Het was vijfentwintig minuten na drie in de namiddag. De schooldag was net afgelopen. Op de overvolle parking naast het schoolgebouw was het zoeken naar een vrije parkeerplaats. Miranda had geluk. Er reed net een wagen weg toen ze het plein kwam opgereden. Hopelijk was dit een gunstig teken en zou het tij voor haar familie eindelijk keren. Ze deed haar wagen op slot en liep naar het gebouw waar de kleuterklassen gevestigd waren. Ze keek de andere ouders zo weinig mogelijk aan om nieuwsgierige vragen te ontwijken. Toen ze de deur opendeed en naar binnen wilde stappen werd ze tegengehouden door een journalist van de commerciële omroep.

“Mevrouw, u bent toch de schoonzus van Xander Franssens? Zou ik u enkele vragen mogen stellen?”

“Sorry, meneer. Ik heb nu geen tijd. Mijn zoontje zit op mij te wachten.”

De vrouw wilde verdergaan, maar de journalist blokkeerde de deur.

“Wilt u mij alstublieft doorlaten?” keek ze hem smekend aan.

Ondertussen had er zich al een massa volk rond het tweetal verzameld.

“Wat heeft u te zeggen op wat het slachtoffer Lynn Van Wesemael daarnet in de rechtszaal verteld heeft? Volgens haar kan iedereen uw nichtje verkracht hebben.”

“Ik heb hier niets op te zeggen.”

“Voelt u zich soms schuldig om wat er gebeurd is? Jullie woonden toch in hetzelfde huis, nietwaar? Heeft u dan nooit gemerkt dat er iets aan de hand was?”

“Ik heb nooit iets gemerkt, omdat er nooit iets gebeurd is! Alles wat Lynn verteld heeft, is een leugen! Zij was enkel geïnteresseerd in het geld van mijn schoonbroer en de aandacht die ze door hem kreeg!”

Ze duwde de journalist van zich af en liep de gang op naar het klasje van haar oudste zoontje.

“Waarom reageert u toch zo aanvallend, mevrouw?!” riep de journalist haar nog na. “Heeft u soms schrik dat er nog andere zaken aan het licht gaan komen?”