Na een lange afwezigheid, weer eens een onderzoek in het ziekenhuis. Met mijn held van de dag K. was ik ruim op tijd voor de afspraak, maar ik mocht direct 3 bekers vloeistof leegdrinken en na een uur terugkomen. De vorige keer moest ik twee uur wachten en anderhalve liter water drinken, nu was dat niet nodig.... Eenmaal op de scantafel kreeg ik nog een prik met contrastvloeistof en na 10 minuten was de oefening alweer voorbij. De jongens werden goed opgevangen na school, dus daar hoefde ik me geen zorgen over te maken, we hadden nog tijd om even een broodje te gaan eten in de stad. Ik had sinds 10 uur 's ochtends niet meer gegeten of gedronken (behalve het chemische drankje). De uitslag van de scan krijg ik op maandag 8 november a.s.
Spannend. Lichamelijk voel ik me goed en kan ik me niet voorstellen dat het slechter is dan in juli, maar gevoelsmatig stel ik me toch in op slecht nieuws. Dat lijkt gek natuurlijk, maar na de eerste klap in juni kon ik me ook niet voorstellen dat ik slecht nieuws zou krijgen (behalve dan amputatie, chemo en een k..jaar) en toen viel het ook vies tegen, dus het zal wel zelfbescherming zijn.
De kanker is niet meer alom aanwezig. Er gaat geen dag voorbij zonder er aan te denken, maar het is meer op de achtergrond. Acceptatie is het niet, maar meer het aanvaarden dat dit mijn lot is, dat het niet te veranderen is en dat ik het er nu mee moet doen. Er zijn moeilijke momenten, het stressniveau loopt natuurlijk op zodra het weer tijd is voor onderzoeken en uitslagen, maar Carpe Diem blijft een mooi motto: Proberen het beste van iedere dag te maken en dat lukt aardig op dit moment, vooral door de steun van familie en vrienden. GROTE dank aan iedereen, voor de koffie, wijn, mails, smsjes, kaarten en bloemen!
