03-05/12

Een rustig weekendje in Yeppoon doorgebracht om oa onze laatste weken te plannen. We hadden ook afspraak op maandag om onze auto te laten nakijken dus daar moesten we ook op wachten.

Trouwens van laten wachten kennen ze alles van hier in de garage van Yeppoon. Om 8u ’s morgens moest de auto binnen zijn met de mededeling dat hij rond de middag wel klaar zou zijn. Even verder op ligt er een kleine shoppingcenter waar we onze wachtuurtjes nuttig zouden besteden door onze kerstcadeautjes te kopen (ja, ja, we zijn er vroeg bij, maar Fien was niet meer te houden met al de kerstversiering die hier al hangt). Maar die paar uurtjes werden meerdere uren en pas rond 16u30 kregen we het verlossende telefoontje dat we de auto mochten komen ophalen. We konden nergens heen aangezien we wel wat uit het centrum lagen en dus hebben we een behoorlijk saaie dag kunnen doorbrengen in shoppingcenter waar weinig te beleven valt.

Maar goed, onze auto heeft onze laatste breakdown blijkbaar toch goed doorstaan dus kunnen nu we zonder problemen verder rijden. We moeten nog wel eens een garage opzoeken om tegen het einde onze remblokken achteraan te laten vervangen wat wel een tegenvaller is maar niet abnormaal natuurlijk na ongeveer 20000 km. Maar goed een auto willen verkopen met versleten remblokken zal niet zo veel succes hebben dus moeten we nog maar eens even door die zure appel heen bijten.

En nu we het toch over de auto en kerst hebben; we kunnen met trots ;-) aankondigen dat wij nu in het bezit zijn van de enige echte KERSTAUTO !!!! Gouden ballen, gouden slingers en kerstmutsen, onze auto glittert en blinkt binnenin dat het geen naam heeft. Tja als je geen kerstboom kunt zetten en je hebt een kleuter bij die wanhopig graag echt kerst wil vieren dan moet je je fantasie maar wat gebruiken.

Morgen rijden we naar Mon Repos, een schildpad conservatie park, om hopelijk ’s avonds schildpadden te kunnen zien die aan land komen om hun eitjes te leggen. We kijken er alvast naar uit !

05-12-2011 om 10:52 geschreven door Filuti  

1/12

Ons tentje heeft nog maar eens goed werk geleverd deze nacht want hij heeft weer een behoorlijke onweersbui met de daarbij horende hoosbuien perfect doorstaan. We sliepen echt op een campsite met een view. De tent uitstappen, hoofdje draaien en je kreeg een magnifiek zicht op de onderliggende vallei met de beboste bergen er rond en de optrekkende wolken zwevend daartussen. Je kunt op een slechtere plek ontwaken.

Luc had het schitterende idee om een kleine wandeling te maken in Eungella NP om onze dag goed te beginnen. Dit is een heel andere kant van Australië, zeer groen, met veel regenwouden en bossen.

De bossen spreken me erg aan om in te gaan wandelen, de regenwouden iets minder daar ik tijdens vorige reizen in de jungle een fobie heb gekweekt voor één van de meest irritante én enge junglebewoners naar mijn mening: de bloedzuigers.

Je kan perfect in een regenwoud gaan wandelen en er geen enkele zien maar dan moet je je wandeling juist timen (hoe droger, hoe beter). En dat hebben we dus duidelijk niet gedaan…

Mijn ergste vrees werd al snel waar gemaakt toen Fien de opmerking maakte:’ wat heb jij daar een raar beestje op je broek!’ Ja, lap, het was zover. Slik…. Luc heeft het er af gehaald en dan maar verder wandelen. Ontspannen was er niet meer bij, ingespannen naar de benen en voeten kijken des te meer. Nog een aantal bloedzuigers verder met mijn kreten van afschuw wegslikkend (wil Fien niet opzadelen met dezelfde fobie), hebben we maar besloten dat ik de wandeling in een sneller tempo zou afleggen en dat Luc en Fien op hun tempo zouden achterkomen. Op die manier heb ik mijn loopconditie dan nog maar eens getest en ben ik op een sneltempo de jungle uitgelopen.

Zéér irrationeel zo’n angst, maar daarvoor heet het dan ook een fobie. Pffffff….

Bij aankomst hadden zowel Luc als ik nog zo’n onwelkome bezoeker in onze schoen en raar maar waar, Fien bleek volledig gevrijwaard te zijn… dachten we.

We hebben op een picknickplaatske onze lunch genuttigd en dan even de schoenen terug aan om naar de auto te wandelen. Fien was nog even aan het sukkelen met haar bottinnekes toen ineens de rustige opmerking kwam:’ kijk , weer zo’n raar beestje en dat gaat niet weg’ de bloedzuiger op haar vinger tonend. Blijkbaar had er zich nog wel één stiekem in haar schoen genesteld ! We zijn geen van drie gebeten, dus Fien weet ook niet wat die beestjes eigenlijk doen. We willen dat ook zo lang mogelijk zo houden, want anders denk ik dat ze geen stap meer in een bos wil zetten.

