29-12-2011 om 03:40 geschreven door Filuti  

29-12-2011 om 03:39 geschreven door Filuti  

20-29/12

We hebben een poging ondernomen om de massale drukte van de kerstvakantie (hier de grote vakantie) wat te ontlopen door op een eilandje te gaan zitten. De campsites bleken wel al redelijk volgeboekt te zijn, maar de drukte viel ons ongelooflijk mee dus waren wij zeer content.

De spanning was er eventjes af, want voor de komende 7 nachten moesten we ons geen zorgen maken om een slaapplek te vinden en dat gaf toch weer even een gerust gevoel.

Moreton Island is het 3^de grootste zandeiland ter wereld en is vergelijkbaar met Fraser Island. Het principe is helemaal hetzelfde, banden een stuk aflaten en dan maar gezellig op het strand of op de zanderige binnenwegen ‘crossen’. Als je 30km/u crossen mag noemen welteverstaan.

In onze ogen moet Moreton Island niet veel onderdoen voor zijn grote broer, hoewel de bossen minder groots en indrukwekkend en de meren een stuk minder idylisch zijn, heeft hij een machtig mooie kustlijn en kleine zandwoestijnen die zeer zeker de moeite van het bekijken en het bewandelen waard zijn.

We hebben prachtig weer gehad en hebben we het eiland op z’n best kunnen zien met een verfrissende duik in het water af en toe. Twee dagen lang hebben we de nodige buien te verwerken gekregen aangezien er hoger in het noorden een cycloon zijn opwachting maakte met regen, wind en metershoge golven als gevolg.

Al goed dat we een vroege kerst hadden gevierd anders was ons feestje letterlijk in het water gevallen. Aangezien we hier op een eiland zitten zonder faciliteiten en een enkel zeer eenvoudig maar zeer duur winkeltje hadden we al onze voorraad (minus 4 ingevroren kippenboutjes, onze doos met eieren en een doosje salami aangezien ne zeer toffe paljas deze de avond voor vertrek uit onze voorraad gestolen had) voor de komende week meegenomen. En aangezien we geen ijskast in ons bezit hebben, moesten de verse etensvoorraden de eerste twee dagen opgepeuzeld worden. Dus wilden we een echte kerstfeestje met een echte lekkere maaltijd inclusief dessert (ipv pasta met saus uit blik en de kalkoenversie van corned beef), moesten we dus kerstmis wat vroeger vieren.

En dat hebben we dan ook in volle ornaat gedaan met gebakken appeltjes, verse kip (voor de Luc dan toch,  Fien en ik het maar gedaan met kipnuggets wegens de gestolen kip) en gespoten petatjes met als dessert een echte kersttaart met vuurwerk. Onder de eigen gemaakte kerstboom mochten de de cadeautjes natuurlijk ook niet ontbreken en met een gelukzalige glimlach op haar snoetje heeft Fien vlak voor ze in slaap viel gezegd:’Dit was het leukste feest van heel mijn leven’.  Missie geslaagd dus.

Onze echte kerstavond was heel wat minder met de koude en de regen en dan is het toch eventjes slikken denkende aan de gezellige feesten die in België dan aan de gang zijn, maar een warme knuffel van elkaar doet dan toch weer deugd.

Maar goed, het weer klaarde al snel weer op en het enige wat ons nog aan de cycloon herinnerde waren de metershoge golven op de normale gezien rustige stranden en baaien. Het was echt indrukwekkend om te zien. In combinatie met de hoge golven kregen we ook te maken met veranderde getijden en kwam het water véél verder dan voorzien, met als gevolg dat het gebruik van het strand als weg, heel erg beperkt werd.

We hebben hier ook al andere dieren mogen ‘bewonderen’ dan op voorgaande plekken zoals prachtige zeesterren, slangen (Luc had er een op het wandelpad naar het toilet gezien, zijn kop al wel in de bosjes, maar nog wel een stuk van ongeveer een meter zichtbaar, allemaal goed en wel, maar wetende dat Fien (die een klein stukje voor uit liep op Luc) er hoogstwaarschijnlijk vrolijk is over gehuppeld, krijg je als moeder toch wel de nodige rillingen te verwerken. En het werd er niet beter op dat in de lagoon waarin we gingen zwemmen, een zwarte slang zijn weg baande door het water !), een veel te grote, springende, spin die zich genesteld had op onze etensbox en zelfs een zwart zwijntje (volgens Luc was het een zwijn) dat in het donker in de bosjes op de loer lag wachtend op het moment hij kon toeslaan om eventueel gemorste etensrestjes naar binnen te schrokken.

