Ik ben Eva
Ik ben een vrouw en woon in Bertem (België) en mijn beroep is bediende bij een verzekeringsmaatschappij.
Ik ben geboren op 30/04/1981 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verhalen lezen en schrijven, wandelen in de natuur, reizen om andere culturen te leren kennen.
Wanneer Xander na zes weken
afwezigheid terug thuiskomt, lijkt er op het eerste gezicht niets aan de hand.
Hij kijkt er naar uit om het normale dagelijkse leven met zijn verloofde Lynn en
zijn dochtertje Sanne terug op te pakken.
Niets blijkt echter nog te zijn
zoals het was voor zijn vertrek. De mensen uit zijn directe omgeving blijken
helemaal niet te zijn zoals hij dacht. Wie kan hij nog vertrouwen? Zal hij er
ooit in slagen zijn oude leven terug te krijgen?
Op deze blog kan je de eerste verise van mijn zelfgeschreven verhaal 'Twee gezichten' lezen. Ik hoop dat jullie even veel plezier aan het lezen van dit verhaal zullen beleven als ik heb bij het schrijven ervan. Alvast veel leesplezier toegewenst.
22-01-2016
Vervolgverhaal 'Twee gezichten' (18)
En hier is het dan. Het eerste fragment van het tweede deel van mijn vervolgverhaal 'Twee Gezichten'.
I
Ik zat nu al weken helemaal
alleen opgesloten in een kleine cel van 10 m². De eerste 48-uren had ik zelfs
met niemand contact behalve met de bewaker die drie keer per dag mijn eten kwam
brengen. Op woensdagnamiddag om 14u kreeg ik dan eindelijk bezoek van mijn
advocaat. Die had echter weinig opbeurend nieuws voor mij te melden.
De eerste fragmenten van dit vervolgverhaal die ik op deze blog geplaatst heb vertellen over hoe het allemaal is begonnen. Ze tonen hoe het hoofdpersonage, Xander Franssens, van een gerespecteerd persoon in de samenleving die door iedereen graag gezien is verandert in een 'monster' die voor de buitenwereld op geen enkele sympathie meer lijkt te kunnen rekenen. Iedereen lijkt onmiddellijk een mening te hebben over wat er is gebeurd en heeft geen oren naar wat Xander zelf over heel deze situatie te zeggen heeft.
Het eerste deel van dit verhaal heb ik dan ook heel toepasselijk de volgende titel gegeven: Het begin ... .
De volgende weken zal ik jullie verder 'meesleuren' in de val van het hoofdpersonage. Dat is dan ook de titel van het tweede deel van mijn verhaal: De val.
Veel leesplezier en spanning toegewenst.
Eva
p.s. Als je zelf een bepaald idee hebt voor het verdere verloop van het verhaal of een bepaalde scène op een andere manier zou vertellen dan mag je me het altijd laten weten. Jullie mening is voor mij heel veel waard.
Wie ploft er niet 's avonds na een drukke werkdag neer in zijn zetel om naar zijn favoriete serie op de televisie te kijken?
Wie zit er niet op het puntje van zijn stoel naar de laatste aflevering van het seizoen te kijken om vervolgens de komende weken reikhalzend uit te kijken naar hoe het uiteindelijk gaat aflopen?
Cliffhanger betekent spanning creëren door op een beslissend moment af te breken.
Het is een vakterm uit de film- en televisiewereld, die ook gebruik wordt voor verhalen in boeken en toneelstukken. Het houdt in dat een verhaal eindigt op een moment waarop de spanning het grootst is en waarbij het niet duidelijk is hoe het verder afloopt. Op dat moment is de plot nog niet afgerond en blijft de kijker / lezer met een onbevredigend gevoel achter, nieuwsgierig naar het verdere verloop. Dat verdere verloop wordt dan meestal gegeven in een volgende aflevering.
(wikipedia)
Dit gevoel is datgene dat ik bij jullie wil creëren met mijn vervolgverhaal 'Twee gezichten'. Ik wil jullie nieuwsgierig maken naar het vervolg zodat jullie blijven verder lezen. Om dit te bereiken zal ik regelmatig een nieuw deel aan het verhaal toevoegen op deze blog. Ik hoop dat jullie samen met mij verlangend zullen uitkijken naar het slot van dit verhaal.