02/11

We hebben deze nacht op een ongelooflijk goed uitgeruste gratis kampplaatske geslapen, gelegen aan een mooi waterpoel met zeer veel vogeltjes (en véél kangoeroes maar die waren zeer schuw waardoor we ze maar in de verte hebben gezien).  We maakten al snel kennis met 4 jonge Australiërs op trot met hun puppy rottweiler en Fien had de tijd van haar leven met het dollen met dit speelse beestje.

Vrolijk en wel werd de auto terug ingeladen om ons richting Blyfield NP te begeven, vlakbij Yeppoon, de woonplaats van Steffi en Corneel. We hadden het plan opgevat om in Blyfield een nachtje te blijven en zien of we daarna nog even in Yeppoon konden verblijven.

Acht kilometer verder werd er serieus roet in ons eten gegooid toen we een vreemd geratel hoorde en er plotseling een verdacht schroeigeurtje onze neus binnendrong. Zo snel mogelijk werd de auto aan de kant gezet (gelukkig zaten we direct aan een restarea) en bij het stoppen kwam de rook uit de motorkap. Geen goed nieuws !!!!

De koelvloeistof bleek volledig weg te zijn en de vrees kwam op dat we de motor opgesmoord hadden. Het indicatiemetertje van de koeling had niks aangegeven waardoor we dus te laat hadden ingegrepen. Djuuu toch!!!!

De RAC werd opgebeld (de wegenwacht) en die zouden anderhalfuur later arriveren met als mededeling dat ze de auto waarschijnlijk zouden moeten slepen. Een anderhalf uur is lang als er alleen maar worst case scenario’s door je hoofd gaan, dat kan ik je verzekeren.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, de mens kwam er na een anderhalf uur aan, kapte liters en liters water in de radiator (dat er op een gegeven moment vanonder weer uitstroomde) en startte de motor waardoor er plots enorm veel water de lucht inspoot. Duidelijk dus, er was een darmpje gesprongen en al ons water was er daardoor uit gelopen met alle gevolgen van dien. Maar goed, die kerel had waarschijnlijk een tijdje in Afrika gewoond want na een kwartiertje kullen heeft hij het probleem kunnen verhelpen en konden we weer op pad. We moesten wel de motor in de gaten houden omdat hij niet zeker was of hij geen schade had opgelopen. Maar we zijn zonder verdere brokken in Yeppoon geraakt en wij hebben ineens dan maar een afspraak gemaakt voor een klein onderhoud om alles nog eens te laten nakijken.

Ik denk dat we veel geluk gehad hebben, anders had het een serieus kostenplaatje kunnen worden.

03-12-2011 om 04:11 geschreven door Filuti  

30-11-2011 om 11:47 geschreven door Filuti  

30-11-2011 om 11:46 geschreven door Filuti  

27-28-29/11

Op dit moment nemen we eigenlijk een beetje vakantie in onze reis. Onze dagen worden regelmatig gevuld met plonzen in een zwembad, springen op trampolinekussens, een marktje afstruinen, beetje shoppen én kangoeroetjes kijken.

We zitten nu in Cape Hillsborough, een plek dat vooral bekend staat om zijn kangoeroes die op het strand komen.  We hadden gehoord bij zonsop- en ondergang, maar ter plekke bleek het alleen maar bij alleen zonsopgang te zijn. Dus om het spektakel niet te missen, moesten we zeer vroeg uit de veren. De dag er voor kregen we al een voorproefje van 3 kangoeroes en 4 wallabies (waarvan eentje met een kleintje in haar buidel) die gewoon hier op de campsite aan het smullen waren van het groene gras. Echt schitterend! Bij de kangoeroes kon je ontzettend dicht bij komen, de wallabies waren wat schuwer. Fien vond het natuurlijk allemaal geweldig en prompt werd de kangoeroe tot haar lievelingsdier gedoopt. Ze was helemaal in haar nopjes toen ze zelf begon te springen als een kangoeroe en zo’n beest haar van wat dichterbij kwam bestuderen.

De ochtend op het strand werd nog stukken beter door de prachtige omgeving en de nieuwsgierigheid van de ‘roekes’. De eerste keer als zo’n beest direct naar jou komt afgesprongen heb je het er echt niet mee, maar eens je door hebt dat ze gewoon nieuwsgierig zijn en komen snuffelen, is het echt wel een fijne ervaring.

Zo fijn dat we maar ineens besloten hebben om hier nog een dag langer te blijven, zodat we vanavond en morgenvroeg nog van dit prachtig wildleven kunnen genieten.

We hebben van op afstand ook mogen genieten van een wallabie waarvan het kleintje uit de buidel kwam, wat rondsprong en daarna gezellig terug in mama’s buidel dook. Vooral dat laatste was echt prachtig om te zien !