Onze laatste namiddag werd verstoord door een inkomende storm en onder begeleiding van een hevige wind en onze blik verbaasd kijkend naar die ongelooflijke machtige lucht hebben we ons terug naar de tent begeven waar we toch droog en wel zijn aangekomen.

Die lucht was echt onvoorstelbaar indrukwekkend. Langs de ene kant blauw en zonnig en langs de andere kant die massieve donkere wolken die als een enorme paddestoelenhoed  jouw richting uitkomt. Machtig om te zien !

Nu zitten we voor de komende 3 nachten in Brisbane zodat met nieuwjaar een poging kunnen gaan doen om naar het vuurwerk te gaan kijken (blijkbaar is er ook een kinderversie om 20u30) en zo toch op een spectaculaire manier het nieuwe jaar in te kunnen gaan.

29-12-2011 om 03:37 geschreven door Filuti  

17-19/12

We zijn 3 dagen in Tin Can Bay gebleven hoewel er buiten de dolfijnen weinig te beleven viel. De dolfijntjes stalen natuurlijk weer de show, met vooral de toeristen als topattractie, ja, ja. Toch wel vreemd dat een normaal beschaafd persoon soms veranderd in een onbeschaafde circusaap als hij geconfronteerd wordt met iets zeer bijzonders als dolfijnen die vlakbij de kant komen gezwommen en zich rustig langs alle kanten laten bewonderen.

In plek van gewoon te genieten, wordt er gewriemeld en geduwd en wringen ze zich in alle bochten om in de meest vreemde posities met de dolfijnen te poseren. Er is een ‘no touch policy’ (verboden de dieren aan te raken) maar toch slagen steeds een aantal paljassen er in om de beesten toch aan te raken en hoewel er gedreigd wordt met boetes, kunnen ze het toch niet laten (daar gaat de organisatie dan ook in fout want het blijft bij dreigen). Daarnaast heb je dan ook nog ouders die het normaal vinden dat hun kinderen de aalschovers (vogels die massaal aanwezig zijn in de hoop om een visje te kunnen stelen) bekogelen met modder en op hun staarten proberen te trappen,…. Kortom, het was er soms een gezellige boel  met de nodige ergernissen als gevolg. Maar we zijn geen opgevers en derde keer goede keer zeggen ze toch altijd, want onze laatste keer was ook de beste. De mensen waren meer gedisciplineerd waardoor iedereen de kans kreeg om eens goed naar de beestjes te kijken en eens op een deftige manier er bij te poseren.

Nu we het toch over mensen hebben, ik ben trouwens tot een zeer spijtige vaststelling gekomen dat de Australische mannen uiteindelijk niet zijn wat ik dacht dat ze zouden zijn.

Iemand ooit ‘Outback Luke’ gezien ? Een niet al te geslaagd datingprogramma met een echt knappe charismatische Australische man in de hoofdrol. Ik was dit programma eigenlijk al vergeten tot we op een gegeven moment geconfronteerd werden met een bijna lookalike in de vorm van een ranger in Windjana Gorge NP, ergens in de outback. Een man waar veel vrouwen spontaan voor in zwijm vallen; zeer knap, stoer, charismatisch, zeer vriendelijk én met de nodige dosis humor.

Alles kwam weer terug en tuurlijk dacht ik dat dit het begin was van een zeer leuk onderdeel van reizen in Australië: regelmatig een blik mogen werpen op zo ne echte stoere outback vent !

Maar illusies zijn er om ontnomen te worden want enkele maanden verder ben ik nog geen stap verder waardoor ik uiteindelijk tot de conclusie ben gekomen dat ne echte Australische vent ne dikke buik heeft met een pint in de ene hand en een vishengel in de andere en dat de andere versie de uitzondering op de regel is. Djuuu toch he!!   

Maar goed, ik heb eigenlijk geen enkele reden tot klagen met mijn eigen outback Luke aan mijn zijde J.

De derde dag zijn we doorgereden naar Rainbow Beach die zijn naam niet gestolen heeft, want wat was weeral een prachtig staaltje natuur. Veelkleurige rotsen en duinen langs  een zeer uitgestrekt strand. Met laag tij kun je het strand bijna helemaal afrijden, het werd een magistraal mooie rit met als eindpunt (ongeveer dan toch) Noosa, een plek waar je kans hebt om koala’s te zien.

