IV

Het proces was ondertussen al halfweg. Bij afloop van de tweede procesdag zag het er alvast niet goed uit voor Xander. Tijdens de getuigenis van hun vader over wat er twintig jaar geleden gebeurd was, merkte Ben dat bij veel mensen het laatste beetje medeogen verdween. Hij zag hen denken: als een 12-jarige jongen zijn vader zo zwaar kon toetakelen, waar was hij dan als volwassen man allemaal toe in staat. Na al die jaren bleef die klootzak hun leven nog steeds beheersen.

Met het einde van dit korte hoofdstuk zijn we aan het derde deel van het verhaal 'Twee gezichten' gekomen. Het proces tegen het hoofdpersonage Xander Franssens is aangebroken. Zal de verdediging van de beschuldigde erin slagen de onschuld van zijn cliënt aan te tonen of zal de burgerlijke partij uiteindelijk het pleidooi winnen? Ben je benieuwd naar hoe het zal aflopen voor de betrokkenen in dit verhaal blijf dan zeker deze blog in de gaten houden.

Tot binnenkort.

groetjes,

Eva

01-02-2016 om 21:06 geschreven door Eva

III

Terug in mijn cel werd ik opnieuw overweldigd door allerlei donkere gedachten. Ik was natuurlijk blij van iemand anders te horen dat ik er niet alleen voor stond en dat er een heleboel mensen waren die hun uiterste best deden om me hier buiten te krijgen. Mijn proces kwam echter steeds dichterbij en ik vroeg me af of dit allemaal wel voldoende zou zijn. Er waren ondertussen al twee weken verstreken en er was nog steeds geen overtuigend bewijs dat alles wat Lynn verteld had gelogen was. Ik begon langzaamaan de moed helemaal te verliezen. Zou ik er ooit in slagen mijn onschuld aan te tonen?

Ik vervloekte dat ik ooit aan dat stomme talentenprogramma had meegedaan. Als ik geen populaire zanger was geweest dan zou dit allemaal waarschijnlijk niet gebeurd zijn. Ik pakte vervolgens de stapel papier die op de tafel in mijn cel lag vast en maakte er een grote prop van die ik in de vuilnisbak gooide. Ik wou niets meer met mijn leven als zanger te maken hebben. Het was de oorzaak van alles wat er de voorbije maanden gebeurd was. Tenslotte zakte ik terneergeslagen neer op de grond en bleef met mijn hoofd gebogen en mijn armen rond mijn knieën in een hoek van de cel zitten. Wat er daarna gebeurde leek wel een levensechte droom.

De deur van mijn cel ging open en er viel een oogverblindend licht naar binnen. Ik knipperde enkele keren met mijn ogen en vervolgens zag ik hoe een vrouw, volledig in het wit gekleed, naar voren stapte. Het duurde een paar seconden voor ik me realiseerde dat het mijn overleden vrouw Samantha was.

“Sam,” fluisterde ik met trillende stem.

Ze kwam naar me toegestapt en zette zich op haar hurken voor me op de grond.

“Het spijt me dat ik onze dochter niet heb kunnen beschermen. Ik was zo gefocust op mijn zangcarrière dat…”

“Ssstt,” ze legde haar vinger op mijn mond, “je hebt helemaal niets verkeerd gedaan. Je bent een fantastische papa voor onze dochter. Je moet blijven volhouden, schatje. Voor onze kleine meid. Ooit komt de waarheid aan het licht.”

“Ja, maar wanneer? We hebben nog vier weken voor de start van het proces en er zijn nog steeds geen harde bewijzen tegen Lynn.”

“Je mag niet opgeven, schatje. Als je je schouders laat hangen dan is dat voor de buitenwereld een extra bewijs dat je schuldig bent.”

“Het is allemaal zo onwezenlijk, Sam. Hoe is dit toch kunnen gebeuren? Ik wou dat ik wakker werd en dat dit allemaal een grote nachtmerrie bleek te zijn. Ik zou er alles voor geven om samen met jou en onze dochter thuis te kunnen zijn. Waarom moest je toch uit ons leven verdwijnen? Ik kan het zonder jou allemaal niet aan.”

“Ik ben hier bij jou, Xan. Altijd. Vergeet dat nooit.”

Toen ik het volgende ogenblik mijn hoofd oprichtte en naar de deur keek was ze alweer verdwenen. Ik bevond me opnieuw, moederziel alleen, in deze armoedige cel.

27-01-2016 om 19:34 geschreven door Eva

II

Er waren twee weken verstreken toen Danny in de aankomsthal van de luchthaven nerveus stond te wachten tot Ben en zijn gezin de hal binnenkwamen. Hij wist niet hoe hij de man moest vertellen wat er de afgelopen weken gebeurd was. Na lang wachten zag hij hem eindelijk met zijn echtgenote en hun twee zoontjes van 1 en 3 jaar door de schuifdeur naar buiten komen. Hij keek zoekend om zich heen. Danny besefte dat hij op zoek was naar zijn broer en nichtje die hen vandaag normaal zouden komen ophalen. Hij stapte naar het viertal toe.

“Danny? Wat doe jij hier? Waarom komt Xander ons niet ophalen? Er is toch niets gebeurd?”

“Dat is een lang verhaal, Ben. Ik kan je dat beter vertellen als we thuis zijn.”