Enkele maanden geleden plaatste ik hier op deze blog het begin van mijn zelfgeschreven verhaal 'Twee gezichten'.
Om de spanning er in te houden postte ik enkele weken geleden het laatste deel van dit verhaal. Het laatste fragment beschreef het ogenblik dat het hoofdpersonage Xander Franssens door de politie werd overgebracht naar de gevangenis en daar in een kleine, donkere cel werd opgesloten. De lezer bleef achter met een prangende vraag 'Wat zou er verder met hem gebeuren?'.
Vandaag heb ik beslist om een nieuw stukje van de puzzel op te lichten. Hou deze blog dan ook goed in de gaten, want binnenkort zal er een nieuw deel aan dit verhaal toegevoegd worden.
Zoals iedereen heb ook ik bij het begin van het nieuwe jaar een aantal goede voornemens gemaakt. De eerste week heb ik voornamelijk gebruikt om terug te kijken op 2015 en vooruit te kijken naar wat ik nog allemaal wil bereiken.
Een van de voornemens waarover ik vertelde is het fotoboek van Lanzarote dat ik nu eindelijk wil afmaken. En dat wordt tijd ook. De reis dateert al van juni 2015 en ik ben er nog altijd niet in geslaagd om de foto's te bundelen in een uniek reisboek. Het is dan ook geen gemakkelijke klus. Samen met mijn reispartner beschik ik in totaal over meer dan 1000 foto's. '1000 foto's?' hoor ik je al zeggen. 'Hoe kom je daar in godsnaam aan!' Dat zal ik je even uitleggen: in tegenstelling tot vroeger toen je over een filmrolletje beschikte met een beperkt aantal foto's kan je met een digitale camera gewoon blijven trekken en voor je het weet heb je tientallen rolletjes vol. Daarenboven maak ik geen reizen waar ik de hele dag aan het zwembad van het hotel blijf liggen, maar maak ik op vakantie elke dag wel een andere excursie. De omgeving en de plaatselijke cultuur leren kennen dat is voor mij echte vakantie. Als ik terug kom wil ik echt wel weten waar ik geweest ben. Dat maakt natuurlijk dat elk fotoboek dat ik maak anders is.
Vorige week ben ik dan eindelijk gestart aan dit langverwachte boek. Ik moet alvast bekennen dat eenmaal ik er echt goed was in gekomen ik met moeite nog kon stoppen. Ik kijk echt uit om het eindresultaat in handen te hebben en anderen over deze fantastische reis te kunnen vertellen met fotomateriaal om hetgeen ik beleefd heb te staven. Ik heb zelfs al een deadline bepaald en die is 31 januari. Op die dag wil ik het boek definitief bestellen.
Als dat nog niet genoeg is wil ik daarna zelfs beginnen aan een tweede fotoboek. Een fotoboek dat de mooiste momenten van de voorbije jaren bundelt.
Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag.
Een goed ontbijt zorgt ervoor dat je voldoende energie hebt om er een productieve dag van te maken.
Daarom sluit ik mijn avond altijd af met het klaarzetten van het ontbijt van de volgende dag. Daarna kan ik dan nog rustig genieten van de rest van mijn avond. Een goede gewoonte die ik dan ook niet mag vergeten.
Heb jij ook een bepaalde gewoonte vlak voor je gaat slapen? Iets dat je niet mag vergeten om een goede nachtrust te hebben? Laat het dan zeker horen.
Als je iets echt graag wil bereiken, dan moet je af en toe rust nemen in je leven. Je hoofd leeg maken en niets doen, maar gewoon genieten van het moment.
Dat is wat ik ook deze avond ga doen.
Mijn eerste week van het werken aan mijn goede voornemens is bijna achter de rug. Het was een begin. Kijken naar wat ik wil realiseren en hoe ik dit wel doen. De eerste stap in een langdurig proces.
Vanavond begint het weekend. Ik kan dit op geen betere manier inzetten dan rustig voor de televisie met een glaasje wijn en een fleecedeken om me heen geslagen. Even niets doen om vanaf morgen terug met volle kracht verder te werken aan mijn voornemens van dit jaar.
Geniet van jullie weekend. Heb je geen plannen? Dat geeft niet. Laat de dag gewoon op je afkomen. Je weet nooit wat moois er allemaal kan gebeuren.
