er helemaal in plaats nemen. Nog vijf andere personen mogen er ook bij. In totaal mogen deze 47 personen 4000 kg wegen. Het kabelbakje wordt omhoog gehesen, maar plots staat het helemaal stil. Geen enkele beweging meer. De zon schijnt op de voorruit. We staan als haringen in een ton opeen geperst met daartussen onze rugzak. Er komt geen enkele beweging in. Enkele wandelaars krijgen het moeilijk met de ademhaling. We worden aangeraden wat stil te zijn om zo weinig mogelijk zuurstof te verbruiken.
Gelukkig begint plots de ventilators aan het plafon toch te draaien. Plots loopt het bakje enkele tientallen meter achteruit. Maar het blijft verder staan. Met verschillende tussenpozen geraakt het bakje op enkele meters na helemaal beneden. Ondertussen zijn enkele technici en redders aangekomen. Maar geen beweging te krijgen in de deur. Een luik in de vloer wordt geopend en een technicus wurmt zich naar binnen. Geen beweging in de deur. Er staat niet anders op dan iedereen via het luik te evacueren. Er is niet zoveel ruimte om er doorheen te geraken. Enkele wandelaars werden onwel.Ondertussen zitten we reeds een uur vast in de kabellift. Nadat enkele van onze wandelaars er zich hebben doorgewurmd, wordt nog een stuk ijzeren verbinding weggehaald, zodat er wat meer ruimte is. Een voor een worden we met de hulp van het reddingsteam naar buiten gebracht. Het is een hele opluchting wanneer iedereen terug op de begane grond staat. De wandeling voor vandaag kan helaas niet meer ondernomen worden.
We wandelen terug naar onze startplaats beneden in Biela Púť. Het is ondertussen al ruim 12u15 geworden, tijd om onze picknick te gebruiken. Natuurlijk blijft het voorval met de kabellift het gespreksonderwerp nummer één. Terwijl onze begeleider Johan naar het bureel trekt om alle formaliteiten te vervullen, wandelen we met Marleen nog een toertje rond het plaatselijke meertje. Maar dat is helaas niet zo groot en al snel zijn we rondom. Het blijft rustig praten en wachten op de terugkomst van Johan. Blijkbaar is de administratie in Slovakije niet zo efficiënt als bij ons. In plaats van 42 personen ineens terug te betalen met één factuur wordt hier iedere deelnemer afzonderlijk gecheckt. Uiteindelijk komt de bus er aan en brengt ons terug naar het Sojka Resort. Het is 15u30. We hebben de keuze nog een kleine wandeling te maken in Malatiny of zelf onze tijd te spenderen.
Het avondmaal was opnieuw heel lekker en om het voorval weg te spoelen kregen we van Gerdi nog een pittig likeurtje aangeboden, een Demonovka. Wat een bewogen dag dat ze hebben gehad.
Nu hadden ze leute
Oei wat is er gaande Als haringen in een korf Nu nog de evacuatie
Een hele karwei om uit de lift te geraken.
Een van de laatste in de lift.
Vlug een berichtje sturen naar het thuisfront.
Na alle commotie , nu een kleine wandeling rond het nabij gelegen meer
Enkele mooie zichten
Wat info over de regio
Vlug nog een selfie
Nog een rondje wandelen na de aankomst in het resort.
Wat een bewogen dag dat de wandelaars hadden; Wat zullen we nog meemaken, geen 2 zonder 3.
Dag 5: donderdag 1 augustus 2019
Vlottentocht op de Orava-rivier- Bezoek aan de burcht Oravsky Hrad- Bezoek aan het openluchtmuseum
We moeten er vandaag nog vroeger vandoor. Vandaar dat we het ontbijt kunnen nemen vanaf 7.00 u. Om 8u is iedereen present op de bus.
De bus brengt ons naar het dorpje Oravsky Podzamok waar twee activiteiten op het programma staan: een vlottentocht op de Orava-rivier en een bezoek aan de burcht.
Rond 9u houden we halt aan de aanlegsteiger. We kunnen de bus verlaten en onmiddellijk plaats nemen op een van de vlotten. In totaal bevolken we vier vlotten, per vlot een twaalf personen plaats. Na de groepsfoto nemen de vlotten een na een de start op de rustige Orava-rivier. Twee studenten besturen het vlot, een vooraan, een achteraan. Met een enorme roeispaan besturen ze het vlot en ondertussen krijgen we uitvoerig uitleg over wat er in het verleden gebeurde. Met vlotten van zon 30 meter lang werd het een tocht van weken naar de Zwarte zee. De rivier is heel ondiep en er moet genavigeerd worden tussen rotsen. OP een plaats wordt halt gehouden om ons op een draaikolk te wijzen. De roeispaan wordt in het water gestopt om aan te tonen dat het hier zeer diep is. Het is zalig op het vlot, rustig voortdrijven tussen het vele groen. Plots verschijnt voor ons de machtige burcht. Volgens velen is dit één van de mooiste burchten van Slovakije, die als één vinger loodrecht boven de vlakte uitsteekt. Na 3,5 km bereiken we de aanlegsteiger op de aankomstplaats, aan de voet van de burcht. We maken het ook nog mee hoe de vlotten uit het water worden gesleept.