“Wat?! Er is toch geen ongeluk gebeurd? Zeg me niet dat…”

“Neen. Dat is het niet,” sprak hij op serieuze toon. “Maar laten we vertrekken, dan vertel ik je zo dadelijk alles.”

Buiten het getater van de twee jongens op de achterbank was het in de auto ijzig stil. Ben kon de gedachte maar niet van zich afzetten dat er iets ergs moest gebeurd zijn. Waarom kwam Danny hen anders ophalen op de luchthaven en niet zijn broer en nichtje zoals afgesproken?  Van zodra ze de oprit van de villa opreden merkte hij onmiddellijk dat er iets niet klopte: aan het venster naast de voordeur was er een houten plank aangebracht. Wat was er in hemelsnaam allemaal aan de hand?

Terwijl zijn vrouw in de keuken iets ging halen om te drinken, zette Ben zich naast Danny neer aan de eettafel.

“Vertel me. Wat is er nu in godsnaam gebeurd?”

Danny wist niet waar te beginnen. Hoe vertelde je iemand dat zijn broer al twee weken in de gevangenis zat voor verkrachting en kindermisbruik. Hij besloot te beginnen met het nieuws dat de relatie van Xander en Lynn voorbij was.

“Wat!? Die twee gingen eind dit jaar trouwen!” Ben keek hem met een verbaasd gezicht aan. “Je gaat me nu toch niet zeggen dat dat de reden is waarom Xander ons niet stond op te wachten op de luchthaven?”

De man ademde nog eens goed in en uit en ging dan verder.

“Neen, Ben. Er is veel meer aan de hand. Lynn heeft twee weken geleden klacht tegen hem ingediend voor poging tot verkrachting.”

Ben wist niet hoe hierop te reageren. Verkrachting? Zijn broer? Dat kon niet?

“En dat is niet alles.”

Hij kon niet geloven wat hij vervolgens te horen kreeg. Zijn broer werd niet alleen beschuldigd van poging tot verkrachting, maar zat ook al twee weken in de gevangenis voor seksueel misbruik van zijn eigen dochter en bezit van kinderporno.

“Waarom heeft niemand me hiervan op de hoogte gebracht?” Hij keek met een beschuldigende vinger naar Danny.

“Je broer wilde het niet. Hij wilde jullie vakantie niet verpesten.”

Ben schudde met zijn hoofd.

“En waar is Sanne nu?”

“Zij verblijft voorlopig bij mij.”

Toen Danny klaar was met zijn verhaal zei Ben op standvastige toon: “Ik wil mijn broer zien. Hij moet weten dat we allemaal achter hem staan.”

“Ik weet niet of dat mogelijk is, Ben. Xander mag tot aan zijn proces enkel contact hebben met zijn advocaat.”

“Ik moet hem zien, Danny. Alsjeblieft, doe wat je kan.”

Drie dagen later zat Ben omstreeks twee uur in een apart lokaaltje in de gevangenis te wachten op zijn broer. Hij wist niet wat hij kon verwachten. Hij hoopte alleen maar dat hij hem zou bevestigen dat hij niets met heel deze zaak te maken had en dat er sprake was van een groot misverstand. Toen Xander tien minuten later de kamer werd binnengebracht duurde het enkele seconden voor Ben besefte dat het werkelijk zijn broer was die hij daar zag staan. Hij had hem altijd gekend als een netjes verzorgde man die enorm veel aandacht besteedde aan zijn uiterlijk. Hij leek nog amper een schim van die persoon. Zijn dikke haardos was vettig en in de war. Hij had een stoppelbaard van enkele dagen en zijn ogen waren dof met zwarte wallen. Toen hij zijn broer in het lokaal zag zitten schrok hij op.

“Ben, wat doe jij hier?”

“Dat zou ik beter aan jou vragen, broer. Waarom heb je me niet verwittigd? Ik zou je kunnen helpen om achter de waarheid te komen.”

“Dat heeft geen enkele zin meer,” zei hij terneergeslagen. “De mensen willen mijn vel. Ik zal voor jaren achter de tralies verdwijnen en mijn dochter nooit zien opgroeien.”

“Dat mag je niet zeggen. Ze kunnen je toch niet veroordelen voor iets dat je niet gedaan hebt.”

“Ben, ik moet realistisch zijn. Het proces start binnen een maand en we hebben geen enkel bewijs dat Lynn liegt. Vertel me, hoe was jullie vakantie en hoe is het met Sanne? Ik mis haar vreselijk. Als ik die avond toen ik thuiskwam eerst naar haar kamer was gegaan, dan…”

“Het heeft geen enkele zin jezelf verwijten te maken. We kunnen de klok niet terugdraaien. We moeten nu eerst en vooral zien hoe we Lynn kunnen ontmaskeren.”

Er was een half uur verstreken toen de cipier terug te kamer binnenkwam om Xander opnieuw naar zijn cel te brengen. Toen Ben zijn broer met gebogen hoofd zag vertrekken was hij er meer dan ooit van overtuigd dat hij een manier moest vinden om hem te helpen.