Leesgroep KVLV Leefdaal: Woesten (Kris Van Steenberge)
Gisterenavond was de eerste boekenbabbel van 2016. Dit keer kwamen we met zijn allen samen rond het boek "Woesten" van Kris Van Steenberge.
"Woesten" is het debuut van de schrijver. Als je een ding mag zeggen over dit debuut dan is het dat de auteur zijn start als romanschrijver hiermee zeker niet gemist heeft. Het is een schitterend boek en zeker en vast een aanrader. Een boek dat je moet gelezen hebben. Iedereen van de leesgroep was het hier ronduit mee eens en dat is niet altijd het geval.
Het boek vertelt het verhaal van een familie in een klein dorpje in de Westhoek op het einde van de 19de eeuw en dit tot vlak na de eerste wereldoorlog. Het vertelt over de verschillende klassen in de samenleving en de roddels die in een dorp de ronde doen en op die manier mee een invloed hebben op het leven van de betrokkenen. Het gaat over perfectie en voldoen aan de eisen van de maatschappij.
Het is een boek over relaties tussen mensen: relaties tussen geliefden, ouder-kind, broers, ... .
Elk hoofdstuk wordt verteld door de ogen van een ander familielid (de moeder, de vader en de twee broers). Deze verschillende hoofdstukken verbinden elkaar als een soort puzzel. In het ene deel komt er een bepaald mysterie naar boven dat in het volgende deel wordt opgelost. Door de gedachten en gevoelens van de verschillende familieleden te leren kennen krijg je een compleet beeld van de volledige familieband en hoe de verschillende leden zich ten opzichte van elkaar gedragen.
In het vijfde en laatste hoofdstuk komt het uiteindelijk tot een climax wanneer de twee broers na jaren van elkaar gescheiden te zijn geweest terug herenigd worden.
Ik hoop dat ik je met deze korte samenvatting benieuwd gemaakt heb naar het verhaal. Aarzel niet om me te laten weten wat jullie van dit boek vonden.
Volgens Van Dale is geluk een gunstige loop van de omstandigheden; voorspoed die iemand zonder eigen toedoen te beurt valt.
Voor mij is geluk echter iets helemaal anders. Geluk zit hem in de kleine dingen. Het is tevreden zijn met wat je hebt en niet steeds maar meer willen hebben. Gewoon genieten van de dag die komt: van de zon die op je huid schijnt of het geluid van de regen tegen het venster, een goeiendag van mensen die je onderweg ontmoet, een knuffel, een warme chocomelk op een koude winterdag, ... . Al die kleine dingen maken dat je gelukkig bent.
Eva
Wees tevreden met wat je hebt;
Je moet niet boos zijn als het even niet gaat
zoals je vooropgesteld had, morgen is er namelijk
een nieuwe dag / een nieuwe kans om
het goed te doen.
Diegene die sakkert om de kleinste onbenulligheden
Tijd kan je niet vangen en in een doosje opsluiten om het later opnieuw vrij te laten wanneer je weer eens 'tijd' hebt om het te gebruiken.
Mijn belangrijkste voornemen voor 2016 is dan ook om mijn tijd op een betere / efficiëntere manier te gebruiken.
Het begon allemaal met het e-book "Tijd om te schrijven" van Marelle Boersma dat ik in mijn mailbox vond. De auteur geeft via dit boek aan de lezer allerlei tips om beter om te gaan met de tijd.
De eerste opdracht die ik via dit boekje kreeg was om alle dingen die moeten gebeuren op een rijtje te zetten en er volgens het aantal uren dat ik er wil aan besteden naast te plaatsen. Als ik de opgestelde lijst achteraf bekijk kan ik een aantal belangrijke zaken uit mijn leven opsommen. Op de eerste plaats neemt mijn werk natuurlijk een belangrijke plaats in, maar daarnaast zijn er ook heel wat andere zaken die voor mij belangrijk zijn. Zo wil ik eindelijk het fotoboek opmaken van mijn reis naar Lanzarote van vorig jaar. Daarnaast wil ik ook meer gaan schrijven, tijd besteden aan familie en vrienden en genieten van een goed boek. Ten slotte moet ik natuurlijk ook nog tijd vrij maken voor het huishouden. Als je dit allemaal leest, dan lijkt het een zware opgave om dit voor mekaar te krijgen. Een goede dagindeling en beheersing van de tijd is dan ook heel belangrijk. Tijd is namelijk vergankelijk. De tijd die voorbij is krijg je immers nooit meer terug.
