19-20 oktober

We zijn nu 2 maanden weg, nog een zalige 3 te gaan.

Nu we in het hart van Australië zijn, konden we het niet laten om eens een kleine workshop didgeridoo te gaan volgen, enkel om wat basistechnieken te leren. En dan hebben we er ook maar ineens eentje gekocht. Een eenvoudig beschilderd welklinkend instrument (aan het geluid te horen dat de verkoper er uithaalde dan toch).

De workshop was fun, maar het was toch niet eenvoudig om er enige juiste klank uit te krijgen. Bij Luc lukte het al een beetje op diegene die we gekocht hebben, Annemie kreeg er weinig uit net als ik, maar ik kreeg er toch wel een heel bijzonder geluid uit (volgens Annemie en Luc een vogel die gekeeld wordt, volgens mij een geluid dat de lesgever nu volop aan het oefenen is om zelf onder de knie te krijgen, zeker toch aan zijn verbaasde (volgens de andere verschrikte) gezicht te zien).

Jammer genoeg kunnen we onderweg niet oefenen want we hebben hem al laten versturen naar België wegens hem niet te willen beschadigen onderweg.

Na 2 dagen Alice Springs (inkopen doen, auto weer laten repareren (kortsluiting op de pinkers, gelukkig maar een kleinigheid), informeren,…) zijn we nu de Red Center ingetrokken met als hoofddoelen de (West)MacDonnel Ranges, Kings Canyon en Uluru, de beroemde rode rots.

21-22/10

De West Macdonnel Ranges hebben we nu net achter ons gelaten. In het begin loste het niet direct onze verwachtingen in, maar dat kan ook met het iets mindere weer te maken hebben. We hebben weer wat donder en bliksem op ons dak gehad en de dag daarna was het weer somber en betrokken. Eerlijk gezegd was dit voor mij toch even een kleine verademing aangezien mijn huid van mijn gezicht rare toeren aan het uithalen is. We weten niet wat het juist is, zonne- allergie, extreem uitgedroogde huid of een reactie op de zonnecreme of de vliegenzalf, maar het resultaat is een zeer ruwe, schraal velletje dat brandt en jeukt als het in contact komt met zonnestralen. Maar na een zonloze dag en veel hydrateren gaat het de goede kant weer op.

Maar goed, dit even terzijde.

Eenmaal iets verder de Ranges in en we kregen prachtige zichten, zeker toen de zon er op begon te schijnen. We werden ook getrakteerd op het nodige wildleven zoals een dingo, een zeldzame black footed rock wallaby en een troep wilde paarden.

23-24-25/10

Van de West Macdonnel Ranges naar Kings Canyon, een natuurfenomeen gelegen in het Watarka NP. Het werd ons zeer snel duidelijk dat dit één van de populairdere plekken van Australië is. Busladingen werden gedropt en de Aziaten hun camera’s draaiden op volle toeren. Maar het heeft zo zijn redenen. Niet ver gelegen (in Australische termen dan toch) van het grootste bekende natuurfenomeen Uluru (de grote rode rots alias Ayers Rock) en magnifiek mooi.

De lucht bijna wolkeloos en hemelsblauw, ideaal weer om aan een vroege wandeling te beginnen. De eerste wandeling was er één van 7 km, beginnende met een steile stevige klim naar de rand van de kloof, waarna je langs de rand bleef lopen door de mysterieuze ‘Lost City’, bijenkorfachtige rode rotsformaties. Dit in combinatie met de steile wanden van de canyon maakte deze wandeling eentje om nooit meer te vergeten.  Fien heeft zich wederom van haar beste kant laten zien en heeft heel deze wandeling zelf gewandeld. Ongelooflijk waar een 4-jarige toe in staat is. De schouders stonden klaar om haar af en toe een ritje te geven maar ze heeft er niet één keer naar gevraagd. Af en toe een stop voor een koekje en een drankje en daar gingen de kleine beentjes weer. Bij de stevige klim was ze amper bij te houden en ze vond het geweldig dat wij zwaar ademden en dat zij dit probleemloos deed. We hebben 5 uur gedaan om 7 km af te leggen maar dat lag meer aan de fotograaf van dienst (Luc) die niet weg te slagen was bij deze overweldigende natuur dan aan de stapkwaliteiten van onze dochter ;-).

De tweede wandeling van 2,6 km in de kloof heeft ze niet zelf moeten stappen, daar stonden de taxischouders voor haar klaar. Er zijn limieten wat je mag verwachten op één dag he.

Er stond ook een dagwandeling aangegeven van 22 km en dat prikkelde Luc zijn zin voor avontuur en heeft hij de dag nadien deze wandeling alleen aangevat (op dezelfde tijd dan de 7km de dag voordien!). De dames profiteerden er van om onze dag rustig te beginnen en een frisse duik in het zwembad te nemen. Terwijl Luc op zijn wandeling 4 kangoeroe’s van kort bij heeft mogen zien, hadden wij het geluk dat we 2 dingo’s op de camping mochten zien. Iedereen blij dus.

En dan richting Uluru, de o zo bekende rots. Het is maar een rots in het midden van het niets, maar het eerste aanschouwen in de verte gaf toch al een beetje van zijn magie prijs.

Na een korte nacht (onderbroken door huilende dingo’s naast onze tent, schitterend!) reden we om 5u ’s ochtends richting rots om de zonsopgang te kunnen bewonderen. Omgeven door nog een paar honderd toeristen was het toch een schouwspel dat indruk maakte. Wat nog meer indruk op mij maakte was de wandeling rond de rots. Ik had er eerlijk gezegd niet zoveel verwachtingen van aangezien ik geloofde dat je deze rots van  ver moest bewonderen. Maar hoe kan een mens zich toch vergissen. Het was gewoonweg ongelooflijk indrukwekkend !!!! En als we dan toch in de termen van indrukwekkend spreken: Fien heeft deze wandeling van 11 km (!!) helemaal zelf gewandeld! Wederom zonder gezeur, onder de warme brandende zon, enkel met verhalen over prinses nieF en haar papa cuL en mama ekenniT  (en nog veel verschillende andere bekende persoontjes, dus voel je al maar aangesproken)werd ze zo vooruitgestuwd dat ze geen enkele aanmoediging nodig had.