25-01-2016 om 19:32 geschreven door Eva

Hoe gaat het met je? Dat was de eerste vraag die hij me die namiddag stelde. Aan de blik in zijn ogen zag ik onmiddellijk dat ik niet veel hoop moest koesteren. Hij probeerde me wel gerust te stellen, maar liet me ook verstaan dat het heel moeilijk ging worden. Ik had de voorbije dagen tijd gehad om na te denken, maar snapte nog altijd niet hoe dit allemaal had kunnen gebeuren. Ik voelde me enorm schuldig dat ik mijn kleine meid niet had kunnen beschermen. Wat voor een vader was ik eigenlijk? Ik was de laatste tijd zoveel met mijn carrière bezig dat ik helemaal niet zag wat er met mijn dochter aan de hand was.

“Xander, ik wil dat je eerlijk tegen me bent en dat je me alles vertelt over wat er gebeurd is. Alleen op die manier kan ik je helpen. Afgesproken?”

“Ik zou wel willen Frank, maar ik kan je echt niet meer vertellen?”

“Begin gewoon bij wat er het afgelopen weekend is voorgevallen. Elk detail kan belangrijk zijn. Waarom is Lynn die dag bij je weggegaan? Jullie gingen eind dit jaar trouwen.”

“Ze is niet weggegaan, Frank. Ik heb haar zelf buiten gegooid.”

“Heb je dat ook aan de politie verteld?”

“Waarom? Ze zouden me toch niet geloven.”

“Xander, snap je het dan nog niet. Alles wat je vertelt kan belangrijk zijn bij de beslissing of je uiteindelijk veroordeeld wordt of niet.”

“Maar ik heb hier niets mee te maken, Frank.”

“Ik geloof je als je dat zegt Xander, maar alle elementen spreken op dit moment tegen jou. Waarom heb je Lynn buiten gegooid?”

In een flits zag ik de beelden van afgelopen zaterdag terug voor me. Ik boog mijn hoofd en legde mijn gezicht in mijn handen om te voorkomen dat Frank de machteloosheid in mijn ogen zag.

“Xander…?”

Het volgende moment vertelde ik hem alles wat er die zaterdag was gebeurd. Dat ik die nacht slecht geslapen had en de hele tijd het gevoel had dat ik niet alleen thuis was terwijl dat onmogelijk was. Lynn die thuiskwam met haar vriendinnen en Sanne die nergens te bespeuren was. De leugen van Lynn dat ze haar onderweg naar huis bij haar vriendinnetje Lore had afgezet en tenslotte ook de ontdekking op de slaapkamer van mijn dochter.

“Waarom heb je de politie toen niet verwittigd, Xander?”

“Ik wilde niet dat iemand dit te weten kwam. Ik dacht dat het het beste was voor Sanne om hierover te zwijgen. Hoe kon ik weten dat dit zo uit de hand zou lopen?”

“Heb je hier nog bewijzen van? Hoe klein ook, het kan belangrijk zijn.”

Ik schudde met mijn hoofd. “Ik heb al de rommel in Sanne’s kamer weggegooid. Ik wou dat dit zo snel mogelijk achter de rug was.”

“Wat had je gezegd als de media vragen begon te stellen over de breuk tussen jou en Lynn?”

“Ik zou gewoon verteld hebben dat we tot de vaststelling waren gekomen dat we niet bij elkaar pasten en gezamenlijk beslist hadden dat het beter was om onze relatie stop te zetten.”

“Xander, je begrijpt toch ook dat de pers dit verder zou gaan uitpluizen. Jullie waren voor velen een droomkoppel.”

“Het kon me gewoon niet schelen wat er over de breuk in de media zou verteld worden. Sanne was op dat moment het belangrijkste. Hoe is het nu met haar, Frank?”

“Ze is bij Danny en zijn gezin. Ze proberen haar zo goed mogelijk op te vangen, maar het is niet gemakkelijk. Ze heeft een zwaar trauma te verwerken en dat zal tijd vragen.”

“Ik zou nu bij haar moeten zijn, Frank. Ik ben haar vader. Ik zou haar tegen dit alles moeten beschermen.”

“Daarom is het belangrijk dat je me alles vertelt. Hopelijk vinden we zo een manier om aan te tonen dat je onschuldig bent. Ik moet echter eerlijk met je zijn, Xander. Het zal, gezien de vele bewijzen tegen jou, niet gemakkelijk worden om je over de hele lijn vrij te pleiten. Je moet er rekening mee houden dat de kans groot is dat je voor jaren achter de tralies zal verdwijnen.”

“Maar dat kan toch niet? Ik ben onschuldig.”

“Hoe verklaar je dan die ringmap die verstopt zat in een kast op je slaapkamer?”

“Ik had die map nog nooit gezien tot maandagnamiddag. Je moet me geloven.”

“Dat wil ik wel, Xander. Het is echter dezelfde map als de mappen met je muziekpartituren in je opnamestudio.”

“Dat wil toch nog niet zeggen dat de map van mij is. Iemand anders kan die daar toch ook gelegd hebben.”

“Hoe komt het dan dat jouw vingerafdrukken op die map werden gevonden? Xander, ik denk dat het tijd wordt dat je mij de waarheid verteld. Blijven zwijgen heeft geen enkele zin meer. Je vingerafdrukken kunnen niet zomaar op die map terechtgekomen zijn. Dat is enkel mogelijk wanneer jij die map hebt vastgehad.”