Aankomend in Noosa werden we geconfronteerd met een wriemelende toeristenmassa en een benauwd gevoel kwam al snel de kop opsteken. Zijn we aan de zo gevreesde vakantie-massatoerisme, waar de oostkust blijkbaar voor bekend staat, begonnen ?

We werden er niet echt gelukkig van en toen we het nieuws te horen kregen dat de koala’s voor een groot stuk uit Noosa waren weggetrokken (tja wat wil je met zo’n mensenmassa aan je voordeur) en dat je wel heel veel geluk moest hebben om er eentje te spotten. We hebben dan toch nog even ons geluk beproefd maar het mocht niet wezen. We zijn dan maar ineens verder gereden om wat van de natuur te geniet in het Glasshouse Mountains NP om dan uiteindelijk te belanden in een marginale caravanpark, bewoond door de armere medemens en massa's muggen, waar we een lekker gezellig plekje kregen toegewezen vlaknaast een stinkende rivier en de autostrade. Super !

20-12-2011 om 01:16 geschreven door Filuti  

16-12-2011 om 02:27 geschreven door Filuti  

16-12-2011 om 02:26 geschreven door Filuti  

16-12-2011 om 02:26 geschreven door Filuti  

06-07-08/12

Het mooie weer hebben we nu even achter ons gelaten en in de regen zijn we naar Bundaberg gereden. We hoopten op beter weer ’s avonds omdat dat het moment was om naar de befaamde schildpadden van Mon Repos te gaan kijken. Het geluk bleek een beetje aan onze kant te staan, want de regen was opgehouden op de moment dat we richting de ‘Turtle Rookery’ trokken. Het was wel even spannend om te weten in welke groep we zaten (er kan zich 300 man (!) inschrijven op een begeleide wandeling naar de schildpadden en dan wordt je in een groepen verdeeld van ongeveer 60 man. Het moment van de booking bepaald in welke groep je zit en zo kan het gebeuren dat je tot midden in de nacht moet wachten tot er eventueel een schildpad komt opdagen en jouw groep eindelijk aan de beurt is), maar ook hier stond het geluk aan onze kant want we bleken in groep 1 te zitten, dus vanaf er een schildpad op het strand verscheen, mochten wij er direct mee naar toe.

Het was wel even wachten geblazen, maar rond 21u kregen we groen licht en konden we naar het strand. Alles werd perfect in banen geleid om het dier zo mimimaal mogelijk te storen. We werden strategisch achter de schildpad geplaatst en zo konden we het proces van een holletje graven, eitjes leggen, putje toe maken van op de eerste rij volgen. Voor mij was dit echt magisch om te zien, het feit dat we getuigen mochten zijn van dit fascinerend proces van zo’n enorm beest (schild was ongeveer 1m10 lang), echt schitterend.

De eitjes moesten verplaatst worden want ze had ze te kort bij de vloedlijn gelegd waardoor er de kans bestond dat ze weggespoeld zouden worden. Ook hier mochten we getuige van zijn en zelfs aan meehelpen, maar onze schildpad was zo enorm traag in heel het proces, het weer was omgeslagen met veel wind en regen en Fien lag ondertussen al anderhalf uur in mijn armen te slapen zodat we dat dan maar gelaten hebben en ons rond 23u45 terug naar de auto begaven. De tweede groep is uit armoede maar even mee naar ‘onze’ schildpad komen kijken want om 23u zaten zij nog steeds te wachten om het strand op te kunnen gaan. Ge moet er duidelijk iets voor over hebben om van dit wonder te kunnen genieten!

We hadden ook de voor de avond nadien geboekt, maar die hebben we uiteindelijk maar gelaten voor wat het was. Niet dat we er geen zin meer in hadden, wel omdat het heel de dag onophoudelijk heeft geregend en we geen zin meer hadden om doorweekt en koud op het strand te staan. Niet zo’n geweldige dag, schuilend onder het keukenafdakje, met de ontdekking dat onze lamp van de auto niet meer werkte én er een fit zat in onze ondertussen tweede aangekochte matras. Maar het hoeft niet allemaal kommer en kwel te zijn want vandaag brak het zonnetje weer door, Luc begint wat van automechaniek te kennen en we hebben gewoon een nieuw lampje gekocht en er zelf in geplaatst en de matras hebben we gewoon bij een outdoor winkel binnen gedaan en we zijn met een spiksplinternieuw exemplaar terug buiten gestapt (we hadden nog een bonnetje van aankoop, maar nog wel amper leesbaar, de matras werd nagekeken en bevestigd dat het een fabricagefout was (losgekomen naad) en lap, we kregen een nieuwe in onze handen geduwd). We waren blij als een klein kind!