De namiddag hebben we doorgebracht in het Aboriginal Culture Center en Fien was ontzettend gefascineerd door de verhalen en de dansen (op film) van dit volk en was niet weg te slagen van het scherm (hoewel redelijk amateuristisch en saai in beeld gebracht). Haar conclusie was wel dat ze toch liever balletdanseres wilde worden dan een ‘abornigal’.

We hebben een poging gedaan om de zonsondergang te zien waardoor de rots volledig rood kleurt, maar jammer genoeg was het te bewolkt geworden op de plek waar de zon onderging. We hadden het er ons wel zeer gezellig gemaakt en lekker eten gemaakt met zicht op Uluru. We waren content.

26/10

Vandaag de andere kant  van het park gaan verkennen: Kata-Tjuta,  een mindere bekende rotsformatie dan Uluru maar daarom niet minder knap.

Hoewel Uluru in mijn ogen toch dat net iets mystieker en indrukwekkender is.

We zijn om 4u10 (hoe zot kan ne mens zijn!) opgestaan om de zonsopgang te kunnen zien aan Kata-Tjulta. Het was zeer mooi, de rotsen kleurde roodachtig op en de gekleurde wolken achter de in de verte gelegen Uluru maakte het geheel af.

We hebben ons dan gewaagd aan de ‘Valley of the Winds’ wandeling, een tochtje van 7,6 km. Deze wandeling staat bekend als moeilijk en uitdagend maar bleek behoorlijk goed mee te vallen. En ik wil niet in herhaling vallen maar Fien heeft deze wandeling weer zonder enig probleem helemaal zelf afgelegd.

Het weer is een stuk minder, met zelfs hier en daar wat regendruppels. We hadden niet veel verwachting van de zonsondergang maar al bij al werden we uiteindelijk toch getrakteerd op een mooi zicht.

Nog één dagje vroeg opstaan in de hoop van een een mooie zonsopgang om dan overmorgen onze weg te vervolgen met nog enkele tussenstops richting Alice Springs.

Foto’s volgen nog. 

27-10-2011 om 04:09 geschreven door Filuti  

19-10-2011 om 05:34 geschreven door Filuti  

19-10-2011 om 05:34 geschreven door Filuti  

13-14/10

Eindelijk weer op weg. Het doet deugd.

De euforie werd bijna even gedempt door de dame van het benzinestation die ons wist te melden dat de ‘Bungle Bungles’ (of de officiële naam Purnululu NP) vermoedelijk dicht zouden zijn wegens een ‘bushfire’ (bosbrand). Dit zou dan de derde keer zijn in 2 weken tijd (we hadden al eens gebeld op de Gibb River Road omdat er geruchten gingen dat de Bungles vroegtijdig dicht zouden gaan dit seizoen, maar het bleek een tijdelijk sluiting te zijn wegens een bosbrand. Toen we achteraf terug belden was hij weer open om dan weer voor 3 dagen te sluiten toen we in Kununurra aan kwamen), maar op de visitor center wisten ze ons te vertellen dat er niks van aan was en zo konden we met een gerust hart de afstand van 300 km overbruggen. Het was dan wel met een gerust hart maar met serieuze zweetkoppen, want onze airco bleek niet te werken en dat met de raampjes dicht (bij 110km/uur is dat niet te doen om met de ramen open te rijden). Niet echt een aangename rit, maar het doel heiligt de middelen he.

De laatste 60 km was over een 4x4 weg en er zaten een paar serieuze stukken tussen (oa een grote creek crossing)  en eindelijk konden de raampjes weer open.

De zichten werden mooier en mooier, maar het werd al snel duidelijk dat er recent nog een brand gepasseerd was en ook nu hing er een waas van rook over de bergen. Ze wisten ons te vertellen dat er een brand gaande was 25 km van het nationale park en dat de wind nu verkeerd stond waardoor de zichten wat vertroebeld werden. Maar niks om ons zorgen over te maken wisten ze ons te vertellen.

De nacht bracht hier eindelijk wat verkoeling en dat was toch wel eens een opluchting na al die zweterige nachtjes.

We zijn aan onze eerste dag hier zeer vroeg begonnen (om 5u30 zaten we in de auto op weg naar de eerste wandeling) aangezien de hitte hier zeer extreem kan worden overdag en we toch zoveel mogelijk van deze natuurpracht wilden zien. De Bungle Bungles staan vooral bekend voor hun ‘bijenkorf’ rotsformaties, maar ook een aantal magnifieke kloven maken deel uit van dit park.

Onze eerste wandeling was er één van 5km naar de ‘Mini Palm Gorge’. Een zeer indrukwekkende wandeling in een prachtige kloof met af en toe het nodige klim – en klauterwerk. Het einde van de wandeling gaf zicht in een machtige kloof met een prachtige echo (wat Fien natuurlijk geweldig vond). Het was een rustige, schaduwrijke en koele plek en we waren van zin om er een tijdje te blijven. Maar onze plannen werden in de war gestuurd door een zwetende ranger, die ons de boodschap kwam brengen dat het noordelijke gedeelte van het park gesloten werd (het gedeelte waar wij op dat ogenblik waren) wegens een te kort naderende bosbrand.Met andere woorden, we werden geëvacueerd. Het klinkt spectaculairder dan het was want we kregen nog rustig de tijd om de kloof uit te wandelen op het tempo van Fien. Maar het wilde wel zeggen dat we de andere geplande wandeling en de lookouts moesten laten voor wat het was. En het ziet er naar uit dat dit nog voor enkele dagen zo zou blijven.