Ik wist helemaal niet meer wat zeggen. Als zelfs mijn eigen advocaat me niet geloofde, hoe zou ik dan ooit iemand anders van mijn onschuld kunnen overtuigen. Ik had het gevoel er helemaal alleen voor te staan. Ik was dan ook verrast met het bezoek van mijn broer Ben twee weken later.

23-01-2016 om 19:47 geschreven door Eva

22-01-2016 om 19:09 geschreven door Eva

22-01-2016 om 16:27 geschreven door Eva

21-01-2016 om 18:56 geschreven door Eva

21-01-2016 om 13:47 geschreven door Eva

IX

Wat er het volgende uur allemaal gebeurd is, kan ik me nauwelijks nog herinneren.

Nadat een agent mijn armen ruw naar achteren getrokken had en vervolgens mijn handen stevig op mijn rug had vastgeketend werd ik door twee agenten de kamer uitgeduwd en naar een klaarstaande arrestantenwagen gebracht die me naar het gevangeniscomplex enkele straten verder zou brengen. Eenmaal binnen de gevangenismuren namen twee bewakers de taken van hen over. Voor ik het goed en wel besefte werd ik door hen naar een cellenvleugel gebracht waar ze bleven staan voor een cel met openstaande deuren. Nadat de oudste bewaker mij van mijn handboeien ‘bevrijd’ had, werd ik door zijn collega bruut de cel ingeduwd. Amper enkele tellen later hoorde ik hoe de deur in het slot werd gedraaid. Daar stond ik dan: helemaal alleen, in het midden van een kleine, donkere cel, amper beseffend wat me de afgelopen uren allemaal overkomen was. Buiten hoorde ik het lawaai van de avondspits die begonnen was; mensen die na een drukke werkdag terug naar huis gingen, naar hun gezin.

Hiermee eindigt het eerste hoofdstuk van het verhaal 'Twee gezichten'. De toekomst ziet er voor het hoofdpersonage van dit verhaal helemaal niet rooskleurig uit. Is hij werkelijk een pervert die enkel met zichzelf bezig is en daarbij geen rekening houdt met de gevoelens van anderen? Of is hij het slachtoffer van een labiele vrouw die jaloers is op zijn relatie met zijn dochter? Kortom: Hoe zal dit verhaal verder gaan? Zal het hoofdpersonage uiteindelijk moederziel alleen achterblijven opgesloten in een kille cel voor de rest van zijn leven?Als je het antwoord op deze vragen wilt weten, dan moet je zeker deze blog verder in het oog houden. 

groetjes,

Eva

23-11-2015 om 00:00 geschreven door Eva

VIII

Nadat Xander geboeid de kamer had verlaten, nam Danny zijn gsm uit zijn jaszak en merkte dat er verschillende gemiste oproepen van zijn vrouw Anja waren. Hij stond onmiddellijk recht en haastte zich naar huis.

De arrestatie van de zanger van de popgroep X-men was ondertussen groot nieuws op alle televisie- en radiozenders van het land. De zaak werd door iedereen op de voet gevolgd. Het publiek in de straat reageerde vol afschuw op de beschuldigingen tegen de populaire zanger en had onmiddellijk een zeer duidelijke mening over wat er met deze man moest gebeuren. De meesten waren ervan overtuigd dat hij schuldig was en vonden dat hij voorgoed uit de samenleving moest verdwijnen. Verscheidene mannen en vrouwen trokken kort nadat het nieuws bekend was gemaakt naar zijn vrijstaande villa in een residentiële buitenwijk van de hoofdstad en brachten daar met graffiti allerlei verwensingen en scheldnamen aan op de gevel. De politie moest uiteindelijk ter plaatse komen om de rust in de straat terug te brengen.

Toen Danny twintig minuten later de woonkamer kwam binnengelopen zag hij zijn vrouw samen met hun 16-jarige dochter aan de eettafel zitten, terwijl hun twee zonen van 12 en 13 jaar naar een actieserie op de televisie zaten te kijken. Hij wist helemaal niet wat zeggen. Hij begreep nog steeds niet wat er zonet allemaal was gebeurd. Hij verwachtte elk moment wakker te worden en te ontdekken dat dit allemaal maar een akelige droom was.

“Schatje, wat is hier toch allemaal aan de hand? Vijftig minuten nadat het onderzoek was afgerond kwam die vrouw terug binnen. Ze vertelde me dat Sanne in een instelling voor misbruikte kinderen zou geplaatst worden en dit tot de jeugdrechter een definitieve beslissing heeft genomen.”

“Ik weet het ook niet, Anja. Ik heb Frank opgebeld en hij komt onmiddellijk naar hier. Hij zal wel weten wat we moeten doen. Het eerste wat we nu zeker moeten proberen is er voor zorgen dat Sanne zo snel mogelijk uit die instelling weg is. Ik heb Xander belooft om voor zijn dochter te zorgen tot alles is opgeklaard en dat zal ik doen ook.”

“Papa, heeft Xander zijn dochter echt misbruikt?”

“Neen, liefje. Dat mag je zeker niet geloven. Dit moet een grote vergissing zijn. Zijn dochter betekent alles voor hem en hij zou alles doen om haar te beschermen.” Vervolgens keek hij zijn vrouw Anja in de ogen en zei tegen haar: “Toen ik hem daar zo zag zitten, besefte ik dat hij niets met dit alles te maken heeft. Ik moet en zal de waarheid aan het licht brengen.”