Nu zitten we in Hervey Bay om al onze permits naar Fraser Island te regelen en morgen stappen we de ferry op om het grootste zandeiland ter wereld te gaan verkennen!

09-15/12

Ons weekje op Fraser was meer dan geslaagd. Toen we aankwamen werd het ons al snel duidelijk waarom het eiland enkel berijdbaar is met een 4x4. Witte zandwegen variërend van los zand, vlakke stukken tot serieuze bulten en putten. Ze kronkelen zich tussen het regenwoud en de bossen door wat weer eens een andere dimensie geeft aan onze ervaring met 4x4 driving tot nu toe.

Onze eerste kampeerplek  (central stration) was dan ook prachtig gelegen midden in het woud. Lake Mckenzie, een magistraal mooi meer, hadden we als eerste op ons lijstje staan om te bezoeken en we waren duidelijk niet de enige. Na een middagje dolle pret in het water en op het witte strand zijn we verder door gehobbeld naar Lake Wabby. Een minder spectaculair meer op zich maar gelegen in een ongelooflijk prachtige omgeving met witte zandduinen. Dit smaakt naar meer !

Onze dagen vulden zich met het rijden op het strand bij laag tij wordt het strand hier beschouwd als openbare weg), prachtige kristalheldere meren bezoeken (met regelmatig een duik er in), door wouden en op sandblows wandelen,… Kortom, dit is gewoon een schitterend eiland om je dagen goed te vullen. Iets minder was het weer, we hebben wel wat regen te verduren gekregen, maar regelmatig kregen we een behoorlijke portie zon en soms werd de lucht vervuld met de nodige dramatiek wat op zich dan ook weer machtig om te zien was.

We hebben ook al wel wat beestjes gezien wat niet altijd de meest aangename ervaring was. De dingo’s (waar heel wat over te doen is hier op Fraser sinds er een aantal jaren geleden een 9-jarig jongetje is doodgebeten) hebben we heel goed kunnen zien, gelukkig steeds wel van op een veilige afstand of vanuit de auto net zoals de guano’s (reuzenhagedissen) die vrolijk op de campsite rondwandelen. Minder aangename aanvaringen hadden we met de massaal aanwezige muskieten, dazen en op een wandeling zelfs met een heleboel spinnen. Het wandelpad werd blijkbaar zeer weinig gebruikt waardoor we het ene spinnenweb door moesten na het andere. Ze werden niet bewoond door fijne, kleine spinnetjes maar in mijn ogen toch al behoorlijk grote beestjes. Ik heb er 2 keer ééntje van Luc moeten afhalen, gezellig wandelen was iets anders!!

Fien heeft hier de tijd van haar leven gehad, want er is geen dag voorbij gegaan of ze zat ergens in het water. Haar zwemkunsten heeft ze nog steeds onder de knie en ze kan amper wachten om het aan iedereen die maar wil te tonen in België.

16/12

We zijn nu in Tin Can Bay beland, een plek waar net zoals aan de Westkust in Monkey Mia, de dolfijnen aan de kant komen en waar je de mogelijkheid hebt om ze een visje te geven.

Het weer wilde weer even niet mee en we hebben de nodige regenbuien op ons dak gehad, maar dat kon de pret niet drukken want het was weer prachtig mooi om te zien.

We hebben dan maar meteen een nachtje bijgeboekt om ook morgen nog eens een kijkje te komen nemen.

16-12-2011 om 02:25 geschreven door Filuti  

05-12-2011 om 11:22 geschreven door Filuti  

03-05/12

Een rustig weekendje in Yeppoon doorgebracht om oa onze laatste weken te plannen. We hadden ook afspraak op maandag om onze auto te laten nakijken dus daar moesten we ook op wachten.

Trouwens van laten wachten kennen ze alles van hier in de garage van Yeppoon. Om 8u ’s morgens moest de auto binnen zijn met de mededeling dat hij rond de middag wel klaar zou zijn. Even verder op ligt er een kleine shoppingcenter waar we onze wachtuurtjes nuttig zouden besteden door onze kerstcadeautjes te kopen (ja, ja, we zijn er vroeg bij, maar Fien was niet meer te houden met al de kerstversiering die hier al hangt). Maar die paar uurtjes werden meerdere uren en pas rond 16u30 kregen we het verlossende telefoontje dat we de auto mochten komen ophalen. We konden nergens heen aangezien we wel wat uit het centrum lagen en dus hebben we een behoorlijk saaie dag kunnen doorbrengen in shoppingcenter waar weinig te beleven valt.