Bij deze wil ik ook nog het niet onbelangrijke feit melden dat Fien elke stap van deze       5 km zelf heeft gezet, zelfs het laatste stuk dat we al in een redelijke brandende zon hebben moeten afleggen. Zelf de ranger complimenteerde haar en was verbaasd over het kunnen van deze kleine 4-jarige. You go girl !!!!

We hebben dan ook besloten om eens een keertje zéér decadent te doen en hebben ons een helikoptervlucht geboekt over de Bungle Bungles. We hadden uit verschillende bronnen vernomen dat dit echt gewoon een must was en de beslissing  werd al een hele tijd geleden genomen om dit te doen. Door de onkosten van de auto kwam dit bijna in gedrang (voor mij persoonlijk), maar je komt hier maar één keer he!!!!! Dan maar besparen op andere zaken.

Fien mocht uiteindelijk gratis mee, ze werd als 2-jarige bezien (nee, nee, we doen er regelmatig nog wel eens een jaartje af wegens haar kleine gestalte, maar halveren is wat overdreven he). De piloten knepen gewoon een oogje dicht waardoor ze mee op mijn schoot vooraan in de helikopter mocht.

Het was een helikopter zonder deuren (toen we Fien dit vertelde was haar reactie: ‘Hoe geraken we er dan in?’) en voor diegene die zich dat ook afvragen, de deuren waren er gewoon uitgehaald. Voor sommige onder ons was dat wel een zeer spannend feit (lees Luc) maar de anderen genoten er angsteloos van.

Het was magnifiek, prachtig en machtig. Een wauw gevoel van hier tot ginder. We hebben er van de eerste tot de laatste minuut van genoten (behalve Fien, die is de laatste 10 minuten in slaap gevallen J, maar haar toekomstdroom is momenteel helikopterpiloot worden) en hoewel een serieuze hap uit ons budget zijn centjes waard.

De vroege namiddag hebben we verscholen in de schaduw doorgebracht om dan de dag af te sluiten met nog een schitterende wandeling naar de Cathedral Gorge (aan de zuidelijke kant, de kant die wel open blijft) van 3km. En… ook deze heeft Fien helemaal zelf gewandeld, of moet ik zeggen gelopen, want de gemakkelijke stukken werden door haar in looppas gedaan waardoor zowel moeder als dochter met een even rood hoofd aan het eindpunt kwamen.

Kortom een schitterende, megawarme dag. Morgen nog zo eentje !

15-16/10

Het noordelijke gedeelte bleef ook deze dagen gesloten, waardoor we beperkt werden in de mogelijke wandelingen. De lucht was bewolkt wat voor aangenamere temperaturen zorgde dus dat werd wel door mij met plezier onthaald.

We hebben ongeveer een 4-tal km (ook onze kleine hiker !) gewandeld tussen de machtige ‘bijenkorf’ rotsformaties. Echt zo bizar en zéér indrukwekkend om te zien.

Een heel wat minder aangenaam kantje van deze dag waren de vliegen.

We werden om 5u deze ochtend al zeer warm onthaald door deze kleine zwarte gevleugelde wezentjes. Misschien wel zeer vriendelijk bedoeld, maar hun groet werd niet echt in dank aangenomen. Deze en hun vriendjes zijn bij ons gebleven tot 18u ‘avonds en ik kan u verzekeren, als ze met een 50-tal u gezellig heel de dag gezelschap houden, ge zijt ze grondig beu.

Doordat ze zo sociaal en sterk aanwezig zijn, heb ik wel eens de kans gekregen om ze van nabij te bestuderen en ik heb de volgende conclusie getrokken.

Je hebt verschillende soorten vliegen of beter gezegd verschillende karakters:

-De gezelschapsvlieg: Die reist gewoon gezellig met je mee, op je rug, op je arm, op je rugzak,… Ze zijn meestal niet alleen maar minstens met z’n 20-tal (zie foto)

-De aandachtsvlieg: Deze blijft heel de tijd rond je hoofd vliegen en geeft niet op.

-De avontuurlijke vlieg: Een echte ontdekingsreiziger, vooral zeer geinteresseerd in gaatjes en openingen van het menselijke lichaam (ik kan u verzekeren in àlle gaatjes, een toiletbezoek wordt nu in alle haasten afgelegd)

-De volhouder: de vlieg die je van bijvoorbeeld je arm verjaagt gaat een seconde later weer op exact dezelfde plek zitten of enkele cm verder. Dit spelletje kan eindeloos doorgaan en eindigt zelden met het overlijden van de vlieg

-De verlegen vlieg: laat zich amper zien, jammer genoeg zeer zeldzaam

Als al deze karaktertjes zich heel de dag van hun ‘beste’ kant laten zien dan kun je je mischien wel voorstellen dat de lol er snel af is.

Maar goed, de plaag van Australië worden ze genoemd, we zullen er mee moeten leren leven.

Vandaag hebben we al een stukje van de Tanami Road afgelegd, een 4x4 weg  van een 1000-tal km, die Halls Creek met Alice Springs verbindt.

We zitten nu op een afgelegen camping in Wolfs Creek NP (de 2^de grootste meteorietkrater ter wereld) en hebben mogen genieten van een spectaculair bliksemschouwspel. Deze had als resultaat dat wij op den duur omgeven werden door 5 bushfires waarvan één iets te veel  dichtbij was naar mijn zin. We konden de vlammen duidelijk zien, maar al goed stond de wind naar de goede kant en werden we er niet door lastig gevallen. Prachtig om te zien en je voelt je als mens zéér nietig bij dit natuurgeweld. We stonden op een grote open zandplek, dus behoorlijk veilig en we hebben het goed in de gaten gehouden (tot de vlammen serieus geminderd waren) zodat we  met een gerust gevoel de tent in konden kruipen.