“Ik hoop het, schatje. Ik hoop echt dat hij hier niets mee te maken heeft, maar…”

“Anja, jij denkt toch niet… Je kent Xander toch ook. Je weet dat hij zoiets nooit zou doen.”

22-11-2015 om 00:00 geschreven door Eva

Ditmaal had de onderzoeksrechter de plaats ingenomen van de politie-assistent. Van zodra die het woord nam, besefte ik dat ik niets goeds meer te verwachten had. Ik was wel opgelucht dat ik niet alleen was toen die man zijn verdict bekendmaakte. Danny bleef de hele tijd naast me zitten. Op de tafel voor me lag de ringmap met pornografische foto’s van kinderen die agenten tijdens de huiszoeking verstopt in een kast op mijn slaapkamer hadden gevonden. Naast de map lagen de foto van mijn dochter en enkele foto’s van Lynn in een ziekenhuisbed. De onderzoeksrechter hield het medisch verslag van het ziekenhuis in zijn handen.

“(… )Meneer Franssens, gezien de ernst van de feiten waarvan u wordt beschuldigd ben ik verplicht uw onmiddellijke aanhouding te eisen. U zal zo dadelijk worden overgebracht naar de gevangenis waar u in volledige afzondering zal worden geplaatst tot aan uw proces.”

Ik kon nog altijd niet geloven wat me overkwam. Ik leek wel van de ene nachtmerrie in de andere terecht te komen. Ik werd niet alleen beschuldigd van poging tot verkrachting en slagen en verwondingen bij Lynn, maar ook van misbruik van mijn eigen dochter en bezit van kinderporno. Het volgende moment maakte ik de ketting met daaraan mijn eigen trouwring en die van mijn overleden vrouw los en schoof die naar mijn vriend toe.

“Ik wil dat je deze aan Sanne geeft. Ik zal die hier toch niet mogen bijhouden en op die manier zijn haar mama en ik toch een beetje bij haar.”

Er rolde een traan langs mijn wang naar beneden. Ik wreef ze weg met mijn hand. “Zeg tegen haar dat ik haar graag zie…”

“Xander, je mag het niet opgeven,” probeerde Danny me nog moed in te spreken. “Ik neem zo snel mogelijk contact op met Frank en bekijk samen met hem wat we kunnen doen om je hier zo vlug mogelijk weg te krijgen.”

“Bedankt voor het vertrouwen. Je bent een echte vriend, maar ik weet niet of het allemaal nog veel zal uitmaken.”

“Stop met die doemdenkerij! Ben je onschuldig of niet?”

“Ik heb niets met dit alles te maken, maar…”

“Meneer Franssens, het is tijd om te vertrekken.”

Alvorens de man me bij de polsen vastnam, keek ik nog een keer mijn vriend recht in de ogen.

“Danny, beloof me alsjeblieft dat je voor Sanne zal zorgen zoals voor je eigen kinderen.”

Het volgende moment werd ik met de handen geboeid op de rug de verhoorkamer uitgeleid.

19-11-2015 om 00:00 geschreven door Eva

VII

“U begrijpt toch waarvan u beschuldigd wordt, meneer? Dit is helemaal niet niks. Hierop staan zeer zware straffen. Ik hoop voor u dat het onderzoek bij uw dochter niet zal aantonen wat ik vrees, want dan ziet het er helemaal niet goed voor u uit.”

Lynn had de vorige dag klacht tegen me ingediend wegens slagen en verwondingen en poging tot verkrachting. Ik begreep er helemaal niets meer van. Had ik haar dan nooit echt gekend? Ze was altijd zo lief tegen Sanne en zo begripvol omdat ik niet mijn volledige aandacht aan haar kon geven. Ze zei steeds opnieuw dat kinderen het allerbelangrijkste zijn en dat zij op de eerste plaats komen. Was dat dan allemaal gelogen? Dat kon toch niet? Kon iemand werkelijk zo vals zijn? Ik probeerde voortdurend de agenten ervan te overtuigen dat ik Lynn nooit kwaad had gedaan. Het was allemaal tevergeefs. Ze was er niet alleen in geslaagd mij maanden om de tuin te leiden, het was haar ook nog eens gelukt om de agenten met haar mooie snoetje rond haar vinger te winden. Ik wist helemaal niet meer wat ik nog kon doen om de hoofdinspecteur ervan te verzekeren dat ik met heel deze zaak niets te maken had.

De ondervraging was bijna een uur bezig toen de hoofdinspecteur besloot dat mijn verhoor voorlopig lang genoeg geduurd had. Hij stelde voor om even een pauze te nemen en verder te gaan van zodra de resultaten van het ziekenhuis waren binnengekomen. Toen ik de verhoorkamer verliet, kwam ik aan het onthaal mijn vriend Danny tegen die daar op mij stond te wachten. Om te vermijden dat hij de wanhoop in mijn ogen opmerkte, hield ik mijn hoofd gebogen en keek de hele tijd naar de grond. Mijn vriend stond vervolgens recht uit zijn stoel en kwam naar mij toegelopen.

“Xander, wat scheelt er toch?”