Maar goed, onze auto heeft onze laatste breakdown blijkbaar toch goed doorstaan dus kunnen nu we zonder problemen verder rijden. We moeten nog wel eens een garage opzoeken om tegen het einde onze remblokken achteraan te laten vervangen wat wel een tegenvaller is maar niet abnormaal natuurlijk na ongeveer 20000 km. Maar goed een auto willen verkopen met versleten remblokken zal niet zo veel succes hebben dus moeten we nog maar eens even door die zure appel heen bijten.

En nu we het toch over de auto en kerst hebben; we kunnen met trots ;-) aankondigen dat wij nu in het bezit zijn van de enige echte KERSTAUTO !!!! Gouden ballen, gouden slingers en kerstmutsen, onze auto glittert en blinkt binnenin dat het geen naam heeft. Tja als je geen kerstboom kunt zetten en je hebt een kleuter bij die wanhopig graag echt kerst wil vieren dan moet je je fantasie maar wat gebruiken.

Morgen rijden we naar Mon Repos, een schildpad conservatie park, om hopelijk ’s avonds schildpadden te kunnen zien die aan land komen om hun eitjes te leggen. We kijken er alvast naar uit !

05-12-2011 om 10:52 geschreven door Filuti  

1/12

Ons tentje heeft nog maar eens goed werk geleverd deze nacht want hij heeft weer een behoorlijke onweersbui met de daarbij horende hoosbuien perfect doorstaan. We sliepen echt op een campsite met een view. De tent uitstappen, hoofdje draaien en je kreeg een magnifiek zicht op de onderliggende vallei met de beboste bergen er rond en de optrekkende wolken zwevend daartussen. Je kunt op een slechtere plek ontwaken.

Luc had het schitterende idee om een kleine wandeling te maken in Eungella NP om onze dag goed te beginnen. Dit is een heel andere kant van Australië, zeer groen, met veel regenwouden en bossen.

De bossen spreken me erg aan om in te gaan wandelen, de regenwouden iets minder daar ik tijdens vorige reizen in de jungle een fobie heb gekweekt voor één van de meest irritante én enge junglebewoners naar mijn mening: de bloedzuigers.

Je kan perfect in een regenwoud gaan wandelen en er geen enkele zien maar dan moet je je wandeling juist timen (hoe droger, hoe beter). En dat hebben we dus duidelijk niet gedaan…

Mijn ergste vrees werd al snel waar gemaakt toen Fien de opmerking maakte:’ wat heb jij daar een raar beestje op je broek!’ Ja, lap, het was zover. Slik…. Luc heeft het er af gehaald en dan maar verder wandelen. Ontspannen was er niet meer bij, ingespannen naar de benen en voeten kijken des te meer. Nog een aantal bloedzuigers verder met mijn kreten van afschuw wegslikkend (wil Fien niet opzadelen met dezelfde fobie), hebben we maar besloten dat ik de wandeling in een sneller tempo zou afleggen en dat Luc en Fien op hun tempo zouden achterkomen. Op die manier heb ik mijn loopconditie dan nog maar eens getest en ben ik op een sneltempo de jungle uitgelopen.

Zéér irrationeel zo’n angst, maar daarvoor heet het dan ook een fobie. Pffffff….

Bij aankomst hadden zowel Luc als ik nog zo’n onwelkome bezoeker in onze schoen en raar maar waar, Fien bleek volledig gevrijwaard te zijn… dachten we.

We hebben op een picknickplaatske onze lunch genuttigd en dan even de schoenen terug aan om naar de auto te wandelen. Fien was nog even aan het sukkelen met haar bottinnekes toen ineens de rustige opmerking kwam:’ kijk , weer zo’n raar beestje en dat gaat niet weg’ de bloedzuiger op haar vinger tonend. Blijkbaar had er zich nog wel één stiekem in haar schoen genesteld ! We zijn geen van drie gebeten, dus Fien weet ook niet wat die beestjes eigenlijk doen. We willen dat ook zo lang mogelijk zo houden, want anders denk ik dat ze geen stap meer in een bos wil zetten.