17-18/10

Twee dagen door een eindeloos landschap. Kilometers vreten met maar heel weinig variatie in de natuur die je passeert, dus een goed muziekje op en bollen maar. De weg was behoorlijk goed, af en toe iets te stevige wasbordjes  om het comfortabel te noemen, maar al bij al ging het redelijk goed vooruit.

We hebben nog een prachtig schouwspel gezien van opvliegende kraanvogels en we hebben nog een bushfire vlak aan de kant van de weg gezien. Toch nog een beetje spektakel op een lange rit.

Maar het grrotste spektakel waren de aboriginals die in het donker aan de kant van de weg stonden (in panne met hun auto) en dan maar de bush langs beide kanten van de weg in brand hadden gestoken om aandacht te trekken. We hebben hen een bidon water gegeven wat spontaan een vreugdedans bij hen ontlokte. Een mooi schouwspel van dansende silhouetten voor een groot brandend vuur.

De avonden zijn terug koel en de nachten zijn terug behoorlijk fris. Vestjes en slaapzakken worden terug bovengehaald.

We zitten nu in Alice Springs in het center van Australië. Een aangename 32°C doet ons opgelucht ademen. Morgen nog een dag van inkopen en organiseren en eventueel een kleine cursus didgeridoo.

19-10-2011 om 05:32 geschreven door Filuti  

13-10-2011 om 03:46 geschreven door Filuti  

10/09

We hebben vandaag dan toch nog wat mogen beleven. Deze namiddag zaten we gezellig met z’n allen aan het zwembad net zoals alle voorbije middagen hier in Kununurra.

Op een gegeven moment, er waren wat wolkjes te bespeuren, gaf ik de opmerking regen te ruiken. Dit werd een beetje weggelachen door mijn medereizigers, met een volledige ontkenning  door Annemie, aangezien ze het niet aan haar elleboog voelde (naar het schijnt heeft ze een gevoelig elleboogje en had ze al regen voorspeld enkele dagen voordien,  blijkbaar toch een beetje verkeerd afgesteld). Enkele minuten later volgde er een verre donderslag maar we bleven rustig aan ons tafeltje zitten aangezien Luc met  zijn Australisch weerkundige kennis op de proppen kwam: ‘Wisten jullie dat nu de periode begint van het onweer met donder en bliksem maar zonder regen? Blijkbaar is dit iets wat regelmatig voorkomt in deze regio.’ Nee, dat wisten we niet.

De wolken trokken dicht en enkele zware donderslagen en bliksemflitsen volgden, maar we bleven rustig zitten.

Mensen vertrokken haastig uit het zwembad, kinderen werden binnengeroepen, maar wij bleven rustig zitten. Ah ja, het is hier onweer zonder regen he.

Maar, je voelt het al aankomen zeker, het begonnen te regenen. En niet zomaar wat regen, nee het viel met bakken uit de hemel. Toch niet zo erg hoor ik jullie al zeggen, met die temperaturen, kan een verfrissende bui toch deugd doen?  Dat is waar, maar je moet onze situatie eens voorstellen: we hadden enkel onze binnentent opstaan, de koelst mogelijke manier om te slapen, maar verre van waterdicht (en wil je de buitentent erover doen, moet je eerst de stokken en de piketten uit de binnentent doen, een heel gedoe met andere woorden), er lag nog een dekentje buiten met kleurboekjes en spulletjes van Fien, de speelgoedbak van Fien stond open, Annemie haar gsm hing nog  aan het stopcontact buiten en nog veel meer gerief stond nog lekker gezellig buiten.

Om een lang verhaal kort te maken, we zijn als de bliksem (let op de woordspeling J)naar de tent gerend, hebben Fien onder een afdakje geplaatst en dan proberen om de schade zo beperkt mogelijk te houden. Alles werd in de auto gesmeten (en dan vergeten de koffer dicht te doen, echt waar) om dan onze tent te redden. We kregen hulp van medekampeerders en redelijk snel stond de buitentent over ons binnententje. Maar niet snel genoeg dus want al de inhoud was behoorlijk nat.

En dan ben je dankbaar voor de warme temperaturen (en voor de droogkasten) want tegen de tijd dat het bedtijd voor Fien was, was nagenoeg alles weer droog en bleef de schade beperkt. Fien is het grootste slachtoffer want een heel aantal boekjes van haar zijn gesneuveld. We hebben het haar nog  niet verteld, maar zeker weten dat er morgen een klein drama zal volgen.

Maar goed, we hebben er ons lesje uit geleerd, hoe goed het weer ook mag lijken, hoe goed de weersvoorspellingen zijn, direct reageren als er een verandering in het weer lijkt en altijd alles opruimen !

11-10-2011 om 02:35 geschreven door Filuti  

08-09-10/10

Australië heeft ons al veel prachtige dingen laten zien en we hebben al van ontzettend mooie en leuke dingen kunnen genieten. Maar we worden wel op proef gesteld. De dingen die stuk gaan deze reis zijn niet ontelbaar, maar zijn wel op weg om dat te worden. Op onze eerste avond in Australië kwamen we al tot ontdekking dat onze rits van de binnentent het ons moeilijk ging maken deze reis (hoewel hij perfect werkte toen we thuis vertrokken) en dat doet hij dus nu nog steeds. Onze opblaasbare kussentjes begaven het één voor één tijdens de eerste week en bij het begin van de tweede week begaf onze radiator van de auto het (wat wel op een fijne manier opgelost is zoals jullie al kunnen lezen hebben).

We hebben onze reis dan even verder kunnen zetten zonder problemen, om dan ongeveer 3 weken later geconfronteerd te worden met een kapotte stuurstang die ons financieel even serieus deed slikken. Enkele dagen later komt Luc tot de ontdekking dat zijn zoomlens rammelde (iets wat voor alle duidelijkheid niet normaal is) en dat zijn foto’s die met deze lens getrokken worden grotendeels onscherp zijn.