Ik reageerde niet en bleef zwijgen.

“Meneer Franssens, mag ik u vragen hier in dit lokaal te wachten. De hoofdinspecteur zal u terug komen halen van zodra hij en de onderzoeksrechter klaar zijn.”

Als een zombie liep ik het lokaal binnen en liet me neervallen op een stoel in de hoek van de kamer. Enkele minuten later kwam ook Danny binnen. Vanuit de deuropening keken we recht op de onthaalbalie van de politie. Aan de ene kant van de deur zat er een groot venster zodat men alles kon controleren wat er in de kamer gebeurde. Aan de andere kant stond er een drank- en snoepautomaat. Danny stapte naar de automaten toe en haalde er twee blikjes cola en een zakje chips uit. Vervolgens zette hij zich neer op een stoel naast mij en overhandigde me een van de blikjes. Ik wist helemaal niet hoe ik me tegenover hem moest gedragen. Ik schaamde me voor de situatie waarin ik verzeild was geraakt en hield mijn blik naar de grond gericht. Toen hij zijn hand plots op mijn schouder legde ging er een rilling door me heen. Ik hief mijn hoofd op en keek mijn vriend recht in de ogen. Er rolde een traan langs mijn wang naar beneden.

“Wat gebeurt er toch allemaal, Danny? Het ene moment zit ik nog met Sanne aan tafel en het volgende ogenblik wordt ik als een van de zwaarste criminelen behandeld.” Ik vertelde hem niets over wat er sinds mijn thuiskomst allemaal was gebeurd. Ik wilde niet dat iemand hier ook maar iets over zou horen. Dit deed ik om Sanne te beschermen, maar als ik nu terugkijk op wat er ondertussen allemaal is gebeurd dan had ik dit misschien beter wel gedaan.

“Je mag de moed niet opgeven, Xander. Je zal zien dat ze straks zullen moeten toegeven dat je er helemaal niets mee te maken hebt en dan kan je terug naar huis gaan.”

“Ik hoop het, Danny. Ik hoop het echt.”

Daarna werd het stil. We wisten geen van beiden nog wat we tegen mekaar konden zeggen en bleven zwijgend zitten tot de hoofdinspecteur me twee uur later opnieuw kwam ophalen om het verhoor verder te zetten. 

17-11-2015 om 00:00 geschreven door Eva

Op hetzelfde ogenblik werd Xander op het politiebureau hard aangepakt door de hoofdinspecteur en zijn assistent.

Vijf uur na de verschrikkelijke ontdekking van Xander op de kamer van zijn dochter belde Lynn terug aan bij de villa. Alles was die namiddag zo snel gebeurd waardoor ze geen tijd gehad had om wat spullen bij elkaar te grabbelen. Toen ze de hal binnenstapte probeerde Xander haar nog tegen te houden, maar ze liet zich niet doen en stapte in stevige tred naar de trap.

“Lynn, alsjeblieft. Sanne ligt in mijn kamer te slapen. Ze is eindelijk tot rust gekomen. Als je echt om haar geeft, dan vertrek je terug. Geef me je adres en dan zorg ik ervoor dat al je spullen worden opgestuurd.”

Toen hij haar smekend aankeek, draaide ze onmiddellijk haar gezicht van hem af en stapte onverstoord verder. Hij liep haar snel achterna en greep haar vast bij haar armen om haar tegen te houden waardoor ze struikelde en naar beneden viel. Hij schrok en wilde naar haar toegaan om haar te helpen, maar Lynn duwde hem van haar af en zei met luide stem: “Laat me los! Hier zal je nog spijt van krijgen, rotzak!”

Xander wilde nog iets zeggen, maar stopte toen hij boven zijn dochtertje hoorde roepen. Zonder ook nog maar een moment aan Lynn te denken haastte hij zich naar zijn slaapkamer. Ondertussen krabbelde de jonge vrouw overeind en liep hinkend naar de voordeur.

16-11-2015 om 00:00 geschreven door Eva

15-11-2015 om 00:00 geschreven door Eva

V

“Xander, wat is hier allemaal aan de hand? Waarom moest ik zo snel naar hier komen? Wat doet de politie hier en waarom is Lynn zonet met al haar bagage vertrokken?”

Ik was opgelucht toen ik mijn vriend eindelijk zag, maar ik wist helemaal niet hoe ik aan hem moest uitleggen wat er zonet allemaal gebeurd was. Ik was dan ook voor een deel opgelucht toen de oudste agent naar hem toe stapte en het woord nam.

“Meneer, nu u hier bent denk ik dat we de ondervraging van meneer Franssens kunnen verderzetten op het bureau.”

“Ondervraging? Xander, wat heeft dit allemaal te betekenen?”

Ik schudde lusteloos met mijn hoofd en hield de hele tijd mijn dochtertje in de gaten die in de zetel naar de televisie zat te staren.

“Ik weet het niet, Danny. Het enige wat ik je wil vragen is om voor Sanne te zorgen tot heel deze situatie is opgeklaard.”

“Meneer, wilt u met ons meekomen alstublieft?”

“Een ogenblikje.” Ik liep snel nog even naar Sanne toe en zette me naast haar in de zetel.

“Sanne, liefje. Ik moet even weg, maar Danny blijft ondertussen bij jou. Ik ben zo snel mogelijk terug.”