02/11

We hebben deze nacht op een ongelooflijk goed uitgeruste gratis kampplaatske geslapen, gelegen aan een mooi waterpoel met zeer veel vogeltjes (en véél kangoeroes maar die waren zeer schuw waardoor we ze maar in de verte hebben gezien).  We maakten al snel kennis met 4 jonge Australiërs op trot met hun puppy rottweiler en Fien had de tijd van haar leven met het dollen met dit speelse beestje.

Vrolijk en wel werd de auto terug ingeladen om ons richting Blyfield NP te begeven, vlakbij Yeppoon, de woonplaats van Steffi en Corneel. We hadden het plan opgevat om in Blyfield een nachtje te blijven en zien of we daarna nog even in Yeppoon konden verblijven.

Acht kilometer verder werd er serieus roet in ons eten gegooid toen we een vreemd geratel hoorde en er plotseling een verdacht schroeigeurtje onze neus binnendrong. Zo snel mogelijk werd de auto aan de kant gezet (gelukkig zaten we direct aan een restarea) en bij het stoppen kwam de rook uit de motorkap. Geen goed nieuws !!!!

De koelvloeistof bleek volledig weg te zijn en de vrees kwam op dat we de motor opgesmoord hadden. Het indicatiemetertje van de koeling had niks aangegeven waardoor we dus te laat hadden ingegrepen. Djuuu toch!!!!

De RAC werd opgebeld (de wegenwacht) en die zouden anderhalfuur later arriveren met als mededeling dat ze de auto waarschijnlijk zouden moeten slepen. Een anderhalf uur is lang als er alleen maar worst case scenario’s door je hoofd gaan, dat kan ik je verzekeren.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, de mens kwam er na een anderhalf uur aan, kapte liters en liters water in de radiator (dat er op een gegeven moment vanonder weer uitstroomde) en startte de motor waardoor er plots enorm veel water de lucht inspoot. Duidelijk dus, er was een darmpje gesprongen en al ons water was er daardoor uit gelopen met alle gevolgen van dien. Maar goed, die kerel had waarschijnlijk een tijdje in Afrika gewoond want na een kwartiertje kullen heeft hij het probleem kunnen verhelpen en konden we weer op pad. We moesten wel de motor in de gaten houden omdat hij niet zeker was of hij geen schade had opgelopen. Maar we zijn zonder verdere brokken in Yeppoon geraakt en wij hebben ineens dan maar een afspraak gemaakt voor een klein onderhoud om alles nog eens te laten nakijken.

Ik denk dat we veel geluk gehad hebben, anders had het een serieus kostenplaatje kunnen worden.

03-12-2011 om 04:11 geschreven door Filuti  

30-11-2011 om 11:47 geschreven door Filuti  

30-11-2011 om 11:46 geschreven door Filuti  

27-28-29/11

Op dit moment nemen we eigenlijk een beetje vakantie in onze reis. Onze dagen worden regelmatig gevuld met plonzen in een zwembad, springen op trampolinekussens, een marktje afstruinen, beetje shoppen én kangoeroetjes kijken.

We zitten nu in Cape Hillsborough, een plek dat vooral bekend staat om zijn kangoeroes die op het strand komen.  We hadden gehoord bij zonsop- en ondergang, maar ter plekke bleek het alleen maar bij alleen zonsopgang te zijn. Dus om het spektakel niet te missen, moesten we zeer vroeg uit de veren. De dag er voor kregen we al een voorproefje van 3 kangoeroes en 4 wallabies (waarvan eentje met een kleintje in haar buidel) die gewoon hier op de campsite aan het smullen waren van het groene gras. Echt schitterend! Bij de kangoeroes kon je ontzettend dicht bij komen, de wallabies waren wat schuwer. Fien vond het natuurlijk allemaal geweldig en prompt werd de kangoeroe tot haar lievelingsdier gedoopt. Ze was helemaal in haar nopjes toen ze zelf begon te springen als een kangoeroe en zo’n beest haar van wat dichterbij kwam bestuderen.

De ochtend op het strand werd nog stukken beter door de prachtige omgeving en de nieuwsgierigheid van de ‘roekes’. De eerste keer als zo’n beest direct naar jou komt afgesprongen heb je het er echt niet mee, maar eens je door hebt dat ze gewoon nieuwsgierig zijn en komen snuffelen, is het echt wel een fijne ervaring.

Zo fijn dat we maar ineens besloten hebben om hier nog een dag langer te blijven, zodat we vanavond en morgenvroeg nog van dit prachtig wildleven kunnen genieten.

We hebben van op afstand ook mogen genieten van een wallabie waarvan het kleintje uit de buidel kwam, wat rondsprong en daarna gezellig terug in mama’s buidel dook. Vooral dat laatste was echt prachtig om te zien !