En nu is het afwachten hoe het met onze benzinetank gaat verlopen (morgen weten we meer, maar dat het een dure affaire gaat worden, dat weten we al) dus zitten we ondertussen op een heet plekje (min27°C (nacht) – max 41°C(dag) met als voorspelling morgen en overmorgen 43°C) wachtend op het verdict. En door die behoorlijk hoge temperaturen hebben 2 van de 3 slaapmattekes  het ook nog begeven. Het zijn van die zelfopblaasbare die zich nu meer hebben opgeblazen dan gebruikelijk. Elk matje is nu voorzien van een zeer dikke bult wat het slaapcomfort niet echt bevordert.

Even slikken dus want het wordt een beetje veel van het goede.

Maar we laten ons koppeke niet hangen en Fien vindt het hier geweldig! Elke dag van ’s morgensvroeg tot ‘avonds in het zwembad. Ze is er niet uit weg te slaan. Met als resultaat dat ze haar watervrees aan het overwinnen is en dat ze nu in volle enthousiasme van de kant het water in springt (met bandjes wetteverstaan), koppeke onder is geen enkel probleem meer.  

10-10-2011 om 05:19 geschreven door Filuti  

09/10

Hier zitten we dus he.

Als we woensdag kunnen vertrekken zitten we 12 dagen achter op onze ‘planning’…

Op zich niet erg,  we hebben geen vast schema en het fijne van reizen is dat je zeer flexibel met je planning om kunt gaan, maar in dit geval is het veel minder interessant aangezien het gedeelte waar we naar toe trekken steeds warmer en vochtiger gaat worden, met aankomende regens die de wegen kunnen blokkeren.

Onze vrijheid is tijdelijk weg, maar we nemen deze tijd dan maar om wat te relaxen en zoals Annemie heeft geschreven in haar mail: ‘We doen ons best om te blijven genieten, deze dagen van frisse melk en yoghurt (eindelijk nog eens een koelkast), uitgebreid naar de supermarkt (om vooral te genieten van de airco en niet te shoppen want daar hebben we geen budget meer voor he J) , nog eens iets anders lekkers klaarmaken, en elke avond internet: dus mensen, ’t is nu de moment om een mailtje te sturen !’

Onze campsite is zoals al gezegd gelegen op een schaduwrijk plekje onder mangobomen en het  schouwspel van gisterenavond met de vleerhonden heeft heel de nacht geduurd met vallende mango’s naast onze tent en gekrijs en geflapper (het geluid daarvan doet echt denken aan vampierenfilms) heeft non stop de hele nacht geduurd. Niet goed voor de nachtrust dus.

Om eens van de gelegenheid gebruik te kunnen maken om eens wat langer te kunnen slapen staat niet in Fien haar woordenboek, want zoals gewoonlijk is ze bij het het eerste daglicht wakker en dat is rond 5u00. Als we wat geluk hebben is het een half uurtje later maar dan is het gekrijs van één of ander gezellig vogeltje of de eerste brandende zonnestralen die ons de tent uitjagen..

08-10-2011 om 02:17 geschreven door Filuti  

08-10-2011 om 02:16 geschreven door Filuti  

08-10-2011 om 02:15 geschreven door Filuti  

30/09-01/10

Fien was helemaal in haar nopjes, want haar tante Mie was jarig. Ze heeft heel de dag cadeautjes uitgedeeld, de meeste wel denkbeeldig, maar dat kon de pret niet drukken. Ze heeft heel de dag al haar verrassingen al fluisterend met de bijpassende mimiek aangekondigd en vond heel het gebeuren geweldig, hoewel we bijna heel de dag in de auto hebben doorgebracht. De droge cakejes (met kaarsjes!!) waren de kers op de taart en het feest werd afgesloten met een dansje op onze feesttoeters.

We zijn doorgereden naar Windjana Gorge NP gelegen op een zijweg van de Gibb River Road. Vanaf we de Gibb River Road opreden veranderde het aangename briesje dat onze auto in blies in net geen haardrogerlucht op de laagste stand.  We waren er aan begonnen… De weg er naartoe was vreselijk (één en al wasborden om u tegen te zeggen, er was geen ontkomen aan, we werden serieus door elkaar geschud), maar het zicht toen we er aankwamen was magistraal. Uit het niets dook er ineens een indrukwekkende  grote rotsmuur op, we waren gearriveerd.

Toen we hier op de campsite aankwamen werden we zeer aangenaam verwelkomd door de plaatselijke ranger, een charismatische kerel (in alle opzichten J)die ons wist te vertellen dat de temperatuur tegen de middag 40°C werd. Zucht.

We hebben de volgende ochtend een wandeling in de kloof gedaan en hoewel het nog zeer vroeg was (onze dag begint meestal rond 6u00) toen we aan de wandeling begon was het al een temperatuurtje om u tegen te zeggen. De wandeling was indrukwekkend mede door de massaal aanwezige witte kaketoes die met het nodige kabaal de kloof voor zich innamen. Ook hebben we onze eerst (zoetwater)krokodillen mogen spotten rustend in het water.

’s Middags hebben we verkoeling gezocht in het Tunnel Creek NP, een tunnel (grot) met poeltjes en vleermuizen. We waren er niet zo goed voorbereid aan begonnen aangezien we onze pillampen in de tent waren vergeten 40 minuten terugrijden. We hebben dan maar onze puppy oogjes opgezet en andere mensen aangesproken, met als resultaat 2 lampen die we mochten lenen en 1 lamp die we gekregen hebben (!!!) van supervriendelijke aussies. We hadden de lichten echt wel nodig om ons door die donkere tunnel te wagen, het was op sommige momenten behoorlijk griezelig wadend door water, enkel met een lichtje voor je neus. Het werd vooral eng  toen we ongeveer 3m lang vel zagen liggen van een slang, die zich dus ergens bij ons in de grot begaf. Een paar gele oogjes staarde me in de verte in het water (waarin we stonden) aan, maar ik stak het op mijn op hol geslagen verbeelding (achteraf wist een koppel ons te vertellen dat ze in die poel vlak langs een krokodil gepasseerd waren, de verklaring voor de gele oogjes. Naar het schijnt ongevaarlijk, maar een gerust gevoel gaf het niet).