Het is dan ook gedaan om gewoon wat aan te modderen. Als ik van 2016 echt een nieuw begin wil maken, dan moet ik er onmiddellijk aan beginnen en mag ik niet teveel nadenken en treuzelen. Anders zal ik op het einde van het jaar namelijk alleen maar teleurgesteld zijn omdat ik niet gedaan heb wat ik echt wilde en mijn beschikbare tijd gewoon vergooid heb aan onbelangrijke zaken.
Om een goed overzicht te krijgen over mijn beschikbare tijd en waaraan ik die tijd allemaal besteed + van wat ik echt wil doen en hoe ik dit allemaal kan bereiken is een goede agenda natuurlijk essentieel. Naast deze agenda heb ik echter ook jullie nodig, om af en toe te vragen naar hoe het gaat met mijn goede voornemens van het begin van het jaar. Jullie zijn immers de extra steun die ik nodig heb bij het realiseren van mijn droom.
De eerste week van 2016 zit er weeral op. Voor je het weet komen de volgende eindejaarsfeesten er aan. De tijd vliegt. Dit doet me een ding beseffen: als je iets echt graag wil dan mag je niet wachten, maar moet je er voor gaan!
De afgelopen week heb ik gebruikt om alles te wikken en te wegen: terugkijken op 2015 en vooruitkijken naar wat 2016 allemaal te bieden heeft. Wat vind ik belangrijk? Wat zou ik nog graag realiseren? Wat wil ik anders gaan aanpakken dan de vorige jaren?
Wat ik hierbij vooral moet vaststellen is dat ik bang ben om me bloot te geven, om te tonen wie ik echt ben. Die angst komt voor een groot deel door schrik om gekwetst te worden. Het verlamt me echter ook voor een deel en verhindert me om bepaalde zaken die ik nog graag zou willen doen te realiseren. Daarom heb ik besloten dat ik niet teveel mag stilstaan bij dit gevoel en verder moet durven kijken. Anders zal ik achteraf alleen maar teleurgesteld zijn.
Dat is wat ik in 2016 dan ook echt ga doen. Genieten van elke dag en bezig zijn met datgene wat ik echt wil en niet alleen maar doen wat anderen van mij verwachten. Toen ik dertig werd ben ik beginnen nadenken en dromen over wat ik nog allemaal wil doen. 2016 wordt het jaar van de actie. Je kan immers niet blijven nadenken, soms moet je er ook voor durven gaan.
Als er iets is wat ook jij nog graag zou willen bereiken grijp dan die kans want voor je het weet zijn we weer een jaar verder.
Om op goede wijze afscheid te kunnen nemen van 2015 en 2016 op gepaste wijze te kunnen verwelkomen maakten we het thuis gezellig en nodigden we familie en vrienden uit om er een leuke periode van te maken.
Het hoogtepunt van die drukke weken zijn voor mij niet de feesten en cadeautjes die we aan elkaar uitdelen, maar wel de kaartjes met nieuwjaarswensen die in de bus vallen. Het feit dat iemand aan je gedacht heeft en de moeite heeft genomen om een kaartje naar je te sturen geeft me een warm gevoel van binnen. Het is naar mijn mening veel persoonlijker dan de talrijke gelukswensen die via sociale media verspreid worden.
Via de jongerenwerking COF maak ik deel uit van IJD. Ook zij stuurden mij een kaartje op. De woorden op dat kaartje vond ik zo mooi dat ik ze hier met jullie wil delen.
Ik wens jullie het komende jaar en alle jaren die nog volgen ...
- licht dat twijfel en donkerte doet vergeten
- woorden die niet breken, maar verbinden
- stilte die uit minzame aandacht geboren wordt
- liefde en goede wil die het begin is van vrede op aarde
- tussen het doodgewone nu en dan een godsgeschenk
Gelukkig nieuwjaar allemaal en dat in 2016 al jullie dromen mogen uitkomen.
Schrijven begint bij het alfabet. Zonder de letters van het alfabet sta je nergens. Het is de basis van alles.
Bij het schrijven van een verhaal begin je met het zoeken van de juiste letters. Met die letters ga je dan woorden vormen die worden geordend tot een goed opgebouwde zin om op die manier tot je eigenlijke verhaal te komen.