Het voordeel van het rustig aan te doen en veel in de buurt van een zwembad te zitten is dat je dus veel gaat zwemmen waardoor we Fien al heel wat drempels hebben kunnen laten overwinnen in verband met water. Het is nu al zelfs zover gekomen dat ze helemaal zelf in het diepe, zonder hulpmiddelen, van de ene persoon naar de andere zwemt! Het is wel met de ‘hondjesslag’ techniek en haar kopje onder water, maar ze geraakt vooruit! Volgende stap is de ademhalingstechniek, anders zal ze niet echt ver geraken, maar we doen het beetje bij beetje. Het is nu een echte waterrat die met geen stokken meer uit het water te krijgen is!

30/11

Een dag met enkele hoogtepunten: prachtige zichten van kangoeroe’s en wallabies op het strand, Fien die van de kant in het diepe springt en naar ons toe zwemt en de zeldzame platypus van redelijk dichtbij en langdurig kunnen bewonderen in Eugenella NP. Kortom weer een dag om niet meer te vergeten !

30-11-2011 om 11:45 geschreven door Filuti  

27-11-2011 om 02:33 geschreven door Filuti  

23-24/11

Welkom aan de oostkust van Australië !! De sfeer die wie hier ervaren aan de Whitsunday kust is compleet anders dan we tot hiertoe meegemaakt hebben. Hoewel het hier vermoedelijk massaal veel drukker kan zijn, hangt hier een behoorlijk toeristisch sfeertje, vooral gericht op de jongere reizigers die op zoek zijn naar kicks, party’s en zien en gezien worden.

Je leest het al, iets wat niet echt ons ding is.

Komende van de westkust en de outback, waar we vooral gezinnen, oudere mensen, de eenzame avonturier of vaak zelfs helemaal niemand gezien hebben, is dit wel even wennen.

Maar goed, we zitten nu vlakbij het befaamde Great Barrier Reef en met de Whitsunday eilanden als background. Je kan op slechtere plekken zitten.

Het is afwegen wat we willen en kunnen doen, want we hadden al gehoord dat het snorkelen (hoe vreemd het ook mag klinken) niet echt geweldig is en dat je het Reef best vanuit de lucht kunt zien. Je kan ook allerlei dure cruises doen, naar chique resorts gaan, allerlei tourtjes doen naar de eilanden, je laten afzetten op een eiland en er kamperen,…

Maar je raadt het al, het kost allemaal veel geld, dus keuzes moeten gemaakt worden.

De hoofdreden dat we naar hier zijn gekomen is om het Reef vanuit de lucht te kunnen zien en dat hebben we dan ook op het programma staan voor morgen. Hopelijk wil het weer ook wat mee, want het is hier behoorlijk bewolkt en mistig op momenten.

De temperaturen liggen wel wat lager dan in de outback, maar de tropische luchtvochtigheid doet ons behoorlijk zweten. Dat hebben we vooral mogen merken op ons wandelingetje naar Mount Rooper waar we na een half uurtje drijfnat van het zweet waren. Door de mistige zichten was het op zich geen fantastische wandeling maar we hebben wel het geluk gehad dat er 3 reuzehagedissen op verschillende momenten ons pad kruisten en we hen van redelijk kort bij konden bewonderen. Indrukwekkend !

We hebben nadien een duikje kunnen nemen in de ‘Lagoon’, een kunstmatige pool gevuld met zeewater, ideaal voor af te koelen met al deze tropische temperaturen.

25-26/11

Schitterend vluchtje gehad over de Whitsunday Islands en het Great Barrier Reef !!!!!

Een vliegtuigje voor 7 passagiers, af en toe wat zon en een prikkelende nieuwsgierigheid, meer heeft ne hier mens niet nodig (buiten geld natuurlijk !).

De eilanden waren zeer mooi vanuit de lucht met als hoogtepunt Whitehaven Beach met prachtige witte stranden en immense uitlopers. Maar dan hadden we het beste nog niet gehad. Het Reef was ongelooflijk, maar dan ook ongelooflijk mooi. De kleuren, de schakeringen, de vormen,… het was immens prachtig ! En we hadden geluk dat de zon er boven scheen waardoor alles nog veel mooier uitkwam.

De vlucht van een uurtje was veel te kort en zeker het gedeelte over het Reef. Maar we hebben er intens van genoten en bij onze hoogtepunten zetten van alles wat we in ons leven tot hier toe gezien hebben.

Fien is na 10 minuten vliegen op mijn schoot in slaap gevallen en is pas wakker geworden toen de wielen de grond terug raakten. Zwemmen in de lagoon maakt meer indruk op haar dan één van de meest magnifieke natuurwonders .

27-11-2011 om 02:32 geschreven door Filuti  

22-11-2011 om 03:08 geschreven door Filuti  

15-16-17-18-19-20-21-22/11

Na nog een lange 2 dagritten (1400 km) kwamen we uiteindelijk aan in Rockhampton (Yeppoon) waar we verwelkomd werden door Corneel en Steffi (en eindelijk eens niet door vliegen) in hun prachtig stulpje, gelegen op een hoge helling van een heuvel.