Maar het was een zeer mooie grot,met een kolonie goed zichtbare vleerhonden en het was zeer zeker de moeite en spanning waard.

Achteraf wist de ranger ons te vertellen dat er inderdaad een grote slang in de grot woonde die bovendien gevaarlijk kon zijn, maar dat die er al een aantal jaren woonde en ze er nog nooit last mee hadden gehad.

02-03-04/10

We zijn ondertussen al een stukje gevorderd op de Gibb en hebben al weer een aantal kloven (Lennaert Gorge,Bell Gorge, Dimond Gorge en Sir John Gorge)   op ons palmares staan. De kloven gaan van mooi tot zeer indrukwekkend, met soms leuke poeltjes (met al dan niet zoetwater krokodillen) om ons even af te koelen.

Eenmaal hebben we ons gewaagd aan een middagwandelingetje maar de hitte steeg direct naar mijn hoofd, dus proberen we nu onze meer inspannende activiteiten te doen tijdens de koelere momenten van de dag.

De Gibb River Road zelf is tot nu toe niet direct spectaculair te noemen en zeker niet de moeilijkste 4x4 weg op deze moment (ik kan mij wel voorstellen als de ‘creeks’, die nu niet vaak meer zijn dan droge beddingen of plasjes water, vol staan, het een ander paar mouwen is). Buiten enkele ‘wasbordjes’ is hij behoorlijk bereidbaar. De zijweggetjes naar de kloven en campings zijn soms andere koek en we hebben toch al een aantal redelijk deftige (in onze ogen toch) ‘creek crossings’ mogen doen.

05-06/10

Het noodlot heeft weer toegeslagen. Na eerst nog een zeer mooie rit op de terugweg van Mornington naar de Gibb River Road begonnen we een verdacht benzinegeurtje te ruiken. We dachten eerst dat door de zeer hoge temperaturen onze benzineflesje van ons kookvuurtje begon te ruiken in de auto, maar uiteindelijk bleek het een lek van onze benzinetank te zijn. En niet druppelsgewijs, stromen mag ik het niet noemen, maar het vloeide er toch stevig uit. We zijn dan in één ruk tot bijna aan het einde van de Gibb River gereden (al goed dat we onderweg nog getankt hadden, anders hadden we ergens halverwege aan de kant gestaan), omdat daar een Homestead was waar een ‘mechanical workshop’ was. We zijn er nog redelijk vlotjes geraakt, maar hebben niet meer van de mooie omgeving onderweg kunnen genieten.

Daar vertelden ze ons het ‘goede nieuws ‘ dat ze ons niet konden helpen en dat we nog wel in Kununurra konden geraken, mits met nog enkele litertjes reservebenzine in onze jerrycan (die we daar zeer duur betaald hebben). Die bleken we wel nodig te hebben want een 15 km voor de stad vielen we stil en moesten we bijvullen.

Nu zitten we dus vast in Kununurra, een bloedheet stadje, waar we zeker tot dinsdag vastzitten om onze tank te laten repareren. Als we met $1000 toekomen, mogen we content zijn. Een zeer serieuze streep door de rekening en we zullen moeten gaan besparen op de kleine, leuke dingen des levens zoals ijsjes, terrasjes,…

Al goed dat we nog kunnen afkoelen in het zwembad van onze camping en staan onze tentjes neergepoot onder de schaduwrijke mangobomen (die trouwens nu bevolkt worden door vleermuizen en we moeten oppassen voor de vallende mango’s).

De foto’s van deze etappe volgen nog.

06-10-2011 om 15:31 geschreven door Filuti  

26-27-28-29/09

Cape Leveque. Een plaats waar veel aboriginals community’s gevestigd zijn en bekend staande voor zijn rode kliffen, witte stranden en azuurblauwe zee.

Een aantal community’s mag je bezoeken na het betalen van een entry fee en we wisten  niet zo goed wat we ons daarbij moeten voorstellen. Uiteindelijk zijn we niet echt bij de aboriginals geweest, het gaf ons het gevoel van ‘we gaan die mensen eens bekijken’ , en dat is niet de juiste uitvalsbasis. Daarom hebben we het eghouden op het natuurschoon en deze was weer om over naar huis te schrijven ! Echt magnifiek mooi. Een beetje vergelijkbaar met het Francois Peron NP, maar dan toch weer anders. De zonsondergangen (met een knalrode zon) aan de rode kliffen was op z’n minst spectaculair te noemen.

We zijn zelfs met onze auto een hagelwit strand opgereden om dan te gaan wandelen met onze voeten in het azuurblauwe water. Fun verzekerd !

Wel mijn eerste ‘warmtekloppeke’  gehad.  De temperaturen beginnen stilletjes aan op te lopen en ook de vochtigheidsgraad neemt toe. De zon brandt genadeloos maar gelukkig zijn ze er hier wel op voorzien en  staan er regelmatig picknicktafels onder een shelter waardoor je de zon kan ontvluchten. Fien blijkt er redelijk weinig last van te hebben hoewel de zweetdruppels vaak van haar gezichtje glijden, maar ze blijft steeds even vrolijk en opgewekt en ze drinkt goed, dus daar moeten we ons geen zorgen over maken.

We hebben trouwens onze auto ‘opgepimpt’ met een roofrack (een rek op het dak) zodat we eindelijk een beetje logica en comfort gaan hebben in onze tot nu toe volgepropte kofferbak.