“Niet weggaan, papa,” zei ze met een klein stemmetje, “je hebt het beloofd.”

Mijn hart brak toen ik mijn kleine meid daar huilend zag zitten. De jongste agent kwam naar me toegestapt.

“Meneer Franssens, het is nu echt tijd om te vertrekken.”

Op het ogenblik dat ik samen met de agent het huis verliet, stapte een vrouw van middelbare leeftijd naar binnen. 

12-11-2015 om 00:00 geschreven door Eva

IV

Danny had net zijn auto geparkeerd en liep de oprit naar de woning van zijn vriend op toen hij Lynn gepakt en gezakt het huis zag verlaten. Hij stapte naar haar toe en wilde haar iets vragen, maar ze liep hem straal voorbij en haastte zich naar de wagen van haar vriendin die vlak achter de politiecombi geparkeerd stond. Wat was er in godsnaam aan de hand? Hij was met zijn vrouw Anja en hun drie kinderen een wandeling aan het maken in het bos aan de andere kant van de stad toen Xander hem vijfenzeventig minuten geleden volledig over zijn toeren opbelde.

Wanneer hij enkele minuten later de woonkamer binnenstapte, zag hij hoe een van de agenten een foto aan zijn vriend toonde.

“Wat heeft dit hier te betekenen? Is dit waar een man zoals jij zich zoal mee bezighoudt in zijn vrije tijd? Ik moet kotsen van dit soort zaken!”

Xander zag lijkbleek en wist niet wat zeggen.

Toen ze klaar waren met de foto’s kwam de gemaskerde man naar haar toegestapt en gaf haar een innige zoen op haar mond.

“Je hebt dat perfect gedaan, Lynn. Ga je nu maar terug aankleden dan kunnen we er straks nog een leuke middag van maken.”

De jonge vrouw keek met een bezorgde blik naar het meisje dat in de hoek van de donkere kelder ineengedoken op de koude vloer zat. Ze bibberde van de kou en had haar armpjes rond haar blote bovenlichaam gelegd.

“En Sanne?” vroeg ze stilletjes.

“Maak je geen zorgen om haar. Ik blijf ondertussen wel bij haar. Van zodra hier alles opgeruimd is en we onze kleren terug aangetrokken hebben, komen we ook naar boven.”

Lynn trok haar badjas aan en zonder nog een woord tegen de dochter van haar vriend te zeggen liep ze naar de trap.

11-11-2015 om 00:00 geschreven door Eva

Er waren ondertussen twee dagen verstreken. Ik zat samen met mijn dochtertje Sanne aan de eettafel toen plots de deurbel ging. Ik wilde rechtstaan en naar de voordeur lopen, maar ze hield me met haar kleine handje tegen. Toen ik in haar groenblauwe ogen keek, zag ik een traan langs haar wang naar beneden lopen.

“Het is niets, meisje. Ik ga gewoon even de deur opendoen. Ik ben direct bij jou terug.”

Van zodra ik de deur had geopend, zette ik geschrokken een stap achteruit. Lynn stond in de deuropening met vlak achter haar twee agenten in uniform.

“Wat doe jij hier?! Had ik je niet gezegd dat ik je hier nooit meer wou zien! Was ik misschien niet duidelijk genoeg, stomme trut!”

“Rustig, meneer,” kwam de oudste agent tussenbeide. “Als u geen verdere problemen wil, dan kan u maar beter zo goed mogelijk met ons meewerken. De juffrouw hier zou graag haar persoonlijke spullen komen ophalen.”

Alvorens ik kon reageren liep Lynn het huis binnen, gevolgd door de twee agenten. Ik rende hen snel achterna. Ik wilde kost wat kost vermijden dat Sanne ook maar een seconde met haar alleen was. Van zodra we de woonkamer binnenkwamen, kwam Sanne bang naar me toegelopen. De oudste agent keek haar met een vaderlijke blik aan.

“Is er iemand die even bij uw dochter kan blijven?”

“Waarom is dat nodig?” vroeg ik verbaasd. “Ik vermoed dat zij daar zo snel mogelijk weer weggaat?”

“Dat is het niet, meneer. We zouden u straks graag nog even willen meenemen naar het bureau om enkele vragen te stellen.”

“Kan dat hier niet? Ik zou mijn dochter nu liever niet alleen laten.”

“Dat denk ik niet, meneer. U heeft de keuze: ofwel gaat u straks vrijwillig met ons mee, ofwel zijn we verplicht deze hier te gebruiken.”

Ik keek geschrokken op toen de agent een paar handboeien tevoorschijn haalde.

“Wat is hier in godsnaam aan de hand?”

“Ik denk dat u dat beter weet dan wij, meneer.” antwoordde de oudste agent op strenge toon.

10-11-2015 om 00:00 geschreven door Eva

Een van de vriendinnen van Lynn zat rustig in een tijdschrift te bladeren toen ik volledig over mijn toeren het terras kwam opgestormd.

“Waar is ze!” schreeuwde ik terwijl ze me met geschrokken ogen zat aan te kijken.

“Wat is er aan de hand, Xander? Waarom roep je zo? Lynn is zich boven even gaan opfrissen. Ze wou er op haar paasbest uitzien voor wanneer je terug thuis kwam.”