Oravsky hrad
Het is pas enkele tientallen meter stappen naar de burcht. We worden er voor de rondleiding verwacht om 10u30 Een lange rij toeristen schuift aan de kassa aan. Gelukkig weet Johan dat voor gereserveerde groepen een afzonderlijke kassa is. Om fortos binnenin het kasteel te mogen maken moet een afzonderlijk vignet van 3 euro worden gekocht. Willem en ikzelf zullen de fotos nemen.
Stipt op het afgesproken moment wordt de poort van de burcht geopend. Een jonge dame zal ons gedurende anderhalf uur doorheen de vele zalen leiden. Aan de eerste toegangspoort staan twee wachters opgesteld. Een saaie vakantiejob; daar een ganse tijd stokstijf stilstaan en geplaagd worden door toeristen die er nog even willen tussen poseren. We bereiken de tunnel en de volgende toegangspoort. Op de binnenkoer krijgen we een mooi zicht op de hoge citadel. Men is ook ijverig een dak aan het restaureren. We krijgen uitvoerig uitleg over de bewoners, de wapenschilden We trekken naar binnen en zo verloopt de rest van het bezoek. Kamer in, kamer uit, trap op, trap af Inderdaad, een mooie burcht en veel te zien van wat het ooit was. In een leefkamer worden we vergast op een vioolconcert door vier leuk ogende violistes. Een zaal is ingericht met opgezette dieren die in de streek leven. Ook van de wolf, de lynx en de beer die in de streek leven staat een opgezet exemplaar achter glas. Enkelen hebben helaas het kalf met de twee koppen niet opgemerkt. In een andere zaal zijn gebruiksvoorwerpen, kledij, muziekinstrumenten tentoongesteld. Alles veilig achter glas. Ondertussen is het twaalf uur geworden, tijd om af te dalen naar de toegangspoort. Inderdaad een mooie burcht. Aan de voet van de burcht ligt het restaurant Kastelan. Daar wordt ook het eigen bier gebrouwd. De diensters brengen ons, nadat we uiteraard ons drank hebben gekozen een bord met frietjes en varkensreepjes. Best lekker. In snel tempo wordt ook het dessert geserveerd. In een mum van tijd hebben we een lekkere lunch verwerkt.
Om 13u30 moeten we klaar staan om naar de parking te trekken en de bus te nemen naar het 30 km verder gelegen Zuberec. Even na 14u bereiken we het openluchtmuseum. We krijgen een Nederlandstalige handleiding en kunnen tot 16 u op pad in het 8 ha grote domein. De huisjes uit Orava zijn net als bij ons in Bokrijk opgekocht en verplaatst. Er zijn evenwel enkele replicas bij. In de huisjes zijn de kamers ingericht zoals weleer met bedden, kasten, tafels, gebruiksvoorwerpen Ook heel wat souvenirs worden te koop aangeboden. We moeten voortmaken willen we alle 29 huisjes een bezoek brengen. Er is ook een kerkje aanwezig, maar spijtig genoeg kunnen we enkel tot aan het traliewerk. Enkelen van onze groep hadden het geluk dat er net arbeiders waren en die hadden hen binnen gelaten. Het is inderdaad een leuke wandeling geworden tussen de vele huisjes, maar voor mij persoonlijk wat te kort!
Iedereen is op de afgesproken tijd opnieuw aan de bus en tegen 17u bereiken we opnieuw het Sojka resort om de dagelijkse bezigheden af te werken: douchen, aperitieven
De dag wordt om 19u30 afgesloten in het restaurant met het gevarieerde avondmaal.Daarna nog wat tijd vrijmaken in de retrobar.
Aangekomen bij de steiger Zicht vanop het vlot
Eén van de stuurmannen met van onze groep. Nog een andere pose. dat is de burcht die we straks na de vlottentocht zullen bezoeken.
Bijna 200meter hoog
Het uittrekken van het vlot.
Zicht vanaf de oever op de burcht. De burcht Aangekomen op de binnenplaats
Deze krijgers verleenden ons de toegang.
We kregen een brede uitleg betreft de burcht. Na deze rondleiding was de tijd aangebroken om iets te eten vlakbij de burcht. Daarna met de bus naar het openluchtmuseum.
Het is wel een heel stuk kleiner dan ons Bokrijk, maar heel interessant Binnengluren in verscheidene huisjes.
Een fotootje kon hier niet ontbreken.
Wederom een mooie dag gehad. Daarna keerden we naar ons resort terug
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fotografie en genieten van de natuur.
br