Vandaag hebben we er dan, om het echt af te leren, nog eens een walvistochtje gedaan. Ja, ja, ik weet het, maar die beesten zijn zo magistraal mooi en indrukwekkend , daar kun je echt geen genoeg van krijgen.

Het walvisseizoen loopt ten einde dus waarschijnlijk zal het de laatste keer zijn dat ik jullie lastigval met verhalen van deze fantastische creaturen. Deze tocht was weer helemaal anders dan de al de vorige en ook nu stonden op een gegeven moment de tranen in mijn ogen en kippenvel op mijn armen. We waren getuigen van een laatste paarpoging voor ze terug richting Antarctica vertrekken. Vijf of zes bulls achter een vrouwtje aan, dat was op z’n minst indrukwekkend te noemen. Op een gegeven moment zwommen ze met z’n allen vlak onder onze boot door, gewoonweg ongelooflijk. Op de videobeelden staan de kreten van ongeloof en verbazing geregistreerd, achteraf stond ik gewoon te trillen op mijn benen van de adrenaline… Magisch !

29-09-2011 om 16:36 geschreven door Filuti  

29-09-2011 om 16:32 geschreven door Filuti  

25-09-2011 om 14:39 geschreven door Filuti  

23-24-25/09

 Dankzij Luc en Annemie hun doorzettingsvermogen hebben we een 2dehands vervangstuk gevonden en wordt deze maandag geplaatst in de auto.

De planning is om dan maandagmiddag toch naar Cape Leveque te trekken met hopelijk een auto die terug tiptop is. De kost van $550 is een streep door onze rekening, dus laten we hopen dat het daar bij blijft.

Gisteren hebben Fien en ik een tochtje gemaakt op een kameel op het strand, dé toeristische activiteit van Broome. Niet dat ik daar zelf zoveel zin in had, maar voor de schaterlach en het plezier van Fien had ik het graag over. Ze vond het geweldig en heeft van de eerste tot de laatste minuut er ontzettend van genoten.

De romantiek laaide hoog op door het zien van een bruidspaar bij zonsondergang op het strand. Fien (ja, ja, oké, ik geef het toe, ik ook) was helemaal in de wolken en mocht zelfs met hen op de foto. De bruidsmeisjes waren in haar ogen echte prinsessen en dat maakte danig indruk.

Vandaag gingen we normaal gezien vandaag nog een laatste boottocht doen naar de walvissen maar deze is door te veel wind afgelast. Deze is dan verzet naar donderdag, om daarna te vertrekken richting legendarische Gibb River Road (ongeveer 600km 4x4 weg), de echte, hete, stoffige outback in.

25-09-2011 om 14:37 geschreven door Filuti  

19/09

Vandaag hebben we onze laatste dag in Karinjini NP doorgebracht met weer mooie, iets minder avontuurlijke weliswaar, wandelingen in een prachtige omgeving. Fien heeft onze verwachtingen van het kunnen van een 4-jarige weer ongelooflijk overtroffen door te klimmen en te klauteren op een zeer stevig parcour (voor haar normen dan toch, want voor elke steen of rots waar wij een ruime pas voor moeten zetten is het voor haar ongeveer twee keer zo hoog) op een dusdanig tempo dat wij de wandelingen op een redelijke tijd konden afronden. Ze toonde op sommige momenten een behoorlijk inzicht over hoe ze haar weg moest zoeken tussen de stenen en de rotsmuren, op andere momenten ging ze op haar poep zitten om een miniscuul klein steentje af te gaan of zag ze het verschil niet tussen een ondiepe poel met allemaal wieren in en de platte rots waardoor ze volle bak door het poeltje plonsde met even een beteuterd gezicht en natte voeten als gevolg.

Ze vond het geweldig om te gidsen en nog meer om ’s avonds de ster van de avond te zijn om met een glunderend gezichtje de complimenten in ontvangst te nemen over haar prestaties.

20-21-22/09

 We hebben weer eventjes een hele afstand afgelegd en zitten nu vast in Broome. We waren op weg naar Cape Leveque op een redeliijke ruwe rode dirtweg. Ineens begon ons stuur verdacht te los te zitten en de beslissing werd al snel gemaakt om direct terug te draaien naar de garage waar we deze ochtend van kwamen na een klein onderhoud. Tja, dan denkt ne mens dat den auto in orde is en 70 km dirt road en we hebben prijs.

Vermoedelijk is het de stang van ons stuur dat kapot is en waarschijnlijk niet zo simpel om een vervangstuk te krijgen. Nog even afwachten dus, maar hopelijk gaat het ons niet al te veel kosten en zitten we hier niet te lang vast. Fien zal de enige zijn die dit hele verhaal niet al te erg zal vinden want we zitten wel op een campsite met een superzwembad (daar was ze eergisteren niet uit te krijgen, na 3 uur, blauwe lippen en een verrimpeld velletje vonen wij het wel voldoende).

22-09-2011 om 14:36 geschreven door Filuti  

22-09-2011 om 14:35 geschreven door Filuti  

16/17/18-09

We hebben om het dan maar af te leren nog een walvistochtje gedaan en buiten het feit dat we ons ergerden aan de ongeïnteresseerdheid van de schipper (wel wat  anders dan de gepassioneerde liefde voor de zee en zijn schepsels van de schipper gisteren) waardoor we wel wat dingen gemist hebben, kunnen we toch wel weer zeggen dat we machtige dingen gezien hebben (zoals een dubbele breach van een moeder met haar kleintje).

We zijn dan doorgereden naar Karinji NP, een stuk verder het binnenland in, waar we wederom geconfronteerd werden met een prachtig stukje natuur. Vuurrode dramatisch mooie kloven met aantrekkelijke poeltjes en uitdagende wandelingen. Buiten de poeltjes is het land stoffig en droog en al goed dat er nog een angenaam briesje is want anders zouden we het behoorlijk warm kunnen krijgen.