Zonder een woord te zeggen liep ik terug naar binnen. Toen ik bijna bovenaan de trap was, hoorde ik Lynn als een wilde tekeer gaan.

“Jij blijft hier tot ik alles met je vader geregeld heb! Ik wil geen klank uit je stomme mond horen, begrepen?! Jij gaat mijn toekomst niet verknallen!”

Toen ik de kamer van mijn dochter binnenkwam, zag ik haar stilletjes huilend op een vuil bed zitten met haar teddybeer in haar ene hand geklemd en haar rechterduim in haar mond. Haar blik verstarde toen ze me vlak achter Lynn zag staan.

“Waar zit je naar te kijken?! Stom wicht!”

Bij het aanschouwen van dit verschrikkelijke tafereel trok al het bloed weg uit mijn gezicht en begon ik van woede te trillen op mijn benen.

Toen Lynn zich vervolgens omdraaide en me in de deuropening zag staan,  liep ze onmiddellijk naar me toe. Ze wilde me nog in haar armen nemen, maar ik duwde haar bruut van me af waardoor ze op de grond terechtkwam.

“Ik kan dit allemaal uitleggen,” probeerde ze zich nog te verontschuldigen terwijl ze overeind kroop.

“Ik wil niets horen! Ik heb genoeg gezien! Ik wil dat je nu mijn huis verlaat! Ik wil je hier nooit meer zien! Begrepen?!”

Vervolgens liep ik naar Sanne toe die ons met rode ogen zat aan te staren. Ik keek niet begrijpend om me heen. Heel het bed zat onder de kruimels en etensvlekken. In de kamer hing een smerige geur van urine en stront. Ik zette onmiddellijk een venster open om de ruimte te verluchten. Daarna zette ik me naast mijn dochter neer op het bed. Ik nam haar in mijn armen en probeerde haar te troosten. Ze rilde over haar hele lichaam.

“Je hoeft niet bang meer te zijn, meisje. Papa is terug bij jou. Niemand zal je nog pijn doen, dat beloof ik je.”

09-11-2015 om 00:00 geschreven door Eva

III

Op weg naar het penthouse in het centrum van de stad waar mijn manager en beste vriend Danny met zijn gezin woont, kwam ik mevrouw Pauwels tegen met haar dochter Lore die een wandeling maakten met hun maltezertje.

“Goedemiddag, mevrouw Pauwels?” reageerde ik verbaasd. “Is Sanne niet bij jullie?”

“Sanne? Die hebben we niet meer gezien sinds ze tien dagen geleden naar zee is vertrokken.”

“Maar dat kan niet!? Lynn vertelde net dat ze haar deze middag bij jullie heeft afgezet zodat ze thuis alles op orde kon brengen.”

“We hebben geen van beiden vandaag gezien. Sorry, Xander. Lynn zal zich waarschijnlijk vergist hebben. Ze zal Sanne wel bij iemand anders afgezet hebben.”

Toen ik dit hoorde kreeg ik onmiddellijk het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakte. Waar was mijn kleine meid? En waarom zou Lynn tegen mij zeggen dat ze haar naar Lore gebracht had als dat niet waar was? Dat hield toch helemaal geen steek?

“Alles oké?” vroeg de vrouw bezorgd.

“Ja, hoor. Ik zie jullie later nog wel. Een prettige middag verder.”

Ik draaide me om en liep zo snel als ik kon terug naar huis. Tijdens de hele rit terug bleef het gesprek met de moeder van Lore door mijn hoofd spoken. Wat was er in hemelsnaam allemaal aan de hand?

08-11-2015 om 00:00 geschreven door Eva

II

De drie vriendinnen kwamen lachend de woning binnen. Ze hadden er net twee fantastische weken aan zee opzitten. De dagen waren werkelijk voorbijgevlogen. Ze vonden het alle drie spijtig dat deze periode niet eeuwig kon blijven duren, maar ze hadden afgesproken om dit in de toekomst zeker nog een keer over te doen.

Toen Lynn korte tijd later haar vriend Xander de inkomhal zag binnenlopen keek ze hem de eerste seconden verbaasd aan. Ze had hem helemaal nog niet thuis verwacht, maar dat betekende niet dat ze niet verheugd was om hem terug te zien. Ze had hem de voorbije weken enorm gemist. Ze hielden dan wel bijna dagelijks contact met elkaar, maar dat was toch niet hetzelfde. Haar vreugde om zijn terugkeer verdween echter even snel als ze gekomen was toen hij naar zijn dochter vroeg.

Ze had helemaal niet meer aan dat stomme kind gedacht. Waarom moest zij toch altijd alles verpesten? Ze was juist zo blij om haar vriend na zes lange weken terug te zien en dan kwam dat onnozel wicht weer op de voorgrond. Het is altijd weer ‘Sanneke van hier’ en ‘Sanneke van daar’, alsof zij helemaal niet belangrijk was. Waarom kon die ‘bastaard’ niet samen met haar moeder gestorven zijn in dat auto-ongeluk, dat zou alles zoveel gemakkelijker maken.

Ze keek snel even naar haar vriendinnen om vervolgens haar vriend opnieuw met een zelfverzekerde blik aan te kijken en hem met een smoesje gerust te stellen.

07-11-2015 om 00:00 geschreven door Eva