III

Terug in mijn cel werd ik opnieuw overweldigd door allerlei donkere gedachten. Ik was natuurlijk blij van iemand anders te horen dat ik er niet alleen voor stond en dat er een heleboel mensen waren die hun uiterste best deden om me hier buiten te krijgen. Mijn proces kwam echter steeds dichterbij en ik vroeg me af of dit allemaal wel voldoende zou zijn. Er waren ondertussen al twee weken verstreken en er was nog steeds geen overtuigend bewijs dat alles wat Lynn verteld had gelogen was. Ik begon langzaamaan de moed helemaal te verliezen. Zou ik er ooit in slagen mijn onschuld aan te tonen?

Ik vervloekte dat ik ooit aan dat stomme talentenprogramma had meegedaan. Als ik geen populaire zanger was geweest dan zou dit allemaal waarschijnlijk niet gebeurd zijn. Ik pakte vervolgens de stapel papier die op de tafel in mijn cel lag vast en maakte er een grote prop van die ik in de vuilnisbak gooide. Ik wou niets meer met mijn leven als zanger te maken hebben. Het was de oorzaak van alles wat er de voorbije maanden gebeurd was. Tenslotte zakte ik terneergeslagen neer op de grond en bleef met mijn hoofd gebogen en mijn armen rond mijn knieën in een hoek van de cel zitten. Wat er daarna gebeurde leek wel een levensechte droom.

De deur van mijn cel ging open en er viel een oogverblindend licht naar binnen. Ik knipperde enkele keren met mijn ogen en vervolgens zag ik hoe een vrouw, volledig in het wit gekleed, naar voren stapte. Het duurde een paar seconden voor ik me realiseerde dat het mijn overleden vrouw Samantha was.

“Sam,” fluisterde ik met trillende stem.

Ze kwam naar me toegestapt en zette zich op haar hurken voor me op de grond.

“Het spijt me dat ik onze dochter niet heb kunnen beschermen. Ik was zo gefocust op mijn zangcarrière dat…”

“Ssstt,” ze legde haar vinger op mijn mond, “je hebt helemaal niets verkeerd gedaan. Je bent een fantastische papa voor onze dochter. Je moet blijven volhouden, schatje. Voor onze kleine meid. Ooit komt de waarheid aan het licht.”

“Ja, maar wanneer? We hebben nog vier weken voor de start van het proces en er zijn nog steeds geen harde bewijzen tegen Lynn.”

“Je mag niet opgeven, schatje. Als je je schouders laat hangen dan is dat voor de buitenwereld een extra bewijs dat je schuldig bent.”

“Het is allemaal zo onwezenlijk, Sam. Hoe is dit toch kunnen gebeuren? Ik wou dat ik wakker werd en dat dit allemaal een grote nachtmerrie bleek te zijn. Ik zou er alles voor geven om samen met jou en onze dochter thuis te kunnen zijn. Waarom moest je toch uit ons leven verdwijnen? Ik kan het zonder jou allemaal niet aan.”

“Ik ben hier bij jou, Xan. Altijd. Vergeet dat nooit.”

Toen ik het volgende ogenblik mijn hoofd oprichtte en naar de deur keek was ze alweer verdwenen. Ik bevond me opnieuw, moederziel alleen, in deze armoedige cel.