We zien ondertussen allemaal al goed ‘rood/bruin’ met Fien duidelijk als koploper. Niet dat de zon al zo heeft toegeslagen maar het stof kleurt hier alles wat er maar mee in aanraking komt en Fien houdt er nu eenmaal van om overal op haar poep te gaan zitten of op haar buik te rollen.

Vandaag hebben we 2 zeer leuke wandelingetjes gedaan met waarin de nodige uitdaging in verwerkt zat. Fien werd achtergelaten en kon dan gezellig spelen met één van ons drietjes waarna de 2 anderen op pad vertrokken. Eenmaal terug van de wandeling bleef iemand anders bij Fien en werd dezelfde wandeling nog eens overgedaan. De wandelingen waren te mooi en te avontuurlijk (lees ladder, zwemmen door ijs- en ijskoud water door de kloven, klimmen en klauteren en een handrail die toch wel even in de diepte verdween) om over te slagen dus we zorgden er voor dat we alle drie toch konden gaan.

Morgen gaan we nog een hele dag Karinji Np exploreren waarna we onze tocht gaan verderzetten naar Broom, nog een hele rit met de auto.

19-09-2011 om 02:36 geschreven door Filuti  

13-14/09

We hebben er weer een subliem walvistochtje opzitten met walvissen overal waar je maar kon kijken. Niet altijd even dicht bij de boot maar het gaf toch een schitterend gevoel omgeven te zijn door één van mijn meest favoriete beesten. We zaten in de Exmouth Gulf,  een beschutte plek waar moeders komen kalven en hun kleintjes al spelend leren te overleven. We hebben heel veel ‘breachende’ (springende) walvissen gezien, de meeste ver maar toch een aantal vrij kort bij de boot. Zeer indrukwekkend om zo’n majesteuze kolos onverwacht grotendeels uit het water te zien opduiken en we kwamen soms ogen te kort.

Ik had graag de volgende dag weer op zo’n boot gesprongen maar mijn medereizigers hebben me wat ingetoomd aangezien we het nabij gelegen Cape Ranch NP ook nog een bezoekje wilden brengen én (hoe raar het ook klinkt) omdat de boottochtjes die naar de walvissen gaan zeer dun gezaaid en kostelijk zijn én omdat ze vaak op rare uren doorgaan.

Vandaag was het dus Cape Ranch met zijn mooie snorkelstranden en Annemie en Luc hebben hun eerste schildpad mogen spotten. Fien was amper uit het water weg te slaan, haar angst voor de zee is duidelijk aan het wegebben.

De terugtocht van 50 km naar onze tent verliep zeer moeizaam door de ontelbaar vele kangeroes die zich langs de kant van de weg bevonden toen de zon was ondergegaan. Voorzichtig rijden en goed uitkijken was de boodschap want we wilden geen dode kangeroe op ons geweten hebben zoals de vele vriendjes die overdag te zien zijn op en langs de kant van de weg. We hebben er zelfs eentje gezien met een kleintje in haar buidel, Fien was diep onder de indruk en ontpopte zich als een goede kangeroespotter.

15/09

De dag van ons leven.

Een hele dag op zee omgeven door de meest wonderbaarlijke creaties van de natuur. We begonnen de dag met een ‘oefensnorkel’ om het snorkelen eventjes gewoon te worden en aangezien ik niet echt een held ben in de zee vond ik dat een verstandig idee.

Visjes en mooie koraal, er zijn ergere dingen om je dag mee te beginnen. Na wat versnaperingen hebben we ons vooraan op de boot gezet, klaar voor spektakel. En dat kregen we !!!! Beginnende met een paar ‘bottlenose’ dolfijnen die vooraan onder en naast de boot meezwommen in prachtig helder blauw water (de boot vaarde 30km/uur en de beestjes gingen in volle vaart mee) om daarna bezoek te krijgen van een ‘flatback’ schildpad (blijkbaar redelijk zeldzaam hier) die toch een tijdje zijn kopje boven water hield, een zeeslang die kronkelde op het water, walvissen die ‘breachten’, een walvis met een slapend kleintje op haar rug redelijk goed zichtbaar in het heldere water die uiteindelijk onder de boot doorzwommen en dan nog een 100-tal ‘spinner’ dolfijnen overal rond om om eens heen waarvan er een heel deel met de boot begonnen mee te zwemmen, in de lucht sprongen, daar nog vlak bij de boot nog een walvis met haar kleintje er tussen… Man, man, we wisten gewoon niet waar eerst kijken!!!!!!! En dan ben ik nog de vliegende vissen vergeten: die beestjes kunnen dus echt vliegen he! Echt wonderbaarlijk.

Het uiteindelijke doel van de trip, zwemmen met de walvishaai, maakte het helemaal af. Toch wel heel spannend om naast de grootste vis ter wereld te zwemmen (hoewel het nog een tiener was van ‘maar’ 4 à 5 meter) maar eens in het water was het gewoonweg magisch en stond je er niet bij stil dat je in open zee aan het zwemmen bent (niet mijn favoriete bezigheid, laat ik duidelijk zijn) met een haai (volledig ongevaarlijk dat wel).

We hebben 4 keer een duik in het water kunnen nemen om met dat beestje te zwemmen waarna hij dook wat ook zeer mooi was om hem stilletjes in de onmetelijke diepte te zien verdwijnen.

Fien is niet in het water geweest laat dat voor iedereen duidelijk zijn, maar die heeft ongelooflijk genoten van de dolfijntjes, de filmpjes en haar nieuwe kleurboek. Ze werd door iedereen gecomplimenteerd over hoe een fantastisch kind ze is en dat kunnen wij enkel beamen. Ze werd dan ook regelmatig verwend door de bemanning met een snoepjes, chocolaatjes en koekjes en dat nam ze dan met een  vlaams – engelse ‘dank you’ in ontvangst.  

18-09-2011 om 11:18 geschreven door Filuti  

18-09-2011 om 11:16 geschreven door Filuti