Tijdens de komende dagen wil ik jullie op een ludieke manier leren kennis maken met de verschillende letters van het alfabet. Hierbij beginnen we natuurlijk bij de letter ...
A
Alle aardige apen aten aardbeien.
Anne at aardbeien, André at appels.
De 'a' is de eerste letter van ons alfabet. Hiermee begint alles. Om een goed verhaal te kunnen schrijven heb je de letter 'a' nodig. Het zorgt voor inspiratie en zin om verder te gaan.
"Aha!" roept de man wanneer hij weer een fantastisch idee heeft en hij kruipt opnieuw in zijn pen.
"Ai," zegt hij wanneer hij vast zit en niet meer weet hoe hij verder moet gaan.
Geen A betekent ook geen B, C of Z. De komende 25 dagen zal ik jullie de rest van het alfabet leren kennen.
Soms moet je ook eens dingen doen die minder leuk zijn. Nu ja, minder leuk is relatief. Je lievelingskleren moeten er immers piekfijn uitzien om er mee een leuke dag van te kunnen maken. Want na de inspanning volgt de ontspanning.
Onthoudt deze leuze wanneer je weer eens iets iets aan het doen bent waar je een broertje dood aan hebt. Je doet het namelijk om er achteraf plezier aan te kunnen beleven.
Dus vlieg er deze week opnieuw goed in op het werk of op school en dan geniet je tijdens het weekend dubbel zo hard van een leuke tijd met familie en vrienden.
Na de eerste les van de cursus 'Het ultra korte verhaal' die ik op dit moment volg via Wisper in Leuven kregen we een fragment uit het verhaal 'Een heel kort verhaal' van Ernest Hemingway. De opdracht die we hierbij kregen was om dit fragment te verwerken in een zelf geschreven kort verhaal. We mochten echter maximum 200 woorden aan het fragment toevoegen. Na wat correcties die ik na de tweede les aan het verhaal heb aangebracht kan je hier dan het resultaat lezen.
Veel plezier ermee.
Eva
Een
heerlijke, zonovergoten dag in april. Nergens een wolkje aan de lucht. Hij
genoot van een cocktail met Luz. Tot plots haar oudste broer voor hen stond.
Gesteund door de rest van zijn bende eiste hij dat ze onmiddellijk met hem
meekwam. Zij weigerde. Wat er daarna gebeurde, herinnerde hij zich niet meer.
Hij werd wakker in dit ziekenhuisbed. Ondertussen waren er vijf maanden
verstreken. Zouden Luz en hij elkaar ooit nog terugzien?
Luz liep
haastig door de smalle steegjes van de grote stad. Voortdurend keek ze achterom
om er zeker van te zijn dat niemand haar volgde. Ze was die al eeuwen durende
strijd tussen haar familie en de familie van Marco kotsbeu. Ze zou niet langer
toelaten dat ze bepaalden wat ze moest doen en met welke mensen ze mocht omgaan.
Het was immers haar leven.
Op een heel warme avond in Padua droegen ze
hem naar boven op het dak en hij kon over de bovenzijde van de stad kijken. Na
een poos werd het donker en de zoeklichten begonnen te werken. De anderen
gingen naar beneden en namen de flessen mee. Hij en Luz konden hen horen
beneden op het balkon. Luz zat op het bed. Zij was koel en fris in de hete
avond.
Ik dacht
dat ik je nooit meer zou terugzien, zei hij tegen haar.
Niets of
niemand kan me bij jou weghouden. Ze boog zich naar hem toe en fluisterde
plagend in zijn oor: Je zit me mij opgescheept voor de rest van je leven,
man.
Het volgende
moment begon hij haar innig te zoenen. Een kus die een eeuwigheid leek te
duren.
Sinds vorige week woensdag ben ik gestart met een korte cursus rond het schrijven van ultra korte verhalen bij Wisper in Leuven.
Een van de zaken die de docent tijdens de eerste dag aanhaalde is het feit dat je overal personages voor je verhaal kan vinden. Met dit gegeven wil ik aan de slag gaan om je een nieuw verhaal te geven. De aanvang voor dit verhaal is ontstaan toen ik vorige week woensdag aan de halte kunstwet van de metro in brussel een soldaat tegenkwam die de wacht hield op het perron. Ik wil dit verhaal dan ook opdragen aan al de mensen die sinds vorige week hun best doen om ons te beschermen. Ik vind dat ze daarvoor niet genoeg bedankt kunnen worden.