Een zalig verkoelend zeebriesje waaide ons toe toen we de auto uitstapten en de zichten waren prachtig. Een echt huis met een view waar we ons al snel thuis voelden.

Het deed ons echt deugd om een huisje tot ons beschikking te hebben en veel meer dan wat reorganiseren van de auto, een waske, uitgebreid baden (in geval van Fien dan toch, 2,5 uur in bad zitten was niet uitzonderlijk), plannen voor de komende maanden en relaxen kwam niet aan de orde. De avonden werden opgevuld met gezellige babbels om daarna in een zaling bedje te kruipen. Een echte verademing na 3 maanden in onze tent te kruipen.

Corneel is de trotse eigenaar van een prachtige zeilboot en we zijn dan ook een weekendje gaan varen met het bezoek aan enkele eilandjes. De heen tocht was nogal turbulent  in onze ogen met schommelende golven en een zeilboot die serieus naar één kant helde met de nodige misselijkheid als gevolg (Fien ging met volle moed in de kajuit kleuren, maar na 5 minuten hebben we ze er terug uitgehaald, lijkbleek en met de zweetdruppels plakkend op haar gezichtje). Maar met de wind in onze haren en het zicht op de eilanden was  (met blik op oneindig op de horizon voor de misselijkheid onder controle te houden) was het toch een zeer fijn tochtje te noemen en Fien was zo relaxed dat ze als een blok in slaap viel en pas 2 uur later wakker werd.

Door het zelfvertrouwen en de ervaring die Corneel uitstraalden tijdens het besturen van de boot voelden we ons allemaal al snel op ons gemak ook al was de hellende boot iets waar ik me normaal gezien niet echt comfortabel op zou voelen.

Na een 5-tal uren varen werd het anker uitgegooid in een prachtig azuurblauw baaitje gelegen aan Humpy Island en gingen we met een piepklein bootje aan wal. We maakten er een mooie wandeling met magistrale zichten op de baaien en de andere eilanden. Het eiland had alles wat je van een tropisch eiland verwacht; palmbomen, witte stranden en prachtig azuurblauw water. Na de wandeling duurde het dan ook niet lang of Fien sprong het onweerstaanbare water in met kleren en al en ze was er amper terug uit te krijgen.

We werden nog getrakteerd op een mooie zonsondergang vooraleer we ons terug naar de boot begaven waar we de nacht hebben doorgebracht. Het nachtje werd een ervaring op zich, niet door de schommelende bewegingen op het klotsende water, wel door het schuiven over het koraal en het raken van de zandbodem bij laag tij. De boot heeft het goed gehouden maar Corneel heeft geen oog dicht gedaan vooraleer het opkomende tij de boot zijn verankerde vrijheid teruggaf.

Na nog een bezoek een Great Keppel Island (wederom prachtig mooi, wel een stuk meer toeristisch dan Humpy) konden we in alle rust terugvaren naar het vasteland. Met de wind in onze rug was de terugtocht een stuk rustiger en relaxter en was het 100% genieten geblazen.

Morgen gaan we terug op pad, maar het is moeilijk om ons los te rukken van het comfort en de luxe die we nu ervaren. Maar de grove planning is gemaakt en de auto staat in de startblokken dus tijd om te vertrekken. We begeven ons naar de Whitsunday Islands om daar te genieten van de prachtige zichten en rustgevende stranden (jammer genoeg kunnen we wel niet in het water aangezien het seizoen van de stingers is begonnen en gaan zwemmen tussen levensbedreigende kwallen is nu niet iets waar ik op sta te springen.

22-11-2011 om 03:04 geschreven door Filuti  

18-11-2011 om 04:12 geschreven door Filuti  

18-11-2011 om 04:06 geschreven door Filuti  

15-11-2011 om 12:29 geschreven door Filuti  

09-10/11

Coober Pedy was een belevenis apart. De mensen hier lijken wel een andere soort, veel rauwer en gehard. Niet moeilijk in deze levensomstandigheden, midden in de woestijn waar water, naast het opaal, hun kostbaarste bezit is. De zomertemperaturen lopen  op tot boven de 50°C (met vorig jaar blijkbaar een uitschieter van 63°C !!) waardoor het dus logisch is dat de helft van de stad onder de grond gelegen is. De waarschuwingsborden voor onzichtbare mijnschachten in het open veld staan wijd verspreid langs de kant van de weg en serieuze stofwinden laten alles opwaaien. Met andere woorden, er hangt daar een bijzonder sfeertje.

De ‘Breakaways’ een nabij gelegen natuurfenomeen was inderdaad echt de moeite waard met prachtige gekleurde heuvels en bergen gelegen in wijde landschappen. Voor Fien hadden we nog een verrassing in petto en hebben we een bezoekje gebracht aan een kangoeroe weeshuis waar ze een piepklein kangoeroetje kon aaien. Ze vond het geweldig.