Het voordeel van het rustig aan te doen en veel in de buurt van een zwembad te zitten is dat je dus veel gaat zwemmen waardoor we Fien al heel wat drempels hebben kunnen laten overwinnen in verband met water. Het is nu al zelfs zover gekomen dat ze helemaal zelf in het diepe, zonder hulpmiddelen, van de ene persoon naar de andere zwemt! Het is wel met de ‘hondjesslag’ techniek en haar kopje onder water, maar ze geraakt vooruit! Volgende stap is de ademhalingstechniek, anders zal ze niet echt ver geraken, maar we doen het beetje bij beetje. Het is nu een echte waterrat die met geen stokken meer uit het water te krijgen is!

30/11

Een dag met enkele hoogtepunten: prachtige zichten van kangoeroe’s en wallabies op het strand, Fien die van de kant in het diepe springt en naar ons toe zwemt en de zeldzame platypus van redelijk dichtbij en langdurig kunnen bewonderen in Eugenella NP. Kortom weer een dag om niet meer te vergeten !

30-11-2011 om 11:45 geschreven door Filuti  

27-11-2011 om 02:33 geschreven door Filuti  

23-24/11

Welkom aan de oostkust van Australië !! De sfeer die wie hier ervaren aan de Whitsunday kust is compleet anders dan we tot hiertoe meegemaakt hebben. Hoewel het hier vermoedelijk massaal veel drukker kan zijn, hangt hier een behoorlijk toeristisch sfeertje, vooral gericht op de jongere reizigers die op zoek zijn naar kicks, party’s en zien en gezien worden.

Je leest het al, iets wat niet echt ons ding is.

Komende van de westkust en de outback, waar we vooral gezinnen, oudere mensen, de eenzame avonturier of vaak zelfs helemaal niemand gezien hebben, is dit wel even wennen.

Maar goed, we zitten nu vlakbij het befaamde Great Barrier Reef en met de Whitsunday eilanden als background. Je kan op slechtere plekken zitten.

Het is afwegen wat we willen en kunnen doen, want we hadden al gehoord dat het snorkelen (hoe vreemd het ook mag klinken) niet echt geweldig is en dat je het Reef best vanuit de lucht kunt zien. Je kan ook allerlei dure cruises doen, naar chique resorts gaan, allerlei tourtjes doen naar de eilanden, je laten afzetten op een eiland en er kamperen,…

Maar je raadt het al, het kost allemaal veel geld, dus keuzes moeten gemaakt worden.

De hoofdreden dat we naar hier zijn gekomen is om het Reef vanuit de lucht te kunnen zien en dat hebben we dan ook op het programma staan voor morgen. Hopelijk wil het weer ook wat mee, want het is hier behoorlijk bewolkt en mistig op momenten.

De temperaturen liggen wel wat lager dan in de outback, maar de tropische luchtvochtigheid doet ons behoorlijk zweten. Dat hebben we vooral mogen merken op ons wandelingetje naar Mount Rooper waar we na een half uurtje drijfnat van het zweet waren. Door de mistige zichten was het op zich geen fantastische wandeling maar we hebben wel het geluk gehad dat er 3 reuzehagedissen op verschillende momenten ons pad kruisten en we hen van redelijk kort bij konden bewonderen. Indrukwekkend !

We hebben nadien een duikje kunnen nemen in de ‘Lagoon’, een kunstmatige pool gevuld met zeewater, ideaal voor af te koelen met al deze tropische temperaturen.

25-26/11

Schitterend vluchtje gehad over de Whitsunday Islands en het Great Barrier Reef !!!!!

Een vliegtuigje voor 7 passagiers, af en toe wat zon en een prikkelende nieuwsgierigheid, meer heeft ne hier mens niet nodig (buiten geld natuurlijk !).

De eilanden waren zeer mooi vanuit de lucht met als hoogtepunt Whitehaven Beach met prachtige witte stranden en immense uitlopers. Maar dan hadden we het beste nog niet gehad. Het Reef was ongelooflijk, maar dan ook ongelooflijk mooi. De kleuren, de schakeringen, de vormen,… het was immens prachtig ! En we hadden geluk dat de zon er boven scheen waardoor alles nog veel mooier uitkwam.

De vlucht van een uurtje was veel te kort en zeker het gedeelte over het Reef. Maar we hebben er intens van genoten en bij onze hoogtepunten zetten van alles wat we in ons leven tot hier toe gezien hebben.