De soldaat
Het is acht uur. Buiten wordt het langzaam licht. In de metro krioelt het van de mensen die onderweg zijn naar hun werk of naar school. Aan de ingang staat hij. In een onberispelijk kaki-uniform. Enkel zijn ogen zijn zichtbaar. Hiermee heeft hij alles minutieus in de gaten. Een seconde van onoplettendheid kan immers een ramp betekenen. De mensen rekenen erop dat hij hun veiligheid garandeert. Daarom ook heeft hij deze job gekozen. Het avontuurlijke was niet zijn eerste motivatie, maar wel er zijn voor anderen en op die manier mee de wereld een beetje beter maken.
Wat er het volgende uur
allemaal gebeurd is, kan ik me nauwelijks nog herinneren.
Nadat een agent mijn armen ruw
naar achteren getrokken had en vervolgens mijn handen stevig op mijn rug had
vastgeketend werd ik door twee agenten de kamer uitgeduwd en naar een
klaarstaande arrestantenwagen gebracht die me naar het gevangeniscomplex enkele
straten verder zou brengen. Eenmaal binnen de gevangenismuren namen twee
bewakers de taken van hen over. Voor ik het goed en wel besefte werd ik door
hen naar een cellenvleugel gebracht waar ze bleven staan voor een cel met
openstaande deuren. Nadat de oudste bewaker mij van mijn handboeien bevrijd
had, werd ik door zijn collega bruut de cel ingeduwd. Amper enkele tellen later
hoorde ik hoe de deur in het slot werd gedraaid. Daar stond ik dan: helemaal
alleen, in het midden van een kleine, donkere cel, amper beseffend wat me de
afgelopen uren allemaal overkomen was. Buiten hoorde ik het lawaai van de
avondspits die begonnen was; mensen die na een drukke werkdag terug naar huis
gingen, naar hun gezin.
Hiermee eindigt het eerste hoofdstuk van het verhaal 'Twee gezichten'. De toekomst ziet er voor het hoofdpersonage van dit verhaal helemaal niet rooskleurig uit. Is hij werkelijk een pervert die enkel met zichzelf bezig is en daarbij geen rekening houdt met de gevoelens van anderen? Of is hij het slachtoffer van een labiele vrouw die jaloers is op zijn relatie met zijn dochter? Kortom: Hoe zal dit verhaal verder gaan? Zal het hoofdpersonage uiteindelijk moederziel alleen achterblijven opgesloten in een kille cel voor de rest van zijn leven?Als je het antwoord op deze vragen wilt weten, dan moet je zeker deze blog verder in het oog houden.
Ik ben enkele dagen afwezig geweest op deze blog, maar dat wil niet zeggen dat ik de zin om hier mijn verhaal te vertellen kwijt ben. Af en toe is het echter belangrijk om even ergens afstand van te nemen. Op die manier kan je nieuwe energie opdoen om de goesting nog te vergroten. Als je namelijk te lang, zonder onderbreking, naar iets blijft kijken dan begint het uiteindelijk een routine te worden waardoor je tenslotte geen vernieuwende ideeën meer krijgt.
De afgelopen dagen heb ik veel nagedacht. Nagedacht over waar ik naartoe wil met mijn leven. Als ik 100% eerlijk ben, dan moet ik zeggen dat ik wanneer ik voor een belangrijke beslissing kom te staan kies voor zekerheid en houvast. Ik zal niet gemakkelijk risico's nemen. Dit komt voornamelijk doordat ik veel te veel nadenk over de zaken. Op de eerste plaats is dit natuurlijk een goede eigenschap. Het beschermt me tegen foute beslissingen. Soms moet je echter ook eens durven af te wijken van de normale weg die je volgt. Als je dit niet doet, dan loop je namelijk het risico om heel wat mooie en leuke zaken te missen.
Over een beslissing heb ik alvast geen enkele spijt. Dat is de beslissing om mijn interesse in het schrijven van verhalen openbaar te maken. Na jaren in mijn eentje thuis met deze hobby bezig te zijn en dit zoveel mogelijk voor anderen te verbergen ben ik blij dat ik hier nu eindelijk met anderen over kan praten. Net zoals ik boeken niet zou kunnen wegdenken uit mijn leven is ook schrijven een belangrijk onderdeel van mijn leven geworden. Het maakt me mee tot wie ik ben.