We hebben na nog een ondergronds nachtje Coober Pedy gelaten voor wat het was en zijn we naar een eerste uitzichtspunt (het meest noordelijke)van Lake Eyre gereden. Eén van de slechtste wegen tot nu toe maar de beloning die we er voor kregen was fenomenaal. Lake Eyre is een enorm groot zoutmeer dat meestal gewoon één grote zoutvlakte is. Het is maar zelden dat er water in staat. Maar door de overstroming in Brisbane vorig jaar is het meer vol gelopen waardoor je bij een bezoek aan het meer beloond wordt met een zéér uitzonderlijk zicht. Maar aangezien we enorm gefascineerd zijn door zoutvlakten was dit voor ons niet het meest ideale zicht. Het kwam ons dan ook ongelooflijk goed uit dat het water serieus aan het wegtrekken is en dat we zo het beste van beide werelden kregen voorgeschoteld; een zoutvlakte en verder op het gevulde meer. Dat laatste gaf ons een zeer bizar beeld aangezien de horizon niet meer te zien was en het water en de lucht gewoon één geheel vormde.

We hebben op deze plek het dieptepunt van onze reis beleefd (tot 15m onder de zeespiegel) en dat je dan ook je zicht op de horizon verliest dan ben je niet goed bezig ;-).

Het kamperen is hier geweldig met een volle maan die het zoutmeer doet oplichten en zelfs schaduwen geeft. Wat een magisch plekje !

11-12-13/11

Na 3 lange rijdagen zijn we uiteindelijk in Birdsville beland, een kleine stad midden in de outback. De hitte slaagt je hier weer rond je oren, maar dat is niet anders dan de vorige dagen.

Onze ritten werden gebroken met een bezoekje aan de zuidelijke kant van Lake Eyre (weer zéér mooi), een waterpond met veel vogels, een zalige megahamburger in het fantastische Mulgarinna Hotel (waar we niet geslapen hebben by the way, maar dat is een hotel gewoon gelegen in the middle of nowhere) en een prachtig zicht op Lake Harry.

Op de Birdsville Track hadden we een serieuze ‘creek crossing’ voor de boeg, maar al goed kregen we daarbij de hulp van een kleine ferry. Deze creek staat normaal gezien altijd droog, het was al 20 jaar geleden dat de ferry nog in dienst was geweest. Maar door die zware overstroming vorig jaar (in Brisbane) is al dat water de Cooper Creek in gelopen en bijna een jaar later kan je nog steeds spreken van een zeer brede en volle rivier  (op z’n breedste 3km). Ik moet zeggen dat dat wel indruk heeft gemaakt en je doet beseffen hoe erg die overstroming wel niet geweest moet zijn.

De wegen (de Oodnadatta en de Birdsville Track) gingen van zeer saai (letterlijk niets, maar dan ook niets te zien, knap voor een tijdje maar op de duur heb je het er wel mee gehad) naar opwindend je weg banen door de modder, met af een toe een emu, wat paarden en een kameel voor de afwisseling, maar jammer genoeg heeft het saaie gedeelte de bovenhand gehad. Neem daarbij de bakkende zon en de vliegen die je langs alle kanten aanvallen bij elke tussenstop en je begrijpt dat het hoog tijd werd om even een rustpauze te nemen.

We blijven dus een dagje extra in Birdsville om even de batterijen terug op te laden (letterlijk en figuurlijk)en nog eens een goed douchke te pakken.

Morgen rijden we nog wel even een stukje de Simpson Dessert inom de ‘Big Red’ te beklimmen en te bewonderen, de grootste rode duin, maar dat is maar een klein ommetje vergeleken met de vorige dagen.

Daarna wordt het nog even kilometer vreten richting Rockhampton, waar we Corneel, een vriend van ons, gaan verblijden met ons gezelschap (hoewel verblijden,  Fien staat al helemaal te popelen om nog eens een goed gesprek te voeren in het nederlands en meestal staat er dan geen stop meer op J . Wij kijken er in ieder geval al naar uit! Hopelijk kunnen we daar wat genieten van een zeebriesje en laten de vliegen er ons met rust.

14/11

De weg naar de ‘Big Red’ was afgesloten omdat die nu voor een groot stuk blank staat. We konden een alternatieve route nemen maar dat was niet zo evident. We kregen een vlag om aan onze bull bar te binden, een kopie met de getekende route, veel waarschuwingen (neem voldoende eten en water mee, heb je problemen blijf bij je auto, hou je klaar voor extreme hitte, je krijgt van ons 5 uur de tijd om hier terug te zijn (voor onze veiligheid, anders werden er hulptroepen gestuurd),…) en nog de laatste instructies om over duinen te rijden.