Fien is na 10 minuten vliegen op mijn schoot in slaap gevallen en is pas wakker geworden toen de wielen de grond terug raakten. Zwemmen in de lagoon maakt meer indruk op haar dan één van de meest magnifieke natuurwonders .

27-11-2011 om 02:32 geschreven door Filuti  

22-11-2011 om 03:08 geschreven door Filuti  

15-16-17-18-19-20-21-22/11

Na nog een lange 2 dagritten (1400 km) kwamen we uiteindelijk aan in Rockhampton (Yeppoon) waar we verwelkomd werden door Corneel en Steffi (en eindelijk eens niet door vliegen) in hun prachtig stulpje, gelegen op een hoge helling van een heuvel.

Een zalig verkoelend zeebriesje waaide ons toe toen we de auto uitstapten en de zichten waren prachtig. Een echt huis met een view waar we ons al snel thuis voelden.

Het deed ons echt deugd om een huisje tot ons beschikking te hebben en veel meer dan wat reorganiseren van de auto, een waske, uitgebreid baden (in geval van Fien dan toch, 2,5 uur in bad zitten was niet uitzonderlijk), plannen voor de komende maanden en relaxen kwam niet aan de orde. De avonden werden opgevuld met gezellige babbels om daarna in een zaling bedje te kruipen. Een echte verademing na 3 maanden in onze tent te kruipen.

Corneel is de trotse eigenaar van een prachtige zeilboot en we zijn dan ook een weekendje gaan varen met het bezoek aan enkele eilandjes. De heen tocht was nogal turbulent  in onze ogen met schommelende golven en een zeilboot die serieus naar één kant helde met de nodige misselijkheid als gevolg (Fien ging met volle moed in de kajuit kleuren, maar na 5 minuten hebben we ze er terug uitgehaald, lijkbleek en met de zweetdruppels plakkend op haar gezichtje). Maar met de wind in onze haren en het zicht op de eilanden was  (met blik op oneindig op de horizon voor de misselijkheid onder controle te houden) was het toch een zeer fijn tochtje te noemen en Fien was zo relaxed dat ze als een blok in slaap viel en pas 2 uur later wakker werd.

Door het zelfvertrouwen en de ervaring die Corneel uitstraalden tijdens het besturen van de boot voelden we ons allemaal al snel op ons gemak ook al was de hellende boot iets waar ik me normaal gezien niet echt comfortabel op zou voelen.

Na een 5-tal uren varen werd het anker uitgegooid in een prachtig azuurblauw baaitje gelegen aan Humpy Island en gingen we met een piepklein bootje aan wal. We maakten er een mooie wandeling met magistrale zichten op de baaien en de andere eilanden. Het eiland had alles wat je van een tropisch eiland verwacht; palmbomen, witte stranden en prachtig azuurblauw water. Na de wandeling duurde het dan ook niet lang of Fien sprong het onweerstaanbare water in met kleren en al en ze was er amper terug uit te krijgen.

We werden nog getrakteerd op een mooie zonsondergang vooraleer we ons terug naar de boot begaven waar we de nacht hebben doorgebracht. Het nachtje werd een ervaring op zich, niet door de schommelende bewegingen op het klotsende water, wel door het schuiven over het koraal en het raken van de zandbodem bij laag tij. De boot heeft het goed gehouden maar Corneel heeft geen oog dicht gedaan vooraleer het opkomende tij de boot zijn verankerde vrijheid teruggaf.

Na nog een bezoek een Great Keppel Island (wederom prachtig mooi, wel een stuk meer toeristisch dan Humpy) konden we in alle rust terugvaren naar het vasteland. Met de wind in onze rug was de terugtocht een stuk rustiger en relaxter en was het 100% genieten geblazen.

Morgen gaan we terug op pad, maar het is moeilijk om ons los te rukken van het comfort en de luxe die we nu ervaren. Maar de grove planning is gemaakt en de auto staat in de startblokken dus tijd om te vertrekken. We begeven ons naar de Whitsunday Islands om daar te genieten van de prachtige zichten en rustgevende stranden (jammer genoeg kunnen we wel niet in het water aangezien het seizoen van de stingers is begonnen en gaan zwemmen tussen levensbedreigende kwallen is nu niet iets waar ik op sta te springen.

22-11-2011 om 03:04 geschreven door Filuti  

18-11-2011 om 04:12 geschreven door Filuti  

18-11-2011 om 04:06 geschreven door Filuti