Wat een gemakkelijk ritje van 37 km zou geweest zijn, werd nu een uitdagende route van om en bij de 60 km. Ik was er niet al te gerust in, maar Luc was niet meer te houden en al gauw waren we op weg. De modder was soms een grotere uitdaging dan de duinen, maar al bij al was het nog te doen. Luc zijn ogen fonkelden de hele tijd en toen we de ‘Little Red’ aankwamen, was er geen stoppen meer aan en 

14-11-2011 om 06:53 geschreven door Filuti  

09-11-2011 om 06:11 geschreven door Filuti  

09-11-2011 om 06:11 geschreven door Filuti  

4-5/11

De Old Andado Track was niet echt wat we er van hadden verwacht hadden. De belofte van een mini Simpson Dessert met zandduinen die we over moesten werd niet echt ingelost.

Maar het was niet omdat hij niet aan onze verwachtingen voldeed dat hij  op een andere manier echt wel de moeite was.

Het begin was een beetje saai te noemen maar toen kwam het volledige niets. Een enorme lege vlakte waar een weg door loopt en in de verste verte niets te zien. Magnifiek ! En toen kwamen de duinen in zicht.  Het waren geen kale duinen, ze waren redelijk begroeit. Maar hun toppen staken er majestueus rood er boven uit en dat was toch wel prachtig te noemen. Zeker toen we besloten om de auto aan de kant te zetten en er eentje te beklimmen, werden we beloond met een prachtig stukje natuur. Rode duinen, artistiek gevormd door de wind met aan weerszijde vlakke landschappen. Het was op z’n minst indrukwekkend te noemen.  Het was een lange dagrit met als einddoel de Old Andado, een verlaten Homestead in echt middle of nowhere waar we ons tentje konden opslaan voor de nacht.

De Homestead is de eigendom van Molly een oude dame die er niet meer woont, maar het heeft achtergelaten net alsof ze pas gisteren buiten gewandeld is. Je kon gewoon in haar huis rondwandelen en van kamer tot kamer lopen. De webben en het stof waren het bewijs dat deze woonst al een tijdje niet meer in gebruik is, maar de bedden waren netjes opgedekt en de voorraadkasten nog volledig gevuld. De antiqiteiten zouden zo in een museum passen maar ze werden aangevuld door modern comfort zoals een broodmachine. Echt zalig om er in rond te wandelen en ook Fien kreeg er niet genoeg van. Voor haar leek het wel een poppenhuis in het groot.

We konden het toch niet laten om nog eens een duin op te klauteren en Fien vond het gewoon super om deze mooie rode natuurwonderen te beklimmen. Zo super dat ze ze wel van héél nabij wilde bewonderen. Wij vinden het niet leuker om van zo’n duin in volle vaart naar beneden te hollen en we wilden dit Fien ook wel eens laten doen. Luc deed het voor en met de camera in aanslag stonden we klaar om dit op de gevoelige plaat vast te leggen. We waren wel één ding vergeten te zeggen blijkbaar: dat je je evenwicht naar achter moest leggen. Ze ging dus in volle vaart naar beneden om dan met haar buik plat naar voor in het zand te crashen. We hadden dus letterlijk een zandvrouwtje in ons midden. Ze kon er niet mee lachen, maar wij moesten toch even onze lach inhouden toen we dat rode gezandstraalde snoetje zagen.

Maar na een kleine opknapbeurt konden we weer verder en tot onze grote verbazing had ze geen schrik opgepakt en rende ze met Luc mee de duinen af. Zonder accidenten deze keer.

Ons volgende stadium was Mount Dare, 100 km verwijderd van Old Andado. Een korte rit vergeleken met de dag er voor maar dat was buiten de variatie in landschappen gerekend. Eerst bleven de duinen nog even in zicht om dan plaats te maken voor een prachtig moeras met veel vogels om vervolgens het grote niets weer in te duiken om daarna, hoe vreemd het ook mag klinken, we plotseling door een soort bos aan het rijden waren. Regelmatig werden de landschappen doorspekt met grote kale klei vlaktes en de weg varieerde van eindeloos recht tot smal, bochtig en kronkelend een plezier voor de 4x4 chauffeur blijkbaar. Een magnifieke rit dus die naar meer smaakt.

06-07/11

We vervolgde ons weg richting Oodnadatta met een omweg via de Dailhousie Springs, een warmwatermeer waarin je blijkbaar zalig kon zwemmen.

De weg er naar toe was redelijke ‘rough road’ met veel stenen en zéér modderige, glibberige plassen waar je beter langs dan door kon rijden. Eén keer moesten we er wel half door en met de linkerkant op het droge en de rechterkant door de plas beleefden we even een spannend moment toen de banden hun grip verloren en de auto begon weg te schuiven. Maar dankzij Luc zijn stuurvaardigheid zijn we niet vast gereden en konden we onze weg verder zetten, de eerst 5 minuten met gierende adrenaline in ons lijf welteverstaan. Niet dat het zo’n een drama zou zijn geweest, maar vast rijden in een vettige plas water om dan 1 of 2 dagen te moeten wachten op hulp is niet direct iets waar je op zit te wachten.

Dailhousie Springs waren leuk om te zien en voor warm water liefhebbers een must, maar als het 36°C buiten is dan heb ik niet zoveel zin om in een bad van 38°C te duiken. Dus zal dat eens voor een andere keer zijn.

De weg daarna werd er niet beter op en de plassen volgden elkaar op. De natuur onderweg was met momenten wonderbaarlijk mooi en deed ons op een gegeven denken aan de hoogvlaktes in Chili en Bolivië. Ook oneindige leegtes passeerden ons oog en een indrukwekkende kleipan kregen we er als bonus boven op. Maar het was een lange rit en vermoeid hebben we onze  onze tent op een indrukwekkend mooi verlaten kleipan neergepoot.

De volgende stop was de Painted Dessert en zoals de naam het beloofd, het was een kleurrijk schouwspel. Bergen in allerlei schakeringen rood, oranje, geel en wit, een plek dat je tot inspiratie brengt. Wel geen plekje schaduw te vinden (en geloof me, het is hier zéér warm) dus zijn we 13 km verder gereden naar een Homestead om daar de namiddag zwetend in de schaduw door te brengen. We brachten de tijd gezellig pratend door met onze naaste kampeerders en Fien vond het zalig onder de koude douche. Maar lang mocht die pret voor haar niet duren want we werden gewaarschuwd voor een familie ‘Redback Spiders’ die zich in de douche – en toiletcabines bevonden. Een behoorlijk gevaarlijk spinnetje, als je er niet op tijd bij bent, kan je aan een beet sterven. De dame nam me mee op pad en prompt sloeg ze met haar slets 4 van die ‘aardige’ beestjes dood. Mijn ogen groot wordende en een prop weg slikkende nam ik een kletsnatte, vragende Fien uit de douche (de dame ging nog eerst even de handdoek uitschudden voor het geval dat, slik) en het toilet en de douche werden enkel nog uit pure noodzaak met de nodige argusogen betreden. En daar betaald ne mens dan $20 voor !

08/11

Een warm ochtendwandelingetje door de magistraal mooie Painted Dessert en daarna verder naar Coober Pedy, een mijnstadje dat vooral bekend staat voor zijn opaal.

De weg er naar toe was met momenten behoorlijk saai, maar op een gegeven moment waanden we ons in een andere wereld toen we door de befaamde ‘Moon Plains’ reden. De naam zegt het zelf, we waanden ons even in niemandsland. Niets maar dan echt niets was er te zien en hoe vreemd dat dat ook mag klinken, dat was de moeite ! Voor de filmliefhebbers onder ons, de bekende ‘Mad Max’ films zijn hier opgenomen.

We hebben ons gesetteld in een ondergrondse camping (!) wat wel ongelooflijk deugd doet met de hoge dagtemperaturen die ons omgeven. Coober Pedy staat heel erg bekend voor zijn ondergrondse huizen omdat de temperaturen in de zomer (overdag) behoorlijk kunnen oplopen en in de winter (’s nachts) onder het vriespunt kunnen gaan. Onder de grond wordt een constante aangename temperatuur van een 25°C behouden wat in deze omstandigheden gewoonweg ideaal is.

En dan vinden ze een ondergrondse camping uit, waar wij nu volop van kunnen genieten. Morgen gaan het stadje en zijn omgeving verkennen maar nu gaan we eerst genieten van een zalige nacht onder de grond.

09-11-2011 om 06:10 geschreven door Filuti  

1-2-3/11

Alice Springs had nog een verrassing voor ons in petto: het kon er koud en zeer nat zijn ! We hadden wel eens een regenbuitje verwacht en dat het ’s nachts koud kon worden, dat wisten we ook al. Maar nu moesten de truien terug gezocht worden en de regenjassen bovengehaald. Hoe snel het kan gaan van oncomfortabel warm, en snakken naar wat koudere temperaturen, tot oncomfortable koud en nat en je echt niet meer begrijpt waarom je het persé kouder wilde hebben J.

De route werd uitgestippeld (het wordt een serieuze outback tour), de inkopen gedaan en de auto terug georganiseerd. Het werd het moment om afscheid te nemen van onze vriendin en reiscompaantje Annemie die zich richting Adelaide begeeft om dan met een vriendin verder te reizen.

Maandag hadden we heel de dag en nacht regen op ons dak, dinsdag droogde het op en woensdag waren we van plan verder te trekken. Maar, verantwoordelijke reizigers dat we zijn, belden we, nadat we afscheid genomen hadden van Annemie, voor een update over de staat van de Old Andado Track, de weg die we eerst gaan inslaan. De mens vertelde ons dat de weg er glibberig en nat bij lag en dat we best nog 2 daagjes wachtten voor we er ons op begaven.

We wilden geen onnodige risico’s nemen en hebben naar de man zijn raad geluisterd waardoor we twee dagen later dan gepland Alice Springs verlaten. Het gaf ons nog een extra dagje met Annemie die zich nog een dagje bij ons heeft gevoegd.

Maar morgen trekken we verder !!

03-11-2011 om 23:46 geschreven door Filuti  

01-11-2011 om 13:26 geschreven door Filuti  

01-11-2011 om 13:25 geschreven door Filuti  

27-28-29-30-31/10

Onze laatste dag bij Uluru leverde een magistrale zonsopgang op, maar de rest van de dag was grijs en bewolkt. Van de zonsondergang hadden we dus dan ook niet al te veel verwachtingen, maar hoewel het fel rood kleuren van de rots uitbleef werden we toch getrakteerd op spectaculaire beelden. Donder en bliksem vulden de lucht en dat met zicht op Uluru, weer eens iets helemaal anders.

Zonder het te weten hadden we een illegaal mee in onze koffer zitten wat bij het openen van de kofferbak wel even schrikken was. Gelukkig  ging het om een klein onschuldig muisje en al snel liep het beestje weer de vrije natuur in. De tent opzetten was deze keer geen sinecure want een serieuze stormwind deed de tent al kanten opwaaien (we zaten op een gratis camping, 25 km van de officiële camping van Uluru, waar je maar 24u mag blijven staan, dus elke ochtend in het donker tentje opbreken en elke avond in het donker tentje weer opzetten. Het is bush kamperen zonder enige faciliteiten). We hadden gehoopt op een rustige nacht en eindelijk eens wat langer slapen, maar dat was buiten de wind en de lek in onze luchtmatras gerekend, waardoor we 2 keer de tent uit konden om onze matras weer op te blazen.

Onze volgende stop was Rainbow Valley, naar horen zeggen een prachtige rotsformatie die schitterend kleurt bij zonsondergang. Naar mijn bescheiden mening eerder een rots gedeeltelijk in puin die zijn gloriedagen eeuwen geleden had. Maar we werden toch getrakteerd op een kleine zonsondergang (tussen de wolken door) en zagen we een glimp van hoe het kleuren van de rots zou kunnen zijn. En dat was toch wel de moeite. Trouwens de vliegen waren hier ook de moeite en echt vreselijk irritant. We hebben het ondertussen wel gehad met die beesten.

Onze laatste stopplaats voor we Alice Springs terug indoken was Chambers Pillar, weer een bijzonder rotsformatie in de vorm van een pilaar met de nodige historiek er achter.

De weg er naar toe (een 4x4 weg) was magnifiek en kronkelde zich tussen prachtige landschappen. De lucht zorgde voor de nodige dramatiek (wolkeloze luchten liggen al een paar dagen achter ons) en het eerste zicht op Chambers Pillar was indrukwekkend. Het bleef te bewolkt voor een mooie zonsondergang maar het zitten onder zachte regendruppeltjes aan ons eigen kampvuur maakte veel goed. ’s Ochtends werden onze eigen geurtjes verdoezeld (meer dan een week bush kamperen, ik kan je verzekeren dat je er dan niet al te netjes meer uit ziet) door de gerookte kampvuur geur en we konden allemaal nog eens opgelucht ademhalen J. De mieren maakte ons hier het leven wat moeilijk (je kon gewoon geen 2 seconden op dezelfde plek blijven staan of je had een boel van die kleine miertjes op je voeten en eten was nog een grotere ramp, elke poging tot eten leverde de nodige invasie van deze kleine beestjes op) waardoor we de volgende ochtend niet te lang bleven hangen en ons terug richting Alice Springs begaven. Een prachtig ‘draakje’ (soort hagedis) zoekend naar een zeldzaam zonnestraaltje lag te zonnebaden op de weg en liet zich onverstoorbaar langs alle kanten fotograferen. Fien haar opmerking was schitterend: ‘Dat is precies een abornigal, die heeft ook allemaal van die kleuren en stippen op zijn rug’ en toen het beest al de aandacht beu werd en de bosjes in liep ‘zie je wel dat hij een abornigal is, hij loopt zelfs zoals een abornigal danst’ J.

De laatste 12 km op de dirt road was er blijkbaar te veel aan en een of ander projectiel scheurde onze achterband open waardoor we onze eerste lekke band konden vervangen.

De enige die er ongelooflijk happy onder was, was ons Fien die stond te dansen op de verlaten weg. Hoe vervelend het ook was, ik kon er de charme wel van inzien: de vuile jeep aan de kant van de weg, een kapotte band, een ongelooflijke dramatische lucht en een klein figuurtje dansend op een eindeloze weg.

Minder charmant  zal de rekening achteraf zijn L

Nu zitten we dus in Alice Springs, een ongelooflijke koude bewolkte regenachtige dag, niet te doen. Ik schat rond de 18 a 20 °C, voor ons dus heel koud. Fien vroeg deze morgen zelfs naar handschoenen. Ik denk dat wij thuis nog een heel koude winter voor de boeg gaan hebben.

De komende dagen trekken we terug de verlaten outback in. Dus reken er maar op dat het terug een tijdje gaat duren voor je iets van ons gaat horen.

We gaan via de Old Andado Track naar Mount Dare om van daaruit via de Oodnadatta Track de Birdsville Track te doen om ons dan richting Rockhampton te begeven, de beschaafde wereld terug in.

01-11-2011 om 13:23 geschreven door Filuti